– This time as well… He had left th

– This time as well…

He had left the note while harbouring a faint hope.

The next day when he went to the grassy area, there was another lunch box.


– Thank you for enjoying it. Please eat some today too.

Lee Hyun opened the lunch box lid.

They were korean sushi rolls today too, but today’s fillings were shark fin, eel, and salmon. There was even fresh fruit salad for dessert.

“It’s delicious.”

From that day on, Lee Hyun went to school without packing his lunch. Even if he didn’t pack a lunch, there was always food waiting for him.

As Lee Hyun ate, Seoyoon watched from a distance.

Every time he ate happily, she felt full, even if she hadn’t eaten.

‘Friends…’

Her precious friend, the only one she had in the world.

Seoyoon was thankful for him just eating it.

Due to her lack of cooking skills, her first batch of Korean sushi rolls had torn sides and their fillings protruded out. To pack delicious sushi rolls, she learned from five-star hotel chefs.

As Seoyoon watched Lee Hyun eat joyfully, she blushed. It was the sight of a goddess being shy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เวลานี้เป็นอย่างดี... เขาได้จากไปหมายเหตุในขณะที่ harbouring หวังจาง ๆในวันถัดไปเมื่อเขาได้ไปบริเวณหญ้า มีกล่องอาหารกลางวันอีก-ขอบคุณสำหรับการเพลิดเพลินกับมัน กรุณากินบางเกินไปวันนี้ Lee Hyun เปิดฝากล่องอาหารกลางวันพวกเขาม้วนซูชิเกาหลีวันนี้เกินไป แต่วันนี้อุดได้หูฉลาม ปลา และปลาแซลมอน มีสลัดผลไม้แม้แต่ของหวาน"มันไม่อร่อย"จากวันที่บน Lee Hyun ไปโรงเรียน โดยไม่มีการจัดอาหารกลางวันของเขา แม้ว่าเขาไม่ได้แพ็คอาหารกลางวัน มีเสมออาหารที่รอเขาเป็น Lee Hyun กิน Seoyoon ดูจากระยะไกลทุกครั้งที่เขากินอย่างมีความสุข เธอรู้สึกเต็ม แม้ว่าเธอไม่ได้กิน'เพื่อน...'เพื่อนของเธอล้ำค่า เดียวเธอได้ในโลกSeoyoon ขอบคุณท่านเพียงรับประทานอาหารได้เนื่องจากขาดทักษะการทำอาหารของเธอ เธอม้วนซูชิเกาหลีชุดแรกมีขาดด้าน และไส้ของพวกเขา protruded ออก แพ็คอาหารซูชิม้วน เรียนรู้จากเชฟโรงแรมระดับห้าดาวเป็น Seoyoon ดู Lee Hyun กิน joyfully เธอขวยเขิน มันเป็นสายตาของเจ้าจะอาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

- เวลานี้เช่นกัน ... . เขาได้ทิ้งโน้ตขณะที่เก็บงำความหวังลมในวันถัดไปเมื่อเขาไปพื้นที่หญ้ามีกล่องอาหารกลางวันอีก. - ขอขอบคุณสำหรับความสุขกับมัน กรุณากินในวันนี้บางเกินไป. ลีฮยอนเปิดฝาปิดกล่องอาหารกลางวัน. พวกเขาม้วนซูชิเกาหลีในวันนี้ด้วย แต่อุดวันนี้เป็นหูฉลามปลาไหลและปลาแซลมอน ไม่มีแม้แต่สลัดผลไม้สดของหวาน. "มันอร่อย." จากวันนั้นลีฮยอนไปโรงเรียนโดยไม่ต้องบรรจุอาหารกลางวันของเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้แพ็คอาหารกลางวันมีอาหารมักจะรอให้เขา. ในฐานะที่เป็นลีฮยอนกิน Seoyoon ดูจากระยะไกล. เวลาที่เขากินอย่างมีความสุขทุกครั้งที่เธอรู้สึกเต็มแม้ว่าเธอไม่เคยกิน. 'เพื่อน ... ' เพื่อนที่มีค่าของเธอเพียงคนเดียวที่เธอมีในโลก. Seoyoon รู้สึกขอบคุณสำหรับเขาเพียงแค่รับประทานอาหารมัน. เนื่องจากขาดทักษะการทำอาหารของเธอชุดแรกของเธอม้วนซูชิเกาหลีฉีกด้านข้างและการอุดฟันยื่นออกมาของพวกเขาออกมา ที่จะแพ็คม้วนซูชิแสนอร่อยที่เธอได้เรียนรู้จากเชฟโรงแรมระดับห้าดาว. ในฐานะที่เป็น Seoyoon ดูลีฮยอนกินอย่างมีความสุขเธอเขิน มันเป็นสายตาของเทพธิดาเป็นคนขี้อาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

) คราวนี้ก็เช่นกัน . . . . . . .

เขาออกจากข้อความในขณะที่กำลังจะเป็นลม หวังว่า

วันต่อมาเมื่อเขาไปพื้นที่เขียวชอุ่ม , มีอาหารกลางวันกล่อง


- ขอบคุณที่ชอบมัน กรุณากินวันนี้ด้วย

ลีฮยอนเปิดกล่องข้าวฝา

พวกเขาม้วนซูชิเกาหลีวันนี้เหมือนกัน แต่ไส้ในวันนี้ คือ หูฉลาม ปลาไหล และปลาแซลม่อน มีแม้กระทั่ง ผลไม้สด สลัด ของหวาน

" อร่อย . . "

วันนั้น ลี ฮุน ไปโรงเรียนโดยไม่บรรจุอาหารกลางวันของเขา ถ้าเขาไม่ได้แพ็คอาหารกลางวัน , มีเสมออาหารรอเค้า . . .

เป็นลีฮยอนกิน seoyoon เฝ้าดูอยู่ห่างๆ

เวลาเค้ากินอย่างมีความสุข เธอรู้สึกอิ่ม ถ้าเธอไม่กิน 'friends

. . .

เธอมีค่า เพื่อนคนเดียวที่เธอ

มีในโลกseoyoon รู้สึกขอบคุณเขาแค่กิน

เพราะเธอขาดทักษะการทำอาหารของเธอ ชุดแรกของม้วนซูชิเกาหลีฉีกด้านข้างและไส้ของตนโดยมีออกมา บรรจุม้วนซูชิอร่อย เธอเรียนรู้จากเชฟโรงแรมห้าดาว

เป็น seoyoon เฝ้าดูลีฮยอนกินอย่างสนุกสนาน เธอหน้าแดง . มันเป็นภาพของเทพี
อาย