of DM). The content of propylene gl

of DM). The content of propylene glycol did not change (P = 0.87) with time. It is likely that the propanol and the propanol moiety of propyl acetate originate from propylene glycol degradation in the silage (Krooneman et al., 2002) in line with both ruminal and waste-water degradation of propylene glycol (Czerkawski and Breckenbridge, 1973; Veltman et al., 1998). Propanol was not present in L. buchneriinoculated grass silage after 60 d of ensiling but was present in substantial amounts after 119 d of ensiling, in line with the need for time to allow for growth of propylene glycol–degrading bacteria (Driehuis et al., 2001). The content of 2-butanol increased (P < 0.01) with Lalsil Fresh treatment. The 2-butanol could originate from degradation of 2,3-butanediol by a pathway similar to propylene glycol degradation, and both compounds might depend on the same microbes for degradation (Radler and Zorg, 1986). The content of 2-butanol correlated poorly with any of the fermentation products characterizing heterofermentation. It is possible that the diacetyl production, the substrate for 2,3-butanediol (McDonald et al., 1991), does not differ between treatments but the metabolism of 2,3-butanediol differs due to increased activity of the pathway for degradation due to increased propylene glycol degradation. We did not assess the diacetyl content in the silages, and only trace amounts of 2,3-butanediol were detected. Ammonia and Free AA. The ammonia content of silages increased with time (P < 0.01) for all treatments and was greater (P < 0.01) with Lalsil Fresh compared with the 2 other treatments (overall difference 0.16 ± 0.04 g/kg of DM; Table 2). Generally, inoculation with L. buchneri has not been observed to increase ammonia content of silages (Kleinschmit and Kung, 2006; Mari et al., 2009), although an increase in ammonia content was observed in grass silage (Driehuis et al., 2001). However, studies that did not show effects of L. buchneri on ammonia content were of relatively short duration compared with the full feeding season represented in the present study. Our inability to separate treatments in January is, therefore, in line with the results of the previous studies. Thus, the prolonged fermentation phase of silages inoculated with L. buchneri seems to induce more extensive protein degradation in these silages as evaluated by the increased ammonia and free AA content. All free AA determined in silage extracts were observed in increasing amounts with Lal sil Fresh compared with the 2 other treatments (P < 0.01). The AA contents mirrored the ammonia content with small differences between treatments in January and more pronounced effects at the 2 later samplings, although a treatment-by-time interaction was only observed for isoleucine, proline, and valine (P = 0.04 to P = 0.01). Ammonia and the free AA determined in the present study accounted for 19.4 ± 0.3% of total N in the silages and was 2.7 ± 0.6 percent units greater with Lalsil Fresh compared with the other 2 treatments. Glucose and Benzoic Acid. The free glucose contents in the silages was greater (P < 0.01) with control and Lactisil compared with Lalsil Fresh and increased with time (P = 0.03). Data indicate a slow, continuous release of glucose and decreasing demand as fermentation was inhibited by accumulation of fermentation products including lactic acid. Analysis of benzoic acid was included as a test for any ex-protocol use of additives by farmers that would be expected to have a major effect on silage stability (Kleinschmit et al., 2005). We did not observe any indication of use of benzoic acid–based additives in the tested silages. Lactic Acid and Acetic Acid Ratios. The l-lactic acid to dl-lactic acid ratio was less for Lalsil Fresh compared with the other 2 treatments and decreased (P < 0.01) for all treatments from 0.54 ± 0.01 in January to 0.49 ± 0.01 in August. These minor effects on lactic acid isomers might be indicative of greater affinity of L. buchneri for degradation of l-lactic acid but are likely

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ของ DM) ไม่ได้เปลี่ยนเนื้อหาของโพรพิลีนไกลคอล (P = 0.87) กับเวลา มีแนวโน้มว่า การไร propanol และ moiety ไร propanol ของโพรพิลอะซิเตมาจากโพรพิลีนไกลคอลลดในหญ้าหมัก (Krooneman et al. 2002) สอดคล้องกับทั้ง ruminal และ น้ำเสียสลายของโพรพิลีนไกลคอล (Czerkawski และ Breckenbridge, 1973 Veltman et al. 1998) ไร propanol ไม่ใน L. buchneriinoculated หญ้าหมักหลังจาก 60 d ของหมัก แต่ก็อยู่ในจำนวนมากหลัง d 119 ของหมัก สอดคล้องกับความต้องการเวลาเพื่อให้การเจริญเติบโตของแบคทีเรียที่ย่อยสลาย – โพรพิลีนไกลคอล (Driehuis et al. 2001) เพิ่มเนื้อหาของ 2-บิวทานอ (P < 0.01) พร้อม Lalsil สด 2-บิวทานออาจมาจากการสลายของ butanediol 2, 3 โดยทางเดินคล้ายคลึงกับการย่อยสลายโพรพิลีนไกล และสารทั้งสองอาจพึ่งพาจุลินทรีย์สำหรับย่อยสลาย (Radler และ Zorg, 1986) เดียวกัน เนื้อหาของ 2-บิวทานอความสัมพันธ์ไม่ดีกับผลิตภัณฑ์ใด ๆ หมักลักษณะ heterofermentation เป็นไปได้ว่า การผลิต diacetyl พื้นผิวสำหรับ 2, 3-butanediol (McDonald et al. 1991), ไม่แตกต่างกันระหว่างการรักษาแต่การเผาผลาญ butanediol 2, 3 แตกต่างกันตามกิจกรรมที่เพิ่มขึ้นของทางเดินสำหรับย่อยสลายเนื่องจากการย่อยสลายเพิ่มขึ้นโพรพิลีนไกล เราไม่ได้ประเมินเนื้อหา diacetyl ในการหมัก และพบเพียงการติดตามจำนวน 2, 3-butanediol แอมโมเนียและ AA ฟรี เนื้อหาแอมโมเนียชนิดที่เพิ่มขึ้นกับเวลา (P < 0.01) สำหรับการรักษาทั้งหมด และสูง (P < 0.01) กับ Lalsil สดเมื่อเทียบกับ 2 การรักษาอื่น ๆ (โดยรวมแตกต่าง 0.16 ± 0.04 กรัม/กิโลกรัมของ DM ตาราง 2) โดยทั่วไป กักบริเวณกับ L. buchneri ได้ไม่ถูกตรวจสอบการเพิ่มปริมาณแอมโมเนียชนิด (Kleinschmit และกุ้ง 2006 Mari et al. 2009), แม้ว่าการเพิ่มขึ้นของแอมโมเนียเนื้อหาพบว่า ในหญ้าหมัก (Driehuis et al. 2001) อย่างไรก็ตาม ไม่ได้แสดงผลของ L. buchneri แอมโมเนียเนื้อหาถูกระยะเวลาค่อนข้างสั้นเมื่อเทียบกับฤดูให้อาหารเต็มที่ในการศึกษา เราไม่สามารถที่จะแยกรักษาในเดือนมกราคมคือ ดังนั้น สอดคล้องกับผลการศึกษาก่อนหน้านี้ ดังนั้น ขั้นตอนการหมักเป็นเวลานานของ inoculated กับ L. buchneri หมักน่าจะ ก่อให้เกิดการย่อยสลายโปรตีนมากในหญ้าหมักเหล่านี้เป็นประเมิน โดยแอมโมเนียเพิ่มขึ้น และฟรี AA เนื้อหา AA ฟรีทั้งหมดที่กำหนดในสารสกัดหมักถูกตั้งข้อสังเกตในการเพิ่มยอดเงิน sil ลัลสดเมื่อเทียบกับ 2 อื่น ๆ รักษา (P < 0.01) เนื้อหา AA มิเรอร์แอมโมเนียเนื้อหา มีความแตกต่างเล็กน้อยระหว่างการรักษาในเดือนมกราคม และผลที่ samplings หลัง 2 เด่นชัดได้มากแม้ว่าการโต้ตอบการรักษาตามเวลาที่ถูกตรวจสอบเพียง isoleucine, proline และวาลีน (P = 0.04 ถึง P = 0.01) แอมโมเนียและ AA ฟรีที่กำหนดไว้ในการศึกษาคิดเป็น 19.4 ± 0.3% ของทั้งหมด N ในการหมัก และ 2.7 ± 0.6 เปอร์เซ็นต์หน่วยมากขึ้น ด้วย Lalsil สดเปรียบเทียบกับการรักษาอื่น ๆ 2 กลูโคสและกรดเบนโซอิก เนื้อหาในการหมักกลูโคสฟรีได้มากขึ้น (P < 0.01) กับการควบคุมและ Lactisil เมื่อเทียบกับ Lalsil สด และเพิ่มขึ้นกับเวลา (P = 0.03) ข้อมูลบ่งชี้ตัวช้า ต่อเนื่องของน้ำตาลกลูโคสและลดความต้องการ ตามหมักถูกยับยั้ง โดยสะสมของผลิตภัณฑ์หมักรวมทั้งกรดแลคติก การวิเคราะห์กรดเบนโซอิกคือรวมเป็นแบบทดสอบสำหรับการใช้โพรโทคออดีตสาร โดยเกษตรกรที่คาดว่าจะมีผลสำคัญในเสถียรภาพโพด (Kleinschmit et al. 2005) เราไม่ได้สังเกตข้อบ่งชี้ของการใช้กรดเบนโซอิก – ใช้วัตถุเจือปนในหญ้าหมักผ่านการทดสอบ กรดแลคติกและอัตราส่วนกรดอะซิติก ให้ dl คติอัตราส่วนกรดกรดกรด l มีค่าน้อยสำหรับ Lalsil เมื่อเทียบกับการรักษาอื่น ๆ 2 และลดลง (P < 0.01) สำหรับทุกทรีทเมนท์จาก 0.54 ± 0.01 ในเดือนมกราคมถึง 0.49 ± 0.01 ในเดือนสิงหาคมนี้ Isomers กรดแลคติกผลเล็กน้อยเหล่านี้อาจบ่งบอกถึงความความสัมพันธ์ที่มากขึ้นของ L. buchneri สำหรับสลายของกรดกรด l แต่มีแนวโน้ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ของ DM) เนื้อหาของโพรพิลีนไกลคอลไม่ได้เปลี่ยน (p = 0.87) มีเวลา มันเป็นไปได้ว่าโพรพานและครึ่งหนึ่งโพรพานของโพรพิลอะซิเตทมาจากการย่อยสลายโพรพิลีนไกลคอลในการหมักในบรรทัดที่มีทั้งในกระเพาะหมักและน้ำเสียย่อยสลายของโพรพิลีนไกลคอล (Czerkawski และ Breckenbridge 1973 (Krooneman et al, 2002.); Veltman et al., 1998) โพรพานไม่ได้อยู่ในแอล buchneriinoculated หญ้าหมักหลังจาก 60 D ของหมัก แต่ก็อยู่ในจำนวนมากหลังจาก 119 D ของหมักซึ่งสอดคล้องกับความจำเป็นในการใช้เวลาในการอนุญาตให้มีการเจริญเติบโตของโพรพิลีนไกลคอลแบคทีเรียย่อยสลาย (Driehuis et al., 2001) เนื้อหาของ 2 บิวทานอเพิ่มขึ้น (p <0.01) กับการรักษา Lalsil สด 2-butanol อาจเกิดขึ้นจากการย่อยสลายของ 2,3 บิวเทนโดยทางเดินที่คล้ายกับการย่อยสลายโพรพิลีนไกลคอลและสารประกอบทั้งสองอาจขึ้นอยู่กับจุลินทรีย์เหมือนกันสำหรับการย่อยสลาย (Radler และ Zorg, 1986) เนื้อหาของบิวทานอ 2 มีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับใด ๆ ของผลิตภัณฑ์หมักพัฒนาการ heterofermentation มันเป็นไปได้ว่าการผลิต diacetyl สารตั้งต้นสำหรับ 2,3 บิวเทน (McDonald et al., 1991) ไม่ได้แตกต่างกันระหว่างการรักษา แต่การเผาผลาญ 2,3 บิวเทนที่แตกต่างเนื่องจากกิจกรรมที่เพิ่มขึ้นของทางเดินสำหรับการย่อยสลายเนื่องจาก ที่จะเพิ่มขึ้นการย่อยสลายโพรพิลีนไกลคอล เราไม่ได้ประเมินเนื้อหา diacetyl ในหมักและมีเพียงร่องรอยของ 2,3 บิวเทนถูกตรวจพบ แอมโมเนียและ AA ฟรี เนื้อหาของแอมโมเนียหมักเพิ่มขึ้นด้วยเวลา (p <0.01) สำหรับการรักษาและเป็นมากขึ้น (p <0.01) กับ Lalsil สดเมื่อเทียบกับการรักษาอื่น ๆ 2 (ความแตกต่างโดยรวม 0.16 ± 0.04 กรัม / กิโลกรัมของ DM; ตารางที่ 2) โดยทั่วไปแล้วการฉีดวัคซีนกับลิตร buchneri ยังไม่ได้รับการปฏิบัติที่จะเพิ่มเนื้อหาของแอมโมเนียหมัก (Kleinschmit และ Kung, 2006. Mari et al, 2009) แม้ว่าการเพิ่มขึ้นในเนื้อหาแอมโมเนียพบว่าในหญ้าหมัก (Driehuis et al, 2001. ) อย่างไรก็ตามการศึกษาที่ไม่ได้แสดงให้เห็นผลกระทบของลิตร buchneri กับเนื้อหาแอมโมเนียเป็นระยะเวลาค่อนข้างสั้นเมื่อเทียบกับฤดูการให้อาหารเต็มรูปแบบตัวแทนในการศึกษาครั้งนี้ เราไม่สามารถที่จะแยกการรักษาในเดือนมกราคมจึงสอดคล้องกับผลการศึกษาก่อนหน้านี้ ดังนั้นขั้นตอนการหมักนานหมักเชื้อด้วยลิตร buchneri ดูเหมือนว่าจะทำให้เกิดการย่อยสลายโปรตีนที่กว้างขวางมากขึ้นในการหมักเหล่านี้เช่นการประเมินโดยแอมโมเนียที่เพิ่มขึ้นและเนื้อหา AA ฟรี ทั้งหมด AA ฟรีที่กำหนดไว้ในสารสกัดจากหญ้าหมักพบในปริมาณที่เพิ่มขึ้นกับ Lal SIL สดเมื่อเทียบกับการรักษาอื่น ๆ 2 (p <0.01) เนื้อหา AA สะท้อนเนื้อหาแอมโมเนียมีความแตกต่างเล็ก ๆ ระหว่างการรักษาในเดือนมกราคมและผลกระทบที่เด่นชัดมากขึ้นที่ 2 กลุ่มตัวอย่างต่อมาแม้จะมีการทำงานร่วมกันรักษาโดยเวลาที่ถูกเพียงข้อสังเกตสำหรับไอโซลิวซีน, โพรลีนและวาลีน (p = 0.04 ไปที่ P = 0.01 ) แอมโมเนียและ AA ฟรีที่กำหนดไว้ในการศึกษาครั้งนี้คิดเป็น 19.4 ± 0.3% ของปริมาณไนโตรเจนทั้งหมดในหมักและเป็น 2.7 ± 0.6 หน่วยร้อยละมากขึ้นด้วย Lalsil สดเมื่อเทียบกับอีก 2 รักษา กลูโคสและกรดเบนโซอิค เนื้อหากลูโคสอิสระในการหมักได้มากขึ้น (p <0.01) กับการควบคุมและ Lactisil เมื่อเทียบกับ Lalsil สดและเพิ่มขึ้นด้วยเวลา (p = 0.03) ข้อมูลแสดงให้เห็นว่าช้าปล่อยอย่างต่อเนื่องของน้ำตาลกลูโคสและลดความต้องการเป็นหมักถูกยับยั้งจากการสะสมของผลิตภัณฑ์รวมทั้งการหมักกรดแลคติก การวิเคราะห์กรดเบนโซอิกถูกรวมเป็นทดสอบสำหรับการใช้งานใด ๆ อดีตโปรโตคอลของสารเติมแต่งโดยเกษตรกรที่จะคาดว่าจะมีผลสำคัญต่อเสถียรภาพหมัก (Kleinschmit et al., 2005) เราไม่ได้สังเกตบ่งชี้ของการใช้สารกรดเบนโซอิกตามใด ๆ ในการหมักทดสอบ กรดแลคติกและกรดอะซิติกอัตราส่วน กรดแลคติค L-อัตราส่วนกรดแลคติก DL-น้อยสำหรับ Lalsil สดเมื่อเทียบกับอีก 2 รักษาและลดลง (p <0.01) สำหรับการรักษาทั้งหมดจาก 0.54 ± 0.01 ในเดือนมกราคมถึง 0.49 ± 0.01 ในเดือนสิงหาคม ผลกระทบเหล่านี้เล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับสารอินทรีย์กรดแลคติคอาจจะบ่งบอกถึงความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดมากขึ้นของแอล buchneri สำหรับการย่อยสลายของกรดแลคติก L- แต่มีแนวโน้มที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ของ DM ) เนื้อหาของโพรพิลีนไกลคอลไม่เปลี่ยนแปลง ( p = 0.87 ) กับเวลา มันเป็นโอกาสที่โพรพานอล และโพรพานอลกึ่งหนึ่งของโพรพิลีนไกลคอลโพรพิลเตตมาจากการย่อยสลายในอาหารสัตว์ ( krooneman et al . , 2002 ) ในบรรทัดที่มีทั้งน้ำและของเสียย่อยสลายในกระเพาะรูเมนของโพรไพลีนไกลคอล ( czerkawski และ breckenbridge 1973 ; veltman et al . , 1998 ) โพรพานอลไม่ได้อยู่ในแอล. buchneriinoculated หญ้าหมักหลัง 60 D ของการหมัก แต่ปัจจุบันในในปริมาณมากหลังจาก 119 D ของการหมัก ที่สอดคล้องกับความต้องการเวลาที่จะอนุญาตให้สำหรับการเติบโตของโพรพิลีนไกลคอลและย่อยสลายเชื้อโรค ( driehuis et al . , 2001 ) เนื้อหาของ 2-butanol เพิ่มขึ้น ( P < 0.01 ) กับ lalsil สดรักษา การ 2-butanol อาจมาจากการสลายตัวของ 2,3-butanediol ด้วยทางเดินที่คล้ายคลึงกับการย่อยสลายสารโพรพิลีนไกลคอลและทั้งสองจะขึ้นอยู่กับจุลินทรีย์เพื่อการย่อยสลายเดียวกัน ( แรดเลอร์ และแจ้ง , 1986 ) เนื้อหาของ 2-butanol ความสัมพันธ์ไม่ดีกับใด ๆของผลิตภัณฑ์ลักษณะการหมัก heterofermentation . เป็นไปได้ว่า ไดอะซิติลผลิต วัสดุ 2,3-butanediol ( McDonald et al . , 1991 ) ไม่มีความแตกต่างระหว่างการรักษา แต่การเผาผลาญ 2,3-butanediol แตกต่างเนื่องจากกิจกรรมที่เพิ่มขึ้นของทางเดินสำหรับการย่อยสลายเพิ่มขึ้นจาก propylene glycol การย่อยสลาย เราไม่ได้ประเมิน Name เนื้อหาใน silages , และมีเพียงร่องรอยของ 2,3-butanediol ถูกตรวจพบ แอมโมเนียและฟรี AA แอมโมเนีย เนื้อหาของ silages เพิ่มขึ้นกับเวลา ( p < 0.01 ) สำหรับการรักษาทั้งหมดและสูงกว่า ( P < 0.01 ) กับ lalsil สดเมื่อเทียบกับการรักษาอื่น ๆ ( รวม 2 ±ต่างกัน 0.16 0.04 กรัมต่อกิโลกรัมของ DM ; ตารางที่ 2 ) โดยทั่วไปการล. buchneri ไม่ได้สังเกตเพื่อเพิ่มปริมาณแอมโมเนียของ silages ( kleinschmit และกุ้ง , 2006 ; มาริ et al . , 2009 ) แม้ว่าการเพิ่มขึ้นของปริมาณแอมโมเนียถูกพบในหญ้าหมัก ( driehuis et al . , 2001 ) อย่างไรก็ตาม การศึกษาที่ไม่แสดงผลของ L . buchneri แอมโมเนียปริมาณระยะเวลาที่ค่อนข้างสั้นเมื่อเทียบกับอาหารเต็มฤดูกาลเป็นตัวแทนในการศึกษาปัจจุบัน การไร้ความสามารถของเราเพื่อการรักษาแยกต่างหากในเดือนมกราคมจึงสอดคล้องกับผลการศึกษาก่อนหน้า ดังนั้น การหมักนานระยะ silages ใส่ L buchneri ดูเหมือนว่าจะทำให้เกิดการย่อยสลายใน silages เพิ่มเติมโปรตีนเหล่านี้ ประเมินโดยแอมโมเนียเพิ่มขึ้น และปริมาณ AA ฟรี ทั้งหมดฟรี AA ว่าหมักสกัดพบในปริมาณที่เพิ่มขึ้นกับลัลซิลสดเมื่อเทียบกับอื่น ๆ ( P < 0.01 ) เนื้อหา AA สะท้อนแอมโมเนียเนื้อหาที่มีความแตกต่างเล็ก ๆระหว่างการรักษาในเดือนมกราคมและเด่นชัดกว่าผลที่กลุ่มตัวอย่างที่ 2 ต่อมา แม้ว่าการรักษาด้วยปฏิสัมพันธ์เวลาเป็นสังเกตสำหรับ isoleucine , โพรลีน และ วาลีน ( P = 0.04 , p = 0.01 ) แอมโมเนียและฟรี AA มุ่งมั่นในการศึกษาร้อยละ 19.4 ± 0.3% ของไนโตรเจนใน silages และ 2.7 ±ร้อยละ 0.6 หน่วยมากขึ้นกับ lalsil สดเมื่อเทียบกับอีก 2 วัน กลูโคสและกรดเบนโซอิก . ฟรีเนื้อหาใน silages กลูโคสได้มากขึ้น ( P < 0.01 ) กับการควบคุม และ lactisil เมื่อเทียบกับ lalsil สดและเพิ่มขึ้นกับเวลา ( p = 0.03 ) ข้อมูลบ่งชี้ว่า ช้าปล่อยกลูโคสลดลงอย่างต่อเนื่องและความต้องการเป็นหมักถูกยับยั้งโดยการสะสมของผลิตภัณฑ์หมัก ได้แก่ กรดแลกติก การวิเคราะห์กรดเบนโซอิก ถูกรวมเป็นการทดสอบใดใช้อดีตโปรโตคอลของวัตถุเจือปน โดยเกษตรกรที่จะคาดว่าจะมีผลกระทบที่สำคัญต่อเสถียรภาพหมัก ( kleinschmit et al . , 2005 ) เราไม่ได้สังเกตบ่งชี้ใด ๆของการใช้กรดเบนโซอิกและใช้วัตถุเจือปนในการทดสอบ silages . กรดแลคติกและอัตราส่วนกรด . หมักกรดแลคติกกรด DL อัตราส่วนที่น้อยกว่า lalsil สดเมื่อเทียบกับอีก 2 ชุดและลดลง ( P < 0.01 ) สำหรับการรักษาทั้งหมดจาก 0.54 ± 0.01 ในเดือนมกราคม 28 ± 0.01 ในเดือนสิงหาคม เหล่านี้เล็กน้อย ผลคือกรดแลคติกอาจจะบ่งบอกถึงความสัมพันธ์ของ L มากขึ้น buchneri การย่อยสลายของ Name แต่มัก