Southeast Asian history features th

Southeast Asian history features the stories of indigenous cultures that had arisen without much intermingling with outside influences, save for the occasional raids by the remote neighbors, being forced to contend with the arrival of Chinese and Western sailors and adventurers. In some cases, especially in the first years of the scramble for colonial holdings, the interaction was benign and even beneficial on both sides. “European visitors to Southeast Asia in the seventeenth century approached Asians as equals, displaying an openness and readiness to learn that was often lacking in the nineteenth century, when scientific and industrial developments had produced a technological gulf between Europe and the rest of the world.” 1 In other cases, the interaction was more indifferent, such as the West’s interaction with Siam. Often, the relations were much more negative and wrenching, as it was in Vietnam and every other country with which it came into contact. The Chinese went to Southeast Asia for tribute. Chinese Emperors believed that since China was the Middle Kingdom, all other peoples were compelled to literally pay respects to Chinese power. “[The tribute system] showed that China was the superior centre and its rules had duties toward all other rulers as his inferiors.” 2

Colonialism in Southeast Asia brought modern Western ideas and concepts to Southeast Asia. Some of these new ideas included the nation-state and its concomitant bureaucratic structure, education for ambitious youth in political theory and human rights, new economic opportunities and travails and new perspectives on religion. Each of these innovations served to change the nature of life in Southeast Asia countries. Prior to the arrival of colonial powers, Southeast Asia had a small population that was probably a result of a number of factors including high female work load, rampant gonorrhea, prevalent abortion and instability of residence. 3 This dynamic changed as the colonial powers brought colonial governmental structure and the will to organize the economy to produce salable goods. With more order and with economic incentives for the people in the region to remain in place to produce raw materials, populations began to increase. As more wealth was produced, more outsiders were drawn to Southeast Asia, bringing their own cultures and religion into contact with the locals, and engendering change, and unfortunately, prejudice. “Throughout the region, the many different ethnic groups live side by side with their diverse languages religions customs, occupations, and education and social statuses. As in much of the rest of the world, these differences give rise to prejudices and stereotypes.” 4 The differences also gave rise to nationalism.

Nationalism, as it was expressed throughout Southeast Asia, looked different in each country. The various religions and cultures found in the countries in the region were so unique that some observers coined a term for the unique Southeastern Asian expression of nationalism. “We shall use the term ‘indigenism’ to describe the structure of policies and institutions created to transform the racial dimensions of the colonial type economies inherited by Southeastern Asian societies.” 5 While these scholars further broke down “indigenisms” into the individual country “ism” for each unique county in Southeast Asia, the scholars noted that all countries did share one characteristic. Even though each country had different colonial experiences, all people shared a similar, negative perception of colonialism. “Contrasting sharply with the diversity in colonial policies and practices is the uniformity of images held by Southeast Asians of their colonial experiences. Nationalism is seen as the movement to liberate the national society from the constraints…which prevented the fulfillment of individual and collective capacities for economic and political development.” 6

Kratoska hinted at what might be the actual root for these negative colonial images in the minds of indigenous Southeast Asians: the usurpation of traditional ruling prerogatives by the efficient colonial bureaucracies. The colonial bureaucracies allowed the state to reach into areas previously untouchable by any central authority. The colonial powers’ influence and authority touched all people within a large geographic region. Because colonial policies were so pervasive in a way previously in a way that had not previously been experienced, all people in the colony shared the same antipathy to the big, foreign authority in their presence. 7 The shared loathing of the colonial power resulted in “indigenism.”
It should be noted that most nationalists and revolutionaries in Southeast Asia did not object to structure and bureaucracy per se. Revolutionary leaders, most of whom had been educated in the West, understood that an efficient bureaucracy was intrinsic to the functioning of the state. Further, most Southeast Asian revolutionaries did not object to the usurpation of power from the local chieftains (unless, of course, the displaced chieftain returned as a revolutionary). Instead, the indigenous leaders objected to the foreigners being in power, not to the governmental structure necessary to projecting the power. These local leaders were content to displace the colonial rulers while maintaining the trappings of power. 8

An example of this phenomenon is Indonesia. Prior to the arrival of the Dutch, the people of the islands that eventually came to be known as Indonesia saw themselves as subjects of a this or that kingdom or as members of a particular ethnic group. After the Dutch set up political boundaries and asserted authority throughout the islands did the people on those islands have something towards which to direct their resentment and around which to unite. Ambitious, Western educated revolutionaries recognized the power of the resentment that could be leveraged to expel the Dutch while at the same time admiring to political infrastructure that the Europeans had created. After finally forcing the Dutch out, the revolutionaries grabbed power but soon realized that the temporary unity displayed by the Indonesians in ridding themselves of their colonial overseers would not persist. Indonesia has found that replacing a foreign hegemon with a local authoritarian has not instantly improved the lives of the people. 9

Indonesia has striven to create itself as a nation-state, but has been largely unsuccessful since the people have reverted to their natural affiliations to local leaders, ethnic groups, and now increasingly, religious preferences. These sub-allegiances work to subvert the foundation of a nation state in general, and in Indonesia in particular, making the idea of a nation state in Southeast Asia a chimera. “In some way the state's sovereignty is inherent within the people, expressive of its historic identity. In it, ideally, there is a basic equivalence between the borders and character of the political unit upon the one hand and a self-conscious cultural community on the other. In most cases this is a dream as much as a reality. Most nation-states in fact include groups of people who do not belong to its core culture or feel themselves to be part of a nation so defined.” 10

The fact that many Southeast Asian revolutionaries only recognized their desire to overthrow and supplant their colonial masters after availing themselves of Western educations is another common theme to the post-colonial period. There is some evidence that many of these highly educated individuals would have been content to return to a position of power in their own countries even only to serve the colonial administration. However, Western powers were not willing to provide much opportunity to these returning scholars. So, instead of working within the colonial structure to buttress the status quo, these revolutionaries worked to undermine it. Colonialism thus “contained the seeds of its own destruction.” 11 Young people with good educations could recognize the strengths and weaknesses of the colonial system, and therefore could attack the weaknesses and preserve the strengths. Additionally, these young, intelligent leaders could to some extent rally the people who as we have seen, shared with these returning intellectuals an antipathy towards foreigners, although the antipathy grew out of different causes such a lack of respect for religion or blame for wild, disconcerting economic swings. “The colonial powers inadvertently nurtured Asian nationalism by combining political repression with opportunities for Western (or Japanese) education. The most talented and capable indigenous leaders were offered the benefits of colonial education but denied profession opportunities to use it. Strain rapidly increased between traditional values and new ones, between efforts to adapt modern Western material techniques and the need to maintain a distinctly non-Western cultural identity, and between the impulse to assimilate the intruder and to expel him completely.” 12

Another by product of colonialism was introducing new religious beliefs that supplanted indigenous, traditional ones. These new beliefs became a way to set populations apart from one another. “Southeast Asia is a crossroads of many religious influences, which have always been treated syncretically. One precondition for this basically peaceful syncretism is the fact that the different religious communities largely eschew orthodoxy and content themselves with their followers' commitment to a particular ritual practice (orthopractice).” 13 This syncreticism has begun to erode however, as the religions brought into the region by the colonial powers begin to insist on a rigid orthodoxy enforced through worldwide communications and hardened in reaction to one another.

Colonialism’s effects in Southeast Asia continue to this day. The region has a large, dense population brought about

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติศาสตร์เอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีเรื่องราวของวัฒนธรรมพื้นบ้านที่เกิดขึ้นไม่มาก intermingling กับอิทธิพลภายนอก, บันทึกสำหรับการตรวจค้นเป็นครั้งคราวโดยเพื่อนบ้านระยะไกลถูกบังคับให้ต่อสู้กับการมาถึงของลูกเรือจีนและตะวันตกและนักผจญภัย ในบางกรณีโดยเฉพาะอย่างยิ่งในปีแรกของการแย่งชิงของผู้ถือครองอาณานิคมปฏิสัมพันธ์ก็ใจดีและยิ่งเป็นประโยชน์ทั้งสองด้าน "ผู้เข้าชมในยุโรปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในศตวรรษที่สิบเจ็ดเข้าหาชาวเอเชียอย่างเท่าเทียมกัน, การแสดงเปิดกว้างและพร้อมที่จะเรียนรู้ที่มักจะขาดในศตวรรษที่สิบเก้าเมื่อการพัฒนาทางวิทยาศาสตร์และอุตสาหกรรมได้ผลิตอ่าวเทคโนโลยีระหว่างยุโรปและส่วนที่เหลือของโลก "1 ในกรณีอื่น ๆ การทำงานร่วมกันเป็นไม่แยแสมากขึ้นเช่นการมีปฏิสัมพันธ์ของตะวันตกกับสยาม บ่อยครั้งที่ความสัมพันธ์ที่มีมากขึ้นในเชิงลบและบิดมันเป็นในประเทศเวียดนามและประเทศอื่น ๆ ทุกที่มันเข้ามาติดต่อ จีนไปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ส่วย จักรพรรดิจีนเชื่อว่าตั้งแต่จีนกลางราชอาณาจักรทุกคนอื่น ๆ ถูกบังคับให้ตัวอักษรจ่ายให้เคารพอำนาจจีน "[ระบบส่วย] แสดงให้เห็นว่าประเทศจีนเป็นศูนย์กลางที่เหนือกว่าและกฎของมีหน้าที่ที่มีต่อการปกครองอื่น ๆ ทั้งหมดเป็น inferiors ของเขา." 2 ลัทธิล่าอาณานิคมในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้นำความคิดตะวันตกสมัยใหม่และแนวคิดเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ บางส่วนของความคิดใหม่ ๆ เหล่านี้รวมถึงรัฐชาติและโครงสร้างระบบราชการของมันไปด้วยกัน, การศึกษาสำหรับเด็กและเยาวชนที่มีความทะเยอทะยานในทฤษฎีทางการเมืองและสิทธิมนุษยชนโอกาสทางเศรษฐกิจใหม่และนาและมุมมองใหม่เกี่ยวกับศาสนา แต่ละนวัตกรรมเหล่านี้ทำหน้าที่ในการเปลี่ยนแปลงลักษณะของการใช้ชีวิตในประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ก่อนที่จะมาถึงของอาณานิคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีประชากรขนาดเล็กที่อาจจะเป็นผลมาจากจำนวนของปัจจัยรวมทั้งภาระงานหญิงสูงโรคหนองในอาละวาดทำแท้งที่แพร่หลายและความไม่แน่นอนของการอยู่อาศัย 3 แบบไดนามิกนี้กลับเปลี่ยนไปเป็นอำนาจอาณานิคมนำโครงสร้างของรัฐบาลอาณานิคมและจะการจัดระเบียบเศรษฐกิจในการผลิตสินค้าขายดี กับการสั่งซื้อมากขึ้นและด้วยแรงจูงใจทางเศรษฐกิจสำหรับผู้คนในภูมิภาคนี้จะยังคงอยู่ในสถานที่ในการผลิตวัตถุดิบประชากรเริ่มเพิ่มขึ้น ในฐานะที่เป็นความมั่งคั่งมากขึ้นถูกผลิตภายนอกมากขึ้นถูกดึงไปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้นำวัฒนธรรมของตัวเองและศาสนาเข้ามาติดต่อกับคนในท้องถิ่นและการเปลี่ยนแปลง Engendering และขออภัยอคติ "ตลอดภูมิภาคหลายกลุ่มชาติพันธุ์ที่แตกต่างกันอยู่เคียงข้างกับภาษาที่หลากหลายของพวกเขาศาสนาศุลกากรประกอบอาชีพและการศึกษาและสถานะทางสังคม ในขณะที่ส่วนที่เหลือของโลกที่แตกต่างเหล่านี้ก่อให้เกิดอคติและแบบแผน. "4 ความแตกต่างนอกจากนี้ยังก่อให้เกิดความรักชาติ. ชาตินิยมมันก็แสดงทั่วเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มองที่แตกต่างกันในแต่ละประเทศ ศาสนาและวัฒนธรรมต่าง ๆ ที่พบในประเทศในภูมิภาคเป็นเอกลักษณ์เพื่อให้นักสังเกตการณ์บางคนบัญญัติศัพท์สำหรับการแสดงออกของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่เป็นเอกลักษณ์ของลัทธิชาตินิยม "เราจะใช้คำว่า 'indigenism' เพื่ออธิบายโครงสร้างของนโยบายและสถาบันที่สร้างขึ้นเพื่อเปลี่ยนขนาดที่ผิวของเศรษฐกิจชนิดอาณานิคมสืบเชื้อสายมาจากสังคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้." 5 ในขณะที่นักวิชาการเหล่านี้ต่อไปยากจนลง "indigenisms" ในแต่ละประเทศ " ลัทธิ "สำหรับแต่ละเขตไม่ซ้ำกันในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้, นักวิชาการตั้งข้อสังเกตว่าทุกประเทศได้แบ่งลักษณะอย่างใดอย่างหนึ่ง แม้ว่าแต่ละประเทศมีประสบการณ์อาณานิคมที่แตกต่างกันทุกคนร่วมกันคล้ายการรับรู้เชิงลบของการล่าอาณานิคม "ตัดกันอย่างรวดเร็วมีความหลากหลายในนโยบายอาณานิคมและการปฏิบัติคือความสม่ำเสมอของภาพที่จัดขึ้นโดยชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จากประสบการณ์อาณานิคมของพวกเขา ชาตินิยมถูกมองว่าเป็นความเคลื่อนไหวเพื่อปลดปล่อยสังคมแห่งชาติจากข้อ จำกัด ... ซึ่งป้องกันไม่ให้เกิดการปฏิบัติตามความสามารถของแต่ละบุคคลและส่วนรวมในการพัฒนาทางเศรษฐกิจและการเมือง. "6 Kratoska นัยสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นจริงรากสำหรับภาพอาณานิคมเชิงลบเหล่านี้ในใจของ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้พื้นเมือง: แย่งชิงสิทธิการปกครองแบบดั้งเดิมโดยธิปไตยในยุคอาณานิคมที่มีประสิทธิภาพ ธิปไตยโคโลเนียลที่ได้รับอนุญาตของรัฐที่จะเข้าถึงในพื้นที่จัณฑาลก่อนหน้านี้โดยผู้มีอำนาจใด ๆ กลาง อิทธิพลอาณานิคมพลังและอำนาจสัมผัสทุกคนที่อยู่ในพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ที่มีขนาดใหญ่ เพราะนโยบายอาณานิคมเป็นที่แพร่หลายดังนั้นในวิธีที่ก่อนหน้านี้ในวิธีการที่ไม่ได้รับก่อนหน้านี้ที่มีประสบการณ์ทุกคนในอาณานิคมที่ใช้ร่วมกันเกลียดชังเดียวกันกับใหญ่หน่วยงานต่างประเทศในการปรากฏตัวของพวกเขา 7 ความเกลียดชังที่ใช้ร่วมกันของอำนาจอาณานิคมส่งผลให้ "indigenism." มันควรจะตั้งข้อสังเกตว่าเจ็บแค้นมากที่สุดและการปฎิวัติในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไม่ได้คัดค้านการจัดโครงสร้างและระบบราชการต่อ ผู้นำปฏิวัติซึ่งส่วนใหญ่ได้รับการศึกษาในตะวันตกเข้าใจว่าระบบราชการที่มีประสิทธิภาพที่แท้จริงคือการทำงานของรัฐ นอกจากนี้ปฎิวัติเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ส่วนใหญ่ไม่ได้คัดค้านการแย่งชิงอำนาจจากท้องถิ่นเป็นต้น (ยกเว้นกรณีของหลักสูตรหัวหน้าย้ายกลับมาในฐานะการปฏิวัติ) แต่ผู้นำของชนพื้นเมืองค้านกับชาวต่างชาติที่อยู่ในอำนาจไม่ให้โครงสร้างของรัฐบาลที่จำเป็นในการฉายพลังงาน เหล่านี้ผู้นำท้องถิ่นมีเนื้อหาที่จะไล่ผู้ปกครองอาณานิคมในขณะที่รักษาเครื่องประดับของอำนาจ 8 ตัวอย่างของปรากฏการณ์นี้คืออินโดนีเซีย ก่อนที่จะมาถึงของชาวดัตช์ที่ผู้คนในเกาะที่ในที่สุดก็มาเป็นที่รู้จักในอินโดนีเซียเห็นว่าตัวเองเป็นเรื่องของอาณาจักรนี้หรือว่าหรือเป็นสมาชิกของกลุ่มชาติพันธุ์โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากที่ชาวดัตช์ตั้งค่าขอบเขตทางการเมืองและถูกกล่าวหาอำนาจทั่วเกาะไม่คนบนเกาะเหล่านั้นมีบางสิ่งบางอย่างที่มีต่อการที่จะตรงความไม่พอใจของพวกเขาและรอบที่จะรวมกัน ทะเยอทะยาน, ปฎิวัติการศึกษาตะวันตกได้รับการยอมรับอำนาจของความไม่พอใจที่สามารถยกระดับที่จะขับไล่ชาวดัตช์ในขณะที่ในเวลาเดียวกันชื่นชมกับโครงสร้างพื้นฐานทางการเมืองที่ชาวยุโรปได้สร้าง ในที่สุดหลังจากที่บังคับให้ชาวดัตช์ออกมาปฎิวัติคว้าอำนาจ แต่ไม่ช้าก็ตระหนักว่าความสามัคคีชั่วคราวแสดงโดยอินโดนีเซียใน ridding ของตัวเองคุมอาณานิคมของพวกเขาจะไม่ได้ยังคงมีอยู่ อินโดนีเซียได้พบว่าการเปลี่ยนอิทธิพลต่างประเทศที่มีเผด็จการในประเทศยังไม่ดีขึ้นทันทีชีวิตของผู้คน 9 อินโดนีเซียได้ดิ้นรนที่จะสร้างตัวเองเป็นรัฐชาติ แต่ได้รับส่วนใหญ่ไม่ประสบความสำเร็จเนื่องจากคนได้หวนกลับไปเกี่ยวพันกับธรรมชาติของพวกเขากับผู้นำท้องถิ่นกลุ่มชาติพันธุ์และตอนนี้มากขึ้น, การตั้งค่าทางศาสนา พันธมิตรย่อยเหล่านี้ทำงานที่จะล้มล้างรากฐานของรัฐชาติโดยทั่วไปและในประเทศอินโดนีเซียโดยเฉพาะอย่างยิ่งทำให้ความคิดของรัฐชาติในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ฝัน "ในทางใดทางหนึ่งในอำนาจอธิปไตยของรัฐมีอยู่ภายในคนแสดงออกของตัวตนของประวัติศาสตร์ มันนึกคิดมีความเท่าเทียมกันขั้นพื้นฐานระหว่างพรมแดนและตัวอักษรของหน่วยทางการเมืองเมื่อมือข้างหนึ่งและวัฒนธรรมชุมชนประหม่าในที่อื่น ๆ ในกรณีส่วนใหญ่นี้เป็นความฝันมากที่สุดเท่าที่ความเป็นจริง ส่วนใหญ่รัฐชาติในความเป็นจริงรวมถึงกลุ่มคนที่ไม่ได้อยู่ในวัฒนธรรมหลักของมันหรือรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของประเทศเพื่อกำหนด. "10 ความจริงที่ว่าปฎิวัติในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จำนวนมากเพียง แต่ได้รับการยอมรับความปรารถนาของพวกเขาที่จะโค่นล้มและแย่งโทอาณานิคมของพวกเขา หลังจาก availing ของตัวเองการศึกษาตะวันตกเป็นรูปแบบอื่นที่พบกับช่วงเวลาหลังอาณานิคม มีหลักฐานบางอย่างที่หลายของบุคคลเหล่านี้มีการศึกษาสูงจะได้รับเนื้อหาที่จะกลับไปยังตำแหน่งที่มีอำนาจในประเทศของพวกเขาแม้เพียง แต่จะทำหน้าที่บริหารอาณานิคมคือ แต่มหาอำนาจตะวันตกไม่เต็มใจที่จะให้โอกาสมากที่จะนักวิชาการเหล่านี้กลับมา ดังนั้นแทนที่จะทำงานภายในโครงสร้างอาณานิคมเพื่อค้ำจุนสภาพที่เป็นปฎิวัติเหล่านี้ทำงานเพื่อทำลายมัน ลัทธิล่าอาณานิคมจึง "มีเมล็ดพันธุ์แห่งการทำลายล้างของตัวเอง." 11 คนหนุ่มสาวที่มีการศึกษาที่ดีสามารถรับรู้จุดแข็งและจุดอ่อนของระบบอาณานิคมและดังนั้นจึงสามารถโจมตีจุดอ่อนจุดแข็งและรักษา นอกจากนี้หนุ่มผู้นำที่ชาญฉลาดสามารถที่มีขอบเขตการชุมนุมคนที่ที่เราได้เห็นร่วมกับปัญญาชนเหล่านี้กลับมาเกลียดชังที่มีต่อชาวต่างชาติถึงแม้ว่าความเกลียดชังงอกออกมาจากสาเหตุที่แตกต่างกันเช่นการขาดความเคารพต่อศาสนาหรือตำหนิสำหรับป่า ชิงช้าเศรษฐกิจอึกอัก "อำนาจอาณานิคมโดยไม่ได้ตั้งใจหล่อเลี้ยงชาตินิยมในเอเชียโดยการรวมปราบปรามทางการเมืองที่มีโอกาสในการเทิร์น (หรือภาษาญี่ปุ่น) การศึกษา ที่มีความสามารถมากที่สุดและมีความสามารถผู้นำชนพื้นเมืองถูกนำเสนอประโยชน์ของการศึกษาในยุคอาณานิคม แต่ปฏิเสธโอกาสในอาชีพที่จะใช้มัน ความเครียดเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วระหว่างค่าแบบดั้งเดิมและใหม่ระหว่างความพยายามที่จะปรับตัวเข้ากับเทคนิควัสดุตะวันตกสมัยใหม่และความจำเป็นในการรักษาเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมอย่างชัดเจนไม่ใช่ตะวันตกและระหว่างแรงกระตุ้นที่จะดูดซึมบุกรุกและจะขับไล่เขาอย่างสมบูรณ์. "12 อีกด้วยผลิตภัณฑ์ ของลัทธิล่าอาณานิคมได้รับการแนะนำความเชื่อทางศาสนาใหม่ที่แทนที่พื้นเมืองแบบดั้งเดิม ความเชื่อใหม่เหล่านี้ได้กลายเป็นวิธีการกำหนดประชากรที่แตกต่างจากคนอื่น "เอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นทางแยกของอิทธิพลทางศาสนาจำนวนมากซึ่งได้รับการได้รับการปฏิบัติเสมอ syncretically หนึ่งในสิ่งที่จำเป็นสำหรับ syncretism นี้เงียบสงบโดยทั่วไปเป็นความจริงที่ว่าชุมชนทางศาสนาที่แตกต่างกันส่วนใหญ่หลบหนีดั้งเดิมและเนื้อหาของตัวเองด้วยความมุ่งมั่นติดตามของพวกเขาที่จะปฏิบัติพิธีกรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่ง (orthopractice). "13 syncreticism นี้ได้เริ่มมีการกัดเซาะ แต่เป็นศาสนาที่นำเข้ามาใน ภูมิภาคโดยอำนาจอาณานิคมเริ่มที่จะยืนยันในความเชื่อดั้งเดิมที่เข้มงวดบังคับใช้ผ่านการสื่อสารทั่วโลกและแข็งในการทำปฏิกิริยากับอีกคนหนึ่ง. ผลกระทบของลัทธิล่าอาณานิคมในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ยังคงไปในวันนี้ ภาคกลางมีขนาดใหญ่ประชากรหนาแน่นมาเกี่ยวกับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติศาสตร์เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ประกอบด้วยเรื่องราวของวัฒนธรรมพื้นเมืองที่ได้เกิดขึ้นโดยมาก intermingling กับอิทธิพลภายนอก บันทึกตอนบุก โดยเพื่อนบ้านระยะไกลถูกบังคับให้ต่อสู้กับการมาถึงของลูกเรือจีนและตะวันตกและนักผจญภัย ในบางกรณีโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงปีแรกของการแย่งชิงเพื่อครอบครองอาณานิคมปฏิสัมพันธ์คืออ่อนโยนและเป็นประโยชน์แม้ทั้งสองด้าน " นักท่องเที่ยวยุโรปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในศตวรรษที่สิบเจ็ดกับชาวเอเชียอย่างเท่าเทียมกันแสดงความใจกว้าง และความพร้อมที่จะเรียนรู้ที่มักจะขาดในศตวรรษที่สิบเก้า เมื่อการพัฒนาทางวิทยาศาสตร์ และอุตสาหกรรมที่มีการผลิตอ่าวเทคโนโลยีระหว่างยุโรปและส่วนที่เหลือของโลก . " 1 ในกรณีอื่น ๆปฏิสัมพันธ์คือชินชามากขึ้น เช่น ทางตะวันตกของปฏิสัมพันธ์กับสยาม บ่อยครั้งที่ความสัมพันธ์เป็นลบมากขึ้นและ wrenching , มัน ในเวียดนาม และทุกประเทศที่เข้ามาติดต่อ จีนไปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้สำหรับเครื่องบรรณาการ จักรพรรดิจีนเชื่อว่า เนื่องจากประเทศจีนเป็นอาณาจักรกลางประชาชนอื่น ๆทั้งหมดถูกบังคับให้อักษรแสดงความเคารพจีนไฟฟ้า " [ ระบบ ] แสดงให้เห็นว่าจีนเป็นบรรณาการที่เหนือกว่าและกฎระเบียบทางศูนย์มีหน้าอื่น ๆผู้ปกครองของเขา inferiors " 2

อาณานิคมในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้นำความคิดตะวันตกที่ทันสมัยและแนวคิดสู่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ บางส่วนของความคิดใหม่เหล่านี้รวมรัฐชาติและโครงสร้างระบบราชการเกิดของมัน ,การศึกษาสำหรับทะเยอทะยานเยาวชนในทฤษฎีทางการเมืองและสิทธิมนุษยชน โอกาสทางเศรษฐกิจใหม่และโอกาสและมุมมองใหม่ในศาสนา แต่ละนวัตกรรมเหล่านี้ได้รับการเปลี่ยนธรรมชาติของชีวิตในประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ก่อนการมาถึงของอำนาจอาณานิคม ภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีประชากรขนาดเล็กที่อาจเป็นผลจากหลายปัจจัยรวมทั้งภาระงานสูงหญิงอาละวาดโรคหนองใน การทำแท้งที่แพร่หลายและความไม่แน่นอนของที่อยู่อาศัย 3 แบบไดนามิกนี้เปลี่ยนมาเป็นอาณานิคมอาณานิคมอำนาจนำโครงสร้างของรัฐบาล และจะจัดระเบียบเศรษฐกิจผลิตสินค้าขายดี . กับการสั่งซื้อมากขึ้นและมีแรงจูงใจทางเศรษฐกิจของประชาชนในภูมิภาคยังคงอยู่ในสถานที่ผลิตวัตถุดิบ ประชากรเริ่มเพิ่มขึ้น เป็นทรัพย์สมบัติมากขึ้น คือ ผลิตคนนอกมากกว่าถูกลากไปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ นำวัฒนธรรมของตนเองและศาสนาเข้ามาติดต่อกับชาวบ้าน และบังเกิดการเปลี่ยนแปลง และขออภัย อคติ " ทั่วทั้งภูมิภาคที่แตกต่างกันหลายกลุ่มชาติพันธุ์อยู่เคียงข้างกับหลากหลายภาษา ศาสนา ประเพณี อาชีพ และการศึกษา และสถานะทางสังคม ในขณะที่มากที่เหลือของโลกความแตกต่างเหล่านี้ก่อให้เกิดอคติและทัศนคติ . " 4 ความแตกต่างยังให้สูงขึ้นเพื่อชาตินิยม

ชาตินิยม เป็นการแสดงทั่วทั้งภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มองที่แตกต่างกันในแต่ละประเทศ หลายๆ ศาสนา และวัฒนธรรม ที่พบในประเทศในภูมิภาคมีเอกลักษณ์ที่ผู้สังเกตการณ์บางคนสร้างระยะการแสดงออกเฉพาะในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ของลัทธิชาตินิยม" เราจะใช้คำว่า ' indigenism ' เพื่ออธิบายโครงสร้างของนโยบายและสถาบันที่สร้างขึ้นเพื่อเปลี่ยนขนาดของประเทศอาณานิคมเชื้อชาติประเภทสืบทอดโดยสังคมในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ " ในขณะที่นักวิชาการเหล่านี้ต่อไปเสีย " indigenisms " ในแต่ละประเทศ " ลัทธิ " สำหรับแต่ละเขตเฉพาะในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้นักวิชาการระบุว่า ทุกประเทศก็ใช้ลักษณะ แม้ว่าแต่ละประเทศมีประสบการณ์ในอาณานิคมที่แตกต่างกันคนทั้งหมดที่คล้ายกัน การรับรู้เชิงลบของการล่าอาณานิคม " ตัดอย่างรวดเร็วกับความหลากหลายในนโยบายและการปฏิบัติในอาณานิคมคือความสม่ำเสมอของภาพที่จัดโดยประชาคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ของประสบการณ์ในอาณานิคมของตนชาตินิยมนั้นเป็นการเคลื่อนไหวเพื่อปลดปล่อยสังคมแห่งชาติจากข้อจำกัด . . . . . . ที่ช่วยเติมเต็มศักยภาพบุคคลและส่วนรวมเพื่อการพัฒนาเศรษฐกิจและการเมือง " 6

kratoska hinted ที่อาจจะเป็นจริงรากสำหรับอาณานิคมเหล่านี้ลบภาพในจิตใจของประเทศประชาคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ :การแย่งชิงของ prerogatives ปกครองแบบดั้งเดิมโดยการปกครองอาณานิคมอย่างมีประสิทธิภาพ การปกครองอาณานิคมได้รับอนุญาตให้รัฐเข้าไปถึงพื้นที่แตะต้องก่อนหน้านี้โดยศูนย์กลางอำนาจ อำนาจอิทธิพลและอำนาจอาณานิคม ' จับคนทั้งหมดภายในพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ที่มีขนาดใหญ่เนื่องจากนโยบายอาณานิคมจึงแพร่หลายในทางก่อนหน้านี้ในวิธีที่ไม่เคยมีประสบการณ์ บรรดาผู้คนในอาณานิคมใช้คีมจับกันใหญ่ อำนาจต่างชาติในการแสดงตนของพวกเขา 7 ที่แบ่งปันความเกลียดชังของอำนาจอาณานิคม ส่งผลให้ " indigenism "