Phenolic compounds are a large grou

Phenolic compounds are a large group of phytochemicals
derived from secondary metabolites in plants that serve as powerful
antioxidants. Phenolic compounds are beneficial to humans,
since they may play a role as reducing agents for hydrogen atom
or electron transfer to free radicals and metal chelating agents that
can inhibit oxidative reactions, and particularly LDL oxidation that
leads to the progression of chronic diseases (Stagos et al., 2012).
The total polyphenol content of indigenous fruits and vegetables
in the present study varied widely ranging from 21.38 to
4762.76 mg GAE/100 g (Table 3). Mon-pu (Glochidion perakense;
4762.76 mg GAE/100 g), young cashew leaves (Anacardium occidentale;
4075.79 mg GAE/100 g), and turmeric (Curcuma longa;
1037.31 mg GAE/100 g) had the highest total polyphenol content
of the tested vegetables and fruits. Our data for total polyphenol
content of mon-pu (Glochidion perakense; 4762.76 mg GAE/
100 g), spiny taro (Lasia spinosa; 209.28 mg GAE/100 g), and
Spanish joint fir (Gnetum gnemon; 253.45 mg GAE/100 g) are quite
similar to those reported previously (Tangkanakul, Trakoontivakorn,
& Jariyavattanavijit, 2005). Total polyphenols in ripe cashew apple
(Anacardium occidentale; 404.47 mg GAE/100 g) were greater than the data reported by Abreu, Maia, Figueiredo, Sousa Alves, and
Brito 2009, which ranged from 99.53 to 236.97 mg GAE/100 g.
The wide variation in total polyphenol contents in vegetables
might arise from the variety of the plant, stage of ripening, place
of cultivation, climate condition, fertilisation, sample collection,
transportation, sample preparation, and methods of analysis
(Rop et al., 2011). Comparison of the polyphenol content of some
Thai indigenous vegetables, such as mon-pu and young cashew
leaves with commonly consumed vegetables indicates that Thai
indigenous vegetables had higher amounts of polyphenols at
approximately 9 to 43 times (Isabelle et al., 2010). For example,
celery leaves (Apium graveolens; 605 mg GAE/100 g), chili pepper
(Capsicum frutescens; 298 mg GAE/100 g), kale (Brassica oleracea;
198 mg GAE/100 g), amaranth (Amaranthus caudatus; 158.33 mg
GAE/100 g), and spinach (Spinacia oleracea; 112 mg GAE/100 g).
Moreover, the total polyphenol content of mon-pu and young
cashew leaves is greater than that in blackberries (Rubus villosus;
2167 mg GAE/100 g), red kidney beans (Phaseolus vulgaris;
1247 mg GAE/100 g), and green tea (Camellia sinensis; 770 mg
GAE/100 g) by approximately 2–6 times (Yoo, Lee, Lee, Moon, &
Lee, 2008).
Several studies have suggested that dietary polyphenols may
reduce the incidence of chronic and degenerative diseases, such
as cancer and neurodegenerative and cardiovascular diseases
(Stagos et al., 2012). However, recommendations for daily intake
of total polyphenols have not been established. Our results indicate
that all analysed Thai indigenous vegetables, and especially
mon-pu and young cashew leaves, are rich sources of phenolic
compounds. Evaluation of the efficacy of these plant foods in
pre-clinical models of chronic and degenerative diseases merits
consideration.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ม่อฮ่อมคือ กลุ่มใหญ่ของ phytochemicalsมาจาก metabolites รองในพืชให้เป็นพลังสารต้านอนุมูลอิสระ ม่อฮ่อมเป็นประโยชน์ต่อมนุษย์เนื่องจากพวกเขาอาจมีบทบาทเป็นตัวแทนลดลงสำหรับอะตอมของไฮโดรเจนหรืออิเล็กตรอนที่ถ่ายโอนไปอนุมูลอิสระและโลหะ chelating ตัวแทนที่สามารถยับยั้งปฏิกิริยา oxidative และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกิดออกซิเดชัน LDL ที่นำไปสู่ความก้าวหน้าของโรคเรื้อรัง (Stagos et al., 2012)เนื้อหา polyphenol รวมผักและผลไม้พื้นเมืองในการศึกษาปัจจุบันที่แตกต่างกันอย่างกว้างขวางตั้งแต่ 21.38 เพื่อ4762.76 mg GAE/100 g (ตาราง 3) จันทร์-pu (Glochidion perakense4762.76 mg GAE/100 กรัม), เม็ดมะม่วงหิมพานต์หนุ่มออกจาก (Anacardium occidentale4075.79 mg GAE/100 g), และขมิ้น (ขมิ้นชัน1037.31 mg GAE/100 g) มีเนื้อหา polyphenol รวมสูงสุดทดสอบผักและผลไม้ Polyphenol ที่รวมข้อมูลของเราเนื้อหาของมอญ-pu (Glochidion perakense; 4762.76 mg GAE /100 กรัม), ฟานเหลืองเผือก (Lasia spinosa, 209.28 mg GAE/100 g), และสเปนร่วมเฟอร์ (Gnetum gnemon; 253.45 mg GAE/100 g) จะค่อนข้างคล้ายกับรายงานก่อนหน้านี้ (Tangkanakul, Trakoontivakorn& Jariyavattanavijit, 2005) โพลีฟีนรวมในแอปเปิ้ลมะม่วงหิมพานต์สุก(Anacardium occidentale; 404.47 mg GAE/100 g) มีค่ามากกว่าข้อมูลที่รายงาน โดย Abreu ไมอา Figueiredo, Alves Sousa และ2009 Brito ซึ่งอยู่ในช่วงจาก 99.53 กับ 236.97 mg GAE/100 gการเปลี่ยนแปลงที่กว้างในเนื้อหารวม polyphenol ในผักอาจเกิดขึ้นจากความหลากหลายของพืช ระยะ ripening สถานเพาะปลูก สภาพอากาศ ปฏิสนธิ เก็บตัวอย่างขนส่ง การเตรียมตัวอย่าง และวิธีการวิเคราะห์(Rop et al., 2011) เปรียบเทียบเนื้อหา polyphenol บางส่วนไทยผักพื้นเมือง เช่นมะม่วงหิมพานต์จันทร์ปูและยงบ่งชี้ว่า ใบกับผักทั่วไปใช้ที่ไทยผักพื้นเมืองมีจำนวนโพลีฟีนที่สูงกว่าประมาณ 9 ถึง 43 เท่า (Isabelle et al., 2010) ตัวอย่างใบขึ้นฉ่าย (ผักชี 605 mg GAE/100 g) พริก(ชี้ฟ้า 298 mg GAE/100 g), คะน้า (ตื่นสายผัก198 mg GAE/100 กรัม), ทองทารีสอร์ท (ผักโขม caudatus; 158.33 มิลลิกรัมGAE/100 g), ผักโขม (ตื่นสาย Spinacia; 112 mg GAE/100 g) และการนอกจากนี้ polyphenol รวมเนื้อหาของปู่จันทร์ และเยาวชนใบมะม่วงหิมพานต์มีมากกว่าที่ใน blackberries (Rubus villosusถั่วไตแดง 2167 mg GAE/100 g), (เขียว vulgaris1247 mg GAE/100 g), และชาเขียว (Camellia sinensis; 770 mgGAE/100 g) โดยประมาณ 2 – 6 ครั้ง (อยู่ Lee, Lee ดวง จันทร์ และลี 2008)หลายการศึกษาได้แนะนำที่โพลีฟีนอาหารอาจลดการเกิดโรคเรื้อรัง และเสื่อม เช่นเป็นมะเร็ง และ neurodegenerative และโรคหัวใจและหลอดเลือด(Stagos et al., 2012) อย่างไรก็ตาม คำแนะนำสำหรับการบริโภคประจำวันของโพลีทั้งหมดได้ไม่ถูกก่อตั้งขึ้น แสดงผลของเราทั้งหมด analysed ผักพื้นเมืองไทย และโดยเฉพาะอย่างยิ่งจ.ปูและยงใบ เม็ดมะม่วงหิมพานต์เป็นแหล่งอุดมของฟีนอสารประกอบ การประเมินประสิทธิภาพของอาหารพืชเหล่านี้ในรูปแบบทางคลินิกก่อนบุญ โรคเสื่อมเรื้อรังพิจารณา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สารประกอบฟีนอเป็นกลุ่มใหญ่ของ phytochemicals
มาจากสารทุติยภูมิในพืชที่ทำหน้าที่เป็นที่มีประสิทธิภาพ
สารต้านอนุมูลอิสระ สารประกอบฟีนอลมีประโยชน์ต่อมนุษย์
เนื่องจากพวกเขาอาจมีบทบาทสำคัญในฐานะที่เป็นตัวรีดิวซ์สำหรับอะตอมไฮโดรเจน
หรือโอนอิเล็กตรอนอนุมูลอิสระและตัวแทนคีเลทโลหะที่
สามารถยับยั้งการเกิดปฏิกิริยาออกซิเดชันและการเกิดออกซิเดชัน LDL โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่
จะนำไปสู่ความก้าวหน้าของโรคเรื้อรัง (Stagos และ al., 2012).
เนื้อหาทั้งหมดโพลีฟีนของผลไม้และผักพื้นเมือง
ในการศึกษาครั้งนี้แตกต่างกันอย่างกว้างขวางตั้งแต่ 21.38 ไป
4762,76 GAE มิลลิกรัม / 100 กรัม (ตารางที่ 3) จันทร์-PU (Glochidion perakense;
4,762.76 มิลลิกรัม GAE / 100 กรัม) ใบมะม่วงหิมพานต์หนุ่ม (Anacardium: Western;
4,075.79 มิลลิกรัม GAE / 100 กรัม) และขมิ้น (Curcuma longa;
1,037.31 มิลลิกรัม GAE / 100 กรัม) มีปริมาณรวม polyphenol สูงสุด
ของ ผักและผลไม้ที่ผ่านการทดสอบ ข้อมูลของเรารวม polyphenol
เนื้อหาของจันทร์-PU (Glochidion perakense; 4,762.76 มิลลิกรัม GAE /
100 กรัม), เผือกหนาม (Lasia spinosa; 209.28 มิลลิกรัม GAE / 100 กรัม) และ
เฟอร์ร่วมสเปน (Gnetum gnemon; 253.45 มิลลิกรัม GAE / 100 กรัม ) จะค่อนข้าง
คล้ายกับที่รายงานก่อนหน้านี้ (Tangkanakul, Trakoontivakorn,
& Jariyavattanavijit, 2005) โพลีฟีนทั้งหมดในแอปเปิ้ลมะม่วงหิมพานต์สุก
(Anacardium: Western; 404.47 มิลลิกรัม GAE / 100 กรัม) สูงกว่าข้อมูลที่รายงานโดย Abreu, ยา Figueiredo, Sousa อัลเวสและ
Brito ปี 2009 ซึ่งอยู่ในช่วง 99.53-236.97 มิลลิกรัม GAE / 100 กรัม.
ความหลากหลายในเนื้อหาโพลีฟีนทั้งหมดในผัก
อาจเกิดขึ้นจากความหลากหลายของพืชขั้นตอนของการสุก, สถานที่
ของการเพาะปลูกสภาพภูมิอากาศปฏิสนธิเก็บตัวอย่าง,
การขนส่ง, การเตรียมสารตัวอย่างและวิธีการของการวิเคราะห์
(รอบ et al., 2011) . เปรียบเทียบเนื้อหาโพลีฟีนของบาง
ผักพื้นเมืองไทยเช่นจันทร์-PU และเม็ดมะม่วงหิมพานต์หนุ่ม
ใบกับผักที่นิยมบริโภคแสดงให้เห็นว่าไทย
ผักพื้นเมืองมีปริมาณที่สูงขึ้นของโพลีฟีนที่
ประมาณ 9-43 ครั้ง (อิสซาเบล et al., 2010) ตัวอย่างเช่น
ใบคื่นฉ่าย (Apium graveolens; 605 มิลลิกรัม GAE / 100 กรัม) พริก
(Capsicum frutescens; 298 มิลลิกรัม GAE / 100 กรัม) ผักคะน้า (Brassica oleracea;
198 มิลลิกรัม GAE / 100 กรัม) ผักโขม (Amaranthus caudatus; 158.33 มิลลิกรัม
GAE / 100 กรัม) และผักขม (Spinacia oleracea. 112 มิลลิกรัม GAE / 100 กรัม)
นอกจากนี้เนื้อหาของโพลีฟีนทั้งหมดของจันทร์-PU และสาว
ใบมะม่วงหิมพานต์เป็นมากกว่าที่อยู่ในแบล็ก (บัส villosus;
2167 มิลลิกรัม GAE / 100 g) ถั่วแดงหลวง (Phaseolus vulgaris;
1247 มิลลิกรัม GAE / 100 กรัม) และชาเขียว (Camellia sinensis; 770 มิลลิกรัม
GAE / 100 กรัม) ประมาณ 2-6 ครั้ง (Yoo, Lee, Lee, ดวงจันทร์, และ
ลี 2008).
การศึกษาหลายคนบอกว่าโพลีฟีนอาหารอาจ
ลดอุบัติการณ์ของโรคเรื้อรังและความเสื่อมเช่น
โรคมะเร็งและระบบประสาทและโรคหัวใจและหลอดเลือด
(Stagos et al., 2012) อย่างไรก็ตามคำแนะนำสำหรับการบริโภคประจำวัน
ของโพลีฟีนทั้งหมดยังไม่ได้รับการจัดตั้งขึ้น ผลของเราแสดงให้เห็น
ว่าทุกวิเคราะห์ผักพื้นเมืองไทยและโดยเฉพาะอย่างยิ่ง
จันทร์-PU และใบมะม่วงหิมพานต์หนุ่มเป็นแหล่งที่อุดมไปด้วยฟีนอล
สาร การประเมินประสิทธิภาพของอาหารจากพืชเหล่านี้ใน
รุ่นก่อนคลินิกของเรื้อรังและโรคความเสื่อมคุณธรรม
พิจารณา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สารประกอบฟีนอลมีกลุ่มใหญ่ของ phytochemicals
มาจากสารทุติยภูมิในพืชที่ใช้เป็นสารต้านอนุมูลอิสระที่มีประสิทธิภาพ

สารประกอบฟีนอลเป็นประโยชน์ต่อมนุษย์
เนื่องจากพวกเขาอาจมีบทบาทลดตัวแทนสำหรับอะตอมไฮโดรเจน
หรือถ่ายโอนอิเล็กตรอนกับอนุมูลอิสระและโลหะสารคีเลตที่สามารถยับยั้งปฏิกิริยาออกซิเดชัน

และโดยเฉพาะ LDL ออกซิเดชันที่นำไปสู่ความก้าวหน้าของโรคเรื้อรัง ( stagos et al . , 2012 ) .
รวมเนื้อหาของผลไม้และผักต่อชนพื้นเมือง
ในการศึกษาแตกต่างกันอย่างกว้างขวางตั้งแต่ 21.38

4762.76 mg เก / 100 กรัม ( ตารางที่ 3 ) มอญปู ( glochidion perakense ;
4762.76 mg เก / 100 กรัม ) , หนุ่ม ( anacardium ใบมะม่วงหิมพานต์มะม่วงหิมพานต์ ;
4075.79 mg เก / 100 กรัม ) และ Turmeric ( ขมิ้นชัน ;
709 .31 มิลลิกรัม / 100 กรัม ) มีเกรวมสูงสุดต่อเนื้อหา
โดยผักและผลไม้ ข้อมูลเนื้อหาทั้งหมดของมอญ PU ( โพลี
glochidion perakense ; 4762.76 mg เก /
100 กรัม ) , เผือกหนาม ( ความหมาย : ผักหนาม ; 209.28 mg เก / 100 กรัม ) และ
สเปนร่วมเฟอร์ ( ฟิงโกลฟิน ; 253.45 mg เก / 100 กรัม ) จะค่อนข้าง
คล้ายคลึงกับรายงานก่อนหน้านี้ สุขจันทร์ ( , trakoontivakorn & jariyavattanavijit
, ,2005 ) โพลีฟีนอลทั้งหมดในสุก
( anacardium มะม่วงหิมพานต์ มะม่วงหิมพานต์ ; 404.47 mg เก / 100 กรัม ) มากกว่าข้อมูลที่รายงานโดย Abreu , ฟิเกรีโดไมอา ซูซา , Alves และ
Brito 2009 ซึ่งอยู่ระหว่าง 99.53 มิลลิกรัม / 100 กรัม ให้ 236.97 เก
ความผันแปรในเนื้อหาของปริมาณทั้งหมดในผัก
อาจเกิดขึ้นจาก ความหลากหลายของพืช ระยะของการวาง
เพาะ ภูมิอากาศ สภาพการปฏิสนธิ , ตัวอย่างคอลเลกชัน
การขนส่ง การเตรียมตัวอย่าง และวิธีวิเคราะห์
( ROP et al . , 2011 ) การเปรียบเทียบปริมาณโพลีฟีนอลของ
ผักพื้นเมือง เช่น มอญ PU และหนุ่มมะม่วงหิมพานต์
ใบมักบริโภคผัก พบว่า ไทยมีปริมาณที่สูงของผักพื้นบ้าน

โพลีฟีนที่ประมาณ 9 ถึง 43 ครั้ง ( อิซาเบล et al . , 2010 )ตัวอย่างเช่น
ผักชีฝรั่งใบ ( จิ๊บจิ๊บ ; 605 mg เก / 100 กรัม ) พริก ( พริกเม็ด
; 298 mg เก / 100 กรัม ) คะน้า ( Brassica oleracea ;
198 mg เก / 100 กรัม ) , บานไม่รู้โรย ( amaranthus caudatus ; 158.33 มก
เก / 100 กรัม ) และผักโขม ( spinacia oleracea ; 112 mg เก / 100 g )
นอกจากนี้ รวมปริมาณเนื้อหาของ PU มอญและหนุ่ม
มะม่วงหิมพานต์ใบมากกว่าในแบล็คเบอร์รี่ ( rubus villosus ;
2068 mg เก / 100 กรัม ) ถั่วแดงหลวง ( phaseolus vulgaris ;
1247 mg เก / 100 กรัม ) และชาเขียว ( ต้นชา ; 770 มิลลิกรัม
เก / 100 กรัม ) ประมาณ 2 - 6 ครั้ง ( ยู ลี ลี ลี มุน &

หลายการศึกษา 2551 ) พบว่า มีผลิตภัณฑ์ โพลีฟีนอล อาจ
ลดการเกิดโรคเรื้อรังและโรค degenerative เช่น
เป็น โรคมะเร็ง และโรคหัวใจและหลอดเลือด Neurodegenerative
( stagos et al . ,2012 ) อย่างไรก็ตาม ข้อเสนอแนะสำหรับ
การบริโภคประจำวันของโพลีฟีนทั้งหมดยังไม่ได้ถูกตั้งขึ้น ผลของเราระบุ
ที่วิเคราะห์พืชพื้นบ้านของไทยและ PU โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
และหนุ่มมอญ มะม่วงหิมพานต์ ใบเป็นแหล่งอุดมไปด้วยสารประกอบฟีนอลิก
. การประเมินประสิทธิภาพของอาหารจากพืชเหล่านี้ในรูปแบบของ
ก่อนคลินิกและโรคความเสื่อมเรื้อรังบุญ
พิจารณา