For land travel or seafaring, the w

For land travel or seafaring, the world over, a companion is usually considered desirable. In the Klondike, as Tom Vincent found out, such a companion is absolutely essential. But he found it out, not by precept, but through bitter experience.

"Never travel alone," is a precept of the north. He had heard it many times and laughed; for he was a strapping young fellow, big-boned and big-muscled, with faith in himself and in the strength of his head and hands.

It was on a bleak January day when the experience came that taught him respect for the frost, and for the wisdom of the men who had battled with it.

He had left Calumet Camp on the Yukon with a light pack on his back, to go up Paul Creek to the divide between it and Cherry Creek, where his party was prospecting and hunting moose.

The frost was sixty-degrees below zero, and be had thirty miles of lonely trail to cover, but he did not mind. In fact, be enjoyed it, swinging along through the silence, his blood pounding warmly through veins, and his mind carefree and happy. For he and his comrades were certain they had struck "pay" up there on the Cherry Creek Divide; and, further, he was returning to them from Dawson with cheery home letters from the States.

At seven o'clock, when he turned the heels of his moccasins toward Calumet Camp, it was still black night. And when day broke at half past nine he had made the four-mile cut-off across the flats and was six miles up Paul Creek. The trail, which had seen little travel, followed the bed of the creek, and there was no possibility of his getting lost. He had gone to Dawson by way of Cherry Creek and Indian River, so Paul Creek was new and strange. By half past eleven he was at the forks, which bad been described to him, and he knew he had covered fifteen miles, half the distance. He knew that in the nature of things the trail was bound to grow worse from there on, and thought that, considering the good time he had made, he merited lunch. Casting off his pack and taking a seat on a fallen tree, he unmittened his right hand, reached inside his shirt next to the skin, and fished out a couple of biscuits sandwiched with sliced bacon and wrapped in a handkerchief -- the only way they could be carried without freezing solid.

He had barely chewed the first mouthful when his numbing fingers warned him to put his mitten on again. This he did, not without surprise at the bitter swiftness with which the frost bit in. Undoubtedly it was the coldest snap he had ever experienced, he thought.

He spat upon the snow, -- a favorite northland trick, -- and the sharp crackle of the instantly congealed spittle startled him. The spirit thermometer at Calumet had registered sixty below when he left, but he was certain it had grown much colder, how much colder he could not imagine.

Half of the first biscuit was yet untouched, but he could feel himself beginning to chill -- a thing most unusual for him. This would never do, he decided, and slipping the packstraps across his shoulders, he leaped to his feet and ran briskly up the trail.

A few minutes of this made him warm again, and he settled down to a steady stride, munching the biscuits as be went along. The moisture that exhaled with his breath crusted his lips and mustache with pendent ice and formed a miniature glacier on his chin. Now and again sensation forsook his nose and cheeks, and he rubbed them till they burned with the returning blood.

Most men wore nose-straps; his partners did, but he had scorned such "feminine contraptions," and till now had never felt the need of them. Now he did feel the need, for he was rubbing constantly.

Nevertheless he was aware of a thrill of joy, of exultation. He was doing something, achieving something, mastering the elements. Once he laughed aloud in sheer strength of life, and with his clenched fist defied the frost. He was its master. What he did he did in spite of it. It could not stop him. He was going on to the Cherry Creek Divide.

Strong as were the elements, he was stronger. At such times animals crawled away into their holes and remained in hiding. But he did not hide. He was out in it, facing it, fighting it. He was a man, a master of things.

In such fashion, rejoicing proudly, he tramped on. After an hour he rounded a bend, where the creek ran close to the mountainside, and came upon one of the most insignificant-appearing but most formidable dangers in northern travel.

The creek itself was frozen solid to its rocky bottom, but from the mountain came the outflow of several springs. These springs never froze, and the only effect of the severest cold snaps was to lessen their discharge. Protected from the frost by the blanket of snow, the water of these springs seeped down into the creek and, on top of the creek ice, formed shallow pools.

The surface of these pools, in turn, took on a skin of ice which grew thicker and thicker, until the water overran, and so formed a second ice-skinned pool above the first.

Thus at the bottom was the solid creek ice, then probably six to eight inches of water, then the thin ice-skin, then another six inches of water and another ice-skin. And on top of this last skin was about an inch of recent snow to make the trap complete.

To Tom Vincent's eye the unbroken snow surface gave no warning of the lurking danger. As the crust was thicker at the edge, he was well toward the middle before he broke through.

In itself it was a very insignificant mishap, -- a man does not drown in twelve inches of water, -- but in its consequences as serious an accident as could possibly befall him.

At the instant he broke through he felt the cold water strike his feet and ankles, and with half a dozen lunges he made the bank. He was quite cool and collected. The thing to do, and the only thing to do, was to build a fire. For another precept of the north runs: Travel with wet socks down to twenty below zero; after that build a fire. And it was three times twenty below and colder, and he knew it.

He knew, further, that great care must be exercised; that with failure at the first attempt, the chance was made greater for failure at the second attempt. In short, he knew that there must be no failure. The moment before a strong, exulting man, boastful of his mastery of the elements, he was now fighting for his life against those same elements -- such was the difference caused by the injection of a quart of water into a northland traveller's calculations.

In a clump of pines on the rim of the bank the spring high-water had lodged many twigs and small branches. Thoroughly dried by the summer sun, they now waited the match.

It is impossible to build a fire with heavy Alaskan mittens on one's hands, so Vincent bared his, gathered a sufficient number of twigs, and knocking the snow from them, knelt down to kindle his fire. From an inside pocket he drew out his matches and a strip of thin birch bark. The matches were of the Klondike kind, sulphur matches, one hundred in a bunch.

He noticed how quickly his fingers had chilled as he separated one match from the bunch and scratched it on his trousers. The birch bark, like the dryest of paper, burst into bright flame. This be carefully fed with the smallest twigs and finest debris, cherishing the flame with the utmost care. It did not do to hurry things, as he well knew, and although his fingers were now quite stiff, he did not hurry.

After the first quick, biting sensation of cold, his feet had ached with a heavy, dull ache and were rapidly growing numb. But the fire, although a very young one, was now a success; he knew that a little snow, briskly rubbed, would speedily cure his feet.

But at the moment he was adding the first thick twigs to the fire a grievous thing happened. The pine boughs above his head were burdened with a four months snowfall, and so finely adjusted were the burdens that his slight movement in collecting the twigs had been sufficient to disturb the balance.

The snow from the topmost bough was the first to fall, striking and dislodging the snow on the boughs beneath. And all this snow, accumulating as it fell, smote Tom Vincent's head and shoulders and blotted out his fire.

He still kept his presence of mind, for be knew how great his danger was. He started at once to rebuild the fire, but his fingers were now so numb that he could not bend them, and he was forced to pick up each twig and splinter between the tips of the fingers of either hand.

When he came to the match he encountered great difficulty in separating one from the bunch. This he succeeded in managing, however, and also, by great effort, in clutching the match between his thumb and forefinger. But in scratching it, he dropped it in the snow and could not pick it up again.

He stood up, desperate. He could not feel even his weight on his feet, although the ankles were aching painfully. Putting on his mittens, he stepped to one side, so that the snow would not fall upon the new fire he was to build, and beat his hands violently against a tree-trunk.

This enabled him to separate and strike a second match and to set fire to the remaining fragment of birch bark. But his body had now begun to chill and he was shivering, so that when be tried to add the first twigs his hand shook and the tiny flame was quenched.

The frost had beaten him. His hands were worthless. But he had the foresight to drop the bunch of matches into his wide-mouthed outside pocket before he slipped on his mittens in despair , and started to run up the trail. One cannot run the frost out of wet feet at sixty below and colder, however, as he quickly discovered.

He came round a sharp turn of the creek to where he could look ahead for a mile. But there was no help, no sign of help, only the white trees and the white hills, and the quiet cold and the brazen silence! If only he had a comrade whose feet were not freezing, he thought, only such a comrade to start the fire that could save him!

Then his eyes chance

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สำหรับการเดินทางทางบกหรือทางทะเลทั่วโลก และเพื่อนมักจะถือว่าเป็นที่น่าพอใจ ใน Klondike , เป็นทอมวินพบว่า ช่างเป็นสหายที่จำเป็นจริง ๆ แต่เขาพบว่ามันออก ไม่ใช่ข้อบังคับ แต่ผ่านประสบการณ์ขม

" ไม่เคยเดินทางคนเดียว คือ ศีลของทางเหนือ เขาได้ยินมาหลายครั้งแล้วก็หัวเราะ เพราะเขาเป็นรัดหนุ่มน้อยใหญ่ กระดูกใหญ่ กล้ามเนื้อ ,ด้วยศรัทธาในตัวเองและในความแข็งแรงของมือและหัวของเขา . . . . . .

มันเยือกเย็นมกราคมวันที่ประสบการณ์มาสั่งสอนเขาเคารพ ฟรอสต์ และสติปัญญาของผู้ที่ต่อสู้กับมัน

เขาออกจากค่าย Calumet ในยูคอนกับแพ็คแสงกลับ เขาไปถึงพอล Creek เพื่อแบ่งระหว่างมันและเชอร์รี่ครีก ที่พรรคของเขา คือ การสำรวจและการล่ากวาง

ฟรอสท์เป็นหกสิบองศาด้านล่างเป็นศูนย์ และมี 30 ไมล์ของเส้นทางโดดเดี่ยวเพื่อปกปิด แต่เขาก็ไม่ได้รังเกียจ ในความเป็นจริง จะชอบมันควงไปผ่านความเงียบของเขา เลือดตำปูเสื่อตามร่างกาย และ จิตใจสบาย และมีความสุข สำหรับเขาและสหายของเขาบางเขาหลง " จ่าย " ที่จะมีขึ้นที่เชอร์รี่ห้วยหาร และ เพิ่มเติมเขากลับมาจากดอว์สันด้วยยิ้มแย้มแจ่มใส จดหมายถึงบ้านจากอเมริกา

ตอนเจ็ดโมงเช้า เมื่อเขาหันส้นเท้าของรองเท้าหนังนิ่มของเขาที่มีต่อค่าย Calumet มันก็คืน และเมื่อหักครึ่งวันที่ 9 ที่ผ่านมาเขาทำให้สี่ไมล์ตัดข้ามแฟลตและหกไมล์พอล ครีก เส้นทางที่ได้เห็นน้อยเดินทางตามเตียงของลำห้วยและไม่มีความเป็นไปได้ที่เขาจะหายไป เขาได้ไปกับดอว์สันโดยวิธีของเชอร์รี่ครีกอินเดียนครีกและแม่น้ำดังนั้นพอลใหม่และแปลก โดยครึ่งหนึ่งที่ผ่านมา 11 เขากำลังส้อมที่ไม่ดีได้รับการอธิบายกับเขา และเขารู้ว่าเขาได้ครอบคลุม 15 ไมล์ครึ่ง ระยะทาง เขารู้ดีว่าธรรมชาติของสิ่งที่เส้นทางถูกเติบโตแย่ลงกว่านั้น และคิดว่าพิจารณาดีๆ เวลาเขาทำ เขา merited อาหารกลางวัน หล่อออกแพ็คของเขาและนั่งบนต้นไม้ล้มขวางทาง เขา unmittened มือขวาของเขาถึงข้างในเสื้อของเขาติดกับผิว และหยิบออกจากคู่ของบิสกิตสอดไส้ด้วยหั่นเบคอนและห่อในผ้าเช็ดหน้า -- วิธีเดียวที่พวกเขาสามารถดำเนินการได้โดยไม่ต้องแข็ง

เขาแทบจะแทะปากแรกเมื่อนิ้วของเขามึนงงเตือนเขาใส่นวมของเขาอีกครั้ง เขาได้นี้ไม่ต้องแปลกใจที่รวดเร็วขมที่ฟรอสต์บิตใน ไม่ต้องสงสัยเลยว่า มันคือที่ตะครุบเขาเคยมีประสบการณ์ เขาคิดว่า

เขาถ่มน้ำลายบนหิมะ -- เคล็ดลับเมืองเหนือที่ชื่นชอบ -- และเสียงแตกคมของทันที congealed น้ำลายทำให้เขาตกใจจิตวิญญาณของเครื่องวัดอุณหภูมิที่ Calumet ได้ลงทะเบียน 60 ด้านล่าง เมื่อเขาจากไป แต่เขาแน่ใจว่า มันมีการเติบโตที่หนาวเย็นมากแค่ไหน หนาว เขาไม่อาจจินตนาการถึง

ครึ่งแรกของบิสกิตยังมิได้ถูกแตะต้อง แต่เขาก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะเย็น -- สิ่งที่ผิดปกติมากที่สุดสำหรับเขา นี่ไม่เคยทำ เขาตัดสินใจ และลื่นไถล packstraps ข้ามไหล่ของเขาเขากระโดดไปที่เท้าของเขาและวิ่งเร็วขึ้นตาม

ไม่กี่นาทีนี่ทำให้เขาอบอุ่นอีกครั้ง และเขานั่งลงเพื่อก้าวที่มั่นคง เคี้ยวขนมปังให้เป็นไปตาม ความชื้นที่หายใจออกลมหายใจของเขา เงินของเขา ริมฝีปากและหนวดพร้อมจี้น้ำแข็งและรูปแบบที่ธารน้ำแข็งขนาดเล็กบนคางของเขา ตอนนี้และอีกครั้งความรู้สึกละจมูกและแก้มและเขาลูบพวกเขาจนกว่าพวกเขาจะถูกเผาด้วยกลับเลือด

ผู้ชายส่วนใหญ่สวมสายรัดจมูก ; คู่ค้าของเขาไม่ได้ แต่เขาก็รังเกียจ เช่น " ผู้หญิง contraptions " และจนถึงขณะนี้ไม่เคยรู้สึกว่าความต้องการของพวกเขา ตอนนี้เขาต้องการ เขาถูตลอดเวลา

แต่เขาตระหนักถึงความตื่นเต้นดีใจ ของความปีติยินดี เขาทำอะไรบางอย่าง , การบรรลุบางสิ่งบางอย่าง ต้นธาตุเมื่อเขาหัวเราะดังๆในความแข็งแกร่งที่แท้จริงของชีวิต และพระมุฐิท้าทายความหนาวเย็น เขาเป็นนายของมัน สิ่งที่เขาทำ แม้มัน มันไม่สามารถหยุดเขาได้ เขากำลังจะให้เชอร์รี่ห้วยหาร

แข็งแรงเป็นองค์ประกอบ เขาแข็งแกร่ง ที่สัตว์ครั้งดังกล่าวคลานหนีไปลงในหลุมของพวกเขาและยังคงหลบซ่อนตัวอยู่ แต่เขาไม่ได้ซ่อน เขาอยู่ในนั้น ซึ่งมันต่อสู้กับมัน เขาเป็นผู้ชาย ที่เป็นหลักของเรื่อง

แฟชั่น เช่น ดีใจ ภูมิใจ เขา tramped บน ผ่านไป 1 ชั่วโมง เขาโค้งเป็นโค้งที่ลำธารวิ่งใกล้ภูเขาและมาถึงหนึ่งในมากที่สุดปรากฏแต่ที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดอันตรายในภาคเหนือเดินทาง

ลำธารตัวเองถูกแช่แข็งที่เป็นของแข็งเป็นหินจากภูเขามาด้านล่าง แต่การไหลออกของหลาย สปริงน้ำพุเหล่านี้ไม่เคยค้าง และผลกระทบของอากาศหนาวจัด severest เพื่อลดการปลดปล่อย ป้องกันน้ำค้างแข็ง โดยผ้าห่มของหิมะ , น้ำสปริงเหล่านี้ seeped ลงไปในลำธาร และด้านบนของลำธารน้ำแข็ง , รูปน้ําตื้น

พื้นผิวของแอ่งน้ำเหล่านี้ จะ เอา บนผิวของน้ำแข็งซึ่งเติบโตหนาและหนาขึ้น จน ถึงจะน้ำ ,ดังนั้นรูปแบบที่น้ำแข็งสองผิวสระข้างบนก่อน

ดังนั้นที่ด้านล่างเป็นลำธารน้ำแข็งที่แข็ง ก็อาจจะหกถึงแปดนิ้วของน้ำ จากนั้นผิวหนังน้ำแข็งบาง ๆ แล้วอีกหกนิ้วของน้ำและน้ำแข็งผิว และด้านบนของผิวหนังเมื่อถูกนิ้วของหิมะล่าสุดให้กับดักสมบูรณ์

กับทอมวินตาทิวหิมะผิวให้ไม่มีการเตือนของซ่อนอันตราย เป็นเปลือกก็หนาขึ้นที่ขอบเขาไปกลางก่อนที่เขายากจนผ่าน

ในตัวเองมันเป็นอุบัติเหตุไม่สําคัญมาก -- ชายไม่ได้จมน้ำตายในสิบสองนิ้วของน้ำ แต่ในผลของมันร้ายแรง อุบัติเหตุที่อาจจะเกิดขึ้นกับเขา

ในทันทีที่เขายากจนผ่านเขารู้สึกน้ำเย็นตีเท้าและข้อเท้าและครึ่งโหลยกเขาให้ธนาคาร เขาค่อนข้างเย็นและเก็บรวบรวม สิ่งที่ต้องทำและสิ่งที่ต้องทำ คือการสร้างไฟ อีกข้อของเหนือวิ่ง : เดินทางกับเปียกถุงเท้าลงไป 20 กว่าศูนย์ หลังจากนั้นสร้างไฟ และมันเป็นครั้งที่สาม ยี่สิบ ด้านล่าง และเยือกเย็นและเขารู้ว่ามัน

เขารู้ เพิ่มเติมว่า การดูแลที่ดีต้องสามารถบริหาร ให้กับความล้มเหลวในความพยายามครั้งแรก โอกาสได้มากขึ้นสำหรับความล้มเหลวในความพยายามครั้งที่สอง สั้นๆ เขารู้ว่าจะต้องไม่ล้มเหลว ช่วงเวลาก่อนที่แข็งแรง exulting คนอวดดีของเขาจัดขององค์ประกอบของเขากำลังต่อสู้เพื่อชีวิตของเขากับองค์ประกอบเดียวกัน -- เช่นมีความแตกต่างที่เกิดจากการฉีดของวอร์ของน้ำในการคำนวณเป็นเมืองเหนือของนักเดินทาง

ในกอของต้นสนบนขอบของธนาคารฤดูใบไม้ผลิน้ำสูงมีค้างหลายกิ่ง และแขนงเล็ก ๆ สะอาดแห้งโดยดวงอาทิตย์ฤดูร้อน นั้น ขณะนี้รอการแข่งขัน .

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างไฟกับ Mittens อลาสก้าหนักด้วยมือเดียวได้ ดังนั้น วินเซนต์ เปลือยของเขา รวบรวมตัวเลขที่เพียงพอของกิ่งไม้ และเคาะหิมะจากพวกเขาคุกเข่าลงเพื่อจุดไฟของเขา เขาดึงออกมาจากกระเป๋าภายในของเขาตรงกัน และแถบของเปลือกต้นเบิร์ชบาง การแข่งขันถูกของชนิด , Klondike ไม้ขีดกำมะถัน หนึ่งร้อยพวง .

เขาสังเกตเห็นว่ามือของเขาเย็นอย่างรวดเร็ว เขาแยกคู่หนึ่งจากกลุ่ม และมีรอยขีดข่วนบนกางเกงของเขา เปลือกต้นเบิร์ช เหมือน dryest กระดาษลุกเป็นไฟที่สดใส นี้จะให้ดี เลี้ยงด้วยกิ่งไม้เล็ก และเศษที่ดีที่สุด , cherishing เปลวไฟด้วยความระมัดระวังอย่างที่สุด มันไม่ได้ทำเพื่ออะไร เขารู้ดี และแม้ว่านิ้วมือของเขาตอนนี้แข็งมากเขาไม่ได้เร็ว

หลังแรกเร็ว กัดรู้สึกหนาว เท้าของเขาก็เจ็บปวดกับหนัก ทึบ และเติบโตอย่างรวดเร็ว อาการชา แต่ไฟ แต่น้อยมาก หนึ่ง ตอนนี้ประสบความสำเร็จ เขารู้ว่ามีหิมะน้อย ไปลูบ จะรวดเร็วรักษาเท้าของเขา . . . . . .

แต่ตอนนี้เขาเพิ่มกิ่งไม้หนาก่อนจะยิงสาหัส สิ่งที่เกิดขึ้นต้นสนต้นไม้เหนือหัวของเขากำลังหนักใจกับหิมะ 4 เดือน และปรับละเอียดมีภาระที่เคลื่อนไหวเล็กน้อยของเขาในการเก็บรวบรวมกิ่งไม้ได้เพียงพอที่จะรบกวนสมดุล

หิมะจากกิ่งสูงสุดเป็นครั้งแรกในฤดูใบไม้ร่วง ที่โดดเด่น และหลุดหิมะบนกิ่งที่อยู่ข้างใต้ และทั้งหมดนี้หิมะสะสมมันล้ม