The Teenager's Best PalJourney 22Jo

The Teenager's Best Pal

Journey 22

Jongin crossed his arms and leaned his back on the wall as soon as Jinri locked the door. After the resounding click of the doorknob was heard, a crashing silence followed on both them wherein neither Jinri nor Jongin spoke their thoughts out loud first.

A few more minutes of silence proceeded between them. Honestly, Jinri doesn't know where to start her questions on Jongin. She was scared, anxious, and determined all at the same time. Her feelings collided with her thoughts and her thoughts collided with her actions which left her hanging for nothing, saying nothing.

Finally, Jongin sighed exasperatedly and started towards the door. But Jinri blocked him by instinct, closing the distance between her and Jongin. Their eyes met briefly, earning themselves with glares from each other.

"I told you that we need to talk." Jinri said.
"Then talk." Jongin moved farther from Jinri until he was in his usual distance from her. "I'm waiting."
"Let's start with my most important question: Why do you hate me so much?"
"Hate is a strong word." Jongin replied.
"Then what do you call from your glares and nasty comments on me? Wasn't that hate?"
"I told you that hate is a strong word." Jongin repeated. "Next question."
"But it didn't give me any answers!" Jinri protested.

Jongin sighed again. Then he unbuttoned his jacket slowly while talking to Jinri.

"I hope this will give you answers." he said, letting his jacket fell on the floor next to him.
"W-what are you doing?" Jinri asked nervously.

Jongin lifted his shirt. Jinri saw his tanned six pack making Jinri blush deeper.

"P-p-p-" she stammered.

At last he removed his shirt above his head, standing bare-chested in front of Jinri.

Jinri looked slowly upwards, stopping at the circular, cyan tattoo marked below his throat. It shines brighter than Luhan's tattoo, in fact, it shines just as bright as Chanyeol's. A surprised gasp escaped Jinri's lips.

"You're... an exotic?" she asked unbelievably.

Instead of responding, Jongin put on his shirt and jacket back and walked away from Jinri. His heels echoed loudly inside the void classroom, his steps pounding with more mystery than Jinri asked for.

Jinri turned to face Jongin's back.

"But why are you trying to kill me?!" she shouted.

Jongin stopped in midstep and turned slowly to Jinri. His eyes were still deadpanned, making it harder for Jinri to guess his thoughts. But she can feel the iciness of his stare, bringing chills in her spine.

"I think I should be the one asking why you hate me woman. I may not be the friendliest - err - species you know, but I am not a murderer." Jongin answered coldly. "So you can stop making accusations and pointing your fingers at me."

With that Jongin left the room, leaving Jinri with more questions to ponder than answers.

* * *

Jinri had invited Luhan and Kyungsoo on her place that day. The three of them were sharing ddukbokki, sundae and soda - all of Jinri's treat - while watching movie, but the real reason why Jinri thought of treating the boys with snacks was not with them.

"Have you seen Chanyeol lately?" she asked the two men beside her.

Kyungsoo shook his head, his eyes still glued on the screen.

"Maybe he's girl hunting?" he suggested, scooping a sundae at the same time.
"Or he's mourning for his parents." Luhan whispered softly so only Jinri can hear. "I know Prince Yeol will be back soon Jinri. Don't worry."
"I hope so." Jinri mumbled. She attempted to refocus her attention on the movie but her thoughts floated from afar again. Giving up, Jinri stood up and excused herself from the boys. She went straight to her bedroom, flopping herself on the comforts of her soft pillows.

Meanwhile, unknown to Jinri was that Jongin had successfully followed her to her apartment. He leaned on the nearby post and saw Jinri's figure from the window exiting her living room. He can sense the same stench he had smelled before on her - dogs to be cleared - and true enough, he saw Kyungsoo lifting a small zu in his arms and cuddling it like a stuff toy. Jongin wrinkled his nose further. He can never fathom how much he hates dogs.

Jongin moved on. He strolled around the busy streets of Jinri's neighborhood, humming an old lullaby from the 60's. He stopped on the playground, where he saw a lone man sitting on the swing with a glum expression - Chanyeol.

He did not know what made him do it, but for the first time since he had confirmed that the kid he saw in SMA before was their prince, Jongin mustered the courage to approach his highness.

His shadow towered over Chanyeol, and the latter looked up to see who his company was. His warm eyes met Jongin's cold ones, and they stared at each other for a long time.

"Do you know me?" Chanyeol asked Jongin. Usually, people asked 'Do I know you?' before moving on a conversation, but Chanyeol felt that it was the most appropriate question to ask this stranger in front of him.
"Yes, Prince Yeol." Jongin said. He sat on the swing next to Chanyeol and kicked the ground, lifting himself meters high.
"Have I seen you before?" Chanyeol asked through the continuous creaks of Jongin's swing.
"This is the first time." Jongin replied.

Silence followed after Jongin's response. Chanyeol went back on spacing out while Jongin continued swinging.

"What's your name?" Chanyeol asked after a while.
"I'm Kim Jongin. But call me Kai, Prince Yeol."
"Right. Then call me Chanyeol, Kai."

Jongin looked sidewards. Chanyeol flashed his rich teeth on Jongin, grinning for the first time since last night.

"I'm not used to be called a 'prince'." he explained. "I like my human name."
"Ahh..."
"Hey Kai?"
"Yes Prince - I mean, Chanyeol?"
"What does Exo looks like?"

Jongin pushed his foot on the ground so he can stop swinging. He arched his head backwards, looking at the cerulean sky above them. Then, he smiled.

"I don't know. I've never been there." he said bitterly.
"What? How was that possible?" Chanyeol asked, startled.

Jongin sighed and looked back at Chanyeol. The more he tried to grin the more bitter his smile looked like.

"Have you heard of the book 1000 Days of Visit to Planet Earth, Chanyeol?" Jongin asked.
"No."
"I heard it's the most famous book in Exo." Jongin explained. "Its author was actually your guardian, Mei. 55 years ago, Mei visited and stayed in Earth for 1000 days with the goal of researching more about humans and its planet."
"And you're telling me this because..?"
"I'm getting there. After 1000 days, Mei went back to Exo. But her research was incomplete. She still has to know how long can an exotic survive in Earth. Therefore, Mei sent a newborn baby to Earth the moment he was born so she can observe its lifespan." Jongin stopped narrating and looked at Chanyeol with his bitterest smile. "That baby was me."

Chanyeol felt a pang of pity and guilt after Kai's story. Last night, when he learned that his parents were killed, he felt sorry for himself for being the biggest loser prince who had to run away from enemies. He doesn't even know the face of his parents. But he has something that Kai doesn't has: Chanyeol has his parents protection. Whereas Kai? He was sent in Earth to serve as a guinea pig for a research. He doesn't know or heard, or saw his parents face. He has no one but himself. He's alone for survival in Earth.

"But your parents must have protested, right?" Chanyeol asked, attempting to give light on Kai's situation.

Kai laughed unamusedly.

"If they have protested then I shouldn't have been left to survive in Earth for the last 53 years."
"53 - ?!"
"Yes Chanyeol. For the last 53 years."
"How... but... Luhan told us that if an exotic comes to Earth then he will instantly age!"
"Yes." Kai agreed. "That's why Mei chose me because I was a newborn, which means I don't have to spend a year in Exo. You get it? Fresh from the womb. I don't know how long I stayed as a baby, but when someone found me, I started aging fast."
"I don't understand. Chanyeol interrupted confusedly. "If you were born 53 years ago than me, then why are you still a 19 year old???"
"When I grew in front of the old man who took care of me, he had a heart attack." Kai continued, ignoring Chanyeol's question. "I was a still a kid back then, and it petrified me to see a human dead. So I secluded myself from anyone, hiding my secret away. That was when I found out how not to age in Earth."

Chanyeol waited for Kai to continue but the man beside him seemed lost from his own world. He coughed to catch Kai's attention again.

"Which is...?"he prompted.
"It's a secret."

Chanyeol nodded in understanding. He assumed that Kai probably doesn't want to remember his dark past. After he heard Kai's story, Chanyeol felt grateful that at least he had received the protection of his parents. Today he learned something valuable: the each person - human or exotic - are just lucky and unlucky in their own ways.

He might be unfortunate for losing his family and his home planet. But he was fortunate that Jinri found him, learned lessons with Kyungsoo, shared secrets with Luhan and now... shared bitter past with Kai. Kai has no one. No family, no home, no friends.

At least not today anymore.

"Kai, what do you say if we become friends?" Chanyeol asked, offering his hand to him.
"I don't fit with those kinds social peers Chanyeol. I am not a typical friend anyone wants to be with."
"Then let them hate you." Chanyeol stood up, this time towering over Kai. "And let me be your friend. Because while everyone turns your back on you, I promise that I won't."

Kai felt warm flow of electricty heating up his body. It was enveloping him with human emotion called "concern", and it was calming him. For the first time in his life, Kai smiled genuinely. He stood up and grasped Chanyeol's hand. It was warm, just like his prince's eyes.

Whatever he was feeling right now, it was the second emotion he felt after his first pang of fear when he saw an old man dead years a

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ของวัยรุ่นสุดพาลเดินทาง 22Jongin ข้ามแขนของเขา และก็เอนหลังบนผนังของเขาเป็น Jinri ล็อคประตู หลังจากคลิกเตรียมของลูกบิดประตูได้ยิน crashing เงียบตามได้ทั้งนั้นทั้ง Jinri และ Jongin ไม่ได้พูดความคิดของพวกเขาดัง ๆ ก่อนครอบครัวเพิ่มเติมกี่นาทีของความเงียบระหว่างพวกเขา สุจริตอย่าง Jinri ไม่ทราบว่าจะเริ่มต้นคำถามของเธอใน Jongin เธอกลัว กังวล และกำหนดทั้งหมดในเวลาเดียวกัน ฮาล์ความรู้สึกกับความคิดของเธอ และความคิดของเธอฮาล์กับการดำเนินการของเธอที่ทิ้งเธอแขวนเรื่อง พูดอะไรสุดท้าย Jongin exasperatedly ถอนหายใจ และเริ่มไปทางประตู แต่ Jinri บล็อกเขา โดยสัญชาตญาณ ปิดระยะห่างระหว่างเธอและ Jongin ตาตามสั้น ๆ รายได้ตัวเองกับรวมกัน"ฉันบอกคุณว่า เราต้องคุยกัน" Jinri กล่าวว่า"แล้วพูด" Jongin ย้าย farther from Jinri จนในระยะปกติของเขาจากเธอ "ฉันกำลังรอ""เริ่มต้น ด้วยคำถามที่สำคัญที่สุดของฉัน: ทำไมทำคุณเกลียดฉันมาก? ""เกลียดคือ คำที่แข็งแรง" Jongin ตอบกลับ"แล้วอะไรเรียกรวมและความเห็นที่น่ารังเกียจของฉัน ไม่ที่เกลียดหรือไม่""ฉันบอกคุณว่าเกลียดคำแรง" Jongin ซ้ำ "คำถามถัดไป""แต่มันไม่ให้ผมคำตอบ" Jinri ปฏิเสธจ่ายJongin ถอนหายใจอีกครั้ง แล้ว เขา unbuttoned แจ็คเก็ตของเขาช้าลงขณะพูดกับ Jinri"ฉันหวังว่า นี้จะให้คำตอบ" เขากล่าวว่า ให้เสื้อของเขาตกชั้นอยู่ติดกับเขา"W-อะไรคุณทำหรือไม่" Jinri ถามคนJongin ยกเสื้อของเขา Jinri เห็นเขา tanned หกแพ็คทำหน้าแดงลึก Jinri" P-p - p-" เธอ stammeredในที่สุด เขาเอาเสื้อของเขาเหนือศีรษะ ยืนเอา-chested หน้า JinriJinri มองช้าขึ้น หยุดสักวงกลม สีที่ทำเครื่องหมายใต้คอของเขา มันส่อง brighter สักของ Luhan ในความเป็นจริง มันส่องเพียงเป็นสว่างเป็นของ Chanyeol ประหลาดใจกระหืดหนีริมฝีปากของ Jinri "คุณ...การเอ็กโซติก" เธอถามภาพแทนที่จะตอบสนอง Jongin ใส่เสื้อของเขาและเสื้อกลับ และเดินจาก Jinri ส้นเท้าของเขาได้พูดย้ำดังภายในห้องเรียนเป็นโมฆะ ขั้นตอนของเขาห้ำหั่นกับลึกลับกว่าขอ JinriJinri หันไปหน้าหลังของ Jongin"แต่ทำไมคุณกำลังฆ่าฉัน!" เธอตะโกนJongin หยุดใน midstep และเปิดช้าไป Jinri ตาของเขาได้ยัง deadpanned ทำให้ยากสำหรับ Jinri คาดเดาความคิดของเขา แต่เธอสามารถรู้สึก iciness ของเขาจ้อง นำหนาวสั่นในกระดูกสันหลังของเธอ"ผมคิดว่า ควรได้ถามทำไมคุณเกลียดฉันผู้หญิง ฉันอาจไม่มิตรภาพ -ผิดพลาด - สายพันธุ์คุณทราบ แต่ฉันไม่ฆาตกร" Jongin ตอบ coldly "ดังนั้นคุณสามารถหยุดทำข้อกล่าวหา และชี้นิ้วที่ผม"ที่ Jongin ซ้ายห้องพัก ออก Jinri มีคำถามเพิ่มเติมรำพึงกว่าคำตอบ* * *Jinri ได้เชิญ Luhan และ Kyungsoo ในสถานที่ของเธอวันนั้น ทั้งสามก็ได้ร่วมกัน ddukbokki ซันเด และโซดา -ทั้งหมดของ Jinri รักษา - ชมภาพยนตร์ แต่สาเหตุแท้จริงทำไมคิดรักษาชายกับขนม Jinri ไม่ได้"มีคุณเห็น Chanyeol เมื่อเร็ว ๆ นี้" เธอถามชายทั้งสองข้างของเธอKyungsoo จับศีรษะ ตาของเขายังคง ติดกาวบนหน้าจอ "บางทีเขาจะสาวล่าสัตว์" เขาแนะนำ scooping ซันเดเป็นเวลาเดียวกัน"หรือเขาจะไว้ทุกข์สำหรับพ่อแม่" Luhan กระซิบเบา ๆ เพื่อ Jinri เท่านั้นที่สามารถได้ยิน "ฉันรู้ Yeol เจ้าชายจะได้กลับมาเร็ว ๆ นี้ Jinri ช่างเถอะ""หวังให้" Jinri mumbled เธอพยายาม refocus ความสนใจของเธอในภาพยนตร์แต่ความคิดของเธอลอยจากระยะไกลอีกครั้ง ท้อถอย Jinri ลุกขึ้นยืน และรับตัวเด็กผู้ชาย เธอเดินตรงไปที่ห้องนอนของเธอ flopping ตัวในของหมอนที่อ่อนนุ่มของเธอในขณะเดียวกัน ไม่รู้จักกับ Jinri ได้ที่ Jongin ได้เรียบร้อยแล้วตามเธอไปที่อพาร์ทเมนท์ของเธอ เขาเองเกี่ยวกับกระทู้ใกล้เคียง และเห็นรูปของ Jinri จากหน้าต่างออกจากห้องของเธอ เขาสามารถรู้สึกกลิ่นเหม็นเดียวกันที่เขาได้กลิ่นก่อนเธอ - สุนัขจริงพอ และ แล้ว - เขาเห็น Kyungsoo ยก zu เล็กในอ้อมแขนของเขา และ cuddling เช่นของเล่นเป็นสิ่งที่ Jongin wrinkled จมูกของเขาต่อไป เขาไม่สามารถเข้าใจว่าเขาเกลียดสุนัขJongin ย้ายบน เขา strolled ใกล้ถนนวุ่นวายของย่านของ Jinri ฮัมลัลลาบายเก่าจาก 60's เขาหยุดสนามเด็กเล่น ที่เขาเห็นชายคนหนึ่งคนเดียวที่นั่งอยู่บนชิงช้ากับนิพจน์ glum - Chanyeolเขาไม่รู้สิ่งที่ทำให้เขาทำมัน แต่เป็นครั้งแรก นับตั้งแต่ที่เขาได้ยืนยันว่า เด็กที่เขาเห็นใน SMA ก่อนเจ้าชายของพวกเขา Jongin mustered กล้าย่างกรายของเขาเจ้าฟ้าเงาของเขา towered ผ่าน Chanyeol และหลังมองขึ้นไปดูที่บริษัทของเขา ตาอุ่นไปตามคนที่เย็นของ Jongin และพวกเขาเริ่มกันเป็นเวลานาน"คุณรู้ฉัน" Chanyeol ขอ Jongin มักจะ คนถาม 'ฉัน รู้คุณ ' ก่อนที่จะย้ายในการสนทนา แต่ Chanyeol รู้สึกว่า เป็นคำถามที่เหมาะสมที่สุดจะขอให้คนแปลกหน้านี้หน้าเขา"ใช่ Yeol เจ้าชาย" Jongin กล่าวว่า เขานั่งบนชิงช้าอยู่ Chanyeol และเตะพื้นดิน ยกตัวเองสูงเมตร"ได้ฉันเห็นคุณก่อน" Chanyeol ขอผ่าน creaks อย่างต่อเนื่องของวงสวิงของ Jongin"นี่เป็นครั้งแรก" Jongin ตอบกลับความเงียบตามหลังจากการตอบสนองของ Jongin Chanyeol ไปกลับในระยะห่างออกมาในขณะที่ Jongin ต่อโล้อะไรคือชื่อของคุณ" Chanyeol ถามหลัง"ฉันคิม Jongin แต่ติดต่อไก่ Yeol เจ้าชาย""ถูก แล้ว โทรหาผม Chanyeol ไก่"Jongin มอง sidewards Chanyeol ถ่ายฟันเขารวยบน Jongin, grinning เป็นครั้งแรกตั้งแต่เมื่อคืน"ฉันไม่เคยถูกเรียกว่า 'เจ้าชาย' " เขาอธิบาย "ฉันชอบของฉันชื่อมนุษย์""ตื่นเต้น...""เดี๋ยวก่อน ไก่? ""ใช่เจ้าชาย - ฉันหมายถึง Chanyeol ? ""อะไรเอกโซเหมือน"Jongin ผลักดันเท้าของเขาบนพื้นดินเพื่อให้เขาสามารถหยุดควง เขาปักษาศีรษะของเขาย้อนหลัง มองท้องฟ้าคืออะไรด้านนี้ แล้ว ยิ้ม"ฉันไม่ทราบ เราไม่ได้มีการ"พูดพิรี้พิไร"อะไร วิธีถูกที่สุด" ถาม Chanyeol, startledJongin ถอนหายใจ และมองไปที่ Chanyeol ยิ่งเขาพยายามขมมากยิ้มเหมือน grin"คุณเคยได้ยินหนังสือวัน 1000 ชมดาวโลก Chanyeol" Jongin ถาม"หมายเลข""ฉันได้ยินมันเป็นหนังสือที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในเอกโซ" Jongin อธิบาย "ผู้เขียนได้จริงของผู้ปกครอง เหมย 55 ปี เหมยเข้าเยี่ยมชม และอยู่ในแผ่นดินวัน 1000 กับเป้าหมายของการวิจัยเพิ่มเติมเกี่ยวกับมนุษย์และโลกของ"" และคุณกำลังบอกฉันนี้เพราะ... ? ""ฉันได้รับมี หลังจากวัน 1000 เหมยไปเอกโซ แต่งานวิจัยของเธอไม่สมบูรณ์ เธอยังรู้ระยะสามารถเอ็กโซติกการอยู่รอดในโลก ดังนั้น เหมยส่งเด็กทารกยังช่วงเวลาที่เขาเกิดดังนั้นเธอสามารถสังเกตอายุของโลก" Jongin หยุด narrating และมองเขาดี bitterest Chanyeol "เด็กที่ถูกฉัน"Chanyeol รู้สึกว่าปางน่าสงสารผิดหลังจากเรื่องราวของไก่ คืนสุดท้าย เมื่อเขารู้ว่า พ่อถูกฆ่า เขารู้สึกขอตนถูกเจ้าชายใครใหญ่ที่สุดที่มีการหนีศัตรู นอกจากนี้เขายังไม่รู้หน้าของพ่อแม่ แต่เขามีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่มีไก่: Chanyeol มีการป้องกันครอบครัวของเขา ในขณะที่ไก่ เขาถูกส่งไปในโลกเป็นหนูตะเภาสำหรับวิจัย เขาไม่รู้ได้ยิน หรือเห็นหน้าพ่อแม่ของเขา เขาไม่มีใครตัวเอง เขาเป็นคนเดียวเพื่อความอยู่รอดในโลก"But your parents must have protested, right?" Chanyeol asked, attempting to give light on Kai's situation.Kai laughed unamusedly."If they have protested then I shouldn't have been left to survive in Earth for the last 53 years.""53 - ?!""Yes Chanyeol. For the last 53 years.""How... but... Luhan told us that if an exotic comes to Earth then he will instantly age!""Yes." Kai agreed. "That's why Mei chose me because I was a newborn, which means I don't have to spend a year in Exo. You get it? Fresh from the womb. I don't know how long I stayed as a baby, but when someone found me, I started aging fast.""I don't understand. Chanyeol interrupted confusedly. "If you were born 53 years ago than me, then why are you still a 19 year old???""When I grew in front of the old man who took care of me, he had a heart attack." Kai continued, ignoring Chanyeol's question. "I was a still a kid back then, and it petrified me to see a human dead. So I secluded myself from anyone, hiding my secret away. That was when I found out how not to age in Earth."Chanyeol waited for Kai to continue but the man beside him seemed lost from his own world. He coughed to catch Kai's attention again."Which is...?"he prompted."It's a secret."Chanyeol nodded in understanding. He assumed that Kai probably doesn't want to remember his dark past. After he heard Kai's story, Chanyeol felt grateful that at least he had received the protection of his parents. Today he learned something valuable: the each person - human or exotic - are just lucky and unlucky in their own ways.เขาอาจจะโชคร้ายการสูญเสียครอบครัวและดาวเคราะห์บ้านของเขา แต่เขาโชคดีที่ Jinri พบเขา เรียนรู้บทเรียนกับ Kyungsoo เคล็ดลับการใช้ร่วมกับ Luhan และตอนนี้...ร่วมอดีตขมกับไก่ ไก่ไม่มีใคร ไม่มีครอบครัว บ้านไม่ ไม่มีเพื่อนน้อยไม่วันนี้อีกต่อไป"ไก่ บ้างว่าถ้าเราเป็นเพื่อนหรือไม่" Chanyeol ถาม เสนอมือเขา "ฉันไม่พอดีกับชนิดที่สังคมเพื่อน Chanyeol ฉันไม่ใครอยากอยู่กับเพื่อนทั่วไป""แล้วปล่อยให้พวกเขาเกลียดคุณ" Chanyeol ยืนขึ้น เวลานี้อินเทอร์เน็ตมากกว่าไก่ "และผมเป็นเพื่อน เนื่องจากในขณะที่ทุกคนจะกลับคุณ ฉันสัญญาว่า ฉันจะไม่"ไก่รู้สึกอบอุ่นลำดับของก้าวที่ทำความร้อนร่างกายของเขา มันถูกห่อหุ้มเขา ด้วยอารมณ์มนุษย์ที่เรียกว่า "กังวล" และถูกชื่นเขา ไก่เป็นครั้งแรกในชีวิต ยิ้มจริงใจ เขาลุกขึ้นยืน และ grasped มือของ Chanyeol อบอุ่น เหมือนดวงตาของเจ้าชายของเขาได้ หากเขารู้สึกขวาตอนนี้ มีสองอารมณ์ที่เขารู้สึกหลังจากที่เขาปางแรกกลัวเมื่อเขาเห็นมีคนตายปี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เพื่อนที่ดีที่สุดของวัยรุ่นเดินทาง 22 จงอินข้ามแขนของเขาและพิงหลังของเขาบนผนังโดยเร็วที่สุดเท่า Jinri ล็อคประตู หลังจากคลิกที่ดังก้องของลูกบิดประตูก็ได้ยินเสียงเงียบ crashing ตามพวกเขาทั้งสองนั้นไม่ Jinri หรือจงอินพูดคิดของพวกเขาออกมาดัง ๆ เป็นครั้งแรก. ไม่กี่นาทีของความเงียบเดินระหว่างพวกเขา สุจริต Jinri ไม่ทราบว่าจะเริ่มคำถามของเธอในจงอิน เธอเป็นคนที่กลัวกังวลและความมุ่งมั่นทั้งหมดในเวลาเดียวกัน ความรู้สึกของเธอชนกับความคิดและความคิดของเธอชนกับการกระทำของเธอที่ทิ้งเธอแขวนเพื่ออะไรพูดอะไร. ในที่สุดจงอินถอนหายใจ exasperatedly และเริ่มไปที่ประตู แต่ Jinri บล็อกเขาโดยสัญชาตญาณปิดระยะห่างระหว่างเธอและจงอิน สายตาของพวกเขาได้พบในเวลาสั้น ๆ รายได้ตัวเองด้วยการจ้องจากกัน. "ฉันบอกคุณว่าเราต้องพูดคุย." Jinri กล่าวว่า. "จากนั้นพูดคุย." จงอินย้ายไกลออกไปจาก Jinri จนกว่าเขาจะได้ในระยะทางตามปกติของเขาจากเธอ "ฉันรอ." "ขอเริ่มต้นด้วยคำถามที่สำคัญที่สุดของฉัน: ทำไมคุณถึงเกลียดฉันมาก" "ความเกลียดชังเป็นคำที่แข็งแกร่ง." จงอินตอบ. "แล้วสิ่งที่คุณโทรจากจ้องและแสดงความคิดเห็นที่น่ารังเกียจของคุณกับฉัน? ไม่ใช่ความเกลียดชังที่?" "ผมบอกคุณเกลียดชังว่าเป็นคำที่แข็งแกร่ง." จงอินซ้ำแล้วซ้ำอีก "คำถามถัดไป." "แต่มันไม่ได้ให้คำตอบใด ๆ ฉัน!" Jinri ประท้วง. จงอินถอนหายใจอีกครั้ง จากนั้นเขาก็ปลดกระดุมเสื้อของเขาอย่างช้าๆในขณะที่พูดคุยกับ Jinri. "ฉันหวังว่านี้จะให้คำตอบ." เขากล่าวว่าการปล่อยให้แจ็คเก็ตของเขาลงบนพื้นถัดจากเขา. "W-สิ่งที่คุณกำลังทำอะไร?" Jinri ถามประหม่า. จงอินยกเสื้อของเขา Jinri เห็นหกแพ็คของเขาดำขำทำให้ Jinri อายลึก. "Ppp-" เธอตะกุกตะกัก. ที่ล่าสุดเขาถอดเสื้อของเขาเหนือหัวเขายืนเปลือยอกในด้านหน้าของ Jinri. Jinri มองอย่างช้า ๆ ขึ้นไปหยุดที่วงกลมสีฟ้าสักทำเครื่องหมาย ด้านล่างลำคอของเขา มันส่องสว่างกว่าสักลู่หานในความเป็นจริงมันส่องเพียงสดใสเท่าของชานยอล หอบประหลาดใจหนีริมฝีปากของ Jinri. "คุณ ... ที่แปลกใหม่?" เธอถามอย่างไม่น่าเชื่อ. แทนการตอบสนองจงอินใส่เสื้อแจ็คเก็ตและเขากลับมาและเดินออกไปจาก Jinri ส้นเท้าของเขาสะท้อนเสียงดังภายในห้องเรียนโมฆะตามขั้นตอนของเขาห้ำหั่นกับความลึกลับมากกว่า Jinri ขอ. Jinri หันหน้ากลับจงอิน. "แต่เหตุผลที่คุณกำลังพยายามที่จะฆ่าฉัน ?!" เธอตะโกน. จงอินหยุดใน midstep และหันช้าไป Jinri ดวงตาของเขาก็ยังคง deadpanned ทำให้มันยากขึ้นสำหรับ Jinri ที่จะคาดเดาความคิดของเขา แต่เธอสามารถรู้สึก iciness ของจ้องมองของเขาที่นำหนาวในกระดูกสันหลังของเธอ. "ผมคิดว่าผมควรจะเป็นหนึ่งถามว่าทำไมคุณเกลียดฉันผู้หญิงที่ผมอาจจะไม่เป็นมิตร -. ผิดพลาด - สายพันธุ์ที่คุณรู้ แต่ผมไม่ได้เป็นฆาตกร . " จงอินตอบอย่างเย็นชา "เพื่อให้คุณสามารถหยุดการทำข้อกล่าวหาและชี้มือของคุณมาที่ฉัน." ด้วยจงอินที่ออกจากห้องไปทิ้ง Jinri ที่มีคำถามอื่น ๆ อีกมากมายที่จะไตร่ตรองมากกว่าคำตอบ. * * * * * * * * * * * * Jinri ได้เชิญลู่หานและคยองซูในสถานที่ที่เธอในวันนั้น ทั้งสามของพวกเขาได้ร่วมกัน ddukbokki, ไอศกรีมใส่ผลไม้และโซดา - ทั้งหมดของการรักษา Jinri -. ขณะที่ดูหนัง แต่เหตุผลที่แท้จริงว่าทำไม Jinri คิดของการรักษาเด็กที่มีของว่างไม่ได้อยู่กับพวกเขา"คุณเห็นชานยอลเมื่อเร็ว ๆ นี้?" เธอถามชายทั้งสองข้างของเธอ. คยองซูส่ายหัวตาของเขายังคงติดกาวบนหน้าจอ. "บางทีเขาอาจจะล่าสัตว์สาว?" เขาแนะนำตักไอศกรีมใส่ผลไม้ในเวลาเดียวกัน. "หรือที่เขาไว้ทุกข์สำหรับพ่อแม่ของเขา." ลู่หานกระซิบเบา ๆ เท่านั้นดังนั้น Jinri สามารถได้ยิน "ฉันรู้ว่าเจ้าชาย Yeol จะกลับมาเร็ว ๆ นี้ Jinri. ไม่ต้องกังวล." "ผมหวังว่าดังนั้น." Jinri พึมพำ เธอพยายามที่จะจดจ่อความสนใจของเธอในหนังเรื่องนี้ แต่ความคิดของเธอลอยจากระยะไกลอีกครั้ง ให้ขึ้น Jinri ยืนขึ้นและขอตัวเองจากเด็ก เธอเดินตรงไปยังห้องนอนของเธอดิ้นตัวเองในความสะดวกสบายของหมอนนุ่มของเธอ. ในขณะที่ไม่รู้จักกับ Jinri จงอินคือการที่ได้ประสบความสำเร็จตามเธอไปที่อพาร์ตเมนต์ของเธอ เขาโน้มตัวในโพสต์ที่อยู่ใกล้เคียงและเห็นรูป Jinri จากหน้าต่างออกจากห้องนั่งเล่นของเธอ เขาสามารถรับรู้กลิ่นเหม็นเหมือนกันที่เขาได้กลิ่นก่อนที่เธอ - สุนัขที่จะล้าง - และเป็นความจริงพอเขาเห็นคยองซูยก zu ขนาดเล็กในอ้อมแขนของเขาและกอดมันเหมือนของเล่นสิ่ง จงอินเหี่ยวย่นจมูกของเขาต่อไป เขาไม่สามารถเข้าใจว่าเขาเกลียดสุนัข. จงอินย้าย เขาเดินไปรอบ ๆ ถนนที่วุ่นวายของย่าน Jinri, ฮัมเพลงกล่อมเด็กเก่าจาก 60 เขาหยุดในสนามเด็กเล่นที่เขาเห็นชายคนหนึ่งคนเดียวนั่งอยู่บนแกว่งด้วยสีหน้าหม่นหมอง. - ชานยอลเขาไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ทำให้เขาทำแต่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เขาได้รับการยืนยันว่าเด็กที่เขาเห็นใน SMA ก่อน เป็นเจ้าชายของพวกเขาจงอินรวบรวมความกล้าที่จะเข้าใกล้เสด็จ. เงาของเขาตั้งตระหง่านเหนือชานยอลและหลังมองขึ้นไปดูว่าใครเป็น บริษัท ของเขา ตาอบอุ่นของเขาได้พบกับคนที่เย็นจงอินและพวกเขาจ้องมองที่แต่ละอื่น ๆ เป็นเวลานาน. "คุณรู้ไหมฉัน" ชานยอลถามจงอิน ปกติคนถามว่า 'ฉันรู้ว่าคุณ? ก่อนที่จะย้ายการสนทนา แต่ชานยอลรู้สึกว่ามันเป็นคำถามที่เหมาะสมที่สุดที่จะขอให้คนแปลกหน้านี้ในด้านหน้าของเขา. "ใช่เจ้าชาย Yeol." จงอินกล่าวว่า เขานั่งบนชิงช้าที่อยู่ติดกับชานยอลและเตะพื้นยกสูงเมตรตัวเอง. "ฉันได้เห็นคุณมาก่อนหรือไม่" ชานยอลถามผ่าน creaks อย่างต่อเนื่องของการแกว่งของจงอิน. "นี่เป็นครั้งแรก." จงอินตอบ. เงียบตามมาหลังจากการตอบสนองของจงอิน ชานยอลก็กลับไปในระยะห่างออกในขณะที่ยังคงแกว่งจงอิน. "ชื่อของคุณคืออะไร?" ชานยอลถามหลังจากที่ในขณะ. "ผมคิมจงอิน. แต่โทรหาฉันไก่, ปรินซ์ Yeol." "ตอน. แล้วโทรหาฉันชานยอล, ไก่." จงอินมอง sidewards ชานยอลที่อุดมไปด้วยประกายฟันของเขาในจงอินยิ้มเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่คืนที่ผ่านมา. "ผมไม่ได้ใช้ในการถูกเรียกว่า 'เจ้าชาย'." เขาอธิบาย "ผมชอบชื่อของมนุษย์ของฉัน." "อ่า ... " "เฮ้ไก่?" "ใช่เจ้าชาย? - ผมหมายถึงชานยอล" "? Exo อะไรดูเหมือนว่า" จงอินผลักดันให้เท้าของเขาอยู่บนพื้นดินเพื่อให้เขาสามารถหยุดการแกว่ง เขาโค้งศีรษะของเขาไปข้างหลังมองไปที่ท้องฟ้าสีฟ้าเหนือกว่าพวกเขา จากนั้นเขาก็ยิ้ม. "ผมไม่ทราบ. ฉันไม่เคยมี." เขากล่าวว่าขมขื่น. "คืออะไร? วิธีเป็นไปได้หรือไม่" ชานยอลถามว่าตกใจ. จงอินถอนหายใจและมองกลับมาที่ชานยอล ยิ่งเขาพยายามที่จะยิ้มขมมากขึ้นรอยยิ้มของเขาดูเหมือน. "คุณเคยได้ยินจากหนังสือ 1000 วันเยี่ยมชม Planet Earth, ชานยอล?" จงอินถาม. "ไม่ใช่" "ผมได้ยินมันเป็นหนังสือที่มีชื่อเสียงมากที่สุดใน Exo." จงอินอธิบาย "ผู้เขียนมันเป็นจริงผู้ปกครองของคุณเหมย. 55 ปีที่ผ่านมาเหมยเข้าเยี่ยมชมและพักอยู่ในโลก 1000 วันที่มีเป้าหมายในการวิจัยเพิ่มเติมเกี่ยวกับมนุษย์และโลกของตน." "และที่คุณบอกฉันนี้เพราะ .. ?" " ฉันได้รับมี. หลังจากที่ 1000 วันเหม่ยก็กลับไป Exo. แต่งานวิจัยของเธอไม่สมบูรณ์. เธอยังคงมีการทราบว่าระยะเวลาที่แปลกใหม่สามารถอยู่รอดได้ในโลก. ดังนั้น Mei ส่งเด็กแรกเกิดมาสู่โลกขณะที่เขาเกิด ดังนั้นเธอจึงสามารถสังเกตอายุการใช้งาน. " จงอินแกหยุดและมองไปที่ชานยอลด้วยรอยยิ้มขมขื่นของเขา "ลูกนั่นคือฉัน." ชานยอลรู้สึกปางสงสารและความรู้สึกผิดหลังจากที่เรื่องราวของไก่ คืนที่ผ่านมาเมื่อเขารู้ว่าพ่อแม่ของเขาถูกฆ่าตายเขารู้สึกเสียใจกับตัวเองในการเป็นเจ้าชายแพ้ที่ใหญ่ที่สุดที่ต้องหนีออกจากศัตรู เขาไม่ได้รู้ว่าใบหน้าของพ่อแม่ของเขา แต่เขามีสิ่งที่ไก่ไม่ได้มี: ชานยอลมีการป้องกันพ่อแม่ของเขา ในขณะที่ไก่? เขาถูกส่งตัวในโลกเพื่อใช้เป็นหนูทดลองสำหรับการวิจัย เขาไม่ทราบหรือได้ยินหรือได้เห็นพ่อแม่ของเขาต้องเผชิญ เขามีไม่มีใคร แต่ตัวเอง เขาเป็นคนเดียวเพื่อความอยู่รอดในโลก. "แต่พ่อแม่ของคุณจะต้องมีการประท้วงใช่มั้ย?" ชานยอลถามความพยายามที่จะให้แสงในสถานการณ์ไก่. ไก่หัวเราะ unamusedly. "ถ้าพวกเขาได้ประท้วงแล้วผมไม่ควรจะถูกทิ้งให้อยู่รอดในโลกสำหรับที่ผ่านมา 53 ปี." "53 -?!" "ใช่ชานยอลสำหรับ. สุดท้าย 53 ปี. "" วิธี ... แต่ ... ลู่หานบอกเราว่าถ้าที่แปลกใหม่มาสู่พื้นโลกแล้วเขาจะอายุทันที! "" ใช่. " ไก่ที่ตกลงกันไว้ "นั่นเป็นเหตุผลเหมยเลือกผมเพราะผมเป็นทารกแรกเกิดซึ่งหมายความว่าฉันจะได้ไม่ต้องใช้เวลาหนึ่งปีใน Exo. คุณจะได้รับมันได้หรือไม่สดจากครรภ์. ผมไม่ทราบว่าระยะเวลาที่ผมอยู่เป็นทารก แต่เมื่อ คนที่พบฉันฉันเริ่มริ้วรอยได้อย่างรวดเร็ว. "" ฉันไม่เข้าใจ. ชานยอลขัดจังหวะพัลวัน. "ถ้าคุณเกิด 53 ปีที่ผ่านมากว่าผมแล้วทำไมคุณยังคงเป็น 19 ปีเก่า ???" "เมื่อผมเติบโตใน ด้านหน้าของชายชราคนหนึ่งที่เข้ามาดูแลฉันเขามีอาการหัวใจวาย. "ไก่ยังคงไม่สนใจคำถามของชานยอล." ผมเป็นเด็กยังคงกลับมาแล้วและมันก็กลายเป็นหินฉันไปดูตายของมนุษย์ ดังนั้นผมจึงเงียบสงบตัวเองจากคนที่ซ่อนความลับของฉันออกไป นั่นคือเมื่อผมพบว่าวิธีที่จะไม่อายุในโลก. "ชานยอลรอไก่ที่จะดำเนินการแต่คนที่อยู่ข้าง ๆ เขาดูเหมือนจะหายไปจากโลกของเขาเอง. เขาไอเพื่อดึงดูดความสนใจของไก่อีกครั้ง." ซึ่งเป็น ... ? "เขาได้รับแจ้ง . "มันเป็นความลับ." ชานยอลพยักหน้าในการทำความเข้าใจ. เขาสันนิษฐานว่าไก่อาจจะไม่ต้องการที่จะจำอดีตมืดของเขา. หลังจากที่เขาได้ยินเรื่องไก่ชานยอลรู้สึกขอบคุณที่อย่างน้อยเขาจะได้รับการคุ้มครองของพ่อแม่ของเขา. วันนี้เขา ได้เรียนรู้สิ่งที่มีคุณค่า. แต่ละคน - ของมนุษย์หรือที่แปลกใหม่ - เป็นเพียงโชคดีและโชคร้ายในรูปแบบของตัวเองเขาอาจจะเป็นโชคร้ายสำหรับการสูญเสียครอบครัวและดาวเคราะห์บ้านของเขาแต่เขาก็โชคดีที่ Jinri พบว่าเขาได้เรียนรู้บทเรียนที่มีคยองซูที่ใช้ร่วมกัน. ความลับกับลู่หานและตอนนี้ ... ที่ผ่านมาขมใช้ร่วมกันกับไก่. ไก่มีไม่มีใคร. ครอบครัวไม่มีบ้านไม่มีเพื่อนไม่มี. อย่างน้อยไม่ได้อีกต่อไปในวันนี้. "ไก่ทำในสิ่งที่คุณพูดว่าถ้าเรากลายเป็นเพื่อน?" ชานยอลถาม มือของเขานำเสนอให้กับเขา. "ผมไม่เหมาะสมกับชนิดคนรอบข้างสังคมชานยอล ฉันไม่ได้เป็นเพื่อนทั่วไปทุกคนที่อยากจะอยู่กับ. "" แล้วปล่อยให้พวกเขาเกลียดคุณ. "ชานยอลยืนขึ้นในครั้งนี้สูงตระหง่านอยู่เหนือไก่." และให้ฉันเป็นเพื่อนของคุณ เพราะในขณะที่ทุกคนหันหลังให้กับคุณผมสัญญาว่าผมจะไม่. "ไก่ไหลรู้สึกอบอุ่นของElectricty ร้อนขึ้นร่างกายของเขา. มันถูกห่อเขาด้วยอารมณ์ของมนุษย์ที่เรียกว่า" ความกังวล "และมันก็สงบเงียบเขา. สำหรับครั้งแรก เวลาในชีวิตของเขาไก่ยิ้มอย่างแท้จริง. เขายืนขึ้นและคว้ามือชานยอลของ. มันเป็นความอบอุ่นเช่นเดียวกับดวงตาของเจ้าชายของเขา. สิ่งที่เขารู้สึกตอนนี้มันเป็นอารมณ์ความรู้สึกที่สองเขารู้สึกว่าหลังจากที่ปางครั้งแรกของเขาจากความกลัวเมื่อเขาเห็น คนเก่าที่ตายแล้วปีที่ผ่านมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัยรุ่นที่ดีที่สุดเพื่อน

เดินทาง 22

จงอินข้ามแขนและเท้าของเขากลับบนผนังทันทีที่ jinri ล็อคประตู หลังจากคลิกที่ดังก้องของลูกบิดดังขึ้น เป็นเสียงที่เงียบตามทั้งสองพวกเขานั้นไม่ jinri หรือจงอินพูดความคิดของตนออกมาก่อน

ไม่กี่นาทีของความเงียบเริ่มระหว่างพวกเขา จริงๆ นะjinri ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นคำถามของเธอ จองอึน เธอกลัว กังวล และมุ่งมั่นในเวลาเดียวกัน ความรู้สึกของเธอชนกับความคิดและความคิดของเธอชนกับการกระทำของเธอ ซึ่งทิ้งห้อยอะไรหล่อนไม่ได้ว่าอะไร

ในที่สุด จงอินถอนหายใจ exasperatedly และเริ่มต่อประตู แต่ jinri บล็อกเขาโดยสัญชาตญาณปิดระยะห่างระหว่างเธอกับจองอึน ตาของพวกเขาสั้น ๆ , รายได้ตัวเองด้วยสายตาจากแต่ละอื่น ๆ .

" ฉันบอกนายแล้ว ว่าเราต้องคุยกัน " jinri กล่าว .
" แล้วพูด " จงอินย้ายไกลออกไปจาก jinri จนระยะห่างปกติของเขาจากเธอ " ฉันรอ "
" เริ่มจากของผมสำคัญที่สุด คำถาม : ทำไมคุณถึงเกลียดผมนัก ?
" เกลียดคือแข็งแรงว่า " จงอินตอบ
" แล้วคุณเรียกจากสายตาและความคิดเห็นที่น่ารังเกียจเหรอ ? ไม่ได้เกลียด ?
" ฉันบอกแล้วว่าเกลียด เป็นคำที่แข็งแกร่ง . " จงอินซ้ำ " คำถามต่อไป "
" แต่ก็ไม่ได้ให้คำตอบอะไร ! " jinri ประท้วง

จงอินถอนหายใจอีกครั้ง เขาปลดกระดุมเสื้อของเขาอย่างช้าๆในขณะที่พูดคุยกับ jinri

" ฉันหวังว่าจะให้คำตอบคุณ . " เขากล่าวว่า , ให้เสื้อของเขาหล่นลงบนพื้นข้างๆเขา
" นายจะทำอะไร ? " jinri ถามอย่างหงุดหงิด

จงอินยกเสื้อ . jinri เห็นแทนของเขาหกแพ็คให้ jinri หน้าแดงลึก

" p-p-p - " เธอแค่พูดตะกุกตะกัก

ในที่สุด เขาถอดเสื้อของเขาเหนือศีรษะของเขายืน chested เปลือยต่อหน้า jinri

jinri เงยหน้าช้าๆ ขึ้นหยุดที่กลม , รอยสักสีฟ้าเครื่องหมายด้านล่างคอของเขา มันส่องแสงสว่างกว่าลู่ฮานก็สัก ในความเป็นจริงมันส่องแสงสุกใสดั่งชานยอล . . แปลกใจหอบหนีริมฝีปาก jinri .

" คุณ . . . . . . . ที่แปลกใหม่ ? เธอถามอย่างไม่น่าเชื่อ

แทนการตอบสนอง จงอินใส่เสื้อและเสื้อด้านหลัง และเดินออกไปจาก jinri . ส้นเท้าของเขาสะท้อนเสียงดังภายในช่องว่างห้องเรียนตามขั้นตอนของเขาเต้นแรงกับความลึกลับมากกว่า jinri ถาม

jinri หันไปมองหน้าจงอินกลับ

" แต่ ทำไมคุณถึงพยายามจะฆ่าฉันเหรอ ? ! ! ! " เธอตะโกน

จงอินหยุดใน midstep และเปิดอย่างช้าๆ jinri . ดวงตาของเขายังคง deadpanned ทำให้ยากสำหรับ jinri เดาความคิดของเขา แต่เธอสามารถสัมผัสความหนาวเย็นของสายตาของเขา ทำให้หนาวสั่นในกระดูกสันหลังของเธอ . . . . .

" ฉันคิดว่าฉันควรเป็นคนถาม ทำไมคุณถึงเกลียดผมผู้หญิง ผมอาจจะไม่ใช่มิตร - เอ่อ - ชนิดที่คุณก็รู้แต่ฉันไม่ได้เป็นฆาตกร " จงอินตอบอย่างเย็นชา " เพื่อให้คุณสามารถหยุดการทำข้อกล่าวหาและชี้นิ้วมาที่ฉัน "

กับจงอินออกจากห้องไป ทิ้ง jinri กับคำถามเพื่อไตร่ตรองมากกว่าคำตอบ

* * *

jinri ได้เชิญลู่หาน kyungsoo ของเธอและสถานที่ในวันนั้น สามของพวกเขาร่วมกันต๊อกโบกี , ซันเดและโซดา - ทั้งหมด jinri ปฏิบัติในขณะที่ดูหนังแต่เหตุผลที่แท้จริงว่าทำไม jinri คิดทำกับเด็กๆด้วยขนมไม่ได้ด้วย

" คุณเห็นชานยอลเมื่อเร็ว ๆ นี้ ? " เธอถามผู้ชายสองคนข้างๆเธอ

kyungsoo ส่ายหัว สายตาของเขายังคงติดอยู่บนหน้าจอ

" บางทีเขาอาจจะล่าผู้หญิง ? " เขาแนะนำ , ตัก sundae ในเวลาเดียวกัน .
" หรือเขาไว้ทุกข์ให้พ่อแม่ของเขา " ลู่หานกระซิบเบาๆเพื่อ jinri เท่านั้นที่จะได้ยิน