ฉันรักแปลSleeping Beauty
Once there was a royal couple who grieved excessively because they had no children. When at last, after long waiting, the queen presented her husband with a little daughter, his majesty showed his joy by giving a christening feast, so grand that the like of it was never known. He invited all the fairies in the land—there were seven altogether—to stand godmothers to the little princess; hoping that each might bestow on her some good gift, as was the custom of good fairies in those days.
After the ceremony, all the guests returned to the palace, where there was set before each fairy-godmother a magnificent covered dish, with an embroidered table-napkin, and a knife and fork of pure gold, studded with diamonds and rubies. But alas! as they placed themselves at table, there entered an old fairy who had never been invited, because more than fifty years since she had left the king’s dominion on a tour of pleasure, and had not been heard of until this day. His majesty, much troubled, desired a cover to be placed for her, but it was of common delf, for he had ordered from his jeweller only seven gold dishes for the seven fairies aforesaid. The elderly fairy thought herself neglected, and muttered angry menaces, which were overheard by one of the younger fairies, who chanced to sit beside her. This good godmother, afraid of harm to the pretty baby, hastened to hide herself behind the tapestry in the hall. She did this, because she wished all the others to speak first—so that if any ill gift were bestowed on the child, she might be able to counteract it.
The six now offered their good wishes—which, unlike most wishes, were sure to come true. The fortunate little princess was to grow up the fairest woman in the world; to have a temper sweet as an angel; to be perfectly graceful and gracious; to sing like a nightingale; to dance like a leaf on a tree; and to possess every accomplishment under the sun. Then the old fairy’s turn came. Shaking her head spitefully, she uttered the wish that when the baby grew up into a young lady, and learned to spin, she might prick her finger with the spindle and die of the wound.
At this terrible prophecy all the guests shuddered; and some of the more tender-hearted began to weep. The lately happy parents were almost out of their wits with grief. Upon which the wise young fairy appeared from behind the tapestry, saying cheerfully “Your majesties may comfort yourselves; the princess shall not die. I have no power to alter the ill-fortune just wished her by my ancient sister—her finger must be pierced; and she shall then sink, not into the sleep of death, but into a sleep that will last a hundred years. After that time is ended, the son of a king will find her, awaken her, and marry her.”
Immediately all the fairies vanished.
The king, in the hope of avoiding his daughter’s doom, issued an edict, forbidding all persons to spin, and even to have spinning-wheels in their houses, on pain of instant death. But it was in vain. One day, when she was just fifteen years of age, the king and queen left their daughter alone in one of their castles, when, wandering about at her will, she came to an ancient donjon tower, climbed to the top of it, and there found a very old woman—so old and deaf that she had never heard of the king’s edict—busy with her wheel.
“What are you doing, good old woman?” said the princess.
“I’m spinning, my pretty child.”
“Ah, how charming! Let me try if I can spin also.”
She had no sooner taken up the spindle than, being lively and obstinate, she handled it so awkwardly and carelessly that the point pierced her finger. Though it was so small a wound, she fainted away at once, and dropped silently down on the floor. The poor frightened old woman called for help; shortly came the ladies in waiting, who tried every means to restore their young mistress, but all their care was useless. She lay, beautiful as an angel, the colour still lingering in her lips and cheeks; her fair bosom softly stirred with her breath: only her eyes were fast closed. When the king her father and the queen her mother beheld her thus, they knew regret was idle—all had happened as the cruel fairy meant. But they also knew that their daughter would not sleep for ever, though after one hundred years it was not likely they would either of them behold her awakening. Until that happy hour should arrive, they determined to leave her in repose. They sent away all the physicians and attendants, and themselves sorrowfully laid her upon a bed of embroidery, in the most elegant apartment of the palace. There she slept and looked like a sleeping angel still.
When this misfortune happened, the kindly young fairy who had saved the princess by changing her sleep of death into this sleep of a hundred years, was twelve thousand leagues away in the kingdom of inMataqu. But being informed of everything, she arrived speedily, in a chariot of fire drawn by dragons. The king was somewhat startled by the sight, but nevertheless went to the door of his palace, and, with a mournful countenance, presented her his hand to descend.
The fairy condoled with his majesty, and approved of all he had done. Then, being a fairy of great common sense and foresight, she suggested that the princess, awakening after a hundred years in this ancient castle, might be a good deal embarrassed, especially with a young prince by her side, to find herself alone. Accordingly, without asking any one’s leave, she touched with her magic wand the entire population of the palace—except the king and queen; governesses, ladies of honour, waiting-maids, gentlemen ushers, cooks, kitchen-girls, pages, footmen—down to the horses that were in the stables, and the grooms that attended them, she touched each and all. Nay, with kind consideration for the feelings of the princess, she even touched the little fat lap-dog, Puffy, who had laid himself down beside his mistress on her splendid bed. He, like all the rest, fell fast asleep in a moment. The very spits that were before the kitchen-fire ceased turning, and the fire itself went out, and everything became as silent as if it were the middle of the night, or as if the palace were a palace of the dead.
The king and queen—having kissed their daughter and wept over her a little, but not much, she looked so sweet and content—departed from the castle, giving orders that it was to be approached no more. The command was unnecessary; for in one quarter of an hour there sprung up around it a wood so thick and thorny that neither beasts nor men could attempt to penetrate there. Above this dense mass of forest could only be perceived the top of the high tower where the lovely princess slept.
A great many changes happen in a hundred years. The king, who never had a second child, died, and his throne passed into another royal family. So entirely was the story of the poor princess forgotten, that when the reigning king’s son, being one day out hunting and stopped in the chase by this formidable wood, inquired what wood it was and what were those towers which he saw appearing out of the midst of it, no one could answer him. At length an old peasant was found who remembered having heard his grandfather say to his father, that in this tower was a princess, beautiful as the day, who was doomed to sleep there for one hundred years, until awakened by a king’s son, her destined bridegroom.
At this, the young prince, who had the spirit of a hero, determined to find out the truth for himself. Spurred on by both generosity and curiosity, he leaped from his horse and began to force his way through the thick wood. To his maazement the stiff branches all gave way, and the ugly thorns sheathed themselves of their own accord, and the brambles buried themselves in the earth to let him pass. This done, they closed behind him, allowing none of his suite to follow: but, ardent and young, he went boldly on alone. The first thing he saw was enough to smite him with fear. Bodies of men and horses lay extended on the ground; but the men had faces, not death-white, but red as peonies, and beside them were glasses half filled with wine, showing that they had gone to sleep drinking. Next he entered a large court, paved with marble, where stood rows of guards presenting arms, but motionless as if cut out of stone; then he passed through many chambers where gentlemen and ladies, all in the costume of the past century, slept at their ease, some standing, some sitting. The pages were lurking in corners, the ladies of honour were stooping over their embroidery frames, or listening apparently with polite attention to the gentlemen of the court, but all were as silent as statues and as immoveable. Their clothes, strange to say, were fresh and new as ever: and not a particle of dust or spider-web had gathered over the furniture, though it had not known a broom for a hundred years. Finally the astonished prince came to an inner chamber, where was the fairest sight his eyes had helever bed.
A young girl of wonderful beauty lay asleep on an embroidered bed, and she looked as if she had only just closed her eyes. Trembling, the prince approached and knelt beside her. Some say he kissed her, but as nobody saw it, and she never told, we cannot be quite sure of the fact. However, as the end of the enchantment had come, the princess awakened at once, and looking at him with eyes of the tenders regard, said drowsily, “Is it you, my prince? I have waited for you very long.”
Charmed with these words, and still more with the tone in which they were uttered, the prince assured her that he loved her more than his life. Nevertheless, he was the most embarrassed of the two; for, thanks to the kind fairy, the princess had plenty of time to dream of him during her century of slumber, while he had never even heard of her till an hour before. For a long time did they sit conversing, and yet had not said half enough. Th
ผลลัพธ์ (
แอฟริกา) 1:
[สำเนา]คัดลอก!
ฉัน รัก แปล Slapende Skoonheid
Eens was daar 'n koninklike paartjie wat oormatig bedroef geword, omdat hulle het geen kinders gehad nie. Wanneer op die laaste, na 'n lang wag, die koningin aangebied haar man met 'n klein dogtertjie, sy majesteit het sy blydskap deur 'n doop fees, so groot dat die wil van dit was nog nooit bekend. Hy nooi al die feetjies in die land-daar was sewe altesaam-tot peetma die klein prinses staan; hoop dat elke kan skenk aan haar 'n paar goeie geskenk, soos die gewoonte van goeie feetjies in daardie dae was.
Na afloop van die seremonie, al die gaste terug na die paleis, waar daar is voor elke feetjie-peetma 'n pragtige onderdak gereg, met 'n geborduurde tafel doek en 'n mes en vurk van suiwer goud, gesaai met diamante en robyne. Maar helaas! as hulle hulself geplaas aan tafel, het daar 'n ou fee wat nooit genooi het, omdat meer as vyftig jaar sedert sy heerskappy van die koning op 'n toer van plesier verlaat het, en het nie gehoor van tot vandag toe. Sy majesteit, baie ontsteld, gevra dat 'n cover vir haar geplaas word nie, maar dit was van algemene DELF, want hy uit sy juwelier beveel het net sewe goue geregte vir die sewe feetjies voormeld. Die bejaarde feetjie gedink haarself verwaarloos, en fluister kwaad bedreiging, wat gehoor is deur een van die jonger feetjies, wat toevallig op te sit langs haar. Hierdie goeie peetma, bang van skade aan die mooi baba, het hom gehaas om haarself agter die tapisserie in die saal te verberg. Sy het dit gedoen, want sy wou al die ander om eerste-so dat indien enige siek geskenk is wat aan die kind, kan sy in staat wees om dit teen te werk praat.
Die ses nou aangebied hul goeie wense-wat, in teenstelling met die meeste wense, was seker om te kom waar. Die gelukkige klein prinses was om te groei tot die skoonste vrou in die wêreld; 'n humeur soet soos 'n engel het; perfek grasieuse en genadig te wees; soos 'n nagtegaal sing; om te dans soos 'n blaar op 'n boom; en aan al die vervulling onder die son in besit te neem. Toe kom sy beurt die ou feetjie se. Skud haar kop gegryp geuiter sy die wens dat wanneer die baba het grootgeword in 'n jong dame, en geleer om te spin, sy kan haar vinger prik met die spil en sterf van die wond.
Op hierdie verskriklike profesie al die gaste sidder; en 'n paar van die meer-tender hart begin huil. Die afgelope tyd gelukkige ouers was byna uit hul hande in die hare met hartseer. Waarop die wyse jong fee verskyn van agter die tapisserie, sê vrolik "Jou Majesteiten kan julle troos; die prinses sal nie sterwe nie. Ek het geen krag om te verander die swak fortuin haar net wou deur my ou suster-haar vinger moet deurboor; en sy sal dan sink, nie in die slaap van die dood nie, maar in 'n slaap wat sal duur 'n honderd jaar. Na die tyd verby is, sal die seun van 'n koning haar te vind, wek haar en met haar trou.
"Onmiddellik al die feetjies verdwyn.
Die koning in die hoop van die voorkoms van straf sy dogter se, 'n edik uitgevaardig, verbied alle persone te draai , en selfs om spin-wiele het in hulle huise, op pyn van onmiddellike dood. Maar dit was tevergeefs. Een dag, toe sy net vyftien jaar oud was, het die koning en koningin het hul dogter alleen in een van hul kastele, wanneer, ronddwaal haar testament, het sy na 'n antieke donjon toring, klim na die top van dit, en daar het 'n baie ou vrou-so oud en dowe dat sy nog nooit gehoor het van die koning se edik-besig met haar wiel.
"Wat doen jy, goeie ou vrou?" het die prinses.
"Ek draai, my mooi kind .
"" Ag, hoe sjarmante! Kom ek probeer as ek ook kan draai. "Sy het nie vroeër geneem die spil as, wat lewendig en verstok, hanteer sy dit so ongemaklik en onverskillig dat die punt deurboor haar vinger.
Al was dit so klein 'n wond, flou sy weg in 'n keer, en laat val saggies neer op die vloer. Die arme bang ou vrou het om hulp geroep; kort kom die dames in die wag, wat elke middel probeer om hul jong minnares te herstel, maar al hul sorg was nutteloos. Sy lê, mooi soos 'n engel, die kleur steeds voortslepende in haar lippe en wange; haar mooi boesem saggies geroer met haar asem: net haar oë vinnig gesluit. En toe die koning haar pa en die koningin haar ma gesien haar dus, het hulle geweet spyt was idle-al gebeur het as die wrede fairy bedoel. Maar hulle het ook geweet dat hul dogter sal nie slaap vir ewig, al na 'n honderd jaar was dit waarskynlik nie sou hulle een van hulle kyk haar ontwaking. Tot op daardie happy hour moet kom, het hulle besluit om haar te verlaat in rus. Hulle het toe al die dokters en kursusgangers, en hulself hartseer het haar op 'n bed van borduurwerk, in die mees elegante woonstel van die paleis. Daar geslaap sy en lyk soos 'n slapende engel nog.
Wanneer hierdie ongeluk gebeur het, die vriendelik jong fee wat die prinses was gered deur haar slaap dood verander in hierdie slaap van 'n honderd jaar, was twaalf duisend ligas weg in die koninkryk van inMataqu. Maar ingelig van alles, het sy aangekom gou, in 'n wa van vuur, getrek deur jakkalse. Die koning was 'n bietjie geskrik deur die oë, maar nogtans het na die deur van sy paleis, en met 'n droewige gesig laat aangebied haar sy hand te daal.
Die fee condoled met sy heerlikheid en goedgekeur alles wat hy gedoen het. Dan, om 'n goeie fee van groot gesonde verstand en insig, het voorgestel dat sy die prinses, ontwaking na 'n honderd jaar in hierdie ou kasteel, dalk 'n goeie deal skaam, veral met 'n jong prins aan haar sy, om haarself alleen te vind. Gevolglik sonder om enige mens se verlof, aangeraak sy met haar magie muur die hele bevolking van die paleis-behalwe as die koning en koningin; governesses, dames van eer, wag-slavinne here bodes, kokke, kombuis-meisies, bladsye, voetgangers-af na die perde wat in die stalle was, en die bruidegom wat hulle bygewoon het, aangeraak sy ieder en almal. Nee, met vriendelike oorweging vir die gevoelens van die prinses, het sy aangeraak selfs die bietjie vet skoot-hond, Puffy wat homself langs sy minnares op haar pragtige bed gelê. Hy het, soos al die ander, het vas aan die slaap in 'n oomblik. Die heel spoeg wat voor die kombuis-vuur was opgehou draai, en die vuur het uitgegaan, en alles het as stille asof dit die middel van die nag, of as die paleis was 'n paleis van die dood.
Die koning en koningin-nadat hul dogter gesoen en saam geween oor haar 'n bietjie, maar nie veel nie, kyk sy so soet en-inhoud het van die kasteel, gee bevele dat dit nie meer benader word. Die opdrag was onnodig; in 'n kwart van 'n uur opgeskiet daar rondom dit wat 'n bos so dik en netelige wat nie diere nie mense kan probeer om daar te dring. Bo hierdie digte massa van die bos kan slegs waargeneem die top van die hoë torings waar die pragtige prinses geslaap.
'N Groot aantal veranderinge gebeur in 'n honderd jaar. Die koning, wat nooit 'n tweede kind gehad het, gesterf het, en sy troon geslaag in 'n ander koninklike familie. So heeltemal was die storie van die arm prinses vergeet, dat wanneer die huidige koning se seun, wat een dag uit die jag en in die jaagtog gestop word deur hierdie formidabele hout, vra wat hout dit was en wat was daardie torings wat hy gesien het verskyn uit die midde van dit, kan niemand hom antwoord. Breedvoerig was 'n ou boer gevind wat onthou nadat hulle gehoor het sy oupa sê aan sy vader, dat daar in hierdie toring was 'n prinses, mooi soos die dag, wat gedoem om daar te slaap vir 'n honderd jaar, totdat wakker gemaak deur 'n koning se seun, haar bestem bruidegom.
Op hierdie, die jong prins, wat die gees van 'n held het, vasbeslote om uit te vind die waarheid vir homself. Aangespoor deur beide vrygewigheid en nuuskierigheid, spring hy van sy perd en begin om sy pad te dwing deur die dik hout. Om sy maazement die stywe takke het al op pad is en die lelike dorings hulself skede uit eie beweging, en die distels begrawe hulself in die aarde om hom te laat slaag. Dit gedoen het, het hulle agter hom gesluit, sodat nie een van sy suite te volg, maar, vurige en jonk, hy het vrymoediglik alleen. Die eerste ding wat hy gesien het, was genoeg om hom te tref met vrees. Liggame van mans en perde gelê uitgebrei op die grond; maar die manne het gesigte, nie die dood-wit, maar rooi as pioenen en langs hulle was bril half vol wyn, wys dat hulle gegaan het om te drink slaap. Volgende het hy 'n groot hof geplavei met marmer, waar staan rye wagte aanbieding arms, maar bewegingloos asof sny uit klip; dan gaan hy deur baie kamers waar here en dames, almal in die kostuum van die afgelope eeu, geslaap op hul gemak, sommige staan, sommige sitting. Die bladsye is skuil in hoeke, die dames van eer is buk oor hul borduurwerk rame, of luister blykbaar met beleefde aandag aan die here van die hof, maar almal was swyg soos standbeelde en as onroerend. Hulle klere, vreemd om te sê, was vars en nuut as ooit, en nie 'n deeltjie van die stof of spinnekop web versamel het oor die meubels, al is dit nie 'n besem vir 'n honderd jaar geken het. Ten slotte word die verslae prins het in 'n binnekamer, waar was die mooiste gesig sy oë gehad helever bed.
'N Jong meisie van die wonderlike skoonheid lê slaap op 'n geborduurde bed, en sy het as net as sy haar oë gesluit. Bewende die vors genader en kniel langs haar. Sommige sê dat hy haar gesoen, maar as niemand dit sien, en sy het nooit gesê het, kan ons nie heeltemal seker van die feit. Maar, soos die einde van die betowering gekom het, het die prinses op een slag wakker en kyk na hom met oë van die tenders verband, het gesê lomerig, "Is dit jy, my prins? Ek het gewag vir jou baie lank.
"Charmed met hierdie woorde, en nog steeds meer met die toon in wat hulle geuiter, die vors haar verseker dat hy haar liefgehad het meer as sy lewe. Tog was hy die mees verleë van die twee; vir, te danke aan die soort fee, die prinses het baie tyd gehad om te droom van hom tydens haar eeu van diepe slaap, terwyl hy nog nooit gehoor het van haar totdat 'n uur voor. Vir 'n lang tyd het hulle sit in gesprek, en het nog nie gesê die helfte genoeg nie. Do
การแปล กรุณารอสักครู่..
