The breeze was turning cold now, bu

The breeze was turning cold now, but Peter lingered still on the balcony. In his mind’s eye he was recalling the slender form of Edmund as he had leant against the porch, willing that image to overlie the railing before him now. His brother’s hands were outstretched, just so, with his shoulders hunched ever so slightly, and if Peter half-closed his eyes he could almost see the wind tousling Edmund’s dark hair.

Oh, to be permitted to tousle it himself, running his fingers through the silky black strands! Or better yet, to slip his hands around that slim waist and clasp that graceful figure to his own! But Peter knew that it would not end there; once begun, he would not be able to restrain himself from unleashing all of his unseemly passion upon his brother. And that would be the end of them both, for Edmund would be gravely affronted and aggrieved by such an outpouring of unnatural, unbridled lust, and Peter, for his own part, would be too ashamed to ever face Edmund or any other living creature again.

And so Peter reined in his base desires, denying himself any hope of release from the prison built around him by his own heart and mind.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สายลมเปิดเย็นตอนนี้ แต่ปีเตอร์อวลอยู่ยังคงอยู่บนระเบียง ในตาของเขาจิตใจ เขาไม่เรียกแบบสเลนเดอร์ของ Edmund เป็นเขาก็ leant กับระเบียง ยินดีรูปเกยราวก่อนเขาตอนนี้ มือของน้องถูก outstretched ดังนั้น ด้วย hunched เคยดังนั้นเล็กน้อยไหล่ของเขา และถ้าปีเตอร์ครึ่งปิดตา เขาเกือบได้เห็นลมผมดำของ Edmund touslingโอ้ การได้รับอนุญาตให้ tousle ตัวเอง ใช้นิ้วมือของเขาผ่าน strands ดำซิลคี้โอคส์ หรือยัง ดีลื่นมือรอบเอวที่บาง และลัดรูปที่สง่างามกับเขาเอง แต่ปีเตอร์รู้ว่า มันจะไม่สิ้นสุดมี เมื่อเริ่ม ท่านจะไม่สามารถห้ามตัวเองจากขุนนางของเขารัก unseemly ตามน้อง และที่จะเป็นการสิ้นสุดของพวกเขาทั้งสอง Edmund จะใกล้ affronted และแค้นจนตามเช่นมีภาพการไหลของลัสท์ธรรมชาติ unbridled และปีเตอร์ ในส่วนของตัวเอง จะละอายเกินไปที่จะเคยเผชิญ Edmund หรือชีวิตสัตว์อื่น ๆ อีกและเพื่อให้ปีเตอร์ reined ในความต้องการพื้นฐานของเขา การปฏิเสธตัวเองใด ๆ หวังออกจากคุกมาเขา ด้วยหัวใจและจิตใจของเขาเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สายลมกำลังหันเย็นในขณะนี้ แต่ปีเตอร์ยังคงอ้อยอิ่งอยู่บนระเบียง ในความคิดของเขาที่เขากำลังนึกถึงรูปแบบเรียวของเอ๊ดมันด์ในขณะที่เขา leant กับมุขเต็มใจภาพที่วางตัวราวบันไดก่อนที่เขาตอนนี้ มือพี่ชายของเขาถูกยื่นออกเพียงเพื่อให้กับไหล่ของเขาทำให้โค้งเคยดังนั้นเล็กน้อยและถ้าปีเตอร์ครึ่งปิดตาของเขาที่เขาเกือบจะได้เห็นลม tousling ผมสีเข้มของเอ๊ดมันด์. โอ้ที่จะได้รับอนุญาตให้ทำให้ยุ่งเหยิงมันเองวิ่งนิ้วมือของเขาผ่าน เส้นสีดำเนียน! หรือดีกว่ายังจะลื่นมือของเขาที่รอบเอวบางและจับมือว่าตัวเลขสง่างามของเขาเอง! แต่ปีเตอร์รู้ว่ามันจะไม่จบอยู่ที่นั่น ครั้งเดียวเริ่มเขาจะไม่สามารถที่จะยับยั้งตัวเองจากการปล่อยทั้งหมดของความรักไม่สมควรของเขาเมื่อพี่ชายของเขา และที่จะเป็นจุดสิ้นสุดของพวกเขาทั้งสองสำหรับเอ๊ดมันด์จะเคร่งขรึม affronted และได้รับบาดเจ็บด้วยเช่นการส่องธรรมชาติปรารถนาดื้อด้านและปีเตอร์สำหรับส่วนของตัวเองจะละอายใจเกินไปที่จะเคยเผชิญกับเอ๊ดมันด์หรือสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ อีกครั้ง . และเพื่อให้ปีเตอร์ reined ในความต้องการของฐานของเขาปฏิเสธตัวเองความหวังของการปล่อยจากคุกที่สร้างขึ้นรอบ ๆ ตัวเขาด้วยหัวใจของเขาเองและจิตใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สายลมก็เริ่มหนาวแล้ว แต่ปีเตอร์ก็อยู่ที่ระเบียง ในจิตใจของเขา อาย เขาระลึกถึงรูปแบบเพรียวของเอ็ดมันด์ เมื่อเขาได้เรียนรู้กับมุข เต็มใจ ที่ภาพจะนอนทับ ราวก่อนเขา มือของพี่ชายของเขากางออก เพื่อให้ มีบ่าโค้งเคยดังนั้นเล็กน้อยและถ้าปีเตอร์ปิดครึ่งตาของเขา เขาจะเห็นลม tousling เอ็ดมันด์ก็มืดผม

อ้อ จะอนุญาตให้สังกะตังตัวเอง ใช้นิ้วของเขาผ่านเนียนสีดำเส้น ! หรือดีกว่ายังลื่นมือของเขาอยู่ที่เอวที่บางและเข็มที่สง่างาม ร่างของเขาเอง แต่ปีเตอร์รู้ว่ามันจะไม่ได้จบที่นั่น เมื่อเริ่มเขาจะไม่สามารถที่จะยับยั้งตัวเองจากการปล่อยทั้งหมดของความรักที่ไม่เหมาะสมของเขาเมื่อพี่ชายของเขา และนั่นจะเป็นจุดจบของพวกเขาทั้งสองสำหรับเอ็ดมันจะเคร่งขรึมและเจอกับเศร้าโศกด้วยเช่นการแสดงความรู้สึกของวิกฤต , หื่น , ดื้อด้านและปีเตอร์ สำหรับส่วนของเขาเองก็อายที่เคยหน้าเอ็ดมันหรือสิ่งมีชีวิตอื่นใดอีก

แล้วปีเตอร์ reined ในความต้องการพื้นฐานของเขาการปฏิเสธตัวเองหวังใด ๆของการปล่อยจากคุกที่สร้างขึ้นรอบ ๆตัวเขา โดยหัวใจและจิตใจของเขาเอง