The historic counties of England we

The historic counties of England were established for administration by the Normans, in most cases based on earlier kingdoms and shires established by the Anglo-Saxons and others. They ceased to be used for administration with the creation of the administrative counties in 1889.[2] They are alternatively known as ancient counties[3][4] or traditional counties.[5] Where they are not included among the modern counties of England they are also known as former counties.[6][7][8]

Unlike the partly self-governing boroughs that covered urban areas, the counties of medieval England existed primarily as a means of enforcing central government power, enabling monarchs to exercise control over local areas through their chosen representatives – originally Sheriffs and later the Lord Lieutenants – and their subordinate Justices of the Peace.[9] Counties were used initially for the administration of justice, collection of taxes and organisation of the military, and later for local government and electing parliamentary representation.[10][11] They continue to form the basis of modern local government in many parts of the country away from the main urban areas, although sometimes with considerably altered boundaries.[5][12][13]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขตประวัติศาสตร์ของอังกฤษได้ก่อตั้งบริหาร โดยนอร์มัน ใหญ่ตามอาณาจักรและ shires ก่อตั้งขึ้น โดยชาวแองโกล-แซกซันและอื่น ๆ ก่อนหน้านี้ พวกเขาได้หยุดที่จะใช้สำหรับจัดการกับการสร้างเขตปกครองในจาก 1889[2] นอกจากนี้พวกเขาหรือจะเรียกว่าเขตโบราณ [3] [4] หรือเขตโบราณ[5] ซึ่งจะไม่รวมเขตทันสมัยของอังกฤษ จะเป็นเขตเดิม[6][7][8]

ซึ่งแตกต่างจาก boroughs ควบคุมบางส่วนด้วยตนเองที่ครอบคลุมพื้นที่เขตเมือง เขตของอังกฤษยุคกลางเดิมเป็นหลักของการบังคับใช้อำนาจรัฐบาลกลาง เปิดใช้กษัตริย์เพื่อควบคุมพื้นที่ท้องถิ่นผ่านตัวแทนของท่าน – เดิม Sheriffs และ Lieutenants พระเจ้า – และการย่อย Justices ของเดอะพีซ[9] เขตถูกใช้ครั้งแรกสำหรับยุติธรรม เก็บภาษีและองค์กรของ ทหาร และ สำหรับรัฐบาลท้องถิ่นและ electing นำเสนอรัฐสภาในภายหลัง[10][11] พวกเขายังคงพื้นฐานของรัฐบาลท้องถิ่นที่ทันสมัยในหลายส่วนของประเทศจากพื้นที่เมืองเป็นหลัก ถึงแม้ว่าบางครั้ง มีขอบเขตที่เปลี่ยนแปลงอย่างมาก[5][12][13]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติศาสตร์จังหวัดของประเทศอังกฤษเป็นที่ยอมรับในการบริหารงานโดยนอร์ในกรณีส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับราชอาณาจักรก่อนหน้านี้และ Shires จัดตั้งขึ้นโดยแอกซอนและคนอื่น ๆ พวกเขาหยุดที่จะนำมาใช้สำหรับการบริหารกับการสร้างของการบริหารมณฑลในปี 1889 [2] พวกเขาเป็นที่รู้จักหรือเป็นมณฑลโบราณ [3] [4] หรือเคาน์ตี้แบบดั้งเดิม. [5] โดยที่พวกเขาจะไม่รวมอยู่ในหมู่มณฑลที่ทันสมัยของ ประเทศอังกฤษที่พวกเขาเป็นที่รู้จักกันเป็นมณฑลอดีต. [6] [7] [8] ซึ่งแตกต่างจากเมืองบางส่วนปกครองตนเองที่ครอบคลุมพื้นที่ในเมืองมณฑลของอังกฤษในยุคกลางที่มีอยู่ส่วนใหญ่เป็นวิธีการบังคับใช้อำนาจของรัฐบาลกลางที่ช่วยให้พระมหากษัตริย์ในการออกกำลังกาย ควบคุมพื้นที่ท้องถิ่นผ่านผู้แทนของพวกเขาได้รับการแต่งตั้ง - เดิมนายอำเภอและต่อมาพระเจ้าทหาร. - ผู้พิพากษาและผู้ใต้บังคับบัญชาของพวกเขาสันติภาพ [9] มณฑลถูกนำมาใช้ครั้งแรกสำหรับการบริหารงานยุติธรรม, การเก็บภาษีอากรและองค์กรของทหารและต่อมา รัฐบาลท้องถิ่นและการเลือกตั้งเป็นตัวแทนในรัฐสภา. [10] [11] พวกเขายังคงเป็นพื้นฐานของรัฐบาลท้องถิ่นที่ทันสมัยในหลายส่วนของประเทศออกไปจากพื้นที่ในเมืองเป็นหลักถึงแม้ว่าบางครั้งมีขอบเขตการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก. [5] [12] [ 13]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมืองประวัติศาสตร์ของประเทศอังกฤษก่อตั้งขึ้นเพื่อการบริหาร โดย นอร์แมน ในกรณีส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับก่อนหน้านี้ราชอาณาจักรและไชร์สก่อตั้งขึ้นโดยแองโกลชาวแซกซันและคนอื่น ๆ พวกเขาหยุดที่จะใช้สำหรับการบริหารงานด้วยการสร้างของเขตปกครองใน 1889 [ 2 ] อีกวิธีหนึ่งเรียกว่าโบราณมณฑล [ 3 ] [ 4 ] หรือประเพณีการปกครอง[ 5 ] ที่พวกเขาจะไม่รวมอยู่ในการปกครองของอังกฤษที่ทันสมัย พวกเขาจะเรียกว่ามณฑลอดีต [ 6 ] [ 7 ] [ 8 ]

ซึ่งแตกต่างจากเมืองที่ปกครองตนเองบางส่วนครอบคลุมพื้นที่ในเมือง , มณฑลของอังกฤษในยุคกลางมีตัวตนเป็นหลัก เป็นวิธีการบังคับรัฐบาล อำนาจให้พระมหากษัตริย์ เพื่อควบคุมพื้นที่ ผ่านผู้แทนที่ตนเลือก–เดิมนายอำเภอและต่อมาพระเยโฮวาห์ผู้บัญชาการ ) และผู้พิพากษาของลูกน้องของสันติภาพ [ 9 ] มณฑลถูกใช้ครั้งแรกในกระบวนการยุติธรรม การจัดเก็บภาษีและองค์กรของทหาร และต่อมารัฐบาลท้องถิ่นและการเลือกตั้งผู้แทนรัฐสภา[ 10 ] [ 11 ] พวกเขายังคงเป็นพื้นฐานของปัจจุบันรัฐบาลท้องถิ่นในหลายส่วนของประเทศห่างจากในพื้นที่ในเมืองเป็นหลัก แต่บางครั้งก็มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากในขอบเขต [ 5 ] [ 12 ] [ 13 ]