There was a time during which my mo

There was a time during which my mother had no money to buy fruit to resell or pay the rent for her stall at the village market. She earned five to ten baht a day from selling shaved-ice with syrup and toasted bread at the parking bay for the minibuses that ran between Bang Pakong and Chonburi. During that period, my father had gone looking for jobs in the South and my eldest sister and elder brother were earning their living in other provinces; thus I was the oldest child in the house. With my three younger siblings, it meant Mother had many mouths to feed day in and day out. She had a plaster piggy bank, made in the shape of a horse, in which there were more than ten coins in various sizes and a five-baht banknote. Any day when she didn’t earn enough from her sales to buy food, she’d take the coins to supplement whatever she had, and whenever she had one or two baht left, she’d slip them into the piggy bank. Things went on like this for a long time.
One day, she came home looking utterly exhausted. She grumbled that there had been no one at the parking bay all day. After resting for a while, she took out the horse-shaped piggy bank, turned it upside down and inserted a hair clip to retrieve the five-baht note she badly needed to solve her current predicament.
In no time her face grew tense and she suddenly burst into tears.
“To have come this low, and still have them doing this to me,” she said between sobs.
I sat stock-still and stole glances at the tears on her weather-beaten cheeks. I had the urge to hug her and say something, but I felt that, for people like us who’ve only had sad parts to play since the day we were born, it would be overreacting. I knew she didn’t feel sorry about the money but was disheartened that we were harming one another at a time when society at large was wilfully tearing itself apart.
That day – the day of my departure – I sat waiting for her until it was near dusk, but she didn’t come. Father, who didn’t know why I had come home, tried to get me to stay the night, but I had to refuse. An appointment had been made that could not be missed – an appointment with my destiny which was tightly linked to the future of the country.
Father hobbled to see me off at the end of the alley leading to our house. As I walked away quietly, I didn’t dare turn around and look at his face again for fear he might catch on to the fact that this time our separation could be final. Besides, I knew he didn’t like to see any of his children cry.
And certainly not his sons.

While we stopped for lunch, we argued among ourselves about the best way to cross the rapids. One member of our party was my lifelong soul mate, and she couldn’t swim,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีช่วงหนึ่งที่แม่มีเงินไม่ซื้อผลไม้เพื่อจำหน่าย หรือจ่ายค่าเช่าคูหาที่ตลาดในหมู่บ้านของเธอ เธอได้ 5-10 บาท ต่อวันจากการขาย shaved-น้ำแข็งกับน้ำเชื่อมและนมขนมปังที่อ่าวที่จอดรถสำหรับรถมินิบัสที่วิ่งระหว่างบางบางปะกงชลบุรี ช่วง พ่อก็ไปหางานในภาคใต้ และเอื้อยและพี่ชายของฉันได้กำไรกินอยู่ในจังหวัดอื่น ๆ ดังนั้น ผมเด็กเก่าแก่ที่สุดในบ้าน กับพม่าอายุของฉันสาม มันหมายความว่า มารดาปากมากให้อาหารในวันและวันออก เธอมีการปั้นกระปุก ในรูปร่างของม้า ที่มีมากกว่าสิบเหรียญและธนบัตร 5 บาท วันใดเมื่อเธอไม่ได้รับเพียงพอจากการซื้ออาหาร ขายของเธอเธอจะทำเหรียญเสริมสิ่งที่เธอมี และเมื่อใดที่เธอมีหนึ่ง หรือสองบาทเหลือ เธอจะจัดส่งให้เป็นกระปุกออมสิน สิ่งที่ไปเช่นนี้เป็นเวลานานวันหนึ่ง เธอมาบ้านพักเหนื่อยโคตร เธอ grumbled ว่า มีได้ไม่มีที่จอดรถอ่าวทุกวัน หลังจากพักหนึ่ง เธอเอาออกที่รูปม้ากระปุก เปิดคว่ำลง และแทรกคลิปผมเรียกหมายเหตุห้าบาทที่เธอไม่ต้องแก้สภาพปัจจุบันของเธอในเวลาไม่นาน ใบหน้าของเธอเติบโตกาล และเธอก็ออกมาเป็นน้ำตา"ไปมานี้ต่ำ และยัง มีพวกเขาทำให้ฉัน เธอกล่าวระหว่าง sobsเสาร์ stock-still และขโมยสายตาแปลกที่น้ำตาบนแก้มของเธอ weather-beaten ผมกระตุ้น การกอดเธอพูดอะไรบางอย่าง แต่ฉันรู้สึกว่า สำหรับคนเราที่ได้มีเพียงส่วนเศร้าเล่นตั้งแต่วันที่เราเกิด มันจะถูก overreacting ฉันรู้ว่า เธอไม่รู้สึกเสียใจเงิน แต่ถูก disheartened ว่า เราไม่เป็นอันตรายต่อหนึ่งครั้งเมื่อสังคมมีขนาดใหญ่ถูก wilfully ฉีกขาดเองกันวันที่ –วันของฉัน – ฉันนั่งรอเธอจนกระทั่งมันใกล้ค่ำ แต่เธอไม่มา พ่อ ที่ไม่รู้ว่าทำไมฉันมา บ้าน พยายามที่จะได้รับการคืน แต่ผมจะปฏิเสธ การนัดหมายมีการทำที่อาจไม่ควรพลาด – นัดหมายกับชะตากรรมของฉันที่ถูกเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดเพื่ออนาคตของประเทศ ได้พ่อ hobbled เพื่อดูฉันออกท้ายซอยไปบ้านเรา ขณะที่ฉันเดินไปอย่างเงียบ ๆ ฉันไม่กล้าหันไปรอบ ๆ และมองที่ใบหน้าของเขาอีกอย่างกลัวเขาอาจจับในในความเป็นจริงที่นี้เวลาเราอาจเป็นสุดท้าย นอกจาก ฉันรู้ไม่อยากเห็นเขาร้องไห้เด็กใด ๆและไม่แน่นอนบุตรในขณะที่เราหยุดสำหรับอาหารกลางวัน เราโต้เถียงระหว่างตนเองเกี่ยวกับวิธีดีที่สุดข้ามแก่ง กรรมการพรรคการเมืองหนึ่งเป็นคู่รองของฉัน และเธอไม่สามารถว่าย น้ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีเวลาในระหว่างที่แม่ของฉันมีเงินที่จะซื้อผลไม้ที่จะขายหรือจ่ายค่าเช่าแผงขายของเธอที่ตลาดหมู่บ้านไม่เป็น เธอได้รับ 5-10 บาทต่อวันจากการขายโกนน้ำแข็งกับน้ำเชื่อมและขนมปังปิ้งขนมปังที่อ่าวที่จอดรถสำหรับมินิบัสที่วิ่งระหว่างบางปะกงและชลบุรี ในช่วงเวลานั้นพ่อของฉันได้ไปมองหางานในภาคใต้และพี่สาวคนโตของฉันและพี่ชายของเขาได้รับชีวิตของพวกเขาในจังหวัดอื่น ๆ ; ดังนั้นผมเป็นลูกคนที่เก่าแก่ที่สุดในบ้าน กับสามน้องของฉันมันหมายความว่าแม่มีหลายปากให้อาหารในวันและวันออก เธอมีปูนปลาสเตอร์กระปุกออมสินทำในรูปร่างของม้าที่มีมากกว่าสิบเหรียญในขนาดต่างๆและห้าบาทธนบัตร วันใดวันหนึ่งเมื่อเธอไม่ได้รับเพียงพอจากการขายของเธอที่จะซื้ออาหารที่เธอต้องการใช้เหรียญเพื่อเสริมสิ่งที่เธอมีและเมื่อใดก็ตามที่เธอได้มีหนึ่งหรือสองบาทซ้ายเธอก็ลื่นไว้ในกระปุกออมสิน สิ่งที่ไปเช่นนี้มาเป็นเวลานาน
วันหนึ่งเธอกลับบ้านมองหมดอย่างเต็มที่ เธอบ่นว่ามีคนหนึ่งที่อ่าวที่จอดรถทุกวันไม่มี หลังจากพักผ่อนในขณะที่เธอหยิบเอาม้ารูปกระปุกออมสินหันคว่ำและแทรกคลิปผมที่จะดึงทราบห้าบาทไม่ดีที่เธอต้องการที่จะแก้ปัญหาสถานการณ์ปัจจุบันของเธอ
ในเวลาไม่นานใบหน้าของเธอเติบโตเครียดและเธอ ก็ออกมาเป็นน้ำตา
"เพื่อให้ได้มาในระดับต่ำนี้และยังมีพวกเขาทำเช่นนี้กับฉัน" เธอกล่าวระหว่างสะอื้น
ฉันนั่งนิ่งและขโมยสายตาที่น้ำตาบนแก้มของสภาพอากาศที่ตีเธอ ผมมีแรงกระตุ้นที่จะกอดเธอและพูดอะไรบางอย่าง แต่ผมรู้สึกว่าสำหรับคนอย่างเราที่ได้มีส่วนที่น่าเศร้าในการเล่นตั้งแต่วันที่เราเกิดมาเท่านั้นก็จะเว่อ ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้รู้สึกเสียใจเกี่ยวกับเรื่องเงิน แต่เป็นกำลังใจที่เราถูกทำร้ายอีกคนหนึ่งในช่วงเวลาที่สังคมที่มีขนาดใหญ่ได้รับการจงใจฉีกตัวเองออกจากกัน
วันนั้น - วันของการเดินทางของฉัน - ฉันนั่งรอเธอจนกว่าจะเป็น ใกล้ค่ำ แต่เธอไม่ได้มา พ่อที่ไม่ได้รู้ว่าทำไมฉันได้กลับมาบ้านพยายามที่จะได้รับฉันไปพักค้างคืน แต่ผมต้องปฏิเสธ ได้รับการแต่งตั้งได้รับการทำที่ไม่ควรพลาด - นัดกับชะตากรรมของฉันที่ได้รับการเชื่อมโยงอย่างแน่นหนาเพื่ออนาคตของประเทศ
พ่อ hobbled จะเห็นฉันออกไปที่ปลายสุดของซอยที่นำไปสู่บ้านของเรา ขณะที่ผมเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ ผมไม่กล้าหันไปรอบ ๆ และมองไปที่ใบหน้าของเขาอีกครั้งเพราะกลัวเขาจะจับบนความจริงที่ว่าเวลานี้การแยกของเราอาจจะเป็นครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ผมรู้ว่าเขาไม่ชอบที่จะเห็นใด ๆ ของลูก ๆ ของเขาร้องไห้
และไม่แน่นอนลูกชายของเขาในขณะที่เราหยุดเพื่อรับประทานอาหารกลางวันเราเป็นที่ถกเถียงกันในหมู่ตัวเองเกี่ยวกับวิธีที่ดีที่สุดที่จะข้ามน้ำเชี่ยว สมาชิกคนหนึ่งของพรรคของเราคือคู่จิตวิญญาณของฉันตลอดชีวิตและเธอไม่สามารถว่ายน้ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีเวลาในช่วงที่แม่ไม่มีเงินซื้อผลไม้ไปขายต่อหรือจ่ายค่าเช่าแผงที่ตลาดในหมู่บ้าน เธอได้รับห้าถึงสิบบาท ต่อวัน จากการขายน้ำแข็งไสใส่น้ำหวาน และขนมปัง ที่จอดรถ เบย์ สำหรับรถมินิบัสที่วิ่งระหว่างบางปะกง จ. ชลบุรี ในช่วงนั้นพ่อได้ไปมองหางานในภาคใต้ และพี่สาวและพี่ชายคือ รายได้อยู่ในจังหวัดอื่น ๆ ดังนั้น ผมเป็นลูกคนโตในบ้าน กับสามพี่น้อง มันหมายถึงแม่ที่เลี้ยงปากท้องทุกวัน เธอมีปูนปลาสเตอร์กระปุกออมสิน ทําในรูปร่างของม้าซึ่งมีมากกว่าสิบเหรียญขนาดต่างๆ และธนบัตรห้าบาท วันใดที่เธอไม่ได้มีรายได้เพียงพอจากการขายไปซื้ออาหาร เธอจะหยิบเหรียญเสริมอะไรก็ตามที่เธอมี และเมื่อไหร่ที่เธอมีหนึ่งหรือสองบาทแล้ว เธอจะแอบไว้ในกระปุกออมสิน . มันก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว
วันนึงเธอก็กลับมามองอย่างหมดแรงเธอคร่ำครวญว่ามีไม่มีที่จอดรถ เบย์ ทั้งวัน หลังจากพักผ่อนสักพัก เธอเอาม้าตัวกระปุกออมสิน หันคว่ำและแทรกคลิปผมเรียกห้าบาทหมายเหตุเธอไม่ดีต้องแก้สถานการณ์ปัจจุบันของเธอ .
ในเวลาไม่ใบหน้าของเธอเติบโตตึงเครียด และจู่ๆเธอก็ร้องไห้ออกมา .
" มีเข้ามาน้อย และยัง พวกเขาทำอย่างนี้กับฉัน" เธอบอกว่าระหว่าง . .
ผมนั่งไม่ไหวติงและขโมยสายตาที่น้ำตาของเธออากาศตีแก้ม ผมก็อยากจะกอดเธอและพูดอะไรบางอย่าง แต่ผมรู้สึกว่า สำหรับคนที่ชอบเราที่ได้มีเพียงส่วนเศร้าเล่นตั้งแต่วันแรกที่เราเกิดมา มันก็จะเกินไปฉันรู้ว่าเธอไม่ได้รู้สึกเสียใจเรื่องเงินแต่ก็ท้อแท้ เราทำร้ายคนอื่น ในเวลาที่สังคมที่ใหญ่ คือ จงใจฉีกตัวเองออกจาก .
วันนั้น ( วัน–การเดินทางของฉัน ฉันนั่งรอเธอจนใกล้มืด แต่เธอไม่ได้มา พ่อ ที่ไม่รู้ว่าฉันได้กลับมาบ้าน พยายามจะให้ผมอยู่ต่อทั้งคืน แต่ฉันต้องปฏิเสธนัดได้ที่ไม่สามารถพลาดทีนัดกับโชคชะตาของฉันที่ถูกยัดเยียดเชื่อมโยงกับอนาคตของประเทศ
พ่อโขยกมาส่งฉันที่ปลายตรอกสู่บ้านของเรา ขณะที่ฉันเดินจากไปอย่างเงียบๆ ผมไม่กล้าหันไปมองหน้าเขาอีกครั้ง เพราะกลัวเขาจะจับได้ในความจริงที่ว่านี้เวลาแยกของเราอาจจะสุดท้าย นอกจากนี้ฉันรู้ว่า เขาไม่ได้ต้องการเห็นลูกของตนร้องไห้
ไม่ใช่ลูกชาย

ตอนที่เราแวะทานอาหารกลางวัน เราโต้เถียงกันเกี่ยวกับวิธีที่ดีที่สุดที่จะข้ามแก่ง หนึ่งในสมาชิกของพรรคคือคู่แท้ตลอดชีวิตของฉัน และ เธอว่ายไม่ได้