Fatigue is one of the most common c

Fatigue is one of the most common complaints
among women following birth and during the
first postnatal year (Ansara, Cohen, Gallop, Kung,
& Schei, 2005; Brown & Lumley, 1998; Glazener
et al., 1995; Saurel-Cubizolles, Romito, Lelong, &
Ancel, 2000). It is characterized by a pervasive
sense of physical and mental exhaustion that is not
easily relieved by rest or sleep (North American
Nursing Diagnosis Association, 2001). Although
fatigue is a nearly universal and a generally anticipated
experience, new parents are often underprepared
for its effects (Herbert, 1994). Fatigue
has been associated with poor mental health
among mothers and fathers of infants and young
children (Bayer, Hiscock, Hampton, &Wake, 2007;
Cooklin, Giallo, & Rose, 2011; Dennis & Ross,
2005; Giallo, Rose, & Vittorino, 2011), increased
parenting stress, reduced parenting satisfaction
and self-efficacy (Dunning & Giallo, 2012), and
limited patience, frustration, and irritability during
interactions with children (Cooklin et al.,
2011; Nash, Morris, & Goodman, 2008; Tronick &
Gianino, 1986).
Given the extent to which mothers experience fatigue
and the potential effect on well-being and
parenting, it is surprising that few evidence-based
interventions targeting the management of fatigue
exist. Typically, management strategies recommended
by health care providers include napping,
eating a well-balanced diet, engaging in
exercise, and making use of practical and social
support (McQueen & Mander, 2003; Parks,
Lenz, & Milligan, 1999; Taylor & Johnson, 2010).
Studies on the effectiveness of such strategies are
scarce, with only two randomized controlled trials
conducted to date. In one study of 68 mothers
with 2-week old infants, the Tiredness Management
Guide was evaluated (Troy & Dalgas-Pelish,
2003). Over a 4-week intervention period, mothers
were encouraged to try techniques such as
nap when their infants were asleep, ask for help,

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความเมื่อยล้าเป็นหนึ่งในข้อร้องเรียนที่พบมากที่สุดในผู้หญิง และในช่วงต่อไปนี้เกิด

ปีหลังแรก ( อันซาราโคเฮน , ควบ , กุ้ง ,
& schei , 2005 ; สีน้ำตาล&ลูมลีย์ , 1998 ; glazener
et al . , 1995 ; saurel cubizolles ในบริเวณท่าน เลลอง& , , ,
ancel , 2000 ) มันเป็นลักษณะโดยแพร่หลาย
รู้สึกอ่อนเพลียทางร่างกาย และจิตใจที่ไม่ได้พักผ่อนหรือนอนหลับได้อย่างสบายใจด้วย

( อเมริกาเหนือสมาคมการวินิจฉัยทางการพยาบาล , 2001 ) แม้ว่า
ล้าเป็นเกือบทั่วไปและคาด
โดยทั่วไปประสบการณ์ พ่อแม่ใหม่มัก underprepared
สำหรับผลกระทบ ( เฮอร์เบิร์ , 1994 ) ความเหนื่อยล้า

มีความสัมพันธ์กับสุขภาพจิตที่ดีระหว่างมารดาและบิดาของทารกและเด็กเล็ก
( ไบเออร์ , ฮิสเคิกแฮมพ์ตัน & , ตื่น , 2007 ;
cooklin giallo & , , กุหลาบ , 2011 ; เดนนิส &รอส giallo
, 2005กุหลาบ , & vittorino 2011 ) เพิ่มขึ้น
พ่อแม่เครียด ลดความพึงพอใจและการรับรู้ความสามารถของตนเอง ( parenting
ดันนิ่ง& giallo , 2012 ) และ
ความอดทน แห้ว จำกัด และหงุดหงิดใน
ปฏิสัมพันธ์กับเด็ก ( cooklin et al . ,
2011 ; แนช , มอร์ริส , & Goodman , 2008 ; tronick gianino &
, 1986 )
ให้ขอบเขตซึ่งมารดา ประสบการณ์และผลที่จะเกิดขึ้นต่อความเหนื่อยล้า

และสังคมการอบรมเลี้ยงดู , มันน่าแปลกใจที่น้อยตามเป้าหมายของการจัดการความล้า

อยู่ โดยทั่วไป กลยุทธ์การจัดการโดยผู้ให้บริการการดูแลสุขภาพ รวมถึงแนะนำ

กิน napping , ก้ํากึ่ง เป็นเสน่ห์ใน
การออกกำลังกาย และการใช้ประโยชน์ และสนับสนุนสังคม
( แมคควีน&แมนเดอร์ , 2003 ; สวนสาธารณะ &เลนซ์
, มิลลิแกน , 1999 ; เทย์เลอร์&จอห์นสัน , 2010 ) .
การศึกษาประสิทธิผลของกลยุทธ์ดังกล่าว
หายากที่มีเพียง 2 สุ่มทดลองควบคุม
) วันที่ ในการศึกษาหนึ่งของมารดากับทารกอายุ 68
2
, tiredness การจัดการคู่มือประเมิน ( ทรอย& ดาลกัส pelish
, 2003 ) กว่าสัปดาห์ที่ 4 โดยระยะเวลามารดา
ตกลงที่จะลองเทคนิคเช่น
งีบเมื่อทารกหลับ ขอความช่วยเหลือ