D. repens is transmitted by mosquit

D. repens is transmitted by mosquitoes belonging to different
genera, e.g. Aedes, Anopheles and Culex (Otranto et al.,
2009). In the past few years, some carriers have influenced
the distribution of several insect-borne parasitosis, including
filarial diseases and, as a consequence, the distribution
of Dirofilaria spp. in Europe has notably increased in several
countries (Genchi et al., 2009; Otranto et al., 2009). The distribution
of D. repens recently spread from South-Eastern to
Central and Western areas and, currently, there is evidence
of an increased number of cases reported within known
endemic areas, e.g. Italy (Genchi et al., 2009; Otranto et al.,
2009; Traversa et al., 2010), and for the occurrence of new
foci in previously free countries, e.g. the Netherlands and
Germany (Hermosilla et al., 2006; Overgaauw and van Dijk,
2009; Pantchev et al., 2009). Together with a rise in the
cases of canine infection, in the recent past an increased
number of infections from D. repens in human beings was
observed in some European countries (Szénási et al., 2008;
Genchi et al., 2009; Pampiglione et al., 2009).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ง repens จะถูกส่งโดยยุงที่เป็นที่แตกต่างกัน
จำพวกเช่น ยุง, ก้นปล่องและยุงรำคาญ (Otranto ตอัล.
2009) ในไม่กี่ปีที่ผ่านมาผู้ให้บริการบางที่มีอิทธิพลต่อการกระจาย
หลายแมลง parasitosis รวมทั้งโรค
filarial และเป็นผลให้การจัดจำหน่ายของเอสพีพี
dirofilaria ในยุโรปได้เพิ่มขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในหลายประเทศ
(Genchi et al, 2009.Otranto et al,. 2009) การกระจายของ
ง repens แพร่กระจายมาจากตะวันออกเฉียงใต้ที่จะ
พื้นที่ภาคกลางและตะวันตกและขณะนี้มีหลักฐาน
ของจำนวนที่เพิ่มขึ้นของการรายงานกรณีที่รู้จักกันภายใน
พื้นที่เฉพาะถิ่นเช่น อิตาลี (Genchi et al, 2009;.. Otranto ตอัล, 2009
. Traversa et al, 2010) และสำหรับการเกิดขึ้นของใหม่
จุดโฟกัสในประเทศฟรีก่อนหน้านี้เช่น เนเธอร์แลนด์และ
เยอรมนี (Hermosilla et al, 2006;. overgaauw และรถตู้ Dijk, 2009
. pantchev et al, 2009) พร้อมกับการเพิ่มขึ้นของ
กรณีของการติดเชื้อสุนัขในอดีตที่ผ่านมาเป็นจำนวนที่เพิ่มขึ้นของการติดเชื้อ
จากง repens ในมนุษย์ได้รับการ
สังเกตในบางประเทศในยุโรป (szénási et al, 2008;..
Genchi et al, 2009;. pampiglione et al, 2009)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีส่งดอกชมพู D. โดยยุงของต่าง ๆ
สกุล เช่นมาก Anopheles และ Culex (Otranto et al.,
2009) บางสายการบินมีผลในไม่กี่ปีที่ผ่านมา
กระจาย parasitosis ในการแบกรับแมลงต่าง ๆ รวมถึง
filarial โรค และ สัจจะ การกระจาย
ของ Dirofilaria โอในยุโรปมียวดเพิ่มใน
ประเทศ (เท็นชูกา et al., 2009 Otranto et al., 2009) การกระจาย
ของ D. ดอกชมพูเพิ่งกระจายจากตะวันออกเฉียงใต้เพื่อ
กลางและตะวันตก และ ขณะนี้ มีหลักฐาน
ของจำนวนเพิ่มขึ้นกรณีรายงานภายในรู้จัก
พื้นที่ยุง เช่นอิตาลี (เท็นชูกา et al., 2009 Otranto et al.,
2009 Traversa et al., 2010), และการเกิดใหม่
foci ในประเทศก่อนหน้านี้ฟรี เช่นเนเธอร์แลนด์ และ
เยอรมนี (Hermosilla และ al., 2006 Overgaauw และ van Dijk,
2009 Pantchev et al., 2009) พร้อมขึ้น
กรณีสุนัขติดเชื้อ ในล่าสุดผ่านการเพิ่ม
จำนวนติดเชื้อจากดอกชมพู D. ในมนุษย์ถูก
ในบางประเทศในยุโรป (Szénási et al., 2008;
เท็นชูกา et al., 2009 Pampiglione et al., 2009)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

repens
D .จะถูกส่งโดยยุงเป็นของที่แตกต่าง
เอื้องเช่นยุงก้นปล่องและยุงลาย aedes ( otranto et al .
2009 ) ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาผู้ให้บริการบางรายการมีอิทธิพล
ซึ่งจะช่วยให้การกระจายของ parasitosis แมลงอยู่หลายแห่งรวมถึงโรค
filarial และเป็นผลการจำหน่าย
ของ dirofilaria พืชในยุโรปมีเพิ่มขึ้นในหลายประเทศ
( genchi et al . 2009 โดยเฉพาะotranto et al . 2009 )
ซึ่งจะช่วยให้การกระจายของ D . repens เมื่อไม่นานมานี้กระจายตัวอยู่โดยรอบจาก south-eastern
ซึ่งจะช่วยให้พื้นที่ทางตอนกลางและตะวันตกและอยู่ในขณะนี้,มีหลักฐาน
ซึ่งจะช่วยในการเพิ่มจำนวนของกรณีรายงาน ภายใน ที่มีชื่อเสียง
ซึ่งจะช่วยแพร่ระบาดพื้นที่,เช่นอิตาลี( genchi et al ., 2009 ; otranto et al .,
2009 ; traversa et al ., 2010 )และสำหรับที่เกิดขึ้นของใหม่
ซึ่งจะช่วยจุดที่แสงจากแว่นมารวมกันในที่แบบไม่เสียค่าบริการในประเทศเช่นที่เนเธอร์แลนด์และ
เยอรมนี( hermosilla et al . 2006 overgaauw และรถตู้ dijk
2009 pantchev et al . 2009 ) พร้อมด้วย
ซึ่งจะช่วยเพิ่มขึ้นในกรณีที่การติดเชื้อสุนัขในอดีตเมื่อไม่นานมานี้เพิ่มขึ้น
หมายเลขที่มีการติดเชื้อได้จาก repens D .ในมนุษย์เป็น
สังเกตเห็นในประเทศยุโรปบางส่วน( szénási et al . 2008
genchi et al . 2009 pampiglione et al . 2009 )