When Causton left the hotel, the gr

When Causton left the hotel, the group of policemen with Wyatt and
Dawson had already
disappeared. He decided
to go to the big police station in the central square of the city,
and hoped that he would find
Wyatt and Dawson
there.
But it was not that easy. He had to go all through the narrow back
streets, hide while soldiers
passed, then move
carefully on again, then hide again. When at last he came near the
square, he saw that he was
too late. There was
already a fierce battle going on, all around the square. Bullets were
flying through the air, and
several buildings were
already on fire. As he watched, he saw a bomb explode and smoke
filled the street.
'These are Favel's soldiers,' thought Causton. 'He's reached the
centre already! By tomorrow
his men will control the
town. But does he know about Wyatt's hurricane, I wonder?'
Another bomb exploded not far away. Causton turned and ran back into
the narrow streets,
away from the city
centre. He found an empty shop, climbed in through a broken window,
and hid in the back. He
was a reporter, and
had been in battles

before. He knew that it would not be safe to come out for several
hours.
When he did come out, it was early morning. He returned to the
central square. The fighting
had moved away, but he
could still hear the guns. At the corner of the square he saw an army
car with a tall, fair haired
man next to it. The
man was wearing the green uniform of Favel's army. Causton ran up to
him.
'I need to see Julio Favel,' he said quickly. 'Do you know where he
is?'
The man stared at him. 'Yes, I do. I'm Manning, his second officer.
And who are you?'
'Causton. I'm a reporter. I've got some important news for Favel.'
Manning looked Causton up and down. 'OK,' he said. 'Get in.' They
both got into the car and
Manning started the
engine. 'What's this news about?' he asked.
'There's a man called Wyatt ...' began Causton.

Wyatt and Dawson listened to the battle for St Pierre from a prison.
The police had locked
them up in a small stone
building behind the central police station. This probably saved their
lives because, at about
four o'clock in the
morning, several bombs hit the police station and most of the
building was destroyed.
The noise was terrible. Broken glass fell into the room and the walls
shook. Wyatt and
Dawson lay on the floor, with
their arms over their heads. Then more bombs exploded all round the
square outside, and they
heard men
screaming and shouting. The

noise seemed to go on for hours, but at last it became quieter. The
battle had moved on.
'Well!' said Dawson. 'We're still alive, I suppose.'
He tried to laugh bravely, but there was a shake in his voice. He had
been very frightened
indeed during the battle.
He - Big Jim Dawson, who was not afraid of anything, and who wrote
famous books about
wars and fighting ... and big strong men like himself.
'It's funny, you know,' he went on. 'I write about this kind of
adventure in my books, but I've
never been in one before.'
'This isn't an adventure story,' said Wyatt coldly. 'It's real life,
and a real war. And we've got to
get out of here. I must
find Julie and make sure she's safe.'
'Yeah, you're right.' Dawson looked at the young man who was now
walking round and round
their small prison.
When the police had arrested them, Wyatt had told him to keep quiet
and not argue. But
Dawson had not listened,
and so the angry police had locked them both up. And while Wyatt was
worrying about his
girl, he, Dawson, was
only worrying about himself. He began to feel ashamed.
'I guess I should say sorry, Wyatt. Next time I start to make trouble
for you, you can hit me
over the head first.'
Wyatt smiled. 'Perhaps I will. But never mind that now. Let's get out
of here.'
He was now standing next to the wall, feeling it with his hands. 'I
think one of those bombs
has damaged this wall.
Perhaps we can push some stones out and make a hole big enough to
climb through. Let's try
it!'
They broke a chair into pieces and then used the bits of wood to dig
at the wall. It was hard
work and took a long
time, but

after several hours they had a hole just big enough for a man's body.
Carefully, they crawled
through the hole and
found themselves in a narrow side street a few metres from the
central square of the city.
There was nobody in the
street, so they went quickly down to the corner and looked out.
The square was full of dead bodies. They lay everywhere, quiet and
still in the bright evening
sunlight. Sick and
shaken Wyatt and Dawson turned away and began to cross the City
towards the hotel.
When they finally got there, it was late evening. There was
nobody in the hotel, but they could see that the soldiers had been
there. Broken bottles and
glasses lay everywhere
in the bar. They searched all the rooms, and it was Dawson who found
the message from Julie.
It was a piece of
paper fixed to a cupboard door under the stairs. Wyatt read it
quickly.
'She left with the others at two o'clock this afternoon,' he said
'They went east, up into the
mountains. I hope they
haven't run into another battle.' He sounded very tired.
Dawson looked at him. 'Let's find some food and get a few hours sleep
before we go after
them.'
Wyatt stared at the note in his hand. 'There's something I must do
before we leave St Pierre,'
he said. 'I must find
Favel and warn him about the hurricane.'
They were woken at three o'clock in the morning. Soldiers were
searching the hotel. Wyatt and
Dawson looked
down the stairs and saw a tall, fair haired man giving orders. He
looked up and saw them.
'I'm looking for a man called Wyatt,' he called.
Wyatt stepped forward. 'That's me,' he said. 'WhoÄ'
'Favel wants to see you. Come on, I'm in a hurry. I'll explain while
we drive.'
Still half asleep, Wyatt and Dawson followed him to his car. As they
drove, the fair haired
man talked.
'I'm Manning, Favel's number two. An English newsman came in
yesterday with some story
about a hurricane. He
says you're the man who knows all about it. I've been looking for you
all over the city.'

Favel was using the post office building for his war office. His
soldiers had now taken most of
St Pierre and had
driven Serrurier's army out to the north and south east. There was
still fierce fighting on the
edges of the city, and
smoke from burning buildings rose high into the night sky.
When they arrived, Manning took them straight into a big room at the
back of the building and
left them there.
Causton was standing by a window and hurried over to them.
'Welcome back,' he said. 'You managed to get out of prison, then.'
Wyatt smiled. 'Only because we were bombed. What happened to you? And
is Favel winning this war?'
'I'll tell you later,' said Causton. 'Favel wants to talk to you now.
I've told him about Mabel, but
I don't think he believes
me.'
At that moment Favel entered the room, followed by Manning and
several other officers. Favel
was a thin, but strong -
looking

man, with an intelligent face and very blue eyes. He turned to Wyatt
at once.
'Ah, Mr Wyatt,' he said politely. 'I want to hear all about this
hurricane of yours.'
Wyatt knew that this was his last chance. Favel must believe him,
Wyatt began to talk. He told
Favel the facts and
figures, carefully and honestly. He told him about the old man in the
hills, and about his own
strong feeling that
Mabel would change direction and hit the island.
'But you haven't had any new information for nearly two days,'
Manning said. 'And why hasn't
Brooks left the Base?'
'I can understand that,' said Favel calmly. 'Brooks is afraid we'll
take the Base if he leaves, and
that the Americans
will never get it back. Please continue, Mr Wyatt.'
Wyatt explained the danger of floods. 'There could be a tidal wave
from the sea as high as 15
metres,' he said.
Favel's eyes suddenly narrowed. 'Show me,' he ordered. He opened a
large map out on the
table.
'Nowhere below the 25 metre contour line will be safe,' Wyatt said.
With a black pen he drew
a big circle round St
Pierre. 'There will be serious floods in the city, on Cap Sarrat, and
on all the low ground round
Santego Bay. And
also up the Negrito valley, of course.'
'If you are right about this hurricane,' said Manning.
'I am right,' Wyatt said strongly. 'Mabel will hit San Fernandez
sometime tonight or
tomorrow.'
Favel stared at the map. Then he looked up at Wyatt.
I believe you, Mr Wyatt,' he said quietly. 'And from now on, you will
be my one man weather
information office.' He
turned
to Manning. 'This hurricane is now a fact. So, we must change our
plans.'
Manning gave Wyatt a very angry look. 'But Julio, we're fighting a
war! You can't Ä'
'I must,' said Favel. 'These are my people, Charles. There are sixty
thousand of them in this
city. I can't take a
chance with their lives. Now go away, and let me think.'

Wyatt and Dawson listened to the battle for St Pierre from a prison.
The police had locked
them up in a small stone
 building behind the central police station. This probably saved their
lives because, at about
four o'clock in the
 morning, several bombs hit the police station and most of the
building was destroyed.
 The noise was terrible. Broken glass fell into the room and the walls
shook. Wyatt and
Dawson lay on the floor, with
 their arms over their heads. Then more bombs exploded all round the
square outside, and they
heard men
 screaming and shouting. The
 
 noise seemed to go on for hours, but at last it became quieter. The
battle had moved on.
 'Well!' said Dawson. 'We're still alive, I suppose.'
 He tried to laugh bravely, but there was a shake in his voice. He had
been very frightened
indeed during the battle.
 He - Big Jim Dawson, who was not afraid of anything, and who wrote
famous books about
wars and fighting ... and big strong men like himself.
 'It's funny, you know,' he went on. 'I write about this kind of
adventure in my books, but I've
never been in one before.'
 'This isn't an adventure story,' said Wyatt coldly. 'It's real life,
and a real war. And we've got to
get out of here. I must
 find Julie and make sure she's safe.'
 'Yeah, you're right.' Dawson looked at the young man who was now
walking round and round
their small prison.
 When the police had arrested them, Wyatt had told him to keep quiet
and not argue. But
Dawson had not listened,
 and so the angry police had locked them both up. And while Wyatt was
worrying about his
girl, he, Dawson, was
 only worrying about himself. He began to feel ashamed.
 'I guess I should say sorry, Wyatt. Next time I start to make trouble
for you, you can hit me
over the head first.'
 Wyatt smiled. 'Perhaps I will. But never mind that now. Let's get out
of here.'
 He was now standing next to the wall, feeling it with his hands. 'I
think one of those bombs
has damaged this wall.
 Perhaps we can push some stones out and make a hole big enough to
climb through. Let's try
it!'
 They broke a chair into pieces and then used the bits of wood to dig
at the wall. It was hard
work and took a long
 time, but
 
 after several hours they had a hole just big enough for a man's body.
Carefully, they crawled
through the hole and
 found themselves in a narrow side street a few metres from the
central square of the city.
There was nobody in the
 street, so they went quickly down to the corner and looked out.
 The square was full of dead bodies. They lay everywhere, quiet and
still in the bright evening
sunlight. Sick and
 shaken Wyatt and Dawson turned away and began to cross the City
 towards the hotel.
 When they finally got there, it was late evening. There was
 nobody in the hotel, but they could see that the soldiers had been
there. Broken bottles and
glasses lay everywhere
 in the bar. They searched all the rooms, and it was Dawson who found
the message from Julie.
It was a piece of
 paper fixed to a cupboard door under the stairs. Wyatt read it
quickly.
 'She left with the others at two o'clock this afternoon,' he said
'They went east, up into the
mountains. I hope they
 haven't run into another battle.' He sounded very tired.
 Dawson looked at him. 'Let's find some food and get a few hours sleep
before we go after
them.'
 Wyatt stared at the note in his hand. 'There's something I must do
before we leave St Pierre,'
he said. 'I must find
 Favel and warn him about the hurricane.'
 They were woken at three o'clock in the morning. Soldiers were
searching the hotel. Wyatt and
Dawson looked
 down the stairs and saw a tall, fair haired man giving orders. He
looked up and saw them.
 'I'm looking for a man called Wyatt,' he called.
 Wyatt stepped forward. 'That's me,' he said. 'WhoÄ'
 'Favel wants to see you. Come on, I'm in a hurry. I'll explain while
we drive.'
 Still half asleep, Wyatt and Dawson followed him to his car. As they
drove, the fair haired
man talked.
 'I'm Manning, Favel's number two. An English newsman came in
yesterday with some story
about a hurricane. He
 says you're the man who knows all about it. I've been looking for you
all over the city.'
 
 Favel was using the post office building for his war office. His
soldiers had now taken most of
St Pierre and had
 driven Serrurier's army out to the north and south east. There was
still fierce fighting on the
edges of the city, and
 smoke from burning buildings rose high into the night sky.
 When they arrived, Manning took them straight into a big room at the
back of the building and
left them there.
 Causton was standing by a window and hurried over to them.
 'Welcome back,' he said. 'You managed to get out of prison, then.'
 Wyatt smiled. 'Only because we were bombed. What happened to you? And
is Favel winning this war?'
 'I'll tell you later,' said Causton. 'Favel wants to talk to you now.
I've told him about Mabel, but
I don't think he believes
 me.'
 At that moment Favel entered the room, followed by Manning and
several other officers. Favel
was a thin, but strong -
 looking
 
 man, with an intelligent face and very blue eyes. He turned to Wyatt
at once.
 'Ah, Mr Wyatt,' he said politely. 'I want to hear all about this
hurricane of yours.'
 Wyatt knew that this was his last chance. Favel must believe him,
Wyatt began to talk. He told
Favel the facts and
 figures, carefully and honestly. He told him about the old man in the
hills, and about his own
strong feeling that
 Mabel would change direction and hit the island.
 'But you haven't had any new information for nearly two days,'
Manning said. 'And why hasn't
Brooks left the Base?'
 'I can understand that,' said Favel calmly. 'Brooks is afraid we'll
take the Base if he leaves, and
that the Americans
 will never get it back. Please continue, Mr Wyatt.'
 Wyatt explained the danger of floods. 'There could be a tidal wave
from the sea as high as 15
metres,' he said.
 Favel's eyes suddenly narrowed. 'Show me,' he ordered. He opened a
large map out on the
table.
 'Nowhere below the 25 metre contour line will be safe,' Wyatt said.
With a black pen he drew
a big circle round St
 Pierre. 'There will be serious floods in the city, on Cap Sarrat, and
on all the low ground round
Santego Bay. And
 also up the Negrito valley, of course.'
 'If you are right about this hurricane,' said Manning.
 'I am right,' Wyatt said strongly. 'Mabel will hit San Fernandez
sometime tonight or
tomorrow.'
 Favel stared at the map. Then he looked up at Wyatt.
 I believe you, Mr Wyatt,' he said quietly. 'And from now on, you will
be my one man weather
information office.' He
 turned
 to Manning. 'This hurricane is now a fact. So, we must change our
plans.'
 Manning gave Wyatt a very angry look. 'But Julio, we're fighting a
war! You can't Ä'
 'I must,' said Favel. 'These are my people, Charles. There are sixty
thousand of them in this
city. I can't take a
 chance with their lives. Now go away, and let me think.'

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

เมื่อ Causton ซ้ายโรงแรม กลุ่มของทนายสมชายกับ Wyatt และดอว์สันได้แล้วหายไป เขาตัดสินใจ ไปสถานีตำรวจใหญ่ในจัตุรัสกลางเมืองและหวังว่า เขาจะค้นหาWyatt และดอว์สัน มีการ แต่ไม่ว่าง่าย เขามีหัวใจด้านหลังแคบไปถนน ซ่อนขณะที่ทหารผ่าน นั้น อย่างรอบคอบในอีก แล้วซ่อนอีก ในที่สุดมาใกล้ตัวสแควร์ เขาเห็นว่า เป็นสายเกินไป มี แล้วการต่อสู้รุนแรงเกิดขึ้น รอบสอง กระสุนถูกบินผ่านอากาศ และมีหลายอาคาร อยู่บนไฟ ขณะที่เขาดู เห็นระเบิดระเบิด และควันกรอกข้อมูลถนน 'นี่คือทหารของ Favel คิด Causton ' เขาถึงศูนย์แล้ว โดยวันพรุ่งนี้คนจะควบคุมการ เมือง แต่เขาไม่รู้เกี่ยวกับเฮอร์ริเคนของ Wyatt ไม่ทราบ? " ระเบิดอีกที่กระจายไม่ไกล Causton เปิด และวิ่งกลับมาถนนแคบห้อง ศูนย์ เขาพบร้านขายเปล่า ปีนในทางหน้าต่างแตกและซ่อนหลัง เขามีผู้สื่อข่าว และ ได้ในการต่อสู้ ก่อนที่จะ เขารู้ว่า มันจะไม่เซฟออกมาหลายชั่วโมง เมื่อเขาไม่ออกมา มันเป็นช่วงเช้า เขากลับไปสแควร์เซ็นทรัล การต่อสู้ได้ย้ายไป แต่เขา ยังสามารถได้ยินเสียงปืน ที่มุมของสี่เหลี่ยมเห็นกองทัพรถที่ มีสูง haired ยุติธรรมคนอยู่ด้านข้าง ที่ คนสวมเครื่องแบบสีเขียวของกองทัพของ Favel Causton วิ่งถึงเขา 'ต้องดู Favel จูลิโอ เขากล่าวอย่างรวดเร็ว ' คุณรู้ว่าเขาเป็นอย่างไร ' คนจ้องไปที่เขา ' ใช่ ฉัน ฉันมาธุระ เจ้าหน้าที่ที่สองของเขาและคุณคือใคร? " ' Causton ฉันผู้สื่อข่าว ฉันมีข่าวสำคัญบางอย่างใน Favel .' เป็นมอง Causton ขึ้นและลง "ตกลง เขากล่าว 'ได้มา' พวกเขาทั้งสองได้เข้าไปในรถ และเริ่มเป็น เครื่องยนต์ 'สิ่งนี้ข่าวเกี่ยวกับ "เขาถามขึ้น 'มีคนเรียกว่า Wyatt...' เริ่ม Causton Wyatt และดอว์สันตามสัญชาตญาณการต่อสู้สำหรับ Pierre เซนต์จากเรือนจำตำรวจมีล็อคพวกเขาขึ้นในหินขนาดเล็ก อาคารด้านหลังสถานีตำรวจ นี้อาจจะมีบันทึกของพวกเขาชีวิตเนื่องจาก ที่เกี่ยวกับสี่โมงในการ เช้า ตีระเบิดหลายสถานีตำรวจ และส่วนใหญ่อาคารถูกทำลาย เสียงรบกวนมาก แก้วตกลงไปในห้องและผนังจับ Wyatt และวางบนชั้น ดอว์สันกับ ของแผ่นดินเหนือศีรษะของพวกเขา แล้วระเบิดมากขึ้นขยายทั้งหมดรอบสี่เหลี่ยมภายนอก และพวกเขาผู้ชายกลางกรุงเทพ กรีดร้อง และตะโกน ที่ เสียงที่ดูเหมือนจะ ไปเที่ยว แต่ในที่สุด ก็กลายเป็นเงียบสงบ ที่ต่อสู้ได้ย้ายบน 'ดี ' กล่าวว่า ดอว์สัน "เรายังมีชีวิตอยู่ ฉันคิดว่า ' เขาพยายามหัวเราะอย่างกล้าหาญ แต่มีการสั่นในเสียงของเขา เขามีแล้วกลัวมากแน่นอนในระหว่างการต่อสู้ เขา - ใหญ่จิมดอว์สัน ที่ไม่กลัวอะไร และผู้เขียนหนังสือที่มีชื่อเสียงเกี่ยวกับสงคราม และการต่อสู้... และผู้ชายใหญ่แข็งแรงชอบตัวเอง 'มันเป็นเรื่องตลก รู้จัก เขาก็ ' ผมเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ของผจญภัยในหนังสือของฉัน แต่ฉันไม่ได้หนึ่งก่อน ' 'นี้ไม่ใช่เรื่องผจญภัย กล่าวว่า Wyatt coldly ' เป็นชีวิตจริงและสงครามที่แท้จริง และเราได้ให้ออกไปให้พ้นจากที่นี่ ฉันต้อง ค้นหาจูลี่ และแน่ใจว่าเธอจะปลอดภัย ' 'ใช่ คุณเข้า' ดอว์สันมองชายหนุ่มที่ตอนนี้เดิน รอบเรือนจำขนาดเล็กของพวกเขา เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจได้จับกุมพวกเขา Wyatt ได้บอกให้เงียบและไม่โต้เถียง แต่ไม่ได้ฟัง ดอว์สัน และเพื่อ ให้ตำรวจโกรธมีล็อคพวกเขาทั้งสองขึ้น และขณะ Wyattกังวลของเขาผู้หญิง เขา ดอว์สัน ถูก ความกังวลเกี่ยวกับตัวเองเท่านั้น เขาเริ่มรู้สึกละอายใจ ' ผมคิดว่า ผมควรพูดว่า ขออภัย Wyatt ฉันเริ่มทำปัญหาในครั้งต่อไปสำหรับคุณ คุณสามารถตีหัวแรก ' Wyatt ยิ้ม ' บางทีฉันจะ แต่ไม่เคยคิดที่ขณะนี้ ลองไปของที่นี่ " เขาได้ตอนนี้ยืนอยู่กับ รู้สึก ด้วยมือของเขา ' ฉันคิดว่า ระเบิดดังกล่าวอย่างใดอย่างหนึ่งได้รับความเสียหายผนังนี้ บางทีเราสามารถผลักดันหินบางออก และให้รูขนาดใหญ่พอที่จะปีนผ่าน ลองมัน!' พวกเขายากจนเก้าอี้แบบเป็นชิ้น และใช้ตัดไม้ขุดที่ผนัง มันยากทำงาน และใช้เวลานาน เวลา แต่ หลายชั่วโมงหลังจาก มีรูเพียงขนาดใหญ่พอสำหรับร่างกายของมนุษย์รอบคอบ พวกเขาตระเวนผ่านหลุม และ พบตัวเองในถนนแคบไม่กี่เมตรจากการจัตุรัสกลางเมืองมีใคร ถนน เพื่อพวกเขาไปอย่างรวดเร็วไปยังมุมมองออก สี่เหลี่ยมก็เต็มไป ด้วยศพ พวกเขาวางทุก เงียบ และในตอนเย็นสดใสแสงแดด ป่วย และ หวั่นไหว Wyatt ดอว์สันหัน และเริ่มข้ามเมือง ทางโรงแรม เมื่อพวกเขาก็มี มันมีสายตอนเย็น มี ไม่มีใครในโรงแรม แต่พวกเขาได้เห็นว่า ทหารได้มีการ เสียขวด และแก้ววางทุก ในแถบนั้น พวกเขาค้นหาทุกห้อง และก็ดอว์สันที่พบข้อความจากจูลี่มันเป็นชิ้นส่วนของ กระดาษคงไปที่ประตูตู้ใต้บันได Wyatt อ่านได้อย่างรวดเร็ว 'เธอทิ้งกับคนที่สองโมงบ่ายนี้ เขากล่าว' ตะวันออก เดินขึ้นลงในการภูเขา หวังว่าพวกเขา ไม่รันเข้าต่อสู้อีก ' เขาแต่เพียงแห่งเหนื่อยมาก ดอว์สันมองที่เขา ' ลองหาอาหาร และได้รับการนอนหลับกี่ชั่วโมงก่อนที่เราไปหลังจากพวกเขา ' Wyatt จ้องไปที่บันทึกในมือของเขา ' สิ่งที่ต้องทำก่อนเราออกจากเซนต์ Pierre,'เขากล่าวว่า ' ต้องพบ Favel และเตือนเขาเกี่ยวกับพายุหมุน ' พวกเขาได้ตื่นที่สามโมงเช้า ทหารมีค้นหาโรงแรม Wyatt และดูดอว์สัน ลงบันได และเห็นชายสูง haired ยุติธรรมสั่งการให้ เขาการค้นหา และเห็นพวกเขา 'ฉันกำลังมองหาคนที่เรียกว่า Wyatt เขาเรียก Wyatt ก้าวไปข้างหน้า 'ว่าเป็น เขากล่าวว่า 'WhoÄ' ' Favel อยากให้คุณ มาใน ฉันรีบ ผมจะอธิบายในขณะที่เราขับ ' Wyatt และดอว์สันยังครึ่งหลับ ตามเขาไปที่รถของเขา เป็นพวกเขาdrove, the fair hairedman talked. 'I'm Manning, Favel's number two. An English newsman came inyesterday with some storyabout a hurricane. He says you're the man who knows all about it. I've been looking for youall over the city.' Favel was using the post office building for his war office. Hissoldiers had now taken most ofSt Pierre and had driven Serrurier's army out to the north and south east. There wasstill fierce fighting on theedges of the city, and smoke from burning buildings rose high into the night sky. When they arrived, Manning took them straight into a big room at theback of the building andleft them there. Causton was standing by a window and hurried over to them. 'Welcome back,' he said. 'You managed to get out of prison, then.' Wyatt smiled. 'Only because we were bombed. What happened to you? Andis Favel winning this war?' 'I'll tell you later,' said Causton. 'Favel wants to talk to you now.I've told him about Mabel, butI don't think he believes me.' At that moment Favel entered the room, followed by Manning andseveral other officers. Favelwas a thin, but strong - looking man, with an intelligent face and very blue eyes. He turned to Wyattat once. 'Ah, Mr Wyatt,' he said politely. 'I want to hear all about thishurricane of yours.' Wyatt knew that this was his last chance. Favel must believe him,Wyatt began to talk. He toldFavel the facts and figures, carefully and honestly. He told him about the old man in thehills, and about his ownstrong feeling that Mabel would change direction and hit the island. 'But you haven't had any new information for nearly two days,'Manning said. 'And why hasn'tBrooks left the Base?' 'I can understand that,' said Favel calmly. 'Brooks is afraid we'lltake the Base if he leaves, andthat the Americans will never get it back. Please continue, Mr Wyatt.' Wyatt explained the danger of floods. 'There could be a tidal wavefrom the sea as high as 15metres,' he said. Favel's eyes suddenly narrowed. 'Show me,' he ordered. He opened alarge map out on thetable. 'Nowhere below the 25 metre contour line will be safe,' Wyatt said.With a black pen he drewa big circle round St Pierre. 'There will be serious floods in the city, on Cap Sarrat, andon all the low ground roundSantego Bay. And also up the Negrito valley, of course.' 'If you are right about this hurricane,' said Manning. 'I am right,' Wyatt said strongly. 'Mabel will hit San Fernandezsometime tonight ortomorrow.' Favel stared at the map. Then he looked up at Wyatt. I believe you, Mr Wyatt,' he said quietly. 'And from now on, you willbe my one man weatherinformation office.' He turned to Manning. 'This hurricane is now a fact. So, we must change ourplans.' Manning gave Wyatt a very angry look. 'But Julio, we're fighting awar! You can't Ä' 'I must,' said Favel. 'These are my people, Charles. There are sixtythousand of them in thiscity. I can't take a
chance with their lives. Now go away, and let me think.'

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

เมื่อ causton ออกจากโรงแรม , กลุ่มของข้าราชการตำรวจกับ Wyatt และ

ดอว์สันได้หายตัวไป เขาตัดสินใจ
ไปสถานีใหญ่ในจตุรัสกลางเมือง และหวังว่าเขาจะหา

ไอ้ดอว์สัน

และมี แต่มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เขาจะไปผ่านถนนแคบกลับ

ผ่านซ่อนในขณะที่ทหารแล้วย้าย
อย่างละเอียดอีกครั้ง แล้วซ่อนอีกเมื่อเขาเข้ามาใกล้
ตารางที่เขาเห็นว่าเขา
สายเกินไป มีการต่อสู้กันอย่างดุเดือด
แล้วขึ้น ทั้งหมดรอบ ๆตาราง กระสุนถูก
บินผ่านอากาศและ

แล้วหลายอาคารถูกไฟไหม้ ที่เขาเห็น เขาเห็นระเบิดระเบิดและควันเต็มถนน
.
' เหล่านี้เป็นทหาร favel , ' ' causton คิด เขามาถึง
ศูนย์แล้ว พรุ่งนี้
คนของเขาจะควบคุม
เมือง แต่เขารู้เรื่องไวแอทพายุเฮอริเคน สงสัยจัง ?
ระเบิดอีกลูกระเบิดไม่ไกล causton หันและวิ่งกลับเข้าไปในถนนแคบ ๆ

, ห่างจากศูนย์กลางเมือง

เขาพบมีร้านว่าง ปีนเข้ามาทางหน้าต่างแตก
และซ่อนอยู่ด้านหลัง เขา

เป็นนักข่าว และมีการต่อสู้

ก่อน เขารู้ว่ามันคงไม่ปลอดภัยที่จะออกมาหลาย
ชั่วโมง
เมื่อเขาทำออกมา มันคือตอนเช้า เขากลับไป
สี่เหลี่ยมกลาง การต่อสู้

ได้ย้ายออกไป แต่เขาก็ยังได้ยินเสียงปืน ที่มุมของสี่เหลี่ยมที่เขาเห็นรถทหาร
กับสูง ยุติธรรมผม
ผู้ชายข้างๆ
ผู้ชายใส่เครื่องแบบสีเขียวทหาร favel . causton วิ่งมา

' เค้า ฉันต้องเห็น ฮูลิโอ favel ' ' เขาพูดอย่างรวดเร็ว คุณรู้ว่าเขา
? '
ผู้ชายที่จ้องมองเขา ใช่ ฉันทำ ผม แมนนิง เจ้าหน้าที่คนที่สองของเขา .
แล้วคุณเป็นใคร ?
' causton . ฉันเป็นนักข่าว ฉันมีบางข่าวที่สำคัญสำหรับ favel '
แมนนิ่งมอง causton ขึ้นและลง’ โอเค , ' ' เขากล่าวว่า ได้รับใน ' พวกเขา
ทั้งสองได้เข้าไปในรถและ

' Manning เริ่มเครื่องยนต์ นี่มันข่าวเกี่ยวกับ ? เขาถาม .
' มีคนเรียกไอ้ . . . . . . . " เริ่มต้น causton

.และไอ้ดอว์สันฟังการต่อสู้สำหรับ St Pierre จากคุก ตำรวจได้จับ

ไว้ในศิลาขนาดเล็ก
ตึกด้านหลังสถานีตำรวจกลาง นี้อาจบันทึกชีวิต

เพราะ ตอนประมาณ 4 โมงเย็น
ตอนเช้า ระเบิดหลายตีสถานีตำรวจและอาคารถูกทำลายมากที่สุดของ
.
เสียงแย่มาก เศษแก้วที่ตกอยู่ในห้องและผนัง
สั่นสะเทือนWyatt และ
ดอว์สันที่วางบนพื้นด้วย
แขนเหนือหัวของพวกเขา ระเบิดแล้วระเบิดอีกรอบ
ตารางภายนอก และพวกเขาได้ยินผู้ชาย

เสียงกรีดร้องและตะโกน

รบกวนดูไปหลายชั่วโมง แต่ในที่สุดมันก็เงียบ

' สงครามได้ย้ายบน ดี ! ' กล่าวว่า ดอว์สัน เรายังมีชีวิตอยู่ ฉันว่า . . . '
เขาพยายามหัวเราะอย่างไม่เกรงกลัว แต่มันสั่นในเสียงของเขา เขามี

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.