The field of strategic human resour

The field of strategic human resource management (SHRM) has been criticized for lacking a solid theoretical foundation. This article documents that, contrary to this criticism, the SHRM literature draws on three dominant modes of theorizing: universalistic, contingency, and configurational perspectives. Seven key strategic human resource practices are identified and used to develop theoretical arguments consistent with each perspective. The results demonstrate that each perspective can be used to structure theoretical arguments that explain significant levels of variation in financial performance.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ด้านการบริหารทรัพยากรบุคคลเชิงกลยุทธ์ (SHRM) ได้ถูกวิจารณ์สำหรับการขาดรากฐานทางทฤษฎี บทความนี้เอกสารที่ ตรงกันข้ามกับการวิจารณ์นี้ วรรณคดี SHRM วาดบนสามโหมดที่โดดเด่นของเก่า: มุมมองก็ ฉุกเฉิน และ configurational ปฏิบัติการทรัพยากรมนุษย์เชิงกลยุทธ์ที่สำคัญเจ็ดมีระบุ และใช้ในการพัฒนาทฤษฎีอาร์กิวเมนต์ที่สอดคล้องกับแต่ละมุมมอง ผลลัพธ์แสดงให้เห็นว่า แต่ละมุมมองสามารถใช้โครงสร้างอาร์กิวเมนต์ทฤษฎีที่อธิบายระดับนัยสำคัญของการเปลี่ยนแปลงในทางการเงิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สาขาการจัดการทรัพยากรมนุษย์เชิงกลยุทธ์ (SHRM) ที่ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์ว่าเป็นเพราะขาดพื้นฐานทางทฤษฎีที่เป็นของแข็ง บทความนี้ระบุว่าตรงกันข้ามกับคำวิจารณ์นี้วรรณกรรม SHRM ดึงสามโหมดที่โดดเด่นของทฤษฎี: universalistic ฉุกเฉินและมุมมองปรับแต่ง เซเว่นที่สำคัญการปฏิบัติทรัพยากรมนุษย์เชิงกลยุทธ์มีการระบุและใช้ในการพัฒนาข้อโต้แย้งทางทฤษฎีที่สอดคล้องกับมุมมองของแต่ละคน ผลการแสดงให้เห็นว่าในแต่ละมุมมองที่สามารถนำมาใช้ในการจัดโครงสร้างการขัดแย้งทางทฤษฎีที่อธิบายถึงระดับที่มีนัยสำคัญของการเปลี่ยนแปลงฐานะการเงินของ บริษัท

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สาขาการจัดการทรัพยากรมนุษย์เชิงกลยุทธ์ ( shrm ) ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์สำหรับขาดแข็งทฤษฎีฐานราก บทความนี้เอกสารที่ตรงกันข้ามกับการวิจารณ์นี้ shrm วรรณกรรมวาดบนสามโหมดเด่นของทฤษฎีนี้ : universalistic สำรอง และเปลี่ยนคอนฟิกุเรชัน , มุมมอง เจ็ดคีย์กลยุทธ์ทรัพยากรมนุษย์ การระบุ และใช้ทฤษฎีการพัฒนาที่สอดคล้องกับแต่ละมุมมอง ผลลัพธ์ที่แสดงให้เห็นว่า แต่ละมุมมองสามารถใช้โครงสร้างทางทฤษฎีการอธิบายระดับนัยสำคัญของการเปลี่ยนแปลงในประสิทธิภาพทางการเงิน