I arrived at London University, my

I arrived at London University, my first time away from home, shy, awkward, embarrassed about my Belfast accent, a cipher in a vast transit-camp of displaced overseas students. Too inhibited to speak to anyone, too proud to admit that I was lonely, I listened to the creaking of other people's beds and the groans of pleasure and occasional barks of anger through the paper-thin walls of my tiny cell in the austere Halls of Residence. Self-pity and homesickness engulfed me.

A card appeared on the notice board advertising a room in a shared flat nearby. Sparse details, but I could afford the rent, and it offered the prospect of human contact, flatmates, friendship-networks.

It was a two-bedroom conversion in a large crumbling Victorian house. Aubery, the lease-holder, was not much older than me, but dressed like a sixty-year-old: three-piece suit, starched white shirt, dismal grey tie, big signet ring on his right hand. His voice conveyed a sneering condescension, and an inability to pronounce the letter 'R'.

Aubery's girlfriend however was a delight. Strikingly pretty, with long dark hair and a musical Welsh lilt in her voice, she lit up the whole room with her smile. Her name was Ellen. I was captivated at first sight.

I left expecting little of the interview, and was overjoyed when Ellen phoned the following morning and told me I could move in. I knew instinctively that she had wanted me and that Aubery had not, but she had somehow prevailed.

Ellen was a first-year student at my college. Aubery was a junior accountant, but earning good money. I soon realized that he was a total fake. His superior accent and manner, his name, his vaguely aristocratic background, probably even his lisp, were entirely fabricated.

Aubery's working day was elastic. Sometimes he would arrive home before the five o'clock rush-hour, sometimes late at night.

Ellen kept similar hours to myself. In the mornings she would kiss Aubery goodbye, then we would walk together to the campus, and at lunch meet again and chat some more. In the evenings, before Aubery got back, we would often sit together studying, talking, or simply watching TV.

Our friendship blossomed. The only topic we avoided was Ellen's relationship with Aubery. She somehow knew that I had a low opinion of him, and the subject became taboo. Instead we talked about philosophy, politics, religion, literature, films, music, and eventually about ourselves. I learned about Ellen's Welsh village, stained permanently black with coal-dust, streets so steep that hand-rails were fitted along the pavements, where jobs were few and suicides common. From me Ellen learned about the festering bigotry that rotted the minds of Belfast's young. We told one another our dreams and our fears and our past histories. We poured out our souls. The only boundary to our conversation was what went on between Ellen and Aubery when their bedroom door closed.

I helped Ellen with one of her assignments and she bought me a book as a present. I can see its spine from where I am sitting now.

My friendship with Ellen made everything in my life infinitely better. A spring came into my step, I started eating properly and paying attention to my appearance, and made other friends at the University without even trying.

All of this time, Aubery virtually ignored me. I tried to be friendly but I could seldom think of anything to say. Even Ellen seemed to have little to say to him while I was present. Every night they would disappear into their bedroom, and there, I assumed, was where they opened-up to one another.

Then one morning Aubery appeared alone at breakfast, ate hastily and hurried off, telling me gruffly that Ellen "wasn't well". I waited until he had gone and tapped gently on her bedroom door.

She came out, wrapped in a gown, and with vivid red and purple bruises below her left eye.

I couldn't believe what I was seeing. Without a word I opened my arms and embraced her. She hugged me back and we stood there silently for several minutes.

I have never experienced such murderous anger, before or since. But Ellen pacified me. She had provoked him, she claimed. Cruel things had been said. She didn't want to talk about it, they would sort it out between themselves.

Skipping lectures, I spent all that day at home with Ellen. Towards midday she had a little cry in my arms and gave me one fleeting kiss on the lips and told me that I was very sweet. I treasured that kiss and longed for more but I knew that the time was not right.

In bed that night, I strained to hear what was going on in their room, but the separating walls were thick, and although I thought I could hear occasional raised voices it was difficult to be certain.

As I drifted off to sleep I heard Ellen's timid tapping on my bedroom door. This time there was a little trickle of blood running down her face, caused, I later learned, by Aubery's heavy signet ring. She collapsed, crying, into my arms, and I led her gently to my bed and held her tenderly for the remainder of the night. Without the need for words we both knew that this was now Ellen's bedroom as well as mine.

Aubery accepted the new situation more readily than I would have expected. I told him at breakfast that Ellen and I would be leaving and that if he touched her again he would be sorry he had ever been born. I don't know what I would really have done because I had never hit anybody in my life, but I was a great deal bigger than Aubery and he didn't put my threat to the test.

To an outside observer, surprisingly little would have changed. Ellen and I still walked to University together, but now we held hands or linked arms. Aubery caught the same morning train and returned at the same erratic hours. But internally, the dynamics of the flat had altered beyond all recognition.

Both Aubery and I underwent a personality change. With Ellen as my lover as well as my friend, I felt ten feet tall: my essay grades soared and I am convinced that I even looked different. Aubery on the other hand seemed to shrink into the background, scratching around unobtrusively like a mouse in a larder.

With the exams and the long summer holidays only a few weeks away, Ellen and I made plans. I would buy one of the old motor-caravans that homeward-bound Australians and New Zealanders sold on the Earls Court Road, and in this we would visit Ellen's village in Wales, then return east for the car-ferry to France, then south towards the Mediterranean, earning money by grape-picking or however we could as we travelled down.

The vehicle was purchased, and I breezed through my exams, elated by how good life had become. Nobody could ask for a nicer girlfriend than Ellen, and I would have her all to myself the whole summer long!

The day drew near. Aubery announced that he had put down a deposit on a flat of his own in a more fashionable part of London and would be moving on. I paid little attention.

Ellen and I planned to leave immediately after the last of our exams. We would meet outside the flat, packed and ready to go.

On the morning of the great day, Ellen seemed slightly preoccupied but I put it down to pre-examination nerves. I galloped through my "Ethics I" and left the examination hall before the time was up.

When I arrived back at the flat I noticed that Aubery's car had already gone, and the front door was locked. My rucksack had been loaded into the van, no doubt by Ellen, but hers was nowhere to be seen, and neither was she.

Then I found the note under the windscreen-wiper. I still have it, folded inside the cover of that book. It reads:

My Darling David,
You have been so sweet and treated me better than I have ever been treated before and I will never forget you. But you do not love me and you do not need me. You are strong and Aubery is weak. I always knew that. I can not leave him the way he is now.

Aubery is going to change. I am going to be okay. Please find a nice girl who deserves you. I envy her already, whoever she is.

Forgive me David and please try to understand.

God bless.

Ellen.

I never saw either of them again.

I am a great deal older now. I have never seen Ellen's village and I have never gone grape-picking in the south of France. Although in my dreams I have done both, many times.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันมาถึงที่มหาวิทยาลัยลอนดอนครั้งแรกที่ผมออกจากบ้าน, ขี้อาย, อึดอัดอายเกี่ยวกับสำเนียงที่เบลฟาสของฉันตัวเลขในการขนส่งค่ายใหญ่ของนักศึกษาต่างชาติที่ย้าย เกินไปยับยั้งที่จะพูดให้ทุกคนมีความภาคภูมิใจมากเกินไปที่จะยอมรับว่าผมเหงาผมฟังลั่นดังเอี๊ยดเตียงของคนอื่นและครางของความสุขและเปลือกเป็นครั้งคราวของความโกรธผ่านผนังกระดาษบาง ๆ ของเซลล์เล็ก ๆ ของฉันในห้องโถงเคร่งครัดของ ที่อยู่อาศัย สงสารตัวเองและคิดถึงบ้านที่ห้อมล้อมฉัน. บัตรปรากฏบนกระดานแจ้งให้ทราบล่วงหน้าโฆษณาในห้องที่ใช้ร่วมกันแบนอยู่บริเวณใกล้เคียง รายละเอียดเบาบาง แต่ฉันสามารถจ่ายค่าเช่าและนำเสนอโอกาสในการติดต่อกับมนุษย์, แฟลตมิตรภาพเครือข่าย. มันเป็นแปลงสองห้องนอนในบ้านวิคตอเรียบี้ขนาดใหญ่ Aubery เช่าเจ้าของที่ไม่มากแก่กว่าผม แต่แต่งตัวเหมือนหกสิบปี: ชุดสูทสามชิ้นเสื้อเชิ้ตสีขาวแป้งผูกสีเทาอึมครึมแหวนตราขนาดใหญ่อยู่ในมือข้างขวาของเขา เสียงของเขาถ่ายทอดท่าทีเยาะเย้ยและไม่สามารถที่จะออกเสียงตัวอักษร 'R'. แฟน Aubery อย่างไรก็ตามเป็นความสุข เปี๊ยบสวยที่มีผมยาวสีดำและดนตรีจังหวะเวลส์ในเสียงของเธอเธอสว่างขึ้นทั้งห้องด้วยรอยยิ้มของเธอ ชื่อของเธอคือเอลเลน ฉันหลงรักตั้งแต่แรกเห็น. คาดหวังว่าผมออกจากเล็ก ๆ น้อย ๆ ของการสัมภาษณ์และเป็นปลื้มเมื่อเอลเลนโทรเช้าวันรุ่งขึ้นและบอกฉันว่าฉันสามารถย้ายใน. ผมรู้ว่าสัญชาตญาณว่าเธอต้องการให้ผมและ Aubery ไม่ได้ แต่เธอมีอย่างใด ชนะ. เอลเลนเป็นนักศึกษาปีแรกที่วิทยาลัยของฉัน Aubery เป็นบัญชีจูเนียร์ แต่เงินรายได้ที่ดี ผมรู้ทันทีว่าเขาเป็นของปลอมทั้งหมด สำเนียงที่เหนือกว่าของเขาและลักษณะที่ชื่อของเขา, พื้นหลังของชนชั้นสูงรางของเขาอาจจะเป็นแม้กระทั่งเสียงกระเพื่อมของเขาได้รับการประดิษฐ์ทั้งหมด. วันทำการ Aubery เป็นยางยืด บางครั้งเขาจะมาถึงบ้านก่อน 05:00 ชั่วโมงเร่งด่วนบางครั้งในช่วงดึก. เอลเลนชั่วโมงที่คล้ายกันเก็บไว้กับตัวเอง ในตอนเช้าเธอจะจูบลา Aubery แล้วเราจะเดินไปด้วยกันไปยังมหาวิทยาลัยและที่รับประทานอาหารกลางวันพบอีกครั้งและแชทบางมากขึ้น ในตอนเย็นก่อนที่จะได้กลับ Aubery เรามักจะนั่งร่วมกันศึกษาการพูดคุยหรือเพียงแค่ดูทีวี. มิตรภาพเบ่งบานของเรา หัวข้อเดียวที่เราหลีกเลี่ยงความสัมพันธ์ของเอลเลนกับ Aubery อย่างใดเธอรู้ว่าฉันมีความเห็นที่ต่ำของเขาและกลายเป็นเรื่องต้องห้าม แต่เราพูดคุยเกี่ยวกับปรัชญาการเมือง, ศาสนา, วรรณกรรม, ภาพยนตร์, เพลงและในที่สุดก็เกี่ยวกับตัวเอง ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับหมู่บ้านชาวเวลส์ของเอลเลน, สีดำอย่างถาวรกับถ่านหินฝุ่นถนนสูงชันที่รางมือพอดีพร้อมทางเท้าที่มีงานน้อยและการฆ่าตัวตายที่พบบ่อย เอลเลนจากฉันเรียนรู้เกี่ยวกับความดื้อรั้นที่หนองผุจิตใจของเบลฟาสของหนุ่มสาว เราบอกอีกคนหนึ่งฝันของเราและความกลัวของเราและประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาของเรา เราเทออกจิตวิญญาณของเรา ขอบเขตเพียงเพื่อการสนทนาของเราคือสิ่งที่ไปในระหว่างเอลเลนและ Aubery เมื่อประตูห้องนอนของพวกเขาปิด. ฉันช่วยเอลเลนกับหนึ่งในการมอบหมายงานของเธอและเธอซื้อฉันหนังสือเป็นของขวัญ ฉันสามารถดูกระดูกสันหลังจากที่ผมกำลังนั่งอยู่ในขณะนี้. มิตรภาพของฉันกับเอลเลนทำทุกอย่างในชีวิตของฉันดีขึ้นอย่างมากมาย ฤดูใบไม้ผลิเข้ามาในขั้นตอนของฉันฉันเริ่มกินอย่างถูกต้องและให้ความสนใจกับการปรากฏตัวของฉันและทำให้เพื่อนคนอื่น ๆ ที่มหาวิทยาลัยโดยไม่ต้องพยายาม. ทั้งหมดเวลานี้ Aubery แทบไม่สนใจฉัน ฉันพยายามที่จะเป็นมิตร แต่ผมไม่ค่อยจะคิดอะไรจะพูด เอลเลนแม้ดูเหมือนจะมีน้อยมากที่จะพูดกับเขาในขณะที่ผมอยู่ในปัจจุบัน ทุกคืนพวกเขาจะหายเข้าไปในห้องนอนของพวกเขาและที่นั่นผมถือว่าเป็นที่ที่พวกเขาเปิดขึ้นกับอีกคนหนึ่ง. จากนั้นในเช้าวันหนึ่ง Aubery ปรากฏอยู่คนเดียวที่อาหารเช้ากินอย่างเร่งรีบและรีบออกบอกฉัน gruffly ที่เอลเลน "ไม่ดี " ฉันรอจนกว่าเขาจะได้หายไปและเคาะเบา ๆ ที่ประตูห้องนอนของเธอ. เธอออกมาห่อในชุดและมีรอยช้ำแดงและสีม่วงสดใสด้านล่างตาข้างซ้ายของเธอ. ฉันไม่สามารถเชื่อสิ่งที่ผมเห็น โดยไม่ต้องมีคำว่าผมเปิดอ้อมแขนของฉันและกอดเธอ เธอกอดฉันกลับมาและเรายืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ เป็นเวลาหลายนาที. ผมไม่เคยมีประสบการณ์ความโกรธเช่นฆาตกรรมก่อนหรือตั้งแต่ แต่เอลเลนปิดปากฉัน เธอเจ็บใจเขาเธออ้างว่า สิ่งที่โหดร้ายได้รับการกล่าวว่า เธอไม่ต้องการที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้พวกเขาจะจัดเรียงออกระหว่างตัวเอง. ข้ามบรรยายผมใช้เวลาตลอดทั้งวันที่อยู่ที่บ้านกับเอลเลน ในช่วงเที่ยงวันที่เธอได้ร้องไห้น้อยในอ้อมแขนของฉันและให้ฉันจูบที่ริมฝีปากหายวับไปและบอกฉันว่าฉันเป็นหวานมาก ฉันรักจูบที่โหยหามากขึ้น แต่ผมรู้ว่าเวลาที่ไม่ถูกต้อง. ในเตียงในคืนนั้นผมเครียดที่จะได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องพักของพวกเขา แต่ผนังแยกเป็นหนาและถึงแม้ว่าฉันคิดว่าฉันสามารถได้ยินเป็นครั้งคราว เสียงยกมันเป็นเรื่องยากที่จะให้แน่ใจ. ขณะที่ผมลอยออกไปนอนผมได้ยินเคาะขี้ขลาดของเอลเลนที่ประตูห้องนอนของฉัน เวลานี้มีหยดเล็ก ๆ ของเลือดไหลลงใบหน้าของเธอที่เกิดผมมารู้ทีหลังโดยแหวนตราหนัก Aubery ของ เธอทรุดตัวลงร้องไห้ในอ้อมแขนของฉันและฉันพาเธอเบา ๆ ไปที่เตียงของฉันและกอดเธออ่อนโยนสำหรับส่วนที่เหลือของคืน โดยไม่ต้องใช้คำพูดที่เราทั้งสองรู้ว่านี่คือตอนนี้เอลเลนนอนเช่นเดียวกับเหมือง. Aubery ยอมรับสถานการณ์ใหม่มากขึ้นอย่างรวดเร็วกว่าที่ผมคาดว่าจะมี ผมบอกเขาว่าที่อาหารเช้าที่เอลเลนและฉันจะทิ้งและถ้าเขาสัมผัสของเธออีกครั้งเขาจะต้องเสียใจที่เขาได้เคยเกิด ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ผมจะทำจริงๆเพราะผมไม่เคยโดนใครในชีวิตของฉัน แต่ฉันก็จัดการที่ดีมีขนาดใหญ่กว่า Aubery และเขาไม่ได้ใส่ภัยคุกคามของฉันในการทดสอบ. เพื่อสังเกตการณ์นอกเล็ก ๆ น้อย ๆ น่าแปลกใจที่จะ ที่มีการเปลี่ยนแปลง เอลเลนและฉันยังคงเดินไปที่มหาวิทยาลัยด้วยกัน แต่ตอนนี้เราจับมือหรือแขนที่เชื่อมโยง Aubery จับรถไฟเช้าวันเดียวกันและกลับมาในเวลาเดียวกันกับร่องกับรอย แต่ภายในการเปลี่ยนแปลงของแบนได้เปลี่ยนแปลงเกินยอมรับทั้งหมด. ทั้งสอง Aubery และฉันเปลี่ยนไปเปลี่ยนบุคลิก กับเอลเลนเป็นคนรักของฉันเช่นเดียวกับเพื่อนของฉันฉันรู้สึกสิบฟุตสูง: เกรดเรียงความของฉันเพิ่มสูงขึ้นและผมเชื่อว่าผมยังมองที่แตกต่างกัน Aubery ในมืออื่น ๆ ดูเหมือนจะหดตัวลงในพื้นหลัง, รอยขีดข่วนรอบสงบเสงี่ยมเหมือนเมาส์ในตู้เก็บอาหาร. กับการสอบและวันหยุดฤดูร้อนที่ยาวนานเพียงไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาออกไปเอลเลนและฉันทำแผน ฉันจะซื้อของเก่ามอเตอร์คาราวานว่าชาวออสเตรเลียกลับบ้านที่ถูกผูกไว้และนิวซีแลนด์ขายบนถนนเอิร์ลคอร์ตและในครั้งนี้เราจะไปเยี่ยมหมู่บ้านเอลเลนในเวลส์แล้วกลับไปทางทิศตะวันออกรถเรือข้ามฟากไปยังประเทศฝรั่งเศสแล้วไปทางทิศใต้ เมดิเตอร์เรเนียน, เงินรายได้จากการเก็บองุ่นหรือ แต่ที่เราสามารถทำได้ในขณะที่เราเดินทางลง. รถที่ซื้อมาและผมแวะผ่านการสอบของฉันมีความสุขโดยวิธีการใช้ชีวิตที่ดีได้กลายเป็น ไม่มีใครสามารถขอแฟน nicer กว่าเอลเลนและฉันจะมี! เธอกับตัวเองในช่วงฤดูร้อนทั้งนานวันเข้ามาใกล้ Aubery ประกาศว่าเขาได้วางเงินมัดจำในการแบนของเขาเองในส่วนที่ทันสมัยมากขึ้นของกรุงลอนดอนและจะมีการย้าย ฉันจ่ายเงินให้ความสนใจน้อย. เอลเลนและผมวางแผนที่จะออกไปในทันทีหลังจากที่ผ่านการสอบของเรา เราจะได้พบกันนอกแบนบรรจุและพร้อมที่จะไป. ในตอนเช้าของวันที่ดีเอลเลนดูเหมือนหมกมุ่นอยู่เล็กน้อย แต่ฉันวางมันลงต่อเส้นประสาทก่อนการตรวจสอบ ฉันวิ่งผ่าน "จริยธรรมฉันของฉัน" และทิ้งฮอลล์การตรวจสอบก่อนที่เวลาขึ้น. เมื่อฉันกลับมาถึงแบนผมสังเกตเห็นว่ารถ Aubery ได้หายไปแล้วและประตูหน้าบ้านถูกล็อค เป้ของฉันได้รับการโหลดลงในรถตู้ต้องสงสัยโดยเอลเลน แต่เธอคือไม่มีที่ไหนเลยที่จะเห็นและไม่เป็นเธอ. แล้วฉันได้พบบันทึกภายใต้กระจกหน้ารถ-ปัดน้ำฝน ฉันยังมีมันพับปกของหนังสือเล่มนี้ว่า มันอ่าน: เดวิดที่รักของฉันคุณได้รับหวานมากและได้รับการรักษาฉันดีกว่าที่ผมเคยได้รับการรักษาก่อนและฉันจะไม่ลืมคุณ แต่คุณไม่รักฉันและคุณไม่จำเป็นต้องให้ฉัน คุณมีความแข็งแรงและ Aubery อ่อนแอ ฉันมักจะรู้ว่า ฉันไม่สามารถปล่อยให้เขาวิธีที่เขาอยู่ในขณะนี้. Aubery จะเปลี่ยน ฉันจะไม่เป็นไร กรุณาหาสาวดีที่สมควรได้รับคุณ ผมอิจฉาเธอแล้วเธอเป็นใคร. ยกโทษให้ฉันเดวิดและโปรดพยายามที่จะเข้าใจ. พระเจ้าอวยพร. เอลเลน. ฉันไม่เคยเห็นอย่างใดอย่างหนึ่งของพวกเขาอีกครั้ง. ฉันเป็นอย่างมากในขณะนี้ที่มีอายุมากกว่า ฉันไม่เคยเห็นของหมู่บ้านเอลเลนและฉันไม่เคยหายไปแคะองุ่นในตอนใต้ของฝรั่งเศส ถึงแม้ว่าในความฝันของฉันที่ฉันได้ทำทั้งสองหลายครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันมาถึงที่มหาวิทยาลัยลอนดอน ครั้งแรกที่ฉันอยู่ห่างจากบ้าน อาย เขิน อาย เรื่องสำเนียงเบลฟาสต์ , รหัสในค่ายฯที่กว้างใหญ่ของผู้พลัดถิ่นในต่างประเทศ นักเรียน นักศึกษา ด้วยการไปพูดกับใคร หยิ่งเกินกว่าที่จะยอมรับว่าฉันไม่เคยเหงาฉันฟังเสียงเอี๊ยดอ๊าดของเตียงอื่น ๆของผู้คน และเสียงครางของความสุขและบางครั้งเห่าของความโกรธผ่านกระดาษบางผนังเซลล์เล็ก ๆของฉันในหอพักที่เคร่งครัดของที่อยู่อาศัย สงสารตนเองและการคิดถึงบ้านที่ห้อมล้อมผม

การ์ดที่ปรากฏบนบอร์ดประกาศโฆษณาห้องในแฟลตที่ใกล้เคียง รายละเอียดมีไม่มากนัก แต่ผมจะจ่ายค่าเช่า และเสนอโอกาสของการติดต่อของมนุษย์เพื่อนร่วมห้อง , เครือข่ายมิตรภาพ

มันเป็นสองห้องนอน แปลงในขนาดใหญ่ถล่มวิคตอเรียบ้าน aubery สัญญาเช่ายึด ไม่ใช่อายุมากกว่าผม แต่แต่งตัวเหมือนหกสิบปีเก่า : สูทสามชิ้นต้นเสื้อสีขาว , หดหู่สีเทาผูกแหวนตราใหญ่ ในมือข้างขวาของเขา เสียงของเขาถ่ายทอดเป็นหัวเราะเยาะการยอมรับและไม่สามารถออกเสียงตัว R

' 'แฟน aubery มันคือความสุข อย่างน่ารัก ผมสีดำยาวและดนตรีชาวเวลส์ร้องเพลงเป็นจังหวะในน้ำเสียงของเธอ เธอสว่างขึ้นทั้งห้องด้วยรอยยิ้มของเธอ ชื่อของเธอคือ เอลเลน ผมหลงรักตั้งแต่แรกเห็น

ผมเหลือคาดหวังเล็ก ๆน้อย ๆของการสัมภาษณ์ และเป็นปลื้มเมื่อเอลเลนโทรมาตอนเช้าต่อไปนี้ และบอกว่าผมจะย้ายเข้าผมรู้โดยสัญชาตญาณว่าเธอต้องการฉัน และ aubery ไม่ได้ แต่เธอได้ชัยชนะ

เลน เป็นนักศึกษาปี 1 ที่วิทยาลัยของฉัน aubery เป็นผู้ช่วยสมุห์บัญชี แต่รายได้ดี และผมก็ตระหนักว่าเขากำลังโกหก . ของเขาที่เหนือกว่า สำเนียงและลักษณะ , ชื่อของเขา คลับฐานันดรภูมิหลัง แม้อาจจะไม่ชัดของเขา โดยทั้งหมดประดิษฐ์ .

aubery ทำงานเป็นวันที่ยืดหยุ่นได้ บางครั้งเขาอาจจะถึงบ้านก่อน 5 โมงเร่งด่วน บางครั้งดึก

เอลเลนเก็บไว้เหมือนกัน ชั่วโมงเอง ในตอนเช้าเธอจะจูบ aubery ลาก่อน แล้วเราก็เดินไปด้วยกัน วิทยาเขต และ เที่ยงพบกันและสนทนาบ้าง ในตอนเย็น ก่อน aubery กลับมาเรามักจะนั่งเรียนพูดหรือเพียงแค่ดูทีวี

มิตรภาพเบ่งบาน แต่หัวข้อที่เราหลีกเลี่ยง คือความสัมพันธ์ของเอลเลนกับ aubery . เธอจะรู้ว่าฉันมีความเห็นต่ำของเขา และอาจกลายเป็นสิ่งต้องห้าม แต่ที่เราพูดถึงปรัชญา การเมือง ศาสนา วรรณกรรม ภาพยนตร์ เพลง และในที่สุดก็เกี่ยวกับตัวเรา ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับเอลเลนหมู่บ้านเวลช์ย้อมดำอย่างถาวรด้วยฝุ่นถ่านหินถนนสูงชันที่ถูกติดตั้งพร้อมรางมือ 2 ที่งานน้อยและฆ่าตัวตายเหมือนกัน จากฉัน เอลเลน เรียนรู้เกี่ยวกับหนองยอ ที่ไหม้จิตใจของเบลฟาสต์เป็นหนุ่มสาว เราบอกอีกหนึ่งความฝันและความกลัวในอดีตของเรา เราจะเทวิญญาณของเราขอบเขตเฉพาะการสนทนาของเราเป็นสิ่งที่ไปใน ระหว่าง เอลเลน และ aubery เมื่อประตูห้องนอนปิด

ผมช่วยเอลเลนกับการบ้านของเธอ เธอซื้อหนังสือเป็นของขวัญให้ฉัน ฉันสามารถมองเห็นแนวสันจากที่ผมนั่งอยู่ตอนนี้

มิตรภาพของฉันกับเอลเลนทำให้ทุกอย่างในชีวิตดีเหลือหลาย . ฤดูใบไม้ผลิมาถึงขั้นตอนของฉันผมเริ่มกินอย่างถูกต้อง และให้ความสนใจกับการปรากฏตัวของฉัน และทำให้เพื่อน ๆที่มหาวิทยาลัยโดยไม่พยายาม

ทั้งหมดนี้ aubery แทบไม่สนใจข้า ฉันพยายามที่จะเป็นมิตร แต่ผมก็ไม่คิดว่าจะพูดอะไร . แม้แต่เอลเลนดูเหมือนมีเพียงเล็กน้อยที่จะพูดกับเขาตอนที่ฉันอยู่ที่นั่น ทุกคืนเขาจะหายเข้าไปในห้องนอนของเขา และที่นั่น ผมยอมรับที่พวกเขาเปิดขึ้นอีก

แล้วเช้าวันหนึ่ง aubery ปรากฏเพียงอย่างเดียวในมื้อเช้า กินอย่างรีบเร่งและรีบเดินออกไป บอกเสียงกระด้างที่เอลเลน " ไม่ค่อยดี " ผมรอจนกระทั่งเขาได้ไป และเคาะเบาๆที่ประตูห้องนอนของเธอ

เธอออกมา ห่อด้วยเสื้อคลุม และสดใสแดงและสีม่วงช้ำใต้ตาซ้ายของเธอ

ผมไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่ผมเห็นโดยไม่พูดอะไร ผมเปิดอ้อมแขนและโอบกอดเธอ เธอกอดผมกลับ และเราก็ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ นานหลายนาที

ผมไม่เคยมีประสบการณ์เช่นฆาตกรรมความโกรธก่อนหรือตั้งแต่ แต่เอลเลนปิดปากฉัน เธอยั่วเขา เธออ้างว่า เรื่องโหดร้ายได้กล่าวว่า เธอไม่ต้องการที่จะพูดคุยเกี่ยวกับมัน พวกเขาจะหาทางออกกับตัวเอง

ข้ามการบรรยายฉันใช้เวลาทั้งหมดวันนั้นที่บ้านกับเอลเลน ไปเที่ยงเธอได้ร้องในอ้อมแขนของฉันและให้ฉันไปจูบบนริมฝีปาก และบอกฉันว่า ฉันน่ารักมาก ผมเน้น จูบที่โหยหา แต่ผมรู้ว่าเวลาไม่ใช่

นอนคืนนั้น ฉันพยายามที่จะได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องพักของพวกเขา แต่การแยกของผนังที่หนาและแม้ว่าฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงเอะอะ เป็นครั้งคราว มันก็ยากที่จะได้แน่นอน

ผมลอยออกไปนอนผมได้ยินเอลเลนขี้ขลาดเคาะประตูห้องนอนฉัน คราวนี้มีเลือดหยดเล็กๆ ไหลลงใบหน้าของเธอทำให้ผมในภายหลังได้ โดย aubery หนักแหวนตรา . เธอล้มลง ร้องไห้ ในอ้อมแขนของฉันและฉันพาเธอเบา ๆ กับเตียงของฉัน และกอดเธออย่างอ่อนโยนสำหรับส่วนที่เหลือของคืน โดยไม่ต้องใช้คำพูด เรารู้ว่านี้คือตอนนี้เอลเลนห้องนอนแบบเดียวกับผม

aubery ยอมรับสถานการณ์ใหม่พร้อมมากขึ้นกว่าที่ฉันคาดไว้ ฉันบอกเขาว่า อาหารเช้าที่เอลเลนและผมจะไปและถ้าเขาสัมผัสเธออีกครั้ง เขาจะขอโทษเขาเคยเกิดมาผมไม่รู้ว่าผมจะทำ เพราะผมไม่เคยทำร้ายใคร ในชีวิตของฉัน แต่ฉันมีการจัดการที่ดีกว่า aubery และเขาไม่ได้ใส่คำขู่ของผมเพื่อทดสอบ

ผู้สังเกตการณ์ภายนอก จู่ ๆเล็ก ๆน้อย ๆอาจจะเปลี่ยนไป เอลเลนและฉันยังคงเดินไปมหาวิทยาลัยด้วยกัน แต่ตอนนี้เราขึ้นมือ หรือคล้องแขน . aubery ติดรถไฟเช้าวันเดียวกันและกลับพร้อมกันตรวจสอบชั่วโมง