27utilitarian distinction to be wro

27

utilitarian distinction to be wrong, the point must be drastically restated. The point must be not merely that a judicial decision to be rational must be made in the light of some conception of what ought to be, but that the aims, the social policies and purposes to which judges should appeal if their decisions are to be rational, are themselves to be considered as part of the law in some suitably wide sense of "law" which is held to be more illuminating than that used by the Utilitarians. This restatement of the point would have the following consequence: instead of saying that the recurrence of penumbral questions shows us that legal rules are essentially incomplete, and that, when they fail to determine decisions, judges must legislate and so exercise a creative choice between alternatives, we shall say that the social policies which guide the judges' choice are in a sense there for them to discover; the judges are only "drawing out" of the rule what, if it is properly understood, is "latent" within it. To call this judicial legislation is to obscure some essential continuity between the clear cases of the rule's application and the penumbral decisions. I shall question later whether this way of talking is salutory, but I wish at this time to point out something obvious, but likely, if not stated, to tangle the issues. It does not follow that, because the opposite of a decision reached blindly in the formalist or literalist manner is a decision intelligently reached by reference to some conception of what ought to be, we have a junction of law and morals. We must, I think, beware of thinking in a too simple-minded fashion about the word "ought." This is not because there is no distinction to be made between law as it is and ought to be. Far from it. It is because the distinction should be between what is and what from many different points of view ought to be. The word "ought" merely reflects the presence of some standard of criticism; one of these standards is a moral standard but not all standards are moral. We say to our neighbour, "You ought not to lie," and that may certainly be a moral judgment, but we should remember that the baffled poisoner may say, "I ought to have given her a second dose." The point here is that intelligent decisions which we oppose to mechanical or formal decisions are not necessarily identical with decisions defensible on moral grounds. We may say of many a decision: "Yes, that is right; that is as it ought to
be," and we may mean only that some accepted purpose or policy has been thereby advanced; we may not mean to endorse the moral propriety of the policy or the decision. So the contrast between the mechanical decision and the intelligent one can be reproduced inside a system dedicated to the pursuit of the most evil aims. It does not exist as a contrast to be found only in legal systems which, like our own, widely recognize principles of justice and moral claims of individuals.
An example may make this point plainer. With us the task of sentencing




28

in criminal cases is the one that seems most obviously to demand from the judge the exercise of moral judgment. Here the factors to be weighed seem clearly to be moral factors: society must not be exposed to wanton attack; too much misery must not be inflicted on either the victim or his dependents; efforts must be made to enable him to lead a better life and regain a position in the society whose laws he has violated. To a judge striking the balance among these claims, with all the discretion and perplexities involved, his task seems as plain an example of the exercise of moral judgment as could be; and it seems to be the polar opposite of some mechanical application of a tariff of penalties fixing a sentence careless of the moral claims which in our system have to be weighed. So here intelligent and rational decision is guided however uncertainly by moral aims. But we have only to vary the example to see that this need not necessarily be so and surely, if it need not necessarily be so, the Utilitarian point remains unshaken. Under the Nazi regime men were sentenced by courts for criticism of the regime. Here the choice of sentence might be guided exclusively by consideration of what was needed to maintain the state's tyranny effectively. What sentence would both terrorize the public at large and keep the friends and family of the prisoner in suspense so that both hope and fear would cooperate as factors making for subservience? The prisoner of such a system would be regarded simply as an object to be used in pursuit of these aims. Yet, in contrast with a mechanical decision, decision on these grounds would be intelligent and purposive, and from one point of view the decision would be as it ought to be. Of course, I am not unaware that a whole philosophical tradition has sought to demonstrate the fact that we cannot correctly call decisions or behavior truly rational unless they are in conformity with moral aims and principles. But the example I have used seems to me to serve at least as a warning that we cannot use the errors of formalism as something which per se demonstrates the falsity of the utilitarian insistence on the distinction between law as it is and law as morally it ought to be.
We can now return to the main point. If it is true that the intelligent decision of penumbral questions is one made not mechanically but in the light of aims purposes, and policies, though not necessarily if the light of anything we would call moral principles, is it wise to express this important fact by saying that the firm utilitarian distinction between what is the law is and what it ought to be should be dropped? Perhaps the claim that it is wise cannot be theoretically refuted for it is, in effect, an invitation to revise our conception of what a legal rule is. We are invited to include in the "rule" the various aims and policies in the light of which its penumbral cases are decided on the ground that these aims have, because of their importance, as much right to be called law as the core of legal rules whose meaning is settled.




29

But though an invitation cannot be refuted, it may be refused and I would proffer two reasons for refusing this invitation. First, everything we have learned about the judicial process can be expressed in other less mysterious ways. We can say laws are incurably incomplete and we must decide the penumbral cases rationally by reference to social aims. I think Holmes, who had such a vivid appreciation of the fact that "general propositions do not decide concrete cases," would have put it that way. Second, to insist on the utilitarian distinction is to emphasize that the hard core of settled meaning is law in some centrally important sense and that even if there are borderlines, there must first be lines. If this were not so the notion of rules controlling courts' decisions would be senseless as some of the "Realists"-in their most extreme moods, and, I think, on bad grounds-claimed.
By contrast, to soften the distinction, to assert mysteriously that there is some fused identity between law as it is and as it ought to be, is to suggest that all legal questions are fundamentally like those of the penumbra. It is to assert that there is no central element of actual law to be seen in the core of central meaning which rules have, that there is nothing in the nature of a legal rule inconsistent with all questions being open to reconsideration in the light of social policy. Of course, it is good to be occupied with the penumbra. Its problems are rightly the daily diet of the law schools. But to be occupied with the penumbra is one thing, to be preoccupied with it another. And preoccupation with the penumbra is, if I may say so, as rich a source of confusion in the American legal tradition as formalism in the English. Of course we might abandon the notion that rules have authority; we might cease to attach force or even meaning to an
argument that a case falls clearly within a rule and the scope of a precedent. We might call all such reasoning "automatic" or "mechanical," which is already the routine invective of the courts. But until we decide that this is what we want, we should not encourage it by obliterating the Utilitarian distinction.


III

The third criticism of the separation of law and morals is of a very different character; it certainly is less an intellectual argument against the Utilitarian

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

27ความแตกต่างที่เป็นประโยชน์จะไม่ถูกต้อง จุดต้องมีการกำหนดใหม่อย่างรวดเร็ว จุดดำเนินต้องไม่เพียงแต่ว่า ต้องทำการตัดสินยุติธรรมจะเชือดนี้แนวความคิดบางสิ่งควรจะเป็น แต่จุดมุ่งหมาย วัตถุประสงค์ในการที่ผู้พิพากษาควรอุทธรณ์ถ้าตัดสินใจจะถูกเชือด และนโยบายสังคมตัวเองถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของกฎหมายในภาวะเหมาะสมกว้างของ "กฎหมาย" ที่จัดขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณมากขึ้นกว่าที่ใช้ Utilitarians ทำงบใหม่จุดนี้จะมีสัจจะต่อไปนี้: แทนที่จะพูดว่า เกิดคำถาม penumbral แสดงให้เราเห็นว่า กฎหมายกฎหลักไม่สมบูรณ์ และว่า เมื่อพวกเขาล้มเหลวในการกำหนดตัดสิน ผู้พิพากษาต้อง legislate และเพื่อ ออกกำลังกายเป็นทางเลือกที่สร้างสรรค์ระหว่างทาง เราจะบอกว่า นโยบายสังคมที่แนะนำทางเลือกของผู้พิพากษาอยู่ในความรู้สึกมีไว้ได้ ผู้พิพากษาเป็นเพียง "วาดออก" กฎอะไร ถ้ามันถูกเข้าใจอย่างถูกต้อง เป็น "แฝงอยู่" ภายในนั้น การกฎหมายการยุติธรรมนี้จะบังบางความต่อเนื่องที่สำคัญระหว่างกรณีชัดเจนของโปรแกรมประยุกต์ของกฎและตัดสิน penumbral ผมจะถามต่อไปว่า วิธีการนี้คือ salutory แต่ฉันต้องการครั้งนี้เพื่อชี้ให้เห็นอย่างชัดเจน แต่ แล้ว ถ้าไม่มีระบุ การ tangle ปัญหา มันไม่เป็นไปตามที่ เนื่องจากตรงข้ามของการตัดสินใจถึง formalist ที่อย่างคนตาบอด หรือ literalist ลักษณะเป็นการตัดสินใจที่ฉลาดถึง โดยอ้างอิงถึงความคิดบางอย่างที่ควรจะเป็น เรามีการเชื่อมต่อของกฎหมายและศีลธรรม เราต้องการ คิด ระวังความคิดในการซื้อมากเกินไปเกี่ยวกับคำ "ควรด้วย" ไม่ได้เนื่องจากมีไม่แบ่งแยกจะทำระหว่างกฎหมายมันเป็น และควรจะอยู่ จากนั้น มันเป็น เพราะแตกควรอยู่ระหว่างคืออะไรและอะไรจากหลายจุดของมุมมองต่าง ๆ ควรจะเป็น เพียงคำว่า "ควร" สะท้อนของบางมาตรฐานวิจารณ์ มาตรฐานนี้เป็นมาตรฐานทางศีลธรรม แต่มาตรฐานไม่มีคุณธรรม เราพูดกับเพื่อนบ้านของเรา "คุณไม่ควรนอน และที่แน่นอนอาจจะพิพากษาทางศีลธรรม แต่เราควรจำไว้ว่า baffled poisoner อาจพูดว่า "ฉันควรจะได้ให้เธอยาสอง" จุดจะตัดสินใจที่ชาญฉลาดที่เราต่อต้านการตัดสินใจทางกล หรือทางไม่จำเป็นต้องเหมือนกับตัดสินใจ defensible บนเหตุผลทางศีลธรรม เราอาจพูดของการตัดสินใจ: "ใช่ ที่เหมาะสม ก็ ตามที่มันควรจะ" และเราอาจหมายความ เพียงว่า บางส่วนยอมรับวัตถุประสงค์ หรือ เลื่อนนโยบายจึง เราไม่อาจหมายความว่า การสลักหลังแต่คุณธรรมของนโยบายหรือการตัดสินใจ ดังนั้น ความแตกต่างระหว่างการตัดสินใจทางกลและชาญฉลาดหนึ่งที่สามารถทำซ้ำในระบบทุ่มเทเพื่อการแสวงหาจุดมุ่งหมายสุดชั่วร้าย มันไม่มีเป็นความคมชัดในระบบกฎหมายที่ เช่นของเราเอง แพร่หลายรู้จักหลักของความยุติธรรมและเรียกร้องสิทธิทางศีลธรรมของบุคคล เท่านั้นตัวอย่างอาจทำให้จุดนี้ plainer กับเรางานของโทษประหาร 28ในคดีอาญาเป็นชัดมากที่สุดน่าจะเรียกร้องจากผู้พิพากษาของผู้พิพากษาทางศีลธรรม ที่นี่ปัจจัยจะชั่งน้ำหนักดูเหมือนชัดเจน ปัจจัยคุณธรรม: สังคมต้องไม่ถูกโจมตี wanton ไม่ต้องเกิดความทุกข์ยากมากเหยื่อหรือผู้อยู่ในอุปการะของเขา ต้องทำความพยายามให้เขาเพื่อชีวิตที่ดีกว่า และอีกตำแหน่งในสังคมเขาละเมิดกฎหมาย การเป็นผู้พิพากษาที่โดดเด่นสมดุลระหว่างเรียกร้องเหล่านี้ ดุลพินิจและ perplexities ที่เกี่ยวข้อง งานของเขาดูเหมือนว่า ล้วนเป็นตัวอย่างของคำพิพากษาทางศีลธรรมเป็นอาจ และดูเหมือนเป็น ขั้วตรงข้ามของโปรแกรมประยุกต์บางกลของภาษีของโทษแก้ไขประโยคที่สะเพร่าของเรียกร้องทางศีลธรรมซึ่งในระบบของเราต้องสามารถหนัก ดังนั้นที่นี่ฉลาด และเหตุผลตัดสินใจรับคำแนะนำไร uncertainly โดยมีวัตถุประสงค์ทางศีลธรรม แต่เรามีเพียงการเปลี่ยนแปลงเช่นว่า นี้ไม่จำเป็นต้องได้ และแน่นอน มันไม่จำเป็นต้องได้ จุดที่เป็นประโยชน์ยังคง unshaken ภายใต้นาซีระบอบชายถูกตัดสิน โดยศาลสำหรับการวิจารณ์ระบบการปกครอง ที่นี่หลากหลายประโยคอาจนำเฉพาะ โดยพิจารณาสิ่งที่ต้องรักษา tyranny ของรัฐได้อย่างมีประสิทธิภาพ ประโยคใดจะข่มขวัญประชาชนรวม ทั้งให้เพื่อนและครอบครัวของนักโทษในใจจดใจจ่อเพื่อที่ทั้งสองหวัง และกลัวจะให้ความร่วมมือเป็นปัจจัยที่ทำให้ subservience นักโทษของระบบดังกล่าวจะถือเป็นเพียงวัตถุที่จะใช้แสวงหาจุดมุ่งหมายเหล่านี้ ยัง in contrast with การตัดสินใจทางกล ตัดสินใจบนเหตุผลเหล่านี้จะฉลาด และ purposive และจากมุมมองหนึ่ง การตัดสินใจที่จะเป็นมันควรจะเป็น แน่นอน ฉันไม่ต่ำว่า ประเพณีปรัชญาทั้งหมดได้พยายามที่จะแสดงให้เห็นถึงความจริงที่ว่า เราไม่สามารถถูกเรียกตัดสินใจหรือพฤติกรรมเชือดอย่างแท้จริงเว้นแต่จะ โดยมีวัตถุประสงค์ทางศีลธรรมและหลักการ แต่ดูเหมือนตัวอย่างที่ได้เคยให้บริการน้อยเป็นการเตือนว่า เราไม่สามารถใช้ข้อผิดพลาดของ formalism เป็นสิ่งที่สำแดง falsity ของ insistence เป็นประโยชน์บนความแตกต่างระหว่างกฎหมายต่อ se ซึ่งเป็น และกฎหมายเป็นคุณธรรมที่มันควรจะเป็นตอนนี้เราสามารถส่งกลับไปยังจุดหลัก ถ้ามันเป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาด penumbral ถามว่าทำไม่กลไก แต่ใน light ของจริง มีจุดมุ่งหมาย วัตถุประสงค์และนโยบาย แต่ไม่จำเป็นถ้าไฟของอะไรเราจะเรียกหลักจริยธรรม มันฉลาดที่จะแสดงความจริงที่สำคัญนี้ โดยบอกว่า จะแตกเป็นประโยชน์ของบริษัทระหว่างกฎหมายคืออะไร และสิ่งที่มันควรจะเป็นควรจะลดลง บางทีอ้างว่า มีปัญญาไม่สามารถครั้งแรกราคาโต้แย้ง มี ผล เชิญเพื่อปรับปรุงแนวความคิดของเราว่ากฎตามกฎหมาย เราได้รับเชิญไปรวมไว้ใน "กฎ" มีวัตถุประสงค์และนโยบายนี้ซึ่งกรณีของ penumbral จะตัดสินใจบนพื้นดินที่จุดมุ่งหมายเหล่านี้ เพราะความสำคัญ เป็นมากต้องเรียกกฎหมายเป็นหลักของกฎหมายกฎมีความหมายไว้ ต่าง ๆ 29แต่ว่าไม่สามารถโต้แย้งเชิญ อาจปฏิเสธ และฉันจะ proffer สองเหตุผลสำหรับการปฏิเสธคำเชิญนี้ ครั้งแรก ทุกอย่างที่เราได้เรียนรู้เกี่ยวกับกระบวนการยุติธรรมสามารถถูกแสดงในน้อยลึกลับ เราสามารถกล่าวว่า กฎหมายไม่สมบูรณ์ incurably และเราต้องตัดสินใจกรณี penumbral ลูก โดยอ้างอิงถึงจุดมุ่งหมายทางสังคม ผมคิดว่า โฮลมส์ ที่มีเช่นการเพิ่มสีสันสดใสของความเป็นจริงว่า "ขั้นทั่วไปไม่เลือกกรณีคอนกรีต" จะได้ใส่มันด้วยวิธี สอง ยืนยันในการเป็นประโยชน์ความแตกต่างจะเน้นว่า แก่นของความหมายชำระกฎหมายในภาวะสำคัญใจกลางเมือง และที่ มี borderlines มีแรกต้องบรรทัด ถ้าไม่ ดังนั้นแนวคิดของกฎควบคุมศาลตัดสินจะหมดสติเป็นของ " Realists " อินอารมณ์ของพวกเขามากที่สุด และ คิดถึง อ้างเหตุผลไม่ถูกต้อง โดยคมชัด ให้นุ่มแตก เพื่อยืนยันรูปหายไปอย่างลึกลับว่ามีบาง fused ประจำระหว่างกฎหมายมันเป็น และมันควรจะเป็น เป็นคำถามกฎหมายทั้งหมดพื้นฐานเหมือนกับ penumbra แนะนำ มันจะยืนยันรูปว่า มีองค์ประกอบไม่กลางจริงกฎหมายได้ในหลักของความหมายศูนย์กลางซึ่งกฎมี ว่ามีอะไรในลักษณะของกฎกฎหมายสอดคล้องกับคำถามทั้งหมดที่เปิดให้ reconsideration นี้นโยบายสังคม แน่นอน มันเป็นที่ดีที่จะได้ครอบครองกับ penumbra ปัญหาคือเรื่อง อาหารประจำวันของโรงเรียนกฎหมาย แต่จะว่างกับ penumbra สิ่งหนึ่ง จะ preoccupied กับมันอีก และ preoccupation กับ penumbra จะ ฉันอาจพูดนั้น เป็นคนรวยเป็นต้นทางของความสับสนในประเพณีกฎหมายอเมริกันเป็น formalism ในภาษาอังกฤษ แน่นอนเราอาจละทิ้งแนวคิดว่า กฎมีอำนาจ เราอาจให้แนบกองทัพ หรือแม้แต่หมายถึงการอาร์กิวเมนต์ที่กรณีอยู่อย่างชัดเจนในกฎและขอบเขตของเหตุการ เราอาจเรียกทั้งหมดเช่นด้าน "อัตโนมัติ" หรือ "เครื่องจักร กล ซึ่งมีอยู่แล้ว invective ตามปกติของศาล แต่จนเราตัดสินใจว่า นี่คือสิ่งที่เราต้องการ ควรไม่แนะนำมัน ด้วย obliterating แตกเป็นประโยชน์IIIการวิจารณ์สามแยกของกฎหมายและศีลธรรมเป็นอักขระที่แตกต่างกันมาก แน่นอนเป็นอาร์กิวเมนต์ทางปัญญากับการเป็นประโยชน์น้อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

27

ประโยชน์ที่แตกต่างเพื่อจะผิด จุดที่ต้องเป็นอย่างหลัง . จุดที่ต้องไม่เพียงแค่การตัดสินตุลาการควรมีเหตุผลต้องทำในแง่ของความคิดของสิ่งที่ควรจะเป็น แต่จุดมุ่งหมายที่สังคมนโยบายและวัตถุประสงค์ ซึ่งผู้พิพากษาควรอุทธรณ์ หากการตัดสินใจของพวกเขาจะต้องมีเหตุผลตัวเองจะถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของกฎหมายในบางพอเหมาะ กว้าง ความรู้สึกของ " กฎหมาย " ซึ่งจัดขึ้นเพื่อจะส่องสว่างกว่าที่ใช้โดย utilitarians . ซึ่งคำสอนของจุดจะได้ผลดังนี้ แทนที่จะบอกว่า เกิดคำถามเงามัวแสดงให้เราเห็นว่ากฎของกฎหมายเป็นหลักไม่สมบูรณ์ และเมื่อพวกเขาล้มเหลวในการพิจารณาตัดสินใจผู้พิพากษาจะต้องออกกฎหมาย และดังนั้น การออกกำลังกายเป็นทางเลือกที่สร้างสรรค์ระหว่าง แทน เราก็จะบอกว่า สังคมนโยบายที่แนะนำทางเลือกของผู้พิพากษาอยู่ในความรู้สึกนั้น พวกเขาจะค้นพบ ; ผู้พิพากษาเท่านั้น " รูปวาด " ออกกฎอะไร ถ้ามันเข้าใจอย่างถูกต้อง คือ " แฝง " อยู่ภายในเรียกกฎหมายตุลาการนี้คือที่สำคัญบางส่วนความต่อเนื่องระหว่างกรณีที่ชัดเจนของโปรแกรมประยุกต์ของกฎและการตัดสินใจเงามัว . ผมจะถามต่อมาว่าวิธีพูดแบบนี้นี่ salutory , แต่ผมหวังว่าในครั้งนี้จะชี้ให้เห็นอย่างชัดเจน แต่คาดว่า ถ้าไม่ระบุ จะสู้ปัญหา มันไม่เป็นไปตามนั้นเพราะตรงข้ามกับการตัดสินถึงสุ่มสี่สุ่มห้าใน formalist หรือลักษณะ literalist เป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาด โดยการอ้างอิงถึงมีความคิดว่าควรจะมีรอยต่อของกฎหมายและศีลธรรม เราต้อง คิด ระวังของการคิดในใจด้วยง่ายแฟชั่นเกี่ยวกับคำว่า " ควรจะรู้" นี่ไม่ใช่เพราะไม่มีความแตกต่างระหว่างกฎหมายที่จะทำให้มันเป็น และ ควรจะ ห่างไกลจากมัน มันเป็นเพราะความแตกต่างระหว่างสิ่งที่เป็นและสิ่งที่ควรได้จากหลายจุดที่แตกต่างกันของมุมมองที่ควรจะเป็น คำว่า " ควรจะ " เพียงสะท้อนให้เห็นถึงสถานะของมาตรฐานของการวิจารณ์ ; หนึ่งในมาตรฐานนี้เป็นมาตรฐานทางศีลธรรม แต่มาตรฐานไม่มีคุณธรรม เราพูดกับเพื่อนบ้านของเรา" คุณไม่ควรจะโกหก " และอาจตัดสินทางศีลธรรม แต่เราควรจำไว้ว่างงงันวางยาพิษอาจพูดว่า " ฉันควรจะได้รับยาขนานที่สองของเธอ " นี่เป็นจุดที่ฉลาดในการตัดสินใจซึ่งเราคัดค้านเครื่องจักรกล หรือเป็นทางการ การตัดสินใจไม่จําเป็นต้องเหมือนกันกับการตัดสินใจป้องกันบนสนามคุณธรรมจริยธรรม เราอาจจะพูดหลายการตัดสินใจ : " ใช่ นั่นคือด้านขวามันก็ควรเป็น

" เราอาจหมายถึงเพียงว่าวัตถุประสงค์หรือนโยบายที่ได้รับการยอมรับสูง ดังนั้น เราไม่อาจจะรับรองความถูกต้องทางศีลธรรมของนโยบายหรือการตัดสินใจ ดังนั้นความแตกต่างระหว่างการตัดสินใจเชิงกลและฉลาดที่สามารถทำซ้ำในระบบ โดยเฉพาะการแสวงหาจุดมุ่งหมายสุดชั่วร้ายมันไม่ได้อยู่ที่ความคมชัด จะพบเฉพาะในระบบกฎหมายที่เหมือนของเราเอง กันอย่างแพร่หลายรู้จักหลักการของความยุติธรรมและเรียกร้องคุณธรรม จริยธรรม ของแต่ละบุคคล
ตัวอย่างอาจทำให้จุดนี้ที่เรียบง่าย . กับเราได้งานพิจารณา




28

ในคดีอาญาเป็นหนึ่งที่ดูเหมือนว่าส่วนใหญ่ก็เรียกร้องจากศาลใช้ดุลยพินิจทางศีลธรรมนี่คือปัจจัยที่จะชั่งน้ำหนักดูว่าเป็นปัจจัยทางศีลธรรม สังคมต้องไม่สัมผัสโจมตีป่าเถื่อน ; ความทุกข์มากเกินไป ไม่ต้องทำร้ายให้เหยื่อหรือบริวารของเขา ความพยายามที่ต้องทำเพื่อให้เขาได้มีชีวิตที่ดีขึ้น และสามารถอยู่ในสังคมที่มีกฎหมายเขาได้ละเมิด กับผู้พิพากษาที่โดดเด่นสมดุลระหว่างการเรียกร้องเหล่านี้ทั้งหมดพิจารณาและ perplexities เกี่ยวข้องงานของเขาดูเหมือนธรรมดา ตัวอย่างของการออกกำลังกายของการตัดสินทางจริยธรรม เท่าที่จะเป็นไปได้ และมันดูเหมือนจะเป็นตรงกันข้ามขั้วโลกของเครื่องจักรที่ใช้อัตราค่าไฟฟ้าของการแก้ไขประโยคประมาทของการเรียกร้องจริยธรรม ซึ่งในระบบของเราต้องชั่งน้ำหนักดังนั้นที่นี่ฉลาดและเหตุผลในการตัดสินใจเป็นแนวทาง แต่ไม่แน่ใจ โดยมุ่งเน้นคุณธรรม แต่เราก็จะแตกต่างกันไป ตัวอย่างที่เห็นต้องนี้ไม่จำเป็นต้องเป็นเช่นนั้น และแน่นอน ถ้ามันไม่จําเป็นต้องดังนั้นจุดประสงค์ฯ ยังคงไม่ขยับตัว . ภายใต้ระบอบการปกครองของพวกนาซี ชายถูกพิพากษาโดยศาลสำหรับการวิจารณ์ของระบอบการปกครองที่นี่ทางเลือกของประโยคอาจถูกชี้นำโดยเฉพาะการพิจารณาสิ่งที่จำเป็นเพื่อรักษาระบอบของรัฐได้อย่างมีประสิทธิภาพ ประโยคที่ทั้งสองจะกลั่นแกล้งประชาชนที่ใหญ่และให้เพื่อน ๆและครอบครัวของนักโทษในใจจดใจจ่อเพื่อให้ทั้งความหวังและความกลัว จะร่วมมือเป็นปัจจัยที่ทำให้การเป็นทาส ?นักโทษของระบบดังกล่าวจะถือว่าเป็นเพียงแค่วัตถุที่จะใช้ในการแสวงหาจุดมุ่งหมายเหล่านี้ แต่ในทางตรงกันข้ามกับการตัดสินใจเชิงกล การตัดสินใจบนพื้นฐานเหล่านี้จะฉลาดและการเขียน และจากจุดหนึ่งของมุมมองการตัดสินใจจะเป็นตามที่มันควรจะเป็น แน่นอนฉันไม่ทราบว่าเป็นทั้งปรัชญาประเพณีได้พยายามที่จะแสดงให้เห็นถึงความจริงที่ว่าเราไม่สามารถได้อย่างถูกต้องเรียกการตัดสินใจหรือพฤติกรรมอย่างแท้จริง เหตุผลนอกจากจะสอดคล้องกับวัตถุประสงค์เชิงจริยธรรมและหลักการแต่ตัวอย่างที่เคยดูเหมือนว่าจะใช้อย่างน้อยก็เตือนว่า เราไม่สามารถใช้ข้อผิดพลาดของแบบเป็นสิ่งที่ต่อ se แสดงความผิดพลาดของการเรียกร้องประโยชน์ต่อความแตกต่างระหว่างกฎหมายเป็นกฎหมายและศีลธรรมมันควรจะเป็น
ตอนนี้เราสามารถกลับไปที่ประเด็นหลักถ้ามันเป็นความจริงที่การตัดสินใจฉลาดถามเงามัวเป็นหนึ่งทำให้ไม่กล แต่ในแง่ของวัตถุประสงค์ นโยบายและเป้าหมาย แต่ไม่ได้หมายความว่าถ้าแสงของสิ่งที่เราเรียกหลักการทางศีลธรรม มันฉลาดที่จะแสดงความเป็นจริงที่สำคัญนี้ โดยกล่าวว่า บริษัท ความแตกต่างระหว่างสิ่งที่เป็นประโยชน์และสิ่งที่กฎหมาย มันควรจะเป็นควรจะทำ ?บางทีอาจจะอ้างว่ามันเป็นปัญญาไม่สามารถตามหลักวิชาข้องแวะมันคือ ผล เชิญไปทบทวนความคิดของเราสิ่งที่กฎทางกฎหมายเป็น เราได้รับเชิญที่จะรวมไว้ใน " กฎ " จุดมุ่งหมายและนโยบายต่าง ๆในแง่ของคดีที่เงามัวจะตัดสินใจบนพื้นดินที่มีจุดมุ่งหมายเหล่านี้ได้ เพราะความสำคัญของพวกเขากขวาจะเรียกว่ากฎหมายเป็นหลักในกฎหมายกฎที่มีความหมายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว




29

แต่บัตรเชิญไม่สามารถ refuted อาจถูกปฏิเสธ และผมจะบอกเหตุผลสองประการที่ปฏิเสธคำเชิญนี้ ครั้งแรก ทุกสิ่งที่เราได้เรียนรู้เกี่ยวกับกระบวนการตุลาการสามารถแสดงออกในทางลึกลับน้อยกว่าอื่น ๆเราสามารถพูด incurably กฎหมายไม่สมบูรณ์ และเราต้องตัดสินใจอย่างมีเหตุผลโดยอ้างอิงกรณีเงามัวจุดมุ่งหมายทางสังคม ฉันคิดว่า โฮล์มส์ ที่มีความ สดใสของความจริงที่ว่า " ข้อเสนอทั่วไปไม่ตัดสินใจกรณีคอนกรีต , " จะต้องเป็นแบบนั้น ประการที่สองเพื่อยืนยันความแตกต่างประโยชน์คือการเน้นที่ฮาร์ดดิสก์หลักของตัดสินความหมายคือกฎหมายในส่วนกลางที่สำคัญความรู้สึก และแม้ว่ามี borderlines มันต้องเป็นสาย ถ้าไม่ใช่เพื่อความคิดกฎการควบคุมศาล ' การตัดสินใจจะหมดสติเป็นบางส่วนของ " realists " ในอารมณ์มากที่สุด และ คิด เสียพื้นที่อ้างว่า
โดยความคมชัดเพื่อดูความแตกต่าง เพื่อยืนยันว่ามีตัวตนก็ผสมระหว่างกฎหมายมันเป็น และมันควรจะเป็น คือว่าคำถามทางกฎหมายทั้งหมด เป็นพื้นฐาน เหมือนพวก เงามัว . มันคือการยืนยันว่าไม่มีกลางองค์ประกอบของกฎหมายที่แท้จริงให้เห็นในแกนกลางของความหมายซึ่งกฎมีว่าไม่มีอะไรในธรรมชาติของกฎหมายที่ไม่สอดคล้องกับกฎทุกปัญหาการเปิดการพิจารณาในแง่ของนโยบายสังคม แน่นอนมันเป็นสิ่งที่ดีที่จะครอบครองกับเงามัว . ปัญหาการรับอาหารทุกวันของกฎหมายโรงเรียน แต่จะว่างกับเงามัวเป็นสิ่งหนึ่ง ที่จะหมกมุ่นกับมันอีก และเข้าไปกับเงามัว คือถ้าผมรวยที่สุดแหล่งที่มาของความสับสนในประเพณีกฎหมายอเมริกันเป็นแบบในภาษาอังกฤษ แน่นอนเราอาจละทิ้งความคิดที่ว่า กฎมีอำนาจ เราอาจจะหยุดแนบบังคับหรือแม้แต่ความหมายให้การโต้แย้งว่าคดีล้ม
อย่างชัดเจนภายในกฎและขอบเขตของการอ้าง เราอาจเรียกเหตุผล " อัตโนมัติ " หรือ " กล" ซึ่งมีอยู่แล้วคำหยาบประจำศาล แต่ถ้าเราตัดสินใจว่านี่คือสิ่งที่เราต้องการ เราไม่ควรให้มัน obliterating ความแตกต่างประโยชน์


3

สามวิจารณ์แยกกฎหมายและศีลธรรมของตัวอักษรที่แตกต่างกันมาก ; มันแน่นอนไม่มีอาร์กิวเมนต์กับประโยชน์
.