Common reed, Phragmites australis (

Common reed, Phragmites australis (Cav.) Trin. ex Steudel (synonymous to P. communis Trin.), is a widespread species in the temperate regions of the word ( Den Hartog et al., 1989). It’s typical habitats are fresh and brackish water areas of swamps, riversides, and lakesides. In the coastal Mediterranean region of Tunisia, P. australis is the main emergent plant species occupying shallow marshes and fringes of lagoons. It is often the key-species in wetland ecosystems and propagates in several ways, by seed dispersion and vegetative from vertical and horizontal rhizomes and stolons. P. australis is well adapted to waterlogging due particularly to the physiological tolerance of its rhizome to anoxia ( Brändle and Crawford, 1987; Engloner, 2009; Wijte and Gallagher, 1996) and its aeration capabilities ( Armstrong and Armstrong, 1990; Armstrong et al., 1999; Brix, 1990; Gries et al., 1990; Weisner, 1988). Variability of water depth may affect the performance of P. australis by constraining oxygen supply to the below-ground parts of the plant ( White and Ganf, 2002). However, reed plants have adapted to terrestrial habitats and various ecotypes have evolved with resistance to drought, salinity and low temperature ( Engloner, 2009; Gorai et al., 2007; Haslam, 1975; Matoh et al., 1988; Pagter et al., 2005; Wang et al., 1998; Zheng et al., 2000). Among these, salinity is a well-known stressor of P. australis, leading to reduced vigor and success in brackish and salt marshes ( Burdick et al., 2001). According to the literature limits of salt tolerance of reed plants vary widely ( Gorai et al., 2007; Hellings and Gallagher, 1992; Hootsmans and Wiegman, 1998; Lissner and Schierup, 1997), but differing levels of salt tolerance among ecotypes have been reported, which might be due to high plasticity and/or genetic factors ( Brix, 1999; Clevering and Lissner, 1999).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กกเหมือนกัน ออสเตรลิ Phragmites Trin (Cav.) เอ็กซ์ Steudel (พ้องกับ P. communis Trin.), เป็นการแพร่พันธุ์ในภูมิภาคซึ่งคำ (Den Hartog et al., 1989) เรื่องทั่วไปอยู่อาศัยเป็นพื้นที่น้ำจืด และกร่อยหนอง riversides และ lakesides ในภูมิภาคเมดิเตอร์เรเนียนชายฝั่งของประเทศตูนิเซีย ออสเตรลิ P. เป็นชนิดพืชหลักโผล่ออกมาที่มีชานของทะเลสาบและ marshes ตื้น มันมักจะเป็นพันธุ์ แป้นในระบบนิเวศพื้นที่ชุ่มน้ำ และแพร่กระจายในหลายวิธี โดยแพร่กระจายเมล็ด และผักเรื้อรังจากเหง้าแนวตั้ง และแนวนอนและ stolons ออสเตรลิ P. จะดีปรับให้ครบโดยเฉพาะอย่างยิ่งการเผื่อสรีรวิทยาของเหง้าของ anoxia (Brändle และครอฟอร์ด 1987; waterlogging Engloner, 2009 Wijte และ Gallagher, 1996) และความสามารถ aeration (อาร์มสตรองและอาร์มสตรอง 1990 อาร์มสตรองและ al., 1999 Brix, 1990 Gries และ al., 1990 Weisner, 1988) ความแปรผันของความลึกน้ำอาจมีผลต่อประสิทธิภาพการทำงานของออสเตรลิ P. โดยกีดจัดหาออกซิเจนไปยังส่วนใต้พื้นดินของพืช (สีขาวและ Ganf, 2002) อย่างไรก็ตาม กกพืชได้ปรับอยู่อาศัยดวง และมีพัฒนา ecotypes ต่าง ๆ พร้อมต้านทานภัยแล้ง เค็ม และอุณหภูมิต่ำ (Engloner, 2009 Gorai et al., 2007 Haslam, 1975 Matoh et al., 1988 Pagter et al., 2005 วังและ al., 1998 เจิ้งและ al., 2000) ในหมู่เหล่านี้ เค็มเป็น stressor รู้จักของออสเตรลิ P. นำแข็งที่ลดลงและความสำเร็จใน marshes กร่อย และเค็ม (Burdick และ al., 2001) ตามวรรณคดี จำกัดยอมรับเกลือกกพืชแตกต่างกัน (Gorai et al., 2007 Hellings และ Gallagher, 1992 Hootsmans และ Wiegman, 1998 Lissner และ Schierup, 1997), แต่ระดับแตกต่างกันของเกลือเผื่อระหว่าง ecotypes รายงาน ซึ่งอาจจะเกิดจาก plasticity สูงและ/หรือปัจจัยทางพันธุกรรม (Brix, 1999 Clevering และ Lissner, 1999)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สามัญกก Australis Phragmites (Cav.) ตฤณ อดีต Steudel (ตรงกันกับ P. communis ตฤณ.) เป็นสายพันธุ์ที่แพร่หลายในเขตอบอุ่นของคำว่า (Den ฮาร์ทอ et al., 1989) มันเป็นแหล่งที่อยู่อาศัยโดยทั่วไปเป็นพื้นที่น้ำจืดและน้ำกร่อยของหนองน้ำริมแม่น้ำและ lakesides ในภูมิภาคเมดิเตอร์เรเนียนชายฝั่งของตูนิเซีย P. Australis เป็นหลักพันธุ์พืชฉุกเฉินครอบครองบึงตื้นและริมทะเลสาบ มันมักจะเป็นสายพันธุ์ที่สำคัญในระบบนิเวศของพื้นที่ชุ่มน้ำและการแพร่กระจายในหลายวิธีโดยการกระจายเมล็ดพันธุ์และพืชจากเหง้าแนวตั้งและแนวนอนและ stolons P. Australis มีการปรับตัวให้เข้าขังเนื่องจากโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับความอดทนทางสรีรวิทยาของเหง้าที่จะล้มเหลว (Brändleและ Crawford, 1987; Engloner, 2009; Wijte และกัลลาเกอร์, 1996) และความสามารถในการเติมอากาศมัน (อาร์มสตรองและอาร์มสตรอง, 1990; อาร์มสตรองและคณะ . 1999; Brix 1990; Gries. et al, 1990; Weisner, 1988) ความแปรปรวนของความลึกของน้ำอาจมีผลต่อประสิทธิภาพการทำงานของพี Australis โดย constraining ออกซิเจนไปยังส่วนด้านล่างพื้นดินของพืช (สีขาวและสี Ganf, 2002) แต่พืชอ้อได้ไปปรับใช้กับที่อยู่อาศัยบนพื้นดินและพันธุ์ต่าง ๆ มีการพัฒนามีความต้านทานต่อความแห้งแล้งความเค็มและอุณหภูมิต่ำ (Engloner 2009; Gorai et al, 2007;. Haslam 1975; Matoh et al, 1988;. Pagter และคณะ 2005; Wang et al, 1998;.. เจิ้งเหอและคณะ, 2000) กลุ่มคนเหล่านี้ความเค็มเป็นความเครียดที่รู้จักกันดีของพี Australis ที่นำไปสู่​​ความแข็งแรงลดลงและความสำเร็จในการกร่อยและบึงเกลือ (Burdick et al., 2001) ตามข้อ จำกัด ของความอดทนวรรณกรรมเกลือของพืชกกแตกต่างกัน (Gorai et al, 2007;. Hellings และกัลลาเกอร์, 1992; Hootsmans และ Wiegman 1998; Lissner และ Schierup, 1997) แต่ในระดับที่แตกต่างกันของความอดทนเกลือหมู่พันธุ์ได้รับ รายงานซึ่งอาจจะเกิดจากการปั้นสูงและ / หรือปัจจัยทางพันธุกรรม (Brix 1999; Clevering และ Lissner, 1999)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทั่วไป รีดก่อน Australis ( CAV ) ทริน อดีตสตูเดิล ( พ้องกับหน้า communis ตฤณ ) เป็นสปีชีส์อย่างกว้างขวางในภูมิภาคอบอุ่นของคำ ( เดนตาม et al . , 1989 ) มันเป็นปกติถิ่นที่สดและพื้นที่น้ำกร่อยของหนองน้ำ , riversides และ lakesides . ในทะเลเมดิเตอร์เรเนียนชายฝั่งเขตของตูนิเซีย , หน้าAustralis เป็นพืชหลักซึ่งมีขอบของบึงตื้นและบึง มันมักจะเป็นชนิดที่สำคัญในระบบนิเวศพื้นที่ชุ่มน้ำ และ แพร่กระจายได้หลายวิธี โดยการกระจายเมล็ดพันธุ์และพืชจากแนวตั้งและแนวนอนรูปร่างและ stolons . หน้าAustralis จะดัดแปลงได้ดี เนื่องจากน้ำขังโดยเฉพาะความอดทนทางสรีรวิทยาของเหง้าให้ขาดอากาศหายใจ ( ndle และ BR และ ครอฟอร์ด , 1987 ; engloner , 2009 ; และ wijte กัลลาเกอร์ , 1996 ) และความสามารถของระบบ ( อาร์มสตรองและอาร์มสตรอง , 1990 ; อาร์มสตรอง et al . , 1999 ; บริกซ์ , 1990 ; ไกรส์ et al . , 2533 ; ไวส์เนอร์ , 1988 ) ความแปรปรวนของระดับความลึกของน้ำอาจมีผลต่อประสิทธิภาพของหน้าAustralis โดยจำกัดออกซิเจนไปด้านล่างพื้น ชิ้นส่วนของพืช ( สีขาวและ ganf , 2002 ) อย่างไรก็ตาม รีด พืชได้ปรับเทียบบกและชุดต่างๆมีการพัฒนาที่มีความต้านทานแล้งความเค็มและอุณหภูมิต่ำ ( engloner , 2009 ; gorai et al . , 2007 ; แฮสเลิ่ม 2518 ; matoh et al . , 1988 ; pagter et al . , 2005 ; Wang et al . , 1998 ; เจิ้ง et al . , 2000 ) ในหมู่เหล่านี้ความเค็มเป็นแรงกระตุ้นที่รู้จักกันดีของ P . Australis ส่งผลให้ลดความแข็งแรง และความสำเร็จในน้ำกร่อย และบึงเกลือ ( เบอร์ดิก et al . , 2001 ) ตามวรรณคดี ขีดจำกัดของความอดทนของเกลือกกแตก ( gorai et al . , 2007 ; hellings และ Gallagher , 1992 ; hootsmans และวิกเมิ่น , 1998 ; ลิสเนอร์ และ schierup , 1997 )แต่ที่แตกต่างระดับของกลุ่มพันธุ์ทนเค็ม ได้รับรายงาน ซึ่งอาจจะเกิดจากการปั้นสูงและ / หรือปัจจัยทางพันธุกรรม ( Brix , 1999 ; และ clevering ลิสเนอร์ , 1999 )