The relevance of this online presen

The relevance of this online presence in museums(having a website on the Internet) for communicating and preserving cultural heritage was already recognised by the UNESCO Charter on the Preservation of Digital Heritage back in 2003(UNESCO, 2003). However, despite the seemingly omnipresent nature of the Internet in contemporary society, its adoption and reflection within heritage and museological methodologies remainpartial and limited (Waterton, 2010).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความเกี่ยวข้องของสถ​​านะออนไลน์นี้ในพิพิธภัณฑ์ (มีเว็บไซต์บนอินเทอร์เน็ต) ในการสื่อสารและการรักษามรดกทางวัฒนธรรมที่ได้รับการยอมรับแล้วโดยเช่าเหมาลำยูเนสโกในการดูแลรักษามรดกทางดิจิตอลกลับในปี 2003 (UNESCO, 2003) แต่แม้จะมีธรรมชาติที่ดูเหมือนอยู่ทั่วไปทุกหนทุกแห่งของอินเทอร์เน็ตในสังคมร่วมสมัยการยอมรับและการสะท้อนภายในมรดกและวิธีการ museological remainpartial จำกัด (Waterton, 2010)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แล้วความสำคัญของสถานะออนไลน์นี้ในพิพิธภัณฑ์ (มีเว็บไซต์บนอินเทอร์เน็ต) สำหรับการสื่อสาร และรักษามรดกทางวัฒนธรรมที่ยังตามกฎบัตรของยูเนสโกในการเก็บรักษาของดิจิตอลมรดกใน 2003 (ยูเนสโก 2003) อย่างไรก็ตาม แม้ มีลักษณะดูเหมือนรตุของอินเทอร์เน็ตในสังคมร่วมสมัย การยอมรับและสะท้อนมรดก และ remainpartial วิธีการ museological และจำกัด (Waterton, 2010)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความสัมพันธ์ของการมีอยู่ทางออนไลน์นี้ใน พิพิธภัณฑ์ (มีเว็บไซต์ในอินเทอร์เน็ต)สำหรับการติดต่อสื่อสารและการรักษามรดกทางวัฒนธรรมก็คือได้รับการยอมรับโดยองค์การยูเนสโกในการรักษากฎบัตรของดิจิตอลมรดกกลับมาในปี 2003 (องค์การยูเนสโก 2003 )อยู่แล้ว แต่ถึงอย่างไรก็ตามแม้ว่าจะมีธรรมชาติทุกแห่งอาณาจักรของอินเตอร์เน็ตได้ในสังคมแบบร่วมสมัยการรับและการสะท้อนแสงและมรดก ภายใน แนว museological remainpartial และจำกัด(มหาชน)( waterton 2010 )