they arrive.’ ‘I see.’‘There’s one

they arrive.’ ‘I see.’
‘There’s one other thing, Prime Minister,’ Colonel Carter spoke for the first time. His voice was very quiet, almost gentle. ‘They say we must bring the prisoners to the airport in two hours. If not, they will kill a passenger. They said this one hour ago.’
‘So we have one hour left?’
‘That’s right, Prime Minister. Just one hour. Then they will kill the first passenger.’
‘I see.’
Helen walked slowly to the window and stared out at the plane. It was still raining and
a strong wind was blowing. She turned round. ‘Thank you, gentlemen. I will have to talk to them. But first I need a few minutes to think. Colonel Carter, Inspector, please go to the other room. Tell the hijackers I will talk to them in five minutes. Michael, stay here.’
‘But...yes, madam.’ Inspector Holm looked unhappy, but he went out, slowly, with the Colonel. Michael sat quietly, looking at her. He knew what she was thinking. ‘Have you got the passenger list, Michael?’
‘Yes, Prime Minister. Here you are.’
She picked up the list of names and looked at it carefully. ‘Oh my God!’ His name was near the beginning. She dropped the list, sat down at the table, and ran her hands through her hair. For a long minute she said nothing. Then she looked up.
‘This is going to be very difficult, isn’t it, Michael?’
‘I’m afraid so, Prime Minister. Very difficult indeed.’
Helen stood up and walked to the window, thinking hard. Outside in the rain, the
American Ambassador’s car stopped by the door.
Chapter 6
Carl looked through the window and watched the cars arrive at the airport building. There were a lot of cars now and a lot of lights in the building. Inside the plane it was hot and quiet. There was nothing to do. He remembered other times when he had been in a plane at night with his wife and daughter. That had been fun because they were excited and going on holiday. His daughter had always asked lots of questions in the plane. Now, no-one said anything at all. Carl sat, and thought, and felt his face become wet with sweat.
‘Your passports, please!’
‘What?’ he turned suddenly. One of the hijackers, a young man in a black shirt, was just behind them. He had a bag in his hand, and he was taking everyone’s passports and putting them in it.
‘Why...?’
‘Be quiet!’ Harald whispered. ‘Let me talk, sir. Remember?’
‘Your passports, please.’ The young man stood by their seats.
‘Here you are.’ Harald gave the man his passport.
‘Thank you. And his?’
‘He has no passport. I am a police officer and he is my prisoner. I am taking him to
prison in my country.’
‘I see.’ The young man looked at them both in surprise. ‘Stand up, you!’
Carl stood up and the young man searched his pockets, but he found nothing. He told
Carl to sit down, then he opened Harald’s passport and looked inside.
‘Police pig!’ he said. ‘Now you are our prisoner!’ Then he hit Harald in the face, looked
at Carl, and laughed. ‘And perhaps we will set him free!’

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พวกเขามาถึง.' 'ฉันเห็น.'
'มีสิ่งหนึ่งที่อื่นนายกรัฐมนตรี' พันเอกคาร์เตอร์พูดเป็นครั้งแรกคือ เสียงของเขาเป็นที่เงียบสงบมากเกือบอ่อนโยน 'พวกเขาบอกว่าเราจะต้องนำนักโทษไปยังสนามบินในอีกสองชั่วโมง ถ้าไม่ได้พวกเขาจะฆ่าผู้โดยสาร พวกเขากล่าวว่านี้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา. '
' ดังนั้นเราจึงมีเวลาหนึ่งชั่วโมงซ้าย? '
' นั่นเป็นสิทธิที่นายกรัฐมนตรี เพียงหนึ่งชั่วโมง แล้วพวกเขาก็จะฆ่าผู้โดยสารคนแรก. '
' ฉันเห็น. '
เฮเลนเดินช้าไปที่หน้าต่างและจ้องออกที่เครื่องบิน มันก็ยังคงมีฝนตกและ
ลมแรงพัด เธอหันกลับมา 'ขอบคุณสุภาพบุรุษ ก็จะมีการพูดคุยกับพวกเขา แต่ก่อนอื่นฉันต้องไม่กี่นาทีที่จะคิด พันเอกคาร์เตอร์สารวัตรโปรดไปที่ห้องอื่น ๆ จี้บอกฉันจะพูดคุยกับพวกเขาในห้านาที ไมเคิลอยู่ที่นี่. '
' แต่ ... ใช่แหม่ม. สารวัตร Holm มองไม่มีความสุข แต่เขาก็ออกไปอย่างช้าๆกับพันเอก ไมเคิลนั่งเงียบ ๆ มองไปที่เธอ เขารู้ว่าสิ่งที่เธอคิด 'คุณมีรายชื่อผู้โดยสาร, ไมเคิล?'
'ใช่นายกรัฐมนตรี ที่นี่คุณมี. '
เธอหยิบขึ้นรายชื่อและมองมันอย่างระมัดระวัง 'โอ้พระเจ้า!' ชื่อของเขาคืออยู่ใกล้กับจุดเริ่มต้น เธอลดลงรายการให้นั่งลงที่โต๊ะและวิ่งผ่านมือของเธอผมของเธอ นาทีนานเธอบอกว่าไม่มีอะไร จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้น.
'นี้เป็นไปได้ยากมากที่ไม่ได้ไมเคิล'
'ฉันกลัวดังนั้นนายกรัฐมนตรี ยากมากอย่างแน่นอน. '
เฮเลนลุกขึ้นยืนและเดินไปที่หน้าต่างคิดหนัก นอกในสายฝนที่
รถเอกอัครราชทูตอเมริกันหยุดโดยประตู.
บทที่ 6
คาร์ลมองผ่านหน้าต่างและเฝ้าดูรถมาถึงที่อาคารสนามบิน มีจำนวนมากของรถยนต์ในขณะนี้และจำนวนมากของไฟในอาคารที่ถูก ภายในเครื่องบินมันร้อนและเงียบสงบ ไม่มีอะไรที่จะทำคือ เขาจำได้ว่าครั้งอื่น ๆ เมื่อเขาได้รับในเครื่องบินในเวลากลางคืนกับภรรยาและลูกสาวของเขา ที่ได้รับความสนุกสนานเพราะพวกเขาตื่นเต้นและไปในวันหยุด ลูกสาวของเขาได้ถามคำถามมากมายเสมอในเครื่องบิน ตอนนี้ไม่มีใครพูดอะไรเลย คาร์ลนั่งและคิดและรู้สึกใบหน้าของเขากลายเป็นที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ.
'หนังสือเดินทางของคุณโปรด!'
'คืออะไร?' เขาหัน หนึ่งจี้เป็นชายหนุ่มในเสื้อสีดำเป็นเพียงเบื้องหลังพวกเขา เขามีถุงในมือของเขาและเขากำลังพาสปอร์ตของทุกคนและวางพวกเขาอยู่ในนั้น.
'ทำไม ... ?'
'เงียบ! แฮรัลด์กระซิบ 'ผมขอพูดคุยครับ จำได้ไหม? '
' หนังสือเดินทางของคุณโปรด. ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ที่ที่นั่งของพวกเขา.
'คุณ. แฮรัลด์ให้คนที่หนังสือเดินทางของเขา.
'ขอบคุณ และเขา? '
' เขามีหนังสือเดินทาง ผมเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจและเขาเป็นนักโทษของฉัน ฉันกำลังพาเขาไป
ติดคุกในประเทศของฉัน. '
' ฉันเห็น. ชายหนุ่มมองไปที่พวกเขาทั้งสองด้วยความประหลาดใจ 'ยืนขึ้นกับคุณ!'
คาร์ลลุกขึ้นยืนและชายหนุ่มสืบค้นกระเป๋าของเขา แต่เขาไม่พบอะไร เขาบอกว่า
คาร์ลที่จะนั่งลงแล้วเขาเปิดหนังสือเดินทางแฮรัลด์และมองภายใน.
'หมูตำรวจ! เขาพูดว่า. 'ตอนนี้คุณเป็นนักโทษของเรา!' จากนั้นเขาก็ตีแฮรัลด์ในหน้ามอง
ที่คาร์ลและหัวเราะ 'และบางทีเราจะปล่อยเขาเป็นอิสระ!