APEC’s Approach to Trade Liberaliza

APEC’s Approach to Trade Liberalization
APEC began in 1989 as an Australian initiative—backed by Japan and New Zealand—in
recognition of the growing interdependence among Asia-Pacific economies and in response to the
free-trade areas that had developed in Europe and North America. From that initiative, APEC has
grown into an association of 21 “member economies” bordering the Pacific Ocean that are
working cooperatively to promote economic growth and prosperity in the Asia-Pacific region.9 It
is the only international trade organization, besides the World Trade Organization, in which
China, Hong Kong, and Taiwan are members.
During the 1994 meetings in Bogor, Indonesia, APEC established the “Bogor Goals” of “free and
open trade and investment in the Asia-Pacific by 2010 for industrialized economies and 2020 for
developing economies.”10 These goals have been reaffirmed at the Leaders’ Meeting each
subsequent year.
In contrast to most other multilateral organizations, APEC is a cooperative forum in which
members arrive at decisions via consensus. All commitments made by members are voluntary;
APEC has no formal enforcement mechanisms to compel members to comply with any trade
liberalization policies previously declared at APEC meetings—an approach often referred to as
“open regionalism.”11 Point 9 of the 1994 “APEC Economic Leaders’ Declaration of Common
Resolve” states, “APEC economies that are ready to initiate and implement a cooperative
arrangement may proceed to do so while those that are not yet ready to participate may join at a
later date.”12
The underlying notion of the APEC approach to trade liberalization is that voluntary
commitments are easier to achieve and more likely to be implemented than obligatory
commitments derived from agreements negotiated by more traditional—and potentially,
confrontational—methods. By establishing a common vision or goal for the organization, the
belief is that future APEC discussions can make more rapid progress towards the organization’s
goals by seeking consensus views with which members are willing to comply.
The 2009 APEC Meetings and U.S. Trade Policy in Asia
Congressional Research Service 4
By contrast, trade agreements negotiated according to more traditional approaches tend to foster
confrontation and expectations of reciprocal concessions. Lacking a shared goal or objectives, it
may be difficult to resolve differences among the parties and complete a trade agreement. Later
on, if any party to the agreement feels that it was inequitable, they may fail to comply with the
terms of the agreement, or withdraw from the agreement in its entirety, even if there are formal
sanction or grievance provisions within the agreement.
Critics of the APEC approach warn that its voluntary nature can lead to inaction, with slow and
marginal movement to the achievement of the Bogor Goals. In addition, because APEC lacks
compliance requirements, members could reverse trade and investment liberalization
commitments during economic downturns.
APEC strives to meet the Bogor Goals in three “broad areas” of cooperation. First, members
consult with each other to formulate individual and collective actions to liberalize merchandise
and service trade, as well as international investment. Second, members discuss their domestic
regulations and procedures to find ways of facilitating international business. Third, the members
engage in “Economic and Technical Cooperation,” or ECOTECH, to provide training and foster
greater cooperation among APEC members.
In 1995, APEC created a template to achieve the Bogor Goals in its “Osaka Action Agenda.”13
The Osaka Action Agenda emphasizes APEC’s “resolute opposition to an inward-looking trading
bloc that would divert from the pursuit of global free trade” by accepting a set of fundamental
principles for APEC’s trade and investment liberalization and facilitation. These principles
include comprehensiveness; WTO consistency; comparability; non-discrimination; transparency;
flexibility; and cooperation.
Results of the 2009 Meetings in Singapore
The November 2009 APEC meetings in Singapore were the first for President Obama, and came
in the midst of an extended trip to Asia that included stops in China, Japan, and South Korea. The
trip provided President Obama with an opportunity to present his vision for U.S. policy towards
Asia in general and APEC in particular, as well as to announce his decision to enter into
negotiations with the members of the TPP.
Besides President Obama, the 2009 delegation included Secretary of State Hillary Clinton,
Treasury Secretary Tim Geithner, and USTR Ron Kirk. Over the last few years, some APEC
members had been critical of the Bush Administration’s seeming disregard for the trade
organization, and the lack of high-level representatives in the U.S. delegation.14 The strength of
the U.S. delegation in 2009 was a symbolic act that was generally well received by other APEC
members.
The Meetings
As in previous years, the main focus of attention was on the Leaders’ Meeting, which was held on
November 14-15, 2009, and its associated statements. However, the event’s more substantive
outcomes came from the Ministerial Meeting, held on November 11-12, 2009. President Obama
also held three bilateral meetings with leaders from other APEC members.
Both the Leaders’ Meeting and the Ministerial Meeting focused on the same themes—supporting
balanced growth, resisting protectionism, fostering trade and investment liberalization,
accelerating regional economic integration, and enhancing human security. The meetings were
principally concerned about economic and trade issues, but there was limited discussion of nontrade
issues, such as countering terrorism, preparing for natural disasters, and ensuring that people
have sufficient access to safe food.
In their post-meeting declaration, the APEC leaders endorsed the G-20 goals of strong,
sustainable, and balanced growth.15 However, the APEC leaders added an additional criteria—
economic growth must also be inclusive. In their efforts to achieve these goals, the leaders agreed
to: “gradually unwind global imbalances;” adopt fiscal, monetary, trade, and structural policies
consistent with the new growth paradigm; broaden access to economic opportunities; and “protect
the environment and mitigate climate change.” The leaders also agreed to resist protectionism,
support the conclusion of the Doha Development Agenda (DDA) in 2010, continue to explore
ways forward with a possible Free Trade Area of the Asia Pacific (FTAAP), strengthen economic
and technical cooperation, enhance human security, combat corruption, and improve governance
and transparency. In their joint declaration, the leaders mentioned the 2007 APEC Declaration on
Climate Change, Energy Security, and Clean Development, that set out a APEC-wide target of
reducing energy intensity by at least 25% by 2030.16
The joint statement issued following the Ministerial Meeting provided more detail to the general
principles contained in the Leaders’ Declaration. For example, in APEC’s efforts to foster more
inclusive growth, each member pledged to focus more resources on education, worker retraining,
and greater assistance to small and medium sized enterprises (SMEs). In addition, APEC
members said they would strengthen their social safety nets to enhance economic security.
Similarly, to promote sustainable growth, APEC members pledged to reduce barriers to trade and
investment for environmental goods and services (EGS), as well as to facilitate the diffusion of
climate-friendly and other EGS technologies.
As evidence of APEC’s efforts to promote greater regional economic integration, the ministers
cited various existing and new initiatives. As part of APEC’s “At the Border” integration
program, the members were developing more “business-friendly” rules of origin and adopting
more consistent policies towards the trade in services. On the subject of “Behind the Border”
integration, the ministers pointed to programs designed to lower the cost of starting a business,
facilitating investment, strengthening intellectual property rights protection, and aligning national
standards with international-recognized specifications. “Across the Border” connectivity was to
involve increasing interconnectivity of transport, logistical, and digital systems; enhancing trade
The 2009 APEC Meetings and U.S. Trade Policy in Asia
Congressional Research Service 6
facilitation programs to reduce transaction costs; and improving the security of trade routes and
the exchange of trade data.
Much of the ministers’ concerns about human security centered on food security and safety.
During the last few years, there were periodic reports of food shortages in Asia that contributed to
some nations prohibiting the export of staple grains (such as rice). While the food shortage
reports were generally false, APEC members are concerned about the retreat from trade
liberalization that occurred during this period. In addition, there have been repeated incidents of
unsafe food products exported by APEC members. In their joint declaration, the APEC ministers
agreed to enhance efforts to avoid unwarranted restrictions of food exports, while at the same
time taking steps to ensure that food exports were safe.
Other topics addressed in the ministers’ joint statement included: continued regional cooperation
to combat the H1N1 virus; improving governance; promoting gender equality and maximizing
economic opportunities for women; greater development for the region’s tourism industry; and
strengthening the APEC Secretariat.
A separate and concurrent finance ministers’ meeting also issued a joint statement detailing the
efforts APEC members would take to “support strong, sustainable, and balanced growth.”17 There
was consensus that the pace of implementing “exit strategies” should consider the pace of
recovery in the different APEC eco

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีการของเอเปคเพื่อเปิดเสรีการค้าเอเปคเริ่มในปี 1989 เป็นริออสเตรเลีย — โดยญี่ปุ่นและนิวซีแลนด์โดยในการรับรู้ของอิสระเสรีเติบโตเศรษฐกิจเอเชีย-แปซิฟิก และเพื่อตอบสนองการพื้นที่ค้าฟรีที่มีพัฒนาในยุโรปและอเมริกาเหนือ จากนั้นริ เอเปคได้เติบโตขึ้นเป็นความสัมพันธ์ของ 21 "สมาชิกเศรษฐกิจ" ล้อมรอบมหาสมุทรแปซิฟิกที่อยู่ทำงาน cooperatively เพื่อส่งเสริมเศรษฐกิจและความเจริญรุ่งเรืองใน region.9 เอเชีย-แปซิฟิกนั้นเป็นองค์กรการค้าระหว่างประเทศเท่านั้น นอกจากนี้องค์การการค้าโลก ซึ่งจีน Hong Kong และไต้หวันเป็นสมาชิกระหว่างการประชุมปี 1994 ในโบกอร์ อินโดนีเซีย เอเปคก่อตั้ง "เป้าหมายโบกอร์" ของ "ฟรี และเปิดทางการค้าและการลงทุนในเอเชียแปซิฟิกโดย 2020 สำหรับ 2010 สำหรับประเทศอุตสาหกรรมประเทศกำลังพัฒนา" 10 เป้าหมายเหล่านี้มีการยืนยันแต่ละประชุมผู้นำปีต่อมาตรงข้ามองค์กรพหุภาคีอื่น ๆ ส่วนใหญ่ เอเปคเป็นเวทีความร่วมมือในการสมาชิกที่ตัดสินใจมาถึงผ่านมติ ข้อผูกมัดทั้งหมดโดยสมาชิกสมัครใจเอเปคมีกลไกบังคับใช้อย่างเป็นทางการไม่กดดันสมาชิกเพื่อให้สอดคล้องกับการค้าใด ๆก่อนหน้านี้ประกาศนโยบายเปิดเสรีที่ประชุมเอเปค — วิธีการมักเรียกว่า"open regionalism" 11 จุด 9 ปี 1994 "ประกาศเอเปคเศรษฐกิจผู้นำทั่วไปแก้ไข"อเมริกา "เอเปคประเทศที่พร้อมที่จะเริ่มต้น และดำเนินการแบบสหกรณ์จัดเรียงอาจดำเนินการดังกล่าวในขณะที่ยังไม่พร้อมที่จะเข้าร่วมอาจเข้าร่วมในการหลัง" 12ความพื้นฐานของวิธีการเอเปคเพื่อเปิดเสรีค้าเป็นความสมัครใจที่ผูกพันง่ายเพื่อให้บรรลุ และมีแนวโน้มที่จะปฏิบัติมากกว่าจักรยานผูกพันมาเจรจา โดยเพิ่มเติมข้อตกลงเดิม — และ อาจconfrontational — วิธีการ โดยการสร้างวิสัยทัศน์ร่วมหรือเป้าหมายองค์กร การความเชื่อคือการ สนทนาของเอเปคในอนาคตสามารถทำให้ความคืบหน้าขึ้นไปขององค์กรเป้าหมาย โดยการแสวงหามุมมองช่วยให้กับสมาชิกเต็มใจที่จะปฏิบัติตามการประชุมเอเปค 2009 และนโยบายทางการค้าสหรัฐอเมริกาในเอเชียบริการการวิจัยตั้ง 4โดยคมชัด ข้อตกลงทางการค้าเจรจาตามวิธีดั้งเดิมมักจะ ส่งเสริมการเผชิญหน้าและความคาดหวังของสัมปทานซึ่งกันและกัน ขาดเป้าหมายร่วมกันหรือวัตถุประสงค์ มันอาจจะยากต่อ การแก้ไขความแตกต่างระหว่างทุกฝ่ายที่ทำข้อตกลงการค้า ในภายหลังใน ถ้าใด ๆ ของข้อตกลงการให้รู้สึกว่า มันเป็น inequitable พวกเขาอาจไม่สอดคล้องกับการเงื่อนไขของข้อตกลง หรือถอนตัวออกจากข้อตกลงทั้งหมด แม้ว่าจะมีทางบทบัญญัติถูกลงโทษหรือร้องทุกข์ภายในข้อตกลงวิจารณ์วิธีการเอเปคเตือนว่า ธรรมชาติของความสมัครใจอาจ inaction กับช้า และย้ายกำไรเพื่อการบรรลุเป้าหมายโบกอร์ นอกจากนี้ เนื่องจากขาดเอเปคตามข้อกำหนด สมาชิกสามารถกลับการเปิดเสรีทางการค้าและการลงทุนข้อผูกมัดระหว่างเอกชนทางเศรษฐกิจเอเปคมุ่งมั่นเพื่อให้บรรลุเป้าหมายโบกอร์ในสาม"กว้าง" ของความร่วมมือ สมาชิกแรกปรึกษากันเพื่อกำหนดการดำเนินการแต่ละรายการ และรวมการ liberalize สินค้าและการบริการทางการค้า เป็นการลงทุนระหว่างประเทศ สอง สมาชิกอภิปรายในประเทศของตนกฎระเบียบและขั้นตอนในการค้นหาวิธีในการอำนวยความสะดวกในธุรกิจระหว่างประเทศ อื่น ๆ สมาชิกใน "ทางเศรษฐกิจและทางเทคนิคความร่วมมือ" หรือ ECOTECH ฝึกอบรม และส่งเสริมความร่วมมือมากขึ้นระหว่างสมาชิกเอเปคใน 1995 เอเปคสร้างแม่แบบเพื่อให้บรรลุเป้าหมายโบกอร์ในของ "โอซาก้าดำเนินการวาระ" 13ของเอเปค "เด็ดต่อต้านการมองเข้าข้างในขายเน้นวาระปฏิบัติการโอซาก้าค่ายที่จะสำราญจากการแสวงหาการค้าเสรีทั่วโลก" โดยการยอมรับชุดพื้นฐานหลักการสำหรับการเปิดเสรีทางการค้าและการลงทุนของเอเปคและอำนวยความสะดวก หลักการเหล่านี้รวม comprehensiveness ความสอดคล้องขององค์การ ความ ไม่ใช่แบ่งแยก ความโปร่งใสความยืดหยุ่น และความร่วมมือผลของการประชุม 2009 ในสิงคโปร์การประชุมเอเปค 2552 พฤศจิกายนสิงคโปร์ได้ครั้งแรกของประธานาธิบดี Obama และมาเดินการขยายไปยังเอเชียกลาง ที่รวมหยุดในจีน ญี่ปุ่น และเกาหลีใต้ ที่ประธานาธิบดี Obama มีโอกาสนำเสนอวิสัยทัศน์ของนโยบายสหรัฐฯ ต่อเที่ยวเอเชียโดยทั่วไปและเอเปคโดยเฉพาะ เช่นเป็นประกาศการตัดสินใจของเขาเข้าไปเจรจากับสมาชิกของ TPPนอกจากนี้ประธานาธิบดี Obama การมอบหมาย 2009 รวมเสนาบดีฮิลลารีคลินตันธนารักษ์เลขานุการ Tim Geithner และโบสถ์ USTR ร่อน ช่วงไม่กี่ปี บางเอเปคสมาชิกที่ได้รับความสำคัญของการบริหารของบุชที่ seeming ไม่สนใจในการค้าขายองค์กร และการขาดของพนักงานระดับสูงใน delegation.14 สหรัฐอเมริกาความแข็งแรงของคณะผู้แทนสหรัฐในปี 2552 ได้ทำสัญลักษณ์ที่ดีโดยทั่วไปจะได้รับ โดยเอเปคอื่น ๆสมาชิกการประชุมในปี มุ่งความสนใจอยู่บนผู้นำประชุม ซึ่งจัดขึ้นใน14-15 พฤศจิกายน 2552 และรายงานที่เกี่ยวข้อง อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์ของเรามากขึ้นผลที่ได้มาจากการประชุมรัฐมนตรีต่างประเทศ จัดขึ้น 11-12 พฤศจิกายน 2009 ประธานาธิบดี Obamaนอกจากนี้ยัง จัดประชุมสามระดับทวิภาคีกับผู้นำจากสมาชิกเอเปคอื่น ๆทั้งผู้นำการประชุมและการประชุมรัฐมนตรีต่างประเทศเน้นรูปแบบเดียวกัน — สนับสนุนเจริญเติบโตที่สมดุล ปกป้อง resisting อุปถัมภ์ค้า และเปิด เสรีการลงทุนเร่งการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจระดับภูมิภาค และเพิ่มความปลอดภัยของมนุษย์ การประชุมได้หลักที่เกี่ยวข้องเกี่ยวกับเศรษฐกิจ และค้าปัญหา แต่มีสนทนาจำกัดของ nontradeปัญหา การต่อต้านการก่อการร้าย เตรียมความพร้อมสำหรับภัยพิบัติทางธรรมชาติ และคนที่มั่นใจพอเข้าถึงอาหารที่ปลอดภัยได้ในรายงานการประชุมหลัง ผู้นำเอเปครับรอง G-20 เป้าหมายแข็งแกร่งgrowth.15 อย่างยั่งยืน และสมดุลอย่างไรก็ตาม ผู้นำเอเปคเพิ่มเงื่อนไขเพิ่มเติมคือเศรษฐกิจยังต้องรวมกัน ในความเพียรพยายามเพื่อให้บรรลุเป้าหมายเหล่านี้ ผู้นำตกลงการ: "ค่อย ๆ ผ่อนคลายความไม่สมดุลของโลก นำมาใช้ทางการเงิน การ เงิน การค้า และโครงสร้างนโยบายสอดคล้องกับกระบวนทัศน์ใหม่ของการเจริญเติบโต ขยายการเข้าถึงโอกาสทางเศรษฐกิจ และ "ปกป้องสิ่งแวดล้อม และลดการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ " ผู้นำยังตกลงที่จะปกป้อง การต่อต้านสนับสนุนข้อสรุปของวาระการพัฒนาโดฮา (DDA) ในปี 2553 ดำเนินการสำรวจวิธีไปข้างหน้า ด้วยการเป็นเขตการค้าเสรีของแปซิฟิกเอเชีย (FTAAP), เสริมสร้างเศรษฐกิจและความร่วมมือทางเทคนิค เพิ่มความปลอดภัยมนุษย์ ทุจริตต่อสู้ และปรับปรุงการกำกับดูแลกิจการและความโปร่งใส ในแถลงการณ์ของพวกเขา ผู้นำกล่าวถึงการประกาศเอเปค 2007เปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ด้านพลังงาน และการ พัฒนาทำความสะอาด ที่กำหนดเป้าหมายของเอเปคทั้งลดความเข้มของพลังงานน้อย 25% โดย 2030.16แถลงการณ์ออกต่อที่ประชุมรัฐมนตรีต่างประเทศให้รายละเอียดเพิ่มเติมทั่วไปหลักที่มีอยู่ในประกาศของผู้นำ ตัวอย่าง ในความพยายามของเอเปคเพื่อเสริมเพิ่มเติมเจริญเติบโตรวม สมาชิกแต่ละคนบริจาคทรัพยากรมากกว่าเน้นศึกษา retraining ผู้ปฏิบัติงานและความช่วยเหลือมากกว่าจะเล็กและขนาดกลาง (SMEs) วิสาหกิจขนาด นอกจากนี้ เอเปคสมาชิกกล่าวว่า พวกเขาจะเสริมตาข่ายของสังคมเพื่อเสริมสร้างความปลอดภัยทางเศรษฐกิจในทำนองเดียวกัน การส่งเสริมการเติบโตอย่างยั่งยืน สมาชิกเอเปคบริจาคเพื่อลดอุปสรรคการค้า และลงทุนสิ่งแวดล้อมของสินค้าและบริการ (EGS), รวมทั้งเป็นช่วยในการแพร่ของเป็นมิตรกับสภาพภูมิอากาศและเทคโนโลยีอื่น ๆ EGSเป็นหลักฐานของความพยายามของเอเปคในการส่งเสริมมากกว่าภูมิภาคเศรษฐกิจรวม รัฐมนตรีอ้างถึงโครงการต่าง ๆ ที่มีอยู่ และใหม่ เป็นส่วนหนึ่งของของเอเปครวม "ที่ชายแดน"โปรแกรม สมาชิกถูกพัฒนาเพิ่มเติม "มิตรธุรกิจ" กฎแหล่งกำเนิดสินค้าและการใช้นโยบายมากขึ้นต่อการค้าบริการ ในเรื่อง "หลังเส้นขอบ"รวม รัฐมนตรีชี้ไปที่โปรแกรมที่ออกแบบมาเพื่อลดต้นทุนของการเริ่มต้นธุรกิจอำนวยความสะดวกการลงทุน เพิ่มการปกป้องสิทธิทรัพย์สินทางปัญญา และตำแหน่งแห่งชาติมาตรฐาน มีข้อกำหนดนานาชาติรับรู้ "ข้ามแดน" เชื่อมต่อได้เกี่ยวข้องกับการเพิ่มการเชื่อมโยงกันของการขนส่ง logistical และระบบดิจิตอล ส่งเสริมการค้าการประชุมเอเปค 2009 และนโยบายทางการค้าสหรัฐอเมริกาในเอเชียบริการการวิจัยตั้ง 6โปรแกรมอำนวยความสะดวกเพื่อลดต้นทุนธุรกรรม และปรับปรุงความปลอดภัยของเส้นทางการค้า และการแลกเปลี่ยนข้อมูลทางการค้ามากความกังวลของรัฐมนตรีเกี่ยวกับความปลอดภัยของมนุษย์แปลกบนความปลอดภัยอาหารในช่วงไม่กี่ปี มีรายงานเป็นครั้งคราวของการขาดแคลนอาหารในเอเชียที่ส่วนบางประเทศห้ามส่งเย็บเล่มธัญพืช (เช่นข้าว) ขณะขาดแคลนอาหารรายงานผิดพลาดโดยทั่วไป สมาชิกเอเปคมีความกังวลเกี่ยวกับหนีจากทางการค้าการเปิดเสรีที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ นอกจากนี้ มีปัญหาซ้ำของผลิตภัณฑ์อาหารที่ไม่ปลอดภัยที่ส่ง โดยสมาชิกเอเปค ในการแถลงการณ์ เอเปครัฐมนตรีตกลงที่จะเพิ่มความพยายามในการหลีกเลี่ยงข้อจำกัดส่งออกอาหาร ในขณะที่เดียวกัน unwarrantedเวลาทำตามขั้นตอนเพื่อให้แน่ใจว่า การส่งออกอาหารปลอดภัยหัวข้ออื่น ๆ ในงบร่วมของรัฐมนตรีรวม: ต่อความร่วมมือระดับภูมิภาคในการต่อสู้กับไวรัส H1N1 ปรับปรุงการปกครอง ส่งเสริมความเสมอภาคของเพศ และการเพิ่มโอกาสทางเศรษฐกิจสำหรับผู้หญิง การพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวของภูมิภาค มากกว่า และเพิ่มเลขาธิการเอเปครัฐมนตรีเงินแยกจากกัน และกันประชุมยังออกแถลงการณ์รายละเอียดความพยายามที่สมาชิกเอเปคจะไป "สนับสนุนการเติบโตแข็งแกร่ง ยั่งยืน และสมดุล" มี 17มีมติที่ก้าวของการใช้ "ออกจากกลยุทธ์" ควรพิจารณาก้าวของการกู้คืนในโคเอเปคแตกต่างกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิธีการของเอเปคเพื่อการค้าเสรีเอเปคเริ่มต้นขึ้นในปี 1989 เป็นชาวออสเตรเลียคิดริเริ่มที่ได้รับการสนับสนุนโดยญี่ปุ่นและนิวซีแลนด์ในการรับรู้ของการพึ่งพาซึ่งกันและกันเพิ่มขึ้นในหมู่เศรษฐกิจเอเชียแปซิฟิกและในการตอบสนองต่อพื้นที่การค้าเสรีที่มีการพัฒนาในยุโรปและอเมริกาเหนือ จากความคิดริเริ่มที่เอเปคได้เติบโตขึ้นเป็นสมาคมของ 21 "ประเทศสมาชิก" ขอบมหาสมุทรแปซิฟิกที่มีการทำงานร่วมกันในการส่งเสริมการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจและความเจริญรุ่งเรืองในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกregion.9 มันเป็นเพียงองค์กรการค้าระหว่างประเทศนอกเหนือจากการค้าโลกองค์การซึ่งในประเทศจีนฮ่องกงและไต้หวันเป็นสมาชิก. ในช่วงปี 1994 การประชุมใน Bogor, อินโดนีเซีย, เอเปคจัดตั้ง "เป้าหมายโบกอร์" ของ "ฟรีและเปิดการค้าและการลงทุนในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกในปี2010 สำหรับประเทศอุตสาหกรรมและ 2020 สำหรับประเทศกำลังพัฒนา. "10 เป้าหมายเหล่านี้ได้รับการยืนยันในการประชุมผู้นำในแต่ละปีต่อมา. ในทางตรงกันข้ามกับมากที่สุดองค์กรพหุภาคีอื่น ๆ ของเอเปคเป็นเวทีความร่วมมือในการที่สมาชิกประสบความสำเร็จในการตัดสินใจผ่านฉันทามติ ภาระผูกพันทั้งหมดที่ทำโดยสมาชิกที่มีความสมัครใจของเอเปคไม่มีกลไกการบังคับใช้อย่างเป็นทางการที่จะบังคับให้สมาชิกเพื่อให้สอดคล้องกับการค้านโยบายการเปิดเสรีการประกาศก่อนหน้านี้ที่เอเปคการประชุม-วิธีการมักจะเรียกว่า11 จุดที่ 9 ของปี 1994 "เศรษฐกิจเอเปค" ภูมิภาคเปิด. " ผู้นำประกาศร่วมกันแก้ไข"รัฐ" เศรษฐกิจเอเปคที่มีความพร้อมที่จะเริ่มต้นและดำเนินการสหกรณ์จัดอาจดำเนินการจะทำเช่นนั้นในขณะที่ผู้ที่ยังไม่พร้อมที่จะมีส่วนร่วมอาจเข้าร่วมในภายหลัง. "12 ความคิดพื้นฐานของ วิธีการของเอเปคที่จะเปิดเสรีการค้าที่เป็นความสมัครใจของภาระผูกพันที่จะง่ายต่อการประสบความสำเร็จและมีแนวโน้มที่จะถูกนำมาใช้บังคับกว่าภาระผูกพันที่ได้มาจากข้อตกลงการเจรจาแบบดั้งเดิมและอาจมากขึ้นวิธีการเผชิญหน้า โดยการสร้างวิสัยทัศน์ร่วมกันหรือเป้าหมายขององค์กรที่เชื่อว่าการอภิปรายในอนาคตของเอเปคสามารถทำให้ความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วมากขึ้นต่อองค์กรเป้าหมายที่กำลังมองหามุมมองฉันทามติที่สมาชิกมีความเต็มใจที่จะปฏิบัติตาม. 2009 การประชุมเอเปคและนโยบายการค้าของสหรัฐในเอเชียรัฐสภาการวิจัยการบริการ 4 ในทางตรงกันข้ามการเจรจาข้อตกลงการค้าตามวิธีการแบบดั้งเดิมมากขึ้นมีแนวโน้มที่จะส่งเสริมให้เกิดการเผชิญหน้าและความคาดหวังของสัมปทานซึ่งกันและกัน ขาดเป้าหมายร่วมกันหรือวัตถุประสงค์ของมันอาจจะยากที่จะแก้ปัญหาความแตกต่างระหว่างบุคคลและเสร็จสิ้นข้อตกลงการค้า หลังจากนั้นถ้าบุคคลข้อตกลงใด ๆ รู้สึกว่ามันเป็นธรรมที่พวกเขาอาจล้มเหลวที่จะปฏิบัติตามเงื่อนไขของสัญญาหรือถอนตัวจากข้อตกลงในสิ่งทั้งปวงที่แม้ว่าจะมีอย่างเป็นทางการอนุมัติหรือบทบัญญัติข้อข้องใจภายในสัญญา. วิจารณ์ ของวิธีการของเอเปคเตือนว่าธรรมชาติของความสมัครใจสามารถนำไปสู่การอยู่เฉยกับช้าและการเคลื่อนไหวเล็กน้อยไปสู่ความสำเร็จของเป้าหมายโบกอร์ นอกจากนี้เนื่องจากเอเปคขาดการปฏิบัติตามข้อกำหนดสมาชิกสามารถย้อนกลับการเปิดเสรีการค้าและการลงทุนภาระผูกพันในช่วงเศรษฐกิจตกต่ำ. เอเปคมุ่งมั่นที่จะตอบสนองเป้าหมายโบกอร์ในสามของ "พื้นที่ในวงกว้าง" ของความร่วมมือ ครั้งแรกที่สมาชิกให้คำปรึกษากับแต่ละอื่น ๆ เพื่อกำหนดการกระทำของบุคคลและส่วนรวมเพื่อเปิดเสรีสินค้าและการค้าบริการเช่นเดียวกับการลงทุนในต่างประเทศ ประการที่สองสมาชิกหารือเกี่ยวกับประเทศของพวกเขากฎระเบียบและวิธีการที่จะหาวิธีการอำนวยความสะดวกทางธุรกิจระหว่างประเทศ ประการที่สามสมาชิกมีส่วนร่วมใน "เศรษฐกิจและความร่วมมือทางวิชาการ" หรือ ECOTECH เพื่อให้การฝึกอบรมและส่งเสริมให้เกิดความร่วมมือระหว่างประเทศสมาชิกเอเปค. ในปี 1995 เอเปคสร้างแม่แบบเพื่อให้บรรลุเป้าหมายโบกอร์ใน "โอซาก้าการดำเนินการวาระ." 13 โอซาก้า การดำเนินการวาระที่เน้นเอเปคของ "ฝ่ายค้านเด็ดเดี่ยวในการซื้อขายเข้ามาดูกลุ่มที่จะเบี่ยงเบนความสนใจจากการติดตามของการค้าเสรีทั่วโลก" โดยการยอมรับชุดของพื้นฐานหลักการสำหรับการค้าเอเปคและการเปิดเสรีการลงทุนและการอำนวยความสะดวก หลักการเหล่านี้รวมถึงความครอบคลุม; สอดคล้ององค์การการค้าโลก; เปรียบเทียบ; ไม่เลือกปฏิบัติ; ความโปร่งใสความยืดหยุ่น; และความร่วมมือ. ผลการประชุม 2009 ในสิงคโปร์พฤศจิกายน2009 การประชุมเอเปคในสิงคโปร์เป็นครั้งแรกสำหรับประธานาธิบดีโอบามาและมาในท่ามกลางของการเดินทางที่ขยายไปยังเอเชียที่รวมหยุดในประเทศจีน, ญี่ปุ่น, และเกาหลีใต้ เดินทางให้ประธานาธิบดีโอบามามีโอกาสที่จะนำเสนอวิสัยทัศน์ของเขาสำหรับนโยบายของสหรัฐที่มีต่อภูมิภาคเอเชียทั่วไปและเอเปคโดยเฉพาะอย่างยิ่งเช่นเดียวกับที่จะประกาศการตัดสินใจของเขาที่จะเข้าสู่การเจรจากับสมาชิกของTPP ได้. นอกจากนี้ประธานาธิบดีโอบามาคณะผู้แทน 2009 รวม รัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศของฮิลลารีคลินตันรัฐมนตรีคลังทิมGeithner และรอนเคิร์ก USTR ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเอเปคบางสมาชิกได้รับที่สำคัญของการไม่นำพาดูเหมือนรัฐบาลบุชสำหรับการค้าองค์กรและการขาดของผู้แทนระดับสูงในสหรัฐอเมริกาdelegation.14 ความแข็งแรงของคณะผู้แทนสหรัฐในปี2009 เป็นสัญลักษณ์แสดงว่า ได้รับการตอบรับอย่างดีจากเอเปคอื่น ๆสมาชิก. ประชุมขณะที่ในปีก่อนหน้านี้จุดสนใจหลักของความสนใจอยู่ในที่ประชุมผู้นำ 'ซึ่งจัดขึ้นเมื่อวันที่ 14-15 พฤศจิกายน 2009 และงบที่เกี่ยวข้อง อย่างไรก็ตามเหตุการณ์ที่สำคัญมากขึ้นผลมาจากการประชุมรัฐมนตรีเมื่อวันที่ 11-12 พฤศจิกายน 2009 ประธานาธิบดีโอบามาก็ยังสามการประชุมทวิภาคีกับผู้นำจากสมาชิกเอเปคอื่นๆ . ทั้งการประชุมผู้นำและการประชุมรัฐมนตรีต่างมุ่งเน้นไปที่รูปแบบเดียวกัน -supporting การเจริญเติบโตที่สมดุลต่อต้านการปกป้องอุปถัมภ์การเปิดเสรีการค้าและการลงทุนเร่งการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจในระดับภูมิภาคและเสริมสร้างความมั่นคงของมนุษย์ การประชุมเป็นหลักความกังวลเกี่ยวกับปัญหาทางเศรษฐกิจและการค้า แต่มีการอภิปรายจำนวน จำกัด nontrade ปัญหาเช่นการโต้ตอบการก่อการร้ายเตรียมความพร้อมสำหรับภัยพิบัติทางธรรมชาติและสร้างความมั่นใจว่าคนที่มีความเพียงพอในการเข้าถึงอาหารที่ปลอดภัย. ในการประกาศหลังการประชุมของพวกเขาเอเปค ผู้นำการรับรองเป้าหมาย G-20 ของการที่แข็งแกร่งอย่างยั่งยืนและมีความสมดุลgrowth.15 อย่างไรก็ตามผู้นำเอเปคเพิ่มเพิ่มเติม criteria- การเติบโตทางเศรษฐกิจยังต้องรวม ในความพยายามที่จะบรรลุเป้าหมายเหล่านี้ผู้นำที่ได้ตกลงกันที่จะ "ค่อยๆผ่อนคลายความไม่สมดุลของโลก" นำมาใช้งบประมาณการเงินการค้าและโครงสร้างนโยบายที่สอดคล้องกับการเจริญเติบโตของกระบวนทัศน์ใหม่ ขยายการเข้าถึงโอกาสทางเศรษฐกิจ และ "ปกป้องสิ่งแวดล้อมและลดการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ." ผู้นำยังตกลงที่จะต่อต้านการปกป้องสนับสนุนข้อสรุปของวาระการพัฒนาโดฮา (DDA) ในปี 2010 ยังคงสำรวจวิธีข้างหน้าด้วยความเป็นไปได้ว่าเขตการค้าเสรีของภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก(FTAAP ) สร้างความเข้มแข็งทางเศรษฐกิจและความร่วมมือทางด้านเทคนิคการเสริมสร้างความมั่นคงของมนุษย์ต่อสู้กับการทุจริตและการปรับปรุงการกำกับดูแลและความโปร่งใส ในการประกาศร่วมกันของพวกผู้นำที่กล่าวถึง 2007 เอเปคประกาศเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ, ความมั่นคงด้านพลังงานและการพัฒนาที่สะอาดที่กำหนดไว้เป็นเป้าหมายของเอเปคกว้างของการลดความเข้มของพลังงานได้อย่างน้อย 25% จาก 2,030.16 แถลงการณ์ร่วมที่ออกต่อไปนี้การประชุมรัฐมนตรี ให้รายละเอียดมากขึ้นในการทั่วไปหลักการที่มีอยู่ในประกาศของผู้นำ ยกตัวอย่างเช่นในความพยายามของเอเปคเพื่อส่งเสริมให้เกิดมากขึ้นการเจริญเติบโตรวมสมาชิกแต่ละคนให้คำมั่นที่จะมุ่งเน้นทรัพยากรเพิ่มเติมเกี่ยวกับการศึกษาการฝึกอบรมคนงานและให้ความช่วยเหลือผู้ประกอบการมากขึ้นในการขนาดกลางและขนาดย่อม(SMEs) นอกจากนี้เอเปคสมาชิกกล่าวว่าพวกเขาจะเสริมสร้างเครือข่ายความปลอดภัยของพวกเขาทางสังคมเพื่อเสริมสร้างความมั่นคงทางเศรษฐกิจ. ในทำนองเดียวกันในการส่งเสริมการเติบโตอย่างยั่งยืนของสมาชิกเอเปคให้คำมั่นที่จะลดอุปสรรคการค้าและการลงทุนสำหรับสินค้าและบริการด้านสิ่งแวดล้อม (EGS) เช่นเดียวกับการอำนวยความสะดวก การแพร่กระจายของสภาพภูมิอากาศที่เป็นมิตรและเทคโนโลยีอื่นๆ EGS. ในฐานะที่เป็นหลักฐานของความพยายามของเอเปคในการส่งเสริมการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจในระดับภูมิภาคมากขึ้นรัฐมนตรีอ้างถึงความคิดริเริ่มที่มีอยู่และใหม่ ๆ ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของเอเปคของ "ที่ชายแดน" บูรณาการโปรแกรมสมาชิกที่มีการพัฒนามากขึ้น"ที่เหมาะสำหรับธุรกิจ" กฎแหล่งกำเนิดและการนำนโยบายที่สอดคล้องกันมากขึ้นต่อการค้าในการให้บริการ ในเรื่องของการ "หลังชายแดนว่า" บูรณาการรัฐมนตรีชี้ไปที่โปรแกรมที่ออกแบบมาเพื่อลดค่าใช้จ่ายของการเริ่มต้นธุรกิจที่อำนวยความสะดวกในการลงทุน, การเสริมสร้างความเข้มแข็งการคุ้มครองสิทธิในทรัพย์สินทางปัญญาแห่งชาติและสอดคล้องตามมาตรฐานระหว่างประเทศที่มีคุณสมบัติได้รับการยอมรับ "ข้ามพรมแดน" การเชื่อมต่อก็จะเกี่ยวข้องกับการเชื่อมต่อที่เพิ่มขึ้นของการขนส่งโลจิสติกและระบบดิจิตอล การเสริมสร้างการค้าในปี 2009 การประชุมเอเปคและนโยบายการค้าของสหรัฐในเอเชียบริการการวิจัยรัฐสภา6 โปรแกรมการอำนวยความสะดวกในการลดค่าใช้จ่ายในการทำธุรกรรม; และการปรับปรุงการรักษาความปลอดภัยของเส้นทางการค้าและการแลกเปลี่ยนข้อมูลการค้า. มากจากความกังวลรัฐมนตรีเกี่ยวกับความมั่นคงของมนุษย์เป็นศูนย์กลางในการรักษาความปลอดภัยของอาหารและความปลอดภัย. ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมามีรายงานเป็นระยะของการขาดแคลนอาหารในเอเชียที่ทำให้บางประเทศห้ามส่งออกธัญพืชหลัก (เช่นข้าว) ในขณะที่ปัญหาการขาดแคลนอาหารรายงานเป็นเท็จโดยทั่วไปสมาชิกเอเปคมีความกังวลเกี่ยวกับการล่าถอยจากการค้าการเปิดเสรีที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ นอกจากนี้ยังมีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้รับการซ้ำของผลิตภัณฑ์อาหารที่ไม่ปลอดภัยส่งออกโดยสมาชิกเอเปค ในการประกาศร่วมกันของพวกเขารัฐมนตรีเอเปคตกลงที่จะเพิ่มความพยายามที่จะหลีกเลี่ยงข้อ จำกัด ไม่มีเหตุผลของการส่งออกอาหารในขณะที่ในเวลาเดียวกันเวลาทำตามขั้นตอนเพื่อให้แน่ใจว่าการส่งออกอาหารมีความปลอดภัย. หัวข้ออื่น ๆ ที่อยู่ในรัฐมนตรีแถลงการณ์ร่วมรวม: ความร่วมมือในภูมิภาคอย่างต่อเนื่องเพื่อต่อสู้กับไวรัส H1N1; การปรับปรุงการกำกับดูแล การส่งเสริมความเสมอภาคทางเพศและการเพิ่มโอกาสทางเศรษฐกิจสำหรับผู้หญิง การพัฒนามากขึ้นสำหรับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวของภูมิภาค และเสริมสร้างความเข้มแข็งของเอเปคเลขาธิการ. แยกและการประชุมพร้อมกันรัฐมนตรีคลัง 'ยังออกแถลงการณ์ร่วมรายละเอียดความพยายามของสมาชิกเอเปคจะใช้เวลาในการ"สนับสนุนที่แข็งแกร่งอย่างยั่งยืนและการเจริญเติบโตที่สมดุล." 17 มีมติเป็นเอกฉันท์ว่าการก้าวของการใช้"กลยุทธ์ทางออก "ควรพิจารณาก้าวของการกู้คืนในเอเปคที่แตกต่างกันเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนวทางการเปิดเสรีทางการค้าของเอเปค
เอเปคเริ่มในปี 1989 เป็นโครงการที่ได้รับการสนับสนุนจากออสเตรเลียญี่ปุ่นและนิวซีแลนด์ ในการรับรู้ของการพึ่งพาอาศัยกันระหว่าง
เติบโตทางเศรษฐกิจเอเชียแปซิฟิกและในการตอบสนองต่อ
การค้าเสรีพื้นที่ที่มีการพัฒนาในยุโรปและอเมริกาเหนือ จากที่ริเริ่มเอเปคได้
เติบโตขึ้นเป็นสมาคม 21 " เศรษฐกิจ " สมาชิกที่ติดกับมหาสมุทรแปซิฟิกที่
ทำงานร่วมกันเพื่อส่งเสริมการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจและความเจริญรุ่งเรืองในภูมิภาคเอเชียแปซฟิก มัน
เป็นเพียงการค้าระหว่างประเทศองค์กร นอกจากนี้องค์การการค้าโลก ซึ่ง
จีน ฮ่องกง และไต้หวัน มีสมาชิก
ในระหว่าง 1994 การประชุมใน Bogor , อินโดนีเซียเอเปคก่อตั้ง " โบโกร์ " ของฟรี " และ
เปิดการค้าและการลงทุนในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกในปี 2553 สำหรับระบบเศรษฐกิจอุตสาหกรรมและ 2020 สำหรับ
การพัฒนาเศรษฐกิจ " 10 เป้าหมายเหล่านี้ได้รับการยืนยันที่ผู้นำการประชุมแต่ละครั้ง

ต่อมาปี ในทางตรงกันข้ามที่สุดองค์กรพหุภาคีอื่นๆ เอเปคเป็นเวทีในสหกรณ์ ซึ่ง
สมาชิกมาถึงการตัดสินใจผ่านฉันทามติทุกข้อที่ทำโดยสมาชิกตามความสมัครใจ ;
เอเปคได้จัดกลไกในการบังคับใช้เพื่อบังคับให้สมาชิกต้องปฏิบัติตามนโยบายการเปิดเสรีการค้า
ก่อนหน้านี้ประกาศในการประชุมเอเปคเป็นวิธีการที่มักจะเรียกว่า
" เปิดภูมิภาค " 11 จุดที่ 9 ของปี 1994 " ผู้นำเศรษฐกิจเอเปคประกาศทั่วไป
แก้ไข " รัฐ" เศรษฐกิจเอเปคที่พร้อมที่จะเริ่มต้นและดำเนินการจัดสหกรณ์
อาจกระทำดังนั้นในขณะที่ผู้ที่ยังไม่พร้อมที่จะมีส่วนร่วม อาจเข้าร่วมในวันที่ 12

ทีหลัง " ต้นแบบความคิดของวิธีการที่จะเปิดเสรีการค้าเอเปคที่สมัครใจผูกพัน
จะง่ายเพื่อให้บรรลุ และมีแนวโน้มที่จะใช้
กว่าบังคับภาระผูกพันที่ได้มาจากข้อตกลงการเจรจาโดยแบบดั้งเดิมมากขึ้นและอาจ
วิธีการเผชิญหน้า . โดยสร้างวิสัยทัศน์หรือเป้าหมายร่วมกันสำหรับองค์กร ,
ความเชื่อว่าการอภิปรายของเอเปคในอนาคตสามารถทำให้ความคืบหน้าอย่างรวดเร็วมากขึ้นต่อเป้าหมายขององค์กรโดยการแสวงหาของ
มุมมองฉันทามติที่สมาชิกเต็มใจ
2009 การประชุมเอเปคและสหรัฐอเมริกา