This passage is a personal account

This passage is a personal account of a victim of the atomic bomb blast at Hiroshima which brought the second World War to and end. It serves to remind us of the horrors of wars.

Mr.Tanimoto, (fearful for his family and church, at first ran towards them by the shortest route, along Koi Highway. He was the only person making his way into the city; he met hundreds and hundreds who were fleeing, and every one of them seemed to be hurt in some way. The eyebrows of some were burned off and skin hung from their faces and hands. Others, because of pain, held their arms up as if carrying something in both hands. Some were vomiting as they walked. Many were naked or in shreds of clothing. Many, although injured themselves, supported relatives who were worse off. Almost all had their heads bowed, looked straight ahead, were silenf,and show no expression whatever.

After crossing Koi Bridge and Kanuon Bridge, having run the whole way, Mr.Tanimoto saw, as he approached the centre, that all the houses had been crushed and many were afire. Here the trees were bare and their trunks were charred. He tried at several points to go through the ruins, but the flames always stopped him. Under many houses people screamed for help, but on one helped

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทางนี้เป็นบัญ​​ชีส่วนตัวของเหยื่อของระเบิดอะตอมที่ฮิโรชิมาซึ่งทำให้เกิดสงครามโลกครั้งที่สองและปลาย มันจะทำหน้าที่เพื่อเตือนเราจากความน่าสะพรึงกลัวของการสงคราม.

mr.tanimoto, (กลัวให้กับครอบครัวและคริสตจักรของเขาในตอนแรกที่วิ่งต่อพวกเขาตามเส้นทางที่สั้นที่สุดที่ไปตามทางหลวงหมายเลขอมก๋อย. เขาเป็นเพียงคนเดียวที่เขาเดินเข้ามาในเมือง ; เขาได้พบกับหลายร้อยและหลายร้อยคนที่กำลังหนีและเป็นหนึ่งในพวกเขาทุกคนดูเหมือนจะเจ็บในบางวิธี คิ้วของบางส่วนถูกเผาไหม้ออกและห้อยลงมาจากผิวของใบหน้าและมือของพวกเขา คนอื่น ๆ เพราะความเจ็บปวดซึ่งจัดขึ้นที่แขนของพวกเขาขึ้นราวกับว่าการดำเนินการบางอย่างในมือทั้งสองข้าง บางคนอาเจียนขณะที่พวกเขาเดิน หลายคนเปลือยกายหรือในชิ้นเล็กชิ้นน้อยของเสื้อผ้า หลายแม้ว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บญาติรับการสนับสนุนผู้ที่ได้แย่ลงศีรษะของพวกเขาได้เกือบทั้งหมดก้มมองตรงไปข้างหน้าเป็น silenf และแสดงสิ่งที่แสดงออก.

หลังจากข้ามสะพานอมก๋อยและ kanuon สะพานวิ่งตลอดทาง mr.tanimoto เห็นในขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้ศูนย์ไม่มีที่ทั้งหมด บ้านได้รับการบดและหลายคนลุกเป็นไฟ ต้นไม้ที่นี่เป็นที่โล่งและลำต้นของพวกเขาเป็นตอตะโก เขาพยายามหลายจุดที่จะไปผ่านซากปรักหักพังแต่เปลวไฟมักจะหยุดเขา ภายใต้บ้านหลายคนกรีดร้องเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่อย่างใดอย่างหนึ่งช่วย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พระธรรมตอนนี้เป็นบัญชีส่วนบุคคลของเหยื่อของระเบิดระเบิดปรมาณูที่ฮิโรชิมาซึ่งทำให้สงครามโลกครั้งสองไปและสิ้นสุด มันทำหน้าที่เตือนเราเกี่ยวกับความน่ากลัวของสงคราม

Mr.Tanimoto, (น่ากลัวสำหรับครอบครัวของเขาและคริสตจักร ตอนแรกวิ่งต่อพวกเขา โดยง่าย ตามขบวนการทางหลวง เขาเป็นคนเดียวที่ทำให้เขาเข้าเมือง เขาพบร้อยและหลายร้อยคนได้หลบหนี และทุกครั้งที่ดูเหมือน จะเจ็บในบางวิธี คิ้วบางส่วนถูกเขียนปิด และผิวแขวนจากใบหน้าและมือ อื่น ๆ เนื่องจากความเจ็บปวด อาวุธของพวกเขาขึ้นว่าดำเนินการบางอย่างในมือทั้งสองจัด บางคนก็อาเจียนเดิน หลายคนได้เปลือย หรือสวยเสื้อผ้า จำนวนมาก แม้ว่าจะบาดตัวเอง ได้ญาติที่เลวร้ายยิ่งปิด เกือบทั้งหมดมีศีรษะของพวกเขา ลง มองตรงไปข้างหน้า ถูก silenf และแสดงไม่นิพจน์ใด

หลังจากข้ามสะพานแบบและ Kanuon สะพาน มีการเรียกใช้วิธีการทั้งหมด Mr.Tanimoto เห็น เขาทาบทามศูนย์ ที่บ้านทั้งหมดมีการบด และหลายคนได้ลุกเป็นไฟ ที่นี่ต้นไม้กำลังเปลือย และกางเกงของพวกเขาถูก charred เขาพยายามหลายจุดผ่านซากปรักหักพัง แต่เปลวไฟจะหยุดเขา ภายใต้หลายคนกรีดร้องขอความช่วยเหลือ แต่หนึ่งช่วยที่บ้าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โรงแรมแห่งนี้คือส่วนตัวของบัญชีที่เป็นเหยื่อของระเบิดปรมาณูที่ระเบิดที่เมืองฮิโรชิมาซึ่งนำสงครามโลกครั้งที่สองเพื่อไปและจบลงที่จัดให้บริการเพื่อเตือนให้เราของความน่ากลัวของสงคราม.

นาย tanimoto ,(อันน่าสะพรึงกลัวของครอบครัวเขาและโบสถ์ที่แรกวิ่งไปหาเขาโดยเส้นทางที่สั้นที่สุด,ปลาคาร์ปไปตามทางหลวง. เขาเป็นคนเดียวที่ทำให้ทางของเขาเข้าไปในเมืองเขาได้พบกับหลายร้อยคนและหลายร้อยคนซึ่งหลบหนีและทุกๆคนในนั้นดูจะเป็นอันตรายในทางใดก็ทางหนึ่ง คิ้วของบางคนก็ถูกเผาและผิวห้อยจากมือและใบหน้าของตน คนอื่นๆเพราะความเจ็บปวดถืออาวุธของพวกเขาได้ในขณะที่หากการพกพาบางสิ่งบางอย่างอยู่ในมือทั้งสองข้าง บางคนอาเจียนเป็นทั้งสองเดิน หลายคนเปลือยกายหรือในของเสื้อผ้า จำนวนมากแม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บด้วยกันเองสนับสนุนญาติคนยิ่งแย่เกือบทั้งหมดมีหัวของเขาค้อมมองตรงไปข้างหน้าเป็น silenf และแสดงไม่มีการแสดงออกไม่ว่า.

หลังจากที่เดินข้ามสะพานปลาคาร์พและ kanuon สะพานมีการทั้งหมดนาย tanimoto ตามที่เห็นว่าเขาเดินเข้ามาหาที่บ้านทั้งหมดได้ถูกบดขยี้และหลายคนเป็นไฟ ที่นี่ต้นไม้ที่เปลือยเปล่าและลำต้นของเขาก็ถูกไหม้เกรียม เขาพยายามที่จะเข้าไปหลายจุดผ่านซากปรักหักพังแต่เปลวเพลิงที่มักจะหยุดเดินเขา ตามบ้านคนจำนวนมากร้องตะโกนให้คนช่วยแต่ในหนึ่งช่วยให้