This book represents a missed oppor

This book represents a missed opportunity. A polemicist in a hurry, McLaren does not provide an adequate analysis of the thought of either Ernesto Guevara or Paulo Freire. He does argue strenuously for the need to create a "pedagogy of revolution," which presumably would involve an attempt to transform popular consciousness on a grand scale so that the vast majority of the world's population could become "self-reflexive" agents "of struggle" (p. 88). His goal is to criticize contemporary capitalism, and not to analyze Guevara and Freire as historical actors.

It should hardly be surprising that this book will fail to satisfy historians, since they are not its intended audience. Since this review is intended for historians, and not educational theorists, I will address issues of primary interest to historians. There is no denying that Paulo Freire was Latin America's most significant educational theorist in the second half of the twentieth century. With the notable exceptions of Celso de Rui Beisiegel and Vanilda Paiva, however, there has been a tendency among those who write about Freire to ignore the historical context in which he operated, not least of all his roots in the developmental nationalism of the 1950s. One also would think, from the way that he is treated here, that Freire worked for the administration of Salvador Allende during his time in exile in Chile, instead of for the administration of Eduardo Frei. This is unfortunate, because it obscures much about the political evolution of Freire himself during what was, arguably, the most productive period of his life. Similarly, McLaren extracts Ernesto "Che" Guevara from his historical context, most particularly in terms of his role as the inspirer of "two, three, many Vietnams." Guevara's choice of violence as his means to political ends led to both his spectacular success in Cuba and his pathetic failure in Bolivia. That Guevara's primary contribution to Latin American history was as a proponent of a "pedagogy of love," as McLaren suggests, remains to be proven. The late Jacobo Timerman provocatively argued that Che, and those he inspired in his native land, greased "the wheels" of the Dirty Warriors' [End Page 151] "killing machine." More recently, Paul Berman has suggested that Guevara's "unmentionable achievement" was the establishment of "Soviet-style prison camps in Cuba." Clearly, there is a need to move toward a less sentimental understanding of Guevara, especially at a time in which even students with "Bush 2000" T-shirts claim to be his admirers. Nevertheless, McLaren's prose is forceful, and his book might provoke some interesting discussion if assigned in a class on modern political movements in Latin America. Since the best biographies of Guevara available in English are too lengthy to use in undergraduate classes, this book might provide a reasonable alternative. His analysis of the symbolic uses of Che might be combined profitably with the movie El dia que me quieras.

It is unfortunate, however, that McLaren himself is so prone to quite literal demonization of his enemies, a practice I presume we will not encourage our students to emulate. Shouldn't those like McLaren who practice "critical pedagogy" have respect for what Freire called the "reciprocal power of dialogue"? And given recent trends in historical scholarship that have celebrated the agency of the popular classes, will any of us want to revive the concept of "false consciousness"? Otherwise, how can we criticize the Bolivian peasants for failing in their historic duty to support Guevara?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนังสือเล่มนี้แสดงถึงพลาดโอกาส Polemicist รีบ แมคลาเรนไม่ได้ให้การวิเคราะห์ความคิดของเออร์ Guevara หรือเที่ยว Paulo เพียงพอ เขาเถียงเกลียวสำหรับการสร้างการ "ศึกษาศาสตร์ปฏิวัติ ซึ่งสันนิษฐานว่าจะเกี่ยวข้องกับความพยายามที่จะเปลี่ยนจิตสำนึกนิยมทั้งที่ส่วนใหญ่ของประชากรของโลกอาจกลายเป็น"ตัวตน-reflexive"ตัวแทน"ของการต่อสู้" (หนา 88) เป้าหมายของเขาคือ วิพากษ์ทุนนิยมร่วมสมัย และไม่วิเคราะห์ Guevara และเที่ยวเป็นนักประวัติศาสตร์It should hardly be surprising that this book will fail to satisfy historians, since they are not its intended audience. Since this review is intended for historians, and not educational theorists, I will address issues of primary interest to historians. There is no denying that Paulo Freire was Latin America's most significant educational theorist in the second half of the twentieth century. With the notable exceptions of Celso de Rui Beisiegel and Vanilda Paiva, however, there has been a tendency among those who write about Freire to ignore the historical context in which he operated, not least of all his roots in the developmental nationalism of the 1950s. One also would think, from the way that he is treated here, that Freire worked for the administration of Salvador Allende during his time in exile in Chile, instead of for the administration of Eduardo Frei. This is unfortunate, because it obscures much about the political evolution of Freire himself during what was, arguably, the most productive period of his life. Similarly, McLaren extracts Ernesto "Che" Guevara from his historical context, most particularly in terms of his role as the inspirer of "two, three, many Vietnams." Guevara's choice of violence as his means to political ends led to both his spectacular success in Cuba and his pathetic failure in Bolivia. That Guevara's primary contribution to Latin American history was as a proponent of a "pedagogy of love," as McLaren suggests, remains to be proven. The late Jacobo Timerman provocatively argued that Che, and those he inspired in his native land, greased "the wheels" of the Dirty Warriors' [End Page 151] "killing machine." More recently, Paul Berman has suggested that Guevara's "unmentionable achievement" was the establishment of "Soviet-style prison camps in Cuba." Clearly, there is a need to move toward a less sentimental understanding of Guevara, especially at a time in which even students with "Bush 2000" T-shirts claim to be his admirers. Nevertheless, McLaren's prose is forceful, and his book might provoke some interesting discussion if assigned in a class on modern political movements in Latin America. Since the best biographies of Guevara available in English are too lengthy to use in undergraduate classes, this book might provide a reasonable alternative. His analysis of the symbolic uses of Che might be combined profitably with the movie El dia que me quieras.It is unfortunate, however, that McLaren himself is so prone to quite literal demonization of his enemies, a practice I presume we will not encourage our students to emulate. Shouldn't those like McLaren who practice "critical pedagogy" have respect for what Freire called the "reciprocal power of dialogue"? And given recent trends in historical scholarship that have celebrated the agency of the popular classes, will any of us want to revive the concept of "false consciousness"? Otherwise, how can we criticize the Bolivian peasants for failing in their historic duty to support Guevara?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนังสือเล่มนี้แสดงถึงโอกาสที่เกี่ยวกับ เป็น polemicist รีบ แม็คลาเรน ไม่ได้ช่วยให้การวิเคราะห์ที่เพียงพอของความคิดของเออร์เนสโต กูวารา หรือเปาโล แฟร์ . เขาโต้เถียงตัวเป็นเกลียว เพื่อต้องการที่จะสร้าง " การสอนของการปฏิวัติ " ซึ่งสันนิษฐานว่าอาจเกี่ยวข้องกับความพยายามที่จะเปลี่ยนจิตสำนึกที่ได้รับความนิยมในระดับแกรนด์ ดังนั้นส่วนใหญ่ของประชากรของโลกจะกลายเป็นตัวเอง " สะท้อน " ตัวแทน " ของการต่อสู้ " ( หน้า 88 ) เป้าหมายของเขาคือการวิจารณ์ทุนนิยมร่วมสมัยและไม่วิเคราะห์เกบารา Freire ในฐานะนักแสดงและประวัติศาสตร์มันก็แทบจะไม่น่าแปลกใจที่หนังสือเล่มนี้จะล้มเหลวในการตอบสนอง นักประวัติศาสตร์ เนื่องจากพวกเขาไม่ได้ของผู้ชมเป้าหมาย เนื่องจากรีวิวนี้มีไว้สำหรับนักประวัติศาสตร์ และไม่ศึกษาทฤษฎี ผมจะแก้ไขปัญหาการขยายตัวของประวัติศาสตร์ . ไม่มีการปฏิเสธว่า เปาโล แฟร์ คือ การศึกษาทฤษฎีที่สำคัญที่สุดของละตินอเมริกาในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ยี่สิบ ด้วยข้อยกเว้นที่โดดเด่นของเซลโซ เดอ รุย beisiegel vanilda และ paiva อย่างไรก็ตาม มี แนวโน้ม ของผู้ที่เขียนเกี่ยวกับ Freire ไม่สนใจบริบททางประวัติศาสตร์ซึ่งเขาใช้เวลาไม่น้อยของรากของเขาในชาตินิยมของพัฒนาการยุค หนึ่งก็จะคิดจากวิธีที่เขาปฏิบัติมา ที่ Freire ทำงานเพื่อการบริหารงานของ Salvador Allende ในช่วงเวลาของเขาในการเนรเทศในชิลี แทนเพื่อการบริหารงานของเอดูอาร์โด้ ฟราย . นี้จะโชคร้ายเพราะมันปิดกั้นมากเกี่ยวกับวิวัฒนาการทางการเมืองของ Freire ตัวเองในระหว่างที่ อย่าง ระยะเวลาการผลิตมากที่สุดในชีวิตของเขา และสารสกัดจากเออร์เนสโต " เช กูวาราแม็คลาเรน " จากบริบททางประวัติศาสตร์ของเขามากที่สุดโดยเฉพาะอย่างยิ่งในแง่ของบทบาทของเขาเป็นผู้บันดาล " สอง สาม หลาย Vietnams " กูวาราเป็นทางเลือกของความรุนแรงเป็นวิธีการของเขาเพื่อเป้าหมายทางการเมืองที่นำไปสู่ความสำเร็จของเขาทั้งงดงามในคิวบาและความล้มเหลวที่น่าสมเพชของเขาในโบลิเวีย ที่หลักของเกบาราผลงานประวัติศาสตร์ละตินอเมริกาเป็นผู้สนับสนุนของ " ครูรัก " แม็คลาเรนบอก ยังคงต้องพิสูจน์ . สายจาโคโบ Timerman ยั่วแย้งว่าเจ๊ และพวกเขาได้รับแรงบันดาลใจในแผ่นดินของเขาพื้นเมือง ปาน " ล้อ " ของสกปรกของนักรบหน้า 151 [ จบ ] " เครื่องจักรสังหาร " เมื่อเร็วๆ นี้ พอล เบอร์แมนได้ชี้ให้เห็นว่า เกวาร่า " ซึ่งไม่สามารถเอ่ยถึงได้สำเร็จ " การจัดตั้ง " โซเวียตสไตล์ในค่ายกักกันในคิวบา " ชัดเจนว่า ต้องมีการย้ายไปสู่ความเข้าใจเห็นอกเห็นใจน้อยลงของเกบารา , โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาที่นักเรียน แม้ " บุช 2000 " เสื้อยืดเรียกร้องจะชื่นชมเขา อย่างไรก็ตาม แม็คลาเรน ร้อยแก้วคือพลัง และหนังสือของเขาที่อาจจะกระตุ้นให้เกิดการอภิปรายที่น่าสนใจถ้าได้รับมอบหมายในชั้นเรียนสมัยใหม่ในการเคลื่อนไหวทางการเมืองในละตินอเมริกา เนื่องจากที่ดีที่สุดชีวประวัติของเกบาราในภาษาอังกฤษมีความยาวมากเกินไปที่จะใช้ในระดับปริญญาตรีเรียน หนังสือเล่มนี้อาจเป็นทางเลือกที่เหมาะสม การวิเคราะห์ของเขาใช้เช สัญลักษณ์อาจจะรวมเป็นประโยชน์กับภาพยนตร์ El Dia que ฉัน quieras .มันโชคร้าย แต่ที่แม็คลาเรนเองก็มักจะค่อนข้างอักษรปีศาจของศัตรูของเขา , การปฏิบัติที่ผมคิดว่าเราจะไม่สนับสนุนให้นักเรียนของเราที่จะเลียนแบบ ไม่เหมือนแม็คลาเรนที่ฝึกสำคัญ " ครุศาสตร์ " เคารพสิ่งที่ Freire เรียกว่า " พลังซึ่งกันและกัน การเสวนา " และได้รับแนวโน้มล่าสุดในประวัติศาสตร์ ทุนการศึกษาที่ได้ฉลองหน่วยงานของคลาสที่ได้รับความนิยม จะใด เราต้องการที่จะฟื้นแนวคิดของ " สติ " เท็จ มิฉะนั้นเราจะวิจารณ์ชาวบ้านโบลิเวียล้มเหลวในหน้าที่สำคัญของพวกเขาที่จะสนับสนุน เกวาร่า ?