Late blight is the most destructive

Late blight is the most destructive of all potato disease and responsible for the Irish Famine in the middle of the
19th century. It affects both potato foliage in the field and tuber in the storage which can absolutely destroy a
crop, producing a 100% crop loss. The pathogen (Phyhtophthora infestans) have different mechanisms of
survival and two infection phases in its life cycle. It requires two mating types, A1 and A2 to produce a sexual
spore known as oospore. The spores are carried by wind and rain splash to healthy plants. A number of
management techniques of late blight have been developed and used though out the world. Effective control of
this disease requires implementing an integrated disease management approach. The most important measures
are cultural control, use of resistant varieties, chemical control and integrated disease management. Integration of
late blight management has often been thought as one of the better disease management options in tropical
regions where fungal inocula are abundant in most months of the year.
Keywords: Irish Famine; Pathogen; Integrated Disease Management (IDM); Life cycle

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โรคนตอนจะทำลายโรคมันฝรั่งทั้งหมดมากที่สุด และชอบ Famine ไอริชในการคริสต์ศตวรรษที่ 19 จะมีผลกับใบมันฝรั่งทั้งในเขตและหัวในการจัดเก็บข้อมูลซึ่งสามารถทำลายอย่างเป็นพืช ผลิตสูญเสียพืชผล 100% ศึกษา (ทอฟธอรา Phyhtophthora) มีกลไกต่าง ๆ ของอยู่รอดและระยะติดเชื้อที่สองในวงจรชีวิต ต้องการสองชนิดติดสัด A1 และ A2 การผลิตการทางเพศสปอร์ที่เรียกว่า oospore มีดำเนินการเพาะเฟิร์นที่ โดยลมและฝนสาดเพื่อสุขภาพพืช จำนวนเทคนิคการจัดการโรคนตอนมีการพัฒนา และใช้ความโลก ควบคุมที่มีประสิทธิภาพของโรคนี้ต้องใช้วิธีการจัดการโรครวม มาตรการสำคัญที่สุดมีวัฒนธรรมควบคุม ใช้พันธุ์ทน การควบคุมสารเคมี และการจัดการโรครวม รวมของคิดจัดการโรคนตอนเป็นหนึ่งในตัวเลือกการจัดการโรคดีในเขตร้อนมักจะภูมิภาคที่เชื้อรา inocula มีชุกชุมในเดือนมากที่สุดของปีคำสำคัญ: Famine ไอริช การศึกษา โรคแบบบูรณาการจัดการ (IDM); วงจรชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทำลายปลายเป็นทำลายล้างมากที่สุดของโรคมันฝรั่งและรับผิดชอบต่อความอดอยากของชาวไอริชในช่วงกลางของศตวรรษที่ 19
มันมีผลต่อทั้งใบมันฝรั่งในเขตข้อมูลและหัวในการจัดเก็บที่สามารถทำลายอย่างที่ปลูกพืช, การผลิตการสูญเสียพืช 100%
เชื้อโรค (infestans Phyhtophthora)
มีกลไกที่แตกต่างกันของการอยู่รอดและสองขั้นตอนการติดเชื้อในวงจรชีวิตของมัน มันต้องมีสองประเภทผสมพันธุ์ A1 และ A2
ในการผลิตทางเพศของสปอร์ที่รู้จักกันเป็นoospore สปอร์จะดำเนินการโดยการสาดลมและฝนที่จะพืชที่มีสุขภาพ
จำนวนของเทคนิคการจัดการของโรคใบไหม้ได้รับการพัฒนาและใช้แม้ว่าโลก
ที่มีประสิทธิภาพของการควบคุมโรคนี้ต้องดำเนินการตามแนวทางการจัดการโรคแบบบูรณาการ
มาตรการที่สำคัญที่สุดที่มีการควบคุมทางวัฒนธรรมการใช้พันธุ์ต้านทานการควบคุมสารเคมีและการจัดการโรคแบบบูรณาการ บูรณาการของการจัดการทำลายปลายได้รับมักจะคิดว่าเป็นหนึ่งในตัวเลือกการจัดการโรคเขตร้อนที่ดีขึ้นในภูมิภาคที่inocula เชื้อรามีความอุดมสมบูรณ์ในเดือนที่มากที่สุดของปี. คำสำคัญ: ไอริชอดอยาก; เชื้อโรค; แบบบูรณาการการบริหารจัดการโรค (IDM); วงจรชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สายไหม้ คือ อันตรายที่สุดของโรคและรับผิดชอบต่อความอดอยากมันฝรั่งในไอร์แลนด์ในช่วงกลางของ
ศตวรรษที่ 19 มันมีผลต่อทั้งมันฝรั่งใบไม้ในฟิลด์ และมันฝรั่งในกระเป๋าซึ่งแน่นอนสามารถทำลาย
พืช การผลิตพืช ขาดทุน 100% เชื้อโรค ( phyhtophthora อินเฟสทันส ) มีกลไกที่แตกต่างกันของการสองขั้นตอนการติดเชื้อ
ในวงจรชีวิตของมันมันต้องใช้สองคู่ประเภท A1 และ A2 ผลิตทางเพศ
สปอร์ที่เรียกว่า oospore . สปอร์ถูกอุ้มโดยลมและฝนสาดให้พืชแข็งแรง จำนวนของการจัดการเทคนิคสายไหม้ได้รับการพัฒนาและใช้ แม้ว่าจะออกจากโลก มีประสิทธิภาพในการควบคุมโรคนี้ต้องใช้
บูรณาการการจัดการโรค )
มาตรการสำคัญที่สุดคือการควบคุมทางวัฒนธรรมการใช้พันธุ์ต้านทานโรค การควบคุมสารเคมีและการจัดการแบบบูรณาการ การบูรณาการการจัดการโรคใบไหม้ช้า มักจะถูกคิดว่าเป็นหนึ่งในตัวเลือกที่ดีกว่าการจัดการโรคในภูมิภาคเขตร้อน
ที่เชื้อรา inocula มีมากมายในเดือนมากที่สุดของปี .
คำสำคัญ : ไอริชอดอยาก ; เชื้อรา ; การบริหารจัดการโรคเชิงบูรณาการ ( คำไม่เป็นทางการ ) ; วงจรชีวิต