even bigger foreign currency earner

even bigger foreign currency earner from tourism than are the pastoral
groups. Second, because ideas of ‘conservation’ have gained great respectability
in the West and have been aggressively pushed by international organizations.
African postcolonial states find it advantageous not only to cater to
the bigger foreign currency earner but also to appear to follow the conservationist
line in the international arena and earn points of credit among international
advocacy groups with strong influence on western governments and
international donor organizations (interviews with tour operators in Kenya,
1987, 1995 and South Africa, 2001; see also Arhem, 1985b: 35; Areola, 1987:
277). This too is part of globalization.
Arhem (1985a, 1985b) and Homewood and Rodgers (1991) have documented
how the creation of national parks hurt the Maasai in Tanzania. In
1959, with the establishment of the Serengeti National Park as a game park,
the Maasai who lived there were evicted and moved to the Ngorongoro
conservation area. In 1974, they were forced to evacuate some parts of
Ngorongoro as well on the grounds that their presence was detrimental to
wildlife and landscape. In the 1980s they faced further restrictions as the
conservationist attitude of the government stiffened. Maasai who lived within
the conservation area found themselves subject to a series of rules and regulations
that limited their herding activities and that did not apply to populations
who lived outside the conservation area. Similar evidence could be
found also on the Maasai who live near the national parks of Amboseli and
Maasai-Mara in Kenya (Sindiga, 1984: 32; Azarya, 1996a: 28–9, 1996b: 83–5).
In Kenya, the Maasai lost 3248 km2 to Amboseli and 1641 km2 to Maasai-
Mara (Sindiga, 1984: 32; Mowforth and Munt, 1998: 263). Such measures
were taken with the full support and encouragement of western conservationists.
It is interesting to note that postcolonial African governments find
it easier to use the conservation discourse with regard to wildlife and nature
than with regard to local human cultures and societies. Furthermore, such
discourse, shared by western conservationists, has been used in an area of
greatest abundance of wildlife. Such abundance existed for centuries in coexistence
with the Maasai and did not seem to have suffered from it. On the
contrary, such abundance of wildlife could be a tribute to the Maasai’s and
other pastoral people’s special ability to maintain wildlife and coexist with it.
They were, in a sense, the early caretakers of game which modern visitors
now come to enjoy. How ironic, then, that the very same people whose
traditional lifestyle enabled the continued abundance of wildlife were victimized
and penalized in the name of modern conservation (Mowforth and
Munt, 1998: 264; Homewood and Rodgers, 1991: 266).
Restrictions on the movement of herds in the vicinity of national parks
or outright expulsion from certain zones meant that the grazing areas and
water sources were in shorter supply or necessitated longer movement as
they were more dispersed or accessible only through long detours. Herds
were cut off from dry-season pastures thus disrupting the adjustment to
changing climatic conditions. High cattle density in a restricted area depleted
the soil and led to overgrazing, thus endangering food supply for the coming
years. Furthermore, indigenous people were forbidden to hunt wildlife that
often preyed on domesticated herds. Even herbivore wild animals posed a
serious threat to pastoralism as they were carriers of contagious diseases that
were transmitted to domesticated animals. They also, obviously, competed
for the same pastures and waterholes (Sindiga, 1984: 32–3; Arhem, 1985b: 55,
95; Homewood and Rodgers, 1991: 43, 74, 204).
However, while the tourism industry has pushed for the preference given
to the protection of wildlife at the expense of indigenous groups’ interests, it
has also created important new economic opportunities to those same
groups. Local people have been increasingly incorporated in various service
jobs created around tourism and the related protection of wildlife and natural
reserves. They have been employed as watchmen or other security personnel,
as waiters, guides, trackers, porters, maintenance workers, construction
workers, etc. in lodges and camps, in travel agencies and tour operators, in
the national park administration and other similar organizations that serve
the tourists or the nature photographers and film producers. Tourism is a
labour-intensive industry at various levels of the employment scale. Every
hotel needs maids, porters and bartenders as well as directors and reception
clerks (Elliott, 2001: 57). Local people also sell souvenirs, or work in shops
that sell them, and locally purchased souvenirs are the major, and sometimes
only, direct expenditures of tourists at the locality itself beyond the pre-paid
package. Small cottage industries develop around traditional crafts now
directed towards the production of tourist souvenirs (van den Berghe, 1980:
383).
Obviously, the aforementioned occupations are at the bottom of the
employment scale. They are low-wage, seasonal and non-secure jobs. They
may be construed as indicators of economic marginality compared to other
groups and sectors engaged in the tourism industry. The tourism industry is
highly centralized and internationalized as part of the same globalization that
pushes it forward (Dieke, 2000: 416). The high level of vertical integration in
the tourism industry, involving western travel agencies, airlines and hotels,
means that much of the economic gains do not reach the country that is the
tourism destination. Even within that country, most of the profits go to the
elite, the middle people, persons already wealthy and with political influence.
Some of those are not even of the same ethnic group as the people who are
the objects of tourist attraction, as with Mestizos in Peru or Kikuyu in Kenya
(van den Berghe, 1980: 381–3; Sindiga, 1984: 33; Crick, 1989: 316–17; Bruner
and Kirshenblatt-Gimblett, 1994: 443).
Relatively little trickles down to the locality that is the tourist destination.
However, the little that does trickle down is still very significant

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้แต่ใหญ่ earner สกุลเงินต่างประเทศจากการท่องเที่ยวกว่า pastoral ปริญญาบัตรกลุ่ม ที่สอง เนื่องจากความคิดของ 'อนุรักษ์' ได้รับ respectability ดีตะวันตก และได้รับการผลักอุกอาจ โดยองค์กรระหว่างประเทศอเมริกาแอฟริกาวาทพบว่าไม่ได้ประโยชน์เท่านั้นเพื่อตอบสนองearner สกุลเงินต่างประเทศใหญ่แต่ยัง ให้ปรากฏตามที่ conservationistบรรทัดในเวทีนานาชาติ และได้รับคะแนนเครดิตในหมู่นานาชาติหลุยกลุ่ม มีอิทธิพลในรัฐบาลตะวันตก และองค์กรระหว่างประเทศผู้บริจาค (สัมภาษณ์กับผู้ประกอบการท่องเที่ยวในประเทศเคนยา1987, 1995 และเซาท์แอฟริกา 2001 ดู Arhem, 1985b: 35 Areola, 1987:277) นี้ไปเป็นส่วนหนึ่งของโลกาภิวัตน์Arhem (1985a, 1985b) และโฮมวูด และร็อดเจอร์ส (1991) ได้จัดทำเอกสารวิธีการสร้างสวนสาธารณะแห่งชาติเจ็บอพาร์ทเมนท์ในแทนซาเนีย ใน1959 ด้วยการจัดตั้งของเซเรนเกติอุทยานแห่งชาติเป็นอุทยานเกมห้องพักที่นั่นถูกเอาออก และย้ายไป Ngorongoroพื้นที่อนุรักษ์ 1974 พวกเขาถูกบังคับให้อพยพออกจากบางส่วนของNgorongoro เช่นในบริเวณที่พวกมีผลดีกับสัตว์ป่าและแนวนอน ในทศวรรษ 1980 พวกเขาต้องเผชิญต่อจำกัดการconservationist ทัศนคติของรัฐบาล stiffened ห้องพักที่อยู่ภายในพื้นที่อนุรักษ์พบว่าตัวเอง มีชุดของกฎและข้อบังคับที่จำกัดกิจกรรม herding และที่ไม่ได้ใช้กับประชากรที่อาศัยอยู่นอกพื้นที่อนุรักษ์ หลักฐานที่คล้ายกันอาจจะพบอยู่ห้องพักที่อยู่ใกล้กับอุทยานแห่งชาติอัมโบเซลีของ และห้องพักโรงแรมมาราในเคนยา (Sindiga, 1984:32 Azarya, 1996a: 28-9, 1996b: 83 – 5)ประเทศเคนยา อพาร์ทเมนท์ที่แพ้ 3248 km2 km2 1641 ถึงอพาร์ทเมนท์ - และอัมโบเซลีโรงแรมมารา (Sindiga, 1984:32 Mowforth ก Munt, 1998:263) มาตรการดังกล่าวที่ถ่าย ด้วยการสนับสนุนอย่างเต็มที่และสนับสนุนสรรหาสถานที่ตะวันตกเป็นที่น่าสนใจทราบว่า รัฐบาลแอฟริกาวาทค้นหามันง่ายต่อการใช้วาทกรรมอนุรักษ์เกี่ยวกับสัตว์ป่าและธรรมชาติกว่าเกี่ยวกับมนุษย์วัฒนธรรมท้องถิ่นและสังคม นอกจากนี้ เช่นมีการใช้วาทกรรม ใช้ร่วมกับการสรรหาสถานที่ตะวันตก ในพื้นที่สัตว์ป่ามากมาย อุดมสมบูรณ์เช่นเดิมมานานหลายศตวรรษในมีอยู่ร่วมกันมีห้องพัก และไม่ได้ดูเหมือนไม่ ได้รับความเดือดร้อนจากการ ในการตรงกันข้าม สัตว์ป่ามากมายเช่นอาจเป็นส่วยหรือของห้องพัก และความสามารถพิเศษอื่น ๆ pastoral ปริญญาบัตรประชาชนเพื่อรักษาสัตว์ป่า และอยู่ร่วมกับมันพวกเขา ในความรู้สึก caretakers ช่วงของเกมที่นักท่องเที่ยวที่ทันสมัยตอนนี้ มาพัก เรื่องไร แล้ว ที่คนเดียวกันมากวิถีชีวิตแบบดั้งเดิมใช้การต่อความอุดมสมบูรณ์ของสัตว์ป่าที่ตกเป็นเหยื่อและสำเร็จในสมัยอนุรักษ์ (Mowforth และMunt, 1998:264 โฮมวูดกร็อดเจอร์ส 1991:266)ข้อจำกัดในการเคลื่อนไหวของฝูงแห่งอุทยานแห่งชาติหรือขับไล่ทันทีจากโซนบางหมายถึง ที่พื้นที่ grazing และแหล่งน้ำในการจัดหาสั้น หรือ necessitated เคลื่อนไหวอีกต่อไปเป็นพวกขึ้นกระจัดกระจาย หรือ detours ยาวเข้าเท่านั้น ฝูงถูกตัดออกจากฤดูกาลที่แห้ง pastures จึง อาจรบกวนการปรับปรุงการเปลี่ยนแปลงเงื่อนไข climatic วัวสูงความหนาแน่นในพื้นที่จำกัดหมดดิน และนำไป overgrazing อำเภอใจจึง จัดหาอาหารสำหรับที่มาปี นอกจากนี้ คนพื้นเมืองที่ถูกห้ามล่าสัตว์ป่าที่มัก preyed ในฝูงที่บ้าน แม้ herbivore สัตว์ป่าทำให้เกิดการร้ายภัยคุกคาม pastoralism เป็นพวกพาหะของโรคติดต่อที่ถูกส่งไปยังสัตว์ที่บ้าน พวกเขายัง แน่นอน ร่วมแข่งขันเดียวกัน pastures และ waterholes (Sindiga, 1984:32-3 Arhem, 1985b: 5595 โฮมวูดกร็อดเจอร์ส 1991:43, 74, 204)อย่างไรก็ตาม ขณะที่การท่องเที่ยวมีการผลักดันอุตสาหกรรมสำหรับการกำหนดลักษณะที่กำหนดการปกป้องสัตว์ป่าพื้นเมืองกลุ่มผลประโยชน์ ค่าใช้จ่ายนั้นนอกจากนี้ยังได้สร้างสำคัญโอกาสทางเศรษฐกิจใหม่เพื่อเหล่านั้นเหมือนกันกลุ่ม ประชาชนได้รับการรวมขึ้นในบริการต่าง ๆงานที่สร้างสถานท่องเที่ยวและการป้องกันที่เกี่ยวข้อง ของสัตว์ป่า และธรรมชาติสำรอง มีการว่าจ้างคนหรือบุคลากรอื่น ๆ ความปลอดภัยเป็นบริกร แนะนำ ติดตามของ รับฝากของ งานบำรุงรักษา ก่อสร้างแรงงาน ฯลฯ ในลอดค่าย ในหน่วยงานการท่องเที่ยวและผู้ประกอบการท่องเที่ยว ในการจัดการอุทยานแห่งชาติและองค์กรอื่น ๆ คล้ายกันให้นักท่องเที่ยว หรือถ่ายภาพธรรมชาติ การผลิตภาพยนตร์ สถานที่ท่องเที่ยวอุตสาหกรรมแรงงานมากในระดับต่าง ๆ ของอัตราจ้าง ทุกโรงแรมต้องการแม่บ้าน รับฝากของ และบาร์เทนเดอร์ตลอดจนกรรมการ และประชาสัมพันธ์จ่า (ต 2001:57) ประชาชนยังขายของที่ระลึก หรือทำงานในร้านที่ขายได้ และซื้อเฉพาะของที่ระลึกเป็นหลัก และบางครั้งเท่านั้น โดยตรงค่าใช้จ่ายของนักท่องเที่ยวในท้องถิ่นตัวเองนอกเหนือจากการชำระเงินล่วงหน้าแพคเกจ คอทเทจอุตสาหกรรมขนาดเล็กพัฒนาสถานงานฝีมือแบบดั้งเดิมนี้โดยตรงต่อการผลิตของที่ระลึกนักท่องเที่ยว (เดน Berghe, 1980:383)อย่างชัดเจน อาชีพดังกล่าวได้ที่ด้านล่างของใบอัตราจ้างงาน พวกเขามีงานค่า จ้างต่ำ ตามฤดูกาล และไม่ปลอดภัย พวกเขาอาจบังคับเป็นตัวบ่งชี้ของ marginality เศรษฐกิจเมื่อเทียบกับอื่น ๆภาครัฐและกลุ่มร่วมในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวเป็นส่วนกลาง และ internationalized เป็นส่วนหนึ่งของโลกาภิวัตน์เดียวสูงที่ผลักดันมันไปข้างหน้า (Dieke, 2000:416) บูรณาการในแนวตั้งในระดับสูงอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว เกี่ยวข้องกับบริษัทเวสเทิร์น การบิน และการ โรงแรมหมายความว่ามากของกำไรทางเศรษฐกิจไม่ถึงประเทศที่มี การปลายทางท่องเที่ยว แม้แต่ภายในประเทศ ส่วนใหญ่ของกำไรไปอีลิท คนกลาง อยู่แล้วรวยและ มีอิทธิพลทางการเมืองบางคนไม่ได้ของกลุ่มชาติพันธุ์เดียวกันเป็นคนที่มีของสถานที่ท่องเที่ยว เป็น Mestizos ในเปรูหรือฮังการีในเคนยา(เดน Berghe, 1980:381-3 Sindiga, 1984:33 คริก 1989:316-17 Brunerก Kirshenblatt-Gimblett, 1994:443)ค่อนข้างน้อย trickles ไปยังท้องถิ่นที่เป็นปลายทางท่องเที่ยวอย่างไรก็ตาม เล็กน้อยที่ไหลลงจะยังคงสำคัญมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่ยิ่งใหญ่มีรายได้เงินตราต่างประเทศจากการท่องเที่ยวกว่าเป็นพระ
กลุ่ม ประการที่สองเนื่องจากความคิดของ 'อนุรักษ์' ได้รับความเคารพที่ดี
ในเวสต์และได้รับการผลักดันอย่างจริงจังโดยองค์กรระหว่างประเทศ.
รัฐวรรณคดีแอฟริกันพบว่ามันได้เปรียบไม่เพียง แต่จะให้ความสำคัญกับ
รายได้เงินตราต่างประเทศที่ใหญ่กว่า แต่ยังปรากฏให้เห็นในการปฏิบัติตามอนุรักษ์
สายใน เวทีระหว่างประเทศและได้รับคะแนนเครดิตระหว่างประเทศในหมู่
กลุ่มผู้สนับสนุนที่มีอิทธิพลต่อรัฐบาลตะวันตกและ
องค์กรผู้บริจาคระหว่างประเทศ (การสัมภาษณ์กับผู้ประกอบการท่องเที่ยวในประเทศเคนยา
ในปี 1987, ปี 1995 และแอฟริกาใต้, 2001; เห็น Arhem, 1985b: 35; Areola 1987 :
277) นี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของโลกาภิวัตน์.
Arhem (1985a, 1985b) และโฮมวูดและร็อดเจอร์ส (1991) มีเอกสาร
วิธีการสร้างสวนสาธารณะแห่งชาติทำร้ายชาวมาไซในแทนซาเนีย ใน
ปี 1959 ด้วยการจัดตั้งอุทยานแห่งชาติ Serengeti เป็นสวนสาธารณะเกม,
มาไซที่อาศัยอยู่ที่นั่นถูกขับไล่และย้ายไป Ngorongoro
เขตอนุรักษ์ ในปี 1974 พวกเขาถูกบังคับให้อพยพบางส่วนของ
Ngorongoro เป็นอย่างดีในบริเวณที่สถานะของพวกเขาเป็นอันตรายต่อ
สัตว์ป่าและภูมิทัศน์ ในช่วงปี 1980 ที่พวกเขาต้องเผชิญกับข้อ จำกัด เพิ่มเติมเป็น
ทัศนคติอนุรักษ์ของรัฐบาลที่แข็งทื่อ ชาวมาไซที่อาศัยอยู่ภายใน
เขตอนุรักษ์พบว่าตัวเองอยู่ภายใต้ชุดของกฎและระเบียบ
ที่ จำกัด กิจกรรมเลี้ยงของพวกเขาและที่ไม่ได้นำไปใช้กับประชากร
ที่อาศัยอยู่นอกเขตอนุรักษ์ หลักฐานที่คล้ายกันอาจจะ
พบว่ายังอยู่ในมาไซที่อาศัยอยู่ใกล้สวนสาธารณะแห่งชาติของ Amboseli และ
ไซ-มารในเคนยา (Sindiga 1984: 32; Azarya, 1996a: 28-9, 1996b: 83-5).
ในเคนยามาไซ หายไป 3,248 กิโลเมตร 2 เพื่อ Amboseli และ 1,641 กิโลเมตร 2 เพื่อ Maasai-
มาร (Sindiga 1984: 32; Mowforth และมิ้นท์, 1998: 263) มาตรการดังกล่าว
ถูกถ่ายด้วยการสนับสนุนอย่างเต็มที่และการส่งเสริมการอนุรักษ์ตะวันตก.
เป็นที่น่าสนใจที่จะทราบว่ารัฐบาลแอฟริกาวรรณคดีหา
ง่ายต่อการใช้วาทกรรมอนุรักษ์เกี่ยวกับสัตว์ป่าและธรรมชาติ
กว่าในเรื่องเกี่ยวกับวัฒนธรรมของมนุษย์ในท้องถิ่นและสังคม นอกจากนี้เช่น
วาทกรรมร่วมกันโดยอนุรักษ์ตะวันตกได้ถูกนำมาใช้ในพื้นที่ของ
ความอุดมสมบูรณ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของสัตว์ป่า ความอุดมสมบูรณ์ดังกล่าวมีอยู่มานานหลายศตวรรษในการอยู่ร่วมกัน
กับชาวมาไซและไม่ได้ดูเหมือนจะได้รับความเดือดร้อนจากมัน ใน
ทางตรงกันข้ามความอุดมสมบูรณ์ของสัตว์ป่าดังกล่าวอาจจะเป็นเครื่องบรรณาการให้ชาวมาไซและ
ความสามารถพิเศษของพระคนอื่น ๆ ในการรักษาสัตว์ป่าและอยู่ร่วมกับมัน.
พวกเขาในความรู้สึกที่ดูแลต้นของเกมที่ผู้เข้าชมที่ทันสมัย
​​มาตอนนี้เพลิดเพลินไปกับ วิธีแดกดันแล้วว่าคนเดียวกันมากที่มี
วิถีชีวิตแบบดั้งเดิมที่เปิดใช้งานอย่างต่อเนื่องของความอุดมสมบูรณ์ของสัตว์ป่าได้รับการตกเป็นเหยื่อ
และถูกลงโทษในนามของการอนุรักษ์ที่ทันสมัย ​​(Mowforth และ
มิ้นท์, 1998: 264; Homewood และร็อดเจอร์ส, 1991: 266).
ข้อ จำกัด ในการ การเคลื่อนไหวของฝูงในบริเวณใกล้เคียงของสวนสาธารณะแห่งชาติ
หรือขับไล่ทันทีจากโซนบางอย่างนั่นหมายความว่าพื้นที่ทุ่งเลี้ยงสัตว์และ
แหล่งน้ำที่อยู่ในการจัดหาสั้นหรือจำเป็นต้องมีการเคลื่อนไหวอีกต่อไปในขณะที่
พวกเขามีการแพร่ระบาดหรือเข้าถึงได้เฉพาะผ่านทางอ้อมยาว ฝูง
ถูกตัดออกจากทุ่งหญ้าแห้งฤดูกาลจึงรบกวนปรับกับ
การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ วัวสูงความหนาแน่นอยู่ในพื้นที่ จำกัด หมด
ดินและนำไปสู่การแผ้วถางมากเกินไปจึงเป็นอันตรายต่อแหล่งอาหารสำหรับการมาถึง
ปี นอกจากนี้คนพื้นเมืองได้รับอนุญาตให้ล่าสัตว์ป่าที่
มักจะล้มป่วยฝูงโดดเด่น แม้สัตว์ป่ากินพืชที่เกิด
ภัยคุกคามร้ายแรงต่อ pastoralism ขณะที่พวกเขาพาหะของโรคติดต่อที่
ถูกส่งไปยังสัตว์เลี้ยง นอกจากนี้ยังเห็นได้ชัดว่าการแข่งขัน
สำหรับทุ่งหญ้าเดียวกันและแอ่งน้ำ (Sindiga 1984: 32-3; Arhem, 1985b: 55,
95; Homewood และร็อดเจอร์ส, 1991: 43, 74, 204).
อย่างไรก็ตามในขณะที่อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวได้ผลักดัน สำหรับการตั้งค่าที่ได้รับ
การคุ้มครองของสัตว์ป่าที่ค่าใช้จ่ายของผลประโยชน์ของกลุ่มชนพื้นเมือง 'ก็
ยังสร้างโอกาสทางเศรษฐกิจใหม่ที่สำคัญในการเดียวกันนั้น
กลุ่ม ประชาชนในท้องถิ่นได้รับการจดทะเบียนเพิ่มมากขึ้นในการให้บริการต่าง ๆ
งานที่สร้างขึ้นรอบการท่องเที่ยวและการป้องกันที่เกี่ยวข้องกับสัตว์ป่าและธรรมชาติ
สำรอง พวกเขาได้รับการว่าจ้างให้เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยามหรืออื่น ๆ ที่
เป็นบริกร, คู่มือ, ติดตาม, ขนคนงานบำรุงรักษา, การก่อสร้าง
คนงานอื่น ๆ ในบ้านพักและค่ายในธุรกิจการท่องเที่ยวและผู้ประกอบการท่องเที่ยวใน
การบริหารงานของสวนสาธารณะแห่งชาติและหน่วยงานอื่นที่คล้ายคลึงกันว่า ให้บริการ
นักท่องเที่ยวหรือนักถ่ายภาพธรรมชาติและผู้ผลิตภาพยนตร์ การท่องเที่ยวเป็น
อุตสาหกรรมที่ใช้แรงงานเข้มข้นในระดับต่างๆของระดับการจ้างงาน ทุก
โรงแรมต้องการแม่บ้าน, พนักงานยกกระเป๋าและพนักงานมากเช่นเดียวกับกรรมการและพนักงานต้อนรับ
เสมียน (เอลเลียต, 2001: 57) ผู้คนในท้องถิ่นยังขายของที่ระลึกหรือทำงานในร้านค้า
ที่ขายพวกเขาและของที่ระลึกที่ซื้อในประเทศเป็นหลักและบางครั้ง
เท่านั้นค่าใช้จ่ายโดยตรงของนักท่องเที่ยวที่ท้องที่ของตัวเองเกินกว่า pre-paid
แพคเกจ อุตสาหกรรมกระท่อมขนาดเล็กพัฒนารอบงานฝีมือแบบดั้งเดิมในขณะนี้
โดยตรงต่อการผลิตของที่ระลึกการท่องเที่ยว (Van Den Berghe, 1980:
383).
เห็นได้ชัดว่าการประกอบอาชีพดังกล่าวข้างต้นอยู่ที่ด้านล่างของ
ระดับการจ้างงาน พวกเขามีค่าแรงต่ำงานตามฤดูกาลและไม่ปลอดภัย พวกเขา
อาจจะถูกตีความว่าเป็นตัวชี้วัดของขอบเขตทางเศรษฐกิจเมื่อเทียบกับ
กลุ่มและภาคส่วนมีส่วนร่วมในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวเป็น
อย่างมากจากส่วนกลางและสากลเป็นส่วนหนึ่งของโลกาภิวัตน์เดียวกันกับที่
มันดันไปข้างหน้า (Dieke, 2000: 416) ระดับสูงของการรวมแนวตั้งใน
อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวที่เกี่ยวข้องกับหน่วยงานการท่องเที่ยวทางตะวันตกของสายการบินและโรงแรม
หมายความว่ามากของกำไรทางเศรษฐกิจไม่ถึงประเทศที่เป็น
แหล่งท่องเที่ยว แม้จะอยู่ในประเทศนั้นส่วนใหญ่ของกำไรไปที่
ยอดคนวัยกลางคนแล้วและความมั่งคั่งที่มีอิทธิพลทางการเมือง.
บางคนจะไม่ได้ของกลุ่มชาติพันธุ์เช่นเดียวกับคนที่เป็น
วัตถุแห่งสถานที่ท่องเที่ยวเช่นเดียวกับ เมสติซอสในเปรูหรือคิคุในเคนยา
(Van Den Berghe 1980: 381-3; Sindiga 1984: 33; ลำคลอง 1989: 316-17; บรูเนอร์
และ Kirshenblatt-Gimblett, 1994: 443).
ค่อนข้างน้อย trickles ลงไปบริเวณใกล้เคียง ที่เป็นสถานที่ท่องเที่ยว.
แต่เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ไม่หยดลงยังคงมีความสำคัญมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใหญ่ มีรายได้จากการท่องเที่ยวกว่าเงินตราต่างประเทศมีกลุ่มพระ

ประการที่สอง เพราะความคิดของ ' อนุรักษ์ ' ได้รับยอดเยี่ยมน่านับถือ
ในตะวันตกและได้รับอุกอาจผลักดันโดยองค์การระหว่างประเทศ .
แอฟริกาวรรณคดีอเมริกาพบ มันเป็นประโยชน์ไม่เพียง แต่จะตอบสนอง
ใหญ่กว่ารายได้เงินตราต่างประเทศ แต่ยังปรากฏตามนักอนุรักษ์
บรรทัดในเวทีระหว่างประเทศและได้รับคะแนนเครดิตของกลุ่มรณรงค์ระหว่างประเทศ
กับมีอิทธิพลในรัฐบาลตะวันตกและ
ผู้บริจาคองค์การระหว่างประเทศ ( สัมภาษณ์กับผู้ประกอบการท่องเที่ยวในเคนยา
1987 ปี 1995 แอฟริกาใต้ , 2001 ; ดูยัง arhem 1985b , 35 ; areola , 1987 :
0 ) นี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของกระแสโลกาภิวัตน์ arhem ( 1985a
,1985b ) และขยาย และ Rodgers ( 1991 ) มีเอกสาร
วิธีสร้างสวนสาธารณะแห่งชาติทำร้าย Maasai ในแทนซาเนีย ใน
1959 กับสถานประกอบการของ อุทยานแห่งชาติ Serengeti เป็นสวนสาธารณะเกม ,
Maasai ที่อาศัยอยู่ที่นั่นถูกขับไล่และย้ายไปยังพื้นที่อนุรักษ์ Ngorongoro

ในปี 1974 พวกเขาถูกบังคับให้อพยพบางส่วนของ
Ngorongoro เป็นอย่างดีในพื้นที่ที่ตนเป็น detrimental เพื่อ
สัตว์ป่าและภูมิทัศน์ ในช่วงปี 1980 ที่พวกเขาต้องเผชิญกับข้อ จำกัด ต่อไปเป็น
นักอนุรักษ์ทัศนคติของรัฐบาลที่แข็งตึง . Maasai ที่อาศัยอยู่ภายใน
พื้นที่อนุรักษ์พบตัวเองภายใต้ชุดของกฎและระเบียบที่ จำกัด ของพวกเขาต้อน
กิจกรรมและที่ไม่ได้ใช้กับประชากร
ที่อาศัยอยู่นอกพื้นที่อนุรักษ์ หลักฐานที่คล้ายกันอาจจะพบใน Maasai
ที่อาศัยอยู่ใกล้กับอุทยานแห่งชาติมาไซมาราเคนยา Amboseli และ
( sindiga , 1984 : 32 ; : azarya 1996a , 28 – 9 , 1996b : 83 ( 5 ) .
ในเคนยา , มาไซเสีย 3000 ตารางกิโลเมตร ใน Amboseli 1 ตารางกิโลเมตร และให้มาไซ -
มาร ( sindiga , 1984 : 32 ; และ mowforth munt , 1998 : 263 ) มาตรการดังกล่าว
ถ่ายกับการสนับสนุนและกำลังใจของนักเขียนตะวันตก .
เป็นที่น่าสนใจที่จะทราบว่ารัฐบาลวรรณคดีแอฟริกันหา
มันง่ายต่อการใช้วาทกรรมเกี่ยวกับการอนุรักษ์ธรรมชาติและสัตว์ป่า
กว่าเกี่ยวกับวัฒนธรรมท้องถิ่นของมนุษย์และสังคม นอกจากนี้ เช่น
การร่วมกันอนุรักษ์ตะวันตก มีการใช้ในพื้นที่ของ
อุดมสมบูรณ์มากที่สุดของสัตว์ป่า ความอุดมสมบูรณ์เช่นเดิมมานานหลายศตวรรษในการอยู่ร่วมกัน
กับ Maasai และไม่ได้ดูเหมือนจะทุกข์ทรมานจากมัน ในทางตรงกันข้ามเช่น
, ความอุดมสมบูรณ์ของสัตว์ป่าที่อาจจะเกี่ยวพันกับ Maasai และพระอื่น ๆคน
ความสามารถพิเศษเพื่อรักษาสัตว์ป่า และอยู่ร่วมกับมัน
พวกเขา ในความรู้สึก ผู้ดูแลแรกของเกมที่ทันสมัย
ผู้เข้าเยี่ยมชมตอนนี้มาเพลิดเพลิน น่าขำจริงๆ แล้ว ที่ เดียวกันมากคนที่มี
วิถีชีวิตแบบดั้งเดิมใช้ความอุดมสมบูรณ์ของสัตว์ป่าที่เป็นเหยื่ออย่างต่อเนื่องและ จริงจัง
ในชื่อของการอนุรักษ์สมัยใหม่ ( mowforth และ
munt , 1998 : 264 และ ; และ Rodgers , 1991 : 266 ) .
ข้อจำกัดในการเคลื่อนไหวของฝูงในบริเวณ
อุทยานแห่งชาติหรือแชมป์ออกมาจากโซนหนึ่งหมายถึงกินหญ้าในพื้นที่และแหล่งน้ำในการจัดหาสั้น

อีกอย่างเต็มที่หรือการเคลื่อนไหวของพวกเขามากกว่ากระจายตัว หรือสามารถเข้าถึงได้ผ่านลองแวะ . ฝูง
ถูกตัดออกจากฤดูแล้งทุ่งหญ้าจึงขัดขวางการปรับ

การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ . โคความหนาแน่นสูงในเขตหวงห้ามหมด
ดินและนำไปสู่ overgrazing จึงเป็นอันตรายต่ออาหารเพื่อมา
ปี นอกจากนี้ ชาวพื้นเมืองห้ามล่าสัตว์ป่าที่
มักจะตกเป็นเหยื่อโดดเด่นฝูงสัตว์ แม้แต่สัตว์ที่กินพืชเป็นอาหารสัตว์ป่าจัง
ภัยคุกคามร้ายแรงต่อ pastoralism เป็นพาหะนำโรคติดต่อที่
ถูกส่งไปยังโดดเด่นสัตว์ นอกจากนี้ยังเห็นได้ชัดว่าแข่ง
ในทุ่งเดียวกัน และพัก ( sindiga , 1984 : 32 - 3 arhem 1985b , 55 ,
: 95 ; และ และ Rodgers , 1991 : 43 , 74 , 204 )
แต่ในขณะที่อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวได้ผลักดันให้มีการตั้งค่าให้
การคุ้มครองสัตว์ป่าที่ค่าใช้จ่ายของผลประโยชน์ของกลุ่มพื้นเมือง มัน
ยังได้สร้างโอกาสทางเศรษฐกิจใหม่ที่สำคัญในกลุ่มเดียวกัน

ประชาชนในท้องถิ่นได้รับมากขึ้นรวมอยู่ในงานบริการต่าง ๆที่สร้างขึ้นรอบ ๆ
การท่องเที่ยวและการป้องกันสัตว์ป่าและธรรมชาติสำรอง

พวกเขาได้รับการว่าจ้างเป็นยาม หรือ รปภ. อื่น ๆ ,
เป็นบริกร , คู่มือการ , ติดตาม , พนักงานยกกระเป๋า , พนักงานซ่อมบำรุง , คนงานก่อสร้าง
, ฯลฯ ในบ้านพักและค่ายในหน่วยงานการท่องเที่ยวและผู้ประกอบการท่องเที่ยวใน
สวนสาธารณะแห่งชาติและการบริหารองค์กรที่คล้ายกันอื่น ๆที่ใช้
นักท่องเที่ยวหรือธรรมชาติช่างภาพและภาพยนตร์ . การท่องเที่ยวเป็นอุตสาหกรรม
แรงงานในระดับต่างๆของการจ้างงานระดับ ต้องการแม่บ้านทุก
โรงแรม Porters และบาร์ ตลอดจนผู้บริหารและพนักงานแผนกต้อนรับ
( Elliott , 2544 : 1 ) ประชาชนในท้องถิ่นยังขายของที่ระลึก หรือทำงานในร้าน
ที่ขายพวกเขาและในประเทศซื้อของที่ระลึกเป็นหลัก และบางครั้ง
เท่านั้น รายจ่ายโดยตรงของนักท่องเที่ยวในท้องที่ตัวเองเกินก่อนจ่ายเงิน
แพคเกจ กระท่อมอุตสาหกรรมขนาดเล็กพัฒนารอบงานฝีมือแบบดั้งเดิมตอนนี้
โดยตรงต่อการผลิตของการท่องเที่ยวของที่ระลึก ( แวนเดน berghe , 1980 :
383 ) .
เห็นได้ชัดว่า อาชีพดังกล่าวอยู่ที่ด้านล่างของ
งานขนาดพวกเขาเป็นค่าจ้างต่ำตามฤดูกาล และไม่ใช่งานรักษาความปลอดภัย . พวกเขาอาจจะถูกใช้เป็นตัวชี้วัดของ

เมื่อเทียบกับอื่น ๆอย่างมีขอบเขตเศรษฐกิจกลุ่มและภาคมีส่วนร่วมในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว
อย่างมากจากส่วนกลางและสากลเป็นส่วนหนึ่งของโลกาภิวัตน์ที่
ดันไปข้างหน้า ( dieke , 2000 : 416 ) ระดับของการบูรณาการในแนวตั้ง
อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวที่เกี่ยวข้องกับท่องเที่ยวตะวันตก สายการบินและโรงแรม
หมายความว่ามากของผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจไม่ถึงประเทศที่เป็นปลายทางการท่องเที่ยว
. แม้แต่ในประเทศที่ส่วนใหญ่ของกำไรไป
ยอดประชาชนกลาง คนร่ำรวยอยู่แล้ว และด้วยอิทธิพลของการเมือง
บางคนไม่ได้ของกลุ่มชาติพันธุ์เดียวกันเป็นคนที่
วัตถุของสถานที่ท่องเที่ยวเป็นเมสติโซในเปรู หรือ คิคูยูในเคนยา
( แวนเดน berghe , 1980 : 381 - 3 sindiga , 1984 : 33 ; กระตุก , 1989 : 316 – 17 ; บรูเนอร์ และ kirshenblatt
gimblett , 1994 : 443 ) .
ค่อนข้างน้อย trickles ลงไปส่วนที่เป็นจุดหมายปลายทางของนักท่องเที่ยว
อย่างไรก็ตาม เล็ก ๆน้อย ๆที่ไม่ไหลลงมายังที่สำคัญมาก