SHE sat at the window watching the

SHE sat at the window watching the evening invade the avenue. Her head was leaned against the window curtains and in her nostrils was the odour of dusty cretonne. She was tired.
Few people passed. The man out of the last house passed on his way home; she heard his footsteps clacking along the concrete pavement and afterwards crunching on the cinder path before the new red houses. One time there used to be a field there in which they used to play every evening with other people's children. Then a man from Belfast bought the field and built houses in it -- not like their little brown houses but bright brick houses with shining roofs. The children of the avenue used to play together in that field -- the Devines, the Waters, the Dunns, little Keogh the cripple, she and her brothers and sisters. Ernest, however, never played: he was too grown up. Her father used often to hunt them in out of the field with his blackthorn stick; but usually little Keogh used to keep nix and call out when he saw her father coming. Still they seemed to have been rather happy then. Her father was not so bad then; and besides, her mother was alive. That was a long time ago; she and her brothers and sisters were all grown up her mother was dead. Tizzie Dunn was dead, too, and the Waters had gone back to England. Everything changes. Now she was going to go away like the others, to leave her home.
Home! She looked round the room, reviewing all its familiar objects which she had dusted once a week for so many years, wondering where on earth all the dust came from. Perhaps she would never see again those familiar objects from which she had never dreamed of being divided. And yet during all those years she had never found out the name of the priest whose yellowing photograph hung on the wall above the broken harmonium beside the coloured print of the promises made to Blessed Margaret Mary Alacoque. He had been a school friend of her father. Whenever he showed the photograph to a visitor her father used to pass it with a casual word:
"He is in Melbourne now."
She had consented to go away, to leave her home. Was that wise? She tried to weigh each side of the question. In her home anyway she had shelter and food; she had those whom she had known all her life about her. Of course she had to work hard, both in the house and at business. What would they say of her in the Stores when they found out that she had run away with a fellow? Say she was a fool, perhaps; and her place would be filled up by advertisement. Miss Gavan would be glad. She had always had an edge on her, especially whenever there were people listening.
"Miss Hill, don't you see these ladies are waiting?"
"Look lively, Miss Hill, please."
She would not cry many tears at leaving the Stores.
But in her new home, in a distant unknown country, it would not be like that. Then she would be married -- she, Eveline. People would treat her with respect then. She would not be treated as her mother had been. Even now, though she was over nineteen, she sometimes felt herself in danger of her father's violence. She knew it was that that had given her the palpitations. When they were growing up he had never gone for her like he used to go for Harry and Ernest, because she was a girl but latterly he had begun to threaten her and say what he would do to her only for her dead mother's sake. And no she had nobody to protect her. Ernest was dead and Harry, who was in the church decorating business, was nearly always down somewhere in the country. Besides, the invariable squabble for money on Saturday nights had begun to weary her unspeakably. She always gave her entire wages -- seven shillings -- and Harry always sent up what he could but the trouble was to get any money from her father. He said she used to squander the money, that she had no head, that he wasn't going to give her his hard-earned money to throw about the streets, and much more, for he was usually fairly bad on Saturday night. In the end he would give her the money and ask her had she any intention of buying Sunday's dinner. Then she had to rush out as quickly as she could and do her marketing, holding her black leather purse tightly in her hand as she elbowed her way through the crowds and returning home late under her load of provisions. She had hard work to keep the house together and to see that the two young children who had been left to hr charge went to school regularly and got their meals regularly. It was hard work -- a hard life -- but now that she was about to leave it she did not find it a wholly undesirable life.
She was about to explore another life with Frank. Frank was very kind, manly, open-hearted. She was to go away with him by the night-boat to be his wife and to live with him in Buenos Ayres where he had a home waiting for her. How well she remembered the first time she had seen him; he was lodging in a house on the main road where she used to visit. It seemed a few weeks ago. He was standing at the gate, his peaked cap pushed back on his head and his hair tumbled forward over a face of bronze. Then they had come to know each other. He used to meet her outside the Stores every evening and see her home. He took her to see The Bohemian Girl and she felt elated as she sat in an unaccustomed part of the theatre with him. He was awfully fond of music and sang a little. People knew that they were courting and, when he sang about the lass that loves a sailor, she always felt pleasantly confused. He used to call her Poppens out of fun. First of all it had been an excitement for her to have a fellow and then she had begun to like him. He had tales of distant countries. He had started as a deck boy at a pound a month on a ship of the Allan Line going out to Canada. He told her the names of the ships he had been on and the names of the different services. He had sailed through the Straits of Magellan and he told her stories of the terrible Patagonians. He had fallen on his feet in Buenos Ayres, he said, and had come over to the old country just for a holiday. Of course, her father had found out the affair and had forbidden her to have anything to say to him.
"I know these sailor chaps," he said.
One day he had quarrelled with Frank and after that she had to meet her lover secretly.
The evening deepened in the avenue. The white of two letters in her lap grew indistinct. One was to Harry; the other was to her father. Ernest had been her favourite but she liked Harry too. Her father was becoming old lately, she noticed; he would miss her. Sometimes he could be very nice. Not long before, when she had been laid up for a day, he had read her out a ghost story and made toast for her at the fire. Another day, when their mother was alive, they had all gone for a picnic to the Hill of Howth. She remembered her father putting on her mothers bonnet to make the children laugh.
Her time was running out but she continued to sit by the window, leaning her head against the window curtain, inhaling the odour of dusty cretonne. Down far in the avenue she could hear a street organ playing. She knew the air Strange that it should come that very night to remind her of the promise to her mother, her promise to keep the home together as long as she could. She remembered the last night of her mother's illness; she was again in the close dark room at the other side of the hall and outside she heard a melancholy air of Italy. The organ-player had been ordered to go away and given sixpence. She remembered her father strutting back into the sickroom saying:
"Damned Italians! coming over here!"
As she mused the pitiful vision of her mother's life laid its spell on the very quick of her being -- that life of commonplace sacrifices closing in final craziness. She trembled as she heard again her mother's voice saying constantly with foolish insistence:
"Derevaun Seraun! Derevaun Seraun!"
She stood up in a sudden impulse of terror. Escape! She must escape! Frank would save her. He would give her life, perhaps love, too. But she wanted to live. Why should she be unhappy? She had a right to happiness. Frank would take her in his arms, fold her in his arms. He would save her.
She stood among the swaying crowd in the station at the North Wall. He held her hand and she knew that he was speaking to her, saying something about the passage over and over again. The station was full of soldiers with brown baggages. Through the wide doors of the sheds she caught a glimpse of the black mass of the boat, lying in beside the quay wall, with illumined portholes. She answered nothing. She felt her cheek pale and cold and, out of a maze of distress, she prayed to God to direct her, to show her what was her duty. The boat blew a long mournful whistle into the mist. If she went, tomorrow she would be on the sea with Frank, steaming towards Buenos Ayres. Their passage had been booked. Could she still draw back after all he had done for her? Her distress awoke a nausea in her body and she kept moving her lips in silent fervent prayer.
A bell clanged upon her heart. She felt him seize her hand:
"Come!"
All the seas of the world tumbled about her heart. He was drawing her into them: he would drown her. She gripped with both hands at the iron railing.
"Come!"
No! No! No! It was impossible. Her hands clutched the iron in frenzy. Amid the seas she sent a cry of anguish.
"Eveline! Evvy!"
He rushed beyond the barrier and called to her to follow. He was shouted at to go on but he still called to her. She set her white face to him, passive, like a helpless animal. Her eyes gave him no sign of love or farewell or recognition.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอนั่งที่หน้าต่างดูเย็นบุกถนน ศีรษะของเธอพิงกับม่านหน้าต่าง และในจมูกของเธอเป็นกลิ่นของตอนกลิ่น เธอเหนื่อยบางคนผ่านไป บ้านหลังสุดท้ายคนที่ผ่านเขาทางบ้าน เธอได้ยินเขาอย่าง clacking ตามผิวคอนกรีต และถูกกระทืบบนเส้นถ่านก่อนบ้านสีแดงใหม่หลังจากนั้น มีครั้งหนึ่งใช้เป็น ฟิลด์มีใช้เล่นทุกเย็นกับเด็กคนอื่น ๆ มนุษย์จากเบลฟัสต์ซื้อฟิลด์ และสร้างบ้าน--ไม่เหมือนของบ้านสีน้ำตาลแต่บ้านอิฐที่สดใส มีหลังคามันน้อย เด็กของถนนที่ใช้ในการเล่น - ใน Devines การ น้ำ การ Dunns, Keogh น้อยในการ เธอ และเธอ พี่ ๆ เออร์เนสต์ แต่ ไม่เคยเล่น: เขาได้เติบโตขึ้นเกินไป พ่อของเธอที่ใช้มักจะล่าพวกเขาในจากเขตกับไม้ของเขา blackthorn แต่ปกติ Keogh น้อยใช้ nix และโทรออกเมื่อเขาเห็นพ่อของเธอมา ยัง พวกเขาดูเหมือนจะมีแต่ความสุขแล้ว พ่อของเธอไม่เลวแล้ว และนอกจาก แม่ของเธอมีชีวิตอยู่ ที่ได้เป็นเวลานานที่ผ่านมา เธอ และเธอ พี่ ๆ ได้ทั้งหมดโตขึ้นแม่ของเธอตาย ดันน์ Tizzie ตาย เกินไป และน้ำเดินทางกลับอังกฤษ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลง ตอนนี้ เธอกำลังจะไปเหมือนคนอื่น ๆ การปล่อยเธอบ้านโฮ เธอมองรอบห้อง ทานวัตถุทั้งหมดคุ้นเคยที่เธอมี dusted สัปดาห์ละหนึ่งครั้งสำหรับหลายปี สงสัยในโลกมาของฝุ่นทั้งหมด บางทีเธอจะไม่เคยเห็นอีกวัตถุเหล่านั้นคุ้นเคยที่เธอได้เคยฝันถึงการแบ่ง และในระหว่างปีนั้นเธอก็ไม่พบชื่อของปุโรหิตที่มีภาพถ่ายสีเหลืองแขวนบนผนังเหนือ harmonium แตกข้างในสียังพิมพ์สัญญาที่ได้ทำเพื่อความสุขมาร์กาเร็ตแมรี่ Alacoque เคยเพื่อนโรงเรียนพ่อ เมื่อใดก็ตามเขาแสดงภาพให้ผู้เยี่ยมชมพ่อของเธอที่ใช้ในการส่ง ด้วยคำไม่เป็นทางการ:"เขาอยู่เมลเบิร์นขณะนี้"เธอก็ยินยอมไป เธอปล่อยโฮ เป็นฉลาดที่ เธอพยายามชั่งน้ำหนักแต่ละด้านของคำถาม ในบ้านของเธอ หรือเธอได้พักพิงและอาหาร เธอมีคนที่เธอรู้จักชีวิตของเธอเกี่ยวกับเธอ แน่นอนเธอได้ทำงานหนัก ทั้ง ในบ้าน และ ในธุรกิจ อะไรจะว่า ของในร้านค้าเมื่อพวกเขาพบว่า เธอได้ทำงานไปกับเพื่อน บอกว่า เธอเป็นคนโง่ ที และสถานที่ที่เธอจะถูกเติม ด้วยโฆษณา นางสาว Gavan จะดีใจ เธอเสมอเคยมีขอบบนของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีคนฟัง"นางสาวฮิลล์ ไม่คุณเห็นผู้หญิงเหล่านี้กำลังรอ""ดูมีชีวิตชีวา นางสาวฮิลล์ โปรด"นอกจากนี้เธอไม่ต้องร้องไห้น้ำตามากมายที่ออกจากร้านค้าแต่ในบ้านของเธอใหม่ ประเทศไกลไม่รู้จัก ไม่เช่นนั้น แล้วเธอจะแต่งงาน - เธอ Eveline มนุษย์จะปฏิบัติต่อเธอ ด้วยความเคารพแล้ว เธอจะไม่ได้รับเป็นแม่ของเธอได้ออก ป่านนี้ ว่าเธอผ่าน nineteen เธอบางครั้งรู้สึกตัวเองตกอยู่ในอันตรายความรุนแรงของพ่อของเธอ เธอรู้ว่า มันเป็นที่ที่มีให้เธอที่ palpitations เมื่อพวกเขาได้เติบโตขึ้น เขาก็ไม่เคยหายไปสำหรับเธอเหมือนเคยไปแฮร์รี่และเออร์เนสต์ เพราะเธอเป็นผู้หญิง แต่ latterly เขาเริ่มคุกคามเธอ และพูดว่า เขาจะทำอะไรกับเธอแต่แม่ของเธอตายสาเก และไม่มีเธอไม่มีใครปกป้องเธอ เออร์เนสต์ตาย และแฮร์รี่ ที่อยู่ในโบสถ์ที่ตกแต่งธุรกิจ ถูกเกือบเสมอลงที่ใดที่หนึ่งในประเทศ สำรอง การปรากฏต่อปากต่อคำเงินในคืนวันเสาร์ก็เริ่มอ่อนล้าเธอ unspeakably เธอมักจะให้ค่าจ้างทั้งหมดของเธอ - 7 shillings - แฮร์รี่เสมอส่งค่าสิ่งที่เขาสามารถ แต่มีปัญหาจะ ได้รับเงินจากพ่อของเธอ เขากล่าวว่า เธอใช้ถลุงเงิน ที่เธอ ไม่มีหัวที่ไม่ได้ไปให้เงินของเขาได้ยากเกี่ยวกับถนน โยนเธอ และมาก สำหรับเขาก็มักจะค่อนข้างดีในคืนวันเสาร์ ในสุดเขาจะให้เงินเธอ และถาม เธอได้เธอเจตนาใด ๆ ซื้อเย็นวันอาทิตย์ หลังจากนั้น เธอก็เร่งออกมาเป็นอย่างที่เธอได้ และทำการตลาดของเธอ เก็บเอากระเป๋าหนังสีดำแน่นในมือของเธอเธอแออัดทางของเธอผ่านฝูงชน และกลับบ้านดึกใต้เธอโหลดบทบัญญัติ เธอได้ทำงานอย่างหนัก เพื่อให้บ้านเข้าด้วยกัน และดูว่า เด็กหนุ่มสองคนได้ทิ้งไว้ให้ค่าชั่วโมงไปโรงเรียนเป็นประจำ และได้รับประทานอาหารเป็นประจำ มันเป็นการทำงาน -ชีวิตหนัก - หนัก แต่หลังจากที่เธอต้องจากไป เธอไม่พบมันชีวิตที่พึงประสงค์ทั้งหมดเธอไปสำรวจชีวิตอื่นกับแฟรงค์ แฟรงค์ถูกดี แมน เปิดต้อนรับของคน เธอไปกับเขา ด้วยคืนเรือเป็น ภรรยา และอยู่กับเขาที่เขามีบ้านรอเธอออสตา วิธีที่ดีที่เธอจำครั้งแรกที่เธอเห็นเขา เขาถูกพักในบ้านบนถนนที่เธอใช้ไป เหมือนไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา เขายืนที่ประตู ฝา peaked เขาผลักดันให้กลับหัวและผมของเขา tumbled ไปทั่วใบหน้าของทองแดง แล้ว ก็มารู้กัน เขาเคยพบเธอนอกร้านค้าเย็น และดูเธอบ้าน เขาพาเธอไปดูสาวโบฮีเมีย และเธอรู้สึกร่าเริงขณะที่เธอนั่งในโรงละครเป็น unaccustomed กับเขา เขาถูกชะมัดชอบเพลง และแสงน้อย คนรู้ว่า พวกเขาได้ courting และ เมื่อเขาสังเกี่ยวกับ lass ที่รักทหารเรือ เธอมักจะรู้สึกสับสนพอ เขาใช้เรียกเธอ Poppens จากสนุก อันดับแรกจะได้เป็นความตื่นเต้นสำหรับเธอให้เพื่อนแล้ว เธอก็เริ่มชอบเขา เขาของประเทศที่ห่างไกล เขาได้เริ่มต้นเป็นผู้ชายดาดฟ้าที่เป็นปอนด์เดือนบนเรือของ Allan บรรทัดออกไปแคนาดา เขาบอกว่า เธอชื่อของเรือที่เคยบนและชื่อของบริการแตกต่างกัน เขาได้แล่นผ่านสเตรทมาเจลลัน และเขาบอกเธอเรื่องราวของ Patagonians น่ากลัว เขาได้ตกลงบนเท้าของเขาในออสตา กล่าวว่า และมาผ่านประเทศเก่าเพียงแค่วันหยุด แน่นอน พ่อของเธอได้พบเรื่อง และได้ห้ามเธอมีอะไรจะพูดกับเขา"ฉันรู้ chaps เซเลอร์เหล่านี้ เขากล่าวว่าวันหนึ่งเขาได้ quarrelled กับ Frank และหลัง จากนั้นเธอได้ซ่องสุมคนรักของเธอตอนเย็นรายในดิอเวนิว สีขาวสองตัวในตักของเธอเติบโต indistinct คนให้แฮร์รี่ อีกคนกับพ่อของเธอ เออร์เนสต์เคยชื่นชอบเธอ แต่เธอชอบแฮร์รี่มากเกินไป พ่อของเธอได้กลายเป็นเก่าเมื่อเร็ว ๆ นี้ เธอพบ เขาจะคิดถึงเธอ บางครั้งเขาอาจจะดีมาก ไม่นานก่อน เมื่อเธอได้ถูกวางสำหรับวัน เขาได้อ่านเธอออกเรื่องผี และขนมปังสำหรับเธอที่ไฟ วันอื่น เมื่อแม่มีชีวิตอยู่ พวกเขามีทั้งหมดไปสำหรับปิกนิกฮิลล์เฮาธ์ เธอจำพ่อของเธอวางบนบาสเตียบอนเนต์มารดาของเธอจะทำให้เด็กหัวเราะถูกการหมดเวลาของเธอ แต่เธอยังคงนั่งมองหน้าต่าง เอียงศีรษะของเธอกับม่านหน้าต่าง ดมกลิ่นของตอนกลิ่น ลงในอเวนิวไกล เธออาจได้ยินอวัยวะถนนเล่น อากาศ Strange ว่า ควรมาที่คืนเพื่อเตือนเธอสัญญากับแม่ของเธอ เธอสัญญาว่าจะเก็บบ้านไว้ด้วยกันตราบใดที่เธอไม่รู้ เธอจำได้ในคืนสุดท้ายของการเจ็บป่วยของมารดาของเธอ เธออีกครั้งในห้องมืดปิดที่อีกด้านหนึ่งของห้องโถง และนอกเธอได้ยินอากาศทันทีของอิตาลี เล่นออร์แกนได้ถูกสั่งให้ไป และให้ sixpence เธอจดจำพ่อของเธอเดินวางมาดไว้ว่า sickroom:"ชาวอิตาเลียนคน มาผ่านที่นี่"เป็นนาง mused วิสัยทัศน์ที่น่าสงสารของเธอ ชีวิตแม่วางการสะกดบนอย่างรวดเร็วมากของ - เธออยู่ที่ชีวิตของดาด ๆ ธรรมดาบูชาปิดท้าย craziness นาง trembled เธอได้ยินอีกเสียงของแม่ของเธอพูดกับ insistence โง่ตลอดเวลา:"Derevaun Seraun Derevaun Seraun "เธอยืนขึ้นในกระแสฉับพลันของความหวาดกลัว หนี เธอต้องหนี แฟรงค์จะช่วยชีวิตเธอ เขาจะให้ชีวิตของเธอ ทีรัก เกินไป แต่เธออยากมีชีวิตอยู่ ทำไมเธอต้องเศร้า เธอมีสิทธิที่จะสุข แฟรงค์จะใช้เธอในอ้อมแขนของเขา พับเธอในอ้อมแขนของเขา เขาจะช่วยชีวิตเธอเธอยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่เห็นในสถานีที่ผนังเหนือ เขาจัดมือของเธอ และเธอรู้ว่า เขาได้พูดกับเธอ คำพูดบางอย่างเกี่ยวกับเส้นทางเล่า สถานีก็เต็มไป ด้วยทหารกับ baggages สีน้ำตาล ผ่านประตูกว้างของ sheds เธอจับ a glimpse ของมวลดำของเรือ นอนข้างผนังคีย์ กับนาซา portholes เกี่ยวกับ illumined ในการ เธอตอบอะไร เธอรู้สึกแก้มซีด และเย็น และ ออกจากเขาวงกตของความทุกข์ เธออธิษฐานกับพระเจ้าโดยตรงของเธอ การแสดงของเธอสิ่งที่เป็นหน้าที่ของเธอ เรือได้พัดนกหวีดยาว mournful เข้าไปในม่านหมอก ถ้าเธอไป พรุ่งนี้เธอจะเป็นที่ทะเลกับ Frank นึ่งต่อออสตา ของพวกเขาได้ผ่าน สามารถเธอยังล่าหลังจากเขาทำสำหรับเธอ ความทุกข์ของเธอตื่นขึ้นมาอาการคลื่นไส้ในร่างกายของเธอ และเธอเก็บเลื่อนริมฝีปากของเธอในคำอธิษฐานร้องเงียบเบลล์เป็น clanged เมื่อหัวใจของเธอ เธอรู้สึกว่าเขายึดมือของเธอ:"มา"ทะเลทั้งหมดของโลก tumbled เกี่ยวกับหัวใจของเธอ เขาได้วาดภาพเธอใน: เขาจะจมน้ำตายเธอ เธอ gripped ด้วยสองมือที่ราวเหล็ก"มา"ไม่ใช่! ไม่ใช่! ไม่ใช่! มันเป็นไปไม่ได้ เธอมือคลัตช์เหล็กในบ้า ท่ามกลางทะเลเธอส่งไปร้องของความปวดร้าว"Eveline Evvy "เขาวิ่งนอกเหนือจากอุปสรรค และเรียกเธอตามนั้น เขาได้ตะโกนที่ไป แต่เขายังเรียกว่าเธอ เธอตั้งหน้าขาวของเธอกับเขา แฝง เช่นสัตว์กำพร้า ตาเธอให้เขาไม่มีเครื่องหมายของความรัก หรือการลา หรือการรับรู้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอนั่งอยู่ที่หน้าต่างดูตอนเย็นบุกถนน หัวของเธอถูกพิงผ้าม่านหน้าต่างและในจมูกของเธอก็คือกลิ่นของผ้าเครตอนเต็มไปด้วยฝุ่น เธอเป็นคนที่เหนื่อย.
ไม่กี่คนที่ผ่านไป ชายคนนั้นออกจากบ้านที่ผ่านมาผ่านทางกลับบ้านของเขา เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา clacking ตามพื้นคอนกรีตและหลังจากนั้นกระทืบบนเส้นทางถ่านก่อนที่บ้านสีแดงใหม่ ครั้งหนึ่งมีการใช้เป็นสนามมีที่พวกเขาใช้ในการเล่นทุกเย็นกับเด็กคนอื่น ๆ จากนั้นชายคนหนึ่งจาก Belfast ซื้อนาและสร้างบ้านในนั้น - ไม่เหมือนบ้านของพวกเขาสีน้ำตาลเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่บ้านอิฐสดใสกับหลังคาที่ส่องแสง เด็กของถนนที่ใช้ในการเล่นด้วยกันในสาขาที่ - เดอะ Devines น้ำที่ Dunns เล็ก ๆ น้อย ๆ ค็อฟคนพิการที่เธอและน้องชายและน้องสาวของเธอ เออร์เนส แต่ไม่เคยเล่นเขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเกินไป พ่อของเธอมักจะใช้ในการล่าพวกเขาในการออกจากสนามด้วยไม้หนามของเขา แต่มักจะเล็ก ๆ น้อย ๆ ค็อฟใช้ในการเก็บระวังและโทรออกเมื่อเขาเห็นพ่อของเธอมา ยังดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้รับค่อนข้างมีความสุขแล้ว พ่อของเธอไม่ได้เลวร้ายอย่างนั้น; และนอกจากนี้แม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ นั่นเป็นเวลานานที่ผ่านมา เธอและน้องชายและน้องสาวของเธอทุกคนโตขึ้นแม่ของเธอตาย Tizzie ดันน์ตายเกินไปและน้ำได้ไปกลับไปอังกฤษ ทุกอย่างได้เปลี่ยนไป. ตอนนี้เธอกำลังจะหายไปเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ที่จะออกจากบ้านของเธอ.
บ้าน! เธอมองไปรอบ ๆ ห้องพัก, ตรวจสอบวัตถุที่คุ้นเคยซึ่งเธอได้โรยสัปดาห์ละครั้งเป็นเวลาหลายปีจึงสงสัยที่อยู่ในแผ่นดินทั้งหมดฝุ่นมาจาก บางทีเธออาจจะไม่เคยเห็นอีกครั้งบรรดาวัตถุที่คุ้นเคยจากที่เธอไม่เคยฝันว่าจะถูกแบ่งออก และยังในช่วงปีที่ผ่านมาทุกคนที่เธอไม่เคยพบชื่อของพระสงฆ์ที่มีรูปถ่ายสีเหลืองแขวนอยู่บนผนังข้างต้นออร์แกนหักข้างพิมพ์สีของสัญญาที่ได้ทำเพื่อความสุขแมรี่มาร์กาเร็ Alacoque เขาเคยเป็นเพื่อนที่โรงเรียนของพ่อของเธอ เมื่อใดก็ตามที่เขาแสดงให้เห็นภาพที่ผู้เข้าชมใช้พ่อของเธอที่จะผ่านมันด้วยคำที่ไม่เป็นทางการ:
"เขาอยู่ในเมลเบิร์นขณะนี้."
เธอได้ยินยอมที่จะไปออกไปที่จะออกจากบ้านของเธอ คือการที่ชาญฉลาด? เธอพยายามที่จะมีน้ำหนักด้านข้างของแต่ละคำถาม ในบ้านต่อไปของเธอที่เธอได้มีที่พักพิงและอาหาร เธอมีคนที่เธอเคยรู้จักมาตลอดชีวิตของเธอเกี่ยวกับเธอ แน่นอนเธอต้องทำงานอย่างหนักทั้งในบ้านและธุรกิจ สิ่งที่พวกเขาจะบอกว่าของเธอในร้านเมื่อพวกเขาพบว่าเธอได้วิ่งหนีไปกับเพื่อนหรือไม่? บอกว่าเธอเป็นคนโง่บางที; และสถานที่ที่เธอจะได้รับการเติมเต็มด้วยการโฆษณา นางสาว Gavan จะดีใจ เธอมักจะมีขอบบนของเธอโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อใดก็ตามที่มีคนฟัง.
"นางสาวฮิลล์ไม่ได้ที่คุณเห็นผู้หญิงเหล่านี้กำลังรอ?"
"ดูมีชีวิตชีวานางสาวฮิลล์โปรด."
เธอจะไม่ร้องไห้น้ำตาไหลมากมายที่ออกจาก ร้านค้า.
แต่ในบ้านใหม่ของเธอในประเทศที่ห่างไกลที่ไม่รู้จักก็จะไม่เป็นเช่นนั้น จากนั้นเธอก็จะได้รับการแต่งงาน - เธอ, Eveline คนจะปฏิบัติต่อเธอด้วยความเคารพแล้ว เธอจะไม่ได้รับการปฏิบัติในฐานะแม่ของเธอได้รับ แม้ตอนนี้แม้เธอจะถูกกว่าเก้าบางครั้งเธอรู้สึกว่าตัวเองตกอยู่ในอันตรายของความรุนแรงของพ่อของเธอ เธอรู้ว่ามันเป็นที่ที่ได้ให้เธอใจสั่น เมื่อพวกเขาเติบโตขึ้นมาเขาไม่เคยหายไปของเธอเหมือนที่เขาใช้ไปสำหรับแฮร์รี่และเออร์เนสเพราะเธอเป็นสาว แต่ต่อมาเขาก็เริ่มที่จะเป็นภัยคุกคามต่อเธอและพูดในสิ่งที่เขาจะทำกับเธอเพียงเพื่อเห็นแก่แม่ที่ตายของเธอ และไม่มีเธอมีใครที่จะปกป้องเธอ เออร์เนสตายและแฮร์รี่ที่อยู่ในธุรกิจการตกแต่งคริสตจักรเป็นเกือบจะลงที่ไหนสักแห่งในประเทศ นอกจากนี้ทะเลาะกันคงเงินในคืนวันเสาร์ก็เริ่มที่จะทำจนเหน็ดเหนื่อยของเธอน่ะ เธอมักจะให้ค่าจ้างทั้งหมดของเธอ - เจ็ดเพนนี - และแฮร์รี่มักจะส่งสิ่งที่เขาสามารถทำได้ แต่ปัญหาก็จะได้รับเงินใด ๆ จากพ่อของเธอ เขาบอกว่าเธอใช้ในการเปลืองเงินที่ว่าเธอมีหัวไม่ว่าเขาจะไม่ให้เธอเงินได้ยากของเขาที่จะโยนเกี่ยวกับถนนและอื่น ๆ อีกมากมายเพราะเขามักจะเป็นธรรมที่ไม่ดีในคืนวันเสาร์ ในท้ายที่สุดเขาจะให้เงินเธอและขอให้เธอมีความตั้งใจที่เธอซื้ออาหารค่ำวันอาทิตย์ที่ใด ๆ จากนั้นเธอก็ต้องวิ่งออกให้เร็วที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้และทำตลาดของเธอถือกระเป๋าหนังสีดำของเธอแน่นอยู่ในมือของเธอขณะที่เธอ elbowed ทางของเธอผ่านฝูงชนและกลับบ้านดึกของเธอภายใต้ภาระของบทบัญญัติ เธอได้ทำงานอย่างหนักเพื่อให้บ้านด้วยกันและจะเห็นว่าเด็กสองคนที่ได้รับจากซ้ายไปชมเสียค่าใช้จ่ายไปโรงเรียนอย่างสม่ำเสมอและมีอาหารของพวกเขาอย่างสม่ำเสมอ มันเป็นงานยาก - ชีวิตที่ยาก - แต่ตอนนี้เธอกำลังจะปล่อยให้มันเธอไม่ได้พบว่ามันมีชีวิตที่ไม่พึงประสงค์ในเครือ.
เธอเป็นเรื่องเกี่ยวกับการสำรวจอีกชีวิตหนึ่งกับแฟรงก์ แฟรงก์เป็นคนใจดีมากลูกผู้ชายเปิดใจ เธอเป็นคนที่จะไปกับเขาในเวลากลางคืนเรือที่จะเป็นภรรยาของเขาและจะอยู่กับเขาใน Buenos ยส์ที่เขามีบ้านที่รอให้เธอ วิธีที่ดีที่เธอจำครั้งแรกที่เธอได้เห็นเขา; เขาได้รับการยื่นในบ้านบนถนนสายหลักที่เธอเคยไปเยี่ยม มันดูเหมือนไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา เขาเป็นคนที่ยืนอยู่ที่ประตูหมวกยอดแหลมของเขาผลักดันให้กลับบนศีรษะของเขาและผมของเขาร่วงลงไปข้างหน้าให้ทั่วใบหน้าของบรอนซ์ จากนั้นพวกเขาได้มารู้จักกัน เขาเคยพบเธอนอกร้านค้าทุกเย็นและดูที่บ้านของเธอ เขาพาเธอไปดูสาวโบฮีเมียนและเธอรู้สึกมีความสุขในขณะที่เธอนั่งอยู่ในส่วนหนึ่งที่คุ้นเคยของโรงละครกับเขา เขาเป็นคนที่รักชะมัดของเพลงและร้องเพลงเล็ก ๆ น้อย ๆ คนรู้ว่าพวกเขากำลังติดพันและเมื่อเขาร้องเพลงเกี่ยวกับหญิงสาวที่รักทหารเรือที่เธอมักจะรู้สึกสับสนใจ เขาใช้เรียก Poppens เธอออกจากความสนุกสนาน ครั้งแรกของทั้งหมดจะได้รับความตื่นเต้นสำหรับเธอที่จะมีเพื่อนและแล้วเธอก็เริ่มชอบเขา เขามีเรื่องราวของประเทศที่ห่างไกล เขาได้เริ่มต้นเป็นเด็กที่ดาดฟ้าปอนด์ต่อเดือนในเรือของอัลลันสายจะออกไปแคนาดา เขาบอกเธอว่าชื่อของเรือที่เขาได้รับในและชื่อของการให้บริการที่แตกต่างกัน เขาได้แล่นเรือผ่านช่องแคบมาเจลลันและเขาบอกเรื่องราวของเธอ Patagonians สาหัส เขาได้ลดลงบนเท้าของเขาในอายส์เขากล่าวว่าและได้มาไปยังเมืองเก่าเพียงสำหรับวันหยุด แน่นอนว่าพ่อของเธอได้พบความสัมพันธ์และมีการห้ามไม่ให้เธอมีอะไรจะพูดกับเขา.
"ฉันรู้ว่า Chaps ทหารเรือเหล่านี้" เขากล่าว.
วันหนึ่งเขาได้ทะเลาะกับแฟรงก์และหลังจากนั้นเธอได้พบกับคนรักของเธอแอบ .
ตอนเย็นลึกในถนน สีขาวสองตัวอักษรในตักของเธอเติบโตไม่ชัด หนึ่งคือแฮร์รี่; คนอื่น ๆ ก็คือการที่พ่อของเธอ เออร์เนสได้รับการชื่นชอบของเธอ แต่เธอชอบแฮร์รี่มากเกินไป พ่อของเธอได้กลายเป็นที่เก่าเมื่อเร็ว ๆ นี้เธอสังเกตเห็น; เขาจะคิดถึงเธอ บางครั้งเขาอาจจะเป็นคนดีมาก ไม่นานก่อนเมื่อเธอได้รับการวางไว้สำหรับวันที่เขาได้อ่านของเธอออกมาเป็นเรื่องผีและทำให้ขนมปังสำหรับเธอที่เกิดไฟไหม้ อีกวันหนึ่งเมื่อแม่ของพวกเขายังมีชีวิตอยู่ที่พวกเขาได้หายไปทั้งหมดปิกนิกกับฮิลล์ของวท์ เธอจำได้ว่าพ่อของเธอวางบนฝากระโปรงแม่ของเธอที่จะทำให้เด็ก ๆ หัวเราะ.
เวลาที่เธอกำลังวิ่งออกไป แต่เธอก็ยังคงนั่งอยู่ริมหน้าต่างพิงศีรษะของเธอกับผ้าม่านหน้าต่างที่สูดดมกลิ่นของผ้าเครตอนเต็มไปด้วยฝุ่น ลงห่างไกลในถนนที่เธอสามารถได้ยินเสียงอวัยวะที่สถานที่เล่น เธอรู้ว่าอากาศแปลกที่มันจะมาในคืนนั้นมากที่จะเตือนเธอสัญญากับแม่ของเธอที่เธอสัญญาว่าจะให้บ้านด้วยกันตราบใดที่เธอสามารถทำได้ เธอจำได้ว่าคืนที่ผ่านมาของการเจ็บป่วยของแม่ของเธอ; เธอเป็นอีกครั้งในห้องมืดใกล้ที่ด้านอื่น ๆ ของฮอลล์และภายนอกเธอได้ยินอากาศเศร้าโศกของอิตาลี อวัยวะที่ผู้เล่นได้รับคำสั่งให้ไปออกไปและได้รับเพนนี เธอจำได้ว่าพ่อของเธอเดินวางมาดกลับเข้ามาใน sickroom พูดว่า:
"ชาวอิตาเลียนเคราะห์ร้ายมาที่นี่!"
ขณะที่เธอรำพึงวิสัยทัศน์ที่น่าสงสารของชีวิตแม่ของเธอวางสะกดบนอย่างรวดเร็วมากของการเป็นของเธอ - ชีวิตของผู้เสียสละเป็นเรื่องธรรมดาที่จะปิดในขั้นสุดท้าย ความบ้าคลั่ง เธอสั่นขณะที่เธอได้ยินพระสุรเสียงของแม่ของเธอบอกว่าการเรียกร้องอย่างต่อเนื่องกับโง่เขลา
"Derevaun Seraun Derevaun Seraun!"
เธอลุกขึ้นยืนในแรงกระตุ้นอย่างฉับพลันของความหวาดกลัว หลบหนี! เธอต้องหนี! แฟรงก์จะช่วยเธอ เขาจะให้ชีวิตของเธออาจจะรักมากเกินไป แต่เธออยากจะมีชีวิตอยู่ ทำไมเธอควรจะมีความสุข? เธอมีสิทธิที่จะมีความสุข แฟรงก์จะใช้เวลาของเธอในอ้อมแขนของเขาพับของเธอในอ้อมแขนของเขา เขาจะช่วยเธอ.
เธอยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่ไหวในสถานีทางตอนเหนือกำแพง เขาจับมือเธอและเธอก็รู้ว่าเขากำลังพูดกับเธอว่าสิ่งที่เกี่ยวกับทางเดินซ้ำแล้วซ้ำอีก สถานีเต็มไปด้วยทหาร baggages สีน้ำตาล ผ่านประตูกว้างของเพิงที่เธอจับเหลือบของมวลสีดำของเรือนอนอยู่ข้างกำแพงในท่าเรือที่มีผู illumined เธอตอบอะไร เธอรู้สึกแก้มของเธอซีดและเย็นและออกจากเขาวงกตของความทุกข์ที่เธออธิษฐานต่อพระเจ้าให้ตรงของเธอแสดงให้เธอเห็นสิ่งที่เป็นหน้าที่ของเธอ เรือเป่านกหวีดเศร้ายาวเป็นหมอก ถ้าเธอไปในวันพรุ่งนี้เธอจะอยู่ในทะเลกับแฟรงก์ที่นึ่งต่อ Buenos ยส์ ทางของพวกเขาได้รับการจอง เธอจะยังคงวาดกลับมาหลังจากที่ทั้งหมดที่เขาได้ทำเพื่อเธอ? ความทุกข์ของเธอตื่นขึ้นมาคลื่นไส้ในร่างกายของเธอและเธอก็ยังคงย้ายริมฝีปากของเธออย่างแรงกล้าในการอธิษฐานเงียบ.
ระฆัง clanged เมื่อหัวใจของเธอ เธอรู้สึกว่าเขาคว้ามือของเธอ:
"มา"
ทะเลทั้งหมดของโลกร่วงลงเกี่ยวกับหัวใจของเธอ เขาได้รับการวาดภาพของเธอเข้าไปในพวกเขาจะจมน้ำตายเธอ เธอจับด้วยมือทั้งสองที่ราวเหล็ก.
"มา"
ไม่! ไม่มี! ไม่มี! มันเป็นไปไม่ได้ มือของเธอกำธาตุเหล็กในความตื่นเต้น ท่ามกลางทะเลเธอส่งเสียงร้องของความยากลำบาก.
"Eveline! Evvy!"
เขารีบวิ่งเกินอุปสรรคและเรียกให้เธอทำตาม เขาได้รับการตะโกนที่จะไป แต่เขาก็ยังเรียกให้เธอ เธอตั้งหน้าขาวของเธอกับเขา, เรื่อย ๆ เช่นสัตว์กำพร้า ดวงตาของเธอทำให้เขาไม่มีสัญญาณของความรักหรืออำลาหรือการรับรู้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอนั่งริมหน้าต่าง ดูตอนเย็นบุก Avenue ศีรษะของเธอพิงกับหน้าต่าง ผ้าม่าน ในรูจมูกของเธอ กลิ่นฝุ่น cretonne . เธอเหนื่อย
คนผ่าน คนออกจากบ้านคนสุดท้ายที่ผ่านระหว่างทางกลับบ้าน เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาไปตามบาทวิถีคอนกรีตและหลังจากนั้น clacking กระทืบบนเถ้าถ่านเส้นทางก่อนแดงใหม่ บ้านครั้งนึงเคยมีสาขาอยู่ที่พวกเขาเคยเล่นทุกเย็นกับเด็กคนอื่น แล้วผู้ชายที่ซื้อจากสนามและสร้างบ้านในมัน . . . ไม่เหมือนของพวกเขาน้อยสีน้ำตาลบ้านแต่บ้านอิฐที่สดใสกับส่องหลังคา เด็กของ อเวนิว เคยเล่นด้วยกันที่สนาม . . . devines น้ำ ดันๆ คี , คนพิการเธอและพี่ชายและน้องสาว เออร์เนส แต่ไม่เคยเล่น เขาก็โตแล้ว พ่อของเธอมักจะใช้เพื่อล่าพวกเขาออกจากสนามด้วยไม้แบล็กทอร์นของเขา แต่มักจะน้อย คีใช้ให้หยุดเรียก เมื่อเห็นพ่อของเธอมา แต่พวกเขาดูเหมือนจะได้รับมากกว่าความสุขแล้ว พ่อของเธอไม่แย่แล้ว และอีกอย่าง แม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ นั่นมันนานมาแล้ว ;เธอและพี่ชายของเธอและน้องสาวกำลังโตขึ้นแม่ของเธอตาย tizzie Dunn ตายแล้วเหมือนกัน และน้ำกลับไปอังกฤษ ทุกอย่างมีการเปลี่ยนแปลง ตอนนี้เธอจะต้องไปเหมือนคนอื่น ๆ , ที่จะออกจากบ้านของเธอ .
! ! เธอมองรอบๆห้อง ตรวจสอบวัตถุที่คุ้นเคยทั้งหมดที่เคยปัดฝุ่นสัปดาห์ละครั้ง เป็นเวลาหลายปี สงสัยว่าบนดินฝุ่นมาบางทีเธออาจจะไม่เคยเห็นอีกครั้งที่คุ้นเคยวัตถุจากที่เธอเคยฝันของการแบ่ง แต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยพบชื่อของนักบวชที่มีสีเหลืองรูปที่แขวนบนผนังเหนือเสียตระเวนไพรข้างพิมพ์สีของสัญญาที่จะอวยพรมาร์กาเร็ตแมรี่ Alacoque . เขามีเพื่อนที่โรงเรียนของพ่อเมื่อใดก็ตามที่เขาพบรูปถ่ายกับแขกของบิดาเธอเคยผ่าน กับ คำไม่เป็นทางการ :
" เขาอยู่ในเมลเบิร์น ตอนนี้ "
เธอยินยอมจากไป ทิ้งเธอไว้ที่บ้าน เป็นแบบนั้นเหรอ ? เธอพยายามหนักแต่ละด้านของคำถาม ในบ้านของเธอ แต่เธอมีพักพิงและอาหาร เธอผู้ซึ่งเธอได้รู้จักชีวิตของเธอที่เธอ แน่นอน เธอต้องทำงานอย่างหนัก ทั้งในบ้านและในธุรกิจ