- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
INTRODUCTIONDengue fever (DF) and d
INTRODUCTION
Dengue fever (DF) and dengue hemorrhagic fever (DHF) are diseases that have long been endemic in tropical and subtropical regions of the world. Epidemic DHF emerged in southeast Asia following World War II. The first recorded DHF epidemic in this area occurred in Manila, the Philippines, in 1953–1954,1 followed by another in 1956. Fourteen years after the 1953–1954 Philippines epidemic, DHF epidemics were reported in the Indonesian cities of Surabaya and Jakarta. Since then, outbreaks of the disease have spread to involve most of the major urban areas in Indonesia, as well as some of the rural areas of the country.2–,4
In 1998, a record number of dengue (DEN) cases occurred in Indonesia, giving rise to thousands of clinically diagnosed DHF cases. An outbreak investigation in Palembang in southern Sumatra from January to April 1998 showed a monthly mean number of outbreak-related DEN cases of 833.5 A review of hospital data from two Palembang hospitals showed that a sizeable number of severe DEN cases occurred in individuals ≥15 years old.
Adult cases of DEN, some severe, were associated with epidemics in Cuba. During the 1981 DEN-2 outbreak in Cuba that followed the 1977 DEN-1 epidemic, many adult secondary infections were documented, but the occurrence of DHF or dengue shock syndrome (DSS) was limited mostly to children.6 Sixteen years later, a second DEN-2 epidemic resulted in a death rate that was significantly higher in adults compared with the earlier DEN-2 epidemic.7 This suggested that the longer interval between primary DEN-1 and secondary DEN-2 virus infections correlated with more severe disease.
The above epidemiologic findings, together with the fact that candidate DEN vaccines must ultimately be evaluated in adult populations in DEN-endemic regions, emphasizes the need to generate more information on DEN virus infections in adults. To further examine the epidemiology of DF and DHF in an adult population, a prospective cohort study was initiated in adult textile factory workers living in Bandung, West Java, Indonesia.
West Java was chosen for the following reasons. Based on the number of cases reported as of September 1998, the provinces recording the most adult ( ≥18 years old) DHF cases were Jakarta (13,813), West Java (10,730), East Java (8,546), Central Java (6,879), and Yogyakarta (3,257). Compared with Jakarta Province, West Java has a larger number of factories from which study volunteers can be recruited. Of the five largest municipalities in West Java, Cirebon, Bogor, and Bandung had the largest number of cases per 100,000 population, with averages over a four-year period (1995 to 1998) of 44, 54.7, and 31.7, respectively. Although Bandung had the lowest case rate of the three, this city (or Kotamadya) was chosen as the desired site because of the presence of highly capable health care personnel and academic research facilities. Located in Bandung, Padjadjaran University is the largest university and medical school in West Java. Hasan Sadikin Hospital, the largest hospital in West Java, is also located in Bandung and serves as a teaching hospital for the medical school. Bandung, the capital city of West Java, is the fourth largest city in Indonesia and has an estimated population of two million. It is located at an altitude of approximately 750 meters above sea level and has a cool climate (18–28°C) throughout the year. The subdistrict within Bandung that consistently reports the largest number of hospitalized adult DHF cases is Cibeunying Kidul. In 1998, 42 DHF cases/ 100,000 population were reported there. In Ujung Berung, another subdistrict 1.5 km east of Cibeunying Kidul, the reported DHF incidence was 40/100,000 population. The results of the first two years of this study (August 2000 through July 2002) are the subject of this report.
Previous SectionNext Section
MATERIALS AND METHODS
Study site.
The PT Naintex textile factory in Cibeunying Kidul was enlisted to participate in the study. In Acramanik (neighboring Ujung Berung), employees at the PT Grandtex factory were recruited to participate. PT Naintex employs 1,500 people and PT Grandtex employs 4,000 people. The absentee rate due to illness averages seven per day at Naintex and four per day at Grandtex. The ages of the employees ranged from 18 to 66 years old, with the majority (estimated at 90%) being 18–45 years of age. The employees work six days a week in three rotating shifts of eight hours. The shifts are rotated every two weeks. The working hours for each shift are 6:00 am to 2:00 pm, 2:00 pm to 10:00 pm, and 10:00 pm to 6:00 am. These working hours result in all study participants having DEN vector exposures both at work and at home. Fogging takes place at both companies on a regular basis to reduce mosquito populations.
Enrollment and study design.
Prior to enrollment, a series of seminars was conducted to introduce the study to factory personnel and to answer any questions. Consent forms were distributed for advanced reading prior to the start of enrollment. Prior to entering into the study, the consent forms were completed and signed by each volunteer. The cohort study protocol was reviewed and approved by the Institutional Review Boards at the Naval Medical Research Unit No. 2 and the National Institutes of Health Research and Development, Ministry of Health, Indonesia.
All volunteers completed medical history questionnaires and demographic data forms. Physical examinations were conducted on each volunteer and blood samples were obtained for baseline routine laboratory tests that included a complete cell blood count (CBC) with differential, electrolytes, liver enzymes, urinalysis, PT, PTT, protein, and albumin. Baseline tourniquet tests were also performed on each volunteer. Peripheral blood mononuclear cells (PBMCs) and plasma were obtained and stored for later evaluation of baseline anti-DEN immune status. Volunteers were excluded from participation if they were afflicted by, or had a history of, anemia (hemoglobin level < 8 g/dL), infection with human immunodeficiency virus, non-DEN-related bleeding disorder, or any immunologic disorder.
Active surveillance of the volunteer cohort occurred whereby the factory personnel office would notify the study coordinator in the event an employee volunteer failed to show up for work. Evaluation by the factory physician was required for an employee to be officially excused from work. Upon receiving notification of the absenteeism, the study coordinator would immediately contact the volunteer by telephone to determine the reason for the absence. Within 24 hours of making phone contact, a medical evaluation was conducted and blood samples were obtained. For volunteers not possessing a telephone, the study nurse or physician visited his or her residence no later than 24 hours of absenteeism notification. The detection of a febrile illness warranted a medical evaluation. Most of the volunteers who had febrile illnesses were identified through this system.
Follow-up and evaluation of febrile illness.
If absenteeism was due to a febrile illness, a medical evaluation was performed and blood samples were obtained for CBC with differential and platelet count, DEN virus isolation, a DEN reverse transcriptase-polymerase chain reaction (RT-PCR), and serology. Automated CBC and differential counts were performed in the Hasan Sadikin Hospital Hematology Laboratory. Volunteers with thrombocytopenia (platelet count < 100,000/mm3) or those who were severely ill as determined by the attending study physician were hospitalized for observation and/or further evaluation. During their hospital stay, automated hematocrit and platelet determinations were made daily, and sonograms were performed almost daily to look for plasma leakage as shown by hemoconcentration or by the development of ascites and/or pleural effusion. Ultrasound has a higher degree of accuracy with a positive predictive value of 92% compared with a lateral decubitus chest radiographs.8 Because ultrasound does not involve exposure to radiation, this was the technique chosen for use in the study. The hematocrit and platelet counts were performed in the hospital hematology laboratory and the sonograms in the hospital radiology department. Serum protein and albumin measurements were also obtained and used as another tool to monitor volunteers for plasma leakage. These additional tests were performed in the Hasan Sadikin Hospital chemistry laboratory. Febrile volunteers who were not severely ill or who had platelet counts of 100,000–150,000/mm3 were followed as outpatients. Sonograms, serial hematocrits, and platelet determinations were not performed. Seven to 14 days post-illness, convalescent blood samples were obtained from all febrile patients.
Detection of asymptomatic or mild DEN virus infection.
To evaluate the cohort for the occurrence of asymptomatic and mild DEN illness, blood samples were obtained from the entire cohort every three months. Although samples were collected from all volunteers, the hemagglutination-inhibition (HI) test was used to screen serum samples from 250 randomly selected volunteers not experiencing a DEN-related febrile illness to detect DEN seroconversion. Randomization was performed using SPSS software (SPSS Inc., Chicago, IL). A volunteer was said to seroconvert if there was a ≥four-fold increase HI titer between successive serosurveys. The plaque reduction neutralization test (PRNT) was used to confirm HI seroconversions. On alternating blood draws, PBMCs were collected and stored in liquid nitrogen for later evaluation of pre-infection anti-DEN cellular immune status. During the cohort serosurveys, brief questionnaires were administered to the volunteers to inquire about the occurrence of any DEN-like symptoms or illnesses since the preceding serosurvey.
Diagnosis of symptomatic DEN virus infection.
A volunteer was considered to have a DEN virus infection if he or
Dengue fever (DF) and dengue hemorrhagic fever (DHF) are diseases that have long been endemic in tropical and subtropical regions of the world. Epidemic DHF emerged in southeast Asia following World War II. The first recorded DHF epidemic in this area occurred in Manila, the Philippines, in 1953–1954,1 followed by another in 1956. Fourteen years after the 1953–1954 Philippines epidemic, DHF epidemics were reported in the Indonesian cities of Surabaya and Jakarta. Since then, outbreaks of the disease have spread to involve most of the major urban areas in Indonesia, as well as some of the rural areas of the country.2–,4
In 1998, a record number of dengue (DEN) cases occurred in Indonesia, giving rise to thousands of clinically diagnosed DHF cases. An outbreak investigation in Palembang in southern Sumatra from January to April 1998 showed a monthly mean number of outbreak-related DEN cases of 833.5 A review of hospital data from two Palembang hospitals showed that a sizeable number of severe DEN cases occurred in individuals ≥15 years old.
Adult cases of DEN, some severe, were associated with epidemics in Cuba. During the 1981 DEN-2 outbreak in Cuba that followed the 1977 DEN-1 epidemic, many adult secondary infections were documented, but the occurrence of DHF or dengue shock syndrome (DSS) was limited mostly to children.6 Sixteen years later, a second DEN-2 epidemic resulted in a death rate that was significantly higher in adults compared with the earlier DEN-2 epidemic.7 This suggested that the longer interval between primary DEN-1 and secondary DEN-2 virus infections correlated with more severe disease.
The above epidemiologic findings, together with the fact that candidate DEN vaccines must ultimately be evaluated in adult populations in DEN-endemic regions, emphasizes the need to generate more information on DEN virus infections in adults. To further examine the epidemiology of DF and DHF in an adult population, a prospective cohort study was initiated in adult textile factory workers living in Bandung, West Java, Indonesia.
West Java was chosen for the following reasons. Based on the number of cases reported as of September 1998, the provinces recording the most adult ( ≥18 years old) DHF cases were Jakarta (13,813), West Java (10,730), East Java (8,546), Central Java (6,879), and Yogyakarta (3,257). Compared with Jakarta Province, West Java has a larger number of factories from which study volunteers can be recruited. Of the five largest municipalities in West Java, Cirebon, Bogor, and Bandung had the largest number of cases per 100,000 population, with averages over a four-year period (1995 to 1998) of 44, 54.7, and 31.7, respectively. Although Bandung had the lowest case rate of the three, this city (or Kotamadya) was chosen as the desired site because of the presence of highly capable health care personnel and academic research facilities. Located in Bandung, Padjadjaran University is the largest university and medical school in West Java. Hasan Sadikin Hospital, the largest hospital in West Java, is also located in Bandung and serves as a teaching hospital for the medical school. Bandung, the capital city of West Java, is the fourth largest city in Indonesia and has an estimated population of two million. It is located at an altitude of approximately 750 meters above sea level and has a cool climate (18–28°C) throughout the year. The subdistrict within Bandung that consistently reports the largest number of hospitalized adult DHF cases is Cibeunying Kidul. In 1998, 42 DHF cases/ 100,000 population were reported there. In Ujung Berung, another subdistrict 1.5 km east of Cibeunying Kidul, the reported DHF incidence was 40/100,000 population. The results of the first two years of this study (August 2000 through July 2002) are the subject of this report.
Previous SectionNext Section
MATERIALS AND METHODS
Study site.
The PT Naintex textile factory in Cibeunying Kidul was enlisted to participate in the study. In Acramanik (neighboring Ujung Berung), employees at the PT Grandtex factory were recruited to participate. PT Naintex employs 1,500 people and PT Grandtex employs 4,000 people. The absentee rate due to illness averages seven per day at Naintex and four per day at Grandtex. The ages of the employees ranged from 18 to 66 years old, with the majority (estimated at 90%) being 18–45 years of age. The employees work six days a week in three rotating shifts of eight hours. The shifts are rotated every two weeks. The working hours for each shift are 6:00 am to 2:00 pm, 2:00 pm to 10:00 pm, and 10:00 pm to 6:00 am. These working hours result in all study participants having DEN vector exposures both at work and at home. Fogging takes place at both companies on a regular basis to reduce mosquito populations.
Enrollment and study design.
Prior to enrollment, a series of seminars was conducted to introduce the study to factory personnel and to answer any questions. Consent forms were distributed for advanced reading prior to the start of enrollment. Prior to entering into the study, the consent forms were completed and signed by each volunteer. The cohort study protocol was reviewed and approved by the Institutional Review Boards at the Naval Medical Research Unit No. 2 and the National Institutes of Health Research and Development, Ministry of Health, Indonesia.
All volunteers completed medical history questionnaires and demographic data forms. Physical examinations were conducted on each volunteer and blood samples were obtained for baseline routine laboratory tests that included a complete cell blood count (CBC) with differential, electrolytes, liver enzymes, urinalysis, PT, PTT, protein, and albumin. Baseline tourniquet tests were also performed on each volunteer. Peripheral blood mononuclear cells (PBMCs) and plasma were obtained and stored for later evaluation of baseline anti-DEN immune status. Volunteers were excluded from participation if they were afflicted by, or had a history of, anemia (hemoglobin level < 8 g/dL), infection with human immunodeficiency virus, non-DEN-related bleeding disorder, or any immunologic disorder.
Active surveillance of the volunteer cohort occurred whereby the factory personnel office would notify the study coordinator in the event an employee volunteer failed to show up for work. Evaluation by the factory physician was required for an employee to be officially excused from work. Upon receiving notification of the absenteeism, the study coordinator would immediately contact the volunteer by telephone to determine the reason for the absence. Within 24 hours of making phone contact, a medical evaluation was conducted and blood samples were obtained. For volunteers not possessing a telephone, the study nurse or physician visited his or her residence no later than 24 hours of absenteeism notification. The detection of a febrile illness warranted a medical evaluation. Most of the volunteers who had febrile illnesses were identified through this system.
Follow-up and evaluation of febrile illness.
If absenteeism was due to a febrile illness, a medical evaluation was performed and blood samples were obtained for CBC with differential and platelet count, DEN virus isolation, a DEN reverse transcriptase-polymerase chain reaction (RT-PCR), and serology. Automated CBC and differential counts were performed in the Hasan Sadikin Hospital Hematology Laboratory. Volunteers with thrombocytopenia (platelet count < 100,000/mm3) or those who were severely ill as determined by the attending study physician were hospitalized for observation and/or further evaluation. During their hospital stay, automated hematocrit and platelet determinations were made daily, and sonograms were performed almost daily to look for plasma leakage as shown by hemoconcentration or by the development of ascites and/or pleural effusion. Ultrasound has a higher degree of accuracy with a positive predictive value of 92% compared with a lateral decubitus chest radiographs.8 Because ultrasound does not involve exposure to radiation, this was the technique chosen for use in the study. The hematocrit and platelet counts were performed in the hospital hematology laboratory and the sonograms in the hospital radiology department. Serum protein and albumin measurements were also obtained and used as another tool to monitor volunteers for plasma leakage. These additional tests were performed in the Hasan Sadikin Hospital chemistry laboratory. Febrile volunteers who were not severely ill or who had platelet counts of 100,000–150,000/mm3 were followed as outpatients. Sonograms, serial hematocrits, and platelet determinations were not performed. Seven to 14 days post-illness, convalescent blood samples were obtained from all febrile patients.
Detection of asymptomatic or mild DEN virus infection.
To evaluate the cohort for the occurrence of asymptomatic and mild DEN illness, blood samples were obtained from the entire cohort every three months. Although samples were collected from all volunteers, the hemagglutination-inhibition (HI) test was used to screen serum samples from 250 randomly selected volunteers not experiencing a DEN-related febrile illness to detect DEN seroconversion. Randomization was performed using SPSS software (SPSS Inc., Chicago, IL). A volunteer was said to seroconvert if there was a ≥four-fold increase HI titer between successive serosurveys. The plaque reduction neutralization test (PRNT) was used to confirm HI seroconversions. On alternating blood draws, PBMCs were collected and stored in liquid nitrogen for later evaluation of pre-infection anti-DEN cellular immune status. During the cohort serosurveys, brief questionnaires were administered to the volunteers to inquire about the occurrence of any DEN-like symptoms or illnesses since the preceding serosurvey.
Diagnosis of symptomatic DEN virus infection.
A volunteer was considered to have a DEN virus infection if he or
0/5000
แนะนำโรคไข้เลือดออก (DF) และไข้เลือดออก (DHF) เป็นโรคที่มีมานานยุงในภาค ร้อนของโลก DHF เรื้อรังที่เกิดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้หลังสงครามโลกครั้งที่สอง แรกบันทึก DHF ในพื้นที่นี้และเกิดโรคระบาดในมะนิลา ฟิลิปปินส์ ใน 1953 – 1954,1 ตาม ด้วยอีกในปี 1956 สิบสี่ปีหลังจากการระบาด 1953 – 1954 ฟิลิปปินส์ โรคระบาดของ DHF ได้รายงานในเมืองสุราบายาและจาการ์ตาอินโดนีเซีย ตั้งแต่นั้น แพร่ระบาดของโรคได้แพร่กระจายไปยังส่วนใหญ่ในพื้นที่เมืองสำคัญในอินโดนีเซีย และบางพื้นที่ชนบทของ country.2–,4 เกี่ยวข้องกับในปี 1998 หมายเลขระเบียนของไข้เลือดออก (DEN) กรณีเกิดในอินโดนีเซีย ให้เพิ่มขึ้นหลายพันคนของทางคลินิกการวินิจฉัยกรณี DHF การสอบสวนการระบาดของโรคในปาเลมบังในสุมาตราใต้จากเดือนมกราคมถึง 2541 เมษายนพบรายเดือนหมายถึงจำนวนที่เกี่ยวข้องกับการระบาดของโรคกรณีเดนของ 833.5 A ตรวจทานข้อมูลโรงพยาบาลจากโรงพยาบาลพาเลมแบงสองแสดงให้เห็นว่า สำหรับผู้พิการจำนวนเดนรุนแรงเกิดขึ้นในบุคคล≥ 15 ปีกรณีผู้ใหญ่ของเดน บางอย่างรุนแรง เกี่ยวข้องกับโรคระบาดในประเทศคิวบาได้ ระหว่างสธ. 2 เดน 1981 ในคิวบาที่ตาม 1977 DEN-1 เรื้อรัง ติดเชื้อรองผู้ใหญ่หลายได้จัดทำ เอกสาร แต่การเกิด DHF หรือไข้เลือดออกช็อกกลุ่มอาการ (DSS) ถูกจำกัดส่วนใหญ่จะ children.6 สิบหกปีต่อมา โรคระบาด DEN-2 ที่สองส่งผลให้อัตราตายที่สูงมากในผู้ใหญ่เมื่อเทียบกับ epidemic.7 DEN-2 ก่อนหน้านี้แนะนำว่า ช่วงยาวระหว่างหลัก DEN-1 และการติดเชื้อไวรัส DEN-2 รอง correlated กับโรครุนแรงมากขึ้นพบ epidemiologic ข้าง กับความจริงที่ว่า ประชากรผู้ใหญ่ในภูมิภาคเดนวี่ ต้องสุดประเมินผู้สมัครเดนรู้เน้นจำเป็นต้องสร้างข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการติดเชื้อไวรัสเดนในผู้ใหญ่ ระบาดวิทยาของ DF และ DHF ในประชากรผู้ใหญ่ที่ตรวจสอบเพิ่มเติม การศึกษา cohort ที่คาดหวังเป็นจุดเริ่มต้นในคนงานโรงงานสิ่งทอผู้ใหญ่ในบันดุง ชวาตะวันตก อินโดนีเซียชวาตะวันตกถูกเลือกด้วยเหตุผลต่อไปนี้ ขึ้นอยู่กับจำนวนของกรณีที่รายงาน ณเดือน 1998 กันยายน จังหวัดบันทึกกรณี DHF (≥ 18 ปี) ส่วนใหญ่ผู้ใหญ่จาการ์ตา (13,813), ชวาตะวันตก (10,730), ชวาตะวันออก (8,546), ชวากลาง (6,879), และยอร์กยาการ์ตา (3,257) เมื่อเทียบกับจังหวัดจาการ์ตา ชวาตะวันตกมีจำนวนโรงงานที่สามารถจะพิจารณาจากการศึกษาอาสาสมัคร ของอำเภอที่ใหญ่ที่สุดที่ห้าในชวาตะวันตก เซียบอน กอร์ และบันดุงได้จำนวนกรณีต่อ 100000 ประชากร กับค่าเฉลี่ยในช่วง 4 ปี (1995-1998) 44, 54.7 และ 31.7 ตามลำดับ แม้ดุมีสามกรณีอัตราต่ำ เมือง (หรือ Kotamadya) มีการเลือกเป็นไซต์ที่ต้องการ เพราะของสูงความสามารถในการดูแลสุขภาพบุคลากรและสิ่งอำนวยความสะดวกงานวิชาการ อยู่ใน Padjadjaran มหาวิทยาลัยเป็นมหาวิทยาลัยที่ใหญ่และโรงเรียนแพทย์ในชวาตะวันตก ฮะ Sadikin โรงพยาบาล โรงพยาบาลที่ใหญ่ที่สุดในชวาตะวันตก อยู่ในบันดุง และบริการสอนโรงพยาบาลโรงเรียนแพทย์ด้วย บันดุง หลวงเมืองของชวาตะวันตก เป็นเมืองใหญ่ที่สุดสี่ในอินโดนีเซีย และได้มีประชากรประมาณ 2 ล้าน มันอยู่ที่ระดับความสูงเหนือระดับน้ำทะเลประมาณ 750 เมตร และมีสภาพภูมิอากาศเย็น (18-28° C) ตลอดทั้งปี ตำบลภายในบันดุงที่รายงานจำนวนพัก DHF กรณีผู้ใหญ่อย่างสม่ำเสมอ คือ Cibeunying Kidul ในปี 1998 กรณี DHF 42 / ประชากร 100000 มีรายงานมีการ ใน Ujung Berung ตำบลอีก 1.5 กม.ตะวันออก Cibeunying Kidul เกิด DHF รายงานมีประชากร 40/100000 ผลการศึกษา (2000 สิงหาคมผ่านเดือน 2002 กรกฎาคม) สองปีแรกเป็นชื่อเรื่องของรายงานนี้ส่วน SectionNext ก่อนหน้านี้วัสดุและวิธีการเว็บไซต์การศึกษาโรงงานสิ่งทอ PT Naintex ใน Cibeunying Kidul ถูกแซมีส่วนร่วมในการศึกษา ใน Acramanik (ใกล้เคียง Ujung Berung), พนักงานในโรงงาน PT Grandtex ได้พิจารณาการเข้าร่วม PT Naintex มีพนักงาน 1500 คน และ PT Grandtex มีพนักงาน 4000 คน อัตราผู้ออกเสียงเลือกเนื่องจากเจ็บป่วยหาค่าเฉลี่ยต่อวัน Naintex เจ็ดและสี่ต่อวันที่ Grandtex อายุของพนักงานที่อยู่ในช่วงจาก 18 66 ปี กับส่วนใหญ่ (ประมาณ 90%) มีอายุ 18 – 45 ปี พนักงานที่ทำงานหกวันต่อสัปดาห์กะหมุนสามแปดชั่วโมง กะจะหมุนทุกสองสัปดาห์ เวลาทำงานแต่ละกะ 6:00 ถึง 2:00 น. 14:00 น.ถึง 10:00 น. และ 10:00 pm ถึง 6:00 am ชั่วโมงการทำงานเหล่านี้ทำให้ผู้เข้าร่วมการศึกษาทั้งหมดมีภาพเวกเตอร์เดนทั้งที่ทำงาน และที่บ้าน Fogging ใช้สถานที่บริษัททั้งสองเป็นประจำเพื่อลดประชากรยุงลงทะเบียนและศึกษาออกแบบก่อนที่จะลงทะเบียน ชุดสัมมนาได้ดำเนินการศึกษาแนะนำบุคลากรของโรงงาน และตอบคำถามใด ๆ แบบฟอร์มยินยอมได้กระจายสำหรับการอ่านขั้นสูงก่อนเริ่มต้นการลงทะเบียน ก่อนที่จะป้อนในการศึกษา แบบฟอร์มยินยอมได้เสร็จสมบูรณ์ และลงนาม โดยอาสาสมัครแต่ละ โพรโทคอลการศึกษาผู้ผ่านการตรวจทาน และอนุมัติ โดยคณะกรรมการทบทวนสถาบันที่เรือทางการแพทย์วิจัยหน่วยหมายเลข 2 และสถาบันแห่งชาติสุขภาพงานวิจัย และ พัฒนา กระทรวงสุขภาพ อินโดนีเซียอาสาสมัครทั้งหมดเสร็จสมบูรณ์แบบสอบถามประวัติทางการแพทย์และแบบฟอร์มข้อมูลประชากร ตรวจร่างกายได้ดำเนินการในแต่ละอาสาสมัคร และตัวอย่างเลือดได้รับพื้นฐานงานประจำห้องปฏิบัติการทดสอบที่รวมการตรวจนับเม็ดเลือดเซลล์สมบูรณ์ (รักษาการณ์) มีแตกต่างกัน ไลต์ เอนไซม์ตับ urinalysis, PT, PTT โปรตีน และ albumin พื้นฐานสายรัดได้ยังดำเนินการทดสอบในอาสาสมัครแต่ละ พลาสมาและเลือดต่อพ่วง mononuclear เซลล์ (PBMCs) ได้รับ และเก็บไว้สำหรับการประเมินภายหลังสถานภาพพื้นฐานเดนป้องกันภูมิคุ้มกัน อาสาสมัครถูกแยกออกจากการมีส่วนร่วมถ้าพวกเขาถูกทรมานโดย หรือมีประวัติของ โรคโลหิตจาง (ฮีโมโกลบินระดับ < 8 g / dL) ติดเชื้อไวรัสเอชไอวีของมนุษย์ ไม่ใช่เดนเกี่ยวกับโรคมีเลือดออก หรือโรคใด ๆ immunologicเฝ้าระวังการใช้งานของผู้ผ่านอาสาสมัครเกิดขึ้น โดยสำนักงานบุคลากรโรงงานต้องแจ้งผู้ประสานงานการศึกษาในกรณีที่ไม่สามารถแสดงค่าสำหรับการทำงานอาสาสมัครเป็นพนักงาน การประเมิน โดยแพทย์โรงงานที่ถูกต้องสำหรับพนักงานที่จะได้รับงานอย่างเป็นทาง เมื่อได้รับแจ้งการขาดเรียน ผู้ประสานงานการศึกษาต้องทันทีติดต่ออาสาสมัครที่โทรศัพท์เพื่อระบุเหตุผลสำหรับการขาดงาน ภายใน 24 ชั่วโมงทำติดต่อโทรศัพท์ วิธีการประเมินผลทางการแพทย์ และได้รับตัวอย่างเลือด สำหรับอาสาสมัครที่ไม่มีโทรศัพท์ ศึกษาพยาบาลหรือแพทย์ชมอาศัย คนภายใน 24 ชั่วโมงของการแจ้งเตือนการขาดงาน การตรวจพบโรคไข้ warranted ประเมินทางการแพทย์ ส่วนใหญ่ของอาสาสมัครที่มีโรคไข้ระบุผ่านระบบนี้ติดตามและประเมินการเจ็บป่วยไข้If absenteeism was due to a febrile illness, a medical evaluation was performed and blood samples were obtained for CBC with differential and platelet count, DEN virus isolation, a DEN reverse transcriptase-polymerase chain reaction (RT-PCR), and serology. Automated CBC and differential counts were performed in the Hasan Sadikin Hospital Hematology Laboratory. Volunteers with thrombocytopenia (platelet count < 100,000/mm3) or those who were severely ill as determined by the attending study physician were hospitalized for observation and/or further evaluation. During their hospital stay, automated hematocrit and platelet determinations were made daily, and sonograms were performed almost daily to look for plasma leakage as shown by hemoconcentration or by the development of ascites and/or pleural effusion. Ultrasound has a higher degree of accuracy with a positive predictive value of 92% compared with a lateral decubitus chest radiographs.8 Because ultrasound does not involve exposure to radiation, this was the technique chosen for use in the study. The hematocrit and platelet counts were performed in the hospital hematology laboratory and the sonograms in the hospital radiology department. Serum protein and albumin measurements were also obtained and used as another tool to monitor volunteers for plasma leakage. These additional tests were performed in the Hasan Sadikin Hospital chemistry laboratory. Febrile volunteers who were not severely ill or who had platelet counts of 100,000–150,000/mm3 were followed as outpatients. Sonograms, serial hematocrits, and platelet determinations were not performed. Seven to 14 days post-illness, convalescent blood samples were obtained from all febrile patients.ตรวจหาเชื้อไวรัสเดนแสดงอาการ หรือไม่รุนแรงเพื่อประเมินผู้ผ่านการเกิดเจ็บป่วยเดนแสดงอาการ และไม่รุนแรง เลือดตัวอย่างได้รับจากผู้ผ่านทั้งสามเดือน แม้ว่าจะมีเก็บตัวอย่างจากอาสาสมัครทั้งหมด ทดสอบ hemagglutination-ยับยั้ง (HI) ได้ใช้หน้าจอตัวอย่างซีรั่มจาก 250 สุ่มเลือกอาสาสมัครที่มาไม่พบไข้เจ็บที่เกี่ยวข้องกับเดนพบ seroconversion เดน Randomization ที่ดำเนินการโดยใช้โปรแกรมซอฟต์แวร์ (โปรแกรม Inc. ชิคาโก IL) อาสาสมัครที่ว่า seroconvert ถ้ามีการพับ ≥four เพิ่ม HI titer ระหว่าง serosurveys ต่อเนื่อง ทดสอบปฏิกิริยาสะเทินลดหินปูน (PRNT) ถูกใช้เพื่อยืนยัน HI seroconversions บนสลับดึงเลือด PBMCs ถูกรวบรวม และจัดเก็บไว้ในไนโตรเจนเหลวเพื่อประเมินผลภายหลังติดเชื้อก่อนเดนป้องกันเซลภูมิคุ้มกันสถานะ ระหว่างผู้ผ่าน serosurveys แบบสอบถามสั้น ๆ ก็บริหารเพื่ออาสาสมัครเพื่อสอบถามเกี่ยวกับการเกิดขึ้นของ DEN เหมือนอาการหรือเจ็บป่วยใด ๆ ตั้งแต่ serosurvey ก่อนหน้านี้การวินิจฉัยอาการติดไวรัส DENอาสาสมัครถือว่ามีการติดเชื้อไวรัสเดนเขา หรือ
การแปล กรุณารอสักครู่..
INTRODUCTION
Dengue fever (DF) and dengue hemorrhagic fever (DHF) are diseases that have long been endemic in tropical and subtropical regions of the world. Epidemic DHF emerged in southeast Asia following World War II. The first recorded DHF epidemic in this area occurred in Manila, the Philippines, in 1953–1954,1 followed by another in 1956. Fourteen years after the 1953–1954 Philippines epidemic, DHF epidemics were reported in the Indonesian cities of Surabaya and Jakarta. Since then, outbreaks of the disease have spread to involve most of the major urban areas in Indonesia, as well as some of the rural areas of the country.2–,4
In 1998, a record number of dengue (DEN) cases occurred in Indonesia, giving rise to thousands of clinically diagnosed DHF cases. An outbreak investigation in Palembang in southern Sumatra from January to April 1998 showed a monthly mean number of outbreak-related DEN cases of 833.5 A review of hospital data from two Palembang hospitals showed that a sizeable number of severe DEN cases occurred in individuals ≥15 years old.
Adult cases of DEN, some severe, were associated with epidemics in Cuba. During the 1981 DEN-2 outbreak in Cuba that followed the 1977 DEN-1 epidemic, many adult secondary infections were documented, but the occurrence of DHF or dengue shock syndrome (DSS) was limited mostly to children.6 Sixteen years later, a second DEN-2 epidemic resulted in a death rate that was significantly higher in adults compared with the earlier DEN-2 epidemic.7 This suggested that the longer interval between primary DEN-1 and secondary DEN-2 virus infections correlated with more severe disease.
The above epidemiologic findings, together with the fact that candidate DEN vaccines must ultimately be evaluated in adult populations in DEN-endemic regions, emphasizes the need to generate more information on DEN virus infections in adults. To further examine the epidemiology of DF and DHF in an adult population, a prospective cohort study was initiated in adult textile factory workers living in Bandung, West Java, Indonesia.
West Java was chosen for the following reasons. Based on the number of cases reported as of September 1998, the provinces recording the most adult ( ≥18 years old) DHF cases were Jakarta (13,813), West Java (10,730), East Java (8,546), Central Java (6,879), and Yogyakarta (3,257). Compared with Jakarta Province, West Java has a larger number of factories from which study volunteers can be recruited. Of the five largest municipalities in West Java, Cirebon, Bogor, and Bandung had the largest number of cases per 100,000 population, with averages over a four-year period (1995 to 1998) of 44, 54.7, and 31.7, respectively. Although Bandung had the lowest case rate of the three, this city (or Kotamadya) was chosen as the desired site because of the presence of highly capable health care personnel and academic research facilities. Located in Bandung, Padjadjaran University is the largest university and medical school in West Java. Hasan Sadikin Hospital, the largest hospital in West Java, is also located in Bandung and serves as a teaching hospital for the medical school. Bandung, the capital city of West Java, is the fourth largest city in Indonesia and has an estimated population of two million. It is located at an altitude of approximately 750 meters above sea level and has a cool climate (18–28°C) throughout the year. The subdistrict within Bandung that consistently reports the largest number of hospitalized adult DHF cases is Cibeunying Kidul. In 1998, 42 DHF cases/ 100,000 population were reported there. In Ujung Berung, another subdistrict 1.5 km east of Cibeunying Kidul, the reported DHF incidence was 40/100,000 population. The results of the first two years of this study (August 2000 through July 2002) are the subject of this report.
Previous SectionNext Section
MATERIALS AND METHODS
Study site.
The PT Naintex textile factory in Cibeunying Kidul was enlisted to participate in the study. In Acramanik (neighboring Ujung Berung), employees at the PT Grandtex factory were recruited to participate. PT Naintex employs 1,500 people and PT Grandtex employs 4,000 people. The absentee rate due to illness averages seven per day at Naintex and four per day at Grandtex. The ages of the employees ranged from 18 to 66 years old, with the majority (estimated at 90%) being 18–45 years of age. The employees work six days a week in three rotating shifts of eight hours. The shifts are rotated every two weeks. The working hours for each shift are 6:00 am to 2:00 pm, 2:00 pm to 10:00 pm, and 10:00 pm to 6:00 am. These working hours result in all study participants having DEN vector exposures both at work and at home. Fogging takes place at both companies on a regular basis to reduce mosquito populations.
Enrollment and study design.
Prior to enrollment, a series of seminars was conducted to introduce the study to factory personnel and to answer any questions. Consent forms were distributed for advanced reading prior to the start of enrollment. Prior to entering into the study, the consent forms were completed and signed by each volunteer. The cohort study protocol was reviewed and approved by the Institutional Review Boards at the Naval Medical Research Unit No. 2 and the National Institutes of Health Research and Development, Ministry of Health, Indonesia.
All volunteers completed medical history questionnaires and demographic data forms. Physical examinations were conducted on each volunteer and blood samples were obtained for baseline routine laboratory tests that included a complete cell blood count (CBC) with differential, electrolytes, liver enzymes, urinalysis, PT, PTT, protein, and albumin. Baseline tourniquet tests were also performed on each volunteer. Peripheral blood mononuclear cells (PBMCs) and plasma were obtained and stored for later evaluation of baseline anti-DEN immune status. Volunteers were excluded from participation if they were afflicted by, or had a history of, anemia (hemoglobin level < 8 g/dL), infection with human immunodeficiency virus, non-DEN-related bleeding disorder, or any immunologic disorder.
Active surveillance of the volunteer cohort occurred whereby the factory personnel office would notify the study coordinator in the event an employee volunteer failed to show up for work. Evaluation by the factory physician was required for an employee to be officially excused from work. Upon receiving notification of the absenteeism, the study coordinator would immediately contact the volunteer by telephone to determine the reason for the absence. Within 24 hours of making phone contact, a medical evaluation was conducted and blood samples were obtained. For volunteers not possessing a telephone, the study nurse or physician visited his or her residence no later than 24 hours of absenteeism notification. The detection of a febrile illness warranted a medical evaluation. Most of the volunteers who had febrile illnesses were identified through this system.
Follow-up and evaluation of febrile illness.
If absenteeism was due to a febrile illness, a medical evaluation was performed and blood samples were obtained for CBC with differential and platelet count, DEN virus isolation, a DEN reverse transcriptase-polymerase chain reaction (RT-PCR), and serology. Automated CBC and differential counts were performed in the Hasan Sadikin Hospital Hematology Laboratory. Volunteers with thrombocytopenia (platelet count < 100,000/mm3) or those who were severely ill as determined by the attending study physician were hospitalized for observation and/or further evaluation. During their hospital stay, automated hematocrit and platelet determinations were made daily, and sonograms were performed almost daily to look for plasma leakage as shown by hemoconcentration or by the development of ascites and/or pleural effusion. Ultrasound has a higher degree of accuracy with a positive predictive value of 92% compared with a lateral decubitus chest radiographs.8 Because ultrasound does not involve exposure to radiation, this was the technique chosen for use in the study. The hematocrit and platelet counts were performed in the hospital hematology laboratory and the sonograms in the hospital radiology department. Serum protein and albumin measurements were also obtained and used as another tool to monitor volunteers for plasma leakage. These additional tests were performed in the Hasan Sadikin Hospital chemistry laboratory. Febrile volunteers who were not severely ill or who had platelet counts of 100,000–150,000/mm3 were followed as outpatients. Sonograms, serial hematocrits, and platelet determinations were not performed. Seven to 14 days post-illness, convalescent blood samples were obtained from all febrile patients.
Detection of asymptomatic or mild DEN virus infection.
To evaluate the cohort for the occurrence of asymptomatic and mild DEN illness, blood samples were obtained from the entire cohort every three months. Although samples were collected from all volunteers, the hemagglutination-inhibition (HI) test was used to screen serum samples from 250 randomly selected volunteers not experiencing a DEN-related febrile illness to detect DEN seroconversion. Randomization was performed using SPSS software (SPSS Inc., Chicago, IL). A volunteer was said to seroconvert if there was a ≥four-fold increase HI titer between successive serosurveys. The plaque reduction neutralization test (PRNT) was used to confirm HI seroconversions. On alternating blood draws, PBMCs were collected and stored in liquid nitrogen for later evaluation of pre-infection anti-DEN cellular immune status. During the cohort serosurveys, brief questionnaires were administered to the volunteers to inquire about the occurrence of any DEN-like symptoms or illnesses since the preceding serosurvey.
Diagnosis of symptomatic DEN virus infection.
A volunteer was considered to have a DEN virus infection if he or
Dengue fever (DF) and dengue hemorrhagic fever (DHF) are diseases that have long been endemic in tropical and subtropical regions of the world. Epidemic DHF emerged in southeast Asia following World War II. The first recorded DHF epidemic in this area occurred in Manila, the Philippines, in 1953–1954,1 followed by another in 1956. Fourteen years after the 1953–1954 Philippines epidemic, DHF epidemics were reported in the Indonesian cities of Surabaya and Jakarta. Since then, outbreaks of the disease have spread to involve most of the major urban areas in Indonesia, as well as some of the rural areas of the country.2–,4
In 1998, a record number of dengue (DEN) cases occurred in Indonesia, giving rise to thousands of clinically diagnosed DHF cases. An outbreak investigation in Palembang in southern Sumatra from January to April 1998 showed a monthly mean number of outbreak-related DEN cases of 833.5 A review of hospital data from two Palembang hospitals showed that a sizeable number of severe DEN cases occurred in individuals ≥15 years old.
Adult cases of DEN, some severe, were associated with epidemics in Cuba. During the 1981 DEN-2 outbreak in Cuba that followed the 1977 DEN-1 epidemic, many adult secondary infections were documented, but the occurrence of DHF or dengue shock syndrome (DSS) was limited mostly to children.6 Sixteen years later, a second DEN-2 epidemic resulted in a death rate that was significantly higher in adults compared with the earlier DEN-2 epidemic.7 This suggested that the longer interval between primary DEN-1 and secondary DEN-2 virus infections correlated with more severe disease.
The above epidemiologic findings, together with the fact that candidate DEN vaccines must ultimately be evaluated in adult populations in DEN-endemic regions, emphasizes the need to generate more information on DEN virus infections in adults. To further examine the epidemiology of DF and DHF in an adult population, a prospective cohort study was initiated in adult textile factory workers living in Bandung, West Java, Indonesia.
West Java was chosen for the following reasons. Based on the number of cases reported as of September 1998, the provinces recording the most adult ( ≥18 years old) DHF cases were Jakarta (13,813), West Java (10,730), East Java (8,546), Central Java (6,879), and Yogyakarta (3,257). Compared with Jakarta Province, West Java has a larger number of factories from which study volunteers can be recruited. Of the five largest municipalities in West Java, Cirebon, Bogor, and Bandung had the largest number of cases per 100,000 population, with averages over a four-year period (1995 to 1998) of 44, 54.7, and 31.7, respectively. Although Bandung had the lowest case rate of the three, this city (or Kotamadya) was chosen as the desired site because of the presence of highly capable health care personnel and academic research facilities. Located in Bandung, Padjadjaran University is the largest university and medical school in West Java. Hasan Sadikin Hospital, the largest hospital in West Java, is also located in Bandung and serves as a teaching hospital for the medical school. Bandung, the capital city of West Java, is the fourth largest city in Indonesia and has an estimated population of two million. It is located at an altitude of approximately 750 meters above sea level and has a cool climate (18–28°C) throughout the year. The subdistrict within Bandung that consistently reports the largest number of hospitalized adult DHF cases is Cibeunying Kidul. In 1998, 42 DHF cases/ 100,000 population were reported there. In Ujung Berung, another subdistrict 1.5 km east of Cibeunying Kidul, the reported DHF incidence was 40/100,000 population. The results of the first two years of this study (August 2000 through July 2002) are the subject of this report.
Previous SectionNext Section
MATERIALS AND METHODS
Study site.
The PT Naintex textile factory in Cibeunying Kidul was enlisted to participate in the study. In Acramanik (neighboring Ujung Berung), employees at the PT Grandtex factory were recruited to participate. PT Naintex employs 1,500 people and PT Grandtex employs 4,000 people. The absentee rate due to illness averages seven per day at Naintex and four per day at Grandtex. The ages of the employees ranged from 18 to 66 years old, with the majority (estimated at 90%) being 18–45 years of age. The employees work six days a week in three rotating shifts of eight hours. The shifts are rotated every two weeks. The working hours for each shift are 6:00 am to 2:00 pm, 2:00 pm to 10:00 pm, and 10:00 pm to 6:00 am. These working hours result in all study participants having DEN vector exposures both at work and at home. Fogging takes place at both companies on a regular basis to reduce mosquito populations.
Enrollment and study design.
Prior to enrollment, a series of seminars was conducted to introduce the study to factory personnel and to answer any questions. Consent forms were distributed for advanced reading prior to the start of enrollment. Prior to entering into the study, the consent forms were completed and signed by each volunteer. The cohort study protocol was reviewed and approved by the Institutional Review Boards at the Naval Medical Research Unit No. 2 and the National Institutes of Health Research and Development, Ministry of Health, Indonesia.
All volunteers completed medical history questionnaires and demographic data forms. Physical examinations were conducted on each volunteer and blood samples were obtained for baseline routine laboratory tests that included a complete cell blood count (CBC) with differential, electrolytes, liver enzymes, urinalysis, PT, PTT, protein, and albumin. Baseline tourniquet tests were also performed on each volunteer. Peripheral blood mononuclear cells (PBMCs) and plasma were obtained and stored for later evaluation of baseline anti-DEN immune status. Volunteers were excluded from participation if they were afflicted by, or had a history of, anemia (hemoglobin level < 8 g/dL), infection with human immunodeficiency virus, non-DEN-related bleeding disorder, or any immunologic disorder.
Active surveillance of the volunteer cohort occurred whereby the factory personnel office would notify the study coordinator in the event an employee volunteer failed to show up for work. Evaluation by the factory physician was required for an employee to be officially excused from work. Upon receiving notification of the absenteeism, the study coordinator would immediately contact the volunteer by telephone to determine the reason for the absence. Within 24 hours of making phone contact, a medical evaluation was conducted and blood samples were obtained. For volunteers not possessing a telephone, the study nurse or physician visited his or her residence no later than 24 hours of absenteeism notification. The detection of a febrile illness warranted a medical evaluation. Most of the volunteers who had febrile illnesses were identified through this system.
Follow-up and evaluation of febrile illness.
If absenteeism was due to a febrile illness, a medical evaluation was performed and blood samples were obtained for CBC with differential and platelet count, DEN virus isolation, a DEN reverse transcriptase-polymerase chain reaction (RT-PCR), and serology. Automated CBC and differential counts were performed in the Hasan Sadikin Hospital Hematology Laboratory. Volunteers with thrombocytopenia (platelet count < 100,000/mm3) or those who were severely ill as determined by the attending study physician were hospitalized for observation and/or further evaluation. During their hospital stay, automated hematocrit and platelet determinations were made daily, and sonograms were performed almost daily to look for plasma leakage as shown by hemoconcentration or by the development of ascites and/or pleural effusion. Ultrasound has a higher degree of accuracy with a positive predictive value of 92% compared with a lateral decubitus chest radiographs.8 Because ultrasound does not involve exposure to radiation, this was the technique chosen for use in the study. The hematocrit and platelet counts were performed in the hospital hematology laboratory and the sonograms in the hospital radiology department. Serum protein and albumin measurements were also obtained and used as another tool to monitor volunteers for plasma leakage. These additional tests were performed in the Hasan Sadikin Hospital chemistry laboratory. Febrile volunteers who were not severely ill or who had platelet counts of 100,000–150,000/mm3 were followed as outpatients. Sonograms, serial hematocrits, and platelet determinations were not performed. Seven to 14 days post-illness, convalescent blood samples were obtained from all febrile patients.
Detection of asymptomatic or mild DEN virus infection.
To evaluate the cohort for the occurrence of asymptomatic and mild DEN illness, blood samples were obtained from the entire cohort every three months. Although samples were collected from all volunteers, the hemagglutination-inhibition (HI) test was used to screen serum samples from 250 randomly selected volunteers not experiencing a DEN-related febrile illness to detect DEN seroconversion. Randomization was performed using SPSS software (SPSS Inc., Chicago, IL). A volunteer was said to seroconvert if there was a ≥four-fold increase HI titer between successive serosurveys. The plaque reduction neutralization test (PRNT) was used to confirm HI seroconversions. On alternating blood draws, PBMCs were collected and stored in liquid nitrogen for later evaluation of pre-infection anti-DEN cellular immune status. During the cohort serosurveys, brief questionnaires were administered to the volunteers to inquire about the occurrence of any DEN-like symptoms or illnesses since the preceding serosurvey.
Diagnosis of symptomatic DEN virus infection.
A volunteer was considered to have a DEN virus infection if he or
การแปล กรุณารอสักครู่..
บทนำ
ไข้เลือดออก ( DF ) และโรคไข้เลือดออก เป็นโรคที่ได้รับการแพร่ระบาดในภูมิภาคเขตร้อนและกึ่งร้อนของโลก การระบาดของโรคไข้เลือดออกเกิดขึ้นในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภายหลังสงครามโลกครั้งที่สอง ครั้งแรกที่บันทึกและระบาดในพื้นที่นี้เกิดขึ้นในมะนิลา , ฟิลิปปินส์ , 1953 – 1954,1 ตามมาอีกในปี 1956สิบสี่ปีหลังจากปี 1953 – 1954 ฟิลิปปินส์การแพร่ระบาดโรคไข้เลือดออกระบาดมีรายงานในเมืองสุราบายาของอินโดนีเซีย และจาการ์ตา หลังจากนั้น การระบาดของโรคจะแพร่กระจายไปยัง เกี่ยวข้องกับ พื้นที่ส่วนใหญ่ของเมืองใหญ่ในอินโดนีเซีย รวมทั้งบางส่วนของพื้นที่ในชนบทของประเทศ 2 – 4
ในปี 1998 หมายเลขระเบียนของไข้เลือดออก ( DEN ) กรณีที่เกิดขึ้นในอินโดนีเซียให้สูงขึ้นเพื่อการวินิจฉัยทางคลินิกโรค นับพันราย การสอบสวนการระบาดของโรคใน Palembang สุมาตราใต้จากเดือนมกราคมถึงเดือนเมษายน 2541 มีจำนวนเฉลี่ยรายเดือนของการระบาดของโรคที่เกี่ยวข้องกับกรณีของถ้ำ 833.5 ทบทวนข้อมูลโรงพยาบาลจากโรงพยาบาลเมืองปาเล็มบัง สอง พบว่า ตัวเลขขนาดใหญ่ของกรณีเด่นที่รุนแรงเกิดขึ้นในบุคคล≥อายุ 15
ผู้ใหญ่กรณีเด่นบางรุนแรงถูกเชื่อมโยงกับโรคระบาดในคิวบา ในช่วงปี den-2 ระบาดในคิวบาที่ตาม 1977 den-1 ระบาดมากมาย ผู้ใหญ่การติดเชื้อทุติยภูมิได้เอกสาร แต่การเกิดโรคไข้เลือดออกหรือโรคไข้เลือดออกที่มีอาการช็อค ( DSS ) ถูก จำกัด ส่วนใหญ่เด็ก 6 สิบหกปีต่อมาสอง den-2 โรคระบาดส่งผลให้อัตราการเสียชีวิตที่สูงกว่าในผู้ใหญ่เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ den-2 ระบาด นี่แนะนำว่า ยิ่งช่วงระหว่าง den-1 ประถมศึกษาและมัธยมศึกษา den-2 ไวรัสเชื้อมีความสัมพันธ์กับโรคที่รุนแรงมากขึ้น
ข้างต้นทางระบาดวิทยาพบว่า
ไข้เลือดออก ( DF ) และโรคไข้เลือดออก เป็นโรคที่ได้รับการแพร่ระบาดในภูมิภาคเขตร้อนและกึ่งร้อนของโลก การระบาดของโรคไข้เลือดออกเกิดขึ้นในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภายหลังสงครามโลกครั้งที่สอง ครั้งแรกที่บันทึกและระบาดในพื้นที่นี้เกิดขึ้นในมะนิลา , ฟิลิปปินส์ , 1953 – 1954,1 ตามมาอีกในปี 1956สิบสี่ปีหลังจากปี 1953 – 1954 ฟิลิปปินส์การแพร่ระบาดโรคไข้เลือดออกระบาดมีรายงานในเมืองสุราบายาของอินโดนีเซีย และจาการ์ตา หลังจากนั้น การระบาดของโรคจะแพร่กระจายไปยัง เกี่ยวข้องกับ พื้นที่ส่วนใหญ่ของเมืองใหญ่ในอินโดนีเซีย รวมทั้งบางส่วนของพื้นที่ในชนบทของประเทศ 2 – 4
ในปี 1998 หมายเลขระเบียนของไข้เลือดออก ( DEN ) กรณีที่เกิดขึ้นในอินโดนีเซียให้สูงขึ้นเพื่อการวินิจฉัยทางคลินิกโรค นับพันราย การสอบสวนการระบาดของโรคใน Palembang สุมาตราใต้จากเดือนมกราคมถึงเดือนเมษายน 2541 มีจำนวนเฉลี่ยรายเดือนของการระบาดของโรคที่เกี่ยวข้องกับกรณีของถ้ำ 833.5 ทบทวนข้อมูลโรงพยาบาลจากโรงพยาบาลเมืองปาเล็มบัง สอง พบว่า ตัวเลขขนาดใหญ่ของกรณีเด่นที่รุนแรงเกิดขึ้นในบุคคล≥อายุ 15
ผู้ใหญ่กรณีเด่นบางรุนแรงถูกเชื่อมโยงกับโรคระบาดในคิวบา ในช่วงปี den-2 ระบาดในคิวบาที่ตาม 1977 den-1 ระบาดมากมาย ผู้ใหญ่การติดเชื้อทุติยภูมิได้เอกสาร แต่การเกิดโรคไข้เลือดออกหรือโรคไข้เลือดออกที่มีอาการช็อค ( DSS ) ถูก จำกัด ส่วนใหญ่เด็ก 6 สิบหกปีต่อมาสอง den-2 โรคระบาดส่งผลให้อัตราการเสียชีวิตที่สูงกว่าในผู้ใหญ่เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ den-2 ระบาด นี่แนะนำว่า ยิ่งช่วงระหว่าง den-1 ประถมศึกษาและมัธยมศึกษา den-2 ไวรัสเชื้อมีความสัมพันธ์กับโรคที่รุนแรงมากขึ้น
ข้างต้นทางระบาดวิทยาพบว่า
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- dog
- ฉันเห็นด้วยกับการเรียนทั้ง2แบบ
- คุณพูดภาษาไทยได้ไหม
- remittance
- อากาศมันร้อน
- where are you?
- วันที่เติมน้ำมันครั้งล่าสุด
- I couldn't say it becauseI thought i'd l
- were you afraid
- mainly owing to overexploitation of vege
- 1. หากผู้เข้ารับบริการ ละลาบละล้วง หรือแ
- ฉันไม่ได้คุยกับผู้ชายคนอื่นนอกจากคุณ ฉัน
- I love you, I want give you my love, my
- ฉันกินข้าวเช้าตอนเที่ยง
- I'm thinking of you
- I like being at home.
- 2.2. Q is specifiedIf Q is specified, the
- เชอร์เบล็ด
- transduction agents for activating defen
- Preparing conductive poly(lactic acid) (
- test equipment
- ครอบครัว
- As both actor and MC and singer. Today w
- ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ
