“Hume is our Politics, Hume is our

“Hume is our Politics, Hume is our Trade, Hume is our Philosophy, Hume is our Religion.”

1. Life
David Hume was born in 1711 to a moderately wealthy family from Berwickshire Scotland, near Edinburgh. His background was politically Whiggish and religiously Calvinistic. As a child he faithfully attended the local Church of Scotland, pastored by his uncle. Hume was educated by his widowed mother until he left for the University of Edinburgh at the age of eleven. His letters describe how as a young student he took religion seriously and obediently followed a list of moral guidelines taken from The Whole Duty of Man, a popular Calvinistic devotional.

Leaving the University of Edinburgh around the age of fifteen to pursue his education privately, he was encouraged to consider a career in law, but his interests soon turned to philosophy. During these years of private study he began raising serious questions about religion, as he recounts in the following letter:

Tis not long ago that I burn’d an old Manuscript Book, wrote before I was twenty; which contain’d, Page after Page, the gradual Progress of my Thoughts on that head [i.e. religious belief]. It begun with an anxious Search after Arguments, to confirm the common Opinion: Doubts stole in, dissipated, return’d, were again dissipated, return’d again [To Gilbert Elliot of Minto, March 10, 1751].

Although his manuscript book was destroyed, several pages of his study notes survive from his early twenties. These show a preoccupation with proofs for God’s existence as well as atheism, particularly as he read on these topics in classical Greek and Latin texts and in Pierre Bayle’s skeptical Historical and Critical Dictionary. During these years of private study, some of which were in France, he composed his three-volume Treatise of Human Nature, which was published anonymously in two installments before he was thirty (1739, 1740). The Treatise explores several philosophical topics such as space, time, causality, external objects, the passions, free will, and morality, offering original and often skeptical appraisals of these notions. Book I of the Treatise was unfavorably reviewed in the History of the Works of the Learned with a succession of sarcastic comments. Although scholars today recognized it as a philosophical masterpiece, Hume was disappointed with the minimal interest his book spawned and said that “It fell dead-born from the press, without reaching such distinctions even to excite a murmur among the zealots” (My Own Life).

In 1741 and 1742 Hume published his two-volume Essays, Moral and Political, which were written in a popular style and were more successful than the Treatise. In 1744-1745 he was a candidate for the Chair of Moral Philosophy at the University of Edinburgh. The Edinburgh Town Council was responsible for electing a replacement, and critics opposed Hume by condemning his anti-religious writings. Chief among the critics was clergyman William Wishart (d. 1752), the Principal of the University of Edinburgh. Lists of allegedly dangerous propositions from Hume’s Treatise circulated, presumably penned by Wishart himself. In the face of such strong opposition, the Edinburgh Town Council consulted the Edinburgh ministers. Hoping to win over the clergy, Hume composed a point by point reply to the circulating lists of dangerous propositions, which was published as A Letter from a Gentleman to his Friend in Edinburgh. The clergy were not swayed, 12 of the 15 ministers voted against Hume, and he quickly withdrew his candidacy. In 1745 Hume accepted an invitation from General St Clair to attend him as secretary. He wore the uniform of an officer, and accompanied the general on an expedition against Canada (which ended in an incursion on the coast of France) and to an embassy post in the courts of Vienna and Turin.

Because of the success of his Essays, Hume was convinced that the poor reception of his Treatise was caused by its style rather than by its content. In 1748 he published his Enquiry Concerning Human Understanding, a more popular rendition of portions of Book I of the Treatise. The Enquiry also includes two sections not found in the Treatise: “Of Miracles” and a dialogue titled “Of a Particular Providence and of a Future State.” Each section contains direct attacks on religious belief. In 1751 he published his Enquiry Concerning the Principles of Morals, which recasts parts of Book III of the Treatise in a very different form. The work establishes a system of morality upon utility and human sentiments alone, and without appeal to divine moral commands. By the end of the century Hume was recognized as the founder of the moral theory of utility, and utilitarian political theorist Jeremy Bentham acknowledged Hume’s direct influence upon him. The same year Hume also published his Political Discourses, which drew immediate praise and influenced economic thinkers such as Adam Smith, William Godwin, and Thomas Malthus.

In 1751-1752 Hume sought a philosophy chair at the University of Glasgow, and was again unsuccessful. In 1752 his new employment as librarian of the Advocate’s Library in Edinburgh provided him with the resources to pursue his interest in history. There, he wrote much of his highly successful six-volume History of England (published from 1754 to 1762). The first volume was unfavorably received, partially for its defense of Charles I, and partially for two sections which attack Christianity. In one passage Hume notes that the first Protestant reformers were fanatical or “inflamed with the highest enthusiasm” in their opposition to Roman Catholic domination. In the second passage he labels Roman Catholicism a superstition which “like all other species of superstition. . . rouses the vain fears of unhappy mortals.” The most vocal attack against Hume’s History came from Daniel MacQueen in his 300 page Letters on Mr. Hume’s History. MacQueen scrutinizes the first volume of Hume’s work, exposing all the allegedly “loose and irreligious sneers” Hume makes against Christianity. Ultimately, this negative response led Hume to delete the two controversial passages from succeeding editions of the History.

Around this time Hume also wrote his two most substantial works on religion: The Dialogues Concerning Natural Religion and The Natural History of Religion. The Natural History appeared in 1757, but, on the advice of friends who wished to steer Hume away from religious controversy, the Dialogues remained unpublished until 1779, three years after his death. The Natural History aroused controversy even before it was made public. In 1756 a volume of Hume’s essays titled Five Dissertations was printed and ready for distribution. The essays included (1) “The Natural History of Religion;” (2) “Of the Passions;” (3) “Of Tragedy;” (4) “Of Suicide;” and (5) “Of the Immortality of the Soul.” The latter two essays made direct attacks on common religious doctrines by defending a person’s moral right to commit suicide and by criticizing the idea of life after death. Early copies were passed around, and Hume’s publisher was threatened with prosecution if the book was distributed as it was. The printed copies of Five Dissertations were then physically altered by removing the essays on suicide and immortality, and inserting a new essay “Of the Standard of Taste” in their place. Hume also took this opportunity to alter two particularly offending paragraphs in the Natural History. The essays were then bound with the new title Four Dissertations and distributed in January, 1757.

In the years following Four Dissertations, Hume completed his last major literary work, The History of England, which gave him a reputation as an historian that equaled, if not overshadowed, his reputation as a philosopher. In 1763, at age 50, he was invited to accompany the Earl of Hertford to the embassy in Paris, with a near prospect of being his secretary. He eventually accepted, and remarks at the reception he received in Paris “from men and women of all ranks and stations.” He returned to Edinburgh in 1766, and continued developing relations with the greatest minds of the time. Among these was Jean Jacques Rousseau who in 1766 was ordered out of Switzerland by the government in Berne. Hume offered Rousseau refuge in England and secured him a government pension. In England, Rousseau became suspicious of plots, and publicly charged Hume with conspiring to ruin his character, under the appearance of helping him. Hume published a pamphlet defending his actions and was exonerated. Another secretary appointment took him away from 1767-1768. Returning again to Edinburgh, his remaining years were spent revising and refining his published works, and socializing with friends in Edinburgh’s intellectual circles. In 1770, fellow Scotsman James Beattie published one of the harshest attacks on Hume’s philosophy to ever appear in print, entitled An Essay on the Nature and Immutability of Truth in Opposition to Sophistry and Scepticism. Hume was upset by Beattie’s relentless verbal attacks against him in the work, but the book made Beattie famous and King George III, who admired it, awarded Beattie a pension of £200 per year.

In 1776, at age sixty-five, Hume died from an internal disorder which had plagued him for many months. After his death, his name took on new significance as several of his previously unpublished works appeared. The first was a brief autobiography, My Own Life, but even this unpretentious work aroused controversy. As his friends, Adam Smith and S.J. Pratt, published affectionate eulogies describing how he died with no concern for an afterlife, religious critics responded by condemning this unjustifiable admiration of Hume’s infidelity. Two years later, in 1779, Hume’s Dialogues Concerning Natural Religion appeared. Again, the response was mixed. Admirers of Hume considered it a masterfully written work, while religious crit

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ฮูมเป็นเมืองของเรา ฮูมเป็นค้าของเรา ฮูมเป็นปรัชญา ฮูมเป็นศาสนาของเรา"1. ชีวิตฮูม David เกิดใน 1711 ครอบครัวปานกลางรวยจากสกอตแลนด์ Berwickshire ใกล้เอดินเบอระ พื้นหลังของเขาถูกทางการเมือง Whiggish และเคร่งครัด Calvinistic เป็นเด็ก เขา faithfully ร่วมภายในโบสถ์ของสกอตแลนด์ pastored โดยลุงของเขา ฮูมถูกศึกษา โดยแม่ของเขาบรรทัดจนกว่าเขาทิ้งสำหรับมหาวิทยาลัยเอดินบะระอายุ 43 ตัวอักษรของเขาอธิบายว่า เป็นนักเรียนหนุ่มเขาเอา ศาสนาอย่างจริงจัง และทรงตามรายการของแนวทางคุณธรรมที่นำมาจากทั้งหมดหน้าที่ของมนุษย์ devotional Calvinistic นิยมออกจากมหาวิทยาลัยเอดินบะระสถานอายุ fifteen ไล่ศึกษาเอกชน เขาให้พิจารณาอาชีพกฎหมาย แต่สนใจเขาเร็ว ๆ นี้กลายเป็นปรัชญา ในช่วงปีการศึกษาส่วนตัวเหล่านี้ เขาเริ่มเพิ่มเกี่ยวกับศาสนา เป็นเขา recounts ในจดหมายต่อไปนี้:มอก.ไม่นานที่เขียนได้มีหนังสือฉบับเก่า เขียนก่อนผมประมาณ 20 ซึ่ง contain'd หน้าหลังหน้า gradual ความคืบหน้าของความคิดของฉันหัวที่ [เช่นศาสนา] เริ่มต้น ด้วยการค้นหากังวลหลังจากอาร์กิวเมนต์ ยืนยันความเห็นทั่วไป: ข้อสงสัยขโมย dissipated เที่ยวกลับ มี dissipated อีก จะกลับอีกครั้ง [กับกิลเบิร์ตเอลเลียตของวเดนท์ 10 มีนาคม 1751]แต่ฉบับหนังสือของเขาถูกทำลาย หลาย ๆ บันทึกศึกษาพระรอดจากยี่ของเขาก่อน เหล่านี้แสดง preoccupation กับหลักฐานของพระเจ้าดำรงอยู่เป็นอเทวนิยม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาอ่านหัวข้อเหล่านี้ ในข้อความภาษากรีกและละตินคลาสสิก และ Pierre เบย์เล่แคลงใจประวัติศาสตร์และพจนานุกรมสำคัญ ในช่วงปีนี้การเรียนส่วนตัว ซึ่งอยู่ในฝรั่งเศส เขาประกอบด้วยเขาสามเสียงธรรมศาสตร์บุคคลธรรมชาติ ซึ่งถูกตีพิมพ์โดยไม่ระบุชื่อในสองงวดก่อนเขาสามสิบ (1739 พัก 1740) ตำรับสำรวจหัวข้อปรัชญาหลายพื้นที่ เวลา causality วัตถุภายนอก หลงใหล จะ และ ศีลธรรม ให้บริการเดิม และมักจะสงสัยการประเมินผลของความเข้าใจเหล่านี้ หนังสือพระธรรมศาสตร์ unfavorably ถูกทบทวนในประวัติของงานได้เรียนรู้การสืบทอดของเห็นแดกดัน แม้ว่านักวิชาการวันนี้ยอมรับว่าเป็นผลงานชิ้นเอกปรัชญา ฮูมไม่ผิดหวัง มีความสนใจน้อยที่สุดของเขาเกิด และกล่าวว่า "มันตกตายเกิดจากกด ไม่ถึงข้อแตกต่างดังกล่าวแม้จะกระตุ้นเมอร์เมอร์ระหว่าง zealots" (ชีวิตของฉันเอง)1741 และ 1742 ฮูมประกาศเขาสองเสียงเรียง ศีลธรรม และการ เมือง ซึ่งเขียนในรูปแบบที่นิยม และประสบความสำเร็จกว่าธรรมศาสตร์ ใน 1744-1745 เขาต้องการเก้าอี้ของศีลธรรมปรัชญาที่มหาวิทยาลัยเอดินบะระ สภาเมืองเอดินบะระคือชอบ electing แทน และนักวิจารณ์ข้ามฮูม โดยประณามการใช้งานเขียนของเขาต่อต้านศาสนา หัวหน้าในหมู่นักวิจารณ์มี clergyman William Wishart (d. 1752), หลักของมหาวิทยาลัยเอดินบะระ รายการของขั้นอันตรายหลังจากตำรับของฮูมหมุนเวียนไป สันนิษฐานว่าเขียน โดย Wishart เอง หน้าฝ่ายค้านที่แข็งแกร่งดังกล่าว สภาเมืองเอดินบะระรับคำแนะนำของรัฐมนตรีเอดินบะระ หวังที่จะชนะเคลอจี ฮูมประกอบจุดโดยจุดตอบกลับขั้นอันตราย รายการหมุนเวียนซึ่งถูกตีพิมพ์เป็นอักษร A จากสุภาพบุรุษเพื่อนของเขาในเอดินเบอระ เคลอจีถูกไม่ swayed, 12 ของรัฐมนตรี 15 โหวตกับฮูม และเขาต้องถอน candidacy ของเขาอย่างรวดเร็ว ใน 1745 ฮูมยอมรับการเชิญจากทั่วไปเซนต์แคลร์เข้าร่วมเขาเป็นเลขานุการ เขาสวมเครื่องแบบของเจ้าหน้าที่ และมาพร้อมกับทั่วไปในการเดินทางกับประเทศแคนาดา (ซึ่งสิ้นสุดในการบุกรุกบนชายฝั่งของฝรั่งเศส) และ จะมีประกาศสถานเอกอัครราชทูตในศาลของเวียนนาและตูรินเนื่องจากความสำเร็จของบทความของเขา ฮูมได้มั่นใจว่า ต้อนรับดีตำรับเขาเกิดสไตล์การ แทนเนื้อหาของ 1748 เขาประกาศเขาถามเกี่ยวกับมนุษย์เข้าใจ rendition นิยมมากขึ้นของบางส่วนของหนังสือพระธรรมศาสตร์ คำถามที่มีสองส่วนที่ไม่พบในตำรับ: "ของอัศจรรย์" และชื่อ "ของจัดเตรียมเฉพาะ และ รัฐในอนาคต" การพูดคุยกัน แต่ละส่วนประกอบด้วยโจมตีศาสนาโดยตรง ใน 1751 เขาเผยแพร่เขาถามเกี่ยวกับหลักของศีลธรรม ที่ recasts ส่วนของจอง III ของธรรมศาสตร์ในรูปแบบที่แตกต่างกันมาก งานสร้างระบบศีลธรรมยูทิลิตี้และมนุษย์รู้สึกเพียงอย่างเดียว และไม่ มีการอุทธรณ์คำสั่งทางศีลธรรมของพระ ช่วงปลายศตวรรษฮูมได้รับรู้เป็นผู้ก่อตั้งทฤษฎีอรรถประโยชน์คุณธรรม และเป็นประโยชน์ทางการเมือง theorist เจเรมีเบนแธมยอมรับอิทธิพลโดยตรงของฮูมพระองค์ ปีเดียวกันฮูมยังเผยแพร่ประการทางการเมืองของเขา ซึ่งวาดสรรเสริญทันที และอิทธิพล thinkers เศรษฐกิจ เช่นอดัมสมิธ ก็อด วิน William, Thomas มาลธัสIn 1751-1752 Hume sought a philosophy chair at the University of Glasgow, and was again unsuccessful. In 1752 his new employment as librarian of the Advocate’s Library in Edinburgh provided him with the resources to pursue his interest in history. There, he wrote much of his highly successful six-volume History of England (published from 1754 to 1762). The first volume was unfavorably received, partially for its defense of Charles I, and partially for two sections which attack Christianity. In one passage Hume notes that the first Protestant reformers were fanatical or “inflamed with the highest enthusiasm” in their opposition to Roman Catholic domination. In the second passage he labels Roman Catholicism a superstition which “like all other species of superstition. . . rouses the vain fears of unhappy mortals.” The most vocal attack against Hume’s History came from Daniel MacQueen in his 300 page Letters on Mr. Hume’s History. MacQueen scrutinizes the first volume of Hume’s work, exposing all the allegedly “loose and irreligious sneers” Hume makes against Christianity. Ultimately, this negative response led Hume to delete the two controversial passages from succeeding editions of the History.Around this time Hume also wrote his two most substantial works on religion: The Dialogues Concerning Natural Religion and The Natural History of Religion. The Natural History appeared in 1757, but, on the advice of friends who wished to steer Hume away from religious controversy, the Dialogues remained unpublished until 1779, three years after his death. The Natural History aroused controversy even before it was made public. In 1756 a volume of Hume’s essays titled Five Dissertations was printed and ready for distribution. The essays included (1) “The Natural History of Religion;” (2) “Of the Passions;” (3) “Of Tragedy;” (4) “Of Suicide;” and (5) “Of the Immortality of the Soul.” The latter two essays made direct attacks on common religious doctrines by defending a person’s moral right to commit suicide and by criticizing the idea of life after death. Early copies were passed around, and Hume’s publisher was threatened with prosecution if the book was distributed as it was. The printed copies of Five Dissertations were then physically altered by removing the essays on suicide and immortality, and inserting a new essay “Of the Standard of Taste” in their place. Hume also took this opportunity to alter two particularly offending paragraphs in the Natural History. The essays were then bound with the new title Four Dissertations and distributed in January, 1757.
In the years following Four Dissertations, Hume completed his last major literary work, The History of England, which gave him a reputation as an historian that equaled, if not overshadowed, his reputation as a philosopher. In 1763, at age 50, he was invited to accompany the Earl of Hertford to the embassy in Paris, with a near prospect of being his secretary. He eventually accepted, and remarks at the reception he received in Paris “from men and women of all ranks and stations.” He returned to Edinburgh in 1766, and continued developing relations with the greatest minds of the time. Among these was Jean Jacques Rousseau who in 1766 was ordered out of Switzerland by the government in Berne. Hume offered Rousseau refuge in England and secured him a government pension. In England, Rousseau became suspicious of plots, and publicly charged Hume with conspiring to ruin his character, under the appearance of helping him. Hume published a pamphlet defending his actions and was exonerated. Another secretary appointment took him away from 1767-1768. Returning again to Edinburgh, his remaining years were spent revising and refining his published works, and socializing with friends in Edinburgh’s intellectual circles. In 1770, fellow Scotsman James Beattie published one of the harshest attacks on Hume’s philosophy to ever appear in print, entitled An Essay on the Nature and Immutability of Truth in Opposition to Sophistry and Scepticism. Hume was upset by Beattie’s relentless verbal attacks against him in the work, but the book made Beattie famous and King George III, who admired it, awarded Beattie a pension of £200 per year.

In 1776, at age sixty-five, Hume died from an internal disorder which had plagued him for many months. After his death, his name took on new significance as several of his previously unpublished works appeared. The first was a brief autobiography, My Own Life, but even this unpretentious work aroused controversy. As his friends, Adam Smith and S.J. Pratt, published affectionate eulogies describing how he died with no concern for an afterlife, religious critics responded by condemning this unjustifiable admiration of Hume’s infidelity. Two years later, in 1779, Hume’s Dialogues Concerning Natural Religion appeared. Again, the response was mixed. Admirers of Hume considered it a masterfully written work, while religious crit

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ฮูมเป็นการเมืองของเราเป็นฮูมค้าของเราฮูมเป็นปรัชญาของเราฮูมเป็นศาสนาของเรา." 1 ชีวิตเดวิดฮูมเกิดใน 1711 ในครอบครัวที่ร่ำรวยในระดับปานกลางจากเบอร์วิคก็อตแลนด์ใกล้เอดินบะระ ภูมิหลังของเขาเป็นทางการเมืองและศาสนา Whiggish Calvinistic เป็นเด็กที่เขานับถือเข้าร่วมคริสตจักรท้องถิ่นของสกอตแลนด์ pastored โดยลุงของเขา ฮูมได้รับการศึกษาโดยแม่ม่ายของเขาจนกระทั่งเขาออกจากมหาวิทยาลัยเอดินบะระที่อายุสิบเอ็ด จดหมายที่เขาอธิบายว่าเป็นนักศึกษาสาวที่เขาเอาศาสนาอย่างจริงจังและปฏิบัติตามเชื่อฟังรายการหลักเกณฑ์ทางศีลธรรมที่นำมาจากหน้าที่ทั้งของผู้ชายที่สักการะบูชา Calvinistic นิยม. ออกจากมหาวิทยาลัยเอดินบะระรอบอายุสิบห้าที่จะไล่ตามการศึกษาของเขาเอกชนเขา ได้รับการสนับสนุนที่จะต้องพิจารณาอาชีพในกฎหมาย แต่ความสนใจของเขาหันมาเร็ว ๆ นี้กับปรัชญา ในช่วงปีนี้ของการศึกษาเอกชนเขาเริ่มยกคำถามอย่างจริงจังเกี่ยวกับศาสนาในขณะที่เขาเล่าในจดหมายต่อไปนี้: พ่อไม่นานมาแล้วที่ผม burn'd ต้นฉบับหนังสือเก่าเขียนก่อนที่ผมจะอายุยี่สิบ; ซึ่ง contain'd หน้าหลังหน้าความคืบหน้าทีละน้อยของความคิดของฉันในหัวว่า [คือความเชื่อทางศาสนา] มันเริ่มต้นด้วยการค้นหากังวลหลังจากมีปากเสียงเพื่อยืนยันความเห็นที่เหมือนกัน: สงสัยขโมยในสำมะเลเทเมา return'd ถูกกระจายอีกครั้ง return'd อีกครั้ง [ต้องการของกิลเบิร์เอลมินโตะ 10 มีนาคม 1751]. แม้ว่าหนังสือที่เขียนด้วยลายมือของเขา ถูกทำลายหลายหน้าของบันทึกการศึกษาของเขาอยู่รอดจากวัยยี่สิบต้น ๆ ของเขา เหล่านี้แสดงให้ลุ่มหลงกับบทพิสูจน์สำหรับการดำรงอยู่ของพระเจ้าเช่นเดียวกับต่ำช้าโดยเฉพาะอย่างยิ่งในขณะที่เขาอ่านในหัวข้อเหล่านี้ในตำราภาษากรีกและละตินคลาสสิกและในปิแอร์ Bayle สงสัยพจนานุกรมของประวัติศาสตร์และที่สำคัญ ในช่วงปีนี้ของการศึกษาเอกชนบางแห่งที่อยู่ในฝรั่งเศสเขาแต่งตำราสามปริมาณของเขาธรรมชาติของมนุษย์ซึ่งได้รับการตีพิมพ์โดยไม่ระบุชื่อในสองงวดก่อนที่เขาสามสิบ (1739, 1740) ตำราสำรวจหัวข้อปรัชญาหลายอย่างเช่นพื้นที่เวลาเวรกรรมวัตถุภายนอกความสนใจที่จะเป็นอิสระและมีคุณธรรมที่นำเสนอการประเมินเดิมและมักจะไม่เชื่อความคิดเหล่านี้ หนังสือของหนังสือคือการทบทวนความสุขในประวัติศาสตร์ของการทำงานของการเรียนรู้ที่มีความต่อเนื่องของความคิดเห็นแดกดัน แม้ว่านักวิชาการในวันนี้ได้รับการยอมรับว่าเป็นงานชิ้นเอกปรัชญาฮูมรู้สึกผิดหวังที่มีความสนใจน้อยที่สุดหนังสือของเขาที่มาจากกระบอกไม้ไผ่และบอกว่า "มันลดลงตายที่เกิดจากการกดโดยไม่ต้องถึงความแตกต่างดังกล่าวแม้จะกระตุ้นบ่นในหมู่กบฏ" (ฉันมีชีวิตเป็นของตัวเอง ). ใน 1741 และ 1742 ฮูมตีพิมพ์บทความสองเล่มของเขาและจริยธรรมทางการเมืองซึ่งถูกเขียนในรูปแบบที่เป็นที่นิยมและประสบความสำเร็จมากกว่าตำรา ใน 1744-1745 เขาเป็นผู้สมัครสำหรับเก้าอี้ของปรัชญาที่มหาวิทยาลัยเอดินเบอระ เอดินบะระสภาเมืองเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับการเลือกตั้งแทนและนักวิจารณ์เทียบฮูมเขียนโดยประณามต่อต้านศาสนาของเขา หัวหน้ากลุ่มนักวิจารณ์เป็นพระวิลเลียมริชาร์ต (d. 1752) อาจารย์ของมหาวิทยาลัยเอดินบะระ รายชื่อของข้อเสนอที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นอันตรายจากตำราของฮูมหมุนเวียนเขียนสันนิษฐานโดยริชาร์ตตัวเอง ในหน้าของฝ่ายค้านที่แข็งแกร่งดังกล่าวที่สภาเมืองเอดินเบอระปรึกษารัฐมนตรีว่าการกระทรวงเอดินบะระ หวังที่จะชนะมากกว่าพระสงฆ์ฮูมประกอบด้วยจุดโดยตอบกลับชี้ไปที่รายการการไหลเวียนของข้อเสนอที่เป็นอันตรายซึ่งได้รับการตีพิมพ์เป็นหนังสือจากสุภาพบุรุษให้เพื่อนของเขาในเอดินเบอระ พระสงฆ์ที่ไม่ได้แกว่ง 12 ของ 15 รัฐมนตรีลงคะแนนให้กับฮูมและเขาได้อย่างรวดเร็วดึงผู้สมัคร ใน 1745 ฮูมตอบรับคำเชิญจากนายพลเซนต์แคลร์ที่จะเข้าร่วมกับเขาในฐานะเลขานุการ เขาสวมเครื่องแบบของเจ้าหน้าที่และมาพร้อมกับทั่วไปเกี่ยวกับการเดินทางจากแคนาดา (ซึ่งจบลงด้วยการโจมตีบนชายฝั่งของฝรั่งเศสที่) และการโพสต์สถานทูตในศาลของกรุงเวียนนาและตูริน. เพราะความสำเร็จของบทความของเขา ฮูมเชื่อว่าการรับสัญญาณที่ดีของหนังสือของเขาที่เกิดจากรูปแบบของมากกว่าโดยเนื้อหา ใน 1748 เขาตีพิมพ์สอบถามเขาเกี่ยวกับมนุษย์, การกระทำที่ได้รับความนิยมมากขึ้นจากบางส่วนของหนังสือของตำรา สอบถามข้อมูลนอกจากนี้ยังมีสองส่วนที่ไม่พบในตำราว่า ". ที่มีลักษณะเฉพาะและความรอบคอบของรัฐในอนาคต" "ของมิราเคิล" และการสนทนาในหัวข้อแต่ละส่วนจะมีการโจมตีโดยตรงต่อความเชื่อทางศาสนา ใน 1751 เขาตีพิมพ์สอบถามเขาเกี่ยวกับหลักการศีลธรรมซึ่ง recasts ส่วนของหนังสือเล่มที่สามของหนังสือในรูปแบบที่แตกต่างกันมาก งานสร้างระบบคุณธรรมเมื่อสาธารณูปโภคและความรู้สึกของมนุษย์เพียงอย่างเดียวและไม่มีการอุทธรณ์คำสั่งทางศีลธรรมของพระเจ้า ในตอนท้ายของศตวรรษที่ฮูมได้รับการยอมรับในฐานะผู้ก่อตั้งของทฤษฎีทางศีลธรรมของยูทิลิตี้และทฤษฎีการเมืองประโยชน์เจเรมีแทมได้รับการยอมรับอิทธิพลโดยตรงของฮูมแก่เขา ในปีเดียวกันฮูมการตีพิมพ์ของเขาทางการเมือง Discourses ที่เข้าชมได้ทันทีและมีอิทธิพลต่อนักคิดทางเศรษฐกิจเช่นอดัมสมิ ธ วิลเลียมวินและโธมัสมัลธัส. ใน 1751-1752 ฮูมขอเก้าอี้ปรัชญาที่มหาวิทยาลัยกลาสโกว์และอีกครั้งก็ประสบความสำเร็จ 1752 ในการจ้างงานใหม่ของเขาเป็นบรรณารักษ์ของห้องสมุดในเอดินบะระสนับสนุนให้เขามีทรัพยากรที่จะไล่ตามความสนใจของเขาในประวัติศาสตร์ ที่นั่นเขาเขียนมากประวัติศาสตร์ปริมาณหกที่ประสบความสำเร็จของเขาในอังกฤษ (เผยแพร่ 1754-1762) หนังสือเล่มแรกที่ได้รับความสุขบางส่วนสำหรับการป้องกันของชาร์ลและบางส่วนสำหรับส่วนที่สองซึ่งการโจมตีศาสนาคริสต์ ในทางหนึ่งตั้งข้อสังเกตว่าฮูมปฏิรูปโปรเตสแตนต์แรกคลั่งหรือ "การอักเสบที่มีความกระตือรือร้นสูงที่สุด" ในการต่อสู้ของพวกเขาเพื่อการปกครองโรมันคาทอลิก ในทางที่สองที่เขาป้ายโรมันคาทอลิกไสยศาสตร์ที่ "ชอบสายพันธุ์อื่น ๆ ทั้งหมดของไสยศาสตร์ . . rouses ไร้สาระความกลัวของมนุษย์ที่ไม่มีความสุข. "การโจมตีเสียงส่วนใหญ่กับประวัติความเป็นมาของฮูมมาจากแดเนียลแมคควีนในหน้า 300 ของเขาในจดหมายประวัตินายฮูม แมคควีนเพ่งพิศเล่มแรกของการทำงานของฮูมเผยให้เห็นทุกที่ถูกกล่าวหาว่า "หลวมและไม่นับถือศาสนา sneers" ฮูมทำให้กับศาสนาคริสต์ ในท้ายที่สุดการตอบสนองเชิงลบนี้นำฮูมลบทั้งสองเดินขัดแย้งประสบความสำเร็จจากรุ่นประวัติศาสตร์. รอบฮูมเวลานี้ยังเขียนผลงานที่สำคัญที่สุดของเขาในสองศาสนาการหารือเกี่ยวกับธรรมชาติศาสนาและประวัติศาสตร์ธรรมชาติของศาสนา ประวัติศาสตร์ธรรมชาติปรากฏใน 1757 แต่ในคำแนะนำของเพื่อน ๆ ที่อยากจะคัดท้ายฮูมห่างจากความขัดแย้งทางศาสนาบทสนทนายังคงไม่ถูกเผยแพร่จนกระทั่ง 1779 สามปีหลังจากการตายของเขา ประวัติศาสตร์ธรรมชาติกระตุ้นความขัดแย้งแม้กระทั่งก่อนที่มันจะทำให้ประชาชน ใน 1756 ปริมาณของการเขียนเรียงความของฮูมหัวข้อวิทยานิพนธ์ห้าถูกตีพิมพ์และพร้อมสำหรับการจัดจำหน่าย บทความรวมถึง (1) "ประวัติศาสตร์ธรรมชาติของศาสนา" (2) "ของความรักนั้น" (3) "ของโศกนาฏกรรม" (4) "ของการฆ่าตัวตาย" และ (5) "ของความเป็นอมตะของจิตวิญญาณ . "หลังสองบทความโจมตีโดยตรงต่อหลักคำสอนทางศาสนาร่วมกันปกป้องสิทธิทางศีลธรรมของบุคคลที่จะฆ่าตัวตายและวิจารณ์ความคิดของชีวิตหลังความตาย สำเนาก่อนได้ผ่านรอบและสำนักพิมพ์ของฮูมถูกคุกคามด้วยการฟ้องร้องหากหนังสือเล่มนี้ถูกกระจายอย่างที่มันเป็น คัดลอกพิมพ์ห้าวิทยานิพนธ์จากนั้นก็มีการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายโดยการเอาบทความเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายและความเป็นอมตะและการใส่บทความใหม่ "ของมาตรฐานของ Taste" ในสถานที่ของพวกเขา ฮูมยังได้ใช้โอกาสที่จะปรับเปลี่ยนสองย่อหน้าที่กระทำผิดกฎหมายโดยเฉพาะอย่างยิ่งในประวัติศาสตร์ธรรมชาติ เรียงความที่ถูกผูกไว้แล้วกับชื่อใหม่สี่วิทยานิพนธ์และจัดจำหน่ายในเดือนมกราคม 1757 ในปีถัดมาสี่วิทยานิพนธ์ฮูมเสร็จงานวรรณกรรมของเขาที่ผ่านมาที่สำคัญในประวัติศาสตร์ของอังกฤษซึ่งทำให้เขามีชื่อเสียงในฐานะนักประวัติศาสตร์ที่เท่ากับถ้า ไม่บดบังชื่อเสียงของเขาในฐานะนักปรัชญา ใน 1763 ตอนอายุ 50 เขาได้รับเชิญที่จะมากับเอิร์ลแห่งฮาร์ทไปยังสถานทูตในกรุงปารีสที่มีโอกาสใกล้ของการเป็นเลขาฯ ของเขา เขาได้รับการยอมรับในที่สุดและพูดได้ที่แผนกต้อนรับที่เขาได้รับในปารีส "จากชายและหญิงจากการจัดอันดับทั้งหมดและสถานี." เขากลับไปที่เอดินเบิร์กใน 1766 และยังคงพัฒนาความสัมพันธ์กับจิตใจของเวลาที่ยิ่งใหญ่ที่สุด กลุ่มคนเหล่านี้เป็นฌองฌาคส์รูสโซใน 1766 ที่ได้รับคำสั่งจากวิตเซอร์แลนด์โดยรัฐบาลในกรุงเบิร์น ฮูมเสนอที่ลี้ภัยรูสโซในอังกฤษและการรักษาความปลอดภัยเขาบำเหน็จบำนาญข้าราชการ ในประเทศอังกฤษรูสโซส์กลายเป็นที่น่าสงสัยที่ดินและค่าใช้จ่ายต่อสาธารณชนฮูมสมคบคิดที่จะทำลายตัวละครของเขาภายใต้ลักษณะของการช่วยให้เขา ฮูมตีพิมพ์หนังสือเล่มเล็ก ๆ ปกป้องการกระทำของเขาและได้รับการโต้แย้ง ได้รับการแต่งตั้งเลขานุการอีกเอาเขาออกไปจาก 1767-1768 กลับมาอีกครั้งเพื่อเอดินบะระปีที่เหลือของเขาได้ใช้เวลาทบทวนและปรับแต่งตีพิมพ์ผลงานของเขาและการพบปะกับเพื่อน ๆ ในวงการของเอดินบะระทางปัญญา ในปี 1770 สกอตเพื่อน James Beattie ตีพิมพ์หนึ่งในการโจมตีที่รุนแรงในปรัชญาของฮูมที่เคยปรากฏในการพิมพ์ได้รับสิทธิการเขียนเรียงความเกี่ยวกับธรรมชาติและ Immutability ของความจริงในการต่อสู้กับการตบตาและสงสัย ฮูมไม่พอใจจากการโจมตีด้วยวาจากับเขาในการทำงานทีย์อย่างไม่หยุดยั้ง แต่หนังสือเล่มนี้ทำทีย์ที่มีชื่อเสียงและกษัตริย์จอร์จที่สามที่ได้รับการยกย่องว่ามันได้รับรางวัลทีย์บำเหน็จบำนาญของ£ 200 ต่อปี. ใน 1776 ตอนอายุหกสิบห้าฮูมเสียชีวิต จากความผิดปกติภายในที่ได้รบกวนเขามานานหลายเดือน หลังจากการตายของเขาเอาชื่อของเขาเกี่ยวกับความสำคัญใหม่หลายงานที่ไม่ได้เผยแพร่ก่อนหน้านี้ของเขาปรากฏ เป็นครั้งแรกที่ชีวิตประจำวันสั้น ๆ ชีวิตของตัวเอง แต่แม้งานนี้ไม่โอ้อวดกระตุ้นความขัดแย้ง ในฐานะที่เป็นเพื่อนของเขาอดัมสมิ ธ และ SJ แพรตต์ตีพิมพ์นมัสการรักใคร่อธิบายวิธีการที่เขาตายไปพร้อมกับความกังวลสำหรับชีวิตหลังความตายไม่มีนักวิจารณ์ศาสนาตอบสนองด้วยการประณามนี้ชื่นชมไม่สอดคล้องของความไม่ซื่อสัตย์ของฮูม สองปีต่อมาใน 1779 การหารือฮูมเกี่ยวกับธรรมชาติศาสนาปรากฏ อีกครั้งคำตอบที่ได้รับการผสม ชื่นชมของฮูมคิดว่ามันเป็นงานเขียนเก่งในขณะที่ crit ศาสนา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ฮูมฮูมคือการเมืองของเราคือการค้าของเรา ฮูม ฮูม เป็นคือ ปรัชญา ศาสนาของเรา "

1 ชีวิต
เดวิดฮูมเกิดในครอบครัวที่ร่ำรวยปานกลางจาก 388 ไป great - britain counties . kgm สกอตแลนด์ ใกล้เอดินเบอระ พื้นหลังของเขาในทางการเมือง whiggish และ religiously calvinistic . เป็นเด็กเขานับถือเข้าร่วมคริสตจักรท้องถิ่นของสกอตแลนด์พระโดยลุงของเขาฮูมได้รับการศึกษาโดยแม่หม้ายของเขาจนกว่าเขาซ้ายมหาวิทยาลัยเอดินเบอระตอนอายุสิบเอ็ด จดหมายอธิบายว่า เป็นนักศึกษาหนุ่ม เขาเอาศาสนาอย่างจริงจัง และเชื่อฟังตามรายชื่อของแนวทางจริยธรรม ถ่ายจากหน้าที่ทั้งหมดของผู้ชายที่เป็นที่นิยม calvinistic ศรัทธา

ออกจากมหาวิทยาลัยเอดินบะระรอบอายุ 15 เพื่อติดตามการศึกษาของเขาสองต่อสองเขาสนับสนุนให้พิจารณาอาชีพในกฎหมาย แต่ความสนใจของเขากลับเปลี่ยนปรัชญา ในระหว่างปีเหล่านี้จากการศึกษาส่วนตัวเขาเริ่มเพิ่มคำถามเกี่ยวกับศาสนา ตามที่เขาเล่าในจดหมายต่อไปนี้ :

ไม่ใช่ นานมาแล้วที่ผมเขียนก็มีต้นฉบับหนังสือเก่าเขียนก่อนผมอายุยี่สิบ ซึ่งประกอบด้วยจะ หน้าหลังหน้า , ความคืบหน้าค่อยเป็นค่อยไปของความคิดของฉันบนหัว [ คือความเชื่อในศาสนา ] มันเริ่มเป็นกังวลกับการค้นหาหลังจากอาร์กิวเมนต์เพื่อยืนยันความเห็นเหมือนกัน สงสัยขโมยใน ฟุ่มเฟือย กลับจะเป็นอีกกระจาย กลับมาอีกครั้ง [ กิลเลียตของมินโตะ 10 มีนาคม 1751 ] .

ถึงแม้ว่าหนังสือต้นฉบับถูกทำลายหลายหน้าของบันทึกการศึกษาของเขารอดจากวัยยี่สิบต้น ๆ ของเขา .เหล่านี้แสดง preoccupation ด้วยหลักฐานสำหรับการดำรงอยู่ของพระเจ้า เช่นเดียวกับ ร็อบบี คีน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาอ่านหัวข้อเหล่านี้ในคลาสสิกกรีกและละติน และข้อความในปิแอร์เบลสงสัยประวัติศาสตร์และพจนานุกรมที่สำคัญ ในระหว่างปีเหล่านี้ของการศึกษาเอกชน ซึ่งอยู่ในประเทศฝรั่งเศส เขาเขียนของเขาสามเล่มตำราของธรรมชาติของมนุษย์ซึ่งถูกตีพิมพ์โดยไม่ระบุชื่อใน 2 งวดก่อนเขาสามสิบ ( 1739 , 740 ) ทุกอย่าง พิจารณาหัวข้อปรัชญาต่าง ๆ เช่น พื้นที่ เวลา ความสัมพันธ์ภายนอก วัตถุ อารมณ์ จะ ฟรี และมีคุณธรรม การเสนอต้นฉบับมักจะสงสัยและการประเมินผลของความคิดเหล่านี้หนังสือของหนังสือถูกพิจารณาทบทวนในประวัติศาสตร์ของงานของเรียนรู้ด้วยการเสียดสี แสดงความคิดเห็น แม้ว่านักวิชาการวันนี้ได้รับการยอมรับเป็นชิ้นเอกของปรัชญาฮูมผิดหวังกับน้อยที่สุดสนใจหนังสือของเขาเกิดและกล่าวว่า " มันตกลงมาตาย เกิด จาก กด กดโดยไม่ต้องเข้าถึงเช่นความแตกต่างแม้กระตุ้นบ่นเลยระหว่าง Zealots " ( ชีวิต )

ใน 1741 1075 ฮูมตีพิมพ์ของเขาสองเล่มและบทความ , การเมืองและศีลธรรม ซึ่งเขียนในสไตล์ที่เป็นที่นิยมและประสบความสำเร็จมากกว่าตำรา . ใน 1744-1745 เขาเป็นผู้สมัครสำหรับเก้าอี้ของปรัชญาที่มหาวิทยาลัยเอดินบะระที่เมืองเอดินเบิร์กสภาเป็นผู้รับผิดชอบการเลือกตั้งแทน และวิจารณ์คัดค้าน ฮูม โดยประณามของเขาต่อต้านศาสนางานเขียน . หัวหน้าในหมู่นักวิจารณ์คือบาทหลวงวิลเลี่ยม วิเชิร์ต ( D . 1752 ) , ผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยเอดินบะระ รายการของ อันตราย ที่ถูกกล่าวหาว่ารับข้อเสนอจาก ฮูมเป็นหนังสือหมุนเวียน ซึ่งสันนิษฐานว่าเขียนโดยวิเชิร์ตเองในหน้าของฝ่ายค้านที่แข็งแกร่ง , เอดินบะระ เมืองเอดินบะระสภาปรึกษารัฐมนตรี หวังที่จะชนะมากกว่าพระสงฆ์ฮูมประกอบด้วยจุดโดยจุดตอบหมุนเวียนรายการของข้อเสนอที่อันตราย ซึ่งถูกตีพิมพ์เป็นจดหมายจากสุภาพบุรุษเพื่อนในเอดินบะระ พระสงฆ์ไม่เอนเอียง , 12 ของ 15 รัฐมนตรีที่ลงคะแนนให้กับฮูมเขารีบถอนตัวจากการเลือกตั้งของเขา ใน 1745 ฮูมยอมรับคำเชิญจาก St Clair ทั่วไปที่จะเข้าร่วมเขาเป็นเลขานุการ เขาใส่เครื่องแบบของเจ้าหน้าที่ และมีทั่วไปในการเดินทางกับแคนาดา ( ซึ่งสิ้นสุดในการจู่โจมบนชายฝั่งของฝรั่งเศส ) และสถานทูตโพสต์ในศาลของเวียนนาและ Turin .

เพราะความสำเร็จของข้อเขียนของเขาฮูมเชื่อว่าการต้อนรับที่ดีของหนังสือของเขาเกิดจากรูปแบบของมากกว่าด้วยเนื้อหาของ เขาได้รับการตีพิมพ์ใน 1748 ของเขาสอบถามข้อมูลเกี่ยวกับความเข้าใจของมนุษย์ การแสดงที่เป็นที่นิยมมากขึ้นในส่วนของหนังสือของหนังสือ . สอบถามยังประกอบด้วย 2 ส่วน คือ ส่วนที่ไม่พบในหนังสือ " ปาฏิหาริย์ " และบทสนทนาเรื่องของความรอบคอบโดยเฉพาะ และของรัฐในอนาคต" แต่ละส่วนมีการโจมตีโดยตรงต่อความเชื่อทางศาสนา เขาได้รับการตีพิมพ์ของเขาใน 1751 สอบถามเกี่ยวกับหลักการของศีลธรรม ซึ่ง recasts ส่วนของ 3 เล่มของหนังสือในรูปแบบที่แตกต่างกันมาก งานสร้างระบบจริยธรรมของมนุษย์เมื่อยูทิลิตี้และความรู้สึกเพียงอย่างเดียว และไม่มีการอุทธรณ์ที่จะศักดิ์สิทธิ์คำสั่งทางศีลธรรมในตอนท้ายของศตวรรษที่ฮูมได้รับการยอมรับในฐานะผู้ก่อตั้งทฤษฎีจริยธรรมของสาธารณูปโภค , และทฤษฎีทางการเมืองประโยชน์เจเรมี่ เบนแธม ยอมรับว่าฮูมเป็นอิทธิพลโดยตรงต่อเขา ปีเดียวกัน ฮูมยังเผยแพร่วาทกรรมทางการเมืองของเขา , ที่ดึงสรรเสริญทันที และอิทธิพลทางเศรษฐกิจนักคิดเช่น อดัม สมิธ , William Godwin และโธมัส มัลธัส .

ใน 1751-1752 ฮูมแสวงหาปรัชญาเก้าอี้ที่มหาวิทยาลัยกลาสโกว์ และเป็นอีกครั้งที่ล้มเหลว ใน 1752 เขาจ้างงานใหม่เป็นบรรณารักษ์ของห้องสมุดของผู้สนับสนุนที่ให้เขามีทรัพยากรที่จะไล่ตามความสนใจของเขาในประวัติศาสตร์ ที่นั่น เขาเขียนมากของเขาที่ประสบความสำเร็จหกหมวดประวัติศาสตร์แห่งอังกฤษ ( ตีพิมพ์จาก 1754 ใน 1762 ) เล่มแรกคือพิจารณารับบางส่วนของการป้องกันของชาร์ลส์ผม และบางส่วน สำหรับสองส่วนซึ่งโจมตีศาสนาคริสต์ ในหนึ่งประโยค ฮูมบันทึกที่โปรเตสแตนต์ปฏิรูปแรกคลั่งหรือ " อักเสบกับสูงสุดความกระตือรือร้น " ในการต่อต้านการยึดครองของโรมันคาทอลิค ในประโยคที่สองเขาฉลากศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกเป็นไสยศาสตร์ที่ " เหมือนชนิดอื่น ๆทั้งหมดของไสยศาสตร์ . . . . . . .กระตุ้นให้ความกลัวไร้สาระของความสุขมนุษย์ “เสียงส่วนใหญ่โจมตีต่อต้านประวัติศาสตร์ ฮูมมาจากแดเนียลเมิ่กควินเขา 300 หน้าตัวอักษรในประวัติศาสตร์ คุณฮูม เมิ่กควินประณามเล่มแรกของฮูมงานเผยทั้งหมดถูกกล่าวหาว่า " หลวมและไม่นับถือหรือเชื่อในศาสนาใด sneers " ฮูมาต่อต้านศาสนาคริสต์ ในที่สุดการตอบสนองเชิงลบนี้ LED ฮูมลบสองขัดแย้งหัวข้อ succeeding รุ่นประวัติศาสตร์

ช่วงนี้ฮูมยังเขียนสองผลงานเป็นชิ้นเป็นอันมากที่สุดในศาสนา : บทสนทนาเกี่ยวกับศาสนา ธรรมชาติ และประวัติศาสตร์ธรรมชาติของศาสนา ประวัติศาสตร์ธรรมชาติที่ปรากฏใน 552 , แต่ , ตามคำแนะนำของเพื่อนๆ ที่ประสงค์ที่จะคัดท้ายฮูมห่างจากความขัดแย้งทางศาสนาบทสนทนายังคงเผยแพร่จนเป็น สามปีหลังจากการตายของเขา ประวัติศาสตร์ธรรมชาติกระตุ้นการทะเลาะวิวาทแม้กระทั่งก่อนที่จะถูกเผยแพร่ ใน 1756 ระดับเสียงของฮูมเป็นบทความที่ชื่อว่าห้า งานพิมพ์ และพร้อมสำหรับการกระจาย บทความรวม ( 1 ) " ประวัติศาสตร์ธรรมชาติของศาสนา ; " ( 2 ) " ตัณหา " ( 3 ) " โศกนาฏกรรม " ( 4 ) " ของการฆ่าตัวตาย