What is ‘music’? A complex amalgam

What is ‘music’? A complex amalgam of melody, harmony, rhythm, timbre and silence in a particular (intended) structure (Hanslick)? A sonoric event between noise and silence (Attali)? A ‘total social fact’ (Molino)? Something in which truth has set itself to work (Heidegger)?

Music. In the first place a word. As a word, it has meaning. As a word, it gives meaning. Take sounds for example: this sound is music. Which actually conveys: ‘we’ consider this sound as music. Music – as word – frames, delimits, opens up, encloses. To call (‘consecrate’ as Pierre Bourdieu would say) something music is a political decision-making process. As a grammatical concept, ‘music’ is useful: using this concept, we differentiate between various sounds. We divide, classify, categorize, name, delimit: not every sound is music. Although, since Cage, no single sound is by definition banned from the musical domain. The word ‘music’ brings (necessary) structure and order into the (audible) world.

But, there is also an other music; there is a ‘musical dimension’ that is much more difficult to capture in words. This dimension might be indicated as ‘the sensual’, something which can and should (at least according to Søren Kierkegaard) only be expressed in its immediacy. This immediate – perhaps one could also speak of ‘the physical’ – is erased at the moment when it, through reflection, would be conceptualized; it is by definition indefinable and therefore unreachable by means of language. There is thus something in music which can only be expressed through or as music. The moment that language tries to pinpoint this something, it dissolves and is lost.

So, is it possible at all to define – that is: to incorporate into a linguistic category – music?

Authors discussed: Plato, Eduard Hanslick, Jean-Jacques Nattiez, Howard Becker, Martin Heidegger, Jacques Derrida, Richard Littlefield, Jacques Attali.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

'เพลง' คืออะไร Amalgam ซับซ้อนทำนอง กลม จังหวะ ต่ำ และความเงียบในโครงสร้าง (ตั้งใจ) เฉพาะ (Hanslick) เหตุการณ์การ sonoric ระหว่างเสียงดังและเงียบ (Attali) 'รวมสังคมจริง' (Molino) สิ่งที่จริงมีตั้งตัวเองในการทำงาน (Heidegger)เพลง ในสถานที่แรกคำ เป็นคำ มันมีความหมาย เป็นคำ ให้ความหมาย ใช้เสียงตัวอย่าง: เสียงนี้เป็นเพลง ที่จริงสื่อ: 'เรา' พิจารณานี้เสียงเพลง เพลง – เป็นคำ – เฟรม กำหนดเขต เปิด ใส่ โทร ('consecrate' พูด Pierre Bourdieu) บางเพลงเป็นกระบวนการตัดสินใจทางการเมือง เป็นแนวคิดทางไวยากรณ์ 'เพลง' ที่มีประโยชน์: การใช้แนวคิดนี้ เราแยกความแตกต่างระหว่างเสียงต่าง ๆ เราแบ่ง จัด จัดประเภท ชื่อ เขต: ไม่ทุกเสียงเป็นเพลง ถึงแม้ว่า ตั้งแต่ กรงไม่มีเสียงเดียวคือคำที่ห้ามใช้โดเมนเครื่องดนตรี คำว่า 'เพลง' นำโครงสร้าง (จำเป็น) และสั่งในโลก (เสียง)But, there is also an other music; there is a ‘musical dimension’ that is much more difficult to capture in words. This dimension might be indicated as ‘the sensual’, something which can and should (at least according to Søren Kierkegaard) only be expressed in its immediacy. This immediate – perhaps one could also speak of ‘the physical’ – is erased at the moment when it, through reflection, would be conceptualized; it is by definition indefinable and therefore unreachable by means of language. There is thus something in music which can only be expressed through or as music. The moment that language tries to pinpoint this something, it dissolves and is lost.So, is it possible at all to define – that is: to incorporate into a linguistic category – music?Authors discussed: Plato, Eduard Hanslick, Jean-Jacques Nattiez, Howard Becker, Martin Heidegger, Jacques Derrida, Richard Littlefield, Jacques Attali.