Between the 2nd and the 15th centur

Between the 2nd and the 15th centuries, Champa at times included the modern provinces of Quảng Nam, Quảng Ngãi, Bình Định, Phú Yên, Khánh Hòa, Ninh Thuận, and Bình Thuận. Though Cham territory included the mountainous zones west of the coastal plain and (at times) extended into present-day Laos, for the most part, the Cham remained a seafaring people dedicated to trade, and maintained few settlements of any size away from the coast.

Historical Champa consisted of up to five principalities:

Indrapura ("City of Indra") was the capital of Champa from about 875 to about 1000 AD. It was located at the site of the modern village of Dong Duong, near the modern city of Da Nang. Also in the region of Da Nang are the ancient Cham city of Singhapura ("City of the Lion"), the location of which has been identified with an archaeological site in the modern village of Trà Kiệu, and the valley of Mỹ Sơn,[1] where a number of ruined temples and towers can still be viewed. The associated port was at modern Hội An. The territory once controlled by this principality included present-day Quảng Bình, Quảng Trị, and Thừa Thiên–Huế provinces.
Amaravati was located in present-day Quảng Nam Province. The earliest mention of Amaravati is from an 1160 AD inscription at Po Nagar.[2]:211-318

Depiction of fighting Cham naval soldier against the Khmer, stone relief at the Bayon

Closeup of the inscription in Cham script on the Po Nagar stele, 965 CE. The stele describes feats by the Champa kings.
Vijaya was located in present-day Bình Định Province. Early mention is made of Vijaya in an 1160 AD inscription at Po Nagar.[2]:318 The capital has been identified with the archaeological site at Cha Ban. The associated port was at present-day Qui Nhơn. Important excavations have also been conducted at nearby Thap Mam, which may have been a religious and cultural centre. Vijaya became the political and cultural centre of Champa around 1000 AD, when the northern capital of Indrapura was abandoned due to pressure from the Viet. It remained the centre of Champa until 1471, when it was sacked by the Viet and the centre of Champa was again displaced toward the south. In its time, the principality of Vijaya controlled much of present-day Quang-Nam, Quang-Ngai, Bình Định, and Phú Yên Provinces.
Kauthara was located in the area of modern Nha Trang in Khánh Hòa Province. Its religious and cultural centre was the temple of Po Nagar, several towers of which still stand at Nha Trang. Kauthara is first mentioned in an 784 AD inscription at Po Nagar.[2]:318
Panduranga was located in the area of present-day Phan Rang in Ninh Thuận Province. Panduranga was the last of the Cham territories to be annexed by the Vietnamese. Panduranga is first mentioned in an 817 AD inscription at Po Nagar.[2]:318
Within the four principalities were two main clans: the "Dua" and the "Cau". The Dua lived in Amravati and Vijaya, while the Cau lived in Kauthara and Panduranga. The two clans differed in their customs and habits and conflicting interests led to many clashes and even war. But they usually managed to settle disagreements through intermarriage.[3]

Historiography[edit]
Sources[edit]
The historiography of Champa relies upon three types of sources:[4]

Physical remains, including brick structures and ruins, as well as stone sculptures;
Inscriptions in Cham and Sanskrit on steles and other stone surfaces;
Chinese and Vietnamese histories, diplomatic reports, and other texts such as those provided by Jia Dan.[2]:319
Overarching theories[edit]

This Cham head of Shiva was made of electrum around 800 AD. It decorated a kosa, or metal sleeve fitted to a liṅgam. One can recognise Shiva by the tall chignon hairstyle and by the third eye in the middle of his forehead.
Modern scholarship has been guided by two competing theories in the historiography of Champa. Scholars agree that historically Champa was divided into several regions or principalities spread out from south to north along the coast of modern Vietnam and united by a common language, culture, and heritage. It is acknowledged that the historical record is not equally rich for each of the regions in every historical period. For example, in the 10th century, the record is richest for Indrapura; in the 12th century, it is richest for Vijaya; following the 15th century, it is richest for Panduranga. Some scholars have taken these shifts in the historical record to reflect the movement of the Cham capital from one location to another. According to such scholars, if the 10th-century record is richest for Indrapura, it is so because at that time Indrapura was the capital of Champa. Other scholars have disputed this contention, holding that Champa was never a united country, and arguing that the presence of a particularly rich historical record for a given region in a given period is no basis for claiming that the region functioned as the capital of a united Champa during that period.[5]

Sources of foreign cultural influence[edit]
Through the centuries, Cham culture and society were influenced by forces emanating from Cambodia, China, Java and India amongst others. Lin Yi, a predecessor state in the region, began its existence in 192 AD as a breakaway Chinese colony. An official successfully revolted against Chinese rule in central Vietnam, and Lin Yi was founded in 192.[6] In the 4th century, wars with the neighbouring Kingdom of Funan in Cambodia and the acquisition of Funanese territory led to the infusion of Indian culture into Cham society. Sanskrit was adopted as a scholarly language, and Hinduism, especially Shaivism, became the state religion. From the 10th century onwards, Arab maritime trade in the region brought increasing Islamic cultural and religious influences. Champa came to serve as an important link in the spice trade, which stretched from the Persian Gulf to South China, and later in the Arab maritime routes in Mainland Southeast Asia as a supplier of aloe. Despite the frequent wars between Champa and Cambodia, the two countries also traded and cultural influences moved in both directions. Royal families of the two countries intermarried frequently. Champa also had close trade and cultural relations with the powerful maritime empire of Srivijaya and later with the Majapahit of the Malay Archipelago.

Evidence gathered from linguistic studies around Aceh confirms that a very strong Champan cultural influence existed in Indonesia; this is indicated by the use of the Chamic language Acehnese as the main language in the coastal regions of Pidie, Aceh Besar, Aceh Jaya, North Aceh, East Aceh, West Aceh and Southwest Aceh Regencies and the cities of Lhokseumawe and Bireuën.[citation needed]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระหว่างที่ 2 ศตวรรษ 15 จำปารวมจังหวัดสมัยน้ำกว๋างนิง ทั่วกว๋างนิง บิ่น Định, Phú Yên เอกลักษณ์ นิงห์บิงห์ Thuận และบิ่น Thuận ครั้ง แม้ว่าดินแดนจามรวมภูเขาโซนทางตะวันตกของชายฝั่งทะเลแบบธรรมดา และแบบขยาย (ตลอดเวลา) เป็นเหตุการณ์ที่ลาว ส่วนใหญ่ จามที่ยังคง คนชาวทุ่มเทเพื่อการค้า และรักษาจ่ายน้อยขนาดใดก็ได้จากชายฝั่งทางประวัติศาสตร์จำปา consisted ของราชรัฐถึงห้า:Indrapura ("เมืองของพระอินทร์") เป็นเมืองหลวงของจำปาจากประมาณ 875 ไปประมาณ 1000 โฆษณา มันมีอยู่ที่เว็บไซต์ของทันสมัยหมู่บ้านของดงเดือง ใกล้สมัยเมืองของดานัง ในพื้นที่ของดานังยังโบราณจามเมืองของ Singhapura ("เมืองสิงโต"), มีการระบุสถานที่ซึ่ง มีเป็นโบราณสถานในหมู่บ้านทันสมัยของ Trà Kiệu และในหุบเขาของ Mỹ Sơn, [1] ที่วัดเจ๊งและอาคารยังสามารถดู เชื่อมโยงเสร็จที่ Hội ทันสมัยเป็นการ ดินแดนที่เคยถูกควบคุม โดยรัฐนี้รวมเหตุการณ์จังหวัด บิ่นกว๋างนิง สูงกว๋างนิง และ Thừa Thiên-HuếAmaravati ได้อยู่ในเหตุการณ์กว๋างนิงน้ำจังหวัด กล่าวถึงเร็ว Amaravati จากจารึกโฆษณาบริการที่นคร Po ได้ [2]: 211-318แสดงให้เห็นการต่อสู้ทหารเรือจามกับเขมร บรรเทาศิลาที่ปราสาทบายนCloseup ของจารึกในสคริปต์จามบน stele ปอนคร 965 CE Stele อธิบาย feats โดยกษัตริย์จำปาVijaya ได้อยู่ในเหตุการณ์บิ่น Định จังหวัด พูดถึงต้นทำของ Vijaya ในจารึกโฆษณาบริการที่นครโพธิ์ [2]: 318 หลวงมีการระบุ ด้วยโบราณคดีที่บ้านชะอำ ท่าเกี่ยวข้องในเหตุการณ์ Qui Nhơn การสำคัญนอกจากนี้ยังได้ดำเนินทิศที่ใกล้เคียงทับแหม่ม ซึ่งเคยเป็นศูนย์กลางทางศาสนา และวัฒนธรรมได้ Vijaya กลายเป็น ศูนย์กลางทางการเมือง และวัฒนธรรมของจำปาประมาณ 1000 AD เมื่อถูกละทิ้งเนื่องจากความดันของ Indrapura จาก Viet. มันยังคงของจำปาจนถึงค.ศ. 1471 เมื่อมันถูกไล่ออก โดยเวียดนาม และของจำปาถูกพลัดถิ่นไปทางใต้อีกครั้ง ในเวลา ราช Vijaya ควบคุมมากกวั๋งนามเหตุการณ์ กว๋างไหง บิ่น Định และ Phú Yên จังหวัดKauthara ตั้งอยู่ในพื้นที่ของสมัยญาจางจังหวัด Khánh เฮาบินห์ ศาสนา และวัฒนธรรมศูนย์การวัดของปอนคร อาคารต่าง ๆ ที่ยังคงอยู่ในญาจางได้ Kauthara เป็นการกล่าวถึงครั้งแรกในจารึก 784 AD ที่นครโพธิ์ [2]: 318Panduranga ตั้งอยู่ในพื้นที่ของเหตุการณ์ฟานรางจังหวัด Thuận นิงห์บิงห์ Panduranga สุดของดินแดนจามไปเป็น annexed โดยที่เวียดนาม Panduranga เป็นการกล่าวถึงครั้งแรกในจารึก 817 AD ที่นครโพธิ์ [2]: 318ภายในราชรัฐสี่มีสมัครพรรคพวกหลักที่สอง: "เข้า" และ "เคา" ดัวอาศัยอยู่ใน Amravati และ Vijaya ในขณะที่เคาอาศัยอยู่ใน Kauthara และ Panduranga สองสมัครพรรคพวกที่แตกต่างในประเพณีของพวกเขา และนิสัยความสนใจความขัดแย้งที่นำไปหลาย clashes และแม้แต่สงคราม แต่พวกเขามักจะจัดการเพื่อชำระความขัดแย้งผ่าน intermarriage [3]เขียนประวัติศาสตร์ [แก้ไข]แหล่ง [แก้ไข]เขียนประวัติศาสตร์ของจำปาอาศัยสามชนิดของแหล่งที่มา: [4]ยังคงมีอยู่จริง รวมทั้งโครงสร้างอิฐ และซากปรักหักพัง เช่นเดียว กับ ประติมากรรมศิลาจารึกจามและสันสกฤต steles และพื้นผิวอื่น ๆ หินหากจีนและเวียดนาม รายงานทางการทูต และข้อความอื่น ๆ เช่นโดยเจีย Dan. [2]: 319ทฤษฎีการคัดสรร [แก้ไข]หัวนี้จามของพระอิศวรทำของ electrum ประมาณ 800 AD มันตกแต่งโฆษะ หรือแขนโลหะที่ติดตั้งไป liṅgam หนึ่งสามารถรู้พระอิศวร โดยผม chignon สูง และดวงตาที่สามกลางหน้าผากของเขาทุนการศึกษาสมัยใหม่ได้ถูกแนะนำ โดยทฤษฎีสองแข่งขันที่เขียนประวัติศาสตร์ของจำปา นักวิชาการยอมรับว่า อดีตจำปาถูกแบ่งออกเป็นหลายภูมิภาค หรือราชรัฐกระจายออกจากใต้ไปเหนือตามชายฝั่งของเวียดนามที่ทันสมัย และสหรัฐ โดยทั่วไปภาษา วัฒนธรรม และมรดก ยอมรับว่า บันทึกทางประวัติศาสตร์ว่าไม่รวยเท่า ๆ กันในแต่ละภูมิภาคในทุกศาสตร์ ตัวอย่าง ในคริสต์ศตวรรษ 10 ระเบียนไม่รวยที่สุดใน Indrapura ในศตวรรษ 12 มันจะสมบูรณ์แบบมากสำหรับ Vijaya ต่อศตวรรษ 15 มันจะสมบูรณ์แบบมากสำหรับ Panduranga นักวิชาการบางคนได้นำกะเหล่านี้ในบันทึกทางประวัติศาสตร์เพื่อแสดงการเคลื่อนไหวของทุนจามจากตำแหน่งหนึ่งไปยังอีก ตามเช่นนักวิชาการ ว่ารวยที่สุดใน Indrapura คอร์ด 10 ศตวรรษได้นั้นเนื่องจากในขณะที่ Indrapura เป็นเมืองหลวงของจำปา นักวิชาการอื่น ๆ ได้มีการช่วงชิงงานบนนี้ ข้อโต้แย้งถือว่า จำปาไม่ประเทศสหรัฐ และโต้เถียงว่า สถานะของระเบียนประวัติศาสตร์รวยโดยเฉพาะอย่างยิ่งในภูมิภาคที่กำหนดในรอบระยะเวลาที่กำหนดไม่พื้นฐานสำหรับว่า ที่ภูมิภาคแยกเป็นเมืองหลวงของจำปาสหรัฐที่ [5]แหล่งที่มาของอิทธิพลทางวัฒนธรรมต่างประเทศ [แก้ไข]ผ่านศตวรรษ สังคมและวัฒนธรรมจามได้รับอิทธิพลจากกองกำลังที่เกิดจากกัมพูชา จีน ชวา และอินเดียท่ามกลางผู้อื่น Lin Yi รัฐรุ่นก่อนในภูมิภาค เริ่มคุ้นใน 192 AD เป็นโคโลนีจีนมักแตก อย่างเป็นทางการเรียบร้อยแล้ว revolted กับกฎจีนในเวียดนามกลาง และยี่หลินก่อตั้งขึ้นใน 192 [6] ในศตวรรษที่ 4 สงครามกับประเทศประวัติศาสตร์ในประเทศกัมพูชาและการ Funanese ดินแดนนำไปคอนกรีตของวัฒนธรรมอินเดียในสังคมจาม หมายถึงภาษาสันสกฤตเป็นภาษา scholarly และรัฐศาสนากลายเป็นศาสนาฮินดู โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Shaivism จากคริสต์ศตวรรษ 10 เป็นต้นไป อาหรับเดินเรือค้าขายในภูมิภาคนำเพิ่มอิทธิพลทางวัฒนธรรม และศาสนาอิสลาม จำปามาเพื่อเป็นการเชื่อมโยงสำคัญ ในการ ค้าเครื่องเทศ ที่ยืดออกจากอ่าวเปอร์เซียจีนใต้ และต่อ ในเส้นทางทางทะเลอาหรับในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ของแผ่นดินใหญ่เป็นผู้จำหน่ายของว่าน แม้ มีสงครามบ่อย ๆ ระหว่างกัมพูชาและจำปา ซื้อขายยังทั้งสองประเทศ และวัฒนธรรมที่มีอิทธิพลต่อย้ายในทั้งสองทิศทาง พระบรมวงศานุวงศ์ของประเทศทั้งสอง intermarried บ่อย ๆ จำปามีค้าปิดและวัฒนธรรมความสัมพันธ์ กับอาณาจักรทางทะเลมีประสิทธิภาพของอาณาจักรศรีวิชัย และในภายหลัง กับ Majapahit ของหมู่เกาะมลายูหลักฐานที่รวบรวมจากการศึกษาภาษาศาสตร์สถานอาเจะห์ยืนยันว่า เป็นอิทธิพลทางวัฒนธรรม Champan แรงมากอยู่ในอินโดนีเซีย แสดง โดยการใช้ภาษา Chamic อาเจะห์เป็นภาษาหลักในพื้นที่ชายฝั่งของ Pidie ซาอาเจะห์ จา ยาอาเจะห์ อา เจะห์เหนือ อา เจะห์ตะวันออก อา เจะห์ตะวันตก และตะวันตกเฉียงใต้อาเจะห์ Regencies และเมือง Lhokseumawe และ Bireuën [ต้องการอ้างอิง]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ระหว่างที่ 2 และศตวรรษที่ 15 จำปาตลอดเวลารวมถึงจังหวัดที่ทันสมัยของQuảngน้ำQuảngNgãi, BìnhĐịnh, PhúYên, KhánhHòa, Ninh ThuậnและBìnhThuận แม้ว่าดินแดนจามรวมถึงโซนภูเขาทางตะวันตกของที่ราบชายฝั่งและ (ในบางครั้ง) ยื่นออกไปในประเทศลาวในปัจจุบันส่วนใหญ่ที่จามยังคงเป็นคนเดินเรือที่อุทิศตนเพื่อการค้าและการบำรุงรักษาการชำระหนี้บางส่วนของขนาดใด ๆ ออกจากชายฝั่ง . ประวัติศาสตร์จำปาประกอบด้วยถึงห้าอาณาเขต: Indrapura ("เมืองของพระอินทร์") เป็นเมืองหลวงของจำปาจากประมาณ 875 ประมาณ 1000 AD มันตั้งอยู่ที่เว็บไซต์ของหมู่บ้านที่ทันสมัยของ Dong Duong ใกล้กับเมืองที่ทันสมัยของดานัง นอกจากนี้ในพื้นที่ของดานังเป็นเมืองโบราณจามของ Singhapura ("เมืองสิงโต") สถานที่ซึ่งได้รับการยืนยันกับโบราณสถานในหมู่บ้านที่ทันสมัยของTrà Kieu และหุบเขาMỹSơnที่ [ 1] ซึ่งมีจำนวนของวัดเจ๊งและอาคารยังสามารถดูได้ พอร์ตที่เกี่ยวข้องอยู่ในฮอยอันทันสมัย ดินแดนควบคุมครั้งโดยอาณาเขตนี้รวมถึงปัจจุบันวันQuảngBình, QuảngTrịและจังหวัดThừaThiên-Huế. Amaravati ตั้งอยู่ในปัจจุบันจังหวัดกว๋างนาม ถึงที่สุดของ Amaravati จากจารึก ค.ศ. 1160 ที่ Po Nagar [2]:. 211-318 ภาพของการต่อสู้ทหารเรือจามกับเขมรบรรเทาหินที่ Bayon โคลสอัพของจารึกในสคริปต์จามบน Po Nagar stele, 965 CE stele อธิบายอวดโดยกษัตริย์จำปา. วิชัยอยู่ในปัจจุบันวันBìnhĐịnhจังหวัด กล่าวถึงต้นทำจากวิชัยในจารึก ค.ศ. 1160 ที่ Po Nagar [2]:. 318 ทุนได้รับการระบุมีโบราณสถานที่จ่าบ้าน พอร์ตที่เกี่ยวข้องอยู่ในปัจจุบันใครNhơn การขุดเจาะที่สำคัญยังได้รับการดำเนินการที่อยู่บริเวณใกล้เคียงทับแหม่มซึ่งอาจจะเป็นศูนย์กลางทางศาสนาและวัฒนธรรม Vijaya กลายเป็นศูนย์กลางทางการเมืองและวัฒนธรรมของจำปาประมาณ 1000 AD เมื่อเมืองหลวงทางตอนเหนือของ Indrapura ถูกทิ้งร้างเนื่องจากแรงกดดันจากเวียด มันยังคงเป็นศูนย์กลางของจำปาจนกระทั่ง 1471 เมื่อมันถูกไล่ออกจากเวียดและศูนย์กลางของจำปาถูกย้ายอีกครั้งไปทางใต้ ในช่วงเวลาของอาณาเขตของ Vijaya ควบคุมมากของวันปัจจุบัน Quang-น้ำ Quang-ไหงBìnhĐịnhและPhúYênจังหวัด. Kauthara ตั้งอยู่ในพื้นที่ของ Nha Trang ที่ทันสมัยในKhánhHòaจังหวัด ศูนย์กลางทางศาสนาและวัฒนธรรมของมันคือวิหาร Po Nagar หลายอาคารซึ่งยังคงยืนอยู่ที่ Nha Trang Kauthara เป็นครั้งแรกในจารึก AD 784 ที่ Po Nagar [2]:. 318 Panduranga ตั้งอยู่ในพื้นที่ของวันปัจจุบัน Phan Rang Ninh Thuậnในจังหวัด Panduranga เป็นคนสุดท้ายของดินแดนจามที่จะยึดโดยเวียดนาม Panduranga เป็นครั้งแรกในจารึก AD 817 ที่ Po Nagar [2]:. 318 ภายในสี่อาณาเขตสองตระกูลหลักคือ "ดัว" และ "Cau" Dua อาศัยอยู่ใน Amravati และ Vijaya ในขณะที่อาศัยอยู่ใน Cau Kauthara และ Panduranga ทั้งสองแตกต่างกันในตระกูลศุลกากรและนิสัยและผลประโยชน์ที่ขัดแย้งกันของพวกเขานำไปสู่การปะทะกันจำนวนมากและแม้กระทั่งสงคราม แต่พวกเขามีการจัดการมักจะชำระความขัดแย้งผ่านการแต่งงาน [3]. Historiography [แก้ไข] แหล่งที่มา [แก้ไข] ประวัติศาสตร์ของจำปาอาศัยสามประเภทของแหล่งที่มา: [4] ส่วนที่เหลือทางกายภาพรวมทั้งโครงสร้างอิฐและซากปรักหักพังเช่นเดียวกับประติมากรรมหิน; จารึกในจามและภาษาสันสกฤตใน steles และพื้นผิวหินอื่น ๆประวัติศาสตร์จีนและเวียดนามรายงานทางการทูตและข้อความอื่น ๆ เช่นการจัดเตรียมโดยเจี่ยแดน [2]:. 319 ทฤษฎีที่ครอบคลุม [แก้ไข] นี้หัวจามของพระอิศวรที่ทำจากอีเล็ก ประมาณ 800 AD มันตกแต่งโฆษะหรือแขนโลหะพอดีกับองคชาติ หนึ่งสามารถรับรู้โดยพระอิศวรทรงผมมวยสูงและด้วยตาที่สามในกลางหน้าผากของเขา. ทุนการศึกษาสมัยใหม่ที่ได้รับการแนะนำโดยสองทฤษฎีการแข่งขันในประวัติศาสตร์ของจำปา นักวิชาการยอมรับว่าในอดีตจำปาแบ่งออกเป็นหลายภูมิภาคหรืออาณาเขตแผ่ออกมาจากทางทิศใต้ไปทางทิศเหนือตามแนวชายฝั่งของเวียดนามที่ทันสมัยและปึกแผ่นโดยทั่วไปของภาษาวัฒนธรรมและมรดกทางวัฒนธรรม เป็นที่ยอมรับว่าเป็นบันทึกประวัติศาสตร์ที่ไม่เท่าเทียมกันที่หลากหลายสำหรับแต่ละภูมิภาคในทุกช่วงเวลาในประวัติศาสตร์ ยกตัวอย่างเช่นในศตวรรษที่ 10 การบันทึกเป็นที่รวยที่สุดสำหรับ Indrapura; ในศตวรรษที่ 12 มันเป็นเรื่องที่รวยที่สุดสำหรับ Vijaya; ต่อไปนี้ศตวรรษที่ 15 มันเป็นเรื่องที่รวยที่สุดสำหรับ Panduranga นักวิชาการบางคนได้นำการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในบันทึกประวัติศาสตร์เพื่อสะท้อนให้เห็นการเคลื่อนไหวของเงินทุนจากจามสถานที่หนึ่งไปยังอีก ตามที่นักวิชาการดังกล่าวถ้าบันทึกศตวรรษที่ 10 เป็นที่รวยที่สุดสำหรับ Indrapura มันเป็นเช่นนี้เพราะในช่วงเวลานั้น Indrapura เป็นเมืองหลวงของจำปา นักวิชาการอื่น ๆ ได้แน่นอนการแข่งขันนี้ถือได้ว่าจำปาก็ไม่เคยเป็นประเทศที่สหรัฐและพิสูจน์ว่าการปรากฏตัวของบันทึกประวัติศาสตร์ที่อุดมไปด้วยโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับพื้นที่ที่กำหนดในช่วงเวลาที่กำหนดเป็นพื้นฐานสำหรับการอ้างว่าภูมิภาคนี้ทำหน้าที่เป็นเมืองหลวงของสหรัฐที่ไม่มี จำปาในช่วงเวลานั้น. [5] แหล่งที่มาของอิทธิพลของวัฒนธรรมต่างประเทศ [แก้ไข] ผ่านศตวรรษที่จามวัฒนธรรมและสังคมได้รับอิทธิพลจากกองกำลังเล็ดลอดออกมาจากกัมพูชาจีน, Java และอินเดียในหมู่คนอื่น หลินยี่รัฐบรรพบุรุษในภูมิภาคเริ่มดำรงอยู่ของมันใน 192 AD เป็นอาณานิคมของจีนที่แตกต่าง ประสบความสำเร็จอย่างเป็นทางการเห็นด้วยกับการปกครองของจีนในภาคกลางของเวียดนามและหลินยี่ก่อตั้งขึ้นในปี 192 [6] ในศตวรรษที่ 4 สงครามกับอาณาจักรฟูนันที่อยู่ใกล้เคียงในประเทศกัมพูชาและการเข้าซื้อกิจการของดินแดน Funanese นำไปสู่การแช่ของวัฒนธรรมอินเดียเข้าสู่ สังคมจาม แซนถูกนำมาใช้เป็นภาษาวิชาการและศาสนาฮินดูโดยเฉพาะอย่างยิ่ง Shaivism กลายเป็นศาสนาประจำชาติ จากศตวรรษที่ 10 เป็นต้นมาการค้าทางทะเลอาหรับในภูมิภาคที่เพิ่มขึ้นนำอิทธิพลทางวัฒนธรรมและศาสนาอิสลาม จำปามาเพื่อใช้เป็นสิ่งสำคัญในการเชื่อมโยงการค้าเครื่องเทศซึ่งยื่นออกมาจากอ่าวเปอร์เซียไปภาคใต้ของจีนและต่อมาในเส้นทางการเดินเรืออาหรับในแผ่นดินใหญ่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นผู้จัดจำหน่ายของว่านหางจระเข้ แม้จะมีสงครามบ่อยระหว่างจำปาและกัมพูชาทั้งสองประเทศนอกจากนี้ยังมีการซื้อขายและอิทธิพลทางวัฒนธรรมย้ายทั้งสองทิศทาง พระราชครอบครัวของทั้งสองประเทศ intermarried บ่อย จำปายังมีการค้าที่ใกล้ชิดและความสัมพันธ์ทางวัฒนธรรมกับอาณาจักรทางทะเลที่มีประสิทธิภาพของศรีวิชัยและต่อมากับฮิตของหมู่เกาะมาเลย์. หลักฐานที่รวบรวมได้จากการศึกษาภาษาทั่วอาเจะห์ยืนยันว่าอิทธิพลศักดิ์วัฒนธรรมที่แข็งแกร่งมากอยู่ในประเทศอินโดนีเซีย นี้จะถูกระบุโดยใช้ภาษามลายูจามอะเจห์เป็นภาษาหลักในพื้นที่ชายฝั่งของ Pidie, อาเจะห์เบซาร์, อาเจะห์ญานอร์ทอาเจะห์ตะวันออกอาเจะห์เวสต์อาเจะห์และภาคตะวันตกเฉียงใต้อาเจะห์ Regencies และเมืองของ Lhokseumawe และBireuënได้. [อ้างอิง จำเป็น]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ระหว่าง 2 และศตวรรษที่ 15 จำปาครั้งรวมจังหวัดที่ทันสมัยของคูảของนัมคูả ng ng ฮัล ชั้น B ì NH Đị NH , pH และ KH . kgm úê N NH H ò , Ninh Thu ậ N , b ì NH ตูậ . แม้ว่าดินแดนจาม ได้แก่ ทางทิศตะวันตกของโซนภูเขา ที่ราบชายฝั่งและ ( เวลา ) ขยายเข้าไปในลาว ปัจจุบัน ส่วนใหญ่ จามยังคงเดินเรือคนที่ทุ่มเทเพื่อการค้าและรักษาไม่กี่คู่ของขนาดใด ๆ ห่างจากชายฝั่ง

ประวัติศาสตร์จำปามีถึงห้า principalities :

indrapura ( " เมืองของพระอินทร์ " ) เป็นเมืองหลวงของจามปาจากประมาณ 875 ประมาณ 1000 ปีก่อนคริสตกาล มันตั้งอยู่ที่เว็บไซต์ของหมู่บ้านที่ทันสมัยของดงดวง ใกล้เมืองที่ทันสมัยของ ดานัง .นอกจากนี้ ในพื้นที่ของ ดานังเป็นเมืองโบราณจาม singhapura ( " เมืองสิงโต " ) , สถานที่ซึ่งได้รับการระบุกับแหล่งโบราณคดีในบ้านที่ทันสมัยล่าสุดของ TR คิệ U , และหุบเขาของหมีเซิน [ 1 ] ซึ่งมีจำนวนของการทำลายวัด และอาคารยังสามารถดูได้ ที่ท่าเรือที่ทันสมัย H ộฉัน .ดินแดนที่ครั้งหนึ่งถูกควบคุมโดยรวมในปัจจุบันนี้ประเทศคูả ng b ì NH คูả ng tr ịและ th ừเป็นถิê N –ไก่จังหวัด .
ตะอยู่ในคู ปัจจุบันả ng Nam ) กล่าวถึงแรกสุดของตะเป็นจากผู้ส่งโฆษณาจารึกที่ Po Nagar . [ 2 ] : 211-318

การต่อสู้กับกองทัพเรือทหารจามเขมร , หินโล่งอกที่ปราสาทบายน

โคลสอัพของจารึกอักษรจามบนศิลาจารึก Nagar , โป 965 CE ในศิลาจารึกอธิบาย feats โดยจำปา กษัตริย์
วิชัยอยู่ในปัจจุบัน - วัน B ì NH Đị NH ) ก่อนพูดถึงาวิชัยในเสียงโฆษณาจารึกที่ Po Nagar . [ 2 ] : 318 ทุน ถูกระบุว่า มีแหล่งโบราณคดีที่ชาบ้าน พอร์ตที่เกี่ยวข้องในปัจจุบันโดย NH ơ )การค้นพบทางโบราณคดีที่สำคัญยังได้รับการดำเนินการที่ทับแม่ ซึ่งอาจเป็นทางศาสนาและศูนย์วัฒนธรรม วิชัยกลายเป็นวัฒนธรรมการเมืองและศูนย์กลางของจัมปาประมาณ 1000 AD เมื่อเมืองหลวงทางตอนเหนือของ indrapura ถูกทอดทิ้งเนื่องจากความกดดันจากเวียดนาม . เหลือศูนย์จนเป็นจำปา ,เมื่อมันถูกไล่ออก โดยเวียดนามและศูนย์กลางของจัมปาได้อีกครั้งเมื่อทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ ในเวลาของมัน อาณาเขตของ วิชัย ควบคุมมากปัจจุบันกว๋างนาม Quang B , ì NH Đị NH และ pH ú Y ê N จังหวัด .
เคาธาระ ตั้งอยู่ในพื้นที่ของสมัยใหม่ กคช. ตรังใน KH . kgm NH H òจังหวัด . ของศาสนาและวัฒนธรรมและศูนย์วัด Po Nagar ,