She walked to stand behind him. But

She walked to stand behind him. But instead of looking to the horizon as he was, Chen Rong looked down at the Hu below the city walls.

This was the south gate where the Hu numbered tens of thousands. Tens of thousands of Hu were crouching below the city walls, cooking or laughing in small groups. They appeared to be disorderly at first glance, but at a closer look, Chen Rong immediately found that these tribesmen had organized into disciplined formations. They were armored and their weapons never left their side.

She stared below for a while and then suddenly said, “Qilang, I think we can leave from this gate!”

Wang Hong roused at her words. He turned around and lit up when he saw Chen Rong, a faint smile playing on his lips. He tilted his head and quietly stared at her, then suddenly outstretched a hand: “I’ll gladly hold your hand!” He had said this with a strange tone and an unusual expression, as if he was making her a promise.

Of course Chen Rong didn’t give him her hand. She smiled instead, looking into his eyes and saying in seriousness: “Qilang, let’s break our way out from the south gate.” She turned to look at the gate below. “Look Qilang,” she pointed and said, “isn’t there something different about the left and right sides, as well as the middle and rear of the Hu force?”

When she didn’t hear a reply, she turned around.

Wang Hong was tilting his head staring at her.

Under the sunset, Chen Rong’s beautiful face was blanketed by a layer of golden light. Her eyes were so bright and her youthful skin was so vibrant that even though her figure was hidden behind the large robe, she maintained a sense of passion and vivacity all the same.

Wang Hong withdrew his gaze to also look below. “It is odd. What do you think, Ah Rong?”

She was about to answer him when a series of footsteps approached them. A bright laughter accompanied these footsteps. “Is Qilang here? Eh? And who might this young master be?” He sounded somewhat suspicious of her.

Chen Rong turned around and came to face with the charismatic and nonchalant mayor of Mo’yang.

Even when war was imminent, when the city was awaiting its fall and people would be dying, his smile was ever present and it seemed as though he wasn’t facing life and death, but a banquet or poetry meet.

Chen Rong stepped forward with the intention of offering an answer.

Before she could speak, Wang Hong walked behind her, held out his hand and so very naturally placed it onto her shoulder, smilingly saying: “This is my love, who has come to die with me.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอเดินไปยืนอยู่ข้างหลังเขา แต่แทนที่จะมองไปยังขอบฟ้าขณะที่เขา เฉินร่องมองลงไปที่หูด้านล่างกำแพงเมืองประตูทิศใต้ที่หูที่มีตัวเลขนับหมื่นได้ นับหมื่นของ Hu ถูกย่อด้านล่างกำแพงเมือง ทำอาหาร หรือหัวเราะในกลุ่มเล็ก ๆ พวกเขาปรากฏจะทุลักทุเลอย่างรวดเร็วก่อน แต่เวลามองใกล้ เฉินร่องทันทีพบว่า tribesmen เหล่านี้ได้แบ่งวินัยก่อ พวกเขาถูกหุ้มเกราะ และอาวุธของพวกเขาไม่เคยซ้ายของพวกเขาเธอจ้องด้านล่างสำหรับครู่ และจากนั้น ก็กล่าว ว่า "Qilang ผมคิดว่า เราสามารถออกจากประตูนี้"ฮ่องกงวัง roused ที่คำของเธอ เขาหันไปรอบ ๆ และสว่างขึ้นเมื่อเขาเห็นเฉินร่อง รอยยิ้มจาง ๆ บนริมฝีปากของเขา เอียงศีรษะ และเงียบ ๆ stared ที่เธอของเขา แล้วเขาก็ outstretched มือ: "ฉันจะยินดีจับมือของคุณ" เขาได้กล่าวนี้เสียงแปลกและนิพจน์ปกติ เช่นหากเขาทำเธอสัญญาแน่นอนว่าเฉินร้องไม่ให้เขามือของเธอ แทน เธอยิ้มมองเข้าไปในดวงตาของเขา และบอกในความรุนแรง: " Qilang ลองแตกทางเราออกจากประตูทิศใต้นี้" เธอหันมามองที่ประตูด้านล่าง "ดู Qilang เธอชี้ และกล่าว ว่า "ไม่มีความแตกต่างเกี่ยวกับด้านซ้าย และ ด้านขวา เป็นกลาง และด้านหลังของกองทัพฮู"เมื่อเธอไม่ได้ยินคำตอบ เธอหันไปรอบ ๆวังฮ่องกงคือเอียงศีรษะของเขาจ้องเธอภายใต้พระอาทิตย์ตก เฉินร่องหน้าสวยถูกปกคลุม ด้วยชั้นของแสงสีทอง ดวงตาของเธอไม่สดใส และผิวของเธอดูอ่อนเยาว์สดใสว่า แม้ว่ารูปของเธอถูกซ่อนไว้เบื้องหลังจีวรใหญ่ เธอรักษาความรู้สึกของความรักและเติมพลังเหมือนวังฮ่องกงถอนตัวสายตาของเขายัง ดูด้านล่าง "มันเป็นคี่ คุณคิดอย่างไร Ah ร้อง"เธอก็จะตอบเขาเมื่อชุดของก้าวเข้าหาพวกเขา เสียงหัวเราะสดใสมาพร้อมกับรอยเท้าเหล่านี้ "คือ Qilang ที่นี่ เอ๊ะ และต้นแบบนี้หนุ่มเสีย" เขาฟังดูค่อนข้างน่าสงสัยของเธอรองเฉินหันไปรอบ ๆ และมา มี Mo'yang นายกมีเสน่ห์ และไม่ไยดีแม้เมื่อสงครามมีคาม เมื่อเมืองถูกรอการตก และท่านจะต้องตาย รอยยิ้มของเขาอยู่ตลอดเวลา และมันดูเหมือนว่าเขาไม่ได้หันชีวิต และความตาย แต่พบการจัดเลี้ยงหรือบทกวีเฉินร่องที่ก้าวไปข้างหน้าด้วยความตั้งใจนำเสนอคำตอบก่อนที่เธอพูด วังฮ่องกงเดินหลังเธอ ถือมือของเขาออก และมากดังนั้นจึงวางลงบนไหล่ของเธอ ครั้งกล่าวว่า: "นี่คือความรักของฉัน ที่ได้มาตายกับฉัน"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอเดินไปยืนอยู่ข้างหลังเขา แต่แทนที่จะมองไปที่ขอบฟ้าที่เขาเป็นเฉินร่องมองลงไปที่หูด้านล่างกำแพงเมือง.

นี้เป็นประตูทางทิศใต้ที่ Hu เลขนับหมื่น นับหมื่นของ Hu ถูกหมอบด้านล่างกำแพงเมืองทำอาหารหรือหัวเราะในกลุ่มเล็ก ๆ พวกเขาดูเหมือนจะเป็นระเบียบได้อย่างรวดเร็วก่อน แต่มองใกล้เฉินร่องทันทีพบว่าชนเผ่าเหล่านี้ได้จัดเป็นก่อวินัย พวกเขาหุ้มเกราะและอาวุธของพวกเขาไม่เคยทิ้งด้านของพวกเขา.

เธอจ้องมองด้านล่างในขณะที่และแล้วก็กล่าวว่า "Qilang ผมคิดว่าเราสามารถออกจากประตูนี้!"

วังฮ่องกงตื่นขึ้นมาในคำพูดของเธอ เขาหันไปรอบ ๆ และสว่างขึ้นเมื่อเขาเห็นเฉินร่องรอยยิ้มจาง ๆ เล่นบนริมฝีปากของเขา เขาเอียงศีรษะของเขาอย่างเงียบ ๆ และจ้องมองมาที่เธอแล้วก็กางมือ: "ฉันยินดีจะจับมือของคุณ". พระองค์ได้ตรัสด้วยน้ำเสียงแปลกและการแสดงออกที่ผิดปกติเช่นถ้าเขาถูกทำให้เธอสัญญา

แน่นอน เฉินร่องไม่ได้ให้เขามือของเธอ เธอยิ้มแทนการมองเข้าไปในดวงตาของเขาและพูดว่าในความรุนแรง ". Qilang, Let 's ทำลายทางของเราออกจากประตูทางทิศใต้" เธอหันไปมองที่ประตูด้านล่าง "ดู Qilang" เธอชี้ให้เห็นและกล่าวว่า "ไม่ได้มีบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างกันเกี่ยวกับด้านข้างซ้ายและขวารวมทั้งตรงกลางและด้านหลังของแรงหู?"

เมื่อเธอไม่ได้ยินเสียงตอบกลับเธอหันไปรอบ ๆ

วังฮ่องกงได้รับการเอียงศีรษะของเขาจ้องมองมาที่เธอ.

ภายใต้พระอาทิตย์ตกใบหน้าที่สวยงามเฉินร่องถูกปกคลุมด้วยชั้นของแสงสีทอง ดวงตาของเธอมีความสดใสและอ่อนเยาว์ให้ผิวของเธอก็คือเพื่อให้มีชีวิตชีวาว่าแม้ว่าร่างของเธอถูกซ่อนอยู่หลังเสื้อคลุมขนาดใหญ่เธอยังคงความรู้สึกของความรักและความสนุกสนานทั้งหมดเดียวกัน.

วังฮ่องกงถอนตัวออกจ้องมองของเขาที่จะยังดูด้านล่าง "มันเป็นสิ่งที่แปลก คุณคิดอย่างไรกับอาร่อง? "

เธอกำลังจะตอบเขาเมื่อชุดของรอยเท้าเข้าหาพวกเขา เสียงหัวเราะสดใสมาพร้อมกับรอยเท้าเหล่านี้ "Qilang อยู่ที่นี่? ใช่มั้ย? และผู้ที่ต้นแบบหนุ่มคนนี้อาจจะมี? "เขาฟังดูค่อนข้างน่าสงสัยของเธอ.

เฉินร่องหันไปรอบ ๆ และมาถึงเผชิญกับนายกเทศมนตรีเสน่ห์และไม่ไยดีของ Mo'yang.

แม้ในขณะที่สงครามกำลังใกล้เข้ามาเมื่อเมืองกำลังรอฤดูใบไม้ร่วงและประชาชน จะตายรอยยิ้มของเขาเคยเป็นปัจจุบันและดูเหมือนกับว่าเขาไม่ได้หันหน้าไปทางชีวิตและความตาย แต่เลี้ยงหรือบทกวีพบ.

เฉินร่องก้าวไปข้างหน้าด้วยความตั้งใจที่นำเสนอคำตอบ. the

ก่อนที่เธอจะพูดวังฮ่องกงเดิน ด้านหลังของเธอที่จัดขึ้นมือของเขาออกและอื่น ๆ อย่างเป็นธรรมชาติวางมันลงบนไหล่ของเธออมยิ้มกล่าวว่า "นี่คือความรักของฉันที่มีมาให้ตายไปพร้อมกับฉัน."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอเดินมายืนข้างหลังเขา แต่แทนที่จะมองไปยังขอบฟ้า เขาคือ เฉินหยงมองลงไปที่หูล่าง กำแพงเมืองนี้คือประตูทางทิศใต้ที่หู นับหมื่น นับหมื่นของหูเป็นหมอบใต้กำแพงเมือง ทำอาหาร หรือหัวเราะในกลุ่มเล็ก ๆ พวกเขาปรากฏเป็นระเนระนาด แวบแรกที่เห็น แต่ดูใกล้ เฉินหยงทันที พบว่า ชนเผ่าเหล่านี้ได้จัดเป็นวินัย formations พวกเขาเป็นเกราะและอาวุธของพวกเขาไม่เคยด้านซ้ายของพวกเขาเธอจ้องมองด้านล่างสักพัก จากนั้นก็กล่าวว่า " qilang ฉันคิดว่าพวกเราสามารถออกไปจากประตูนี้ "วังหงส์ตื่นขึ้นในคำพูดของเธอ เขาหันไปรอบ ๆและสว่างขึ้นเมื่อเขาเห็นเฉินหยงยิ้มบางๆเล่นบนริมฝีปากของเขา เขาเอียงศีรษะของเขาและค่อยๆจ้องเธอ จากนั้นก็ยื่นมือ : " ผมยินดีจะจับมือของคุณ " เขากล่าวด้วยเสียงที่แปลกและการแสดงออกที่ผิดปกติ เช่น ถ้าเขาทำให้เธอสัญญาแน่นอน เฉินหยงไม่ได้ให้เขา มือของเธอ เธอยิ้มแทน มองเข้าไปในดวงตาของเขา และพูดในความรุนแรง : " qilang ขอแบ่งวิธีการของเราออกมาจากใต้ประตู . " เธอหันไปมองที่ประตูด้านล่าง " ดู qilang " เธอชี้ว่า " ไม่ได้มีอะไรที่แตกต่างกันเกี่ยวกับด้านซ้ายและด้านขวา เป็นกลางและด้านหลังของหู การบังคับ "เมื่อเธอไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ เธอหันไปรอบ ๆวังหงส์ก็เอียงศีรษะของเขาจ้องมาที่เธอภายใต้พระอาทิตย์ตก ใบหน้างดงามของ Chen ร่องถูกปกคลุมด้วยชั้นของทองอ่อน ดวงตาสดใสและผิวที่อ่อนเยาว์ของเธอดังนั้นประกายที่แม้รูปของเธอถูกซ่อนอยู่หลังเสื้อคลุมขนาดใหญ่ เธอยังคงความรู้สึกของตัณหาและความมีชีวิตชีวาเหมือนกันทั้งหมดวังหงส์ถอนสายตาของเขายังดูด้านล่าง " มันแปลก แล้วคุณคิดว่า อาหยง ? "เธอจะตอบเขาเมื่อชุดของฝีเท้าเข้าหาพวกเขา เสียงหัวเราะสดใสพร้อมเสียงคนเดิน " qilang ที่นี่ ? เอ๋ ? แล้วคุณชายน้อย ? " เสียงเขาค่อนข้างสงสัยในตัวเธอเฉินหยงหันกลับมาเผชิญหน้ากับนายกเทศมนตรีที่มีเสน่ห์ดึงดูด และไม่ใส่ใจของ mo"yang .แม้เมื่อสงครามใกล้จะเกิดขึ้นเมื่อเมืองมารอรับอยู่ และคนก็จะตาย รอยยิ้มของเขาที่เคยเสนอ และดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ระหว่างชีวิตและความตาย แต่จัดเลี้ยงหรือการตอบสนองเฉินหยงก้าวไปข้างหน้าด้วยความตั้งใจที่จะให้คำตอบก่อนที่เธอจะพูด วังหงส์เดินอยู่ข้างหลังเธอ ยื่นมือและเป็นธรรมชาติมาก วางไว้บนไหล่ เธออมยิ้มกล่าวว่า : " นี่คือความรักที่ได้รับมาเพื่อตายกับผม "