“Dad……..”Suddenly, Ke Yunhai’s fadi

“Dad……..”

Suddenly, Ke Yunhai’s fading eyes once again seemed to focus, as if he were using all the last bits of his life force to look at Meng Hao. He looked almost as if he were in a daze.

There in front of him, he saw a figure slowly materializing behind Meng Hao. It was a man in a white robe, whose features looked completely different than Meng Hao’s. He had long hair, and looked young, but also seemed to be filled with an endless ancientness.

This was none other than… Ke Jiusi!

Ke Jiusi looked at his father with tears in his eyes. He slowly kneeled down, his body superimposing with Meng Hao’s.

A smile appeared on Ke Yunhai’s face. He had long since put all the pieces of the puzzle together. He nodded, and slowly reached his hand out to touch Meng Hao’s forehead. Or… perhaps he was touching Ke Jiusi’s forehead.

In that instant, images appeared in Ke Yunhai’s mind. He saw the destruction of the Demon Immortal Sect and Ke Jiusi’s shocking final battle. He saw how Ke Jiusi returned to life and watched over the Demon Immortal Sect alone for tens of thousands of years.

Ke Jiusi looked at Ke Yunhai. Tears streamed down his face as he softly said: “Dad…. I learned to be a bit more sensible…. I’m sorry for everything before…. I’m sorry. Father… everything was my fault….”

At long last, he was able to see his father again. At long last, he was able to say those words to his Father.

The words were Ke Jiusi’s, and they were also Meng Hao’s. Two people, one set of words. It was hard to tell if Ke Jiusi was borrowing Meng Hao’s mouth, or Meng Hao was borrowing Ke Jiusi’s soul.

“Dad…. I’ve grown up. You can stop worrying, sir. I will always make you proud….”

Ke Yunhai looked at Meng Hao and Ke Jiusi for a long moment. His face filled with a kind smile, a smile filled with admiration, and even more so, deep content.

“Thank you,” said Ke Yunhai, his voice hoarse. “You, also, are my son. We are father and son in this life.” He gave Meng Hao a profound look, and within that gaze could be seen doting indulgence and kindness. It was in that moment that the innumerable white nodes of light completely surrounded his body.

Meng Hao trembled as he realized that the hand which had been holding Ke Yunhai, was now holding nothing. The final lick of flame in the oil lamp, was extinguished.

“DAD!!” Tears rained down Meng Hao’s face as he watched Ke Yunhai fade away. Outside, the ninety-ninth bell toll of the death knell could be heard!

One less than a hundred. Perfection was not permitted. The death knell protected the path, guarded the way. It could not have one too many, or one too less. Ninety-nine paths to the underworld.

That is the death knell which tolls when a Paragon perishes.

The sound of the death knell continued to echo about throughout the seven great mountain peaks of the First Heaven. In that moment, the million Cultivators in the Seven Peaks were kowtowing toward the Fourth Peak. Everyone, including the other Paragons, bowed deeply.

On the Fourth Peak, the sounds of weeping rose up. All of the disciples turned toward the direction of Ke Yunhai’s Immortal’s cave and began to kowtow on bended knees.

Ke Yunhai had perished.

As Meng Hao watched Ke Yunhai vanish completely, the sound of wailing drifted in from outside. He knelt there silently for a very long time before finally rising to his feet. Clutching his chest, he walked out of the Immortal’s cave. Outside, he saw that all of the Fourth Peak disciples were present, looking in his direction. As he looked back at them, an expression of profound grief filled his face.

He looked up into the sky, and the sunlight poured into his eyes. For a moment, he thought he could see Ke Yunhai’s shadow. Ninety-nine beams of light swirled around him, escorting him away. As Ke Yunhai made his way off into the distance, he turned his head slightly to glance at the lands below, and at Meng Hao.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"พ่อ..."ทันใดนั้น Ke หยุนไห่ซีดตาอีกครั้งดูเหมือนจะโฟกัส ว่า เขาใช้บิตสุดท้ายทั้งหมดของพลังชีวิตของเขาไปดูที่เมงเฮา เขาดูเกือบเป็นถ้าเขาดึกมีเขา เขาเห็นรูปช้า materializing หลังเฮาเมง คนในเสื้อคลุมสีขาว คุณสมบัติที่มองอย่างสมบูรณ์แตกต่างเมงเฮาได้ เขามีผมยาว และหนุ่มมอง แต่ยัง ดูเหมือนจะเต็มไป ด้วย ancientness การสิ้นสุดไม่เป็น... Ke JiusiKe Jiusi มองไปที่พ่อของเขา ด้วยน้ำตาในดวงตาของเขา เขาค่อย ๆ kneeled ลง ร่างกายของเขาซ้อนกับเมงเฮารอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของหยุนไห่ Ke เขามีนานตั้งแต่ใส่ทุกชิ้นของปริศนาโดด เขาเลยต้อง และค่อย ๆ เอื้อมมือไปสัมผัสหน้าผากเมงเฮา หรือบางทีเขาถูกสัมผัสหน้าผาก Ke Jiusiในทันทีที่ ภาพปรากฏในใจ Ke หยุนไห่ เขาเห็นการทำลายของปีศาจอมตะนิกายและ Ke Jiusi ศึกสุดท้ายที่น่าตกใจ เขาเห็นว่า Ke Jiusi กลับไปใช้ชีวิต และดูผ่านปีศาจอมตะนิกายเพียงอย่างเดียวสำหรับนับหมื่นปีKe Jiusi ดูหยุนไห่ Ke น้ำตาสตรีมลงใบหน้าของเขาเขาได้กล่าวว่า: "พ่อ... ผมได้เรียนรู้ให้เหมาะสมเป็นบิตเพิ่มเติม... ขอโทษสำหรับทุกอย่างก่อน... ขอโทษ พ่อ...ทุกอย่างเป็นความผิดของฉัน... "ในที่สุด เขาก็ได้เห็นพ่อของเขาอีกครั้ง ในที่สุด เขาก็สามารถที่จะพูดคำเหล่านั้นกับพ่อของเขาคำถูก Ke Jiusi และยังเป็นเมงเฮา คนสองคน หนึ่งชุดคำ มันก็ยากที่จะบอกว่า Ke Jiusi ถูกยืมปากเมงเฮา หรือเมงเฮาถูกยืม Ke Jiusi วิญญาณ"พ่อ... ฉันได้เติบโตขึ้น คุณสามารถหยุดกังวล ที่รัก ผมจะมักจะทำให้คุณภูมิใจ..."หยุนไห่ Ke มองที่เฮาเมงและ Ke Jiusi ช่วงยาว ใบหน้าของเขาเต็มไป ด้วยรอยยิ้มดี รอยยิ้มที่เต็มไป ด้วยการชื่นชม และเนื้อหานั้น ลึกขอบคุณ กล่าวว่า หยุนไห่ Ke เสียงเขาแหบ "คุณ ด้วย ได้ลูกชาย เราเป็นบิดาและบุตรในชีวิตนี้" เขาให้เฮาเมงดูลึกซึ้ง และภายในที่มองเห็นวิวที่สามารถเห็นหลงใหลได้ปลื้มและความสบายความเมตตา มันเป็นในขณะที่โหนขาวนับไม่ถ้วนของแสงทั้งหมดล้อมรอบร่างกายของเขาเฮา เมง trembled ตามที่เขารับรู้ว่า มือที่ได้รับการถือครองหยุนไห่ Ke ตอนนี้กำลังจับอะไร เลียสุดท้ายของเปลวไฟในตะเกียง ถูกดับ"พ่อ!!" น้ำตาฝนตกลงงเฮาเป็นเขาดูหยุนไห่ Ke ที่จางหายไป นอก โทรระฆังเก้าสิบเก้าของ knell เสียชีวิตอาจจะได้ยินหนึ่งน้อยกว่าร้อย ไม่สามารถสมบูรณ์ Knell ตายป้องกันเส้นทาง วิธีรักษา มันอาจไม่ได้มากเกินไป หรือหนึ่งน้อยเกินไป เก้าสิบเก้าการเส้นทางไปยังยมโลกที่เป็น knell ตายซึ่งค่าเมื่อ perishes พารากอนเสียงของ knell ตายยังคงสะท้อนเกี่ยวกับตลอดเจ็ดยอดขุนสวรรค์ครั้งแรก ในช่วงเวลานั้น เครื่องพรวนดินล้านในเจ็ดยอดถูก kowtowing ไปสู่จุดสูงสุดสี่ ทุกคน รวมทั้ง Paragons อื่น ๆ ลงลึกบนยอดสี่ เสียงร้องไห้ลุกขึ้น ทั้งหมดของสาวกที่หันไปสู่ทิศทางของ Ke หยุนไห่อมตะถ้ำ และเริ่มที่จะ kowtow บนเข่า bendedหยุนไห่ Ke ได้เสียชีวิตเป็นเมงเฮาดูหยุนไห่ Ke ที่หายไปอย่างสมบูรณ์ เสียง wailing ลอยในจากภายนอก เขาทำมีอย่างเงียบ ๆ เป็นเวลานานมากก่อนก็ ขึ้นไปที่เท้าของเขา กำหน้าอกของเขา เขาเดินออกจากถ้ำของอมตะ นอก เขาเห็นว่า สาวกสูงสุดสี่ทั้งหมดมีอยู่ มองในทิศทางของเขา ตามเขากลับมาดูที่พวกเขา การแสดงถึงความเศร้าโศกลึกซึ้งเต็มใบหน้าของเขาเขามองขึ้นสู่ท้องฟ้า และแสงอาทิตย์เทลงในดวงตาของเขา ครู่ เขาคิดว่า เขาจะได้เห็นเงาของหยุนไห่ Ke เก้าสิบเก้าคานแสงปั่นเขา พาเขาออกไป Ke หยุนไห่ทำทางของเขาออกเป็นระยะทาง เขาหันศีรษะเล็กน้อยการ ที่ที่ดินด้านล่าง และเมงเฮา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"พ่อ ...... .. "

ทันใดนั้น Ke Yunhai ดวงตาสีซีดจางอีกครั้งดูเหมือนจะมุ่งเน้นไปราวกับว่าเขากำลังใช้ทุกบิตสุดท้ายของพลังชีวิตเขาไปดูที่เม้งเฮา เขามองเกือบจะเป็นถ้าเขาอยู่ในอาการงุนงง.

มีในด้านหน้าของเขาเขาเห็นรูปเบื้องหลังช้า materializing เม้งเฮา มันเป็นคนที่อยู่ในเสื้อคลุมสีขาวซึ่งมีคุณสมบัติที่แตกต่างกันมองอย่างสมบูรณ์กว่าเม้งเฮาส์ เขามีผมยาวและมองหนุ่มสาว แต่ยังดูเหมือนจะเต็มไปด้วย ancientness ไม่มีที่สิ้นสุด.

นี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก ... Ke Jiusi!

Ke Jiusi มองไปที่พ่อของเขาด้วยน้ำตาในดวงตาของเขา เขาคุกเข่าลงอย่างช้า ๆ ร่างกายของเขาซ้อนกับเม้งเฮาส์.

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของ Ke Yunhai เขาได้วางยาวตั้งแต่ชิ้นส่วนทั้งหมดของปริศนากัน เขาพยักหน้าและค่อยๆเอื้อมมือของเขาออกไปแตะหน้าผากเม้งเฮาส์ หรือ ... บางทีเขาอาจจะได้รับการสัมผัสหน้าผาก Ke Jiusi ของ.

ในทันทีว่าภาพที่ปรากฏในใจของ Ke Yunhai เขาเห็นการล่มสลายของการต่อสู้ครั้งสุดท้ายปีศาจอมตะนิกายและ Ke Jiusi ของตกตะลึง เขาเห็นว่า Ke Jiusi กลับไปใช้ชีวิตและมองไปที่ปีศาจอมตะนิกายเพียงอย่างเดียวสำหรับนับหมื่นของปีที่ผ่านมา.

Ke Jiusi มองที่ Ke Yunhai น้ำตาสตรีมลงบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาเบา ๆ กล่าวว่า: "พ่อ ... ผมได้เรียนรู้ที่จะเป็นบิตที่เหมาะสมมากขึ้น ... ฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่มาก่อน ... ฉันขอโทษ. พระบิดา ... ทุกอย่างเป็นความผิดของฉัน ... . "

ที่นานเขาก็สามารถที่จะเห็นพ่อของเขาอีกครั้ง ที่นานเขาก็สามารถที่จะพูดคำเหล่านั้นกับพ่อของเขา.

คำที่มี Ke Jiusi และพวกเขาก็มีความเม้งเฮาส์ คนสองคนที่หนึ่งชุดของคำ มันเป็นเรื่องยากที่จะบอกว่า Ke Jiusi ถูกยืมปากเมงเฮาหรือเม้งเฮาถูกยืมจิตวิญญาณของ Ke Jiusi.

"พ่อ ... ฉันได้เติบโตขึ้น คุณสามารถหยุดกังวลครับ ฉันมักจะทำให้คุณมีความภาคภูมิใจ ... . "

Ke Yunhai มองที่เม้ง Hao และ Ke Jiusi สำหรับช่วงเวลาที่ยาว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มชนิดรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความชื่นชมและมากยิ่งขึ้นเพื่อให้เนื้อหาลึก.

"ขอบคุณ" Ke Yunhai, เสียงแหบเสียงของเขากล่าวว่า "คุณยังเป็นลูกชายของฉัน เราเป็นพ่อและลูกชายในชีวิตนี้. "เขาให้เม้งเฮาดูลึกซึ้งและอยู่ในสายตาที่อาจจะเห็นการปล่อยตัวทุ่มเทและความเมตตา มันอยู่ในช่วงเวลาที่ว่าโหนดสีขาวนับไม่ถ้วนของแสงสมบูรณ์ล้อมรอบร่างกายของเขา.

เม้งเฮากลัวจนตัวสั่นในขณะที่เขาตระหนักว่ามือที่ได้รับการถือครอง Ke Yunhai ได้รับในขณะนี้ถืออะไร เลียสุดท้ายของเปลวไฟในตะเกียงน้ำมันที่ถูกดับ.

"พ่อ !!" น้ำตาฝนตกลงบนใบหน้าของเม้งเฮาขณะที่เขาดู Ke Yunhai จางหายไป นอก 99 โทรระฆังมรณะอาจจะได้ยิน!

หนึ่งน้อยกว่าหนึ่งร้อย ความสมบูรณ์แบบไม่ได้รับอนุญาต มรณะเส้นทางการป้องกันเตรียมพร้อมทาง มันไม่สามารถมีหนึ่งมากเกินไปหรือน้อยเกินไป เก้าสิบเก้าเส้นทางไปยังนรก.

นั่นคือมรณะที่ติดลบเมื่อพารากอนพินาศ.

เสียงมรณะยังคงสะท้อนเกี่ยวกับตลอดทั้งเจ็ดยอดภูเขาที่ยิ่งใหญ่ของสวรรค์แรก ในขณะที่ล้านพรวนดินในเจ็ด Peaks ถูก kowtowing ไปทางสี่ยอด ทุกคนรวมทั้ง Paragons อื่น ๆ โค้งคำนับ.

เมื่อวันที่สี่ยอดเสียงร้องไห้นั้นก็ลุกขึ้น ทั้งหมดของพวกสาวกหันไปทางทิศทางของถ้ำ Ke Yunhai อมตะและเริ่มที่จะหมอบคลานอยู่บนหัวเข่างอ.

Ke Yunhai เสียชีวิต.

ในฐานะที่เป็นเม้งเฮาดู Ke Yunhai หายไปอย่างสมบูรณ์เสียงคร่ำครวญลอยจากภายนอก เขาคุกเข่ามีอย่างเงียบ ๆ เป็นเวลานานมากก่อนที่จะเพิ่มขึ้นไปที่เท้าของเขา กำหน้าอกของเขาที่เขาเดินออกจากถ้ำอมตะของ นอกเขาเห็นว่าทั้งหมดของสาวกสี่ยอดอยู่ในปัจจุบันมองในทิศทางของเขา ในขณะที่เขามองกลับมาที่พวกเขาแสดงออกของความเศร้าโศกลึกซึ้งเต็มใบหน้าของเขา.

เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าและแสงแดดเทลงไปในดวงตาของเขา สำหรับช่วงเวลาที่เขาคิดว่าเขาจะเห็นเงาของ Ke Yunhai เก้าสิบเก้าคานของแสงหมุนวนอยู่รอบ ๆ ตัวเขาพาเขาออกไป ในฐานะที่เป็น Ke Yunhai ทำทางของเขาออกไปในระยะทางที่เขาหันหัวของเขาเล็กน้อยเหลือบดินแดนด้านล่างและที่เม้งเฮา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" พ่อ . . . . . "ทันใดนั้นเคอหยวนไห่ไปตาอีกครั้งดูเหมือนจะโฟกัส ถ้าเขาใช้ทุกบิตสุดท้ายของพลังชีวิตของเขาดู เมิ่งฮ่าว เขาดูเกือบจะเป็นถ้าเขาอยู่ในภาวะที่งงงวยมีต่อหน้าเขา เขาเห็นรูปช้า materializing ข้างหลังเมิ่งเฮ่า มันคือชายในชุดคลุมสีขาวที่มีคุณสมบัติดูแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงกว่าเมิงเฮา เขามีผมยาวและดูเด็ก แต่ยังดูเหมือนจะเต็มไป ด้วยการ ancientness เจ็ดชั่วโคตรนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก . . . . . . . เก๋ jiusi !เก๋ jiusi มองพ่อของเขาด้วยน้ำตาในดวงตาของเขา เขาค่อยๆ คุกเข่าลง ร่างกายของเขาซ้อนกับเมิ่งฮ่าว .รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเค่อหยุนไห่ เขาเคยใส่ทุกชิ้นของปริศนากัน เขาพยักหน้า และค่อยๆยื่นมือของเขาออกไปจับหน้าผากของเมิ่งเฮ่า หรือ . . . . . . . บางทีเขาก็สัมผัสหน้าผากของ Ke jiusi .ในวินาทีนั้น ภาพที่ปรากฏในเคอหยวนไห่รังเกียจ เขาเห็นการทำลายปีศาจอมตะนิกายและ Ke jiusi ตกตะลึง สุดท้ายการต่อสู้ เขาเห็นเก๋ jiusi กลับมามีชีวิตและมองดูปีศาจอมตะพรรคเดียวนับหมื่นปีเก๋ jiusi มองเค่อหยุนไห่ น้ำตาก็ไหลของเขาขณะที่เขาเบา ๆว่า " พ่อ . . . . . . . ฉันเรียนรู้ที่จะมีสติมากขึ้น . . . . . . . ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่าง ก่อน . . . . . . . ฉันขอโทษ พ่อ . . . . . . . . . . . . . . " ทุกอย่างเป็นความผิดของฉันในที่สุดเขาก็สามารถที่จะเห็นพ่อของเขาอีกครั้ง ในที่สุดเขาก็สามารถที่จะพูดกับพ่อของเขาคำพูดของ Ke jiusi , และพวกเขายัง เมิ่งฮ่าว . สอง คน หนึ่ง ชุดของคำ มันก็ยากที่จะบอกได้ว่า เก๋ jiusi คือปากยืมเมิงเฮา หรือเมิงเฮาถูกยืมไป jiusi วิญญาณ" พ่อ . . . . . . . ฉันโตขึ้น คุณสามารถหยุดกังวล ครับ ผมจะทำให้แม่ภูมิใจ . . . . . . . "เค่อหยุนไห่มองเมิง Hao และ Ke jiusi เป็นเวลานาน . ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มชนิดที่รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความชื่นชมและมากยิ่งขึ้นดังนั้น ลึก เนื้อหา" ขอบคุณ " เค่อหยุนไห่ เสียงแหบของเขา " คุณก็ยังเป็นลูกชายของฉัน เราเป็นพ่อลูกกัน ในชีวิตนี้ เขาให้ เมิ่งฮ่าวดูลึกซึ้ง และ ภายใน สายตาอาจจะเห็นและความลุ่มหลงและความเมตตา มันอยู่ในขณะนั้นว่า สีขาวจุดนับไม่ถ้วนของแสงล้อมร่างของเขาเมิ่งเฮ่าสั่นสะท้านขณะที่เขาก็ตระหนักได้ว่า มือที่เคยจับเค่อหยุนไห่ บัดนี้ถืออะไรเลย ที่เลียสุดท้ายของเปลวไฟในตะเกียง น้ำมันก็ดับ" พ่อ ! ! ! ! " น้ำตาฝนตกลงหน้าเมิ่งเฮ่าจ้องดูเค่อหยุนไห่ที่จางหายไป ภายนอกเก้าสิบเก้าเบลล์โทรแห่งความตายลางร้ายอาจจะได้ยินหนึ่งไม่ถึงร้อย ความสมบูรณ์ไม่ได้รับอนุญาต ความตายลางร้ายป้องกันเส้นทาง ซึ่งทาง มันอาจจะไม่ได้มีหนึ่งมากเกินไป หรือน้อยเกินไป เก้าเก้าสิบเส้นทางสู่นรกนั่นคือความตายลางร้ายที่โทลเวย์เมื่อพารากอนพินาศ .เสียงของความตายลางร้ายต่อเสียงสะท้อนเกี่ยวกับตลอดเจ็ดดียอดภูเขาแห่งสวรรค์ก่อน ในตอนนั้นเอง ล้านเกษตรกรในเจ็ดยอดอยู่ kowtowing สู่จุดสูงสุดที่สี่ ทุกคน รวมทั้งตัวอย่างอื่น ๆ , โค้งลึกๆบนยอดเขาที่สี่ เสียงร่ำไห้ลุกขึ้น . ทั้งหมดของสาวกหันไปทางทิศทางของเค่อหยุนไห่อมตะของถ้ำและเริ่มจำวัดบนหัวเข่า bended .เค่อหยุนไห่ตายไปแล้วอย่างเมิงเฮาดูเค่อหยุนไห่หายไปเลย เสียงร่ำไห้ที่ลอยมาจากข้างนอก เขาคุกเข่าอยู่เงียบๆเป็นเวลานานมากก่อนที่จะเพิ่มขึ้นไปที่เท้าของเขา จับที่หน้าอก เขาเดินออกมาจากถ้ำของอมตะ ภายนอก , เขาเห็นทั้งหมดของสาวกสูงสุดสี่ปัจจุบันมองไปในทิศทางของเขา เขาหันกลับไปมองพวกนั้น การแสดงออกของความเศร้าโศกที่ลึกซึ้งเต็มหน้าของเขาเขาเงยหน้าขึ้นสู่ท้องฟ้าและแดดสาดเข้ามาในดวงตาของเขา ชั่วขณะหนึ่ง เขาคิดว่าเขาเห็นเค่อหยุนไห่เงา เก้าคานของแสงฟุ้งรอบตัวเขา พาเขาออกไป ที่ทำทางของเขาไปเค่อหยุนไห่ระยะทาง เขาหันศีรษะของเขาเล็กน้อยเพื่อมองลงด้านล่าง และที่ เมิ่งฮ่าว