The culture of northeast ThailandTh

The culture of northeast Thailand
The indigenous culture is predominantly Lao, and has much in common with that of the neighbouring country of Laos. This affinity is shown in the region's cuisine, dress, temple architecture, festivals and arts.

The region's food is distinct from Thai and Lao cuisines, but has elements in common with each. The most obvious characteristics are the use of sticky rice rather than plain rice, as well as fiery chillies. Popular dishes include tammakhung, or in central Thai, som tam (papaya salad), larb (meat salad) and gai yang (grilled chicken). These have all spread to other parts of Thailand, but normally in bowdlerised versions which temper the extreme heat and sourness favoured in Isan for the more moderate Central Thai palate.

Conversely Central Thai food has become popular in Isan, but the French and Vietnamese influences which have affected Lao cuisine are absent. The people of the region famously eat a wide variety of creatures, such as lizards, frogs and fried insects such as grasshoppers, silkworms and dung beetles. Originally forced by poverty to be creative in finding foods, Isan people now savour these animals as delicacies. Food, except soups, are commonly eaten by hand.

The traditional dress of Isan is the sarong. Women's sarongs most often have an embroidered border at the hem, while men's are in a chequered pattern. They are worn "straight", not hitched between the legs in Central Thai style. Men also wear a pakama - a versatile length of cloth which can be used as a belt, hat, hammock or bathing garment. Isan is the main centre for the production of Thai silk. The trade received a major boost in the post-war years, when Jim Thompson popularised Thai silk among westerners. One of the best-known types of Isan silk is mut-mee (aka mudmee), which is tie-dyed to produce geometric patterns on the thread.

The Buddhist temple (or wat) is the major feature of most villages. These temples are used not only for religious ceremonies, but also for festivals and as assembly halls. They are mostly built in the Lao style, with less ornamentation than in Central Thailand. Lao style Buddha images are also prevalent.

Isan houses are often built on stilts: the area underneath the house can be used as a living area, for storage or for keeping animals. Large jars or "ohng" are used for collecting and storing rainwater.

The people of Isan celebrate many traditional festivals, such as the Bun Bungfai Rocket Festival. This fertility rite, originating in pre-Buddhist times, is celebrated in a number of locations both in Isan and in Laos, but most vigorously and most famously in Yasothon province. Other Isan festivals are the Candle Festival, which marks the start of vassa in July in Ubon and other locations; the Silk Festival in Khon Kaen, which promotes local handicrafts; the Elephant Round-up in Surin; and the bangfai phayanak or Naga fireballs of Nong Khai.

The main indigenous music of Isan is mor lam; it exists in a number of regional variants, plus modern forms. Since the late 1970s it has acquired greater exposure outside the region thanks to the presence of migrant workers in Bangkok. Many mor lam singers also sing Central Thai luk thung music, and have produced the hybrid luk thung Isan form. Another form of folk music, kantrum, is popular with the Khmer minority in the south. Although there is no tradition of written literature in the Isan language, in the latter half of the 20th century the region produced several notable writers, such as Khamsing Srinawk (who writes in Thai) and Pira Sudham (who writes in English).

Isan is known for producing a large number of Muay Thai boxers: as with Western boxing, kickboxing provides a rare opportunity to escape from poverty. Isan's most famous sportsman, however, is tennis player Paradorn Srichaphan, whose family are from Khon Kaen.

The cultural separation from Central Thailand, combined with the region's poverty and the typically dark skin of its people, has encouraged a considerable amount of racism against the people of Isan from ethnic Thais; the novelist Pira Sudham wrote that, "Some Bangkok Thais... said that I was not Thai, but... a water buffalo or a peasant". Even though many Isan people now work in the cities rather than in the fields, they are largely restricted to low-status jobs such as construction workers and prostitutes, and discriminatory attitudes persist. Nevertheless, the Central Thai perception of Isan is not wholly negative: Isan food and music have both been enthusiastically adopted and adapted to the tastes of the rest of the country.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัฒนธรรมของภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทยวัฒนธรรมพื้นเมืองลาวเป็นส่วนใหญ่และมีมากเหมือนกันกับที่ของประเทศเพื่อนบ้านลาว ความสัมพันธ์นี้จะปรากฏในอาหารของภูมิภาค, ชุด, สถาปัตยกรรมวัด, เทศกาลและศิลปะ. อาหารภูมิภาคที่แตกต่างจากอาหารไทยและลาว แต่มีองค์ประกอบในการร่วมกันกับแต่ละ ลักษณะที่เห็นได้ชัดที่สุดคือการใช้ข้าวเหนียวมากกว่าข้าวธรรมดาเช่นเดียวกับพริกคะนอง อาหารยอดนิยม ได้แก่ tammakhung หรือในภาคกลางของไทย, ส้มตำ (ส้มตำ) ลาบ (สลัดเนื้อ) และไกหยาง (ไก่ย่าง) เหล่านี้มีการแพร่กระจายทั้งหมดไปยังส่วนอื่น ๆ ของประเทศไทย แต่ตามปกติในรุ่น bowdlerised ซึ่งอารมณ์ความร้อนสูงและเปรี้ยวที่ชื่นชอบในภาคอีสานสำหรับปานกลางมากขึ้นเพดานกลางไทย. ตรงกันข้ามอาหารไทยกลางได้กลายเป็นที่นิยมในภาคอีสาน แต่อิทธิพลของฝรั่งเศสและเวียตนามที่ ส่งผลกระทบต่ออาหารลาวขาด คนของภูมิภาคที่มีชื่อเสียงกินความหลากหลายของสิ่งมีชีวิตเช่นจิ้งจกกบและแมลงทอดเช่นตั๊กแตนดักแด้และด้วงมูลสัตว์ บังคับ แต่เดิมโดยความยากจนมีความคิดสร้างสรรค์ในการหาอาหารที่คนอีสานในขณะนี้ลิ้มรสสัตว์เหล่านี้เป็นอาหาร อาหารยกเว้นซุปจะรับประทานกันทั่วไปด้วยมือ. การแต่งกายแบบดั้งเดิมของภาคอีสานเป็นผ้าซิ่น ผ้าถุงของผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะมีการปักชายแดนที่ปิดล้อมในขณะที่ผู้ชายจะอยู่ในรูปแบบตาหมากรุก พวกเขาจะสวมใส่ "ตรง" ไม่ออกเรือนระหว่างขาในรูปแบบไทยภาคกลาง ผู้ชายยังสวม pakama - ความยาวของผ้าที่หลากหลายซึ่งสามารถนำมาใช้เป็นเข็มขัดหมวกเปลญวนหรือเสื้อผ้าอาบน้ำ ภาคอีสานเป็นศูนย์กลางหลักในการผลิตผ้าไหมไทย การค้าได้รับการสนับสนุนที่สำคัญในปีที่ผ่านมาหลังสงครามเมื่อจิมทอมป์สันที่นิยมผ้าไหมไทยในหมู่ชาวตะวันตก หนึ่งในประเภทที่รู้จักกันดีของผ้าไหมอีสานเป็น mut-หมี่ (aka มัดหมี่) ซึ่งเป็นผูกย้อมในการผลิตรูปแบบทางเรขาคณิตบนด้าย. วัดพุทธ (หรือวัด) เป็นคุณลักษณะที่สำคัญของหมู่บ้านมากที่สุด วัดเหล่านี้จะใช้ไม่เพียง แต่สำหรับพิธีกรรมทางศาสนา แต่ยังสำหรับเทศกาลและเป็นห้องโถงการชุมนุม พวกเขาจะส่วนใหญ่สร้างขึ้นในสไตล์ลาวที่มีการตกแต่งน้อยกว่าในภาคกลางของประเทศไทย ลาวสไตล์พระพุทธรูปนอกจากนี้ยังมีแพร่หลาย. บ้านอีสานมักจะสร้างบนเสา: พื้นที่ที่อยู่ภายใต้บ้านที่สามารถใช้เป็นพื้นที่นั่งเล่นสำหรับการจัดเก็บหรือการรักษาสัตว์ ขวดขนาดใหญ่หรือ "ohng" ถูกนำมาใช้ในการเก็บรวบรวมและจัดเก็บน้ำฝน. คนอีสานเฉลิมฉลองเทศกาลประเพณีเป็นจำนวนมากเช่นบุญ Bungfai เทศกาลจรวด ความอุดมสมบูรณ์ของพระราชพิธีนี้มีต้นกำเนิดในสมัยก่อนชาวพุทธมีการเฉลิมฉลองในหลายสถานที่ทั้งในภาคอีสานและในประเทศลาว แต่ส่วนใหญ่อย่างจริงจังและมีชื่อเสียงมากที่สุดในจังหวัดยโสธร อีสานเทศกาลอื่น ๆ ที่มีเทศกาลเทียนที่จุดเริ่มต้นของ Vassa ในเดือนกรกฎาคมในอุบลราชธานีและสถานที่อื่น ๆ งานเทศกาลผ้าไหมในจังหวัดขอนแก่นที่ส่งเสริมงานหัตถกรรมท้องถิ่น ช้างรอบในสุรินทร์ . และ phayanak bangfai หรือบั้งไฟพญานาคหนองคายเพลงพื้นเมืองหลักของภาคอีสานเป็นหมอลำ; มันมีอยู่ในจำนวนของสายพันธุ์ในระดับภูมิภาครวมทั้งรูปแบบที่ทันสมัย นับตั้งแต่ช่วงปลายปี 1970 บริษัท ได้ซื้อเปิดรับมากขึ้นขอบคุณนอกภูมิภาคกับการปรากฏตัวของแรงงานข้ามชาติในเขตกรุงเทพมหานคร นักร้องหมอลำหลายคนยังร้องเพลงไทยเพลงลูกทุ่งกลางและได้มีการผลิตไฮบริดรูปแบบลูกทุ่งอีสาน อีกรูปแบบหนึ่งของเพลงพื้นบ้านกันตรึมเป็นที่นิยมกับชนกลุ่มน้อยเขมรในภาคใต้ ถึงแม้จะมีประเพณีของวรรณกรรมที่เขียนในภาษาอีสานในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 ในภูมิภาคที่ผลิตนักเขียนที่โดดเด่นหลายอย่างเช่นคำสิงห์ศรีนอก (ที่เขียนในภาษาไทย) และ Pira สุธรรม (ที่เขียนในภาษาอังกฤษ). อีสานคือ ที่รู้จักกันในการผลิตเป็นจำนวนมากของมวยไทยมวยไทยเช่นเดียวกับมวยตะวันตกคิกบ็อกซิ่งให้โอกาสที่หาได้ยากที่จะหลบหนีจากความยากจน อีสานของนักกีฬาที่มีชื่อเสียงที่สุด แต่เป็นนักเทนนิสภราดรศรีชาพันธุ์ซึ่งครอบครัวมาจากขอนแก่น. การแยกทางวัฒนธรรมจากภาคกลางของประเทศไทยรวมกับความยากจนของภูมิภาคและผิวคล้ำโดยทั่วไปของคนที่ได้รับการสนับสนุนเป็นจำนวนมากของการเหยียดสีผิวกับ คนอีสานจากคนไทยเชื้อชาติ; นักประพันธ์ Pira สุธรรมเขียนว่า "บางคนกรุงเทพฯคนไทย ... บอกว่าผมไม่ได้เป็นคนไทย แต่ ... ควายหรือชาวนา" แม้คนอีสานจำนวนมากในขณะทำงานในเมืองมากกว่าในด้านที่พวกเขาจะถูก จำกัด งานส่วนใหญ่จะต่ำสถานะเช่นคนงานก่อสร้างและโสเภณีและทัศนคติการเลือกปฏิบัติยังคงมีอยู่ แต่การรับรู้ของไทยเซ็นทรัลอีสานไม่ได้ทั้งหมดลบ: อาหารอีสานและเพลงที่มีทั้งถูกนำไปใช้อย่างกระตือรือร้นและปรับให้เข้ากับรสนิยมของส่วนที่เหลือของประเทศ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัฒนธรรมของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
วัฒนธรรมพื้นเมืองเป็นคนลาว และมีมากเหมือนกันกับของประเทศเพื่อนบ้านลาว ความสัมพันธ์นี้จะแสดงในพื้นที่ของอาหาร , เสื้อผ้า , วัด , สถาปัตยกรรม , เทศกาลศิลปะและ

ภาคของอาหารแตกต่างจากไทย และลาว อาหาร แต่มีองค์ประกอบร่วมกันกับแต่ละลักษณะที่ชัดเจนที่สุดคือการใช้ข้าวเหนียวมากกว่าข้าวขาว รวมทั้งไฟพริก อาหารที่นิยม ได้แก่ tammakhung หรือในภาคกลางของไทย , ส้มตำ ( ส้มตำ ) , ลาบ ( สลัดเนื้อ ) และไก่ยาง ไก่ ( ย่าง ) เหล่านี้ได้แพร่กระจายไปยังส่วนอื่น ๆของประเทศไทยแต่โดยปกติแล้ว ในรุ่นที่ bowdlerised อารมณ์ร้อนมาก ) และชอบในภาคอีสานในระดับปานกลางมากขึ้นอาหารภาคกลางของไทย

แต่ภาคกลางอาหารไทยได้รับความนิยมในภาคอีสาน แต่อิทธิพลฝรั่งเศสและเวียดนาม ที่มีผลกระทบต่ออาหารลาวเป็นขาด ประชาชนของภูมิภาคนิยมกิน ความหลากหลายของสิ่งมีชีวิต เช่น กิ้งก่ากบทอดและแมลง เช่น ตั๊กแตนหนอนไหม และมูลสัตว์ด้วง เดิมที บังคับโดยความยากจนที่จะสร้างสรรค์ในการหาอาหาร อีสานตอนนี้กลิ่นสัตว์เหล่านี้เป็นอาหาร . อาหาร ยกเว้นซุปมักกินด้วยมือ

ชุดดั้งเดิมของอีสานเป็นผ้าซิ่น . ผ้าซิ่นของผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะมีปักชายแดนที่ปิดล้อม ขณะที่ผู้ชายจะเปลี่ยนแปลงรูปแบบ