Seeing that Meng Hao had truly left

Seeing that Meng Hao had truly left, Zhao Fang breathed a sigh of relief. He looked around the area cautiously, and a bit hesitantly. Finally, he clenched his jaw and decided not to leave. He would stick to his original plan and methods to conceal himself near the corpse and wait nervously for time to pass.

Meng Hao continued on without pause toward the fourth peak. Han Bei’s words continued to echo out in his head. A warm light suddenly appeared in his eyes.

“Is Xu Qing really here too…?” Meng Hao looked around thoughtfully at the Demon Immortal Sect and then increased his speed.

Several hours later, the third day was almost gone. There were now only four hours left until the First Plane closed. It was at this point that Meng Hao reached the foot of the fourth mountain.

He looked up toward the towering mountain in front of him. It was huge, so big that he couldn’t see the top. He was like a tiny insect, completely insignificant. However a brilliant light glowed in his eyes. He took a deep breath and then began to ascend the mountain.

Most of the locations within the First Plane of the Primordial Demon Immortal Plane contained restrictive spells. Simply touching one would give birth to deadly danger. As he ascended the mountain, Meng Hao encountered many such an area, forcing him to take a meandering route. More than two hours later, he finally caught sight of the peak of the mountain.

“I still have one hour left….” he said. He was currently standing on a crag that jut out from the side of the mountain, looking up at the peak. He suddenly felt a bit of hesitation. Time was almost up, and as of now, he wasn’t sure if he had made the right choice.

If it was the wrong choice, everything was for naught. Before leaving the corpse of Xu Long, he had attempted to physically bring the corpse with him. However, he had quickly discovered that the corpse was apparently locked in place permanently. Nothing he did could move it even a bit.

“What’s mine is mine completely. I won’t accept things from others even if begged. At the very least, I won’t have any regrets.” He let out a casual laugh, and then stopped worrying about matters of gain or loss. He used his last hour to continue on toward the top of the mountain. As he moved, he looked around at the ruins, taking in all the former grandeur of the Demon Immortal Sect.

Because he wasn’t worried about winning or losing, he no longer felt nervous, and took his time. By the time he reached the top of the fourth peak, there were only one hundred breaths of time left!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เห็นว่าเมงเฮาแท้เหลือ Zhao ฝางหายใจด้วย[บรรเทา เขาดูบริเวณใกล้เคียงด้วยความระมัดระวัง และบิตวัย ในที่สุด เขากัดกรามของเขา และตัดสินใจไม่ควรปล่อยให้ เขาจะติดให้แผนและวิธีการปกปิดตัวเองใกล้ศพ และเป็นรอเวลาที่จะส่งต้นฉบับเฮา เมงยังคงอยู่โดยไม่ต้องหยุดชั่วคราวไปสู่จุดสูงสุดสี่ คำเป่ยฮั่นยังคงก้องกังวานในหัวของเขา แสงนวลตาก็ปรากฏในดวงตาของเขา"คือ Xu Qing จริง ๆ นี่เกินไป...? " เฮา เมงมองไปรอบ ๆ อย่างพิถีพิถันที่นิกายอมตะของปีศาจแล้ว เพิ่มความเร็วของเขาหลายชั่วโมงต่อมา ในวันที่สามก็หายไปเกือบ ตอนนี้มีเพียงสี่ชั่วโมงปล่อยจนกว่าปิดเครื่องบินครั้งแรก มันเป็นที่จุดนี้ว่า เฮาเมงถึงเขาสี่เขามองขึ้นไปยังภูเขาสูงตระหง่านหน้าเขา ใหญ่ ใหญ่ว่า เขาไม่เห็นด้านบนได้ เขาเป็นเหมือนแมลงเล็ก ๆ อย่างไม่มีนัยสำคัญ อย่างไรก็ตาม แสงสว่างสดใสสวมในสายตาของเขา เขาเอาลมหายใจลึก และจากนั้น เริ่มขึ้นภูเขาไปส่วนใหญ่ของสถานที่เก็บภายในเครื่องบินลำแรกของระนาบแรกปีศาจอมตะอยู่คาถาจำกัด เพียงแตะหนึ่งจะให้เกิดอันตราย ขณะที่เขาขึ้นภูเขา เมงเฮาพบมากเช่นพื้นที่ บังคับให้เขาใช้เส้นทางคดเคี้ยว กว่าสองชั่วโมงต่อมา เขาก็จับสายตาของยอดเขาเขากล่าวว่า "ผมยังคงมีหนึ่งชั่วโมงซ้าย..." เขาก็กำลังยืนอยู่บน crag ตะวันจากด้านข้างของภูเขา ที่จุดสูงสุดมอง เขาก็รู้สึกว่าความลังเล เวลาเกือบสูงสุด และ ณขณะนี้ เขาไม่แน่ใจว่าเขาได้ทำการเลือกถ้ามันเป็นตัวเลือกที่ไม่ถูกต้อง เสร็จสูญเปล่าเพราะ ก่อนออกจากศพของ Xu ยาว เขาเขาพยายามนำศพกับเขาจริง อย่างไรก็ตาม เขาได้อย่างรวดเร็วค้นพบว่า ศพถูกเห็นได้ชัดว่าล็อคอย่างถาวร ไม่มีอะไรที่เขาไม่สามารถเคลื่อนแม้แต่นิด"คือผมเป็นของผมอย่างสมบูรณ์ ฉันจะไม่ยอมรับสิ่งต่าง ๆ จากผู้อื่นแม้ว่าขอร้อง อย่างน้อย ฉันจะไม่มีความเสียใจใดๆ" เขาให้ออกเสียงหัวเราะสบาย ๆ และจากนั้น หยุดกังวลเกี่ยวกับเรื่องของกำไรหรือขาดทุน เขาใช้ชั่วโมงของเขาแล้วจะดำเนินต่อไปด้านบนของภูเขา เป็นย้าย เขามองรอบ ๆ ที่ซากปรักหักพัง ในความยิ่งใหญ่อดีตปีศาจอมตะนิกายเพราะเขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับการชนะหรือสูญเสีย เขาไม่รู้สึกประสาท และใช้เวลาของเขา โดยเวลาที่เขาถึงยอดเขาสี่ มีลมหายใจเพียงหนึ่งร้อยของเวลาที่เหลือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เห็นว่าเม้งเฮาได้ทิ้งอย่างแท้จริง Zhao ฝางถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขามองไปรอบ ๆ พื้นที่ระมัดระวังและบิตลังเล ในที่สุดเขากำแน่นขากรรไกรของเขาและตัดสินใจที่จะไม่ปล่อยให้ เขาจะติดกับแผนเดิมของเขาและวิธีการที่จะปกปิดตัวเองอยู่ใกล้กับศพและรอประหม่าสำหรับเวลาที่จะผ่าน.

เม้งเฮาอย่างต่อเนื่องโดยไม่ต้องหยุดการทำงานชั่วคราวไปยังยอดเขาที่สี่ คำฮันบวร์กยังคงสะท้อนออกมาในหัวของเขา แสงที่อบอุ่นก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของเขา.

"คือเสี่ยวชิงจริงๆที่นี่ด้วย ... ?" เม้งเฮามองไปรอบ ๆ ความคิดที่ปีศาจอมตะนิกายแล้วเพิ่มขึ้นความเร็วของเขา.

หลายชั่วโมงต่อมาในวันที่สามก็หายไปเกือบ ขณะนี้มีเพียงสี่ชั่วโมงที่เหลือจนกว่าเครื่องบินลำแรกปิด มันเป็นที่จุดนี้ว่าเม้งเฮาถึงเท้าของภูเขาที่สี่.

เขามองขึ้นไปบนภูเขาสูงตระหง่านอยู่ตรงหน้าเขา มันเป็นอย่างมากดังนั้นใหญ่ที่เขาไม่สามารถมองเห็นด้านบน เขาเป็นเหมือนแมลงเล็ก ๆ ที่ไม่มีนัยสำคัญอย่างสมบูรณ์ อย่างไรก็ตามไฟเรืองแสงที่ยอดเยี่ยมในสายตาของเขา เขาเอาลมหายใจลึกและจากนั้นก็เริ่มที่จะขึ้นไปบนภูเขา.

ส่วนใหญ่สถานที่ภายในเครื่องบินลำแรกของลำดับปีศาจอมตะเครื่องบินมีคาถาที่เข้มงวด เพียงแค่สัมผัสหนึ่งจะให้เกิดอันตรายร้ายแรง ในฐานะที่พระองค์เสด็จขึ้นไปบนภูเขาเม้ง Hao พบหลายพื้นที่ดังกล่าวบังคับให้เขาใช้เส้นทางคดเคี้ยว กว่าสองชั่วโมงต่อมาในที่สุดเขาก็จับสายตาของจุดสูงสุดของภูเขา.

"ฉันยังคงมีหนึ่งชั่วโมงเหลือ ... ." เขากล่าว ปัจจุบันเขากำลังยืนอยู่บนหินผาที่ยื่นออกมาจากด้านข้างของภูเขาที่มองขึ้นไปที่จุดสูงสุด เขาก็รู้สึกบิตของความลังเล เวลาก็เกือบจะขึ้นและ ณ ตอนนี้เขาก็ไม่แน่ใจว่าเขาได้ทำทางเลือกที่เหมาะสม.

ถ้ามันเป็นทางเลือกที่ผิดทุกอย่างเพื่อสิ่งใด ก่อนออกจากศพของเสี่ยวยาวเขาได้พยายามที่จะนำร่างกายศพกับเขา อย่างไรก็ตามเขาได้ค้นพบได้อย่างรวดเร็วว่าศพถูกขังอยู่ในสถานที่ที่เห็นได้ชัดอย่างถาวร อะไรที่เขาไม่สามารถย้ายแม้แต่น้อย.

"สิ่งที่เป็นของฉันฉันเป็นอย่างสมบูรณ์ ฉันจะไม่ยอมรับสิ่งจากคนอื่น ๆ แม้ว่าขอร้อง อย่างน้อยที่สุดผมจะได้ไม่ต้องเสียใจใด ๆ . "เขาให้ออกหัวเราะสบาย ๆ แล้วหยุดกังวลเกี่ยวกับเรื่องของกำไรหรือขาดทุน เขาใช้ชั่วโมงสุดท้ายของเขาที่จะดำเนินการต่อไปที่ด้านบนของภูเขา ขณะที่เขาเดินเขามองไปรอบ ๆ ที่ซากปรักหักพังที่เกิดในทุกอดีตความยิ่งใหญ่ของปีศาจอมตะนิกาย.

เพราะเขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับการชนะหรือแพ้เขาไม่รู้สึกประสาทและเอาเวลาของเขา ตามเวลาที่เขามาถึงจุดสูงสุดของยอดเขาที่สี่มีเพียงหนึ่งร้อยหายใจของเวลาที่เหลือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เห็นเมิงเฮามีอย่างแท้จริงแล้ว จ้าวฟางถอนใจโล่งอก เขามองไปรอบๆพื้นที่อย่างระมัดระวัง และบิตอ้อมแอ้ม . ในที่สุด , เขากำขากรรไกรของเขาและตัดสินใจที่จะไม่ไป เขาจะยึดแผนเดิมของเขาและวิธีการที่จะปกปิดตัวเองใกล้ศพ และคอยกังวลเวลาที่จะผ่านเมิ่งเฮ่าอย่างต่อเนื่องโดยไม่หยุดต่อสูงสุด 4 ฮันเบพูดยังคงก้องอยู่ในหัวของเขา แสงอบอุ่นก็ปรากฏในสายตาของเขา" ซู ชิงอยู่ที่นี่จริงๆด้วย . . . . . . . ? " เมิ่งฮ่าวมองไปรอบๆอย่างที่ปีศาจอมตะนิกาย และเพิ่มความเร็วหลายชั่วโมงต่อมา วันที่สามก็เกือบจะหายไป มีเพียงสี่ชั่วโมง ทิ้งไว้จนเครื่องแรกปิด มันอยู่ที่จุดนี้ว่า เมิ่งฮ่าวถึงตีนดอย 4เขาเงยหน้าขึ้นมองไปทางภูเขาสูงตระหง่านอยู่ตรงหน้าเขา มันใหญ่มาก ใหญ่มาก ที่เขาไม่เห็นด้านบน เขาเป็นเหมือนแมลงตัวเล็กๆ เลยเฉยๆ แต่แสงสีสดใสเปล่งแสงในดวงตาของเขา เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเริ่มปีนขึ้นภูเขาที่สุดของสถานที่ภายในเครื่องบินเที่ยวแรกของเครื่องบินที่มีอยู่เวทมนตร์ปีศาจกลุ่มอมตะจำกัด . เพียงแค่สัมผัสหนึ่งจะให้กำเนิดอันตรายร้ายแรง ขณะที่พระองค์เสด็จขึ้นภูเขา , เมิ่งฮ่าวพบอีกมาก เช่น พื้นที่ บังคับให้เขาไปเส้นทางคดเคี้ยว . กว่าสองชั่วโมงต่อมา เขาก็จับสายตาของจุดสูงสุดของภูเขา" ผมยังเหลืออีกหนึ่งชั่วโมง . . . . . . . " เขากล่าวว่า เขากำลังยืนอยู่บนหินผาที่ยื่นออกมาจากด้านข้างของภูเขา มองขึ้นไปที่จุดสูงสุด จู่ๆ เขาก็รู้สึกบิตลังเล เวลาเกือบจะขึ้น และตอนนี้เขาไม่มั่นใจว่าเขาตัดสินใจถูกต้องถ้ามันเป็นทางเลือกที่ผิด ทุกอย่างก็ไม่มีความหมาย ก่อนทิ้งศพของ Xu ยาว เขาได้พยายามที่จะเอา ศพเขา อย่างไรก็ตาม เขารีบพบว่าศพดังกล่าวถูกล็อคในสถานที่ถาวร ไม่มีอะไรที่เขาจะขยับแม้แต่น้อย" มันเป็นของฉันทั้งหมด ผมจะไม่รับสิ่งของจากผู้อื่น แม้ว่าอ้อนวอน อย่างน้อยที่สุด ฉันก็จะไม่เสียใจเลย " เขาปล่อยหัวเราะออกมาแบบสบายๆ แล้วก็เลิกกังวลเกี่ยวกับเรื่องของกำไรหรือขาดทุน เขาใช้ชั่วโมงสุดท้ายของเขาต่อไป สู่ยอดเขา เป็นเขาย้ายไป เขาก็มองไปรอบ ๆที่หักพัง ถ่ายทั้งหมดอดีตความยิ่งใหญ่ของปีศาจอมตะนิกายเพราะเขาไม่ได้กังวลเรื่องแพ้หรือชนะ เขาไม่รู้สึกกังวล และใช้เวลาของเขา ตามเวลาที่เขามาถึงจุดสูงสุดของยอดเขาที่สี่ มีเพียง หนึ่ง ร้อย ๆครั้งแล้ว