19. Attacked by the Fighting TreesT

19. Attacked by the Fighting Trees
The next morning Dorothy kissed the pretty green girl good-bye, and they all shook hands with the soldier with the green whiskers, who had walked with them as far as the gate. When the Guardian of the Gate saw them again he wondered greatly that they could leave the beautiful City to get into new trouble. But he at once unlocked their spectacles, which he put back into the green box, and gave them many good wishes to carry with them.
"You are now our ruler," he said to the Scarecrow; "so you must come back to us as soon as possible."
"I certainly shall if I am able," the Scarecrow replied; "but I must help Dorothy to get home, first."
As Dorothy bade the good-natured Guardian a last farewell she said:
"I have been very kindly treated in your lovely City, and everyone has been good to me. I cannot tell you how grateful I am."
"Don't try, my dear," he answered. "We should like to keep you with us, but if it is your wish to return to Kansas, I hope you will find a way." He then opened the gate of the outer wall, and they walked forth and started upon their journey.
The sun shone brightly as our friends turned their faces toward the Land of the South. They were all in the best of spirits, and laughed and chatted together. Dorothy was once more filled with the hope of getting home, and the Scarecrow and the Tin Woodman were glad to be of use to her. As for the Lion, he sniffed the fresh air with delight and whisked his tail from side to side in pure joy at being in the country again, while Toto ran around them and chased the moths and butterflies, barking merrily all the time.
"City life does not agree with me at all," remarked the Lion, as they walked along at a brisk pace. "I have lost much flesh since I lived there, and now I am anxious for a chance to show the other beasts how courageous I have grown."
They now turned and took a last look at the Emerald City. All they could see was a mass of towers and steeples behind the green walls, and high up above everything the spires and dome of the Palace of Oz.
"Oz was not such a bad Wizard, after all," said the Tin Woodman, as he felt his heart rattling around in his breast.
"He knew how to give me brains, and very good brains, too," said the Scarecrow.
"If Oz had taken a dose of the same courage he gave me," added the Lion, "he would have been a brave man."
Dorothy said nothing. Oz had not kept the promise he made her, but he had done his best, so she forgave him. As he said, he was a good man, even if he was a bad Wizard.
The first day's journey was through the green fields and bright flowers that stretched about the Emerald City on every side. They slept that night on the grass, with nothing but the stars over them; and they rested very well indeed.
In the morning they traveled on until they came to a thick wood. There was no way of going around it, for it seemed to extend to the right and left as far as they could see; and, besides, they did not dare change the direction of their journey for fear of getting lost. So they looked for the place where it would be easiest to get into the forest.
The Scarecrow, who was in the lead, finally discovered a big tree with such wide-spreading branches that there was room for the party to pass underneath. So he walked forward to the tree, but just as he came under the first branches they bent down and twined around him, and the next minute he was raised from the ground and flung headlong among his fellow travelers.
This did not hurt the Scarecrow, but it surprised him, and he looked rather dizzy when Dorothy picked him up.
"Here is another space between the trees," called the Lion.
"Let me try it first," said the Scarecrow, "for it doesn't hurt me to get thrown about." He walked up to another tree, as he spoke, but its branches immediately seized him and tossed him back again.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

19. ต้นไม้ต่อสู้โจมตี
นี้โดโรธีรั้งราคาลาสาวสวยสีเขียว และพวกเขาทั้งหมดจับมือกับทหารมีหนวดสีเขียว ที่มีเดินด้วยเท่าที่ทำประตู เมื่อผู้ปกครองของประตูเห็นพวกเขา อีกครั้งเขาสงสัยว่า อย่างมากที่ พวกเขาสามารถทำให้เมืองสวยงามเป็นเรื่องใหม่ แต่เขาครั้งปลดล็อคของแว่นตา เขากลับลงในกล่องสีเขียว และให้พวกเขาปรารถนาดีในการดำเนินการกับพวกเขา .
"คุณก็ไม้บรรทัดของเรา เขากล่าวถึงหุ่นไล่กา "ดังนั้นคุณต้องมาให้เราโดยเร็วที่สุด"
"ฉันแน่นอนจะว่าฉันได้ หุ่นไล่กาที่ตอบกลับ "แต่ฉันต้องช่วยโดโรธีได้หน้าแรก ก่อน"
เป็นโดโรธีคนผู้ปกครอง good-natured อำลาสุดท้ายเธอบอกว่า:
"ฉันได้รับกรุณามากในเมืองที่น่ารักของคุณ และทุกคนได้ดีให้ฉัน ฉันไม่สามารถบอกคุณว่าขอบคุณฉัน"
"อย่า ยาหยี เขาตอบ "เราควรต้องทำให้คุณกับเรา แต่ถ้าคุณต้องการกลับไปยังแคนซัส ฉันหวังว่า คุณจะหาทาง" เขาจากนั้นเปิดประตูของผนังภายนอก และพวกเขาเดินออกมา และเริ่มต้นเมื่อเดินทาง
ดวงอาทิตย์ shone สดใสเป็นเพื่อนของเราหันหน้าไปยังดินแดนภาคใต้ พวกเขาทั้งหมดในส่วนของสุรา และหัวเราะ และ chatted ด้วยกัน โดโรธีก็เต็มไป ด้วยความหวังของการเดินทางหน้าแรกอีกครั้ง และหุ่นไล่กาและวู้ดแมนดีบุกมีความยินดีที่จะนำไปใช้กับเธอ ส่วนสิงโต เขา sniffed อากาศ ด้วยความยินดี และ whisked หางของเขาจากด้านข้างในสุขแท้ที่อยู่ในประเทศอีก Toto วิ่งรอบ ๆ และคนนั้นได้ไล่ moths และผีเสื้อ เก้ง merrily ทั้งหมดเวลา
"ชีวิตไม่เห็นด้วยกับฉันเลย กล่าวสิงโต เดินตามในจังหวะแรง "ฉันได้สูญเสียเนื้อมากตั้งแต่ฉันอาศัยอยู่ที่นั่น และตอนนี้ ผมกังวลสำหรับโอกาสในการแสดงสัตว์อื่น ๆ ว่ากล้าหาญฉันได้เติบโตขึ้น"
พวกเขาตอนนี้เปิด และเอาแบบล่าสุดที่เมืองแก้ว ทั้งหมดที่พวกเขาสามารถดูได้โดยรวมของอาคาร และ steeples หลัง กำแพงสีเขียว และสูงค่าเหนือทุกสิ่งสไปรส์และโดมพาออนซ์
"Oz ไม่เช่นไม่ช่วย หลังจากที่ทุก, " กล่าววู้ดแมนดีบุก ตามที่เขารู้สึกหัวใจแสนยานุภาพสถานในเต้านมของเขา.
"เขารู้วิธีให้แก่สมอง และดีสมอง เกินไป กล่าวว่า หุ่นไล่กา.
"Oz ถ้ามีนำยาที่กล้าหาญเหมือนเขาให้ฉัน เพิ่มสิงโต "เขาจะได้เป็นคนกล้าหาญ"
โดโรธีกล่าวว่า ไม่มีอะไร Oz ได้เก็บคำสัญญาที่เขาทำ แต่เขาทำดีที่สุด เพื่อเธอองค์เขา เขากล่าว เขาเป็นคนดี แม้ว่าจะเป็นการดีช่วย
วันแรกการเดินทางที่ผ่านเขตสีเขียวและดอกไม้สีสันสดใสที่ท้าทายเกี่ยวกับเมืองแก้วในทุก ๆ ด้าน พวกเขานอนหลับคืนบนหญ้า มีแต่ดาวเหล่านั้น และพวกเขาคัดสรรเป็นอย่างดีแน่นอน.
ในตอนเช้าจะเดินทางบนจนกว่าพวกเขามาพร้อมกับไม้หนา มีทางเดินรอบ สำหรับเหมือนขยายไปทางขวาและซ้ายเป็นที่พวกเขาสามารถเห็น ก สำรอง จะได้ไม่กล้าเปลี่ยนทิศทางของการเดินทางของพวกเขา for fear of สูญหาย เพื่อให้พวกเขามองหาที่มันจะต้องได้รับในป่า
หุ่นไล่กา ที่ถูกในลูกค้าเป้าหมาย สุดท้าย ค้นพบต้นไม้ใหญ่กับสาขาดังกล่าวแพร่กระจายกว้างที่มีห้องสำหรับการส่งผ่านภายใต้ เพื่อให้ เขาเดินไปข้างหน้าไปยังแผนภูมิ แต่เหมือนเขามาภายใต้สาขาแรก จะงอลง และ twined รอบ และนาทีถัดไปเขาถูกยกจากพื้นดินส่วนใหญ่ headlong ในหมู่นักท่องเที่ยวเพื่อนของเขา
นี้ไม่ได้เจ็บหุ่นไล่กา แต่มันประหลาดใจเขา และเขาดูค่อนข้างเวียนหัวเมื่อโดโรธีเบิกเขา up.
"ที่นี่เป็นพื้นที่อื่นระหว่างต้นไม้ เรียกว่าสิงโต
"ผมลองครั้งแรก กล่าวว่า หุ่นไล่กา "สำหรับมันไม่เจ็บจะได้โยนเกี่ยวกับ" เขาเดินขึ้นไปต้นไม้อื่น พูด แต่สาขายึดเขา และเพราะเขากลับมาอีกครั้งทันที

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

19 . ต้นไม้สู้โจมตี
เช้าวันต่อมา โดโรธีจูบลาเด็กหญิงสีเขียวผู้น่ารัก และพวกเขาทั้งหมดก็จับมือทหารนกหวีดสีเขียวที่เดินตาม ไปจน ถึงประตู เมื่อผู้พิทักษ์ประตูเห็นพวกเขาอีก เขาสงสัยอย่างมากว่า พวกเขาจะจากเมืองอันงดงามที่จะได้รับเป็นปัญหาใหม่ แต่เขาก็ไขกุญแจแว่นตาออกทันทีซึ่งเขาใส่กลับเข้าไปในกล่องเขียว ให้ความปรารถนาที่ดีมากที่จะดำเนินการกับพวกเขา .
" ตอนนี้คุณเป็นผู้ปกครองของเรา " เขากล่าวกับ หุ่น ไล่กา ดังนั้นคุณต้องกลับมาหาเราเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ "
" ผมแน่นอนจะถ้าฉันสามารถ”หุ่นไล่กาตอบ ; " แต่ฉันต้องช่วยให้โดโรธีกลับบ้านก่อน "
เมื่อโดโรธีกล่าวอำลายามผู้มีอารมณ์ดีเป็นครั้งสุดท้าย เธอกล่าวว่า :
" ฉันได้รับมากกรุณารักษาในเมืองน่ารัก ของคุณและทุกคนก็ดีกับฉัน ผมไม่สามารถบอกคุณได้ว่า ผมดีใจ "
" ไม่ลอง ที่รักของผม " เขาตอบ " . เราควรจะเก็บเธอไว้กับเราแต่ถ้ามันเป็นความปรารถนาของคุณ จะ กลับ ไปแคนซัส ฉันหวังว่าคุณจะหาหนทาง เขาก็เปิด ประตู ผนังด้านนอก และพวกเขาก็เดินไปข้างหน้าและเริ่มออกเดินทาง .
ดวงอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้าเป็นเพื่อนของเราหันหน้ามุ่งสู่ดินแดนแห่งทิศใต้ พวกเขาทั้งหมดที่ดีที่สุดในจิตวิญญาณและหัวเราะและพูดคุยกัน โดโรธีอีกครั้งเต็มไปด้วยความหวังที่จะได้กลับบ้าน และหุ่นไล่กา ชายตัด ไม้ดีบุก ดีใจที่เป็นประโยชน์กับเธอ สำหรับสิงโตเขาได้กลิ่นอากาศสดชื่น มีความสุข และแกว่งหางของเขาจากทางด้านข้างในความสุขที่บริสุทธิ์ที่ถูกในประเทศอีกครั้ง ในขณะที่ โตโต้ วิ่งรอบ ๆพวกเขาและไล่แมลง และผีเสื้อ เห่าอย่างร่าเริงตลอดเวลา .
" ชีวิตในเมือง มัน ไม่ต้องกับ ฉันเลย ' ' สิงโต ขณะที่พวกเขาเดินตาม ที่ก้าวเร็ว” ฉันได้สูญเสียเลือดเนื้อมากตั้งแต่ผมอาศัยอยู่ที่นั่นและตอนนี้ฉันกระหายโอกาสที่จะแสดงสัตว์ป่าอื่น ๆฉันกล้าหาญ ขึ้นอย่างไร "
ตอนนี้พวกเขาหันกลับไปและสุดท้ายดูที่เมืองมรกต ทั้งหมดที่พวกเขาได้เห็นคือมวลของอาคารและ steeples ด้านหลังกำแพงเขียวและสูงขึ้นเหนือทุกอย่าง ยอดแหลม และโดมปราสาทแห่งออซ '
" ออซก็ไม่เลว พ่อมด , หลังจากทั้งหมด , " กล่าวว่าชายตัด ไม้ดีบุกเขารู้สึกว่าหัวใจของตนเต้นอยู่ในอก .
" เขารู้วิธีที่จะให้มันสมองฉันก็ดีสมองด้วย”หุ่น ไล่กาพูด .
" ถ้าออซได้มาความกล้าหาญขนานเดียวกับที่เขาให้ " สิงโตเสริมต่อ " เขาจะเป็นผู้กล้า "
โดโรธีกล่าวว่าไม่มีอะไร ออซไม่ได้รักษาสัญญาที่ให้กับเธอแต่เขาก็ทำของเขาที่ดีที่สุดเพื่อให้เธอยกโทษให้เขา เขาบอกว่า เขาเป็นคนดีแม้ว่าเขาเป็นพ่อมดร้าย
การเดินทางวันแรกก็ผ่านทุ่งหญ้าสีเขียวและดอกไม้สดใสที่ขยายเกี่ยวกับมรกตเมืองทุกด้าน พวกเขานอนบนพื้นหญ้าคืนนั้นไม่มีอะไรเลยนอกจากดวงดาว และ ก็ พักผ่อนกันอย่างดียิ่ง .
ในตอนเช้าพวกเขาเดินทางต่อไปจนถึงป่าทึบ ไม่มีหนทางที่จะไปรอบ ๆ มันมันดูเหมือนจะขยายไปด้านขวาและซ้ายเท่าที่พวกเขาสามารถมองเห็นได้ และนอกจากนี้ พวกเขาไม่กล้าที่จะเปลี่ยนแปลงทิศทางของการเดินทางของพวกเขาเพราะกลัวหลงทาง ดังนั้นจึงมองหาที่ที่ จะเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดที่จะได้รับเข้าไปในป่า
หุ่น ไล่กา ซึ่งอยู่ในตะกั่วในที่สุดก็ค้นพบต้นไม้ใหญ่ที่มีกิ่งก้านสาขากว้างว่ามีห้องพักสำหรับงานปาร์ตี้ที่จะผ่านใต้ เขาจึงเดินไปที่ต้นไม้ แต่พอเขามาภายใต้สาขาแรกพวกเขาก้มลงตวัดรัดรอบเขา และนาทีต่อมา มันก็ถูกยกขึ้นจากพื้นและเหวี่ยงไปตกอยู่ท่ามกลางเพื่อนเดินทางของเขา
หุ่นไล่กามิได้รับบาดเจ็บแต่มันประหลาดใจและดูท่าทางวิงเวียนเมื่อโดโรธีหยิบเขาขึ้นมา
" ที่นี่มีช่องว่างระหว่างต้นไม้อีก " เรียกว่าสิงโต .
" ให้ฉันลองก่อน " หุ่นไล่กาพูด ขึ้น " มันไม่ได้ทำร้ายฉัน ถูกโยน . " เขาเดินไปที่ต้นไม้อื่น ที่เขาพูด แต่ กิ่งไม้ก็จับมันได้ทันที แล้วเหวี่ยงมันกลับมาอีกแล้ว