I. Communicative ApproachThe method

I. Communicative Approach
The method which has dominated the last several decades of this century is the Communicative Approach which is
the result of the works of anthropological linguistics (e.g. Hymes, 1972) and Firthian linguists (e.g. Halliday, 1973) who
view language first and foremost as a system for communication. In the 1970’s attention was drawn to the importance
of communicative competence and knowledge of the rules of language use (Hymes, 1972). This led to a shift away from
a focus on accuracy and the forms of language, to a focus on communication and fluency. Although there are different
interpretations of communicative language teaching, this approach to L2 interpretations typically focuses on functions
of language use and a more authentic use of language in the L2 classroom or better to say instead of focusing on
sentence levels forms it centers on discourse level functions.
With its emphasis on fluency over accuracy, and a focus on encouraging learners to communicate their messages and
intentions using the linguistic resources available to them, vocabulary has not been a primary concern of this
methodology and was given secondary status, taught mainly as a support for functional language use (Decarrico, 2001).
As in previous approaches, it was generally assumed that vocabulary would take care of itself; therefore, it is assumed
that there is no real need for direct vocabulary instruction (Schmidt, 2000).
III. THE CURRENT STATUS OF VOCABULARY T

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

I. วิธีการสื่อสาร
วิธีการที่มีความโดดเด่นหลายทศวรรษสุดท้ายของศตวรรษนี้เป็นวิธีการสื่อสารซึ่งเป็น
ผลมาจากการทำงานของภาษาศาสตร์มานุษยวิทยา (เช่น Hymes, 1972) และนักภาษาศาสตร์ Firthian (เช่นฮัลลิเดย์ 1973) ใคร
ดูภาษาแรกและ ที่สำคัญเป็นระบบสำหรับการสื่อสาร ในความสนใจของปี 1970 ถูกดึงไปความสำคัญ
ของการสื่อสารและความรู้ของกฎระเบียบในการใช้ภาษา (Hymes, 1972) นี้นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงที่อยู่ห่างจาก
การมุ่งเน้นความถูกต้องและรูปแบบของภาษาที่จะมุ่งเน้นการสื่อสารและความคล่องแคล่ว แม้ว่าจะมีความแตกต่างกัน
การตีความการสอนภาษาเพื่อการสื่อสารวิธีนี้การตีความ L2 มักจะมุ่งเน้นไปที่ฟังก์ชั่น
ในการใช้ภาษาและการใช้งานจริงมากขึ้นของภาษาในห้องเรียน L2 หรือดีกว่าที่จะพูดแทนการมุ่งเน้น
ในระดับประโยครูปแบบศูนย์ไอทีในการทำงานระดับวาทกรรม .
โดยเน้นความคล่องแคล่วมากกว่าความถูกต้องและมุ่งเน้นการส่งเสริมให้ผู้เรียนในการสื่อสารข้อความและพวกเขา
ตั้งใจใช้ทรัพยากรทางภาษาที่มีให้คำศัพท์ไม่ได้รับความกังวลหลักของ
วิธีการและได้รับสถานะรองสอนส่วนใหญ่เป็นฝ่ายสนับสนุน . สำหรับการใช้ภาษาในหน้าที่ (Decarrico, 2001)
ในขณะที่วิธีการก่อนหน้านี้มันก็มักคาดการณ์คำศัพท์ที่จะดูแลตัวเอง; ดังนั้นจึงพอจะสันนิษฐานได้
ว่าไม่มีความต้องการที่แท้จริงสำหรับการสอนคำศัพท์โดยตรง (Schmidt, 2000).
III สถานะปัจจุบันของคำศัพท์ T

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมใช้วิธีการวิธีซึ่งมีการปกครองหลายทศวรรษสุดท้ายของศตวรรษที่ นี้เป็นวิธีการในการสื่อสารซึ่งเป็นผลของการทำงานของภาษาศาสตร์มานุษยวิทยา ( เช่น ไฮมส์ , 1972 ) และ firthian นักภาษาศาสตร์ ( เช่น ฮอลลิเดย์ , 1973 ) ที่ดูภาษาแรกและสำคัญที่สุดเป็นระบบการสื่อสาร ในปี 1970 ความสนใจก็ถูกดึงให้ความสำคัญความสามารถในการสื่อสารและความรู้ของกฎของการใช้ภาษา ( ไฮมส์ , 1972 ) ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงไปจากเน้นความถูกต้องและรูปแบบของภาษา เพื่อมุ่งเน้นการสื่อสารและคล่องแคล่ว . แม้ว่าจะมีที่แตกต่างกันการตีความของการสอนภาษาเพื่อการสื่อสาร วิธีการนี้มักจะเน้นฟังก์ชัน L2 ตีความการใช้ภาษาและการใช้ภาษาที่แท้จริงมากขึ้นในรูปแบบห้องเรียนหรือดีกว่าที่จะพูดแทน เน้นระดับรูปแบบประโยคมันเน้นฟังก์ชันระดับวาทกรรมกับเน้นความคล่องแคล่วมากกว่าความถูกต้องและมุ่งเน้นให้ผู้เรียนสามารถสื่อสารข้อความของพวกเขาและเจตนาการใช้ทรัพยากรทางภาษาของพวกเขา , ศัพท์ไม่ได้ ปัญหาหลักนี้วิธีการได้รับสถานะมัธยม สอนส่วนใหญ่เป็นสนับสนุนการใช้ภาษาตามหน้าที่ ( decarrico , 2001 )ในวิธีการดังกล่าว ก็ถือว่าโดยทั่วไปว่าคำศัพท์จะดูแลตัวมันเอง ดังนั้น จึงจะถือว่าที่ไม่มีความต้องการจริงสำหรับการสอนคำศัพท์โดยตรง ( ชมิดท์ , 2000 )3 . สภาพปัจจุบันของคำศัพท์ T