>> 4.5 NEW MODELS EMERGING FOR CREA

>> 4.5 NEW MODELS EMERGING FOR CREATIVE ECONOMIES OF THE GLOBAL SOUTH
As the information and cases cited in this chapter demonstrate, cultural creativity in both its marketable and non-marketable forms is to be found in many different contexts and manifestations. Cities in the global South are creating new models based on their own needs and strengths and empowering themselves through South- South cooperation. As the regional cases show, a more pluralistic, decentred dimension underpins the contours of the creative economy everywhere, highlighting its contingent and path-dependent characteristics and leading to considerable variations of structures and modes of functioning. The gigantic Indian film industry provides a prominent example. “Unlike the global film industry which has an oligopolistic structure, the Indian film industry is informal, highly fragmented and characterized by investment forms of proprietorship and partnership.”39 That it does not mirror the Western film industry reflects contingent structural, cultural and geographic conditions. In a similar vein, the Asian creative economy is characterized by a mosaic of urban and national scenes and by the rise in production and consumption of purely Asian cultural products, such as those of Bollywood, the Hong Kong and Korean film industries, Cantopop and Mandarin pop, Japanese manga and anime productions, and the animation and digital media industry.
International benchmarks and comparisons are always important, but it would be wrong to think that the low ranking some developing countries receive in such league tables are entirely due to problems within the developing world. Some may show lower performance of the South according to specific indicators, such as economic ones. However, as this Report demonstrates, measuring the creative economy in economic terms alone provides only part of the picture, particularly in the human development perspective. The case studies show that developing countries have dynamic and rapidly growing creative economies. Of course, there are important obstacles such as lack of capital, entrepreneurial skills or infrastructure. Upstream from these are a triad of shared characteristics: ignorance of the workings of contemporary cultural markets, both national and international; inadequate organizational and management skills within the cultural sector, or underdeveloped professional skills; and finally, often but not always, a degree of political interference that hinders true creativity. However, these on-the-ground conditions should not mask the operation of power and the centripetal forces at work in the global economy, which are among the root causes of disparity in the creative industries, as they are in many other domains. These forces have also led to the sharp decrease in state funding through “structural adjustment” and similar programmes.
As a corollary to the preceding thoughts, the cases cited here remind us that different kinds of creative economy are being fostered and are successful in different places. Not all of them are consonant with the broader aims of human and sustainable development. In other words, creative economy development is not intrinsically or universally an unalloyed “good”. Some policy in this field is largely driven by economic agendas alone, often in the search for a highly elusive “quick fix”. Others are inspired by a narrow city marketing or place branding agenda, using culture merely as a new symbolic asset. Thus, some policy developments are clearly better than others. They are better when they are deployed in tandem with the goals of preserving and
renewing traditional culture, or with a view to reducing inequalities rather than exacerbating them, or to providing sustainable livelihoods for the many rather than inordinate profits for the very few.
For all these reasons, this Report strongly advocates the need to see the creative economy in humanistic terms – creativity as an embodied, lived quality informing a diverse range of industries and activities. Some creative activities are not heavily commercialized; many spring from vernacular pastimes and activities, with little relation or functional connection to globalized entities. Accelerated diffusion of mobile and social media technologies across the developing world, and the possibilities for user-content generated forms of vernacular creativity emerging from them, make the prospects especially strong. Moreover, the creative industries can play to existing local strengths, taking advantage of skills and forms of expression – all in abundant supply – that are intrinsic to each specific place and often unique to it. The dynamics that generate creative places are not exclusive to key centres, and recent history is replete with examples of how new material, products or expressions from diverse places – in music alone for instance, reggae, zouk, rai, salsa, samba, tango, flamenco, bhangra, fado, gamelan, juju, or qawwali – have entered the space of global flows. Other creative pursuits have emerged endogenously simply to meet demand locally, where they can be constrained in their scope and influence – such as urban, regional and national media, broadcasting and publishing industries. Examples abound: Tanzanian hip-hop; West African community radio; Taiwanese publishing; television production in Mexico; and film industries around the world from Lebanon to Brazil to Burkina Faso. The common outcome across the developing world is that consumers have access to a mixture of imported content, persistent local expressions and hybrids of outside influence with vernacular traditions. The key is to ensure that local culture remains viable (which is not the same thing as requiring it to be “frozen” in an effort to preserve the status quo).
There is a danger that an increasingly formulaic imported “creative-city” agenda will be imposed on places in a damaging and/or unrealistic manner, ignoring local needs, and missing opportunities to galvanize already existing or vernacular cultural expressions. The much desired cultural capital in whose name creative economy policies are put in place may have little meaning for many local people; megaprojects in would-be “world cities” can disenfranchise local populations or remain oblivious to the real needs of local communities.
A more productive way to think about policy development in diverse developing world settings is to consider the manner in which policy ideas on the potential of creativity elaborated in the developed world can be fruitfully and critically hybridized with local aspirations, assets, constraints and energies. It is to these policy ideas that we will turn in the next chapter, which will explore a series of critical factors in creative economy development in local settings.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

>> 4.5 รูปแบบใหม่ที่เกิดขึ้นในเศรษฐกิจสร้างสรรค์ของใต้โลกเป็นข้อมูลและกรณีที่อ้างถึงในบทนี้แสดงให้เห็น ความคิดสร้างสรรค์วัฒนธรรมในทั้งรูปแบบของ marketable และไม่ marketable จะพบได้ในหลายบริบทที่แตกต่างกันและลักษณะ เมืองในโลกใต้กำลังสร้างรูปแบบใหม่ตามความต้องการและจุดแข็งของตนเอง และกระจายอำนาจตัวเองผ่านความร่วมมือใต้ - ใต้ เป็นกรณีภูมิภาคแสดง การเพิ่มเติม pluralistic, decentred ขนาด underpins รูปทรงของเศรษฐกิจสร้างสรรค์ทุก เน้นกองความลักษณะขึ้นอยู่กับเส้นทาง และนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงจำนวนมากของโครงสร้างและวิธีการทำงาน อุตสาหกรรมภาพยนตร์อินเดียขนาดใหญ่ให้เป็นตัวอย่างที่โดดเด่น "ซึ่งแตกต่างจากอุตสาหกรรมภาพยนตร์ทั่วโลกที่มีโครงสร้างเป็น oligopolistic อุตสาหกรรมภาพยนตร์อินเดียนั้นเป็น สูงกระจัดกระจาย และลักษณะรูปแบบการลงทุนของ proprietorship และห้างหุ้นส่วน" 39 ที่ มันสะท้อนอุตสาหกรรมภาพยนตร์ตะวันตกสะท้อนถึงสภาพโครงสร้าง วัฒนธรรม และภูมิศาสตร์ของกองทัพ ในหลอดเลือดดำที่คล้ายกัน เศรษฐกิจเอเชียที่สร้างสรรค์เป็นลักษณะ โดยกระเบื้องโมเสคของฉากเมือง และในประเทศ และเพิ่มขึ้นในการผลิตและปริมาณการใช้ของเอเชียหมดจดผลิตภัณฑ์วัฒนธรรม เช่นของ Bollywood อุตสาหกรรมภาพยนตร์เกาหลีและ Hong Kong ป๊อป Cantopop และแมนดาริน ญี่ปุ่นมังงะและอะนิเมะ ผลิต และภาพเคลื่อนไหว และสื่อดิจิทัลเกณฑ์มาตรฐานระหว่างประเทศและเปรียบเทียบมักสำคัญ แต่มันจะผิดที่คิดว่า จัดอันดับต่ำที่บางประเทศกำลังพัฒนาที่ได้รับในตารางลีดังกล่าวมีทั้งหมดเนื่องจากปัญหาภายในประเทศกำลังพัฒนา บางอาจแสดงประสิทธิภาพต่ำของภาคใต้ตามตัวบ่งชี้เฉพาะเจาะจง เช่นคนเศรษฐกิจ อย่างไรก็ตาม ตามรายงานนี้แสดงให้เห็นถึง วัดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในทางเศรษฐกิจเพียงอย่างเดียวทางเฉพาะบางส่วนของรูปภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในมุมมองการพัฒนามนุษย์ กรณีศึกษาแสดงว่า ประเทศกำลังพัฒนาที่มีเศรษฐกิจสร้างสรรค์แบบไดนามิก และเติบโตอย่างรวดเร็ว แน่นอน มีอุปสรรคสำคัญเช่นขาดเงินทุน ทักษะผู้ประกอบการหรือโครงสร้างพื้นฐาน ขั้นต้นน้ำจากเหล่านี้เป็น triad ของลักษณะที่ใช้ร่วมกัน: ความไม่รู้ของผลงานร่วมสมัยวัฒนธรรมตลาด แห่งชาติ และนานา ชาติ ทักษะการองค์กรและการจัดการที่ไม่เพียงพอภายในวัฒนธรรมภาค หรือทักษะอาชีพธรรมชาติ และในที่สุด บ่อยครั้ง แต่ไม่เสมอ ไป ระดับการแทรกแซงทางการเมืองที่ทำจริงความคิดสร้างสรรค์ อย่างไรก็ตาม เงื่อนไขเหล่านี้ในดินควรไม่หน้ากากการไฟฟ้าและกอง centripetal ที่ทำงานในเศรษฐกิจโลก ซึ่งเป็นสาเหตุหลักของ disparity ในอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ กับในโดเมนอื่นใน กองกำลังเหล่านี้ได้นำการลดลงคมรัฐทุน "ปรับโครงสร้าง" และโปรแกรมที่คล้ายกันเป็น corollary กับความคิดก่อนหน้านี้ กรณีอ้างนี่เตือนเราว่า แตกต่างกันของเศรษฐกิจสร้างสรรค์จะเป็นเด็ก ๆ และประสบความสำเร็จในสถานต่าง ๆ ไม่ใช่ทั้งหมดมีพยัญชนะที่ มีจุดมุ่งหมายที่กว้างขึ้นของการพัฒนามนุษย์ และอย่างยั่งยืน ในคำอื่น ๆ การพัฒนาเศรษฐกิจสร้างสรรค์ไม่ทำ หรือแบบ "ดี" ที่ unalloyed นโยบายบางอย่างในฟิลด์นี้คือส่วนใหญ่ขับเคลื่อน ด้วยวาระทางเศรษฐกิจเพียงอย่างเดียว ในการค้นหาสูงเปรียว "แก้ไขอย่างรวดเร็ว" มักจะ อื่น ๆ มีบันดาลการตลาดแคบเมืองหรือสถานที่วาระการประชุม ใช้วัฒนธรรมเพียงเป็นสินทรัพย์ใหม่สัญลักษณ์ตราสินค้า จึง พัฒนานโยบายบางอย่างได้ชัดเจนกว่าคนอื่น ๆ พวกเขาจะดีขึ้นเมื่อผู้ใช้งานคือเป้าหมายของการรักษา และเป็นการสานต่อวัฒนธรรม หรือมุม มองลดความเหลื่อมล้ำทางแทนที่ จะดีได้ หรือ จะให้วิถีชีวิตที่ยั่งยืนสำหรับกำไรมาก มากกว่านานกว่าสำหรับน้อยมากFor all these reasons, this Report strongly advocates the need to see the creative economy in humanistic terms – creativity as an embodied, lived quality informing a diverse range of industries and activities. Some creative activities are not heavily commercialized; many spring from vernacular pastimes and activities, with little relation or functional connection to globalized entities. Accelerated diffusion of mobile and social media technologies across the developing world, and the possibilities for user-content generated forms of vernacular creativity emerging from them, make the prospects especially strong. Moreover, the creative industries can play to existing local strengths, taking advantage of skills and forms of expression – all in abundant supply – that are intrinsic to each specific place and often unique to it. The dynamics that generate creative places are not exclusive to key centres, and recent history is replete with examples of how new material, products or expressions from diverse places – in music alone for instance, reggae, zouk, rai, salsa, samba, tango, flamenco, bhangra, fado, gamelan, juju, or qawwali – have entered the space of global flows. Other creative pursuits have emerged endogenously simply to meet demand locally, where they can be constrained in their scope and influence – such as urban, regional and national media, broadcasting and publishing industries. Examples abound: Tanzanian hip-hop; West African community radio; Taiwanese publishing; television production in Mexico; and film industries around the world from Lebanon to Brazil to Burkina Faso. The common outcome across the developing world is that consumers have access to a mixture of imported content, persistent local expressions and hybrids of outside influence with vernacular traditions. The key is to ensure that local culture remains viable (which is not the same thing as requiring it to be “frozen” in an effort to preserve the status quo).มีอันตรายว่า วาระ "เมืองสร้างสรรค์" นำเข้ามากขึ้น formulaic จะบังคับในสถานที่ความเสียหาย หรือไม่อย่าง ละเว้นความต้องการท้องถิ่น และขาดโอกาสในการชุบนิพจน์วัฒนธรรมพื้นถิ่นตอน หรือที่มีอยู่แล้ว มากต้องการทุนวัฒนธรรมในระบบเศรษฐกิจสร้างสรรค์ที่มีชื่อวางนโยบายที่อาจมีความหมายเล็กน้อยสำหรับคนในท้องถิ่นมากมาย รวบรัดในปรากฏ "โลกเมือง" สามารถ disenfranchise ประชากรท้องถิ่น หรือยังคงลืมเลือนความต้องการแท้จริงของชุมชนท้องถิ่นได้วิธีคิดพัฒนานโยบายในการตั้งค่าโลกหลากหลายพัฒนามากขึ้นคือการ พิจารณาลักษณะนโยบายที่คิดบนศักยภาพของความคิดสร้างสรรค์ elaborated ในโลกพัฒนาแล้วสามารถจะ fruitfully และเหลือ hybridized ด้วยแรงบันดาลใจภายใน สินทรัพย์ ข้อจำกัด และพลังงาน มันจะคิดนโยบายเหล่านี้ที่เราจะเปิดในบทถัดไป ซึ่งจะสำรวจชุดของปัจจัยสำคัญในการพัฒนาเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในการตั้งค่าภายใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

>> 4.5
รุ่นใหม่เกิดขึ้นใหม่สำหรับเศรษฐกิจความคิดสร้างสรรค์ของโลกใต้ในฐานะที่เป็นข้อมูลและกรณีที่อ้างถึงในบทนี้แสดงให้เห็นถึงความคิดสร้างสรรค์ทางวัฒนธรรมทั้งในรูปแบบของตลาดและความต้องการของตลาดที่ไม่ใช่ของตนที่สามารถพบได้ในบริบทที่แตกต่างกันมากและอาการ เมืองในภาคใต้ของโลกมีการสร้างรูปแบบใหม่ตามความต้องการของตัวเองและจุดแข็งและเสริมสร้างศักยภาพของตัวเองผ่านเฉียงใต้ใต้ความร่วมมือ ในฐานะที่เป็นกรณีแสดงในระดับภูมิภาคที่มีหลายฝ่ายมากขึ้นมิติ decentred รมย์รูปทรงของเศรษฐกิจสร้างสรรค์ทุกที่เน้นลักษณะผูกพันและเส้นทางขึ้นและนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญของโครงสร้างและรูปแบบของการทำงาน อุตสาหกรรมภาพยนตร์อินเดียขนาดใหญ่ให้เป็นตัวอย่างที่โดดเด่น "ซึ่งแตกต่างจากอุตสาหกรรมภาพยนตร์ทั่วโลกซึ่งมีโครงสร้างผู้ขายน้อยรายในอุตสาหกรรมภาพยนตร์อินเดียเป็นทางการสูงแยกส่วนและโดดเด่นด้วยรูปแบบการลงทุนของเจ้าของและหุ้นส่วน." 39 ว่ามันไม่ได้สะท้อนวงการภาพยนตร์เวสเทิร์สะท้อนให้เห็นถึงผูกพันโครงสร้างเงื่อนไขทางวัฒนธรรมและทางภูมิศาสตร์ . ในทำนองเดียวกันเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในภูมิภาคเอเชียที่โดดเด่นด้วยโมเสคของฉากในเมืองและในระดับชาติและโดยการเพิ่มขึ้นในการผลิตและการบริโภคสินค้าทางวัฒนธรรมในภูมิภาคเอเชียอย่างหมดจดเช่นพวกบอลลีวูด, ฮ่องกงและอุตสาหกรรมภาพยนตร์เกาหลี, ป๊อบและภาษาจีนกลาง ป๊อป, มังงะญี่ปุ่นและโปรดักชั่นนิเมชั่นและภาพเคลื่อนไหวและอุตสาหกรรมสื่อดิจิตอล.
มาตรฐานระหว่างประเทศและการเปรียบเทียบมีความสำคัญเสมอ แต่มันจะผิดที่จะคิดว่าการจัดอันดับประเทศกำลังพัฒนาบางต่ำได้รับในตารางลีกดังกล่าวอย่างสิ้นเชิงเนื่องจากปัญหาภายใน การพัฒนาโลก บางคนอาจจะแสดงผลการดำเนินงานที่ลดลงของภาคใต้ตามตัวชี้วัดที่เฉพาะเจาะจงเช่นคนทางเศรษฐกิจ อย่างไรก็ตามในขณะที่รายงานนี้แสดงให้เห็นถึงการวัดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในแง่เศรษฐกิจเพียงอย่างเดียวมีเพียงส่วนหนึ่งของภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งในมุมมองของการพัฒนามนุษย์ กรณีศึกษาแสดงให้เห็นว่าประเทศกำลังพัฒนาที่มีเศรษฐกิจสร้างสรรค์แบบไดนามิกและเติบโตอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่ายังมีอุปสรรคที่สำคัญเช่นการขาดเงินทุนของผู้ประกอบการหรือทักษะโครงสร้างพื้นฐาน จากต้นน้ำเหล่านี้เป็นสามลักษณะที่ใช้ร่วมกัน: ความไม่รู้ของการทำงานของตลาดวัฒนธรรมร่วมสมัยทั้งในระดับชาติและนานาชาติ องค์กรและทักษะการจัดการที่ไม่เพียงพอภายในภาควัฒนธรรมหรือด้อยพัฒนาทักษะอาชีพ; และในที่สุดก็มักจะ แต่ไม่เคยมีระดับของการแทรกแซงทางการเมืองที่เป็นอุปสรรคต่อความคิดสร้างสรรค์ที่แท้จริง แต่เหล่านี้บนพื้นดินสภาพไม่ควรปกปิดการดำเนินงานของอำนาจและกองกำลังศูนย์กลางในการทำงานในเศรษฐกิจโลกซึ่งเป็นหนึ่งในสาเหตุของความเหลื่อมล้ำในอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ที่พวกเขาอยู่ในโดเมนอื่น ๆ อีกมากมาย กองกำลังเหล่านี้ได้นำไปสู่การลดลงคมชัดในการระดมทุนของรัฐผ่าน "ปรับโครงสร้าง" และโปรแกรมที่คล้ายกัน.
ในฐานะที่เป็นข้อพิสูจน์ความคิดก่อนที่คดีอ้างนี่เตือนเราว่าแตกต่างกันของเศรษฐกิจสร้างสรรค์จะได้รับการส่งเสริมและประสบความสำเร็จในสถานที่ที่แตกต่างกัน . ไม่ทั้งหมดของพวกเขาสอดคล้องกับจุดมุ่งหมายที่กว้างขึ้นของการพัฒนามนุษย์และยั่งยืน ในคำอื่น ๆ การพัฒนาเศรษฐกิจสร้างสรรค์ไม่ได้เป็นภายในหรือในระดับสากลบริบูรณ์ "ดี" นโยบายในด้านนี้บางส่วนเป็นแรงผลักดันส่วนใหญ่โดยวาระการประชุมทางเศรษฐกิจเพียงอย่างเดียวมักจะอยู่ในการค้นหาเป็นอย่างมากที่เข้าใจยาก "การแก้ไขอย่างรวดเร็ว" อื่น ๆ แรงบันดาลใจจากตลาดเมืองแคบหรือสถานที่วาระการสร้างตราสินค้าโดยใช้วัฒนธรรมเป็นเพียงสินทรัพย์สัญลักษณ์ใหม่ ดังนั้นการพัฒนานโยบายบางอย่างที่ชัดเจนดีกว่าคนอื่น พวกเขาจะดีขึ้นเมื่อพวกเขาจะถูกนำไปใช้ควบคู่กับเป้าหมายของการรักษาและการต่ออายุวัฒนธรรมดั้งเดิมหรือมีมุมมองในการลดความไม่เท่าเทียมกันมากกว่ารุนแรงพวกเขาหรือเพื่อให้การดำรงชีวิตที่ยั่งยืนสำหรับหลาย ๆ มากกว่าผลกำไรมากมายสำหรับน้อยมาก. สำหรับทุก ด้วยเหตุผลเหล่านี้รายงานนี้ขอสนับสนุนความจำเป็นในการที่จะเห็นเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในแง่อกเห็นใจ - ความคิดสร้างสรรค์เป็นเป็นตัวเป็นตนอยู่ที่มีคุณภาพแจ้งความหลากหลายของอุตสาหกรรมและกิจกรรม บางกิจกรรมที่สร้างสรรค์ไม่ได้ในเชิงพาณิชย์อย่างหนัก; ฤดูใบไม้ผลิจำนวนมากจากงานอดิเรกที่พื้นถิ่นและกิจกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีความสัมพันธ์หรือการเชื่อมต่อการทำงานกับหน่วยงานทั่วโลก เร่งการแพร่กระจายของเทคโนโลยีสื่อมือถือและสังคมทั่วโลกที่กำลังพัฒนาและความเป็นไปได้ในรูปแบบที่สร้างขึ้นใช้เนื้อหาของความคิดสร้างสรรค์ท้องถิ่นที่เกิดขึ้นใหม่จากพวกเขาให้โอกาสในการที่แข็งแกร่งโดยเฉพาะอย่างยิ่ง นอกจากนี้อุตสาหกรรมสร้างสรรค์สามารถเล่นกับจุดแข็งที่มีอยู่ในท้องถิ่น, การใช้ประโยชน์จากทักษะและรูปแบบของการแสดงออก - ทั้งหมดในการจัดหาอุดมสมบูรณ์ - ที่มีความเป็นธรรมไปยังสถานที่ที่เฉพาะเจาะจงในแต่ละที่ไม่ซ้ำกันและมักจะไป การเปลี่ยนแปลงที่สร้างสถานที่สร้างสรรค์ไม่ได้พิเศษไปยังศูนย์ที่สำคัญและประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาเป็นประกอบไปด้วยตัวอย่างของวิธีการใหม่ผลิตภัณฑ์หรือการแสดงออกจากสถานที่ที่มีความหลากหลาย - เพลงเพียงอย่างเดียวเช่นเร้กเก้ zouk, ไร่, ซัลซ่า, samba, Tango, ลาเมงโก, รงค์, ฟาโด, มโหรี Juju หรือ Qawwali - ได้เข้าพื้นที่ของกระแสโลก การแสวงหาความรู้ความคิดสร้างสรรค์อื่น ๆ ได้เกิด endogenously เพียงเพื่อตอบสนองความต้องการในประเทศที่พวกเขาสามารถถูก จำกัด อยู่ในขอบเขตและอิทธิพลของพวกเขา - เช่นเมืองภูมิภาคและสื่อระดับชาติกระจายเสียงและอุตสาหกรรมการเผยแพร่ ตัวอย่างดาษดื่น: แทนซาเนียฮิปฮอป; วิทยุชุมชนของเวสต์แอฟริกัน; เผยแพร่ไต้หวัน; ผลิตรายการโทรทัศน์ในเม็กซิโก; และอุตสาหกรรมภาพยนตร์ทั่วโลกจากเลบานอนไปยังบราซิลเพื่อ Burkina Faso ผลที่พบทั่วโลกที่กำลังพัฒนาคือการที่ผู้บริโภคมีการเข้าถึงส่วนผสมของเนื้อหาที่นำเข้าสำนวนท้องถิ่นถาวรและลูกผสมของอิทธิพลภายนอกที่มีประเพณีท้องถิ่น ที่สำคัญคือเพื่อให้แน่ใจว่าวัฒนธรรมท้องถิ่นยังคงทำงานได้ (ซึ่งไม่ได้เป็นสิ่งเดียวกับที่ต้องการให้เป็น "แช่แข็ง" ในความพยายามที่จะรักษาสถานะเดิมได้). มีอันตรายที่ formulaic มากขึ้นที่นำเข้า "ความคิดสร้างสรรค์เมือง" วาระการประชุมคือ จะถูกกำหนดไว้ในสถานที่ในลักษณะที่สร้างความเสียหายและ / หรือไม่สมจริงโดยไม่สนใจความต้องการของท้องถิ่นและโอกาสในการไปกระตุ้นการแสดงออกที่มีอยู่แล้วหรือวัฒนธรรมพื้นถิ่น ทุนทางวัฒนธรรมที่ต้องการมากในการที่มีชื่อนโยบายเศรษฐกิจสร้างสรรค์จะวางในสถานที่ที่อาจมีความหมายเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับคนในท้องถิ่นจำนวนมาก; โครงการใหญ่ในการที่จะเป็น "เมืองโลก" สามารถ disenfranchise ประชากรในท้องถิ่นหรือยังคงนึกถึงความต้องการที่แท้จริงของชุมชนท้องถิ่น. เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นที่จะคิดเกี่ยวกับการพัฒนานโยบายในการพัฒนาที่มีความหลากหลายการตั้งค่าในโลกคือการพิจารณาในลักษณะที่ความคิดนโยบายเกี่ยวกับการที่มีศักยภาพ ของความคิดสร้างสรรค์เนื้อหาในประเทศที่พัฒนาแล้วมีผลสามารถและไฮบริดอย่างยิ่งมีแรงบันดาลใจในท้องถิ่นสินทรัพย์ จำกัด และพลังงาน มันเป็นความคิดเหล่านี้นโยบายที่เราจะเปิดในบทต่อไปซึ่งจะสำรวจชุดของปัจจัยที่สำคัญในการพัฒนาเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในการตั้งค่าในท้องถิ่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

> > 4.5 รุ่นใหม่ใหม่เพื่อเศรษฐกิจสร้างสรรค์ของ
โลกใต้เป็นข้อมูลและกรณีอ้างในบทนี้แสดงให้เห็นถึง วัฒนธรรมสร้างสรรค์ ทั้งของขายและไม่มีรูปแบบทางการตลาดคือการพบในบริบทที่แตกต่างกันมากและอาการ .เมืองในประเทศยากจนมีการสร้างรูปแบบใหม่ตามความต้องการของตนเอง และจุดแข็ง และเสริมสร้างศักยภาพของตนเองผ่านความร่วมมือใต้ - ใต้ เป็นกรณีในการแสดง , พหุมิติมากขึ้น decentred บอกรูปทรงของเศรษฐกิจสร้างสรรค์ที่ทุกไฮไลต์ของผูกพันและเส้นทางสู่การเปลี่ยนแปลงมากและลักษณะขึ้นอยู่กับโครงสร้างและโหมดของการทำงาน และยักษ์อุตสาหกรรมภาพยนตร์มีตัวอย่างที่โดดเด่น " ซึ่งแตกต่างจากอุตสาหกรรมภาพยนตร์ทั่วโลกซึ่งมีโครงสร้าง oligopolistic , อุตสาหกรรมภาพยนตร์ของอินเดียเป็นอย่างไม่เป็นทางการมีการแยกส่วนและลักษณะการลงทุนในรูปแบบของกิจการและหุ้นส่วน " นั่นมันไม่สะท้อนกระจกอุตสาหกรรมภาพยนตร์ตะวันตก โดยโครงสร้าง วัฒนธรรม และสภาพทางภูมิศาสตร์ ในหลอดเลือดดำที่คล้ายกัน , เศรษฐกิจสร้างสรรค์เอเชียเป็นลักษณะโมเสกฉากเมืองและประเทศและโดยการเพิ่มขึ้นในการผลิตและการบริโภคผลิตภัณฑ์เชิงวัฒนธรรมแบบเอเชียเช่นของ Bollywood , ฮ่องกง และ เกาหลี อุตสาหกรรมภาพยนตร์ cantopop และแมนดาริน ป๊อป และการผลิตการ์ตูนญี่ปุ่นอะนิเมะและภาพเคลื่อนไหวและอุตสาหกรรมสื่อดิจิทัล มาตรฐานระหว่างประเทศและการเปรียบเทียบ
อยู่เสมอที่สำคัญแต่มันจะผิด คิดว่าอันดับต่ำบางประเทศกำลังพัฒนาได้รับในลีกโต๊ะดังกล่าวทั้งหมด เนื่องจากปัญหาในการพัฒนาโลก บางคนอาจให้ลดประสิทธิภาพของภาคใต้ตามตัวชี้วัดที่เฉพาะเจาะจง เช่น คน เศรษฐกิจ อย่างไรก็ตาม รายงานนี้แสดงให้เห็นถึง , วัดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในแง่เศรษฐกิจเพียงอย่างเดียว มีเพียงส่วนหนึ่งของภาพโดยเฉพาะในมุมมองของการพัฒนามนุษย์ การศึกษาแสดงให้เห็นว่าประเทศกำลังพัฒนามีพลวัต และเติบโตเร็ว เศรษฐกิจสร้างสรรค์ แน่นอน มีอุปสรรคที่สำคัญ เช่น การขาดแคลนเงินทุน ทักษะการเป็นผู้ประกอบการ หรือโครงสร้างพื้นฐาน น้ำจากเหล่านี้เป็นสามร่วมกัน ลักษณะ : ความไม่รู้ของการทำงานของตลาดทางวัฒนธรรมร่วมสมัยทั้งในระดับชาติและนานาชาติ ทักษะขององค์กรและการจัดการไม่เพียงพอในภาควัฒนธรรม และพัฒนาทักษะวิชาชีพ และในที่สุด ก็บ่อย แต่ไม่เสมอ ระดับของการแทรกแซงทางการเมือง ที่เป็นอุปสรรคต่อการสร้างสรรค์จริง อย่างไรก็ตาม เงื่อนไขเหล่านี้บนพื้น ไม่ควรปกปิดปฏิบัติการของอำนาจและกองกำลังศูนย์กลางในการทำงานในเศรษฐกิจโลกซึ่งเป็นหนึ่งในสาเหตุของความแตกต่างในอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ พวกเขามีโดเมนอื่น ๆอีกมากมาย กองกำลังเหล่านี้ได้นำไปสู่การลดลงคมชัดในการระดมทุนของรัฐผ่าน " การปรับเปลี่ยนโครงสร้าง " และโครงการที่คล้ายกัน
เป็นข้อพิสูจน์ให้ลงความคิดกรณีอ้างมาเตือนเราว่า ชนิดที่แตกต่างกันของเศรษฐกิจสร้างสรรค์ที่ถูกพัฒนาและประสบความสำเร็จในสถานที่ที่แตกต่างกัน ไม่ทั้งหมดของพวกเขาจะสอดคล้องกับวัตถุประสงค์ในวงกว้างของมนุษย์ และการพัฒนาอย่างยั่งยืน ในคำอื่น ๆ , การพัฒนาเศรษฐกิจสร้างสรรค์ไม่ได้ภายใน หรือจากการบริสุทธิ์ " ดี " มีนโยบายในด้านนี้ ส่วนใหญ่เป็นวาระขับเคลื่อนเศรษฐกิจเพียงอย่างเดียว