High's corridors, the ear-piercing

High's corridors, the ear-piercing ring of their school bell playing in the background. It was recess. She hurried down the crowded place, zoomed right past some baffled guy, nearly bumped into a surprised sensei, and almost tripped along the way. But she didn't stop running. Instead, she raced faster, determined on getting to their cafeteria earlier than…

…Him.

Sakura abruptly halted in her tracks. She couldn't believe it, or rather, she didn't want to believe it.

"Late as always, I see." He smirked.

"W-what…b-but…I-I…" she sputtered, clearly at a loss of words.

This made Syaoran's smirk grow…well…cockier. "What's wrong, Sakura? Don't tell me you actually thought you'd get to beat me?" he mocked.

Sakura flared. "OH SHUT THE HELL UP, LI."

Point Tally: Syaoran - 36, 482; Sakura - 0

"Whatever," Syaoran merely shrugged in response. "Come on, let's get inside. Tomoyo's waiting…"

.

.

"…along with our History test results…"

With this said, Sakura instantly rushed inside, face brimming with anticipation.

Challenge No. 36, 483: History Unit Test

"Tomoyoooo!" Sakura called from across the room. "Let me see my test result!"

Behind her, Syaoran followed, hands in pockets and still as composed as ever. Tomoyo handed the two's papers respectively. Syaoran scanned his paper with expressionless eyes. Sakura, however, had a different response.

"HA!" she blurted out, then shoving the paper proudly in front of Syaoran. "See this, Li? It's a damn, freakin' 'A!'" she boasted. "Bet you can't beat that!"

Syaoran raised a brow. "Uh…yeah. I can."

"W-what?" Sakura sputtered out. "Let me see!" she said as she grabbed his paper, eyes widening as she looked at the red-tinted score largely encircled at the top-right corner of his answer sheet.

'A+'

He got an 'A+'.

Point Tally: Syaoran - 36, 483; Sakura - 0

Syaoran grinned. "What's wrong? Speechless?"

Sakura remained frozen, before then flaring up with determination. "I AM NOT!" she said defensively. "Listen here, Li, in the next challenges…I. Will. Beat. You. Got that?"

"Keep wishing…Miss Rank Number Two."

"ARGGGGGGGGHHHHHH!"

Challenge No. 36, 484: Poem Writing Activity

"…The beeping stops, and all goes quiet,

Not a single breath comes from among the riot

No pulse, no beat, but a silent scream,

No one to wake from this horrid dream."

"Wonderful!" their Literary teacher exclaimed as Sakura went back to her seat. "Next?"

"Me." —Syaoran.

"Good. Li, please come up the platform."

The boy did as what he was told to do, before then clearing his throat.

"The World's Reality

As a child, we dreamt of jolly things,

Soaring high, flying on bird's wings.

We dreamt of the of the good, but never of the bad,

Of simple pure happiness, the thoughts we had."

Sakura yawned. Bo-ring…

"Slowly and slowly, as we grew,

Our dreams changed, and morphed anew.

We somehow locked the jolly spirit inside,

Kept all those dreams and fun behind.

And in those times of development and change,

The way we think has been rearranged.

The world as we saw it, moments before,

Left all the simplicity, even happiness was no more."

"Wow…his poem's not bad at all," Mei Lin said.

Sakura snickered. "His poem sucks Mei Lin…"

Denial, a silent voice rang in her mind.

"Then we come to see the world, in a different way.

Things had changed, so they might say.

The world runs on riddles and games,

In secret passages, and secret names.

You could wish your life was a fantasy,

Or even a fairytale, from a book could be.

You could always wish for genies in a lamp,

But the fact remains; they're only dreams that are trapped.

Rain or shine, it may never change.

The boundary that can make, people deranged.

The line that separates us from the imaginary,

This little thing, we call 'reality'."

As soon as Syaoran had finished writing his perfectly written poem, he sent a triumphant smirk Sakura's way.

"I win," he mouthed.

Point Tally: Syaoran - 36, 484; Sakura - 0

Sakura sulked, and from behind her, she could hear Ryu stifle a laugh. "Stop that!" she demanded.

"Right...right...pfft-" Ryu nearly choked. "But...yeah. You should've listened to me. I keep telling you Sakura, you'd never get to beat him."

Sakura frowned. "Look, if you're just gonna say something stupid, keep your blabber mouth shut and you'l be doing me a favor. Are you really a friend or what?"

"I'm just telling you the truth Sakura-chan."

"Yeah right," Mei Lin snickered. "Way to enlighten things up baka," she turned to Sakura. "Don't worry Sakura; the day's still long. You'd get to beat him..."

Her voice didn't sound the least convincing.

Sakura sighed. "I guess," she then grinned as dawning comprehension showed in her face. "Yeah, you're right! The day's still long! I'd get to beat him today, you guys just watch!"

"That's the spirit Sakura!"

Five hours later...

Challenge No. 36, 599: Track and Field

"Good luck Sakura-chan!" Tomoyo yelled.

"Tomoyo, your precious voice!" Mei Lin protested. "You might strain it. Let me do the shouting for you, okay?" she turned to front. "GO, SAKURA-CHAN! MAKE SURE TO KICK THAT DAMNED GAKI'S ASS FOR ME!"

Ryu could only groan as Mei Lin's standing figure completely blocked his view.

Cheers and hoots filled their track field as both Sakura and Syaoran took their respective places in the starting line. Sakura took a deep breath, then glanced at Syaoran from the corner of her eye. He seemed confident; no worries, no frets, or rather, showed not even the slightest sign of nervousness, contrary to how she felt.

Easing herself, she then positioned herself, only one thing in mind: To win. There was no way she'd let herself get beaten again. She seemed cursed for heaven's sake, forever condemned in the stinking, second-rank spot. But now, she'd make sure she'd bag the first place. For a change. Relax, Sakura. Relax.

"Ready…" the stern voice of their P.E. trainer broke right through her imaginings.

Sakura's eyes narrowed.

"Set…"

She leaned forward.

"Go!"

And she dashed away.

Their spectators burst into clamors once more, clapping with all their might, yelling their bets and cheering for the two as both ran as fast as they could. But all these went ignored by Sakura as an overwhelming feeling washed through her. She couldn't see Syaoran, but she could hear footsteps quite a distance from behind her, which could only mean one thing.

She was winning.

"She's winning! Sakura-chan's winning!" Tomoyo exclaimed, standing amongst the crowd.

Mei Lin nodded. "Yeah, she is! All right!"

Ryu joined in. "Go, Sakura-chan!"

Sakura smiled. Joy? No. Happiness? No. The feeling was indescribable! Too wonderful to even put in words! Finally, after nine years of trying and trying and trying, she'd get to beat him for the very first time!

"She's winning!" Tomoyo repeated.

"She's winning!"

Syaoran's figure dashed past Sakura.

Tomoyo's face fell. "And…she's not…."

Sakura, still left stupefied, couldn't remember much what had happened, probably because it all occurred so fast. But she swore, she heard Syaoran say a soft "I win, Sakura," the moment he passed by her. The next thing she knew, they were already running up to Syaoran now in the finish line, congratulating him. Sakura slowed down, only a few meters away from the endpoint.

She had lost.

Just like what happened, nine years ago.

"Sakura…" Tomoyo whispered worriedly from afar.

Sakura panted hard, slumping down, hands on her knees supporting her.

She couldn't run anymore. She didn't want to actually. Besides, Syaoran had won already. Why bother?

"Oi oi…"

Sakura looked up to face him. "What? I know you won okay? You don't need to rub it in my face," she sullenly muttered, her emerald orbs refusing to meet his gaze.

"It's not that," he said. "The race. You didn't finish the race."

Sakura sighed as she straightened up. "…What's the point?"

Syaoran frowned. "That's not the Sakura Kinomoto I know. You can't just back down on a competition like that. No wonder you always loose."

"I'm tired."

"You're not worthy to be my rival, then."

Sakura merely turned her head away, making Syaoran quite worry for the dejected girl. Sakura was loosing hope; he could feel it. But he also knew the one thing which would fire her up again. Four words, to be exact.

"Oh well. Sucks to be you..." he grinned. "Miss Rank Number Two."

Sakura gasped. "What...did...you s-say?" she demanded softly, anger marks on her forehead, fists clenched and voice dripping with venom. She then looked up at him once again, her eyes burning with anger.

Literally.

"DON'T CALL ME THAT!" she boomed.

Syaoran smiled secretly to himself. "Only if you finish the race." He looked at her straight in the eye. "Besides, what's a challenge if one would just back out in the end?"

Sakura stared at him, pondering over his words momentarily. For a moment, she thought all hope was lost. For a moment, she thought she'd never be able to do it. For moment, she thought she never be able to set her mind to finishing this…stupid…race, now that Syaoran had won already. But who would've thought that it would actually be Syaoran himself, who'd encourage her to pursue her goal? She found the thought quite surprising.

Syaoran Li. Her rival.

What's a challenge if one would just back out in the end? He had said.

She smiled. "You're right, Syaoran…uh…Li."

"See? Told you so. Now go and finish this…stupid…race." He grinned.

Sakura laughed. Probably because he had said the word funnily, or maybe because he had nailed the word right on spot, unknowingly paralleling with hers.

"Sure! And thanks. Means a lot," she said as she sprinted off.

"No problem," Syaoran called ways behind her. "And…"

.

.

.

"BETTER LUCK NEXT TIME…MISS RANK NUMBER TWO."

"I AM NO—AAAHHHH!" she tripped.

Syaoran sweat dropped. "…Klutz…" he whispered.

"Hey…I HEARD THAT!"

Point Tally: Syaoran – 36, 599; Sakura - ...still... 0

Sakura sighed softly as she strained to reach the finish line. She

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทางเดินของสูง, แหวนเจาะหูระฆังโรงเรียนของพวกเขาเล่นในพื้นหลัง มันเป็นย่อมุม เธอรีบลงสถานที่แออัด, ซูมขวาที่ผ่านมาบางคนงงงัน, ชนเกือบเป็นอาจารย์แปลกใจและเกือบจะสะดุดไปพร้อมกัน แต่เธอก็ไม่ได้หยุดทำงาน แต่เธอวิ่งเร็วกว่าที่กำหนดในการเดินทางไปยังโรงอาหารของพวกเขาก่อนหน้านี้กว่า ... ... พระองค์. ซากุระหยุดทันทีในเพลงของเธอ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยหรือเปล่าเธอไม่อยากจะเชื่อว่ามัน. "ปลายเช่นเคยผมเห็น." เขา smirked. "W-สิ่งที่ข ... แต่ ... ครั้งที่สอง ... " เธอ sputtered อย่างเห็นได้ชัดที่สูญเสียของคำ. นี้ทำให้รอยยิ้มของเชารันเติบโต ... ดี ... cockier "มีอะไรผิดปกติซากุระ? อย่าบอกนะว่าคุณจริงคิดว่าคุณจะได้รับที่จะชนะผมได้ไหม" เขาเย้ยหยัน. ซากุระบาน "OH ปิดนรกขึ้น LI." จุด Tally: เชารัน - 36, 482; ซากุระ - 0 "สิ่งที่" เชารันเพียงยักในการตอบสนอง ". มาให้ของได้รับภายในโทโมโยะของการรอคอย ... ".. "... พร้อมกับผลการทดสอบประวัติความเป็นมาของเรา ... " มีนี้กล่าวว่าซากุระรีบไปทันทีภายในใบหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง. ท้าทายฉบับที่ 36, 483: ประวัติศาสตร์หน่วยทดสอบ"Tomoyoooo ! " ซากุระเรียกจากในห้องพัก "ให้ฉันเห็นผลการทดสอบของฉัน!" ที่อยู่เบื้องหลังเธอเชารันตามมือในกระเป๋าและยังคงเป็นที่ประกอบด้วยเช่นเคย โทโมโยะส่งเอกสารทั้งสองตามลำดับ เชารันสแกนกระดาษของเขาด้วยตาของอารมณ์ ซากุระ แต่มีการตอบสนองที่แตกต่างกัน. "ฮา!" เธอโพล่งออกแล้วผลักกระดาษภูมิใจในด้านหน้าของเชารัน "เห็นนี้หลี่มันเป็นคำด่าที่ freakin '' A '" เธอโต "เดิมพันคุณไม่สามารถชนะที่!" เชารันยกคิ้ว "เอ่อ ... ใช่. ฉันสามารถ." "W-อะไร?" ซากุระพ่นออกมา "ให้ฉันดู!" เธอกล่าวว่าขณะที่เธอคว้ากระดาษของเขาดวงตาเบิกกว้างขณะที่เธอมองที่คะแนนสีแดงสีล้อมรอบส่วนใหญ่ที่มุมขวาบนของกระดาษคำตอบของเขา. 'A +' เขาได้ 'A +'. จุด Tally: เชารัน - 36, 483 ; ซากุระ - 0 เชารันยิ้ม "มีอะไรผิดหรือเปล่า? Speechless?" ซากุระยังคงแช่แข็งก่อนแล้ววูบวาบขึ้นด้วยความมุ่งมั่น "ฉันไม่!" เธอบอกว่า defensively "ฟังที่นี่หลี่ในความท้าทายต่อไป ... ฉันจะชนะคุณมีนั้น....?" "เก็บประสงค์ ... นางสาวจำนวนอันดับสอง". "ARGGGGGGGGHHHHHH!" ความท้าทายครั้งที่ 36, 484: บทกวีกิจกรรมการเขียน"... การ beeping หยุดและทุกอย่างไปที่เงียบสงบไม่หายใจเดียวมาจากหมู่การแข่งขันการเต้นของชีพจรไม่ชนะแต่เสียงกรีดร้องเงียบไม่มีใครที่จะตื่นจากความฝันน่าเกลียดน่ากลัวนี้. "" ยอดเยี่ยม " ครูวรรณกรรมของพวกเขาอุทานออกมาเป็นซากุระกลับไปที่นั่งของเธอ "ต่อไปหรือไม่" "ฉัน." -Syaoran. "ดี. หลี่โปรดมาแพลตฟอร์ม." เด็กไม่ได้เป็นสิ่งที่เขาบอกให้ทำก่อนแล้วล้างลำคอของเขา. "ความเป็นจริงของโลกเป็นเด็กที่เราฝันถึงสิ่งที่ครึกครื้นทะยานสูงบินบนปีกของนก. เราฝันของของดี แต่ไม่เคยของที่ไม่ดีของความสุขที่บริสุทธิ์ที่เรียบง่ายและความคิดที่เรามี. "ซากุระหาว บ่อแหวน ... "ช้าและช้าในขณะที่เราเติบโตขึ้นความฝันของเราเปลี่ยนแปลงและปรับเปลี่ยนใหม่. เราอย่างใดล็อคจิตวิญญาณครึกครื้นภายในเก็บความฝันของทุกคนและความสนุกสนานที่อยู่เบื้องหลัง. และในครั้งนั้นของการพัฒนาและการเปลี่ยนแปลงวิธีที่เราคิดว่าได้รับการปรับปรุงใหม่. โลกที่เราเห็นมันในช่วงเวลาก่อนที่จะทิ้งทุกความเรียบง่ายแม้ความสุขก็ไม่ได้มาก. "" ว้าว ... บทกวีของเขาไม่ได้เลวร้ายที่ทุกคน "เหม่ยหลินกล่าวว่า. ซากุระ snickered "บทกวีของเขาดูดเหม่ยหลิน ... " ปฏิเสธเสียงเงียบดังขึ้นในใจของเธอ. "จากนั้นเรามาดูโลกในวิธีที่แตกต่างกัน. สิ่งที่มีการเปลี่ยนแปลงเพื่อให้พวกเขาอาจจะบอกว่า. โลกทำงานบนปริศนาและเกมในทางเดินลับและชื่อลับ. คุณอาจต้องการชีวิตของคุณเป็นจินตนาการหรือแม้แต่เทพนิยายจากหนังสืออาจจะ. คุณสามารถเสมอต้องการ Genies ในโคมไฟแต่ความจริงยังคงเป็นพวกเขากำลังฝันเดียวที่ติดอยู่ . ฝนหรือเงามันอาจจะไม่เคยเปลี่ยน. ขอบเขตที่สามารถทำให้คนบ้า. เส้นที่แยกเราจากจินตนาการที่นี้สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เราเรียกว่า 'ความจริง'. "ทันทีที่เชารันได้เสร็จสิ้นการเขียนบทกวีที่เขียนได้อย่างสมบูรณ์แบบ. เขาส่งรอยยิ้มชัยชนะทางซากุระ"ฉันชนะ" เขาปาก. จุด Tally: เชารัน - 36, 484; ซากุระ - 0 ซากุระ sulked และจากด้านหลังของเธอเธอสามารถได้ยินเสียงรยับยั้งหัวเราะ "หยุดนะ!" เธอเรียกร้อง. "ตอน ... ใช่ ... pfft-" รเกือบสำลัก "แต่ ... ใช่. คุณควรจะได้ฟังฉัน. ฉันให้บอกคุณซากุระที่คุณจะไม่เคยได้รับที่จะเอาชนะเขา." ซากุระขมวดคิ้ว "ดูถ้าคุณเพียงแค่จะพูดอะไรโง่ให้ปากคนพูดพล่อยๆของคุณปิดและ you'l จะทำฉันหน่อยได้ไหม. คุณเป็นจริงเพื่อนหรืออะไร?" "ฉันแค่บอกความจริงกับคุณซากุระจัง "" ใช่ถูกต้อง "เหม่ยหลิน snickered "วิธีการสอนสิ่งขึ้น Baka" เธอหันไปซากุระ "ไม่ต้องกังวลซากุระ. ของวันยังคงนานคุณจะได้รับที่จะเอาชนะเขา ... " เสียงของเธอไม่ได้เสียงน้อยน่าเชื่อ. ซากุระถอนหายใจ "ผมคิดว่า" เธอยิ้มแล้วเป็นความเข้าใจการเริ่มแสดงให้เห็นบนใบหน้าของเธอ "! ใช่คุณขวาวันยังคงระยะเวลาที่ฉันจะได้รับที่จะเอาชนะเขาในวันนี้พวกคุณเพียงแค่ดู!" "นั่นคือจิตวิญญาณของซากุระ" ห้าชั่วโมงต่อมา ... ความท้าทายครั้งที่ 36, 599: ติดตามและ สนาม"โชคดีซากุระจัง!" โทโมโยะตะโกน. "โทโมโยะเสียงมีค่าของคุณ!" เหม่ยหลินประท้วง "คุณอาจจะเครียดมัน. ให้ฉันทำตะโกนสำหรับคุณโอเค?" เธอหันไปด้านหน้า "GO, ซากุระจัง! ให้แน่ใจว่าจะเตะตูดแช่งสาป Gaki สำหรับฉัน!" รเท่านั้นที่จะคร่ำครวญเป็นเหม่ยรูปยืนหลินสมบูรณ์ถูกปิดกั้นมุมมองของเขา. ไชโยและอุเต็มสนามเพลงของพวกเขาเป็นทั้งซากุระและเชารันเอาสถานที่ของตนใน เส้นเริ่มต้น ซากุระเอาลมหายใจลึก ๆ แล้วเหลือบมองไปที่เชารันจากมุมของตาของเธอ ดูเหมือนว่าเขาจะมีความมั่นใจ; . ไม่ต้องกังวลวิตกกังวลไม่มีหรือมากกว่าแสดงให้เห็นว่าไม่ได้เข้าสู่ระบบน้อยของความกังวลใจตรงกันข้ามกับวิธีการที่เธอรู้สึกผ่อนคลายตัวเองเธอแล้ววางตำแหน่งตัวเองเพียงสิ่งเดียวในใจ: จะชนะ ไม่มีทางที่เธอจะปล่อยให้ตัวเองได้รับการตีอีกครั้งไม่ได้ เธอดูเหมือนสาปแช่งเพราะเห็นแก่สวรรค์เคราะห์ร้ายไปตลอดกาลในคาวจุดอันดับที่สอง แต่ตอนนี้เธอต้องการให้แน่ใจว่าเธอต้องการถุงสถานที่แรก สำหรับการเปลี่ยนแปลง ผ่อนคลายซากุระ ผ่อนคลาย. "พร้อม ... " เสียงท้ายของผู้ฝึกสอน PE ของพวกเขายากจนขวาผ่านจินตนาการของเธอ. ตาของซากุระลดลง. "ตั้ง ... " เธอโน้มตัวไปข้างหน้า. "Go!" และเธอก็วิ่งออกไป. ชมของพวกเขาออกมาเป็น clamors อีกครั้งตบมือกับ กำลังของเขาทั้งหลายตะโกนเดิมพันของพวกเขาและกองเชียร์ของทั้งสองขณะที่ทั้งสองวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่สิ่งเหล่านี้ไปโดยไม่สนใจซากุระเป็นความรู้สึกที่ท่วมท้นของเธอผ่านการล้าง เธอไม่สามารถมองเห็นเชารัน แต่เธอสามารถได้ยินเสียงฝีเท้าค่อนข้างไกลจากด้านหลังของเธอซึ่งอาจหมายถึงสิ่งหนึ่ง. เธอเป็นผู้ชนะ. "เธอชนะ! ซากุระจังชนะ!" โทโมโยะอุทานออกมายืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน. เหมยหลินพยักหน้า "ใช่เธอ! ใช่!" รเข้าร่วมในการ. "ไปซากุระจัง!" ซากุระยิ้ม จอย? ความสุขฉบับที่? ฉบับที่เป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้! เกินไปที่ยอดเยี่ยมที่จะใส่แม้ในคำพูด! ในที่สุดหลังจากเก้าปีของการพยายามและพยายามและพยายามที่เธอจะได้รับที่จะเอาชนะเขาเป็นครั้งแรกมาก! "เธอชนะ!" โทโมโยะซ้ำ. "เธอชนะ!" ร่างของเชารันประซากุระที่ผ่านมา. ใบหน้าของโทโมโยะลดลง "และ ... เธอไม่ได้ ... ." ซากุระเหลือยังคงมึนงง, จำไม่ได้มากสิ่งที่เกิดขึ้นอาจจะเป็นเพราะมันทั้งหมดที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่เธอสาบานว่าเธอได้ยินเชารันพูดนุ่ม "ผมชนะซากุระ" ขณะที่เขาเดินผ่านไปมาของเธอ สิ่งต่อไปที่เธอรู้ว่าพวกเขากำลังทำงานอยู่แล้วขึ้นอยู่กับเชารันตอนนี้อยู่ในเส้นชัยแสดงความยินดีกับเขา ซากุระชะลอตัวลงเพียงไม่กี่เมตรห่างจากจุดสิ้นสุด. เธอได้สูญเสีย. เช่นเดียวกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่ผ่านมาเก้าปี. "ซากุระ ... " โทโมโยะกระซิบกังวลจากระยะไกล. ซากุระ panted หนักทรุดลงมือบนเข่าของเธอสนับสนุนเธอเธอไม่สามารถทำงานได้อีกต่อไป เธอไม่ได้ต้องการที่จะเป็นจริง นอกจากนี้เชารันได้รับรางวัลแล้ว รำคาญทำไม? "เฮ้ยเฮ้ย ... " ซากุระมองขึ้นไปเผชิญหน้ากับเขา "สิ่งที่ฉันรู้ว่าคุณได้รับรางวัลโอเค? คุณไม่จำเป็นต้องถูมันในใบหน้าของฉัน" เธอพึมพำ sullenly, ลูกกลมสีเขียวมรกตของเธอปฏิเสธที่จะตอบสนองความต้องการของเขาจ้องมอง. "มันไม่ใช่อย่างนั้น" เขากล่าวว่า "การแข่งขัน. คุณไม่ได้จบการแข่งขัน." ซากุระถอนหายใจเป็นเธอตรงขึ้น "... จุดคืออะไร?" เชารันขมวดคิ้ว "นั่นไม่ใช่ซากุระคิโนโมโตะฉันรู้. คุณก็ไม่สามารถกลับมาลงแข่งขันที่ต้องการที่. ไม่สงสัยคุณหลวม." "ฉันเหนื่อย." "คุณไม่สมควรที่จะเป็นคู่แข่งของฉันแล้ว." ซากุระเพียงหันหัวของเธอออกไปทำให้เชารันค่อนข้างกังวลสำหรับสาวสลดใจ ซากุระได้สูญเสียความหวัง เขาอาจจะรู้สึกว่ามัน แต่เขาก็รู้ว่าสิ่งหนึ่งที่จะยิงเธอขึ้นมาอีกครั้ง สี่คำที่จะแน่นอน. "โอ้ดี. Sucks จะเป็นคุณ ... " เขายิ้ม "มิสจำนวนอันดับสอง." ซากุระอ้าปากค้าง "สิ่งที่ ... ไม่ ... คุณ s-พูด?" เธอเรียกร้องเบา ๆ ความโกรธเครื่องหมายบนหน้าผากของเธอหมัด clenched และเสียงหยดที่มีพิษ จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่เขาอีกครั้งการเผาไหม้ดวงตาของเธอด้วยความโกรธ. แท้จริง. "อย่าเรียกผมว่า" เธอดัง. เชารันแอบยิ้มให้กับตัวเอง "แต่ถ้าคุณจบการแข่งขัน." เขามองไปที่ตรงของเธออยู่ในสายตาของ "นอกจากนี้สิ่งที่เป็นความท้าทายอย่างใดอย่างหนึ่งก็จะกลับออกมาในที่สุด?" ซากุระจ้องมองมาที่เขาขบคิดมากกว่าคำพูดของเขาชั่วขณะ สำหรับช่วงเวลาที่เธอคิดว่าหวังทั้งหมดก็หายไป สำหรับช่วงเวลาที่เธอคิดว่าเธอจะไม่สามารถที่จะทำมัน สำหรับช่วงเวลาที่เธอคิดว่าเธอไม่สามารถที่จะกำหนดใจของเธอที่จะจบนี้ ... โง่ ... การแข่งขันขณะที่เชารันได้รับรางวัลแล้ว แต่ผู้ที่จะได้คิดว่ามันจริงจะเชารันเองที่ขอแนะนำให้เธอที่จะไล่ตามเป้าหมายของเธอ? เธอก็พบว่าความคิดค่อนข้างน่าแปลกใจ. เชารันลี่ . คู่แข่งของเธอมีอะไรที่ท้าทายถ้าเพียงหนึ่งจะกลับออกมาในที่สุด? เขาได้กล่าวว่า. เธอยิ้ม "คุณขวาเชารัน ... เอ่อ ... หลี่." "เห็น? บอกคุณแล้ว. ตอนนี้ไปและจบนี้ ... โง่แข่งขัน ... ." เขายิ้ม. ซากุระหัวเราะ อาจจะเป็นเพราะเขาได้กล่าวว่าคำว่าขันหรืออาจจะเพราะเขาตอกคำที่เหมาะสมในจุดที่เป็นต้นเหตุเดียวกับเธอ. "แน่นอน! และขอขอบคุณ. หมายมาก" เธอกล่าวขณะที่เธอวิ่งออก. "ไม่มีปัญหา" เชารัน วิธีที่เรียกว่าด้านหลังของเธอ "และ ... "... "โชคดีครั้งต่อไป ... นางสาวอันดับสองจำนวน." "I AM NO-AAAHHHH!" เธอสะดุด. เหงื่อเชารันลดลง "... ชะมัด ... " เขากระซิบ. "เฮ้ ... ผมได้ยินมาว่า" จุด Tally: เชารัน - 36, 599; ซากุระ - ... ยังคง ... 0 ซากุระถอนหายใจเบา ๆ ขณะที่เธอเครียดที่จะถึงเส้นชัย เธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทางเดินสูง , เจาะหูแหวนของระฆังของโรงเรียนเล่นในพื้นหลัง มันถูกพัก เธอรีบลงสถานที่แออัด ซูมผ่านบางงง ผู้ชายเกือบชนแปลกใจ อาจารย์ และเกือบจะสะดุดล้มไปพร้อมกัน แต่เธอไม่ได้หยุดวิ่ง แต่เธอวิ่งเร็ว ตัดสินใจได้เร็วกว่าของโรงอาหาร . . . . . . .



. . . . . . . เขาซากุระชะงักหยุดในเพลงของเธอ เธอไม่อยากจะเชื่อเลย หรือมากกว่า เธอไม่อยากจะเชื่อเลย

" ดึกเช่นเคย ฉันเห็น . . . " เขาแสยะยิ้ม

" . . . . . . . . . ตะ . . แต่ . . . . . . . . . . . . . . . " เธอ sputtered ชัดเจนที่สูญเสียของคำ

ทำให้ syaoran ก็ยิ้มเยาะ เติบโต . . . . . . . อืม . . . . . . . cockier . " เกิดอะไรขึ้น ซากุระ ? อย่าบอกนะว่าคุณคิดว่าคุณจะทำร้ายฉันเหรอ ? " เขาล้อเลียน

" ซากุระบาน . โอ้ หุบปากไปเลย หลี่ "

จุดนับ : syaoran - 36 , 482 ; ซากุระ - 0

" อะไรก็ตาม " syaoran เพียงยักไหล่ " ในการตอบสนอง เร็วเข้า เข้าไปข้างในกันเถอะ โทโมโยะรออยู่ . . . . . . . "





" . . . . . . . พร้อมกับประวัติศาสตร์ของเรา ผลการทดสอบ . . . . . . . "

ด้วยนี้ว่า ซากุระวิ่งเข้าไปทันที ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความท้าทาย . . .

36 , 483 : ประวัติหน่วยทดสอบ

" tomoyoooo ! " ซากุระเรียกข้ามห้อง " . ขอดูผลการทดสอบของฉัน !

ข้างหลังเธอ syaoran ตามมือในกระเป๋าและยังเป็นประกอบเหมือนเดิม โทโมโยะมือสองต่างๆ ตามลำดับ syaoran สแกนกระดาษของเขาไร้อารมณ์ ตา ซากุระ , อย่างไรก็ตาม , มีการตอบสนองที่แตกต่างกัน

" ฮา " เธอพูดออกมา แล้วยัดกระดาษภูมิใจในด้านหน้าของ syaoran ” เห็น ลี ? มันคือไอ้เฮงซวย ' ' " เธอโอ้อวด " เดิมพันที่คุณไม่สามารถชนะ !

syaoran ยกคิ้ว " . เอ่อ . . . . . . . ใช่ ฉันสามารถ "

" อะไร ? " ซากุระ sputtered ออก . " ขอฉันดู ! เธอบอกว่า เธอคว้ากระดาษของเขา สายตาที่เธอมองเพียงสีแดงสีคะแนนไปล้อมที่มุมบนขวาของกระดาษคำตอบของเขา . . . . . .

' '

เขามี ' '

: จุดนับ syaoran - 36 , 483 ; ซากุระ - 0

syaoran เลยด้วย " เกิดอะไรขึ้น ? พูดไม่ออกเลยหรือ ? "

ซากุระยังคงแช่แข็งก่อนแล้ววูบวาบขึ้นด้วยความมุ่งมั่น " ผมไม่ได้ ! " เธอบอกว่าฝ่ายรับ " ฟังนะ ลี ในความท้าทาย . . . . . . . ต่อไปผมจะ ชนะ คุณ เข้าใจมั้ย ? "

" ให้คิด . . . . . . . คิดถึงอันดับสอง "

" argggggggghhhhhh ! "

ท้าทายหมายเลข 36 , 484 : บทกวีเขียนกิจกรรม

" . . . . . หยุด และไปเงียบ

ไม่มีลมหายใจออกมาจากท่ามกลางการจลาจล

ไม่มีชีพจร ไม่ชนะ แต่เงียบ

กรี๊ดไม่มีใครที่จะตื่นจากความฝันที่น่ากลัว "

" ยอดเยี่ยม ! " ครูตามอุทานเป็นซากุระ กลับไปที่นั่งของเธอ " . ต่อไป ? "

" ฉัน " - syaoran .

" หลี่ เชิญขึ้นเวที "

เด็กน้อยทำตามสิ่งที่เขาเคยบอกว่าจะทำ ก่อนที่จะกระแอมของเขา . . . . . .

" โลกข