The jackfruit (Artocarpus heterophy

The jackfruit (Artocarpus heterophyllus), also known as jack tree, jakfruit, or sometimes simply jack or jak)[6] is a species of tree in the Artocarpus genus of the mulberry family (Moraceae). It is native to parts of South and Southeast Asia, and is believed to have originated in the southwestern rain forests of India, in present-day Kerala, in Tamil Nadu (in Panruti), coastal Karnataka and Maharashtra.[7] The jackfruit tree is well suited to tropical lowlands, and its fruit is the largest tree-borne fruit,[8] reaching as much as 80 pounds (36 kg) in weight, 36 inches (90 cm) in length, and 20 inches (50 cm) in diameter
The jackfruit tree is a widely cultivated and popular food item in tropical regions of India, Bangladesh, Nepal, Sri Lanka, Cambodia, Vietnam,Thailand, Malaysia, Indonesia, and the Philippines. Jackfruit is also found across Africa (e.g.,in Cameroon, Uganda, Tanzania, Madagascar, andMauritius), as well as throughout Brazil, western central Mexico and in Caribbean nations such as Jamaica. Jackfruit is the national fruit of Bangladesh.

Etymology
The common English name "jackfruit" was used by the physician and naturalist Garcia de Orta in his 1563 book Colóquios dos simples e drogas da India. Centuries later, botanist Ralph Randles Stewart suggested it was named after William Jack (1795–1822), a Scottish botanist who worked for the East India Company in Bengal, Sumatra, and Malaysia. This could not be true, as the fruit was called a "jack" in English before William Jack was born: for instance, in Dampier's 1699 book, A New Voyage Round the World.[15][16] It is called Kathal inBengali, Katahal in Hindi, Pala-pazham in Tamil , Panasa in Telugu, Phanas in Marathi, Ponos in Konkani and Gujarati, Halasu in Kannada, Fenesi in Kiswahili,Nangka in Malay and Indonesian, Langka in the Philippines, Ka-noon in Thailand and ka-ta-har in Nepali.

Cultivation and ecology
The jackfruit has played a significant role in Indian agriculture for centuries. Archeological findings in India have revealed that jackfruit was cultivated in India 3000 to 6000 years ago. It is also widely cultivated in southeast Asia.
Thailand and Vietnam are major producers of jackfruit, a lot of which are cut, prepared and canned in a sugary syrup (or frozen in bags/boxes without syrup), and exported overseas, frequently to North America and Europe.
In other areas, the jackfruit is considered an invasive species as in Brazil's Tijuca Forest National Park in Rio de Janeiro. The Tijuca is mostly an artificial secondary forest, whose planting began during the mid-19th century, and jackfruit trees have been a part of the park's flora since its founding. Recently, the species has expanded excessively; its fruits, which naturally fall to the ground and open, are eagerly eaten by small mammals such as the common marmoset and coati. The seeds are dispersed by these animals, which allows the jackfruit to compete for space with native tree species. Additionally, as the marmoset and coati also prey opportunistically on bird's eggs and nestlings, the supply of jackfruit as a ready source of food has allowed them to expand their populations, to the detriment of the local bird populations. Between 2002 and 2007, 55,662 jackfruit saplings were destroyed in the Tijuca Forest area in a deliberate culling effort by the park's management.
Aroma
Jackfruit are known for having a distinct aroma. In a study using five jackfruit cultivars, the main jackfruit volatile compounds that were detected are: ethyl isovalerate, 3-methylbutyl acetate, 1-butanol, propyl isovalerate, isobutyl isovalerate, 2-methylbutanol, and butyl isovalerate. These compounds were consistently present in all the five cultivars studied, suggesting that these esters and alcohols contributed to the sweet and fruity aroma of jackfruit.

Fruit
The flesh of the jackfruit is starchy and fibrous and is a source of dietary fiber. The flavor is comparable to a combination of apple, pineapple, mango and banana.[22] Varieties are distinguished according to characteristics of the fruit's flesh. In Brazil, three varieties are recognized: jaca-dura, or the "hard" variety, which has a firm flesh and the largest fruits that can weigh between 15 and 40 kilograms each, jaca-mole, or the "soft" variety, which bears smaller fruits with a softer and sweeter flesh, and jaca-manteiga, or the "butter" variety, which bears sweet fruits whose flesh has a consistency intermediate between the "hard" and "soft" varieties.]In Indochina, there are 2 varieties, being the "hard" version (more crunchy, drier and less sweet but fleshier), and the "soft" version (more soft, moister, much sweeter with a darker gold-color flesh than the hard variety).
In Kerala, two varieties of jackfruit predominate: varikka and koozha . Varikka has a slightly hard inner flesh when ripe, while the inner flesh of the ripe koozha fruit is very soft and almost dissolving. A sweet preparation called chakka varattiyathu (jackfruit jam) is made by seasoning pieces of varikka fruit flesh in jaggery, which can be preserved and used for many months. Huge jackfruits up to four feet in length with a corresponding girth are sometimes seen in Kerala.
In West Bengal the two varieties are called khaja kathal and moja kathal. The fruits are either eaten alone or as a side to rice / roti / chira / muri. Sometimes the juice is extracted and either drunk straight or as a side with muri. The extract is sometimes condensed into rubbery delectables and eaten as candies. The seeds are either boiled or roasted and eaten with salt and hot chillies. They are also used to make spicy side-dishes with rice or roti.
In Mangalore, Karnataka, the varieties are called bakke and imba. The pulp of the imba jackfruit is ground and made into a paste, then spread over a mat and allowed to dry in the sun to create a natural chewy candy.
The young fruit is called polos in Sri Lanka and idichakka or idianchakka in Kerala.
In Indochina, jackfruit is a frequent ingredient in sweets and desserts. In Vietnam, jackfruit is used to make jackfruit Chè (chè is a sweet dessert soup, similar to the Chinese derivative,bubur chacha). The Vietnamese also use jackfruit puree as part of pastry fillings, or as a topping on Xôi ngọt (sweet version of sticky rice portions).
Ripe jackfruit is naturally sweet with subtle flavoring. It can be used to make a variety of dishes, including custards, cakes, halo-halo and more. In India, when the Jackfruit is in season, an ice cream chain store called "Naturals" carries Jackfruit flavored ice cream.
Ripe jackfruit arils are sometimes seeded, fried or freeze-dried and sold as jackfruit chips.
The seeds from ripe fruits are edible, are said to have a milky, sweet taste, and may be boiled, baked or roasted. When roasted the flavor of the seeds is comparable to chestnuts. Seeds are used as snacks either by boiling or fire roasted, also used to make desserts. For making the traditional breakfast dish in southern India: idlis, the fruit is used along with rice as an ingredient and jackfruit leaves are used as a wrapping for steaming. Jackfruit dosas can be prepared by grinding jackfruit flesh along with the batter.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขนุน (Artocarpus heterophyllus), เรียกอีก อย่างว่าแจ็คทรี jakfruit หรือบางครั้งเพียงแค่แจ็ค หรือจักร) [6] เป็นชนิดของแผนภูมิใน Artocarpus ของครอบครัวใบหม่อน (Moraceae) มันเป็นพื้นเมืองของเอเชียใต้และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และเชื่อว่ามีต้นกำเนิดในป่าฝนตะวันตกเฉียงใต้ของอินเดีย ในเกรละเหตุการณ์ ทมิฬ Nadu (ใน Panruti), การชายฝั่งรัฐกรณาฏกะ และมหาราษฎระ[7] ต้นขนุนเหมาะกับสกอตแลนด์ตอนใต้เขตร้อน และผลไม้ ใหญ่ที่สุดเชื่อว่าต้นไม้ผลไม้ , [8] ถึงถึง 80 ปอนด์ (36.น้ำหนัก) 36 นิ้ว (90 ซม.) ยาว และ 20 นิ้ว (50 เซนติเมตร) เส้นผ่านศูนย์กลางต้นขนุนเป็นสินค้าอาหารยอดนิยม และปลูกกันอย่างแพร่หลายในเขตร้อนของอินเดีย บังคลาเทศ เนปาล ศรีลังกา กัมพูชา เวียดนาม ไทย มาเลเซีย อินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์ และ นอกจากนี้ยังพบขนุน ในแอฟริกา (e.g.,in แคเมอรูน ยูกันดา แทนซาเนีย มาดากัสการ์ andMauritius), เป็น ทั้ง บราซิล เม็กซิโกกลางตะวันตก และ ในประเทศแคริบเบียนเช่นจาไมก้า ขนุนเป็นผลไม้แห่งชาติของประเทศบังกลาเทศศัพทมูลวิทยาทั่วไปภาษาอังกฤษชื่อ "ขนุน" ถูกใช้ โดยแพทย์และธรรมชาตินิยมการ์เซีย de Orta เขา 1563 จอง Colóquios dos simples e drogas da อินเดีย ศตวรรษต่อมา botanist Ralph Randles สจ๊วตแนะนำมันถูกตั้งชื่อหลังจาก William แจ็ค (1795-1822), botanist สกอตแลนด์ที่ทำงานใน บริษัทอีสต์อินเดียในเบงกอล สุมาตรา และประเทศมาเลเซีย นี้อาจไม่เป็นจริง ผลไม้ถูกเรียก "แจ็ค" ในภาษาอังกฤษก่อนเกิดแจ็ค William: เช่น ในสมุดของ Dampier ปา A ใหม่เดินทางรอบโลกได้[15][16] มันคือ Kathal inBengali, Katahal ในภาษาฮินดี น่า pazham ในภาษาทมิฬ Panasa ในเตลูกู Phanas ในมราฐี Ponos กงกณี และคุชราต Halasu ในกันนาดา Fenesi ใน Kiswahili, Nangka ในมลายูและอินโดนีเซีย ลังกาในฟิลิปปินส์ Ka-น.ในไทยและกาตา ฮาร์ในเนปาลเพาะปลูกและนิเวศวิทยาขนุนได้เล่นบทบาทสำคัญในเกษตรอินเดียมาหลายศตวรรษ พบในอินเดียโบราณได้เปิดเผยขนุนที่ถูกเพาะปลูกในอินเดีย 3000-6000 ปีที่ผ่านมา มันยังแพร่หลายได้รับการเพาะปลูกในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไทยและเวียดนามเป็นผู้ผลิตหลักของขนุน มากที่ถูกตัด เตรียม และกระป๋องในน้ำเชื่อมที่ไพเราะ (หรือแช่ในถุง/กล่องไม่มีน้ำ), และส่งออกต่างประเทศ บ่อยไปอเมริกาเหนือและยุโรปในพื้นที่อื่น ๆ ขนุนจะถือว่าเป็นพันธุ์รุกรานในของบราซิล Tijuca ป่าอุทยานแห่งชาติในริโอเดอจาเนโร Tijuca เป็นส่วนใหญ่การประดิษฐ์รองป่า ปลูกซึ่งเริ่มในช่วงกลาง 19 ศตวรรษ และไม้ขนุนได้รับเป็นส่วนหนึ่งของพืชการนับตั้งแต่การนำพา ล่าสุด สายพันธุ์มีขยายมากเกินไป เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็กทั่วไปมาโมเสทและ coati กระหายกินการของผลไม้ ซึ่งธรรมชาติตกพื้นและเปิด เมล็ดพืชที่ออก โดยสัตว์เหล่านี้ ซึ่งช่วยให้ขนุนแย่งพื้นที่กับต้นแม่พันธุ์ นอกจากนี้ ตามมาโมเสทและ coati ยังกลุ่มเป้าหมาย opportunistically นกไข่และ nestlings อุปทานของขนุนเป็นแหล่งของอาหารพร้อมได้รับอนุญาตให้ขยายประชากรของพวกเขา ร้ายของประชากรนกในท้องถิ่น ระหว่าง 2002 และ 2007 กล้าไม้ขนุนและ 55,662 ประสงค์ถูกทำลายในพื้นที่ป่า Tijuca ในความพยายาม culling กระทำ โดยการจัดการกลิ่นหอมขนุนเป็นที่รู้จักสำหรับมีกลิ่นแตกต่างกัน ในการศึกษาโดยใช้พันธุ์ขนุนห้า สารระเหยขนุนหลักที่พบคือ: isovalerate เอทิล 3 methylbutyl acetate, 1-บิวทานอ propyl isovalerate, isobutyl isovalerate, 2 methylbutanol และด... isovalerate สารเหล่านี้ถูกนำเสนออย่างต่อเนื่องในทั้งหมดห้าพันธุ์ศึกษา การแนะนำว่า esters และ alcohols เหล่านี้ส่วนจะหอมหวาน และผลไม้ของขนุนผลไม้เนื้อของขนุนมีฟูม และข้อ และเป็นแหล่งของใยอาหาร รสชาติเทียบได้กับชุดแอปเปิ้ล สับปะรด มะม่วง และกล้วยได้[22] สายพันธุ์จะแตกต่างตามลักษณะของเนื้อของผลไม้ ในบราซิล รู้จักพันธุ์สาม: jaca-ดู ร่า หรือ ความ "ยาก" ซึ่งมีเนื้อของบริษัทและผลไม้ที่ใหญ่ที่สุดที่สามารถชั่งน้ำหนักระหว่าง 15 และ 40 กิโลกรัมละ jaca โมล หรือ ความ "อ่อน" ซึ่งหมีผลไม้ขนาดเล็ก มีเนื้อนุ่ม และหวานกว่า และ jaca manteiga หรือ "เนย" ต่าง ๆ ผลไม้ที่หวานหมีเนื้อซึ่งมีความสอดคล้องระหว่างกลางระหว่าง "ยาก" และพันธุ์ "อ่อน"]ในอินโดจีน มี 2 สายพันธุ์ เป็นรุ่น "ยาก" (เพิ่มเติมกรอบ แห้ง และน้อยหวานแต่ fleshier), และรุ่น "อ่อน" (นุ่มมาก moister สุดยอดมาก มีเนื้อเป็นสีทองเข้มกว่าความหลากหลายยาก)ในเกรละ พันธุ์ขนุนสอง predominate: varikka และ koozha Varikka มีความแข็งเล็กน้อยภายในเนื้อเมื่อสุก ขณะเนื้อภายในของผลไม้สุก koozha นุ่มมาก และเกือบจะยุบ การเตรียมหวานที่เรียกว่า varattiyathu chakka (แยมขนุน) ทำ โดยปรุงรสชิ้นส่วนของเนื้อผลไม้ varikka ใน jaggery ซึ่งสามารถเก็บรักษาไว้ และใช้เวลาหลายเดือน Jackfruits มากจนบางครั้งเห็นสี่ฟุตความยาวกับอื่น ๆ ที่สอดคล้องกันในเกรละในเบงกอลตะวันตก สองสายพันธุ์เรียกว่า khaja kathal และ moja kathal ผลไม้จะกินอย่างใดอย่างหนึ่งเพียงอย่างเดียว หรือ เป็นแบบด้านข้าว / โรตี / จิรา / muri บางครั้งน้ำสกัด และทั้งเมาตรง หรือด้านกับ muri การดึงข้อมูลบางครั้งบีบเป็น rubbery delectables และกินเป็นลูกอม เมล็ดมีทั้งต้ม หรือย่าง และรับประทานกับเกลือ และร้อนเผ็ด นอกจากนี้พวกเขายังจะใช้เพื่อให้รสด้านกับโรตีหรือข้าวในมังกาลอร์ นิรภัย สายพันธุ์เรียกว่า bakke และ imba เนื้อเยื่อของขนุน imba เป็นพื้นดิน และทำเป็นวาง แล้ว แผ่เป็นแผ่น และได้รับอนุญาตให้แห้งในดวงอาทิตย์เพื่อสร้างธรรมชาติมะขามผลไม้หนุ่มเรียกว่า polos ในศรีลังกา และ idichakka หรือ idianchakka ในเกรละในอินโดจีน ขนุนเป็นส่วนผสมเป็นขนมหวานและขนมหวาน เวียดนาม ใช้ขนุนทำขนุน Chè (chè คือ เป็นขนมหวานซุป คล้ายกับชาช่า bubur อนุพันธ์ จีน) ที่เวียดนามใช้ puree ขนุนยัง เป็นส่วนหนึ่งของไส้ขนม หรือ topping บน Xôi ngọt (รุ่นหวานข้าวเหนียวบางส่วน)ขนุนสุกเป็นธรรมชาติหวาน flavoring ละเอียด มันสามารถใช้เพื่อทำให้ความหลากหลายของอาหาร custards เค้ก halo halo และอื่น ๆ ในอินเดีย เมื่อขนุนมีตามฤดูกาล ร้านเชนค้าไอศกรีมที่เรียกว่า "Naturals" นำขนุนรสไอศกรีมขนุนสุก arils บางครั้ง seeded ทอด หรืออบแห้ง และขายเป็นขนุนชิเมล็ดพืชจากผลไม้สุกกิน ว่า มีรสหวาน น้ำนม และอาจจะ ต้ม อบ หรือย่าง เมื่อคั่วรสชาติของ เมล็ดจะเทียบเท่ากับ chestnuts เมล็ดนำมาใช้เป็นของว่างหรือ โดยการต้ม หรือไฟคั่ว นอกจากนี้ยัง ใช้ทำขนม สำหรับทำอาหารเช้าแบบดั้งเดิมในอินเดียภาคใต้: idlis ผลไม้ใช้กับข้าวเป็นส่วนผสม และใบขนุนจะใช้เป็นแบบตัดสำหรับนึ่ง ขนุน dosas สามารถเตรียม โดยการบดเนื้อขนุนกับแป้งที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ส่วนขนุน ( ขนุน heterophyllus ) , ที่รู้จักกันเป็น แจ็ค ต้นไม้ jakfruit หรือบางครั้งเพียงแค่แจ็คหรือจั๊ก ) [ 6 ] เป็นชนิดของต้นไม้ในขนุนสกุลของครอบครัวหม่อน ( Moraceae ) มันเป็นพื้นเมืองในส่วนของเอเชียใต้และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และเชื่อว่ามีถิ่นกําเนิดในตะวันตกเฉียงใต้ป่าฝนของประเทศอินเดียในวันเกรละ ในทมิฬนาฑู ( ใน panruti )รัฐกรณาฏกะรัฐมหาราษฏระชายฝั่ง [ 7 ] ขนุนเหมาะกับที่ลุ่มเขตร้อน และผลของมันที่ใหญ่ที่สุดต้นไม้แบกผลไม้ , [ 8 ] ถึงปอนด์เท่าที่ 80 ( 36 กก. ) น้ำหนัก 36 นิ้ว ( 90 ซม. ) ความยาว 20 นิ้ว ( 50 ซม. ) ในเส้นผ่าศูนย์กลาง
ขนุนเป็นกันอย่างแพร่หลาย และนิยมปลูกในเขตร้อนภูมิภาคสินค้าอาหารของอินเดีย บังคลาเทศ เนปาล ศรีลังกา กัมพูชา เวียดนามไทย มาเลเซีย อินโดนีเซีย และฟิลิปปินส์ ขนุนเป็นยังพบในแอฟริกา ( เช่นในแคเมอรูน , ยูกันดา , แทนซาเนีย , มาดากัสการ์ , andmauritius ) เช่นเดียวกับทั่วบราซิล เม็กซิโก และแคนาดาตะวันตกกลางในประเทศต่างๆ เช่น จาไมก้า ขนุนเป็นผลไม้ประจำชาติของบังคลาเทศ


นิรุกติศาสตร์ชื่อ " ภาษาอังกฤษทั่วไปขนุน " ถูกใช้โดยแพทย์และนักชีววิทยา การ์เซีย เดอ ร์ต้า ใน เดือนó quios DOS ง่ายหนังสือคอลัมน์ E drogas ดาอินเดีย ศตวรรษต่อมานักพฤกษศาสตร์ราล์ฟ แรนเดิลล์สจ๊วตแนะนำมันเป็นชื่อที่ตั้งตามชื่อวิลเลียม แจ็ค ( 1795 – 1822 ) , นักพฤกษศาสตร์ชาวสก็อตที่ทำงานให้บริษัทอินเดียตะวันออกในเบงกอล สุมาตรา และมาเลเซีย นี้อาจไม่เป็นจริงเป็น ผลไม้ที่ถูกเรียกว่า " แจ็ค " ในภาษาอังกฤษก่อนที่วิลเลี่ยมแจ็คเกิดตัวอย่างเช่นในออสเตรเลียคือว่าหนังสือเล่มใหม่ , การเดินทางรอบโลก [ 15 ] [ 16 ] เรียกว่า kathal inbengali katahal , ภาษาฮินดี , Pala pazham ในทมิฬ panasa ในกู phanas โพโนในมราฐี , ใน , และ halasu ในกันนาดาคุชราต Konkani , fenesi ในภาษาสวาฮีลี , นังกาในมาเลย์ , อินโดนีเซียและลังกาในฟิลิปปินส์คานูนในไทย และ กะ ตาฮาในเนปาล และนิเวศวิทยา

การปลูกขนุน มีบทบาทสำคัญในการเกษตรของอินเดียมานานหลายศตวรรษ การค้นพบของนักโบราณคดีในอินเดียได้เปิดเผยว่า ขนุนก็ปลูกในอินเดีย 3 , 000 ถึง 6 , 000 ปีมาแล้ว นอกจากนี้ยังปลูกกันอย่างแพร่หลายในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ประเทศไทยและเวียดนามมีผู้ผลิตรายใหญ่
ขนุน มากซึ่งถูกตัดเตรียมกระป๋องในน้ำเชื่อมหวาน ( หรือแช่แข็งในถุง / กล่อง ไม่ใส่น้ำเชื่อม ) , และส่งออกต่างประเทศบ่อยในทวีปอเมริกาเหนือและยุโรป .
ในพื้นที่อื่น โดยถือว่าเป็นชนิดแพร่กระจายในบราซิล tijuca ป่าอุทยานแห่งชาติในริโอ เดอ จาเนโร การ tijuca ส่วนใหญ่เป็นป่าทุติยภูมิเทียมที่ปลูกเริ่มขึ้นในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 ,และต้นขนุน ได้เป็นส่วนหนึ่งในอุทยาน Flora นับตั้งแต่การก่อตั้ง เมื่อเร็วๆ นี้ ชนิดขยายมากเกินไป ; ผลไม้ ซึ่งย่อมตกอยู่กับพื้นและเปิดจะตั้งหน้าตั้งตากินสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็ก เช่น บาเซ็นจิ พบโค ติ . เมล็ดจะกระจายโดยสัตว์เหล่านี้ ซึ่งจะช่วยให้ขนุนเพื่อชิงพื้นที่ด้วยพันธุ์ไม้พื้นเมือง นอกจากนี้และยังเป็นเหยื่อ opportunistically มาโมเสทโค ติต่อไข่ของนก และ น Nestlings , อุปทานของขนุนเป็นแหล่งที่มาพร้อมอาหารได้รับอนุญาตให้ขยายประชากรของพวกเขาเพื่อความเสียหายของประชากรนกท้องถิ่น ระหว่างปี 2002 และ 2007 , 55662 ขนุนต้นกล้าถูกทำลายใน tijuca พื้นที่ป่าในการคัดความพยายามโดยการจัดการของอุทยาน

กลิ่นหอมขนุนเป็นที่รู้จักกันมีกลิ่นหอมที่แตกต่างกัน ในการศึกษานี้ใช้ต้นขนุนขนุนพันธุ์หลักสารระเหยที่ตรวจพบ : isovalerate 3-methylbutyl acetate , เอธิล , บิวทานอลโพรพิล isovalerate isovalerate 2 , , , 2-methylbutanol และบิวทิล isovalerate . สารประกอบเหล่านี้อย่างต่อเนื่องจนถึงปัจจุบันทั้งหมด 5 พันธุ์ศึกษาแนะนำว่า เอสเทอเหล่านี้และแอลกอฮอล์ทำให้หวานและผลไม้ กลิ่นหอมของผลไม้ขนุน


เนื้อของขนุนเป็นแป้งและเส้นใยและเป็นแหล่งของเส้นใยอาหาร รสชาติก็เปรียบได้กับการรวมกันของ แอปเปิ้ล สับปะรด มะม่วง และ กล้วย [ 22 ] เป็นพันธุ์ที่แตกต่างตามลักษณะเนื้อของผลไม้ ในบราซิล , สามพันธุ์ได้รับการยอมรับ :ดูราคากา หรือ " ยาก " ที่หลากหลาย ซึ่งมีเนื้อแน่นและผลไม้ที่ใหญ่ที่สุดที่สามารถชั่งน้ำหนักระหว่าง 15 และ 40 กิโลกรัมละ ฮาคาโมล หรือ " อ่อน " ที่หลากหลาย ที่หมีผลไม้ขนาดเล็กที่มีเนื้อนุ่มและหวาน และ manteiga Jaca , หรือ " เนย " ความหลากหลายซึ่งหมีหวาน ผลไม้ที่มีเนื้อมีความสอดคล้องกันกลางระหว่าง " ยาก " และ " อ่อน " พันธุ์ ในอินโดจีนมี 2 พันธุ์เป็น " ยาก " รุ่น ( กรอบ แห้งและไม่หวาน แต่ fleshier ) และ " อ่อน " ( soft กว่ารุ่น moister มากหวานกับเนื้อทองสีเข้มกว่าพันธุ์หนัก ) .
ในเกรละ , พันธุ์ขนุนที่เหนือกว่า : varikka และ koozha . varikka มีเล็กน้อยภายในเนื้อแข็งเมื่อสุกในขณะที่เนื้อด้านในของผลไม้สุก เป็น koozha และนุ่มมากแทบละลาย หวาน เตรียมเรียก chakka varattiyathu ( ขนุนแยม ) ถูกสร้างโดยชิ้นส่วนของผลไม้รส varikka เนื้อในน้ำตาลโตนด ซึ่งสามารถเก็บรักษาไว้และใช้เป็นเวลาหลายเดือน jackfruits ขนาดใหญ่ถึงสี่ฟุตในความยาว มีเส้นรอบวงที่บางครั้งเห็น
ในเกรละในรัฐเบงกอลตะวันตกสองสายพันธุ์จะเรียกว่าขาชาและ kathal หนึ่ง kathal . ผลไม้มีให้กินคนเดียวหรือเป็นเครื่องเคียงข้าว / โรตี / 158 / muri . บางครั้งน้ำสกัดทั้งเมาและตรงหรือเป็นเข้าข้าง muri . สกัดเป็นบางครั้งย่อเป็นยาง delectables กินเป็นขนม เมล็ดมีทั้งต้มหรือย่างกินกับเกลือและพริกร้อนพวกเขายังใช้เพื่อทำเครื่องเคียงลาบกับข้าวหรือโรตี .
ใน Mangalore อินเดีย , พันธุ์และเรียก Bakke ต้อน . ซึ่งเป็นเยื่อของขนุนดินและทำให้การวาง แล้วแผ่เสื่อ และอนุญาตให้แห้งในดวงอาทิตย์เพื่อสร้างลูกอมหนุบ ธรรมชาติ ผลไม้ ยังเรียกว่า
อในศรีลังกา และ idichakka หรือ idianchakka ละ .
ในอินโดจีนขนุนเป็นส่วนผสมที่พบบ่อยในขนมและของหวาน ในเวียดนาม ขนุนใช้ทำขนุน Ch . ( Ch . คือ หวานของหวานซุป คล้ายอนุพันธ์ , จีน bubur ชาช่า ) เวียดนามยังใช้ขนุนบดเป็นส่วนหนึ่งของไส้ขนม หรือเป็นราดหน้าบน X เป็นการผมของọ T ( ฉบับหวาน ส่วนข้าวเหนียว ) .
สุกขนุนเป็นธรรมชาติหวานอ่อนรสมันสามารถใช้เพื่อให้ความหลากหลายของอาหาร ได้แก่ สังขยา , เค้ก , Halo Halo และเพิ่มเติม ในอินเดีย เมื่อขนุนอยู่ในฤดู , ไอศครีมร้านลูกโซ่ เรียกว่า " ธรรมชาติ " อุ้มขนุนไอศกรีมรส .
arils บางครั้งเมล็ดสุก ขนุนทอด หรืออบแห้ง แล้วขายเป็นเศษเนื้อ
เมล็ดจากผลไม้สุก จะกิน จะได้นมสด รสชาติหวานและอาจจะต้ม อบ หรือย่าง เมื่อคั่วรสของเมล็ดใกล้เคียงกับเกาลัด เมล็ดใช้เป็นอาหารว่างให้ต้ม หรือย่างไฟ ยังใช้ทำขนม ที่ทำให้จานอาหารเช้าแบบดั้งเดิมในอินเดียภาคใต้ idlis ผลไม้ที่ใช้พร้อมกับข้าวเป็นส่วนผสมและใบขนุนที่ใช้เป็นห่อนึ่ง .โดซ่า ขนุนสามารถเตรียมโดยบดเนื้อขนุนพร้อมปะทะ