most religious leaders on both side

most religious leaders on both sides consistently opposed violence;
the political views of many leaders and all of the major parties were grounded in economic and political calculations;
and religious doctrine was never really at stake.
Instead,
religion served primarily as a marker of national identity.
Protestant Ulster unionists sought to maintain the status of Northern Ireland as a part of the United Kingdom,
and Catholic Irish nationalists wanted to unite it with the Republic of Ireland.
Religious leaders on both sides of the conflict had some political and moral authority but also had to contend with political, economic, paramilitary, and other local elites concerned about maintaining and extending their influence.
While faith communities and their leaders contributed to the successful completion of the 1998 Belfast Agreement (commonly known as the Good Friday Agreement) that put an end to major hostilities, domestic, international, and deeper socioeconomic forces played a more decisive role.
The Northern Ireland case demonstrates not only how religious identity can exacerbate a conflict,
but also how religious actors can use their authority to promote reconciliation in practice.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้นำทางศาสนามากที่สุดทั้งสองด้านตรงข้ามความรุนแรง อย่างต่อเนื่อง มุมมองทางการเมืองของผู้นำมากและทั้งหมดของพรรคการเมืองใหญ่มีสูตรในการคำนวณการเศรษฐกิจ และการเมือง และหลักคำสอนทางศาสนาก็ไม่เคยจริง ๆ ที่เดิมพัน แทน ศาสนาทำหน้าที่เป็นเครื่องหมายของเอกลักษณ์ประจำชาติเป็นหลัก แรงงาน Protestant อัลสเตอร์ที่จะรักษาสถานะของไอร์แลนด์เหนือเป็นส่วนหนึ่งของสหราชอาณาจักร และคาทอลิกไอริช nationalists อยากดามกับสาธารณรัฐไอร์แลนด์ ผู้นำศาสนาทั้งสองด้านของความขัดแย้งมีอำนาจทางการเมือง และคุณธรรมบาง แต่ยัง มีการขับเคี่ยวทางการเมือง เศรษฐกิจ กำลัง และอื่น ๆ ภายในร่ำรวยความกังวลเกี่ยวกับการรักษา และการขยายอิทธิพลของตน ในขณะที่ชุมชนศรัทธาและแกนนำส่วนสำเร็จของ 1998 เบลฟัสต์ข้อตกลง (โดยทั่วไปเรียกว่าตกลงวันศุกร์ดี) ที่ยุติการสู้รบสำคัญ กองประชากรภายในประเทศ ต่างประเทศ และลึกกำลังเล่นบทบาทเด็ดขาดมากขึ้น แสดงให้เห็นกรณีไอร์แลนด์เหนือไม่เพียงวิธีศาสนาเอกลักษณ์สามารถทำให้ความขัดแย้ง รุนแรง แต่นักแสดงยังว่าศาสนาสามารถใช้อำนาจของพวกเขาเพื่อกระทบยอดในทางปฏิบัติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้นำทางศาสนามากที่สุดในทั้งสองฝ่ายใช้ความรุนแรงต่อต้านอย่างต่อเนื่อง;
มุมมองทางการเมืองของผู้นำหลายคนและทุกฝ่ายที่สำคัญได้มีเหตุผลในการคำนวณทางเศรษฐกิจและทางการเมือง. และหลักคำสอนทางศาสนาก็ไม่เคยจริงๆที่ถือหุ้นแทนศาสนาทำหน้าที่หลักเป็นเครื่องหมายของตัวตนของชาติ. สหภาพโปรเตสแตนต์คลุมพยายามที่จะรักษาสถานะทางเหนือของไอร์แลนด์เป็นส่วนหนึ่งของสหราชอาณาจักรที่และโดนัลไอริชคาทอลิกต้องการที่จะรวมกันกับสาธารณรัฐไอร์แลนด์. ผู้นำศาสนาทั้งสองด้านของความขัดแย้งมีบางผู้มีอำนาจทางการเมืองและศีลธรรม แต่ยัง ต้องต่อสู้กับการเมือง, เศรษฐกิจ, ทหารและชนชั้นสูงในประเทศอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องเกี่ยวกับการรักษาและการขยายอิทธิพลของตน. ในขณะที่ชุมชนศรัทธาและผู้นำของพวกเขามีส่วนทำให้ความสำเร็จของปี 1998 ข้อตกลงเบลฟาส (ที่รู้จักกันทั่วไปว่าเป็นศุกร์ตกลง) ที่ใส่ สิ้นสุดสงครามรายใหญ่ในประเทศต่างประเทศและกองกำลังทางสังคมและเศรษฐกิจที่ลึกลงไปเล่นบทบาทอื่น ๆ อีกมากมาย. กรณีไอร์แลนด์เหนือแสดงให้เห็นไม่เพียง แต่วิธีอัตลักษณ์ทางศาสนาสามารถทำให้รุนแรงความขัดแย้งแต่ยังเป็นวิธีที่นักแสดงทางศาสนาสามารถใช้อำนาจของพวกเขาในการส่งเสริมความสมานฉันท์ในทางปฏิบัติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้นำศาสนามากที่สุดทั้งสองด้านเสมอต่อต้านความรุนแรง ;
มุมมองทางการเมืองของผู้นำมากมาย และทุกพรรคใหญ่ถูกกักบริเวณในทางเศรษฐกิจและการเมือง ลัทธิศาสนาและการคำนวณ ;
ไม่เคยเดิมพันจริงๆ

ศาสนาแทน เสิร์ฟเป็นหลักเป็นเครื่องหมายของเอกลักษณ์แห่งชาติ
สหภาพโปรเตสแตนต์คลุมพยายามที่จะรักษาสถานะของไอร์แลนด์เหนือเป็นส่วนหนึ่งของสหราชอาณาจักร และ ชาตินิยมไอริชคาทอลิก
อยากรวมกับสาธารณรัฐแห่งไอร์แลนด์
ผู้นำศาสนาทั้งสองด้านของความขัดแย้งทางการเมือง และคุณธรรม มีอำนาจ แต่ยังต้องขับเคี่ยวกับ การเมือง เศรษฐกิจ ทหาร ,