Pablo Picasso died on April 8th, 19

Pablo Picasso died on April 8th, 1973, and he took with him an enormous secret. When I initially saw a copy of Picasso’s painting, Mandolin and Guitar in my art history class, I saw a face, and then saw the mandolin and guitar. I was so intrigued that I sought an explanation for this curiosity, yet most of the sources I consulted made no mention of the face I saw. This paper will examine the critics’ and historians’ descriptions of the painting, look at Picasso’s inner circle, and scrutinize the politics of the changing art scene around the time of the painting. Finally, I will offer a new analysis of this painting and the deeper meaning I believe it contains.

Although Picasso maintained close friendships with a number of artists and poets, his relationship with the poet Guillaume Apollinaire was by far the most profound. Picasso and Apollinaire met sometime in 1905, after Picasso’s work was exhibited at Berthe Weill’s gallery. Apollinaire’s first article on Picasso was published in Apollinaire’s one and only issue of La Revue immoraliste, in April of 1905. Jean Mollet, introduced the two at a bar called Austin’s. The artist and poet quickly became friends. Picasso’s studio on rue Ravignan in Montmartre known as Bateau Lavoir was frequented by Apollinaire, Louis Aragon, Cocteau, Breton, Paul Eluard, Max Jacob, Jacques Prevért, and Pierre Reverdy. Picasso found the company of the poets to be more intellectual and stimulating than that of his painter friends.

One well-known caper involving Apollinaire and Picasso occurred in 1911. First, an Iberian statue disappeared from the Louvre, followed shortly afterward by the Mona Lisa. The once-complacent authorities apparently began to inventory and investigate other missing items after noting the absence of Leonardo’s famous painting. The thief of the Mona Lisa, Vincenzo Perrugia, was found and sentenced. But another man named Gery Pieret was responsible for taking the Iberian statue, as well as two others that had disappeared some time earlier. Apollinaire had met Pieret in the stock-exchange region of Paris where they both worked until Pieret was fired. Apollinaire took him in sometime in 1907, allowing Pieret to sleep on a cot in his kitchen. Around this same time Pieret stole two Iberian statues, selling the first to Picasso, and abandoning the second when the artist refused to buy it. Pieret remained friends with the painter and the poet occasionally staying with one or the other. Then in 1911, Pieret stole a third Iberian sculpture and sold it to the Paris-Journal where Apollinaire was employed. The journal published an article about the anonymous thief, and mentioned his previous thefts and sale to an unspecified Parisian artist. Soon afterward police questioned and arrested Apollinaire in connection with the thefts. After being interrogated by the judge, Apollinaire finally named the thief, and stated that a painter friend of his had unwittingly purchased the stolen goods. Interestingly, the paper neglected to mention the name of the painter; however Picasso was ousted eventually. Picasso was terrified when he was summoned by the police, and initially denied any knowledge of the affair. Apollinaire thought he was left to shoulder the burden alone, until he was permitted to question Picasso, who then confirmed Apollinaire’s version of the story. Later, a disgruntled Apollinaire confronted Picasso on his self-preserving behavior requesting they meet “finally to have a real discussion about our personalities and the problems between us, in other words about our friendship. My friendship for you runs deep, which doesn’t mean that it isn’t bleeding in places”. The experience, although painful, provided fodder for future works by both artists and, along with Apollinaire’s forthright conversation furrowed the soil for their relationship to deepen.

In 1914 Apollinaire volunteered in the French army to support the country during World War I. His first assignment was in an artillery division that did not experience active combat. He then volunteered to serve with the infantry at the frontlines. He returned to Paris in 1916 after suffering a head wound. The wound was later trepanned, and subsequent photos show Apollinaire with his head bandaged. Apollinaire and Picasso exchanged many letters, poems and drawings during this time, growing closer in spite of the geographic distance that separated them.

In 1918, a Spanish flu epidemic swept over Europe. Apollinaire weakened by his head wound, and suffering from emphysema was stricken with coughing fits. Apollinaire had contracted the flu; he died at 5 p.m. on November 9th. Picasso was too devastated to even write the notices for the newspaper. Although his best friend had died, Picasso would always carry the memory of Apollinaire with him—hearing his voice, and seeing his face in the world around him.

The birth of the term “Surrealism” has a somewhat cloudy beginning. Apollinaire used the term in a theatre program describing Jean Cocteau’s ballet Parade, as manifesting ‘sur-realisme’. However, he may have gleaned the term from Picasso. One month earlier May 18th, 1917, Jean Cocteau’s ballet Parade premiered at Théâtre du Châtelet in Paris. It was a fusion of dance, acting, music, and sculpture that consisted of one act, and took an entire fifteen minutes. Picasso designed the set and costumes. Composer Eric Satie wrote the music, and the choreography was by Leonid Massine. For his first involvement with theatre, Picasso created costumes reminiscent of Cubism, geometric forms that represented buildings and skyscrapers. Sound effects included rattling bottles, a typewriter, sirens and gunshots – new sounds that formed an unsettling backdrop for this modernist statement. Dancers awkwardly clomped around the stage, reflecting a modernized and de-human era. Later, in 1917 Apollinaire again used the term surrealism, in the subtitle of his two-act play Les Mamelles de Tirésias, a ‘drame sur-réalisme’.

Picasso painted Mandolin and Guitar in the year 1924 while he was staying at La Vigie at Juan-les-Pins along the French Riviera. At 180.9 x 220.8 cm, it is one of the largest canvases he ever did. To say that the painting is multi-faceted would be an understatement as it is layered with complexity. Nancy Spector, curator of the Solomon R. Guggenheim museum in New York where the painting resides refers to the painting’s style as synthetic cubism. Author John Richardson says “This grand coup de théâtre exemplifies a new, more supple and expressive form of late cubism.” By “coup de theater”, Richardson is referring to Eric Satie’s ballet Mercure with scenery and costumes by Picasso, and choreography by Léonid Massine. Carter B. Horsley of The City Review, an online “zine” for Manhattan describes the painting thus: “The raked floor suggests a stage; the space between the table-legs recalls a prompter's box; the wedges of papered wall to left and right double as curtains; the balcony looks as insubstantial as a painted set. And in fact Picasso developed the composition from his set for 'Night,' the introductory scene of Mercure, an avant-garde ballet produced and choreographed by Massine for Count Etienne de Beaumont's Soirees de Paris: the reclining figure of the set has been replaced by a group of still life objects and the stars of the backdrop have migrated to form the pattern on the tablecloth.” John Richardson agrees with critic Elizabeth Cowling’s observation that the painting is a response to Matisse’s remake of De Heem’s Still Live, “La Desserte”. Picasso did not care for his rival’s attempt at cubism.

Andre Breton first met Picasso the night Apollinaire died. The impending death of the poet was about to leave an enormous void in Picasso’s life—one that perhaps Breton hoped to fill. Following Apollinaire’s death, Breton took on the word surrealism. Whether he intended to capitalize on the Apollinaire’s name, or to wrench the term from purely literary clutches was a matter of debate. Breton stated:

“It would be dishonest to dispute our right to employ the word SURREALISM in the very particular sense in which we intend it, for it is clear that before we came along this word amounted to nothing. Thus I shall define it once and for all:

SURREALISM, noun, masc., Pure psychic automatism by which it is intended to express, either verbally or in writing, the true function of thought. Thought dictated in the absence of all control exerted by reason, and outside all aesthetic or moral preoccupations.”

Breton very much wanted Picasso to be involved with the Surrealist movement. However, Picasso never publicly aligned with the Surrealists. Instead he allowed his works to be included in surrealist publications, thus giving the movement cPopulated with complex, often inscrutable forms, The Tilled Field, with its puzzling iconography, is an abstract depiction of the landscape of Miró's Catalan homeland. The painting, teeming with organic forms that merge and meld seemingly in defiance of nature, is a testament to Miró's ever-increasing stylization and abstraction at this point in his career. The picture may be viewed as both an homage to Spain's past and a statement on the political upheaval in Europe. In subtle ways, Miró's works frequently expressed his own political sentiments as does this one as well as works from the period leading up to and throughout World War II. The painting also emphasizes how extremely radical was Miró's departure from his previous, naturalist style once he arrived in Paris and was exposed to the avant-garde art of that city in which innovation thrived.

Although Picasso maintained close friendships with a number of artists and poets, his relationship with the poet Guillaume Apollinaire was by far the most profound. Picasso and Apollinaire met sometime in 1905, after Picasso’s work was exhibited at Berthe Weill’s gallery. Apollinaire’s first article on Picasso was published in Apollinaire’s one and only issue of La Revue immoraliste, in April of 1905. Jean Mollet, introduced the two at a bar called Austin’s. The artist and poet quickly became friends. Picasso’s studio on rue Ravignan in Montmartre known as Bateau Lavoir was frequented by Apollinaire, Louis Aragon, Cocteau, Breton, Paul Eluard, Max Jacob, Jacques Prevért, and Pierre Reverdy. Picasso found the company of the poets to be more intellectual and stimulating than that of his painter friends.

One well-known caper involving Apollinaire and Picasso occurred in 1911. First, an Iberian statue disappeared from the Louvre, followed shortly afterward by the Mona Lisa. The once-complacent authorities apparently began to inventory and investigate other missing items after noting the absence of Leonardo’s famous painting. The thief of the Mona Lisa, Vincenzo Perrugia, was found and sentenced. But another man named Gery Pieret was responsible for taking the Iberian statue, as well as two others that had disappeared some time earlier. Apollinaire had met Pieret in the stock-exchange region of Paris where they both worked until Pieret was fired. Apollinaire took him in sometime in 1907, allowing Pieret to sleep on a cot in his kitchen. Around this same time Pieret stole two Iberian statues, selling the first to Picasso, and abandoning the second when the artist refused to buy it. Pieret remained friends with the painter and the poet occasionally staying with one or the other. Then in 1911, Pieret stole a third Iberian sculpture and sold it to the Paris-Journal where Apollinaire was employed. The journal published an article about the anonymous thief, and mentioned his previous thefts and sale to an unspecified Parisian artist. Soon afterward police questioned and arrested Apollinaire in connection with the thefts. After being interrogated by the judge, Apollinaire finally named the thief, and stated that a painter friend of his had unwittingly purchased the stolen goods. Interestingly, the paper neglected to mention the name of the painter; however Picasso was ousted eventually. Picasso was terrified when he was summoned by the police, and initially denied any knowledge of the affair. Apollinaire thought he was left to shoulder the burden alone, until he was permitted to question Picasso, who then confirmed Apollinaire’s version of the story. Later, a disgruntled Apollinaire confronted Picasso on his self-preserving behavior requesting they meet “finally to have a real discussion about our personalities and the problems between us, in other words about our friendship. My friendship for you runs deep, which doesn’t mean that it isn’t bleeding in places”. The experience, although painful, provided fodder for future works by both artists and, along with Apollinaire’s forthright conversation furrowed the soil for their relationship to deepen.

In 1914 Apollinaire volunteered in the French army to support the country during World War I. His first assignment was in an artillery division that did not experience active combat. He then volunteered to serve with the infantry at the frontlines. He returned to Paris in 1916 after suffering a head wound. The wound was later trepanned, and subsequent photos show Apollinaire with his head bandaged. Apollinaire and Picasso exchanged many letters, poems and drawings during this time, growing closer in spite of the geographic distance that separated them.

In 1918, a Spanish flu epidemic swept over Europe. Apollinaire weakened by his head wound, and suffering from emphysema was stricken with coughing fits. Apollinaire had contracted the flu; he died at 5 p.m. on November 9th. Picasso was too devastated to even write the notices for the newspaper. Although his best friend had died, Picasso would always carry the memory of Apollinaire with him—hearing his voice, and seeing his face in the world around him.

The birth of the term “Surrealism” has a somewhat cloudy beginning. Apollinaire used the term in a theatre program describing Jean Cocteau’s ballet Parade, as manifesting ‘sur-realisme’. However, he may have gleaned the term from Picasso. One month earlier May 18th, 1917, Jean Cocteau’s ballet Parade premiered at Théâtre du Châtelet in Paris. It was a fusion of dance, acting, music, and sculpture that consisted of one act, and took an entire fifteen minutes. Picasso designed the set and costumes. Composer Eric Satie wrote the music, and the choreography was by Leonid Massine. For his first involvement with theatre, Picasso created costumes reminiscent of Cubism, geometric forms that represented buildings and skyscrapers. Sound effects included rattling bottles, a typewriter, sirens and gunshots – new sounds that formed an unsettling backdrop for this modernist statement. Dancers awkwardly clomped around the stage, reflecting a modernized and de-human era. Later, in 1917 Apollinaire again used the term surrealism, in the subtitle of his two-act play Les Mamelles de Tirésias, a ‘drame sur-réalisme’.

Picasso painted Mandolin and Guitar in the year 1924 while he was staying at La Vigie at Juan-les-Pins along the French Riviera. At 180.9 x 220.8 cm, it is one of the largest canvases he ever did. To say that the painting is multi-faceted would be an understatement as it is layered with complexity. Nancy Spector, curator of the Solomon R. Guggenheim museum in New York where the painting resides refers to the painting’s style as synthetic cubism. Author John Richardson says “This grand coup de théâtre exemplifies a new, more supple and expressive form of late cubism.” By “coup de theater”, Richardson is referring to Eric Satie’s ballet Mercure with scenery and costumes by Picasso, and choreography by Léonid Massine. Carter B. Horsley of The City Review, an online “zine” for Manhattan describes the painting thus: “The raked floor suggests a stage; the space between the table-legs recalls a prompter's box; the wedges of papered wall to left and right double as curtains; the balcony looks as insubstantial as a painted set. And in fact Picasso developed the composition from his set for 'Night,' the introductory scene of Mercure, an avant-garde ballet produced and choreographed by Massine for Count Etienne de Beaumont's Soirees de Paris: the reclining figure of the set has been replaced by a group of still life objects and the stars of the backdrop have migrated to form the pattern on the tablecloth.” John Richardson agrees with critic Elizabeth Cowling’s observation that the painting is a response to Matisse’s remake of De Heem’s Still Live, “La Desserte”. Picasso did not care for his rival’s attempt at cubism.

Andre Breton first met Picasso the night Apollinaire died. The impending death of the poet was about to leave an enormous void in Picasso’s life—one that perhaps Breton hoped to fill. Following Apollinaire’s death, Breton took on the word surrealism. Whether he intended to capitalize on the Apollinaire’s name, or to wrench the term from purely literary clutches was a matter of debate. Breton stated:

“It would be dishonest to dispute our right to employ the word SURREALISM in the very particular sense in which we intend it, for it is clear that before we came along this word amounted to nothing. Thus I shall define it once and for all:

SURREALISM, noun, masc., Pure psychic automatism by which it is intended to express, either verbally or in writing, the true function of thought. Thought dictated in the absence of all control exerted by reason, and outside all aesthetic or moral preoccupations.”

Breton very much wanted Picasso to be involved with the Surrealist movement. However, Picasso never publicly aligned with the Surrealists. Instead he allowed his works to be included in surrealist publications, thus giving the movement cPopulated with complex, often inscrutable forms, The Tilled Field, with its puzzling iconography, is an abstract depiction of the landscape of Miró's Catalan homeland. The painting, teeming with organic forms that merge and meld seemingly in defiance of nature, is a testament to Miró's ever-increasing stylization and abstraction at this point in his career. The picture may be viewed as both an homage to Spain's past and a statement on the political upheaval in Europe. In subtle ways, Miró's works frequently expressed his own political sentiments as does this one as well as works from the period leading up to and throughout World War II. The painting also emphasizes how extremely radical was Miró's departure from his previous, naturalist style once he arrived in Paris and was exposed to the avant-garde art of that city in which innovation thrived.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ปาโบลปีกัสโซเสียชีวิตในเดือน 8 เมษายน 1973 และเขาเอากับเขาเป็นความลับอย่างมาก เมื่อแรกเห็นสำเนาภาพวาดของปีกัสโซ ตั้งและกีต้าร์ในชั้นเรียนของฉันศิลปะประวัติ ฉันเห็นใบหน้า แล้ว เห็นตั้งและกีต้าร์ ฉันถูก intrigued ดังนั้นผมขออธิบายความอยากรู้นี้ แต่ที่สุดของแหล่งผมขอคำปรึกษาทำไม่พูดถึงของใบหน้าที่เห็น กระดาษนี้จะตรวจสอบการวิจารณ์ และคำอธิบายของนักประวัติศาสตร์ของจิตรกรรม ดูวงในของ Picasso และ scrutinize การเมืองฉากศิลปะเปลี่ยนรอบเวลาของภาพ ในที่สุด ฉันจะเสนอการวิเคราะห์ใหม่ของจิตรกรรมนี้และผมเชื่อว่า ประกอบด้วยความหมายลึกซึ้ง แม้ว่าปิรักษามิตรภาพที่ใกล้ชิดกับศิลปินและกวี ความสัมพันธ์ของเขากับกวีความยุกกีโยมได้โดยไกลสุดลึกซึ้ง ปีกัสโซและความตรงบางครั้งปีพ.ศ. 2448 สมัย หลังจากที่มีการจัดแสดงงานของปิกัสโซที่แกลลอรี่ Berthe Weill ความของบทความแรกบนปิได้ประกาศความเป็นหนึ่ง และเฉพาะ ออกของ La Revue immoraliste พ.ศ.เมษายน 2448 สมัย Jean Mollet แนะนำสองที่แถบชื่อของ Austin ศิลปินและกวีได้อย่างรวดเร็วกลายเป็น เพื่อน สตูดิโอของ Picasso ใน rue Ravignan ในเรียกว่า Bateau Lavoir ที่สูงความ Louis อารากอน Cocteau เบรตอน Paul Eluard, Max ยาโคบ Jacques Prevért และ Pierre Reverdy มองท์มาร์ท ปิพบบริษัทของกวีทางปัญญามากขึ้น และกระตุ้นกว่าของเพื่อนจิตรกรของเขา กระโดดโลดเต้นรู้จักที่หนึ่งที่เกี่ยวข้องกับความและปิกัสโซเกิดพ.ศ. 2454 ครั้งแรก การปั้น Iberian หายไปจากพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ ไม่ช้าหลังจากนั้นตาม ด้วยโมนาลิซา หน่วยงานหนึ่งอาจเริ่มเห็นได้ชัดว่าสินค้าคงคลัง และการตรวจสอบรายการอื่น ๆ หายไปหลังจากการสังเกตของภาพวาดที่มีชื่อเสียงของ Leonardo ขโมยของโมนาลิซา ไปจนถึง Perrugia ได้พบ และพิพากษา แต่ชายอีกคนชื่อ Gery Pieret รับผิดชอบสำหรับการปั้น Iberian เช่นเดียวกับสองคนที่หายเวลาก่อนหน้านี้ ความได้ตาม Pieret ในภูมิภาคทรัพย์ของปารีสที่พวกเขาทั้งสองทำงานจนกระทั่งถูกยิง Pieret ความเขาใช้ในบางครั้งใน 8 ธันวาคมพ.ศ. 2450 ให้ Pieret นอนบนเตียงในห้องครัวของเขา รอบนี้กัน Pieret ขโมยรูปปั้นสอง Iberian ขายแรกกับ Picasso และทิ้งที่สองเมื่อศิลปินปฏิเสธที่จะซื้อมัน Pieret อยู่ กับที่จิตรกรและกวีบางครั้งอยู่กับหรืออื่น ๆ พ.ศ. 2454, Pieret ขโมยประติมากรรม Iberian ที่สาม แล้วขายปารีสสมุดรายวันที่มีการจ้างงานความ สมุดรายวันเผยแพร่บทความเกี่ยวกับขโมยไม่ระบุชื่อ และกล่าวถึง thefts ก่อนหน้าและการขายของเขากับศิลปินรู้สึกไม่ระบุ เร็ว ๆ นี้หลังจากนั้นตำรวจสอบสวน และจับกุมความกับ thefts หลังถูกซักฟอกโดยผู้พิพากษา ความชื่อขโมย และระบุว่า เพื่อนจิตรกรของเขามีกำลังซื้อสินค้าที่ถูกขโมย เป็นเรื่องน่าสนใจ กระดาษละเลยที่จะพูดถึงชื่อของจิตรกร อย่างไรก็ตาม ปิถูกล้มในที่สุด ปิกัสโซเป็นคนกลัวเมื่อเขาถูกเรียก โดยเจ้าหน้าที่ตำรวจ และเริ่มปฏิเสธทุกความรู้เรื่อง ความคิดว่า เขาถูกทิ้งให้ไหล่เดียว ภาระจนเขาได้รับอนุญาตให้ถามปิ ใครยืนยันแล้ว เรื่องรุ่นของความ ภายหลัง ความ disgruntled เผชิญ Picasso ในพฤติกรรมของเขาด้วยตนเองสำรองร้องขอการตอบสนอง "สุดท้ายจะมีการสนทนาที่แท้จริงเกี่ยวกับปัญหาระหว่างเรา และบุคลิกของเราใน อีกคำเกี่ยวกับมิตรภาพของเรา มิตรภาพของฉันคุณทำงานลึก ซึ่งไม่ได้หมายความ ว่า มันไม่ใช่เลือดในสถานที่" ประสบการณ์ เจ็บ แม้ว่าอาหารให้สำหรับงานในอนาคต โดยศิลปินทั้งสอง และ พร้อม กับสนทนาของความตรงไปตรงมา furrowed ดินสำหรับความสัมพันธ์อย่างลึกซึ้ง ใน 1914 ความ volunteered ในกองทัพฝรั่งเศสสนับสนุนประเทศในระหว่างสงครามโลก กำหนดแรกของเขาคือการหารปืนใหญ่ที่ได้พบการต่อสู้ที่ใช้งานอยู่ เขาแล้ว volunteered กับทหารราบใน frontlines ใน เขากลับไปปารีสใน 1916 หลังจากทุกข์ทรมานหัวเป็นแผล แผลถูก trepanned ในภายหลัง และภาพถ่ายตามมาแสดงความ มีศีรษะ bandaged ความและปิแลกเปลี่ยนจดหมาย บทกวี และภาพวาดในช่วงเวลานี้ เติบโตใกล้ชิดแม้ว่าระยะทางทางภูมิศาสตร์ที่แยกพวกเขา ใน 1918 โรคระบาดไข้หวัดสเปนที่กวาดทั่วยุโรป ความที่ลดลง โดยศีรษะแผล และทุกข์ทรมานจากภาวะอวัยวะถูกจงกับไอพอดีกับ ความมีตีบไข้หวัด เขาตายที่ 17.00 น.ในวันที่ 9 พฤศจิกายน ปิถูกทำลายมากเกินไปแม้เขียนประกาศในหนังสือพิมพ์ แม้ว่าเพื่อนของเขาเสียชีวิต ปีกัสโซจะมีหน่วยความจำของความเสมอกับเขาเช่นได้ยินเสียงของเขา และเห็นใบหน้าของเขาในโลกรอบตัวเขา การเกิดของคำว่า "ลัทธิเหนือจริง" ได้เริ่มต้นมีเมฆค่อนข้างมาก ความใช้คำในโปรแกรมละครอธิบาย Jean Cocteau บัลเลต์ Parade เป็น 'เซอ-realisme' manifesting อย่างไรก็ตาม เขาอาจมีคาดระยะจากปีกัสโซ หนึ่งเดือนก่อนหน้า 18 may, 1917, Jean Cocteau บัลเลต์พาเหรดฉายรอบปฐมทัศน์ที่ Théâtre du Châtelet ในปารีส ผสมผสานการเต้น การแสดง ดนตรี และประติมากรรมที่ประกอบด้วยพระราชบัญญัติหนึ่ง และใช้เวลาห้านาทีทั้งหมด ได้ ปิออกแบบชุดและเครื่องแต่งกาย ประพันธ์ Eric Satie เขียนเพลง และการออกแบบท่าเต้น โดย Massine เลโอนั้น สำหรับพระองค์แรกเกี่ยวข้องกับละคร ปิกัสโซสร้างเครื่องแต่งกายของ Cubism ฟอร์มรูปทรงเรขาคณิตที่แสดงอาคารและตึกระฟ้า เสียงรวมแสนยานุภาพขวด เครื่องพิมพ์ดีด ไซเรนส์ และ ประท้วง – เสียงใหม่ที่เป็นรูปแบบฉากหลังงบนี้วิธีการแนะนำเกี่ยวกับภัตตาคาร เต้นเก้ ๆ clomped รอบระยะ สะท้อนให้เห็นถึงความทันสมัย และชื่นมนุษย์ยุคนั้น ใช้ในภายหลัง ใน 1917 ความอีกลัทธิเหนือจริงเงื่อนไข ในคำบรรยายของเขากระทำสองเล่น Les Mamelles de Tirésias เป็น 'drame เซอ-réalisme' ปิกัสโซวาดตั้งและกีต้าร์ในปี 1924 ขณะที่เขาถูกพัก Vigie ลาที่ Juan-เลส์หมุดตามริเวียร่าฝรั่งเศส ที่ 180.9 x 220.8 ซม. ก็เป็นหนึ่งในผืนผ้าที่ใหญ่ที่สุดที่เคยได้ กล่าวว่าภาพประกอบหลายจะโดดแห่งที่ที่ มีความซับซ้อนเป็นชั้น Nancy Spector ภัณฑารักษ์ของโซโลมอน R. Guggenheim museum ใน New York ที่อยู่ภาพหมายถึงลักษณะของภาพวาดเป็น cubism สังเคราะห์ ผู้แต่งจอห์นริชาร์ดสันกล่าวว่า "théâtre de นี้ประหารแกรนด์ exemplifies แบบใหม่ มากกว่านุ่ม และแสดงออกของ cubism ปลาย" โดย "รัฐประหาร de โรงละคร" ริชาร์ดสันกำลังอ้างอิงถึงบัลเลต์ Eric Satie เคียวกับฉากและเครื่องแต่งกาย โดย Picasso และออกแบบท่าเต้น โดย Léonid Massine สมบูรณ์ยิ่ง B. คาร์เตอร์ของเดอะซิตี้ตรวจทาน การออนไลน์ "zine" ในแมนฮัตตันอธิบายภาพดัง: "แนะนำชั้น raked ขั้น ช่องว่างระหว่างขาตารางเรียกคืนกล่องของ prompter สอง wedges ของผนัง papered ซ้าย และขวาเป็นม่าน ระเบียงมีลักษณะเป็น insubstantial เป็นชุดทาสี และในความเป็นจริงที่ปีกัสโซได้รับการพัฒนาองค์ประกอบจากชุดของเขาเที่ยว' ฉากเกริ่นนำของเมอร์เคียว บัลเลต์โอ่โถงผลิต และคณะ โดย Massine ในขณะที่งานปาร์ตี้นับ Etienne de โบมอนต์ของเดอปารีส: ภาพของชุดนอนถูกแทนที่ โดยวัตถุที่นิ่ง และดาวของฉากหลังได้ย้ายไปจัดรูปแบบในการข้อง " จอห์นริชาร์ดสันตกลงกับใคร Cowling เอลิซาเบธของสังเกตว่าภาพการตอบสนองของ Matisse remake ของ De Heem ยังคงอยู่ "ลา Desserte" ไม่เลี้ยงปิสำหรับคู่แข่งของเขาพยายามที่ cubism Andre เบรตอนแรกพบปิคืนความตาย ใกล้ตายของกวีที่จะ ปล่อยเป็นโมฆะอย่างมากในชีวิตของ Picasso — หนึ่งที่หวังทีเบรตอนเติม ต่อไปนี้ของความตาย เบรตอนเอาในลัทธิเหนือจริงคำ ว่าเขาตั้งใจเพื่อความหมายชื่อ หรือ wrench คำจากวรรณคดีหมดจด clutches เป็นเรื่องของการอภิปราย เบรตันระบุ: "มันจะไม่เถียงเราขวาต้องใช้คำว่าลัทธิเหนือจริงในความรู้สึกมากโดยเฉพาะที่เราตั้งใจมัน สำหรับเป็นที่ชัดเจนว่า ก่อนเรามาตาม คำนี้มีอะไร ดังนั้น ฉันจะกำหนดได้ที: ลัทธิเหนือจริง คำนาม masc. บริสุทธิ์ psychic automatism ซึ่งมีจุดมุ่งหมายในการแสดง วาจา หรือลายลักษณ์ อักษร การทำงานจริงของความคิด คิดว่า ของตัวควบคุมทั้งหมดนั่นเองเหตุผล และ นอก preoccupations สุนทรียะ หรือคุณธรรมทั้งหมดบอก" เบรตันต้องปิจะเกี่ยวข้องกับการเคลื่อนไหว Surrealist มาก อย่างไรก็ตาม ปิเผยไม่สอดคล้องกับที่ Surrealists แต่ เขาอนุญาตให้เขาทำงานที่จะรวมในงานพิมพ์ surrealist จึง ให้ cPopulated เคลื่อนไหวกับซับซ้อน inscrutable มักจะฟอร์ม Tilled ฟิลด์ กับประติมานวิทยาทำให้งง เป็นการแสดงให้เห็นเป็นนามธรรมของภูมิทัศน์ของบ้านเกิดเมืองนอนคาตาลันของ Miró ภาพวาด ยุ่มย่ามฟอร์มอินทรีย์ที่ผสานรวม และดูเหมือนว่าจะ meld ยังธรรมชาติ เป็นของ Miró มีมาก stylization และ abstraction ที่จุดนี้ในอาชีพของเขา รูปภาพอาจจะดูเป็นทั้งสองแสดงความเคารพกับอดีตของสเปนและคำสั่งบนแรงกระเพื่อมทางการเมืองในยุโรป วิธีละเอียด งานของ Miró มักแสดงรู้สึกตนทางการเมืองนี้หนึ่ง ตลอดจนการทำงาน จากรอบระยะเวลานำไป และสงครามโลก ภาพเน้นไรมากรุนแรงถูกของ Miró ออกจากก่อนหน้านี้ ธรรมชาตินิยมสไตล์ของเขาเมื่อเขามาถึงในปารีส และได้สัมผัสกับศิลปะโอ่โถงที่เมืองนวัตกรรมฟื้นตัว

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.