My name is Elza Snova, a senior in

My name is Elza Snova, a senior in Brooklyn High School, whose boy friend is serving in the Vietnam War. I was born in 1930, in Philadelphia, Pennsylvania. My family moved to New York 5 years ago. When I was a freshman in high school I met Daniel Maynard, a junior guy who helped me find my classes at the first day. We were talking for a few months, and then we decided dating together.

Three years later, Daniel was drafted to serve in the war, at the same time he was planning to go to a law school. But he cancelled his plan and went to the war instead, when I asked for the reason he just said “well, just help the nation”. Although everyone confirmed the result that the United State would be the winner, I still worried anyway.

We wrote lots of letters to each other, all of our stories had been told by time to time. They were the things in general and the things we both were concerned. He told me that he got paid a hundred per month, sometime he wrote me a joke “Can we buy our little house by serving the war?’. I knew lots of new things from him, for example to communicating during the war they had used PRC-25, the new radio equipment in the Vietnam War at the first time in war histories. He seemed really excited about the radio he said “it is the only thing you can ask for help if you need to”. Everything was going pretty well, though we didn’t see each other for a long time. We still kept in touch and shared our love across the ocean.

In a cloudy morning, I got the worst news in my entire life. Daniel’s mom came to my house, said with her most clearly sound, though she was crying so hard. He was death… I knew by a second my heart was gone forever. It was hard to believe, there was no more his sonorous sound which made me happy whenever I heard it, there was no letter I could read and answer, there was no my guy I had waited anymore. I cried and cried till his soul-less body was arrived and buried in the oldest Jewish tomb in New York City.

I am 60 years old standing in front of his name carved on the black concrete wall in the Vietnam Veterans Memorial, Washington D.C. Thinking about the time we had together, there were happiness and sadness, but I am thankful for him to teach me how we can love somebody as much as our lives. It was 40 years ago, nevertheless I still remember Daniel and his brave forever. It is sad, the wars never end happily.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชื่อของฉันคือ Elza Snova อาวุโสใน Brooklyn สูง โรงเรียนเพื่อนเด็กมีเนื้อหาในสงครามเวียดนาม ฉันเกิดใน 1930 ฟิลาเดลเฟีย เพนซิลวาเนีย ครอบครัวย้ายไป New York 5 ปีที่ผ่านมา เมื่อผมใหม่ในโรงเรียนมัธยม ผมได้พบกับ Daniel เมย์นาร์ด ผู้ชายจูเนียร์ที่ช่วยฉันค้นหาชั้นเรียนของฉันในวันแรก เราได้พูดกันกี่เดือน และจากนั้น เราจึงตัดสินใจหาคู่กันสามปีต่อมา Daniel ถูกร่างขึ้นเพื่อทำหน้าที่ในสงคราม ในเวลาเดียวกันเขาแผนการไปโรงเรียนกฎหมาย แต่เขายกเลิกแผนการของเขา และไปสงครามแทน เมื่อผมถามเหตุผลเขาบอก "ดี เพียงแค่ช่วยให้ประเทศชาติ" แม้ว่าทุกคนยืนยันผลว่า สหรัฐจะเป็นผู้ชนะ ฉันยังคงกังวลต่อไปเราเขียนจำนวนมากของตัวอักษรกับแต่ละอื่น ๆ ทั้งหมดของเรื่องราวของเราได้รับแจ้งจากเวลาเวลา พวกเขาได้ในสิ่งทั่วไป และสิ่งที่เรากังวล เขาบอกว่า เขามีเงินร้อยต่อเดือน บางครั้งเขาเขียนฉันตลก "เราซื้อบ้านน้อยโดยสงคราม?'. ฉันรู้สิ่งใหม่ ๆ มากมายจากเขา ตัวอย่างเช่นการสื่อสารในช่วงสงครามพวกเขาได้ใช้ PRC-25 วิทยุอุปกรณ์ใหม่ในสงครามเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์การสงคราม เขาลำบากจริง ๆ ตื่นเต้นเกี่ยวกับวิทยุที่เขากล่าวว่า "มันเป็นสิ่งเดียวที่คุณสามารถขอความช่วยเหลือถ้า คุณต้องการ" ทุกอย่างกำลังจะดีสวย ว่าเราไม่ได้เห็นกันเป็นเวลานาน นอกจากนี้เรายังคงเก็บไว้ในสัมผัส และร่วมรักของเราข้ามมหาสมุทรในตอนเช้ามีเมฆมาก ผมได้รับข่าวร้ายในชีวิต แม่ของ Daniel มาที่บ้านของฉัน พูดกับเธอเสียงชัดเจนที่สุด แต่เธอร้องไห้อย่างหนัก เขาก็ตาย... ผมรู้ โดยสองหัวใจก็หายไปตลอดกาล ก็ยากที่จะเชื่อ มีไม่มากของเขากังวานเสียงทำให้ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ผมได้ยิน ฉันสามารถอ่านตัวอักษรและคำตอบไม่มี มีไม่มีคนของฉันฉันรออีกต่อไป ฉันร้องไห้ และร้องไห้จนมาถึงร่างกายน้อยกว่าจิตใจของเขา และฝังอยู่ในสุสานชาวยิวเก่าแก่ที่สุดในนิวยอร์กซิตี้: 60 ปีอายุยืนอยู่หน้าชื่อของเขาที่แกะสลักบนผนังคอนกรีตดำในอนุสาวรีย์ของทหารผ่านศึกเวียดนาม วอชิงตันดีซี.คิดถึงเวลาเรามีกัน มีความสุขและความเศร้า แต่ผมขอบคุณเขาสอนว่า เราสามารถรักใครเท่าชีวิตของเรา มันเป็น 40 ปีที่ผ่านมา แต่ฉันยังจำ Daniel และตลอดกาลของเขากล้าหาญ เศร้า สงครามไม่จบอย่างมีความสุขได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชื่อของฉันคือ Elza Snova, อาวุโสในโรงเรียนมัธยม Brooklyn, มีเพื่อนเด็กคือการให้บริการในสงครามเวียดนาม ผมเกิดในปี 1930 ในฟิลาเดล, เพนซิล ครอบครัวของฉันจะย้ายไปนิวยอร์ก 5 ปีที่ผ่านมา เมื่อผมเป็นน้องใหม่ในโรงเรียนมัธยมผมได้พบกับแดเนียลเมย์นาร์, จูเนียร์เป็นคนที่ช่วยให้ผมหาชั้นเรียนของฉันที่วันแรก เราได้พูดคุยไม่กี่เดือนและจากนั้นเราจึงตัดสินใจออกเดทด้วยกัน. สามปีต่อมาดาเนียลถูกเกณฑ์ทหารไปประจำการในสงครามในเวลาเดียวกันเขากำลังวางแผนที่จะไปโรงเรียนกฎหมาย แต่เขายกเลิกแผนของเขาและเดินไปที่สงครามแทนเมื่อผมถามหาเหตุผลที่ทำให้เขาเพียงแค่กล่าวว่า "ดีเพียงช่วยชาติ" แม้ว่าทุกคนได้รับการยืนยันผลที่ประเทศสหรัฐอเมริกาจะเป็นผู้ชนะผมยังคงกังวลต่อไป. เราเขียนจำนวนมากของตัวอักษรแต่ละอื่น ๆ ทั้งหมดของเรื่องราวของเราได้รับการบอกเล่าจากเวลา พวกเขาเป็นสิ่งที่อยู่ในทั่วไปและสิ่งที่เราทั้งสองมีความกังวล เขาบอกผมว่าเขาได้จ่ายร้อยต่อเดือนบางครั้งเขาเขียนฉันตลก "เราจะสามารถซื้อบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเราโดยการให้บริการสงคราม? ' ผมรู้ว่าจำนวนมากของสิ่งใหม่ ๆ จากเขาตัวอย่างเช่นเพื่อการสื่อสารในช่วงสงครามที่พวกเขาได้ใช้ PRC-25 อุปกรณ์วิทยุใหม่ในสงครามเวียดนามที่เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์สงคราม ดูเหมือนว่าเขาตื่นเต้นมากเกี่ยวกับวิทยุเขากล่าวว่า "มันเป็นสิ่งเดียวที่คุณสามารถขอความช่วยเหลือหากคุณต้อง" ทุกอย่างเป็นไปสวยดี แต่เราไม่ได้เห็นกันมาเป็นเวลานาน เรายังคงเก็บไว้ในการติดต่อและแบ่งปันความรักของเราข้ามมหาสมุทร. ในเช้าวันที่มีเมฆมากผมได้ข่าวเลวร้ายที่สุดในชีวิตของฉันทั้งหมด แม่ของแดเนียลมาที่บ้านของฉันบอกกับเธออย่างชัดเจนมากที่สุดเสียง แต่เธอก็ร้องไห้อย่างหนัก เขาคือความตาย ... ฉันรู้ว่าโดยที่สองหัวใจของฉันก็หายไปตลอดกาล มันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่ามีไม่มากเสียงดังสนั่นของเขาซึ่งทำให้ผมมีความสุขทุกครั้งที่ผมได้ยินมันมีตัวอักษรที่ฉันสามารถอ่านและคำตอบไม่มีไม่มีผู้ชายของฉันฉันจะต้องรออีกต่อไป ฉันร้องไห้และร้องไห้จนร่างกายจิตวิญญาณน้อยของเขาได้มาถึงแล้วและฝังอยู่ในหลุมฝังศพของชาวยิวที่เก่าแก่ที่สุดในนิวยอร์กซิตี้. ฉันกำลังยืนอยู่ที่อายุ 60 ปีในด้านหน้าของชื่อของเขาสลักอยู่บนผนังคอนกรีตสีดำในอนุสรณ์สถานทหารผ่านศึกเวียดนาม, วอชิงตัน ดี.ซี. คิด เกี่ยวกับเวลาที่เรามีร่วมกันมีความสุขและความโศกเศร้า แต่ผมก็ต้องขอบคุณสำหรับเขาที่จะสอนฉันวิธีการที่เราจะรักใครสักคนมากที่สุดเท่าที่ชีวิตของเรา มันเป็น 40 ปีที่ผ่านมา แต่ผมยังจำได้แดเนียลและกล้าหาญของเขาตลอดไป มันเป็นเรื่องน่าเศร้าสงครามไม่จบอย่างมีความสุข