- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
IT WAS A PLEASURE TO BURNIT was a s
IT WAS A PLEASURE TO BURN
IT was a special pleasure to see things eaten, to see things blackened and changed. With the brass nozzle in his fists, with this great python spitting its venomous kerosene upon the world, the blood pounded in his head, and his hands were the hands of some amazing conductor playing all the symphonies of blazing and burning to bring down the tatters and charcoal ruins of history. With his symbolic helmet numbered 451 on his stolid head, and his eyes all orange flame with the thought of what came next, he flicked the igniter and the house jumped up in a gorging fire that burned the evening sky red and yellow and black. He strode in a swarm of fireflies. He wanted above all, like the old joke, to shove a marshmallow on a stick in the furnace, while the flapping pigeon-winged books died on the porch and lawn of the house. While the books went up in sparkling whirls and blew away on a wind turned dark with burning.
Montag grinned the fierce grin of all men singed and driven back by flame.
He knew that when he returned to the firehouse, he might wink at himself, a minstrel man, burnt-corked, in the mirror. Later, going to sleep, he would feel the fiery smile still gripped by his face muscles, in the dark. It never went away, that. smile, it never ever went away, as long as he remembered.
He hung up his black-beetle-coloured helmet and shined it, he hung his flameproof jacket neatly; he showered luxuriously, and then, whistling, hands in pockets, walked across the upper floor of the fire station and fell down the hole. At the last moment, when disaster seemed positive, he pulled his hands from his pockets and broke his fall by grasping the golden pole. He slid to a squeaking halt, the heels one inch from the concrete floor downstairs.
He walked out of the fire station and along the midnight street toward the subway where the silent, air-propelled train slid soundlessly down its lubricated flue in the earth and let him out with a great puff of warm air an to the cream-tiled escalator rising to the suburb.
Whistling, he let the escalator waft him into the still night air. He walked toward the comer, thinking little at all about nothing in particular. Before he reached the corner, however, he slowed as if a wind had sprung up from nowhere, as if someone had called his name.
The last few nights he had had the most uncertain feelings about the sidewalk just around the corner here, moving in the starlight toward his house. He had felt that a moment before his making the turn, someone had been there. The air seemed charged with a special calm as if someone had waited there, quietly, and only a moment before he came, simply turned to a shadow and let him through. Perhaps his nose detected a faint perfume, perhaps the skin on the backs of his hands, on his face, felt the temperature rise at this one spot where a person's standing might raise the immediate atmosphere ten degrees for an instant. There was no understanding it. Each time he made the turn, he saw only the white, unused, buckling sidewalk, with perhaps, on one night, something vanishing swiftly across a lawn before he could focus his eyes or speak.
But now, tonight, he slowed almost to a stop. His inner mind, reaching out to turn the corner for him, had heard the faintest whisper. Breathing? Or was the atmosphere compressed merely by someone standing very quietly there, waiting?
He turned the corner.
The autumn leaves blew over the moonlit pavement in such a way as to make the girl who was moving there seem fixed to a sliding walk, letting the motion of the wind and the leaves carry her forward. Her head was half bent to watch her shoes stir the circling leaves. Her face was slender and milk-white, and in it was a kind of gentle hunger that touched over everything with tireless curiosity. It was a look, almost, of pale surprise; the dark eyes were so fixed to the world that no move escaped them. Her dress was white and it whispered. He almost thought he heard the motion of her hands as she walked, and the infinitely small sound now, the white stir of her face turning when she discovered she was a moment away from a man who stood in the middle of the pavement waiting.
The trees overhead made a great sound of letting down their dry rain. The girl stopped and looked as if she might pull back in surprise, but instead stood regarding Montag with eyes so dark and shining and alive, that he felt he had said something quite wonderful. But he knew his mouth had only moved to say hello, and then when she seemed hypnotized by the salamander on his arm and the phoenix-disc on his chest, he spoke again.
"Of course," he said, "you're a new neighbour, aren't you?"
"And you must be"-she raised her eyes from his professional symbols-"the fireman." Her voice trailed off.
"How oddly you say that."
"I'd-I'd have known it with my eyes shut," she said, slowly.
"What-the smell of kerosene? My wife always complains," he laughed. "You never wash it off completely."
"No, you don't," she said, in awe.
He felt she was walking in a circle about him, turning him end for end, shaking him quietly, and emptying his pockets, without once moving herself.
"Kerosene," he said, because the silence had lengthened, "is nothing but perfume to me."
"Does it seem like that, really?"
"Of course. Why not?"
She gave herself time to think of it. "I don't know." She turned to face the sidewalk going toward their homes. "Do you mind if I walk back with you? I'm Clarisse McClellan."
"Clarisse. Guy Montag. Come along. What are you doing out so late wandering around? How old are you?"
They walked in the warm-cool blowing night on the silvered pavement and there was the faintest breath of fresh apricots and strawberries in the air, and he looked around and realized this was quite impossible, so late in the year.
There was only the girl walking with him now, her face bright as snow in the moonlight, and he knew she was working his questions around, seeking the best answers she could possibly give.
"Well," she said, "I'm seventeen and I'm crazy. My uncle says the two always go together. When people ask your age, he said, always say seventeen and insane. Isn't this a nice time of night to walk? I like to smell things and look at things, and sometimes stay up all night, walking, and watch the sun rise."
They walked on again in silence and finally she said, thoughtfully, "You know, I'm not afraid of you at all."
He was surprised. "Why should you be?"
"So many people are. Afraid of firemen, I mean. But you're just a man, after all..."
He saw himself in her eyes, suspended in two shining drops of bright water, himself dark and tiny, in fine detail, the lines about his mouth, everything there, as if her eyes were two miraculous bits of violet amber that might capture and hold him intact. Her face, turned to him now, was fragile milk crystal with a soft and constant light in it. It was not the hysterical light of electricity but-what? But the strangely comfortable and rare and gently flattering light of the candle. One time, when he was a child, in a power-failure, his mother had found and lit a last candle and there had been a brief hour of rediscovery, of such illumination that space lost its vast dimensions and drew comfortably around them, and they, mother and son, alone, transformed, hoping that the power might not come on again too soon ....
And then Clarisse McClellan said:
"Do you mind if I ask? How long have you worked at being a fireman?"
"Since I was twenty, ten years ago."
"Do you ever read any of the books you bum?"
He laughed. "That's against the law!"
"Oh. Of course."
"It's fine work. Monday bum Millay, Wednesday Whitman, Friday Faulkner, burn 'em to ashes, then bum the ashes. That's our official slogan."
They walked still further and the girl said, "Is it true that long ago firemen put fires out instead of going to start them?"
"No. Houses. have always been fireproof, take my word for it."
"Strange. I heard once that a long time ago houses used to burn by accident and they needed firemen to stop the flames."
He laughed.
She glanced quickly over. "Why are you laughing?"
"I don't know." He started to laugh again and stopped "Why?"
"You laugh when I haven't been funny and you answer right off. You never stop to think what I've asked you."
He stopped walking, "You are an odd one," he said, looking at her. "Haven't you any respect?"
"I don't mean to be insulting. It's just, I love to watch people too much, I guess."
"Well, doesn't this mean anything to you?" He tapped the numerals 451 stitched on his char-coloured sleeve.
"Yes," she whispered. She increased her pace. "Have you ever watched the jet cars racing on the boulevards down that way?
"You're changing the subject!"
"I sometimes think drivers don't know what grass is, or flowers, because they never see them slowly," she said. "If you showed a driver a green blur, Oh yes! he'd say, that's grass! A pink blur? That's a rose-garden! White blurs are houses. Brown blurs are cows. My uncle drove slowly on a highway once. He drove forty miles an hour and they jailed him for two days. Isn't that funny, and sad, too?"
"You think too many things," said Montag, uneasily.
"I rarely watch the 'parlour walls' or go to races or Fun Parks. So I've lots of time for crazy thoughts, I guess. Have you seen the two-hundred-foot-long billboards in the country beyond town? Did you know that once billboards were only twenty feet long? But cars started rushing by so quickly they had to stretch the advertising out so it would last."
"I didn't know that!" Montag laughed abruptly.
"Bet I know something else you don't. There's dew on the grass in the morning."
He suddenly couldn't remember if he had known this or not, and it made him quite irritable.
"And if you look"-she nodded at the sky-"there's a man in the moon."
He hadn't looked for a long time.
They walked the rest of the way in silence, hers thoughtful, his a kind of clenching and uncomfortable silence
IT was a special pleasure to see things eaten, to see things blackened and changed. With the brass nozzle in his fists, with this great python spitting its venomous kerosene upon the world, the blood pounded in his head, and his hands were the hands of some amazing conductor playing all the symphonies of blazing and burning to bring down the tatters and charcoal ruins of history. With his symbolic helmet numbered 451 on his stolid head, and his eyes all orange flame with the thought of what came next, he flicked the igniter and the house jumped up in a gorging fire that burned the evening sky red and yellow and black. He strode in a swarm of fireflies. He wanted above all, like the old joke, to shove a marshmallow on a stick in the furnace, while the flapping pigeon-winged books died on the porch and lawn of the house. While the books went up in sparkling whirls and blew away on a wind turned dark with burning.
Montag grinned the fierce grin of all men singed and driven back by flame.
He knew that when he returned to the firehouse, he might wink at himself, a minstrel man, burnt-corked, in the mirror. Later, going to sleep, he would feel the fiery smile still gripped by his face muscles, in the dark. It never went away, that. smile, it never ever went away, as long as he remembered.
He hung up his black-beetle-coloured helmet and shined it, he hung his flameproof jacket neatly; he showered luxuriously, and then, whistling, hands in pockets, walked across the upper floor of the fire station and fell down the hole. At the last moment, when disaster seemed positive, he pulled his hands from his pockets and broke his fall by grasping the golden pole. He slid to a squeaking halt, the heels one inch from the concrete floor downstairs.
He walked out of the fire station and along the midnight street toward the subway where the silent, air-propelled train slid soundlessly down its lubricated flue in the earth and let him out with a great puff of warm air an to the cream-tiled escalator rising to the suburb.
Whistling, he let the escalator waft him into the still night air. He walked toward the comer, thinking little at all about nothing in particular. Before he reached the corner, however, he slowed as if a wind had sprung up from nowhere, as if someone had called his name.
The last few nights he had had the most uncertain feelings about the sidewalk just around the corner here, moving in the starlight toward his house. He had felt that a moment before his making the turn, someone had been there. The air seemed charged with a special calm as if someone had waited there, quietly, and only a moment before he came, simply turned to a shadow and let him through. Perhaps his nose detected a faint perfume, perhaps the skin on the backs of his hands, on his face, felt the temperature rise at this one spot where a person's standing might raise the immediate atmosphere ten degrees for an instant. There was no understanding it. Each time he made the turn, he saw only the white, unused, buckling sidewalk, with perhaps, on one night, something vanishing swiftly across a lawn before he could focus his eyes or speak.
But now, tonight, he slowed almost to a stop. His inner mind, reaching out to turn the corner for him, had heard the faintest whisper. Breathing? Or was the atmosphere compressed merely by someone standing very quietly there, waiting?
He turned the corner.
The autumn leaves blew over the moonlit pavement in such a way as to make the girl who was moving there seem fixed to a sliding walk, letting the motion of the wind and the leaves carry her forward. Her head was half bent to watch her shoes stir the circling leaves. Her face was slender and milk-white, and in it was a kind of gentle hunger that touched over everything with tireless curiosity. It was a look, almost, of pale surprise; the dark eyes were so fixed to the world that no move escaped them. Her dress was white and it whispered. He almost thought he heard the motion of her hands as she walked, and the infinitely small sound now, the white stir of her face turning when she discovered she was a moment away from a man who stood in the middle of the pavement waiting.
The trees overhead made a great sound of letting down their dry rain. The girl stopped and looked as if she might pull back in surprise, but instead stood regarding Montag with eyes so dark and shining and alive, that he felt he had said something quite wonderful. But he knew his mouth had only moved to say hello, and then when she seemed hypnotized by the salamander on his arm and the phoenix-disc on his chest, he spoke again.
"Of course," he said, "you're a new neighbour, aren't you?"
"And you must be"-she raised her eyes from his professional symbols-"the fireman." Her voice trailed off.
"How oddly you say that."
"I'd-I'd have known it with my eyes shut," she said, slowly.
"What-the smell of kerosene? My wife always complains," he laughed. "You never wash it off completely."
"No, you don't," she said, in awe.
He felt she was walking in a circle about him, turning him end for end, shaking him quietly, and emptying his pockets, without once moving herself.
"Kerosene," he said, because the silence had lengthened, "is nothing but perfume to me."
"Does it seem like that, really?"
"Of course. Why not?"
She gave herself time to think of it. "I don't know." She turned to face the sidewalk going toward their homes. "Do you mind if I walk back with you? I'm Clarisse McClellan."
"Clarisse. Guy Montag. Come along. What are you doing out so late wandering around? How old are you?"
They walked in the warm-cool blowing night on the silvered pavement and there was the faintest breath of fresh apricots and strawberries in the air, and he looked around and realized this was quite impossible, so late in the year.
There was only the girl walking with him now, her face bright as snow in the moonlight, and he knew she was working his questions around, seeking the best answers she could possibly give.
"Well," she said, "I'm seventeen and I'm crazy. My uncle says the two always go together. When people ask your age, he said, always say seventeen and insane. Isn't this a nice time of night to walk? I like to smell things and look at things, and sometimes stay up all night, walking, and watch the sun rise."
They walked on again in silence and finally she said, thoughtfully, "You know, I'm not afraid of you at all."
He was surprised. "Why should you be?"
"So many people are. Afraid of firemen, I mean. But you're just a man, after all..."
He saw himself in her eyes, suspended in two shining drops of bright water, himself dark and tiny, in fine detail, the lines about his mouth, everything there, as if her eyes were two miraculous bits of violet amber that might capture and hold him intact. Her face, turned to him now, was fragile milk crystal with a soft and constant light in it. It was not the hysterical light of electricity but-what? But the strangely comfortable and rare and gently flattering light of the candle. One time, when he was a child, in a power-failure, his mother had found and lit a last candle and there had been a brief hour of rediscovery, of such illumination that space lost its vast dimensions and drew comfortably around them, and they, mother and son, alone, transformed, hoping that the power might not come on again too soon ....
And then Clarisse McClellan said:
"Do you mind if I ask? How long have you worked at being a fireman?"
"Since I was twenty, ten years ago."
"Do you ever read any of the books you bum?"
He laughed. "That's against the law!"
"Oh. Of course."
"It's fine work. Monday bum Millay, Wednesday Whitman, Friday Faulkner, burn 'em to ashes, then bum the ashes. That's our official slogan."
They walked still further and the girl said, "Is it true that long ago firemen put fires out instead of going to start them?"
"No. Houses. have always been fireproof, take my word for it."
"Strange. I heard once that a long time ago houses used to burn by accident and they needed firemen to stop the flames."
He laughed.
She glanced quickly over. "Why are you laughing?"
"I don't know." He started to laugh again and stopped "Why?"
"You laugh when I haven't been funny and you answer right off. You never stop to think what I've asked you."
He stopped walking, "You are an odd one," he said, looking at her. "Haven't you any respect?"
"I don't mean to be insulting. It's just, I love to watch people too much, I guess."
"Well, doesn't this mean anything to you?" He tapped the numerals 451 stitched on his char-coloured sleeve.
"Yes," she whispered. She increased her pace. "Have you ever watched the jet cars racing on the boulevards down that way?
"You're changing the subject!"
"I sometimes think drivers don't know what grass is, or flowers, because they never see them slowly," she said. "If you showed a driver a green blur, Oh yes! he'd say, that's grass! A pink blur? That's a rose-garden! White blurs are houses. Brown blurs are cows. My uncle drove slowly on a highway once. He drove forty miles an hour and they jailed him for two days. Isn't that funny, and sad, too?"
"You think too many things," said Montag, uneasily.
"I rarely watch the 'parlour walls' or go to races or Fun Parks. So I've lots of time for crazy thoughts, I guess. Have you seen the two-hundred-foot-long billboards in the country beyond town? Did you know that once billboards were only twenty feet long? But cars started rushing by so quickly they had to stretch the advertising out so it would last."
"I didn't know that!" Montag laughed abruptly.
"Bet I know something else you don't. There's dew on the grass in the morning."
He suddenly couldn't remember if he had known this or not, and it made him quite irritable.
"And if you look"-she nodded at the sky-"there's a man in the moon."
He hadn't looked for a long time.
They walked the rest of the way in silence, hers thoughtful, his a kind of clenching and uncomfortable silence
0/5000
IT WAS A PLEASURE TO BURNIT was a special pleasure to see things eaten, to see things blackened and changed. With the brass nozzle in his fists, with this great python spitting its venomous kerosene upon the world, the blood pounded in his head, and his hands were the hands of some amazing conductor playing all the symphonies of blazing and burning to bring down the tatters and charcoal ruins of history. With his symbolic helmet numbered 451 on his stolid head, and his eyes all orange flame with the thought of what came next, he flicked the igniter and the house jumped up in a gorging fire that burned the evening sky red and yellow and black. He strode in a swarm of fireflies. He wanted above all, like the old joke, to shove a marshmallow on a stick in the furnace, while the flapping pigeon-winged books died on the porch and lawn of the house. While the books went up in sparkling whirls and blew away on a wind turned dark with burning.Montag grinned the fierce grin of all men singed and driven back by flame.He knew that when he returned to the firehouse, he might wink at himself, a minstrel man, burnt-corked, in the mirror. Later, going to sleep, he would feel the fiery smile still gripped by his face muscles, in the dark. It never went away, that. smile, it never ever went away, as long as he remembered.He hung up his black-beetle-coloured helmet and shined it, he hung his flameproof jacket neatly; he showered luxuriously, and then, whistling, hands in pockets, walked across the upper floor of the fire station and fell down the hole. At the last moment, when disaster seemed positive, he pulled his hands from his pockets and broke his fall by grasping the golden pole. He slid to a squeaking halt, the heels one inch from the concrete floor downstairs.He walked out of the fire station and along the midnight street toward the subway where the silent, air-propelled train slid soundlessly down its lubricated flue in the earth and let him out with a great puff of warm air an to the cream-tiled escalator rising to the suburb.Whistling, he let the escalator waft him into the still night air. He walked toward the comer, thinking little at all about nothing in particular. Before he reached the corner, however, he slowed as if a wind had sprung up from nowhere, as if someone had called his name.The last few nights he had had the most uncertain feelings about the sidewalk just around the corner here, moving in the starlight toward his house. He had felt that a moment before his making the turn, someone had been there. The air seemed charged with a special calm as if someone had waited there, quietly, and only a moment before he came, simply turned to a shadow and let him through. Perhaps his nose detected a faint perfume, perhaps the skin on the backs of his hands, on his face, felt the temperature rise at this one spot where a person's standing might raise the immediate atmosphere ten degrees for an instant. There was no understanding it. Each time he made the turn, he saw only the white, unused, buckling sidewalk, with perhaps, on one night, something vanishing swiftly across a lawn before he could focus his eyes or speak.But now, tonight, he slowed almost to a stop. His inner mind, reaching out to turn the corner for him, had heard the faintest whisper. Breathing? Or was the atmosphere compressed merely by someone standing very quietly there, waiting?He turned the corner.The autumn leaves blew over the moonlit pavement in such a way as to make the girl who was moving there seem fixed to a sliding walk, letting the motion of the wind and the leaves carry her forward. Her head was half bent to watch her shoes stir the circling leaves. Her face was slender and milk-white, and in it was a kind of gentle hunger that touched over everything with tireless curiosity. It was a look, almost, of pale surprise; the dark eyes were so fixed to the world that no move escaped them. Her dress was white and it whispered. He almost thought he heard the motion of her hands as she walked, and the infinitely small sound now, the white stir of her face turning when she discovered she was a moment away from a man who stood in the middle of the pavement waiting.The trees overhead made a great sound of letting down their dry rain. The girl stopped and looked as if she might pull back in surprise, but instead stood regarding Montag with eyes so dark and shining and alive, that he felt he had said something quite wonderful. But he knew his mouth had only moved to say hello, and then when she seemed hypnotized by the salamander on his arm and the phoenix-disc on his chest, he spoke again."Of course," he said, "you're a new neighbour, aren't you?""And you must be"-she raised her eyes from his professional symbols-"the fireman." Her voice trailed off."How oddly you say that.""I'd-I'd have known it with my eyes shut," she said, slowly."What-the smell of kerosene? My wife always complains," he laughed. "You never wash it off completely.""No, you don't," she said, in awe.He felt she was walking in a circle about him, turning him end for end, shaking him quietly, and emptying his pockets, without once moving herself."Kerosene," he said, because the silence had lengthened, "is nothing but perfume to me.""Does it seem like that, really?""Of course. Why not?"She gave herself time to think of it. "I don't know." She turned to face the sidewalk going toward their homes. "Do you mind if I walk back with you? I'm Clarisse McClellan.""Clarisse. Guy Montag. Come along. What are you doing out so late wandering around? How old are you?"They walked in the warm-cool blowing night on the silvered pavement and there was the faintest breath of fresh apricots and strawberries in the air, and he looked around and realized this was quite impossible, so late in the year.There was only the girl walking with him now, her face bright as snow in the moonlight, and he knew she was working his questions around, seeking the best answers she could possibly give."Well," she said, "I'm seventeen and I'm crazy. My uncle says the two always go together. When people ask your age, he said, always say seventeen and insane. Isn't this a nice time of night to walk? I like to smell things and look at things, and sometimes stay up all night, walking, and watch the sun rise."They walked on again in silence and finally she said, thoughtfully, "You know, I'm not afraid of you at all."
He was surprised. "Why should you be?"
"So many people are. Afraid of firemen, I mean. But you're just a man, after all..."
He saw himself in her eyes, suspended in two shining drops of bright water, himself dark and tiny, in fine detail, the lines about his mouth, everything there, as if her eyes were two miraculous bits of violet amber that might capture and hold him intact. Her face, turned to him now, was fragile milk crystal with a soft and constant light in it. It was not the hysterical light of electricity but-what? But the strangely comfortable and rare and gently flattering light of the candle. One time, when he was a child, in a power-failure, his mother had found and lit a last candle and there had been a brief hour of rediscovery, of such illumination that space lost its vast dimensions and drew comfortably around them, and they, mother and son, alone, transformed, hoping that the power might not come on again too soon ....
And then Clarisse McClellan said:
"Do you mind if I ask? How long have you worked at being a fireman?"
"Since I was twenty, ten years ago."
"Do you ever read any of the books you bum?"
He laughed. "That's against the law!"
"Oh. Of course."
"It's fine work. Monday bum Millay, Wednesday Whitman, Friday Faulkner, burn 'em to ashes, then bum the ashes. That's our official slogan."
They walked still further and the girl said, "Is it true that long ago firemen put fires out instead of going to start them?"
"No. Houses. have always been fireproof, take my word for it."
"Strange. I heard once that a long time ago houses used to burn by accident and they needed firemen to stop the flames."
He laughed.
She glanced quickly over. "Why are you laughing?"
"I don't know." He started to laugh again and stopped "Why?"
"You laugh when I haven't been funny and you answer right off. You never stop to think what I've asked you."
He stopped walking, "You are an odd one," he said, looking at her. "Haven't you any respect?"
"I don't mean to be insulting. It's just, I love to watch people too much, I guess."
"Well, doesn't this mean anything to you?" He tapped the numerals 451 stitched on his char-coloured sleeve.
"Yes," she whispered. She increased her pace. "Have you ever watched the jet cars racing on the boulevards down that way?
"You're changing the subject!"
"I sometimes think drivers don't know what grass is, or flowers, because they never see them slowly," she said. "If you showed a driver a green blur, Oh yes! he'd say, that's grass! A pink blur? That's a rose-garden! White blurs are houses. Brown blurs are cows. My uncle drove slowly on a highway once. He drove forty miles an hour and they jailed him for two days. Isn't that funny, and sad, too?"
"You think too many things," said Montag, uneasily.
"I rarely watch the 'parlour walls' or go to races or Fun Parks. So I've lots of time for crazy thoughts, I guess. Have you seen the two-hundred-foot-long billboards in the country beyond town? Did you know that once billboards were only twenty feet long? But cars started rushing by so quickly they had to stretch the advertising out so it would last."
"I didn't know that!" Montag laughed abruptly.
"Bet I know something else you don't. There's dew on the grass in the morning."
He suddenly couldn't remember if he had known this or not, and it made him quite irritable.
"And if you look"-she nodded at the sky-"there's a man in the moon."
He hadn't looked for a long time.
They walked the rest of the way in silence, hers thoughtful, his a kind of clenching and uncomfortable silence
He was surprised. "Why should you be?"
"So many people are. Afraid of firemen, I mean. But you're just a man, after all..."
He saw himself in her eyes, suspended in two shining drops of bright water, himself dark and tiny, in fine detail, the lines about his mouth, everything there, as if her eyes were two miraculous bits of violet amber that might capture and hold him intact. Her face, turned to him now, was fragile milk crystal with a soft and constant light in it. It was not the hysterical light of electricity but-what? But the strangely comfortable and rare and gently flattering light of the candle. One time, when he was a child, in a power-failure, his mother had found and lit a last candle and there had been a brief hour of rediscovery, of such illumination that space lost its vast dimensions and drew comfortably around them, and they, mother and son, alone, transformed, hoping that the power might not come on again too soon ....
And then Clarisse McClellan said:
"Do you mind if I ask? How long have you worked at being a fireman?"
"Since I was twenty, ten years ago."
"Do you ever read any of the books you bum?"
He laughed. "That's against the law!"
"Oh. Of course."
"It's fine work. Monday bum Millay, Wednesday Whitman, Friday Faulkner, burn 'em to ashes, then bum the ashes. That's our official slogan."
They walked still further and the girl said, "Is it true that long ago firemen put fires out instead of going to start them?"
"No. Houses. have always been fireproof, take my word for it."
"Strange. I heard once that a long time ago houses used to burn by accident and they needed firemen to stop the flames."
He laughed.
She glanced quickly over. "Why are you laughing?"
"I don't know." He started to laugh again and stopped "Why?"
"You laugh when I haven't been funny and you answer right off. You never stop to think what I've asked you."
He stopped walking, "You are an odd one," he said, looking at her. "Haven't you any respect?"
"I don't mean to be insulting. It's just, I love to watch people too much, I guess."
"Well, doesn't this mean anything to you?" He tapped the numerals 451 stitched on his char-coloured sleeve.
"Yes," she whispered. She increased her pace. "Have you ever watched the jet cars racing on the boulevards down that way?
"You're changing the subject!"
"I sometimes think drivers don't know what grass is, or flowers, because they never see them slowly," she said. "If you showed a driver a green blur, Oh yes! he'd say, that's grass! A pink blur? That's a rose-garden! White blurs are houses. Brown blurs are cows. My uncle drove slowly on a highway once. He drove forty miles an hour and they jailed him for two days. Isn't that funny, and sad, too?"
"You think too many things," said Montag, uneasily.
"I rarely watch the 'parlour walls' or go to races or Fun Parks. So I've lots of time for crazy thoughts, I guess. Have you seen the two-hundred-foot-long billboards in the country beyond town? Did you know that once billboards were only twenty feet long? But cars started rushing by so quickly they had to stretch the advertising out so it would last."
"I didn't know that!" Montag laughed abruptly.
"Bet I know something else you don't. There's dew on the grass in the morning."
He suddenly couldn't remember if he had known this or not, and it made him quite irritable.
"And if you look"-she nodded at the sky-"there's a man in the moon."
He hadn't looked for a long time.
They walked the rest of the way in silence, hers thoughtful, his a kind of clenching and uncomfortable silence
การแปล กรุณารอสักครู่..
มันเป็นความสุขที่จะเผามันเป็นความสุขที่พิเศษในการมองเห็นสิ่งที่กินเพื่อที่จะเห็นสิ่งที่ดำคล้ำและมีการเปลี่ยนแปลง ด้วยหัวฉีดทองเหลืองในหมัดของเขากับงูหลามที่ยิ่งใหญ่นี้คายน้ำมันก๊าดพิษที่มีต่อโลกเลือดโขลกในหัวของเขาและมือของเขามีอยู่ในมือของบางตัวนำที่น่าตื่นตาตื่นใจเล่นซิมโฟนีทั้งหมดของที่เห็นได้ชัดและการเผาไหม้เพื่อนำมาลงผ้าขี้ริ้ว และสถานที่ปรักหักพังถ่านของประวัติศาสตร์ หมวกกันน็อกที่มีสัญลักษณ์ของเขาหมายเลข 451 บนศีรษะของเขาไม่หวั่นไหวและดวงตาของเขาทั้งหมดเปลวไฟสีส้มด้วยความคิดของสิ่งที่มาต่อมาเขาสะบัดลุกไหม้บ้านและกระโดดขึ้นในกองไฟที่เผาทานตอนเย็นท้องฟ้าสีแดงและสีเหลืองและสีดำ เขาก้าวในฝูงหิ่งห้อย เขาต้องการเหนือสิ่งอื่นเช่นเรื่องตลกเก่าซุกขนมหวานที่ติดในเตาในขณะที่หนังสือนกพิราบปีกกระพือเสียชีวิตบนระเบียงและสนามหญ้าของบ้าน ในขณะที่หนังสือก็ขึ้นไปในประกายลมและพัดออกไปในลมหันเข้มกับการเผาไหม้.
Montag ยิ้มยิ้มที่รุนแรงของมนุษย์ทุกคนลงนามและขับรถกลับด้วยเปลวไฟ.
เขารู้ว่าเมื่อเขากลับไปดับเพลิงที่เขาอาจจะดูภาพที่ตัวเอง เป็นคนที่นักร้อง, เผา corked ในกระจก หลังจากนั้นจะไปนอนเขาจะรู้สึกว่ารอยยิ้มที่ยังคงร้อนแรงจับโดยกล้ามเนื้อใบหน้าของเขาอยู่ในที่มืด มันไม่เคยไปที่ รอยยิ้มก็ไม่เคยไปตราบใดที่เขาจำได้.
เขาแขวนหมวกกันน็อกสีดำด้วงของเขาและขัดมันเขาแขวนเสื้อ flameproof ของเขาเรียบร้อย; เขาอาบน้ำอย่างหรูหราแล้วผิวปากมือในกระเป๋าเดินข้ามชั้นบนของสถานีดับเพลิงและล้มลงหลุม ในขณะที่ผ่านมาเมื่อเกิดภัยพิบัติดูเหมือนบวกเขาดึงมือของเขาจากกระเป๋าของเขาและยากจนในฤดูใบไม้ร่วงของเขาโดยการจับขั้วทอง เขาเลื่อนให้หยุดการรับสารภาพ, ส้นเท้าหนึ่งนิ้วจากพื้นคอนกรีตชั้นล่าง.
เขาเดินออกจากสถานีดับเพลิงและตามถนนเที่ยงคืนไปยังสถานีรถไฟใต้ดินที่เงียบรถไฟอากาศขับเคลื่อนเลื่อนเงียบกริบลงปล่องหล่อลื่นในแผ่นดินและ ปล่อยให้เขาออกมาพร้อมกับพัฟที่ดีของอากาศอุ่นบันไดเลื่อนครีมกระเบื้องเพิ่มขึ้นถึงเมือง.
ผิวปากเขาให้บันไดเลื่อนพัดเขาไปในอากาศยังคงเป็นคืน เขาเดินตรงไปยังผู้มาคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เกี่ยวกับอะไรโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ก่อนที่เขาจะมาถึงมุม แต่เขาชะลอตัวเช่นถ้าลมได้ผุดขึ้นมาจากที่ไหนเลยเช่นถ้ามีคนเรียกชื่อของเขา.
ไม่กี่คืนที่ผ่านมาเขามีความรู้สึกที่มีความไม่แน่นอนมากที่สุดเกี่ยวกับทางเท้าเพียงรอบมุมที่นี่ไปใน แสงดาวไปยังบ้านของเขา เขามีความรู้สึกว่าช่วงเวลาก่อนที่จะทำการเปิดของเขาบางคนเคยมี อากาศที่ดูเหมือนจะเรียกเก็บเงินกับความสงบเป็นพิเศษถ้ามีคนรออยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ และมีเพียงช่วงเวลาก่อนที่เขาจะมาเปิดเพียงแค่เงาและให้เขาผ่าน บางทีจมูกของเขาตรวจพบน้ำหอมลมบางทีผิวบนหลังมือของเขาบนใบหน้าของเขารู้สึกว่าอุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นที่จุดหนึ่งที่ยืนของคนที่อาจจะเพิ่มบรรยากาศทันทีสิบองศาทันที ไม่มีการทำความเข้าใจว่ามันเป็น เวลาที่เขาทำเทิร์นแต่ละคนเขาเห็นเพียงสีขาวที่ไม่ได้ใช้โก่งทางเท้าด้วยบางทีในคืนหนึ่งบางสิ่งบางอย่างที่หายไปอย่างรวดเร็วทั่วสนามหญ้าก่อนที่เขาจะมุ่งเน้นไปที่ดวงตาของเขาหรือพูด.
แต่ตอนนี้คืนนี้เขาชะลอตัวเกือบไป หยุด. ภายในใจของเขาเอื้อมมือออกไปเปิดมุมสำหรับเขาเคยได้ยินเสียงกระซิบ faintest หายใจ? หรือเป็นบรรยากาศอัดเพียงโดยคนที่ยืนอยู่อย่างเงียบ ๆ ที่นั่นรอ?
เขาเปิดมุม.
ใบในฤดูใบไม้ร่วงพัดมากกว่าทางเท้าเดือนหงายในลักษณะที่จะทำให้หญิงสาวที่กำลังจะย้ายไปที่นั่นดูเหมือนจับจ้องไปที่การเดินเท้าเลื่อนปล่อยให้ การเคลื่อนที่ของลมและใบดำเนินการส่งต่อเธอ หัวของเธอเป็นครึ่งหนึ่งงอจะดูรองเท้าของเธอลงไปผัดใบวง ใบหน้าของเธอเป็นเรียวและนมขาวและในนั้นเป็นชนิดของความหิวอ่อนโยนที่สัมผัสทุกอย่างด้วยความอยากรู้ที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย มันก็ดูเกือบของความประหลาดใจอ่อน; ดวงตาที่มืดได้รับการแก้ไขเพื่อให้โลกเห็นว่าไม่ย้ายหนีพวกเขา การแต่งกายของเธอเป็นสีขาวและมันกระซิบ เขาเกือบจะคิดว่าเขาได้ยินการเคลื่อนไหวของมือของเธอขณะที่เธอเดินและเสียงเล็ก ๆ เพียบตอนนี้ลงไปผัดสีขาวของใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปเมื่อเธอพบว่าเธอเป็นช่วงเวลาที่ห่างจากคนที่ยืนอยู่ตรงกลางของทางเท้ารอได้.
ต้นไม้ที่ค่าใช้จ่ายในการทำเสียงที่ดีของการให้น้ำฝนลงแห้งของพวกเขา หญิงสาวหยุดและดูราวกับว่าเธออาจจะดึงกลับมาอยู่ในความประหลาดใจ แต่แทนที่จะยืน Montag เกี่ยวกับตาเพื่อให้สีเข้มและส่องแสงและมีชีวิตที่เขารู้สึกว่าเขากล่าวว่าสิ่งที่ยอดเยี่ยมมาก แต่เขารู้ว่าปากของเขาได้ย้ายเดียวที่จะทักทายและจากนั้นเมื่อเธอดูเหมือนสะกดจิตโดยซาลาแมนเดบนแขนของเขาและฟีนิกซ์แผ่นบนหน้าอกของเขาเขาพูดอีกครั้ง.
"แน่นอน" เขากล่าวว่า "คุณเป็น เพื่อนบ้านใหม่ที่คุณไม่ได้?
"" และคุณจะต้อง "-she ยกดวงตาของเธอจาก symbols- อาชีพของเขา" ดับเพลิง ". เสียงของเธอหายออก.
"วิธีแปลกที่คุณพูดว่า."
"I'd-I'd ได้รู้จักกับตาของฉันปิด" เธอกล่าวอย่างช้า ๆ .
"สิ่งที่กลิ่นของน้ำมันก๊าด? ภรรยาของฉันมักจะบ่น" เขา หัวเราะ "คุณไม่เคยล้างออกอย่างสมบูรณ์."
"ไม่คุณไม่ได้" เธอกล่าวในความหวาดกลัว.
เขารู้สึกว่าเธอกำลังเดินอยู่ในวงกลมเกี่ยวกับเขาที่ทำให้เขาจบสิ้นสั่นเขาอย่างเงียบ ๆ และล้างกระเป๋าของเขา โดยไม่ต้องมีครั้งเดียวที่จะย้ายตัวเอง.
"น้ำมันก๊าด" เขากล่าวว่าเพราะความเงียบได้ยาว "คืออะไร แต่น้ำหอมให้ฉัน."
"มันดูเหมือนว่าจริงเหรอ?"
"แน่นอน. ทำไมไม่?"
เธอให้ตัวเองเวลาที่จะ คิดว่ามัน "ผมไม่ทราบว่า." เธอหันหน้าไปทางเท้าไปยังบ้านของพวกเขา "คุณคิดว่าฉันเดินกลับมาพร้อมกับคุณหรือฉัน Clarisse McClellan."
"แคลรีส. ผู้ชาย Montag. มาพร้อม. คุณกำลังทำอะไรออกมาในช่วงปลายเพื่อให้หลงรอบ? คุณอายุเท่าไหร่?"
พวกเขาเดินเข้ามาในอบอุ่นเย็น เป่ากลางคืนบนทางเท้าสีเงินและมีลมหายใจ faintest ของแอปริคอตสดและสตรอเบอร์รี่ในอากาศและเขามองไปรอบ ๆ และตระหนักในเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้มากดังนั้นในช่วงปลายปี.
มีเพียงหญิงสาวที่เดินกับเขาตอนนี้ใบหน้าของเธอ สดใสเป็นหิมะในแสงจันทร์และเขารู้ว่าเธอเป็นคนที่ทำงานคำถามของเขาไปรอบ ๆ ที่กำลังมองหาคำตอบที่ดีที่สุดที่เธออาจจะให้.
"ดี" เธอกล่าว "ฉันสิบเจ็ดและฉันบ้า. ลุงของฉันบอกว่าทั้งสองเสมอ ไปด้วยกัน. เมื่อมีคนถามอายุของคุณเขาพูดเสมอว่าเจ็ดและบ้า. นี้ไม่ได้เป็นช่วงเวลาที่ดีของคืนที่จะเดิน? ผมชอบที่จะได้กลิ่นและสิ่งที่มองไปที่สิ่งและบางครั้งขึ้นอยู่ทุกคืน, เดินและ ดูดวงอาทิตย์ขึ้น.
"พวกเขาเดินอยู่ในความเงียบอีกครั้งและในที่สุดเธอกล่าวว่าคิดว่า" คุณรู้ว่าผมไม่กลัวคุณที่ทั้งหมด.
"เขารู้สึกประหลาดใจ "ทำไมคุณควรจะเป็นอย่างไร"
"ดังนั้นหลายคน. กลัวดับเพลิงผมหมายถึง. แต่คุณเพียงแค่ผู้ชายคนหนึ่งหลังจากทั้งหมด ... "
เขาเห็นตัวเองอยู่ในดวงตาของเธอลอยอยู่ในสองหยดน้ำที่ส่องแสงสดใส ตัวเองเล็ก ๆ ที่มืดและในรายละเอียดเส้นเกี่ยวกับปากของเขาทุกอย่างมีเช่นถ้าดวงตาของเธอทั้งสองบิตมหัศจรรย์ของสีเหลืองสีม่วงที่อาจจะจับภาพและถือเขาเหมือนเดิม ใบหน้าของเธอหันไปเขาตอนนี้เป็นคริสตัลที่เปราะบางนมด้วยแสงนุ่มและคงอยู่ในนั้น มันไม่ได้ตีโพยตีพายแสงไฟฟ้า แต่สิ่งที่? แต่แสงที่แปลกและหายากสะดวกสบายและค่อยๆพูดจาของเทียน ครั้งหนึ่งเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็กในพลังงานความล้มเหลวของแม่ของเขาได้พบและไฟเทียนที่ผ่านมาและได้มีชั่วโมงสั้น ๆ ของการค้นพบของการส่องสว่างดังกล่าวว่าพื้นที่ที่สูญเสียขนาดใหญ่และดึงความสะดวกสบายรอบตัวพวกเขาและ พวกเขาแม่และลูกชายคนเดียวเปลี่ยนพลังงานหวังว่าอาจจะไม่มาอีกครั้งเร็วเกินไป ....
และแล้วแคลรีส McClellan กล่าวว่า:
"? คุณคิดว่าฉันขอให้นานแค่ไหนที่คุณทำงานเป็นพนักงานดับเพลิง"
"ตั้งแต่ผมอายุยี่สิบสิบปีที่ผ่านมา."
"คุณเคยอ่านหนังสือใด ๆ ที่คุณ bum?"
เขาหัวเราะ "นั่นคือสิ่งผิดกฎหมาย!"
"โอ้. แน่นอน."
"มันเป็นงานที่ดี. จันทร์ก้น Millay พุธวิทแมนวันศุกร์ Faulkner, การเผาไหม้ 'em เป็นเถ้าถ่านแล้วก้นขี้เถ้า. ที่สโลแกนอย่างเป็นทางการของเรา."
พวกเขาเดินยังคงต่อไป และหญิงสาวกล่าวว่า "มันเป็นความจริงที่พนักงานดับเพลิงนานมาแล้วนำไฟออกมาแทนที่จะไปเริ่มต้นพวกเขา?"
"ฉบับที่บ้าน. ได้รับเสมอกันไฟใช้คำของฉันมัน."
"แปลก. ฉันเคยได้ยินว่ายาว เวลาที่ผ่านมาบ้านที่ใช้ในการเผาไหม้โดยอุบัติเหตุและพวกเขาต้องการที่จะหยุดการดับเพลิงลุกไหม้.
"เขาหัวเราะ.
เธอมองได้อย่างรวดเร็วมากกว่า "ทำไมคุณจะหัวเราะ?"
"ผมไม่ทราบว่า." เขาเริ่มที่จะหัวเราะอีกครั้งและหยุด "ทำไม?"
"คุณหัวเราะเมื่อฉันยังไม่ได้ตลกและคุณตอบขวาปิด. คุณไม่เคยหยุดที่จะคิดว่าสิ่งที่ผมเคยถามคุณ."
เขาหยุดเดิน "คุณเป็นคนหนึ่งที่แปลก "เขากล่าวว่ามองเธอ "คุณยังไม่ได้เคารพใด ๆ ?"
"ผมไม่ได้หมายความว่าจะดูถูก. เพียงฉันรักที่จะดูคนมากเกินไปผมคิดว่า."
"ดีนี้ไม่ได้มีความหมายอะไรกับคุณ?" เขาเคาะ 451 เลขเย็บบนแขนเสื้อสีถ่านของเขา.
"ใช่" เธอกระซิบ เธอเพิ่มขึ้นก้าวของเธอ "คุณเคยดูรถเจ็ทแข่งในถนนลงที่ทาง?" คุณกำลังจะเปลี่ยนเรื่อง! "" บางครั้งผมคิดว่าเป็นคนขับรถไม่ทราบว่าหญ้าหรือดอกไม้เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นพวกเขาอย่างช้า ๆ "เธอ กล่าว. "ถ้าคุณแสดงให้เห็นว่าคนขับเบลอสีเขียวโอ้ใช่! เขาจะบอกว่าเป็นหญ้า! เบลอสีชมพู? นั่นคือดอกกุหลาบสวน! พร่าเลือนขาวบ้าน พร่าเลือนเป็นวัวสีน้ำตาล ลุงของผมขับรถช้า ๆ บนทางหลวงครั้ง เขาขับรถสี่สิบไมล์ต่อชั่วโมงและพวกเขาถูกจำคุกเขาเป็นเวลาสองวัน ไม่ว่าตลกและเศร้าเกินไป? "" คุณคิดว่าสิ่งที่มากเกินไป "Montag, ไม่สบายใจ. กล่าวว่า" ผมไม่ค่อยดู 'ผนังห้องนั่งเล่น' หรือไปที่การแข่งขันสนุกหรือสวนสาธารณะ ดังนั้นผมจึงได้จำนวนมากเวลาสำหรับความคิดบ้าฉันเดา คุณจะได้เห็นป้ายโฆษณา 2-100 ฟุตยาวในประเทศเกินกว่าที่เมือง? คุณทราบหรือไม่ว่าเมื่อป้ายเป็นเพียงยี่สิบฟุตยาว? แต่รถเริ่มวิ่งจากไปอย่างรวดเร็วพวกเขาจะต้องยืดโฆษณาออกจึงจะมีอายุการใช้งาน. "" ผมไม่ได้รู้ว่า! "Montag หัวเราะทันที." เดิมพันฉันรู้ว่าบางสิ่งบางอย่างที่คุณทำไม่ได้ มีน้ำค้างอยู่บนพื้นหญ้าในตอนเช้า. "ทันใดนั้นเขาจำไม่ได้ว่าเขาเคยรู้จักมานี้หรือไม่และมันทำให้เขาหงุดหงิดค่อนข้าง." และถ้าคุณมอง "-she พยักหน้า sky- ที่ว่า" มีชายคนหนึ่งใน ดวงจันทร์. "เขาไม่ได้มองเป็นเวลานาน. พวกเขาเดินไปตลอดทางในความเงียบที่เธอคิดชนิดของเขากำและความเงียบที่อึดอัด
การแปล กรุณารอสักครู่..
มันเป็นความสุขที่จะเผา
มันเป็นความสุขพิเศษเพื่อดูสิ่งที่กิน เห็นสิ่งต่างๆ ดำคล้ำ และเปลี่ยนแปลง กับหัวฉีดทองเหลืองในหมัดของเขา ด้วยนี้ยิ่งงูเหลือมคายพิษของน้ำมันก๊าดบนโลก เลือดตำ ในหัวของเขาและมือของเขาถูกมือของบางอย่างน่าพิศวงคุณเล่นทั้งหมดซิมโฟนีของโชนไหม้ล้มขาดรุ่งริ่งและถ่านซากปรักหักพังของประวัติศาสตร์ กับหมวกสัญลักษณ์ของเขาหมายเลข 451 บนหัวซึ่งไม่แสดงความรู้สึกของเขา ตาของเขาทั้งหมด เปลวไฟสีส้มกับความคิดของสิ่งที่มาต่อไปเขาสะบัดตัวจุดชนวน และบ้านกระโดดขึ้นในดึงไฟที่เผาตอนเย็นท้องฟ้าสีแดงและสีเหลืองและสีดำ เขา strode ในฝูงหิ่งห้อย เขาต้องการเหนือสิ่งอื่นใด ชอบเรื่องตลกเก่ายัดมัชเมลโล่บนไม้ในเตาเผา , ในขณะที่นกพิราบกระพือปีกหนังสือตายบนระเบียงและสนามหญ้าของบ้านในขณะที่หนังสือเข้าไปในประกายลมเป่าไปบนลมมืดกับการเผาไหม้ .
Montag สแยะยิ้มยิ้มร้ายทั้งปวงเกิดขึ้นและขับกลับด้วยเปลวไฟ .
เขารู้ว่าเมื่อเขากลับมาที่สถานี เขาก็ขยิบตาให้ตัวเอง , นักร้องชาย , เผานะ ในกระจก ต่อมา จะนอน เขาก็รู้สึกคะนองยิ้มยังคง gripped โดยกล้ามเนื้อใบหน้าของเขาในที่มืดมันไม่เคยจางหายไป นั้น ยิ้ม มันไม่เคยไป เท่าที่เขาจำได้ เขาวางสายด้วงดำของเขา
สีหมวก ส่องมัน เขาแขวนเสื้อ flameproof ของเขาอย่างประณีต เขาอาบน้ำหรูหรา แล้วผิวปาก มือในกระเป๋า , เดินข้ามชั้นบนของสถานีดับเพลิงและล้มลงในหลุม ในตอนสุดท้าย เมื่อเกิดภัยพิบัติจะเป็นบวกเขาดึงมือจากกระเป๋าของเขาและหักล้มลงโดยโลภ เสาทอง เขาเลื่อนไปหยุดๆๆ ส้น 1 นิ้วจากพื้นปูนข้างล่าง
เขาเดินออกมาจากไฟ และสถานีตามเที่ยงคืนถนนต่อรถไฟใต้ดินที่เงียบ
มันเป็นความสุขพิเศษเพื่อดูสิ่งที่กิน เห็นสิ่งต่างๆ ดำคล้ำ และเปลี่ยนแปลง กับหัวฉีดทองเหลืองในหมัดของเขา ด้วยนี้ยิ่งงูเหลือมคายพิษของน้ำมันก๊าดบนโลก เลือดตำ ในหัวของเขาและมือของเขาถูกมือของบางอย่างน่าพิศวงคุณเล่นทั้งหมดซิมโฟนีของโชนไหม้ล้มขาดรุ่งริ่งและถ่านซากปรักหักพังของประวัติศาสตร์ กับหมวกสัญลักษณ์ของเขาหมายเลข 451 บนหัวซึ่งไม่แสดงความรู้สึกของเขา ตาของเขาทั้งหมด เปลวไฟสีส้มกับความคิดของสิ่งที่มาต่อไปเขาสะบัดตัวจุดชนวน และบ้านกระโดดขึ้นในดึงไฟที่เผาตอนเย็นท้องฟ้าสีแดงและสีเหลืองและสีดำ เขา strode ในฝูงหิ่งห้อย เขาต้องการเหนือสิ่งอื่นใด ชอบเรื่องตลกเก่ายัดมัชเมลโล่บนไม้ในเตาเผา , ในขณะที่นกพิราบกระพือปีกหนังสือตายบนระเบียงและสนามหญ้าของบ้านในขณะที่หนังสือเข้าไปในประกายลมเป่าไปบนลมมืดกับการเผาไหม้ .
Montag สแยะยิ้มยิ้มร้ายทั้งปวงเกิดขึ้นและขับกลับด้วยเปลวไฟ .
เขารู้ว่าเมื่อเขากลับมาที่สถานี เขาก็ขยิบตาให้ตัวเอง , นักร้องชาย , เผานะ ในกระจก ต่อมา จะนอน เขาก็รู้สึกคะนองยิ้มยังคง gripped โดยกล้ามเนื้อใบหน้าของเขาในที่มืดมันไม่เคยจางหายไป นั้น ยิ้ม มันไม่เคยไป เท่าที่เขาจำได้ เขาวางสายด้วงดำของเขา
สีหมวก ส่องมัน เขาแขวนเสื้อ flameproof ของเขาอย่างประณีต เขาอาบน้ำหรูหรา แล้วผิวปาก มือในกระเป๋า , เดินข้ามชั้นบนของสถานีดับเพลิงและล้มลงในหลุม ในตอนสุดท้าย เมื่อเกิดภัยพิบัติจะเป็นบวกเขาดึงมือจากกระเป๋าของเขาและหักล้มลงโดยโลภ เสาทอง เขาเลื่อนไปหยุดๆๆ ส้น 1 นิ้วจากพื้นปูนข้างล่าง
เขาเดินออกมาจากไฟ และสถานีตามเที่ยงคืนถนนต่อรถไฟใต้ดินที่เงียบ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- I like to shop the Internet.
- สวัสดีผมสบายดีขอบคุณครับ แล้วคุณสบายดีไห
- ฝู้จัดงาน
- สวัสดีผมสบายดีขอบคุณครับ แล้วคุณสบายดีไห
- mention
- ฉันดู animation เรื่อง spirited away มา3
- I bury all the treasures to give it to y
- คุณคิดว่าที่พวกเราทำขอบเขตการซื้ออาหารมั
- ฉันดู animation เรื่อง spirited away มา3
- May I see your vagina
- education
- นาที
- , but its Chinese researchcenter is desi
- ขณะเดียวกัน พวกมนุษย์ก็เรียนรู้ จากการเฝ
- borek
- 1. Post world war two’s deepening povert
- analogous to store and forward network
- อีอ้วนbefresh
- announce
- all people
- ฉันไม่ชอบรถไฟเลยเพราะ มัน ช้า สกปรก และน
- cooling
- drill, quizzes
- Text ViewA text view accepts and display
