The root-cause of sufferingAs menti

The root-cause of suffering
As mentioned earlier, lacking a permanent Ego at the center of our being and transitory in our nature, we long to find and to cling to something substantial in the ceaseless flow of change. We therefore project reality onto an illusory Ego for the purpose of gratification. Possession is used as a means of ego-gratification to fill this void. The use of people as objects to be manipulated for our needs is another way in which we attempt to solidify ourselves. But it is like building a house on sand. There is nothing substantial there. The grains fall apart and dissolve, and the house crumbles into dust. We still feel inadequate or unsatisfied, no matter what we get, because our ego-desires (tanha) are by nature insatiable.
It is seen in Buddhism that much of the misery of life is caused by self-centeredness and the constant desire to satisfy one's own needs. These ego-desires are the very root of all evil, including greed, lust, hatred, lying, deceit, and crime. It is the delusion of the Ego that begets all forms of these ego-desires. Because ego-desires are the cause of most human suffering, it is the elimination of the Ego that is necessary to end our unhappiness. And because the Ego has no reality of its own we are able to abolish it through our efforts. This is not seen as an easy process.
Buddhism discourages ego-focus because it wants us to realize our nonpersonal potentialities. Besides, self-concentration does not allow the pursuit of truth and righteousness. The value of life does not depend on quantity but on quality. Any life lived solely for the self is a life not worth living, as there is no room for the highest goal of attaining nibbana, the liberation from the endless life-cycle, samsara existence. It is this ultimate goal that makes life worth living. Thus to be absorbed and engrossed in the temporal, impermanent part of life matters little.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สาเหตุรากของทุกข์กล่าวถึงก่อนหน้านี้ ขาดอาตมาถาวรที่ศูนย์ ของเราถูก และอนิยมในธรรมชาติของเรา เราลองหา และหลงไหลในสิ่งที่พบในขั้นตอนไม่ขาดระยะของการเปลี่ยนแปลง เราดังนั้นโครงการจริงบนตัวอาตมา illusory เพื่อพึงพอใจ ครอบครองใช้ว่าอาตมาพึงพอใจในการกรอกโมฆะนี้ ใช้คนเป็นวัตถุการจัดการกับความต้องการของเราเป็นอีกวิธีหนึ่งที่เราพยายามที่จะเข้าตัวเอง แต่เหมือนสร้างบ้านบนหาดทราย ไม่มีสิ่งใดพบมีการ ธัญพืชตกกัน และละลาย และบ้าน crumbles เป็นฝุ่น เรายังรู้สึกไม่เพียงพอ หรือไม่พอ ใจ ไม่ว่าสิ่งที่เราได้ เนื่องจากเราอาตมาปรารถนา (tanha) ตามธรรมชาติประเทศไม่เพียงพอเห็นในพระพุทธศาสนาที่มากความทุกข์ยากของชีวิตเกิดจากการ centeredness ตนเอง และจำเป็นต้องคงที่เพื่อตอบสนองตนเอง เหล่านี้อาตมาปรารถนามากรากเหง้าของอกุศล ความโลภ ลัสท์ ชัง โกหก หลอกลวง และอาชญากรรมได้ มันเป็นความเข้าใจผิดของอาตมาที่ begets เหล่านี้อาตมาปรารถนาในทุกรูปแบบ เนื่องจากอาตมาปรารถนามีสาเหตุของทุกข์ที่สุดมนุษย์ เป็นการกำจัดของอาตมาที่จำเป็นต้องสิ้นสุดทุกข์ของเรา และเนื่องจากอาตมามี ไม่ความเป็นจริงของตัวเองเราจะยุบผ่านความพยายามของเรา นี้ดูไม่เป็นทางการศาสนาพุทธ discourages อาตมามาเนื่องจากมันต้องการให้เราทราบเรา potentialities nonpersonal นอกจาก สมาธิตนเองไม่สามารถแสวงหาความจริงและความชอบธรรม ค่าของชีวิตขึ้นอยู่ กับปริมาณ แต่คุณภาพ ชีวิตใด ๆ อาศัยอยู่แต่เพียงผู้เดียวสำหรับตนเองเป็นชีวิตไม่คุ้มค่าน่าอยู่ มีห้องพักสำหรับเป้าหมายสูงสุดของการบรรลุนิบบาน่า การปลดปล่อยจากโคตรวงจรชีวิต samsara ดำรงอยู่ นี้เป้าหมายสูงสุดที่ทำให้ชีวิตน่านั่งเล่นได้ จึงจะดูดซึม และหมกมุ่นอยู่ในชั่วคราว impermanent ส่วนหนึ่งของชีวิตเป็นเรื่องเล็ก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รากสาเหตุของความทุกข์ทรมานดังกล่าวก่อนหน้าขาดอาตมาถาวรที่เป็นศูนย์กลางของความเป็นอยู่และชั่วคราวของเราในธรรมชาติของเราเรานานในการค้นหาและจะยึดสิ่งที่สำคัญในการไหลไม่มีที่สิ้นสุดของการเปลี่ยนแปลง ดังนั้นเราจึงฉายภาพลงบนความเป็นจริงอาตมาจริงเพื่อวัตถุประสงค์ในการพึงพอใจ ครอบครองถูกนำมาใช้เป็นวิธีการอัตตาความพึงพอใจที่จะเติมช่องว่างนี้ การใช้งานของคนที่เป็นวัตถุที่จะจัดการกับความต้องการของเราคือวิธีการที่เราพยายามที่จะเสริมสร้างตัวเองอีก แต่มันเป็นเหมือนการสร้างบ้านบนหาดทราย ไม่มีอะไรมากมี ธัญพืชกระจุยและละลายและบ้านเขรอะเป็นฝุ่น เรายังคงรู้สึกไม่เพียงพอหรือไม่พอใจไม่ว่าสิ่งที่เราได้รับเพราะความปรารถนาอัตตาของเรา (Tanha) โดยธรรมชาติที่ไม่รู้จักพอ.
จะเห็นได้ในพระพุทธศาสนาที่มากของความทุกข์ยากของชีวิตที่เกิดจากตัวเองเป็นศูนย์กลางและความปรารถนาอย่างต่อเนื่องเพื่อตอบสนองความ ความต้องการของตัวเอง เหล่านี้ความต้องการของอาตมาเป็นรากของความชั่วร้ายมากทั้งหมดรวมทั้งความโลภความปรารถนาความเกลียดชังโกหกหลอกลวงและอาชญากรรม มันเป็นความเข้าใจผิดของอาตมาที่นิสัยทุกรูปแบบของความปรารถนาอัตตาเหล่านี้ เพราะอาตมาปรารถนา-เป็นสาเหตุของความทุกข์ของมนุษย์มากที่สุดก็คือการกำจัดของอาตมาว่าเป็นสิ่งจำเป็นที่จะยุติความทุกข์ของเรา และเนื่องจากอาตมามีความเป็นจริงของตัวเองไม่มีเราจะสามารถที่จะยกเลิกมันผ่านความพยายามของเรา นี้ไม่ได้มองว่าเป็นกระบวนการที่ง่าย.
พระพุทธศาสนาลดอัตตาโฟกัสเพราะต้องการให้เราตระหนักถึงศักยภาพของเรา nonpersonal นอกจากนี้ความเข้มข้นของตัวเองไม่อนุญาตให้มีการแสวงหาความจริงและความชอบธรรม คุณค่าของชีวิตไม่ได้ขึ้นอยู่กับปริมาณ แต่คุณภาพ ชีวิตใด ๆ อาศัยอยู่เพียงเพื่อตัวเองเป็นชีวิตไม่คุ้มค่าที่อยู่อาศัยที่มีห้องพักสำหรับเป้าหมายสูงสุดของการบรรลุนิพพานปลดปล่อยจากวงจรชีวิตที่ไม่มีที่สิ้นสุด, การดำรงอยู่ของสังสารวัฏ มันคือเป้าหมายสูงสุดที่ทำให้ชีวิตการใช้ชีวิตที่คุ้มค่า ดังนั้นจะถูกดูดซึมและการรุกในชั่วขณะซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตอนิจจังเรื่องเล็กน้อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สาเหตุของทุกข์
ตามที่กล่าวถึงก่อนหน้านี้ ไม่มีอัตตาถาวรที่ศูนย์ของเราเป็นและชั่วคราวในธรรมชาติของเรา เราลองหาและหวงอะไรเป็นชิ้นเป็นอันในการไหลไม่มีที่สิ้นสุดของการเปลี่ยนแปลง เราดังนั้นโครงการความเป็นจริงบนอัตตาไม่จริงเพื่อความพึงพอใจ ครอบครองใช้เป็นวิธีการของอาตมาต่อเติมช่องว่างนี้ .การใช้คนเป็นวัตถุที่จะจัดการกับความต้องการของเราเป็นอีกวิธีที่เราพยายามที่จะทำให้ตัวเราเอง แต่มันก็เหมือนสร้างบ้านบนทราย ไม่มีอะไรมากมี เกรนกระจุย และละลาย และบ้านพังลงในฝุ่น เรายังรู้สึกไม่เพียงพอ หรือ ไม่พอใจ ไม่ว่าสิ่งที่เราได้ เพราะกิเลสอัตตาของเรา ( ตัณหา ) โดยธรรมชาติ
ละโมบมันเห็นในพระพุทธศาสนามากของความทุกข์ยากของชีวิตเกิดจาก centeredness ตนเองและความต้องการอย่างต่อเนื่องเพื่อตอบสนองความต้องการของตนเอง . ความปรารถนาของอาตมานี่เป็นรากของความชั่วร้ายทั้งหมด ได้แก่ ความโลภ ราคะ โทสะ โกหก หลอกลวง และอาชญากรรม มันเป็นภาพลวงตาของอัตตาที่เป็นบ่อเกิดของทุกรูปแบบของความปรารถนา อาตมานี่ เพราะอาตมาปรารถนาเป็นเหตุแห่งความทุกข์ของมนุษย์มากที่สุดมันคือการขจัดอัตตานั้นมีความจำเป็นที่จะต้องยุติความทุกข์ของเรา และเพราะอาตมาไม่มีความเป็นจริงของตัวเองเราสามารถยกเลิกได้ผ่านความพยายามของเรา ไม่ใช่เห็นเป็นขั้นตอนง่าย .
พุทธศาสนาเรื่องอัตตา โฟกัส เพราะมันต้องการให้เราตระหนักถึงศักยภาพ nonpersonal ของเรา นอกจากความเข้มข้นของตนเองไม่อนุญาตให้มีการแสวงหาความจริงและความยุติธรรมคุณค่าของชีวิตไม่ได้ขึ้นอยู่กับปริมาณ แต่คุณภาพ ชีวิตใด ๆ อยู่ แต่เพียงผู้เดียวสำหรับตนเองเป็นชีวิตที่ไม่มีค่า เนื่องจากไม่มีห้องสำหรับเป้าหมายสูงสุดของการบรรลุนิพพาน , ปลดปล่อยจากวัฏจักรที่ไม่มีที่สิ้นสุดการดำรงอยู่ไตรลักษณ์ มันคือเป้าหมายสูงสุด ที่ทำให้ชีวิตดำรงอยู่ จึงจะถูกดูดซึมและหมกมุ่นในทางโลก ส่วนอนิจจังของชีวิต
เรื่องเล็ก ๆน้อย ๆ