“How are things with you, Ana?”For

“How are things with you, Ana?”
For a moment, I hesitate, and I have Mom’s full attention.
“I’m fine.”
“Ana? Have you met someone?” Wow… how does she do that? The excitement in her voice is palpable.
“No, Mom, it’s nothing. You’ll be the first to know if I do.”
“Ana, you really need to get out more, honey. You worry me.”
“Mom, I’m fine. How’s Bob?” As ever, distraction is the best policy.
Later that evening, I call Ray, my stepdad, Mom’s Husband Number Two, the man I consider my father, and the man whose name I bear. It’s a brief conversation. In fact, it’s not so much a conversation as a one-sided series of grunts in response to my gentle coaxing. Ray is not a talker. But he’s still alive, he’s still watching soccer on TV, and going bowling and fly-fishing or making furniture when he’s not. Ray is a skilled carpenter and the reason I know the difference between a hawk and a handsaw. All seems well with him.
Friday night, Kate and I are debating what to do with our evening – we want some time out from our studies, from our work, and from student newspapers – when the doorbell rings. Standing on our doorstep is my good friend José, clutching a bottle of champagne.
“José! Great to see you!” I give him a quick hug. “Come in.”
José is the first person I met when I arrived at WSU, looking as lost and lonely as I did. We recognized a kindred spirit in each of us that day, and we’ve been friends ever since. Not only do we share a sense of humor, but we discovered that both Ray and José Senior were in the same army unit together. As a result, our fathers have become firm friends too.
José is studying engineering and is the first in his family to make it to college. He’s pretty damn bright, but his real passion is photography. José has a great eye for a good picture.
“I have news.” He grins, his dark eyes twinkling.
“Don’t tell me – you’ve managed not to get kicked out for another week,” I tease, and he scowls playfully at me.
“The Portland Place Gallery is going to exhibit my photos next month.”
“That’s amazing – congratulations!” Delighted for him, I hug him again. Kate beams at him too.
“Way to go José! I should put this in the paper. Nothing like last minute editorial changes on a Friday evening.” She grins.
“Let’s celebrate. I want you to come to the opening.” José looks intently at me. I flush. “Both of you, of course,” he adds, glancing nervously at Kate.
José and I are good friends, but I know deep down inside, he’d like to be more. He’s cute and funny, but he’s just not for me. He’s more like the brother I never had. Katherine often teases me that I’m missing the need-a-boyfriend gene, but the truth is – I just haven’t met anyone who… well, whom I’m attracted to, even though part of me longs for those trembling knees, heart-in-my-mouth, butterflies-in-my-belly, sleepless nights.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ว่าเป็นสิ่งที่ มีคุณ เอเอ็นเอ"ช่วง ฉันลังเล และไม่มีการดึงดูดของแม่"ฉันดี""เอเอ็นเอ มีคุณพบใคร" ว้า...ไม่เธอไรที่ ความตื่นเต้นในเสียงของเธอจะเห็นได้ชัด"ไม่ หม่อม มันคืออะไร คุณจะเป็นคนแรกที่รู้ว่าถ้าฉันทำ""Ana จริง ๆ คุณจะได้รับเพิ่มเติม น้ำผึ้ง คุณกังวลฉัน""หม่อม ดี วิธีคือบ๊อบ เช่นเคย นอนเป็นนโยบายดีที่สุดภายหลังที่เย็น ฉันเรียกเรย์ stepdad ของฉัน แม่ของสามีหมายเลขสอง ผู้ชายพิจารณาพ่อ และคนที่มีชื่อผมติด การสนทนาสั้น ๆ ได้ ในความเป็นจริง มันไม่ได้มากการสนทนาเป็นชุดด้านเดียวของ grunts ใน coaxing ของฉันเบา ๆ เรย์ไม่เป็น talker แต่เขาจะยังมีชีวิตอยู่ เขายังคงดูฟุตบอล TV และไปโบว์ลิ่ง และ fly-fishing หรือทำเฟอร์นิเจอร์เมื่อเขาไม่ เรย์เป็นช่างไม้ฝีมือ และเหตุผลทราบความแตกต่างระหว่างฮอว์กและ handsaw เป็น ทั้งหมดดูเหมือนว่าดีกับเขาคืนวันศุกร์ เคตและจะโต้วาทีจะทำอะไรกับเย็นของเรา – เราต้องการบางเวลาออก จากการศึกษาของเรา จากงาน และนักหนังสือ พิมพ์ – เมื่อแหวนกริ่งบ้าน ยืนบนบันไดหน้าประตูของเราเป็นเพื่อนของฉันดี José กำขวดแชมเปญ"José ดีเห็นคุณ" ฉันให้เขาฮักอย่างรวดเร็ว "มา"José เป็นคนแรกที่พบเมื่อฉันมาถึงที่ WSU มองเป็นสูญหาย และโดดเดี่ยวฉันไม่ เรารู้จิตใจเป็นของเราแต่ละวัน และเราได้รับเพื่อนนับตั้งแต่ ไม่เพียงแต่เราใช้อารมณ์ขัน แต่เราพบว่า เรย์และ José อาวุโสอยู่ในหน่วยกองทัพเดียวกัน ดัง บรรพบุรุษของเราได้กลายเป็น เพื่อนของบริษัทเกินไปJosé กำลังเรียนวิศวกรรมศาสตร์ และเป็นครั้งแรกในครอบครัวเพื่อให้วิทยาลัย เขาสดใสสวยเลย แต่รักเขาจริงจะถ่ายภาพ José ตามากสำหรับรูปภาพที่ดีได้"ฉันมีข่าว" เขา grins ตาดำ twinkling"ไม่บอก – คุณได้มีจัดการไม่ได้รับเตะออกอีกสัปดาห์ ฉันหยอก และเขา scowls เล่นที"แกลเลอรีพอร์ตแลนด์จะแสดงรูปภาพของฉันในเดือนถัดไป""ที่เป็นพนักงานขอแสดงความยินดี" ยินดีสำหรับเขา ฉันกอดเขาอีก เคทด้วยการฉายแสงที่เขาเกินไป"ทางไป José ฉันควรใส่ในกระดาษ อะไรเช่นการเปลี่ยนแปลงบรรณาธิการนาทีสุดท้ายเย็นวันศุกร์" เธอ grins"ร่วมฉลอง อยากให้มาเปิด" José intently ดูที ฉันล้าง "คุณทั้งสอง แน่นอน เขาเพิ่ม ทิวทัศน์คนที่เคทJosé และเป็นเพื่อนที่ดี แต่รู้ลึกภายใน เขาอยากจะเพิ่มเติม กำลังน่ารัก และตลก แต่เขาไม่ใช่เพียงสำหรับฉัน เขาเป็นเหมือนพี่ชายฉันไม่เคยมี แคทเธอรีนมักจีนฉันว่า ฉันกำลังขาดยีนจำเป็นต้องเป็นแฟน แต่ความจริงก็คือ – ผมเพียงแค่ยังไม่เจอคนที่...ดี ที่ฉันดูด แม้ว่าส่วนของฉัน longs สำหรับหัวเข่าผู้ trembling คืนใจในฉันปาก ผีเสื้อในฉันท้อง สลีพเลสการ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" เป็นยังไงบ้างคุณ แอนนา "
สักครู่ ผมลังเล ผมมีความสนใจเต็มของแม่ .
" ฉันไม่เป็นไร "
" เอน่า คุณเจอใครบางคน " ว้าว . . . . . . . เธอทำแบบนั้นได้อย่างไร ? ความตื่นเต้นในเสียงของเธอเห็นได้ชัด .
" เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร คุณจะเป็นคนแรกที่ได้รู้ถ้าฉันทำ . "
" แอนนา จริงๆคุณต้องออกไปอีก ที่รัก คุณเป็นห่วงผม "
" แม่ฮะ ผมไม่เป็นไร บ็อบเป็นไงบ้าง " อย่างที่เคยรบกวนเป็นนโยบายที่ดีที่สุด
ต่อมาในเย็นวันนั้นฉันโทรหาเรย์ พ่อเลี้ยง แม่สามีหมายเลขสอง ผู้ชายที่ฉันคิดว่าพ่อ ผู้ชายที่ชื่อ พี่หมี มันเป็นบทสนทนาสั้นๆ ในความเป็นจริงมันไม่ได้มากการสนทนาเป็นชุดเดียวของ . ในการตอบสนองตามใจอ่อนโยนของฉัน เรย์ไม่ใช่นักพูด แต่เขายังไม่ตาย เขายังดูฟุตบอลทางทีวีและโบว์ลิ่งและบินตกปลาหรือทำเฟอร์นิเจอร์ เมื่อเขาไม่ เรย์เป็นช่างไม้ที่มีฝีมือ และที่ผมทราบความแตกต่างระหว่างเหยี่ยวและปื้น . ทั้งหมดดูเหมือนดีกับเขา
คืนวันศุกร์ เคทและผมจะเถียง จะทำอะไรกับ–เย็นของเรา เราต้องการเวลาจากการศึกษาของเรา จากการทำงาน และจากหนังสือพิมพ์นักเรียน–เมื่อเสียงกริ่งประตูดัง