Origins of a Distinct African Cultu

Origins of a Distinct African Culture in the Louisiana Territory
The ethnic and cultural contours of the slave population during this period have been the subject of debate between two main scholars. Hall has argued that the large majority of Africans imported into Louisiana under French rule came from the Senegambia region of West Africa and were of the same ethnicity, the Bambara people. Hall also maintains that this geographical and ethno-cultural homogeneity was essential to the development of a distinct Creole culture that manifested itself in slave language, family structure, and religion. The creation of an “Afro-Creole culture,” according to Hall, helped to foster significant resistance to slavery. Although the slave population greatly increased and became more diverse under Spanish rule, its cultural foundations were established early.
Thomas Ingersoll has contested Hall’s interpretation, questioning the geographical and ethno-cultural homogeneity of the slave population. He has also challenged the degree to which this homogeneity influenced an emerging Creole culture, and the notion that this culture formed the wellsprings of widespread resistance. In short Ingersoll argues that being outnumbered by the Africans and Afro-Creoles forced more cooperation and upward mobility among the white settlers. Despite this scholarly debate, the fact that the African slave trade virtually ceased after 1731 undoubtedly contributed to the development of a creolized slave population and culture. Indeed, the relatively small slave population, which exhibited at least a measure of ethno-cultural homogeneity, and the generally unsettled condition of the colony may have given slaves in Louisiana from the 1730s on a greater ability to shape the contours of the slave regime than was the case in other North American colonies, where more diverse slave populations were confronted by more stable colonial establishments and more unified ruling elites.
Relations between colonists and enslaved people in Louisiana were regulated by the 1724 Code Noir. Slave owners were subject to penalties if they did not provide their enslaved workers with food and care for them in their old age; owners were also supposed to ensure that their slaves were baptized and married in the Roman Catholic faith. Owners could free slaves only with the permission of the colony’s Superior Council. Many of the code’s fifty-five articles placed restrictions on the slaves: among other things, they were prohibited from carrying weapons, owning property, marrying whites, or gathering with slaves belonging to other masters. Because the Code Noir spelled out strict consequences for owners who mistreated their slaves or fathered children by enslaved women, it was once believed to have made slavery less brutal in French Louisianathan in other colonies. However, historical scholarship has effectively refuted the notion that enslaved people received more humane treatment in French Louisiana than elsewhere.
Despite the harsh conditions slaves endured, an Afro-Creole cohort emerged by mid-century. These Creole slaves experienced a cultural life in which many African traditions survived, but their frame of reference was Louisiana and its mix of African, European, and American Indian influences. Whether or not this creolized slave culture provided the foundations for organized resistance, it nonetheless found expression in religious practices and beliefs, folktales, oral and food traditions, and family life. Moreover, while certain elements of the slaves’ culture were unique to the slave experience, other elements blended with those of an emerging white Creole population to create a complex culture that transcended race and is still evident today.
Daily Life
Slaves devoted most of their waking hours to labor. The primary cash crops during this period were tobacco and indigo, with cotton and sugar emerging only later. Many slaves worked on plantations, but the plantation system as a whole had not yet come to dominate Louisiana society; many slaves lived and worked on farms and smaller holdings, while others labored at a host of nonagricultural tasks.
Moreover, because of the overall importance of New Orleans to the colony, slavery there was more urban-centered than in other colonies. Historian Lawrence N. Powell has asserted that “Africans were the only segment of the surging population capable of pulling New Orleans and the Lower Mississippi Valley out of the mud.” Powell notes that they dug the drainage canals, laid out the streets, and moved massive amounts earth to raise the levees that protected the town. Many of the enslaved West Africans in New Orleans had been artisans or boatmen in their homelands. Because French tradesmen were in short supply, newly arrived West Africans were trained as coopers (barrel makers) and blacksmiths. As a result, they enjoyed a greater measure of economic autonomy than did slaves in the countryside. Their owners hired them out, and the enslaved workers sometimes were allowed to keep a portion of their wages. Even outside the city, however, some slaves were similarly hired out and allowed a degree of autonomy.
Despite the many difficulties the colony faced, by mid-century Louisiana was well on its way toward becoming a plantation society based on racial slavery. Slave status and conceptions of race were hardening, and a distinct slaveholding class was emerging. Although the development of New World slavery in Louisiana was not necessarily inevitable by the end of French rule, the foundations of an identifiable “slave society” had already been established. Even as the slave regime was solidifying, however, the enslaved managed to stake out spheres of autonomy within society.
Maroons
For most people living in bondage, however, the only way to control their own lives was to run away from their masters. Enslaved Indians and Africans found opportunities to slip away from their owners, temporarily or permanently, into the cypress swamps. These escapees were referred to as “maroons,” a term used throughout the Caribbean basin that was derived from the Spanish word cimarron, which could describe either wilderness country or livestock that had run away and gone wild. Runaway slaves could remain in marronage (communal living in the back country) almost indefinitely, subsisting on fish, shellfish, game, and the occasional poached livestock from neighboring farms. Sometimes they would slip under the cover of night into plantation slaves’ quarters for a meal. Some maroons obtained money by selling crafts to settlers in the hinterlands or cutting cypress logs and bringing them to sawmills.
In 1726 the attorney general of the colony warned of escaped Indian slaves banding together just outside of New Orleans. Because the runaways had taken their masters’ weapons and ammunition when they fled, the colonists feared the fugitives would soon attack. Indians who ran away from their French owners often brought enslaved Africans with them to Indian settlements. By 1728 the problem had reached the level that Governor Etienne de Périer had to declare a tax on owners whose slaves escaped, which was then offered as a bounty to anyone who could capture and return the escapees. Périer sent word to Indian settlements between New Orleans and Natchez that they would be rewarded if they returned runaway slaves—whether African or Indian—and villages that harbored refugees would be treated as enemies. The French believed that through this policy, they could divide the Indians and Africans, keeping both groups in check. If any enslaved Africans escaped from their masters, Indians would likely capture them, and the Africans would stop trying to escape when they knew that Indians would no longer assist them.
In fact, marronage continued to plague the Louisiana colony throughout the French period because slave owners frequently mistreated their African and Indian laborers. As Hall found in her study of colonial court records, “Recaptured runaways consistently explained that they left because they were overworked, underfed, threatened, assaulted, and maimed by their masters. Some of them demonstrated sophisticated knowledge of their rights under the Code Noir” and knew that their owners were blatantly disregarding the law. If a runaway slave was recaptured, though, the owner often ignored the punishment specified in the Code Noir: escapees were supposed to be branded on the chest with a fleur de lis symbol, and their ears would be cropped. Slave masters had little incentive to see that the punishment was carried out because it would permanently mark the person as a flight risk and lower his or her value as a slave. Court officials often dealt with repeat runaways or slaves who were dangerously violent by selling them to unsuspecting buyers outside of Louisiana.
Hall also notes that most of the violent acts reported in court documents were perpetrated by whites against blacks, although the reported crimes do not represent the full scope of the violence. Only masters who punished their slaves with extreme brutality were prosecuted in court; typically, injuring an enslaved person was only considered a criminal act if the party who inflicted the wound was damaging someone else’s “property.”
Throughout the period of French rule in Louisiana, the colony never produced the riches the crown had hoped it would. The mortality rate among European colonists, especially during the first decades, was so high that without the additional numbers of captive Indians and Africans who were pressed into labor, the Louisiana colony might not have developed beyond a few outposts along the Gulf of Mexico.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ต้นกำเนิดของวัฒนธรรมแอฟริกาแตกต่างกันในดินแดนรัฐลุยเซียนารูปทรงทางชาติพันธุ์ และวัฒนธรรมของประชากรทาสช่วงนี้มีเรื่องอภิปรายระหว่างนักวิชาการสองหลัก ฮอลล์ได้โต้เถียงว่า ใหญ่ของแอฟริกาเข้ารัฐลุยเซียนาภายใต้ปกครองของฝรั่งเศสมาจากภาค Senegambia ของแอฟริกาตะวันตก และถูกชนเดียวกัน คนเกษตร ห้องรักษาที่ นี้ homogeneity ethno วัฒนธรรม และภูมิศาสตร์เป็นสิ่งสำคัญที่การพัฒนาแหล่งวัฒนธรรมแตกต่างกันที่ประจักษ์เองในภาษาทาส โครงสร้างครอบครัว และศาสนา ช่วยสร้างการ "อัฟโฟรเฮติวัฒนธรรม ตามหอ เพื่อเสริมสร้างความต้านทานที่สำคัญไปเป็นทาส แม้ว่าประชากรทาสมากเพิ่มขึ้น และกลายเป็นมีความหลากหลายมากขึ้นภายใต้กฎสเปน รากฐานของวัฒนธรรมได้ก่อตั้งก่อน Thomas Ingersoll มีจีนแสตีความของฮอลล์ จิตต homogeneity ethno วัฒนธรรม และภูมิศาสตร์ประชากรทาส นอกจากนี้เขายังได้ท้าทายระดับที่ homogeneity นี้อิทธิพลวัฒนธรรมแหล่งการเกิดขึ้น และแนวคิดที่ว่า วัฒนธรรมนี้เกิดขึ้น wellsprings ต้านอย่างกว้างขวาง ในระยะสั้น Ingersoll จนว่า ถูกปล้นสะดมแอฟริกันและอัฟโฟร-Creoles บังคับความร่วมมือมากขึ้นและคล่องขึ้นในการตั้งถิ่นฐานสีขาว แม้ มีการอภิปรายนี้ scholarly ความจริงที่ว่าการค้าทาสแอฟริกาแทบหยุดลงหลัง 1731 ไม่ต้องสงสัย ส่วนการพัฒนาของทาส creolized ประชากรและวัฒนธรรม แน่นอน ประชากรทาสเล็ก ซึ่งจัดแสดงวัฒนธรรม ethno homogeneity วัดน้อย และเงื่อนไขของฝูงโดยทั่วไปยังอาจให้ทาสในหลุยเซียน่าจาก 1730s ที่ในความสามารถมากขึ้นเพื่อสร้างรูปร่างรูปทรงของระบอบทาสมากกว่าคนในอาณานิคมอเมริกาเหนืออื่น ๆ ที่หลากหลายมากขึ้นประชากรทาสได้เผชิญ โดยสถานประกอบการโคโลเนียลที่มีเสถียรภาพมากขึ้นและมากขึ้นรวมปกครองร่ำรวยความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลในรัฐลุยเซียนา enslaved และ colonists ถูกควบคุม โดยชาต์รหัส 1724 เจ้าของทาสถูกโทษถ้าพวกเขาไม่ได้ให้คนงานของ enslaved พร้อมอาหารและดูแลสำหรับพวกเขาในวัยของพวกเขา เจ้าของไม่ควรเพื่อให้แน่ใจว่า ทาสของพวกเขาได้รับบัพติศมา และแต่งงานในความเชื่อของโรมันคาทอลิก เจ้าของสามารถฟรีทาสเท่านั้นที่ มีสิทธิ์ของอาณานิคมห้องสภา บทความของรหัสห้าสิบห้ามากมายวางข้อจำกัดบนทาส: ต่าง ๆ พวกเขาถูกห้ามพกพาอาวุธ เป็นเจ้าของทรัพย์สิน แต่งขาว หรือรวบรวมกับทาสของต้นแบบอื่น ๆ เพราะ Noir รหัสสะกดออกผลอย่างเข้มงวดสำหรับเจ้าของที่ทำไปเป็นทาส หรือ fathered เด็กผู้หญิง enslaved มันไม่เชื่อว่าเมื่อได้ทำทาสโหดร้ายน้อยใน Louisianathan ฝรั่งเศสในอาณานิคมอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม ทุนการศึกษาประวัติศาสตร์ได้อย่างมีประสิทธิภาพโต้แย้งความคนว่า enslaved รับรักษามีมนุษยธรรมในรัฐลุยเซียนาฝรั่งเศสกว่าอื่น แม้มีทาสเงื่อนไขรุนแรงทน cohort อัฟโฟรเฮติที่เกิด โดยช่วงกลางศตวรรษ ทาสเหล่านี้แหล่งประสบการณ์วัฒนธรรมซึ่งประเพณีในแอฟริการอดชีวิต แต่กรอบอ้างอิงของพวกเขาถูกรัฐลุยเซียนา และมีผลต่อการผสม ของแอฟริกา ยุโรป อเมริกันอินเดียน ว่าวัฒนธรรมทาส creolized นี้ให้มูลนิธิต่อต้านจัด หรือไม่ก็กระนั้นพบนิพจน์ในการปฏิบัติทางศาสนา และความเชื่อ folktales ช่องปาก และอาหารประเพณี และครอบครัว นอกจากนี้ ขณะที่บางองค์ประกอบของวัฒนธรรมของทาสเฉพาะประสบการณ์ทาส องค์ประกอบอื่น ๆ ผสมกับประชากรขาวแหล่งที่เกิดการสร้างวัฒนธรรมซับซ้อนที่ transcended แข่ง และยังคงชัดวันนี้ชีวิตประจำวันทาสทุ่มเททั้งเวลาตื่นของพวกเขาเพื่อแรงงาน พืชเงินสดหลักช่วงนี้มียาสูบและอินดิโก้ ฝ้ายและน้ำตาลเกิดขึ้นในภายหลังเท่านั้น ทาสจำนวนมากทำงานในสวน ระบบไร่เป็นทั้งไม่ได้มาครองรัฐลุยเซียนาสังคม ทาสมากมายอาศัยอยู่ และทำงานในฟาร์มและถือครองขนาดเล็ก ในขณะที่คนอื่น ๆ labored ที่โฮสต์ของภารงาน นอกจากนี้ เพราะโดยรวมความสำคัญของนิวออร์ลีนส์เพื่อฝูง ทาสมีได้มากเมืองศูนย์กลางมากกว่าในอาณานิคมอื่น ๆ พาวเวลตอนเหนือลอว์เรนซ์นักประวัติศาสตร์อ้างสิทธิว่า "แอฟริกันได้ส่วนเดียวของประชากร surging สามารถดึงนิวออร์ลีนส์และวัลมิสซิสซิปปีล่างจากโคลน" พาวเวลบันทึกที่ พวกเขาขุดคลองระบายน้ำ แอร์ถนน และย้ายโลกมายมหาศาลยก levees ที่ป้องกันเมือง หลายในแอฟริกาตะวันตก enslaved ในนิวออร์ลีนส์ได้ช่างฝีมือหรือ boatmen ใน homelands ของพวกเขา เพราะ tradesmen ฝรั่งเศสได้ในระยะสั้นอุปทาน แอฟริกาตะวันตกที่เพิ่งมาถึงมีการฝึกอบรม coopers (บาร์เรลผลิต) และแบล็คสมิธบี ผล พวกเขาชอบการมากกว่าวัดอิสระทางเศรษฐกิจกว่าทาสในชนบทไม่ได้ เจ้าจ้างออก และผู้ปฏิบัติงาน enslaved บางครั้งได้รับอนุญาตให้เก็บส่วนของค่าจ้างของพวกเขา แม้อยู่นอกเมือง อย่างไรก็ตาม ทาสบางส่วนคล้ายจ้างออก และได้ปริญญาของอิสระแม้ มีปัญหามากมายที่ต้องเผชิญกับฝูง โดยรัฐลุยเซียนาศตวรรษกลางได้ดีในทางไปกลายเป็น สังคมสวนตามเชื้อชาติทาส สถานะทาสและ conceptions ของการแข่งขันได้แข็ง และคลา slaveholding ทั้งหมดเกิดขึ้น แม้ว่าการพัฒนาโลกใหม่ทาสในรัฐลุยเซียนาไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยง โดยฝรั่งเศส ปกครอง ของตัวบุคคล "สังคมทาส" ได้ถูกก่อตั้งขึ้น แม้เป็นระบอบทาสที่แข็งตัว อย่างไรก็ตาม ที่ enslaved จัดการแทงออกทรงกลมของอิสระในสังคม Maroonsสำหรับคนส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในชาย อย่างไรก็ตาม วิธีเดียวที่จะควบคุมชีวิตของตนเองนั้นทำจากต้นแบบของพวกเขา อินเดียและแอฟริกา enslaved พบโอกาสในการจัดส่งจากเจ้า ชั่วคราว หรือ ถาวร เป็นหนองไซเปรส Escapees เหล่านี้ถูกเรียกว่า "maroons เป็นคำที่ใช้ทั่วทั้งลุ่มน้ำแคริบเบียนที่รับมาจากสเปนที่คำ cimarron ซึ่งสามารถอธิบายประเทศถิ่นทุรกันดารหรือปศุสัตว์ ที่มีหนีไปป่า ทาสผู้หลบหนีสามารถอยู่ใน marronage (ชุมชนอาศัยอยู่ในชนบท) เกือบไม่มีกำหนด subsisting ในปลา หอย เกม และปศุสัตว์เสฉวนเป็นครั้งคราวจากฟาร์มใกล้เคียง บางครั้งพวกเขาจะจัดส่ง under the cover of คืนเป็นไตรมาสของทาสสวนอาหาร บาง maroons ได้รับเงิน โดยการขายงานฝีมือให้ตั้งถิ่นฐานในชื่น หรือตัดล็อกไซเปรส และนำพวกเขามีโปรโมชั่นใน 1726 อัยการของฝูงเตือนหนีทาสอินเดียแถบกันห่างจากนิวออร์ลีนส์ เพราะ runaways ที่ได้นำอาวุธและกระสุนจริงของต้นแบบของพวกเขาเมื่อพวกเขาหนี colonists ที่กลัว fugitives จะโจมตีทันที อินเดียที่วิ่งจากเจ้าฝรั่งเศสมักจะนำ enslaved แอฟริกาด้วยการชำระเงินของอินเดีย โดย 1728 ปัญหาได้จนถึงระดับที่ผู้ว่าราชการ Etienne de Périer ได้ประกาศภาษีบนเจ้าของทาสที่หนี ที่แนะนำแล้วเป็นความโปรดปรานให้ใครก็สามารถจับภาพ และส่งกลับที่ escapees Périer ส่งคำไปอินเดียจับคู่ระหว่างนิวออร์ลีนส์และ Natchez ที่พวกเขาจะรับรางวัลถ้าเขาเหล่านั้นกลับวิ่งหนีทาส — แอฟริกา หรืออินเดีย — และหมู่บ้านที่ harbored ผู้ลี้ภัยจะถือว่าเป็นศัตรู ฝรั่งเศสเชื่อว่า ผ่านนโยบายนี้ พวกเขาสามารถแบ่งอินเดียและแอฟริกา รักษาทั้งสองกลุ่มในการตรวจสอบ ถ้าใด ๆ enslaved หลบหนีออกจากต้นแบบของพวกเขาแอฟริกัน อินเดียมีแนวโน้มจะจับพวกเขา และแอฟริกาที่จะหยุดการพยายามหลบหนีเมื่อพวกเขารู้ว่า อินเดียจะไม่ช่วยพวกเขาในความเป็นจริง marronage ต่อการเกิดภัยพิบัติอาณานิคมรัฐลุยเซียนาตลอดระยะฝรั่งเศสเนื่องจากเจ้าของทาสของแอฟริกาและอินเดียแรงของการบุกเบิกที่ทำบ่อย เป็นฮอลล์ที่พบในการศึกษาของคอร์ทโคโลเนียล "Recaptured runaways อย่างสม่ำเสมออธิบายที่ เหลือ เพราะพวกเขาถูก overworked, underfed คุกคาม ทำร้าย และ maimed โดยต้นแบบของพวกเขา บางส่วนของพวกเขาแสดงให้เห็นว่ารู้ทันชาต์รหัสสิทธิของพวกเขา" และรู้ว่า เจ้า blatantly ได้โดยกฎหมาย ถ้าเป็นลูกทาสแพร่กระจาย แม้ว่า เจ้ามักจะละเว้นโทษที่ระบุไว้ในชาต์รหัส: escapees ควรจะมีตราบนหน้าอกกับเฟลอเดอ lis สัญลักษณ์ และหูของพวกเขาจะถูกครอบตัด ทาสแบบจูงใจน้อยเห็นว่า โทษที่ดำเนินการเนื่องจากมันจะทำเครื่องหมายบุคคลเสี่ยงต่อการบินอย่างถาวร และลดค่าของเขา หรือเธอเป็นทาสได้ เจ้าหน้าที่ศาลมักจะแจกซ้ำ runaways หรือทาสที่เลิฟรุนแรง โดยขายให้ผู้ซื้อ unsuspecting นอกรัฐลุยเซียนาฮอลล์ยังบันทึกที่ สุดของการกระทำรุนแรงที่รายงานในเอกสารศาลมีชินวัตร โดยขาวกับดำ แม้ว่าอาชญากรรมรายงานแสดงขอบเขตทั้งหมดของความรุนแรง ต้นที่ลงโทษทาสของพวกเขา ด้วยความโหดร้ายทารุณมากถูกดำเนินคดีในศาล ปกติ บาดเจ็บเป็นคน enslaved เท่านั้นถือเป็นอาชญากรรมถ้าพรรคที่เกิดบาดแผลถูกทำลายของผู้อื่น "แห่งการ"ตลอดระยะเวลาปกครองฝรั่งเศสในหลุยเซียน่า ฝูงผลิตริชเชสมงกุฎก็หวังว่า มันจะไม่ อัตราการตายระหว่าง colonists ยุโรป โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงทศวรรษแรก สูงว่า ไม่ มีตัวเลขเพิ่มเติมภายในกิจการและอินเดียและแอฟริกาที่ถูกกดลงแรง อาณานิคมรัฐลุยเซียนาอาจไม่ได้พัฒนาเกินกี่ outposts ริมอ่าวเม็กซิโก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต้นกำเนิดของวัฒนธรรมแอฟริกันที่แตกต่างในลุยเซียนารูปทรงเชื้อชาติและวัฒนธรรมของประชากรทาสในช่วงเวลานี้ได้รับเรื่องของการอภิปรายระหว่างสองนักวิชาการหลัก ฮอลล์เป็นที่ถกเถียงกันว่าส่วนใหญ่ของแอฟริกันนำเข้ามาในหลุยเซียภายใต้การปกครองของฝรั่งเศสมาจากภูมิภาค Senegambia ของแอฟริกาตะวันตกและมีเชื้อชาติเดียวกันคน Bambara ฮอลล์นอกจากนี้ยังยืนยันว่าเป็นเนื้อเดียวกันทางภูมิศาสตร์และ ethno วัฒนธรรมนี้มีความสำคัญต่อการพัฒนาของวัฒนธรรมที่แตกต่างกันครีโอลที่ประจักษ์เองในภาษาทาสโครงสร้างของครอบครัวและศาสนา การสร้างของ "วัฒนธรรมแอฟโฟรครีโอล" ตามฮอลล์ช่วยส่งเสริมให้เกิดการต้านทานการที่สำคัญในการเป็นทาส แม้ว่าประชากรทาสเพิ่มขึ้นอย่างมากและกลายเป็นความหลากหลายมากขึ้นภายใต้การปกครองของสเปนรากฐานทางวัฒนธรรมของตนได้ก่อตั้งขึ้นในช่วงต้น.
โทมัสเกอร์ได้เข้าร่วมประกวดการตีความของฮอลล์ตั้งคำถามตัวกันทางภูมิศาสตร์และวัฒนธรรมชาติพันธุ์ของประชากรทาส นอกจากนี้เขายังได้ท้าทายระดับที่เป็นเนื้อเดียวกันนี้ได้รับอิทธิพลวัฒนธรรมที่เกิดขึ้นใหม่ครีโอลและความคิดที่ว่าวัฒนธรรมนี้เกิดขึ้น Wellsprings ของความต้านทานอย่างกว้างขวาง ในระยะสั้น Ingersoll ระบุว่าเป็นจำนวนน้อยกว่าแอฟริกันและแอฟริกาครีโอลบังคับให้ความร่วมมือมากขึ้นและการเคลื่อนไหวขึ้นในหมู่ผู้ที่เข้ามาตั้งถิ่นฐานสีขาว แม้จะมีการอภิปรายทางวิชาการนี้ความจริงที่ว่าการค้าทาสแอฟริกันแทบหยุดหลังจากที่ 1731 ไม่ต้องสงสัยมีส่วนร่วมในการพัฒนาของประชากรทาส creolized และวัฒนธรรม อันที่จริงประชากรทาสที่ค่อนข้างเล็กซึ่งจัดแสดงอย่างน้อยตัวชี้วัดของความเป็นเนื้อเดียวกัน ethno วัฒนธรรมและสภาพที่ยังไม่เรียบร้อยโดยทั่วไปของอาณานิคมอาจจะได้รับทาสในรัฐหลุยเซียนาจากยุค 1730 ในความสามารถมากขึ้นในการสร้างรูปร่างรูปทรงของระบอบการปกครองทาสกว่า กรณีที่เกิดขึ้นในอาณานิคมอื่น ๆ ในอเมริกาเหนือที่ประชากรทาสความหลากหลายมากขึ้นกำลังเผชิญหน้าโดยสถานประกอบการที่มีเสถียรภาพมากขึ้นในยุคอาณานิคมและชนชั้นปกครองแบบครบวงจรมากขึ้น.
ความสัมพันธ์ระหว่างอาณานิคมและกดขี่คนในรัฐหลุยเซียนาถูกควบคุมโดยรหัส 1724 Noir เจ้าของทาสเป็นเรื่องการลงโทษถ้าพวกเขาไม่ได้ให้คนงานเป็นทาสของพวกเขาด้วยอาหารและดูแลพวกเขาอยู่ในวัยชราของพวกเขา เจ้าของควรนอกจากนี้ยังเพื่อให้แน่ใจว่าพวกทาสรับบัพติศและแต่งงานกันในความเชื่อของนิกายโรมันคาทอลิก เจ้าของอาจทาสเท่านั้นที่มีสิทธิ์ของอาณานิคมของสุพีเรียสภา หลายรหัสของห้าสิบห้าบทความวางข้อ จำกัด ในการเป็นทาส: เหนือสิ่งอื่นใดที่พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตจากอาวุธที่ถือเป็นเจ้าของทรัพย์สินแต่งงานกับคนผิวขาวหรือรวบรวมกับทาสที่เป็นปริญญาโทอื่น ๆ เพราะ Noir รหัสสะกดออกมาผลกระทบที่เข้มงวดสำหรับเจ้าของที่ทำร้ายทาสหรือบุตรหลานของพวกเขาโดยพระสันตะปาปากดขี่ผู้หญิงก็เชื่อครั้งเดียวที่จะมีการทำทาสโหดร้ายน้อยกว่าในฝรั่งเศส Louisianathan ในอาณานิคมอื่น ๆ อย่างไรก็ตามทุนการศึกษาประวัติศาสตร์ได้อย่างมีประสิทธิภาพข้องแวะความคิดที่ว่าเป็นทาสคนได้รับการรักษาอย่างมีมนุษยธรรมมากขึ้นในฝรั่งเศสหลุยเซียกว่าที่อื่น ๆ .
แม้จะมีเงื่อนไขที่รุนแรงทาสทนการศึกษาแอฟริกาครีโอลโผล่ออกมาในช่วงกลางศตวรรษที่ เหล่าทาสครีโอลประสบความสำเร็จในชีวิตทางวัฒนธรรมประเพณีที่แอฟริกันหลายคนรอด แต่กรอบของการอ้างอิงของพวกเขาเป็นรัฐหลุยเซียนาและผสมผสานของแอฟริกายุโรปและมีอิทธิพลต่อชาวอเมริกันอินเดียน หรือไม่นี้วัฒนธรรมทาส creolized ให้รากฐานสำหรับความต้านทานต่อการจัดระเบียบก็ยังคงพบการแสดงออกในการปฏิบัติทางศาสนาและความเชื่อนิทานพื้นบ้านในช่องปากและประเพณีอาหารและชีวิตครอบครัว นอกจากนี้ในขณะที่องค์ประกอบบางอย่างของวัฒนธรรมทาส 'เป็นเอกลักษณ์ประสบการณ์ทาสองค์ประกอบอื่น ๆ ผสมกับบรรดาของที่เกิดขึ้นใหม่ประชากรครีโอลสีขาวเพื่อสร้างวัฒนธรรมที่ซับซ้อนที่เข้าข่ายการแข่งขันและยังคงเป็นที่เห็นได้ชัดในวันนี้. ชีวิตประจำวันทาสอุทิศส่วนใหญ่ตื่นของพวกเขาชั่วโมงในการใช้แรงงาน พืชเงินสดหลักในช่วงเวลานี้เป็นยาสูบและครามด้วยผ้าฝ้ายและน้ำตาลที่เกิดขึ้นใหม่ภายหลัง ทาสหลายคนทำงานในสวน แต่ระบบการเพาะปลูกโดยรวมยังไม่ได้มาครองสังคมหลุยเซีย; ทาสจำนวนมากอาศัยและทำงานอยู่ในฟาร์มและการถือครองที่มีขนาดเล็กขณะที่คนอื่นทำงานที่เป็นเจ้าภาพของงาน nonagricultural ได้. นอกจากนี้เนื่องจากมีความสำคัญโดยรวมของนิวออร์อาณานิคมทาสมีมากขึ้นในเมืองที่เป็นศูนย์กลางกว่าในอาณานิคมอื่น ๆ ประวัติศาสตร์เอ็นพาวเวลอเรนซ์ได้ถูกกล่าวหาว่า "แอฟริกันเป็นส่วนเดียวของประชากรเพิ่มขึ้นความสามารถในการดึง New Orleans และล่างหุบเขาแม่น้ำมิสซิสซิปปีจากโคลน." พาวเวลตั้งข้อสังเกตว่าพวกเขาขุดคลองระบายน้ำออกมาวางตามถนนและย้าย จำนวนมหาศาลที่จะยกแผ่นดินเขื่อนที่ได้รับการป้องกันเมือง หลายคนแอฟริกันตะวันตกเป็นทาสในนิวออร์ได้รับการเล่าขานหรือช่างฝีมือในบ้านเกิดของพวกเขา เพราะพ่อค้าฝรั่งเศสอยู่ในการจัดหาสั้นที่เพิ่งมาถึงเวสต์แอฟริกันได้รับการฝึกฝนเป็น Coopers (ผู้ผลิตบาร์เรล) และหลงเหลือ เป็นผลให้พวกเขามีความสุขมากขึ้นตัวชี้วัดทางเศรษฐกิจของตนเองกว่าทาสในชนบท ได้รับการว่าจ้างเจ้าของของพวกเขาพวกเขาออกและแรงงานทาสบางครั้งได้รับอนุญาตให้เก็บไว้เป็นส่วนหนึ่งของค่าจ้างของพวกเขา แม้นอกเมือง แต่ทาสบางคนได้รับการว่าจ้างในทำนองเดียวกันออกมาและได้รับอนุญาตให้มีระดับของความเป็นอิสระ. แม้จะมีความยากลำบากมากที่ต้องเผชิญกับอาณานิคมโดยช่วงกลางศตวรรษที่หลุยเซียเป็นอย่างดีในทางของมันกลายเป็นสังคมที่มีต่อการเพาะปลูกอยู่บนพื้นฐานของความเป็นทาสทางเชื้อชาติ สถานะทาสและแนวความคิดของการแข่งขันได้รับการชุบแข็งและระดับที่แตกต่างกันได้ทาสที่เกิดขึ้นใหม่ แม้ว่าการพัฒนาของการเป็นทาสโลกใหม่ในรัฐหลุยเซียนาเป็นไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงไม่ได้ในตอนท้ายของการปกครองของฝรั่งเศสที่มูลนิธิสามารถระบุตัวตนของ "สังคมทาส" ที่ได้รับการจัดตั้งขึ้นแล้ว แม้ในขณะที่ระบอบการปกครองทาสได้รับการแข็งตัว แต่การจัดการที่จะกดขี่หุ้นออกทรงกลมของตนเองในสังคม. Maroons สำหรับคนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ในทาส แต่วิธีเดียวที่จะควบคุมชีวิตของตัวเองก็จะหนีออกจากต้นแบบของพวกเขา อินเดียทาสแอฟริกันและพบว่าโอกาสที่จะหลบลี้หนีหายจากเจ้าของของพวกเขาเป็นการชั่วคราวหรือถาวรลงไปในหนองน้ำไซปรัส escapees เหล่านี้ถูกเรียกว่า "Maroons" คำที่ใช้ตลอดลุ่มน้ำทะเลแคริบเบียนที่มาจากคำภาษาสเปน Cimarron ซึ่งสามารถอธิบายได้ทั้งประเทศที่รกร้างว่างเปล่าหรือปศุสัตว์ที่ได้วิ่งหนีและไปป่า ทาสที่หนีจะยังคงอยู่ใน marronage (ชีวิตชุมชนในประเทศหลัง) เกือบไปเรื่อย ๆ ปปลาหอย, เกม, และปศุสัตว์ตุ๋นเป็นครั้งคราวจากฟาร์มที่อยู่ใกล้เคียง บางครั้งพวกเขาจะลื่นภายใต้ฝาครอบของคืนลงในไตรมาสทาสสวน 'สำหรับการทานอาหาร Maroons บางคนที่ได้รับเงินจากการขายงานฝีมือที่จะเข้ามาตั้งถิ่นฐานในชนบทหรือตัดบันทึกไซปรัสและนำพวกเขาไปโรงเลื่อย. ใน 1726 อัยการสูงสุดของอาณานิคมเตือนของทาสที่หนีอินเดียรวมตัวเข้าด้วยกันอยู่ด้านนอกของนิวออร์ เพราะจรจัดได้ยึดอาวุธต้นแบบของพวกเขา 'และกระสุนเมื่อพวกเขาหนีไปอาณานิคมกลัวหลบหนีเร็ว ๆ นี้จะมีการโจมตี ชาวอินเดียที่หนีออกจากเจ้าของภาษาฝรั่งเศสมักจะนำมาเป็นทาสแอฟริกันกับพวกเขาเพื่อการตั้งถิ่นฐานของอินเดีย โดย 1728 ปัญหาที่เกิดขึ้นได้ถึงระดับที่ผู้ว่าราชการ Etienne de Perier มีการประกาศภาษีที่เกี่ยวกับเจ้าของที่มีทาสหนีซึ่งได้รับการเสนอให้เป็นเงินรางวัลให้แก่ผู้ที่สามารถจับภาพและกลับ escapees ที่ Perier ส่งคำเพื่อการชำระหนี้ระหว่างอินเดียและนิวออร์ชีซ์ว่าพวกเขาจะได้รับการตอบแทนกลับมาถ้าพวกเขาไม่ว่าจะเป็นทาสที่หนีแอฟริกันหรืออินเดียและหมู่บ้านที่เก็บงำผู้ลี้ภัยจะได้รับการปฏิบัติที่เป็นศัตรู ฝรั่งเศสเชื่อว่าผ่านนโยบายนี้พวกเขาจะแบ่งอินเดียและแอฟริกันที่ทำให้ทั้งสองกลุ่มในการตรวจสอบ ถ้าแอฟริกันกดขี่ใด ๆ ที่หนีออกมาจากเจ้านายของอินเดียมีแนวโน้มว่าจะจับพวกเขาและแอฟริกันจะหยุดความพยายามที่จะหลบหนีเมื่อพวกเขารู้ว่าอินเดียจะไม่ช่วยให้พวกเขา. ในความเป็นจริง marronage ยังคงทำให้เกิดภัยพิบัติอาณานิคมของหลุยเซียตลอดระยะเวลาที่ฝรั่งเศสเพราะทาส เจ้าของมักจะทำร้ายคนงานแอฟริกันและอินเดียของพวกเขา ขณะที่ฮอลล์ที่พบในการศึกษาของบันทึกของศาลอาณานิคมของเธอ "ตะครุบจรจัดอธิบายอย่างสม่ำเสมอว่าพวกเขาออกเพราะพวกเขาทำงานหนักเกินไปอาณาขู่ทำร้ายและพิการโดยโทของพวกเขา บางส่วนของพวกเขาแสดงให้เห็นถึงความรู้ที่มีความซับซ้อนของสิทธิของตนภายใต้รหัสนัวร์ "และรู้ว่าเจ้าของของพวกเขาถูกโจ๋งครึ่มไม่คำนึงถึงกฎหมาย ถ้าเป็นทาสหนีถูกตะครุบ แต่เจ้าของมักจะละเลยการลงโทษที่ระบุไว้ใน Noir รหัส: escapees ควรจะถูกตราหน้าบนหน้าอกที่มีสัญลักษณ์เฟลอร์เดอเงียบและหูของพวกเขาจะถูกตัด โททาสมีแรงจูงใจน้อยที่จะเห็นว่าการลงโทษได้ดำเนินการเพราะมันจะทำเครื่องหมายอย่างถาวรคนที่มีความเสี่ยงการบินและลดค่าของเขาหรือเธอเป็นทาส เจ้าหน้าที่ศาลจัดการมักจะมีคนจรจัดซ้ำหรือทาสที่เป็นความรุนแรงอันตรายโดยขายให้กับผู้ซื้อที่ไว้วางใจด้านนอกของหลุยเซีย. ฮอลล์ยังตั้งข้อสังเกตว่าส่วนใหญ่ของการกระทำที่รุนแรงรายงานในเอกสารที่ศาลถูกปั่นหัวโดยคนผิวขาวกับคนผิวดำแม้ว่ารายงานคดีไม่ได้เป็นตัวแทน ขอบเขตของความรุนแรง ปริญญาโทเพียงคนเดียวที่ถูกลงโทษทาสของพวกเขาด้วยความโหดร้ายรุนแรงถูกดำเนินคดีในศาล; มักจะทำร้ายคนที่เป็นทาสได้รับการพิจารณาเพียงกระทำผิดทางอาญาถ้าฝ่ายที่แผลแผลที่ถูกทำลายคนอื่น "ทรัพย์สิน." ตลอดระยะเวลาของการปกครองของฝรั่งเศสในรัฐหลุยเซียนาของอาณานิคมไม่เคยร่ำรวยมงกุฎหวังว่ามันจะ อัตราการตายในหมู่ชาวอาณานิคมยุโรปโดยเฉพาะในช่วงทศวรรษแรกเป็นสูงว่าไม่มีตัวเลขที่เพิ่มขึ้นของอินเดียเป็นเชลยและแอฟริกันที่ถูกกดลงแรงงานอาณานิคมของหลุยเซียอาจจะไม่ได้มีการพัฒนาเกินจักรภพไม่กี่ไปตามอ่าวเม็กซิโก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต้นกำเนิดของวัฒนธรรมที่แตกต่างในแอฟริกาดินแดนหลุยเซียน่า
รูปทรงชาติพันธุ์และวัฒนธรรมของประชากรทาสในช่วงเวลานี้ได้รับเรื่องของการอภิปรายระหว่างสองนักวิชาการหลัก ฮอลล์ได้ถกเถียงกันอยู่ว่าส่วนใหญ่ของแอฟริกันนำเข้าสู่รัฐลุยเซียนาภายใต้การปกครองฝรั่งเศสมาจาก senegambia ภูมิภาคแอฟริกาตะวันตกและเป็นชนชาติเดียวกัน แบมบาร่าคนห้องโถงยังยืนยันว่าเรื่องนี้ทางภูมิศาสตร์และ ethno กลมกลืนทางวัฒนธรรมเป็นสำคัญเพื่อการพัฒนาที่แตกต่าง วัฒนธรรมที่ประจักษ์เองในภาษาครีโอลทาส โครงสร้างครอบครัว และศาสนา การสร้าง " วัฒนธรรมแอฟริกาภาษาครีโอล " ตามฮอลล์ ช่วยเสริมสร้างความต่อต้านระบบทาสแม้ว่าประชากรทาสเพิ่มขึ้นอย่างมากและกลายเป็นหลากหลายมากขึ้นภายใต้การปกครองของสเปน , รากฐานทางวัฒนธรรมขึ้นก่อน
โทมัส Ingersoll ได้โต้แย้งการตีความ ฮอลล์ , ถามทางภูมิศาสตร์และ ethno กลมกลืนทางวัฒนธรรมของประชากรทาส เขายังท้าทายระดับที่มีอิทธิพลต่อวิธีการนี้เกิดขึ้นใหม่ภาษาครีโอลวัฒนธรรมและความคิดที่ว่า วัฒนธรรมนี้เกิดขึ้นอย่างกว้างขวาง wellsprings ของความต้านทาน สั้นใน Ingersoll แย้งว่า เป็น outnumbered โดยแอฟริกันแอฟริกาภาษาครีโอลและบังคับให้ความร่วมมือมากขึ้นและคล่องตัวขึ้นในหมู่คนขาวที่เข้ามาตั้งถิ่นฐาน . แม้จะมีการอภิปรายทางวิชาการนี้ความจริงที่ว่า การค้าทาสแอฟริกันแทบหยุดหลังจาก 1731 ไม่ต้องสงสัยมีส่วนร่วมในการพัฒนา creolized ทาสประชากรและวัฒนธรรม แน่นอน ทาสที่ค่อนข้างเล็ก ซึ่งมีอย่างน้อยวัดค่า ethno ทางวัฒนธรรมและสภาพโดยทั่วไปของกลุ่มไม่อาจให้ทาสในหลุยเซียน่าจาก 1710 ในความสามารถมากขึ้นในรูปร่างรูปทรงของระบอบทาสกว่าเป็นกรณีในอาณานิคมอเมริกาเหนือ อื่น ๆ , ที่มีประชากรหลากหลายมากขึ้นทาสเผชิญหน้าโดยก่อตั้งอาณานิคมมีเสถียรภาพมากขึ้นและมากขึ้นสำหรับชนชั้นปกครอง .
ความสัมพันธ์ระหว่างอาณานิคมและกดขี่ประชาชนในหลุยเซียน่าถูกควบคุมโดย 1 รหัส นัวร์ . เจ้าของทาสเป็นเรื่องการลงโทษถ้าพวกเขาไม่ได้ช่วยให้พวกเขากดขี่แรงงานกับอาหารและการดูแลสำหรับพวกเขาในอายุของเขา เจ้าของยังต้องให้แน่ใจว่า พวกทาสรับบัพติศมาและแต่งงานในความเชื่อของนิกายโรมันคาทอลิกเจ้าของทาสได้ฟรีเพียง แต่ได้รับอนุญาตจากสภาที่เหนือกว่าของอาณานิคม จำนวนมากของรหัสบทความวิจัยไว้ข้อ จำกัด ในการเป็นทาส : ในหมู่สิ่งอื่น ๆ พวกเขาถูกห้ามจากการแบกอาวุธ เจ้าของทรัพย์สิน ที่แต่งงานกับคนผิวขาว หรือรวมตัวกับทาสของผู้เชี่ยวชาญอื่น ๆเพราะรหัสนัวร์สะกดออกตามมาอย่างเข้มงวดสำหรับเจ้าของผู้ที่ทารุณทาส หรือเป็นพ่อเด็ก โดยกดขี่ผู้หญิง มันเคยเชื่อว่าจะต้องทำให้เป็นทาสที่โหดร้ายน้อยกว่าใน louisianathan ฝรั่งเศสในอาณานิคมอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม การศึกษาประวัติศาสตร์มีฐานความคิดที่กดขี่ประชาชน ได้อย่างมีประสิทธิภาพ ได้รับการรักษาในรัฐหลุยเซียนาฝรั่งเศสที่มีมนุษยธรรมมากขึ้นกว่าที่อื่น ๆ
แม้สภาวะรุนแรงทาสทน , เพื่อนร่วมงานภาษาครีโอลแอฟริกาชุมนุมโดยกลางศตวรรษที่ ทาสภาษาครีโอลเหล่านี้มีประสบการณ์ชีวิตทางวัฒนธรรมที่หลายประเพณีแอฟริการอดชีวิต แต่กรอบของการอ้างอิงคือหลุยเซียน่าและผสมของแอฟริกา , ยุโรป , และอิทธิพลของชาวอเมริกันอินเดียน หรือไม่นี้ creolized ทาสวัฒนธรรมให้รากฐานสำหรับองค์กรต่อต้านมันกระนั้นพบการแสดงออกในทางศาสนาและความเชื่อ , นิทานพื้นบ้าน , ช่องปากและอาหาร ประเพณี และชีวิตครอบครัว นอกจากนี้ ในขณะที่องค์ประกอบบางอย่างของวัฒนธรรมทาส ' เฉพาะประสบการณ์ทาส องค์ประกอบอื่น ๆ ผสมกับพวกเกิดใหม่สีขาวครีโอลประชากร เพื่อสร้างวัฒนธรรมที่ซับซ้อนและส่งผลต่อการแข่งขันและยังเห็นวันนี้

ชีวิตทุกวันทาสอุทิศส่วนใหญ่ของเวลาตื่นของแรงงาน หลักพืชเศรษฐกิจในช่วงเวลานี้คือ ใบยาสูบ และคราม ฝ้ายและน้ำตาลใหม่เท่านั้นนะ ทาสหลายคนทำงานในไร่ แต่เกษตรกร ทั้งยังไม่มาครองลุยเซียนาสังคมทาสมากมาย ใช้ชีวิตและทำงานในฟาร์ม และหุ้นขนาดเล็ก ขณะที่คนอื่นคล่องที่โฮสต์ของงาน nonagricultural .
นอกจากนี้ เพราะความสำคัญโดยรวมของ นิว ออร์ลีนส์ ถึงอาณานิคม ทาสมีเมืองที่เป็นศูนย์กลางมากขึ้นกว่าในอาณานิคมอื่น ๆ นักประวัติศาสตร์ ลอว์เรนซ์ ที่ได้กล่าวหาว่า " แอฟริกันเป็นส่วนเฉพาะของประชากรรวมทั้งสามารถดึงที่นิว ออร์ลีนส์ และมิสซิสซิปปี้ล่างหุบเขาจากโคลน " พาวเวลล์บันทึกย่อที่พวกเขาขุดคลองระบายน้ำ , วางถนนและย้ายไปมหาศาลแผ่นดินยกเขื่อนที่ป้องกันเมือง หลายของทาสชาวแอฟริกันตะวันตก นิว ออร์ลีนส์มีช่างฝีมือหรือชาวเรือในบ้านเกิดของพวกเขา เพราะช่างฝรั่งเศสอยู่ในการจัดหาสั้น เพิ่งมาถึงเวสต์แอฟริกันถูกฝึกมาให้เป็นคูเปอร์ ( ผู้สร้างบาร์เรล ) และช่างตีดาบ . ผล