Since the end of the Second World W

Since the end of the Second World War, an international effort has been undertaken to protect civilians in armed conflict and prevent genocide, crimes against humanity, and war crimes. In 1948 the Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide was adopted by the United Nations, and entered into force three years later. The Convention was the steppingstone in the international community’s attempt to ensure the horrors witnessed during the Holocaust would never occur again. However, the resounding promise of “Never Again” would prove to be hollow.

The end of the 20th Century marked a change in the nature of armed conflict: large inter-state wars were replaced by violent internal conflicts, where the vast majority of casualties are now civilians. The genocides in Cambodia, Rwanda, and Bosnia demonstrated massive failures by the international community to prevent mass atrocities. Thus, near the end of the 1990’s there was a recognized need to shift the debate about crisis prevention and response: the security of the community and the individual, not only the state, must be priorities for national and international policies.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นับตั้งแต่สิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สองซึ่งเป็นความพยายามของนานาชาติที่ได้รับการดำเนินการเพื่อปกป้องพลเรือนในความขัดแย้งและป้องกันการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์อาชญากรรมต่อมนุษยชาติและอาชญากรรมสงคราม ในปี 1948 อนุสัญญาว่าด้วยการป้องกันและการลงโทษของอาชญากรรมแห่งการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ถูกนำมาใช้โดยสหประชาชาติและมีผลบังคับสามปีต่อมา การประชุมเป็น steppingstone ในความพยายามที่ประชาคมระหว่างประเทศเพื่อให้แน่ใจว่าน่ากลัวเห็นในระหว่างการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นอีกครั้งจะ อย่างไรก็ตามสัญญาดังก้องของ "ไม่มีอีกแล้ว" จะพิสูจน์ให้เป็นกลวง. ในตอนท้ายของศตวรรษที่ 20 มีการทำเครื่องหมายการเปลี่ยนแปลงในลักษณะของความขัดแย้ง: สงครามระหว่างรัฐที่มีขนาดใหญ่ถูกแทนที่ด้วยความขัดแย้งภายในรุนแรงที่ส่วนใหญ่ของการบาดเจ็บล้มตาย ตอนนี้พลเรือน ฆ่าล้างเผ่าพันธ์ในประเทศกัมพูชารวันดาและแสดงให้เห็นถึงความล้มเหลวของบอสเนียใหญ่โดยประชาคมระหว่างประเทศในการป้องกันการทารุณมวล ดังนั้นใกล้ถึงจุดสิ้นสุดของปี 1990 มีความต้องการได้รับการยอมรับที่จะเปลี่ยนการอภิปรายเกี่ยวกับการป้องกันวิกฤตและการตอบสนองการรักษาความปลอดภัยของชุมชนและบุคคลที่ไม่เพียง แต่รัฐจะต้องจัดลำดับความสำคัญนโยบายระดับชาติและนานาชาติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นับตั้งแต่สิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง ความพยายามระหว่างประเทศ ได้ดำเนินการเพื่อปกป้องพลเรือนติดอาวุธในการต่อสู้และป้องกันการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ก่ออาชญากรรมต่อมนุษยชาติและอาชญากรรมสงคราม ในปี 1948 อนุสัญญาว่าด้วยการป้องกันและการลงโทษอาชญากรรมการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เป็นลูกบุญธรรมโดยสหประชาชาติ และกองกำลังเข้าไปใน 3 ปีต่อมาการประชุม คือ ก้อนหินที่วางให้เหยียบในชุมชนระหว่างประเทศ พยายามเพื่อให้แน่ใจว่า ความน่ากลัวเมื่อ ความหายนะจะไม่เกิดขึ้นอีก อย่างไรก็ตาม สัญญาของ " ก้องไม่เคยอีกครั้ง " จะพิสูจน์ให้กลวง

จบศตวรรษที่เครื่องหมายเปลี่ยนในลักษณะของความขัดแย้งระหว่างรัฐสงครามขนาดใหญ่ถูกแทนที่โดยความขัดแย้ง รุนแรงที่ส่วนใหญ่ของผู้เสียชีวิตที่เป็นพลเรือน และการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในกัมพูชา รวันดา และบอสเนีย พบความล้มเหลวครั้งใหญ่โดยประชาคมระหว่างประเทศเพื่อป้องกันมวลโหด . ดังนั้น ใกล้ถึงจุดสิ้นสุดของปี 1990 มีการยอมรับต้องเลื่อนการอภิปรายเกี่ยวกับการป้องกันวิกฤตและการตอบสนอง : ความมั่นคงของชุมชนและบุคคล , ไม่เพียง แต่รัฐต้องลำดับความสำคัญของนโยบาย ระดับชาติและนานาชาติ