It's an addiction to the way you fe

It's an addiction to the way you feel
And I can't stop myself from touching you
Don't stop touching me too
Don't stop, don't stop, don't stop, don't stop!

The Frail – Addicted

As he sat dazedly in class, Rai let another soft sigh escape his lips. While the teacher prattled on about meaningless theories and formulas, and while the students were buried in their notebooks, Rai was otherwise occupied. Half-lidded ruby eyes looked on without focus as thoughts involuntarily drifted into forbidden territory.

Two bodies were pulled flush against one another; two mouths meshed together, effortlessly hot. A calloused hand strayed down his pale, flat stomach, eliciting a moan of anticipation. As the kiss ended, a rough tongue began to explore his neck; sharp teeth nibbled on his collar bones; smooth lips lavished attention on his chest.

"Mmm..."

Stormy gray eyes darkened with desire as the wayward hand wandered dangerously low, low enough to take hold of –

"Rai?" The youthful voice called, "Hello, you in there?"

Brought out of his hazily pleasurable fantasy, he shivered. Rai noticed energetic Shinwoo and little Ikhan hovering over his desk, and nodded in acknowledgement.

"It's lunch time!" The redhead exclaimed enthusiastically.

Gracefully, the Noblesse stood. For now, as he walked with the children, only the mouth-watering promise of ramyun occupied his mind.

Nothing else. Not a thing. That's right. Food.

To stop thinking those dirty-but-oh-so-good thoughts about a certain someone, all he needed was food. Ramyun was the necessity, not those strong arms or that naked chest or those powerful legs or that mischievous smirk or those smouldering eyes or that big, hard –

"Rai~" He barely heard Yuna call him, "Your ramyun's getting cold."

Embarrassed by his lack of self-control, Rai gave an uncomfortable little cough and began to eat.

It had been weeks (twenty-two days, to be exact) since that…incident, and yet it felt like months. For an immortal such as himself, time had never passed so slowly. He still remembered the feel of that man, his body still remembered. Even as he relieved himself at night – the humiliation! – Rai found himself conjuring images of that afternoon, against the cool tiles of the bathroom wall, when he did things that were so uncharacteristic of him. It felt like he'd been wanting that man forever, and he didn't even know it.

"M-21..." Quietly, the name slipped out, barely above a whisper.

For the nth time that day, he sighed, losing himself in thoughts of that despicable (but so-very-desirable) man…

"Rai!" Shinwoo's voice called.

"Lunch is almost over, Rai," Ikhan added, "You barely ate anything."

"It's not the first time, either..." Suyi added.

"Are you aright?" Yuna asked, looking at him with concern.

Stiffly, he nodded and stood up to leave with the rest of the group, silently lamenting the wasted ramyun.

Clearly, something needed to be done about this…ridiculously strong (though not entirely unwarranted) physical attraction. He was allowing M-21 to become too severe a problem. Yes – there had to be a solution.

He would go ask Frankenstein right now. Perhaps one of his many potions would cure this temporary ailment…

"I shall go to the principal's office." He stated serenely before parting ways with the children.

"I sure hope he doesn't get lost. The way he spaces out these days…" Ikhan sighed.

"Do you think he's in love?"

"Shinwoo! That's nonsense!" Suyi protested, while Yuna simply laughed good-naturedly.

In heat was the more accurate term, Rai thought wryly as he heard their conversation drift further down the hall.

"Ah, Master." Frankenstein greeted him with the usual smile, "How may I help you?"

"Frankenstein."

"Yes?"

"I am at a loss."

There was an immediate disturbance in the servant's mannerism.

"What is it, Master? Something not to your liking?"

The question was met with silence. A curious feeling overtook Rai the moment he opened his mouth. A feeling he rarely felt – although one that became increasingly familiar over the past twenty-two days. Embarrassment. He was embarrassed.

"Nevermind," He turned to leave, embarrassed by his embarrassment.

"Master," Frankenstein halted him with a mysterious amusement in his voice, "I came across an interesting saying as I was reading the other day."

Rai waited to hear it despite himself.

"'The only way to get rid of a temptation is to yield to it (1).' Fascinating, don't you think?" The servant chuckled.

"Frankenstein."

"Yes, master?"

"I'm going home."

"Yes, master," That knowing smile again, "I'll tell the children not to worry."

M-21 groaned. To recover from the injuries he'd sustained a few days before, he was now essentially being placed under house arrest.

During the day, Frankenstein's immaculate house was empty; there was no one to talk to or bicker with. The ghastly wound on his lower back was healing with i

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นการติดยาเสพติดแบบที่คุณรู้สึกและฉันไม่สามารถหยุดตัวเองจากการสัมผัสคุณไม่หยุดสัมผัสฉันเกินไปไม่หยุด ไม่หยุด ไม่หยุด ไม่หยุดเพลีย – ติดยาเสพติดขณะที่เขานั่งในคลา dazedly เชียงรายให้ถอนหายใจอ่อนอื่นหนีริมฝีปากของเขา ใน ขณะที่ครู prattled บนเกี่ยวกับความหมายทฤษฎีและสูตร และใน ขณะที่นักเรียนถูกฝังอยู่ในโน้ตบุ๊คของพวกเขา เชียงรายถูกครอบครองมิฉะนั้น Lidded มินิเดครึ่งทับทิมตามอง โดยโฟกัสเป็นความคิดปรับลอยเข้ามาในดินแดนต้องห้ามร่างกายสอง pulled ล้างกัน ออก ๆ สองหน้าแบบตาข่ายกัน ร้อนง่าย มือผลัดหลงลงท้องของเขาซีด แบน eliciting คร่ำของความคาดหวัง เป็นจูบสิ้นสุด ลิ้นหยาบเริ่มสำรวจคอของเขา คมชัดฟัน nibbled บนกระดูกคอของเขา ริมฝีปากเรียบสนใจ lavished อก" Mmm..."ดวงตาสีเทาพายุมืด มีความปรารถนาเป็นมือวิบไหวเดินอันตรายต่ำ ต่ำพอที่จะถือของ –"เชียงราย" เรียกว่า คำ คุณมี "เสียงอ่อนเยาว์เขามาจากจินตนาการของเขาณ hazily, shivered ไร่พบ Shinwoo พลังและ Ikhan เล็กน้อยที่วางเมาส์เหนือโต๊ะของเขา แล้วเลยต้องยอมรับใน"มันเป็นเวลากลางวัน" สาวผมแดง exclaimed แน่นอนสง่างาม Noblesse ที่ยืน สำหรับตอนนี้ ขณะที่เขาเดินกับเด็ก เพียงสัญญาปากรดน้ำของของ ramyun ครอบครองจิตใจของเขาไม่มีอะไรอื่น ไม่ได้เป็นสิ่ง ถูกต้อง อาหารการหยุดคิดคิดที่สกปรกแต่-oh-มากบางคน ทั้งหมดที่เขาต้องเป็นอาหาร ของ Ramyun เป็นความจำเป็น ไม่แขนที่แข็งแรง หรือหน้าอกที่เปลือย หรือขาเหล่านั้นมีประสิทธิภาพ หรือที่เกเรซุกซน หรือผู้ smouldering ตาหรือที่ใหญ่ หนัก –"เชียงราย ~ " เขาแทบไม่ได้ยินเรียกเขา Yuna "ของ ramyun ของคุณการเดิน ทางของเย็น"อาย โดยขาดการควบคุมตนเอง เชียงรายให้มีไอเล็กน้อยอึดอัด และเริ่มกินมันเป็นสัปดาห์ (ยี่สิบสองวัน เป็นที่แน่นอน) ตั้งแต่ว่าเหตุการณ์ และยัง ได้รู้สึกเหมือนเดือน สำหรับเป็นอมตะเช่นตัวเอง เวลาได้เคยผ่านช้า เขาจำความรู้สึกของผู้ชายคนนั้น ร่างกายของเขายังจำ แม้แต่ขณะที่เขาปลดปล่อยตัวเองในยามค่ำคืน – ความอัปยศอดสูที่ – เชียงรายพบว่าตัวเองปลุกผีภาพของบ่ายวันนั้น กับกระเบื้องผนังห้องน้ำ เย็นเมื่อเขาทำสิ่งที่ไม่เป็นลักษณะพิเศษของเขาดังนั้น มันรู้สึกเหมือนเขามีอยากผู้ชายคนนั้นตลอดไป และเขาไม่เคยรู้"M-21..." เงียบ ๆ ชื่อลื่น แทบข้างกระซิบครั้งที่ n วันที่ เล่าปี่ สูญเสียตัวเองในความคิดของคนที่น่ารังเกียจ (แต่เพื่อมากประกอบ) ..."ไร่" ของ Shinwoo เสียงที่เรียกว่า"กลางวันเป็นเกือบกว่า เชียงราย เพิ่ม Ikhan "คุณแทบไม่กินอะไร ""นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ทั้ง..." Suyi เพิ่ม"ท่าน aright" Yuna คำถามที่เขากำลัง มีความกังวลStiffly เขาเลยต้อง และลุกขึ้นยืนออกจากส่วนที่เหลือของกลุ่ม เงียบเวของ ramyun เสียสิ่งที่จำเป็นอย่างชัดเจน การดำเนินการเกี่ยวกับเรื่องนี้...แข็งขันน่าสนใจทางกายภาพ (แต่ไม่ทั้งหมดไม่รับรอง) เขาแก้ไขให้ M-21 จะกลายเป็น ปัญหารุนแรงเกินไป ใช่ – ต้องมี การแก้ไขปัญหานี้เขาจะไปถาม Frankenstein อยู่ บางทีหนึ่งในยาของเขามากจะรักษาโรคนี้ชั่วคราว..."ฉันจะไปกับครู" เขาระบุอย่างสงบก่อนที่แยกทางกับเด็ก"ฉันหวังว่าเขาไม่ได้หายไป อย่างเขาพื้นที่ออกวันนี้... Ikhan ถอนหายใจ"คุณคิดว่า เขาอยู่ในความรัก""Shinwoo ที่เป็นเรื่องไร้สาระ Suyi ปฏิเสธ ในขณะที่ Yuna เพียงหัวเราะ good-naturedlyในความร้อนเป็นระยะแม่นยำ ไร่คิดว่า wryly ขณะที่เขาได้ยินดริฟท์สนทนาของพวกเขาต่อไปอยู่ห้องโถง"อา หลักการ" แฟรงเกนสไตน์รับการต้อนรับเขา ด้วยรอยยิ้มปกติ "ฉันอาจ ช่วยคุณได้อย่างไร""แฟรงเกนสไตน์""ใช่หรือไม่""ผมที่สูญเสีย"มีการรบกวนทันทีในจริตนิยมของข้าราชการ"มันคืออะไร หลัก สิ่งที่ไม่ชื่นชอบของคุณ "คำถามก็พบกับความเงียบ ความรู้สึกอยากรู้อยากเห็น overtook ไร่ขณะที่เขาเปิดปากของเขา ความรู้สึกที่เขาไม่ค่อยรู้สึก – แม้ว่าหนึ่งที่กลายเป็นที่คุ้นเคยมากขึ้นกว่ายี่สิบสองวันผ่านมา ความลำบากใจ เขาก็อาย"เนเวอร์ไมนด์ เขาหันออกจาก อายความลำบากใจของเขา"หลัก Frankenstein หยุดเขา ด้วยความสนุกลึกลับในเสียงของเขา "ฉัน มาข้ามคำพูดที่น่าสนใจกำลังอ่านในวันอื่น ๆ "ไร่รอการฟังแม้ตัวเอง"'วิธีเดียวที่จะกำจัดการทดลองคือการ ยอมให้ (1) ' น่าสนใจ ไม่คุณคิดว่า " คนรับใช้เบา ๆ"แฟรงเกนสไตน์""ใช่ หลัก""ไปครับบ้าน""ใช่ หลัก รอยยิ้มที่รู้อีก "ผมจะบอกเด็กไม่ต้องกังวล"M-21 ครวญคราง การกู้คืนจากการบาดเจ็บเขาได้สองสามวันก่อน ตอนนี้เป็นหลักการทำบ้านพักในระหว่างวัน บ้านสะอาดสะอ้านของ Frankenstein ลว่างเปล่า มีการพูดคุยกับ หรือ bicker ด้วย แผลส่วนบนหลังส่วนล่างของเขาคือการรักษา ด้วย i

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นติดยาเสพติดแบบที่คุณรู้สึก
และผมก็ไม่สามารถหยุดตัวเองจากการสัมผัสคุณ
อย่าหยุดที่จะสัมผัสฉันเกินไป
อย่าหยุดไม่หยุดไม่หยุดไม่หยุด!

อ่อนแอ - ติดยาเสพติด

ในฐานะที่เป็น เขานั่ง dazedly ในชั้นเรียนเชียงรายให้คนอื่นถอนหายใจอ่อนหนีริมฝีปากของเขา ในขณะที่ครู prattled ทฤษฎีที่เกี่ยวกับความหมายและสูตรและในขณะที่นักเรียนถูกฝังอยู่ในโน๊ตบุ๊คของพวกเขาไร่ถูกครอบครองเป็นอย่างอื่น ครึ่ง lidded ตาทับทิมมองโดยไม่ได้มุ่งเน้นความคิดโดยไม่ได้ตั้งใจลอยเข้าไปในดินแดนต้องห้าม.

สองศพถูกดึงราบกับอีกคนหนึ่ง; สองปากตาข่ายกันร้อนได้อย่างง่ายดาย มือหยาบหลงลงซีดท้องแบนของเขาทึ่งครางของความคาดหมาย ในฐานะที่เป็นจูบสิ้นสุดวันที่ลิ้นหยาบเริ่มที่จะสำรวจคอของเขา; ฟันคม nibbled บนกระดูกคอของเขา ริมฝีปากเรียบทุ่มเทความสนใจไปที่หน้าอกของเขา.

"อืม ... "

ดวงตาสีเทาพายุมืดด้วยความปรารถนาเป็นมือเอาแต่ใจเดินแกว่งไปแกว่งมาต่ำต่ำพอที่จะถือของ -

"เชียงราย" เสียงอ่อนเยาว์เรียกว่า "สวัสดีครับคุณอยู่ในนั้น?"

นำออกมาจากจินตนาการที่น่าพอใจ hazily เขาสั่น เชียงรายสังเกตเห็นพลัง Shinwoo และลิตเติ้ล Ikhan โฉบเหนือโต๊ะทำงานของเขาและพยักหน้าในการรับรู้.

"มันเป็นเวลากลางวัน!" แดงอุทานออกมาอย่างกระตือรือร้น.

อย่างสง่างามที่ Noblesse ยืน สำหรับตอนนี้ขณะที่เขาเดินกับเด็กเพียงสัญญาปากรดน้ำของ ramyun ครอบครองของเขาใจ.

ไม่มีอะไรอื่น สิ่งที่ไม่ ถูกตัอง. อาหาร.

ในการหยุดคิดความคิดสกปรก แต่-Oh ดีดังนั้นผู้ที่เกี่ยวกับใครบางคนทั้งหมดที่เขาต้องการก็คืออาหาร Ramyun เป็นความจำเป็นไม่ใช่ผู้ดีแขนหรือหน้าอกเปลือยเปล่าหรือขาที่มีประสิทธิภาพเหล่านั้นหรือว่ารอยยิ้มซุกซนหรือตารุมเหล่านั้นหรือว่าใหญ่หนัก -

"เชียงราย ~" เขาแทบจะไม่ได้ยิน Yuna เรียกเขาว่า ". ramyun ของคุณได้รับความเย็น"

อาย โดยขาดการควบคุมตนเองเชียงรายให้ไออึดอัดเล็กน้อยและเริ่มที่จะกิน.

มันเป็นสัปดาห์ที่ผ่านมา (ยี่สิบสองวันจะเป็นที่แน่นอน) เนื่องจากว่า ... เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและยังรู้สึกเหมือนเดือน สำหรับอมตะเช่นตัวเองเวลาที่ไม่เคยผ่านไปอย่างช้าๆ เขายังจำความรู้สึกของคนที่ร่างกายของเขายังจำได้ แม้ในขณะที่เขาโล่งใจตัวเองในเวลากลางคืน - ความอัปยศอดสู! - เชียงรายพบว่าตัวเองปลุกผีภาพของบ่ายวันนั้นกับกระเบื้องเย็นของผนังห้องน้ำเมื่อเขาได้สิ่งที่มีเพื่อให้วิสัยของเขา มันรู้สึกเหมือนเขาต้องการรับที่ต้องการคนนั้นตลอดไปและเขาก็ไม่ได้รู้ว่า.

"M-21 ... " อย่างเงียบ ๆ ชื่อที่หลุดออกแทบจะกระซิบข้างต้น.

เป็นครั้งที่ n วันนั้นเขาถอนหายใจ สูญเสียตัวเองในความคิดที่น่ารังเกียจ ( แต่สิ่งที่พึงปรารถนามาก) คน ...

"เชียงราย" เสียง Shinwoo ที่เรียกว่า.

"อาหารกลางวันมากกว่าเกือบเชียงราย" Ikhan เสริม "คุณแทบจะไม่กินอะไร."

"มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้ง ... " Suyi เพิ่ม.

"คุณถูกต้อง?" Yuna ถามว่ามองเขาด้วยความห่วงใย.

เคร่งครัดเขาพยักหน้าและลุกขึ้นยืนเพื่อออกจากกับส่วนที่เหลือของกลุ่มเงียบเศร้าโศก ramyun สูญเสีย.

เห็นได้ชัดว่าบางสิ่งบางอย่างที่จำเป็นต้องทำเกี่ยวกับเรื่องนี้ ... น่าขันที่แข็งแกร่ง (แม้จะไม่ใช่เหตุผลทั้งหมด) ทางกายภาพ เสน่ห์ เขาได้รับอนุญาตให้ M-21 ที่จะกลายเป็นปัญหารุนแรงเกินไป มี - จะต้องมีวิธีการแก้ปัญหา.

เขาจะไปถาม Frankenstein ในขณะนี้ บางทีหนึ่งในยาจำนวนมากของเขาจะรักษาโรคนี้ชั่วคราว ...

"ฉันจะไปที่ทำงานของครูใหญ่." เขาระบุสงบเงียบก่อนที่จะแยกทางกับเด็ก.

"ผมหวังว่าเขาไม่ได้หายไป. วิธีที่เขาช่องว่างออกวันนี้ ... " Ikhan ถอนหายใจ.

"คุณคิดว่าเขาอยู่ในความรัก?"

"Shinwoo! นั่นเป็นเรื่องไร้สาระ!" Suyi ประท้วงขณะที่ Yuna เพียงแค่หัวเราะดี naturedly.

ในความร้อนเป็นระยะที่แม่นยำมากขึ้นเชียงรายคิดว่าถึงคราวที่เขาได้ยินการสนทนาของพวกเขาลอยต่อไปลงที่ห้องโถง.

"อาโท." Frankenstein ทักทายเขาด้วยรอยยิ้มปกติ "ฉันอาจช่วยให้คุณ?"

"Frankenstein."

"ใช่?"

"ผมที่สูญเสีย."

มีความวุ่นวายทันทีในคำพูดที่ติดปากของผู้รับใช้เป็น.

"มันคืออะไร, โทบางสิ่งบางอย่าง ไม่ได้ให้ความชื่นชอบของคุณหรือไม่ "

คำถามก็พบกับความเงียบ ความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นทันเชียงรายช่วงเวลาที่เขาเปิดปากของเขา ความรู้สึกเขาจะไม่ค่อยรู้สึก - ถึงแม้คนหนึ่งที่กลายเป็นที่คุ้นเคยมากขึ้นกว่าที่ผ่านมายี่สิบสองวัน ความลำบากใจ เขาก็อาย.

"ไม่เป็นไร" เขาหันไปออกอายความลำบากใจของเขา.

"ปริญญาโท" Frankenstein หยุดเขาด้วยสวนสนุกลึกลับในเสียงของเขา "ฉันมาข้ามคำพูดที่น่าสนใจขณะที่ผมกำลังอ่านวันอื่น ๆ ".

เชียงราย รอคอยที่จะได้ยินมันแม้ตัวเอง.

"วิธีเดียวที่จะกำจัดสิ่งล่อใจคือการยอมจำนนต่อมัน (1). ที่น่าสนใจไม่ได้คุณคิดว่า? " คนรับใช้หัวเราะ.

"Frankenstein."

"ใช่ต้นแบบ?"

"ฉันจะกลับบ้าน."

"ใช่ต้นแบบ" นั่นรู้รอยยิ้มอีกครั้ง "ฉันจะบอกเด็กว่าไม่ต้องกังวล."

M-21 คราง การกู้คืนจากการบาดเจ็บที่เขาต้องการอย่างยั่งยืนไม่กี่วันก่อนที่เขาได้รับในขณะนี้เป็นหลักที่ถูกกักบริเวณในบ้าน.

ระหว่างวันที่บ้านโอ่อ่า Frankenstein ก็ว่าง; ไม่มีใครที่จะพูดคุยหรือทะเลาะกันด้วย แผลน่ากลัวบนหลังล่างของเขาได้รับการรักษากับผม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันคือการเสพติดสิ่งที่คุณรู้สึกและฉันก็ไม่สามารถหยุดตัวเองจากสัมผัสคุณอย่าหยุดจับฉันด้วยอย่าหยุด อย่าหยุด อย่าหยุด อย่าหยุดบอบบางและติดขณะที่เขานั่งตาลอย ในคลาส ไร่ให้อีกอ่อนถอนหายใจออกมาจากปากของเขา ในขณะที่ครู prattled เกี่ยวกับทฤษฎีความหมายและสูตร และขณะที่นักเรียนอยู่ในสมุดบันทึกของพวกเขา ไร่มีงานรัดตัว ครึ่งเปลือกตาทับทิม สายตาโดยไม่มุ่งเน้นความคิดรัวที่ลอยเข้ามาในดินแดนต้องห้ามสองร่างถูกดึงชักโครกกับคนอื่น สองปากตาข่ายด้วยกัน หวานร้อน เป็นมือลง เค้าหลงกล่าว ซีด ท้องแบน eliciting เป็นเสียงครางของเอกชน เป็นจูบเสร็จ ลิ้นหยาบเริ่มสำรวจคอของเขา ฟันแหลมแทะกระดูกคอของเขา ริมฝีปากเรียบหรูหรา ความสนใจบนหน้าอกของเขา" อืม . . . . . . . "พายุตาสีเทามืดกับความปรารถนาเป็นมือเอาแต่ใจเดินค่อนข้างต่ำ , ต่ำเพียงพอที่จะถือของผู้บริโภค" เชียงราย " ? หนุ่มสาวเสียงเรียกว่า " สวัสดีครับ คุณมี ?นำออกจากจินตนาการของเขาเพลินอย่างคลับคล้ายคลับคลา เขาตัวสั่น ไร่สังเกตเห็น Shinwoo กระตือรือร้นและน้อย ikhan โฉบไปที่โต๊ะของเขา และพยักหน้าในกิตติกรรมประกาศ" ได้เวลาอาหารกลางวัน ! " แดงอุทานอย่างกระตือรือร้นอย่างสง่างาม , โนเบร ซยืนอยู่ สำหรับตอนนี้ เขาเดินกับเด็ก เพียงรดน้ำปากสัญญาของราเม็งครอบครองจิตใจของเขาไม่มีอะไรอื่น ไม่ใช่หรอก ใช่แล้ว อาหารหยุดความคิดสกปรกแต่มันดีมากเลยคิดถึงบางคน ทั้งหมดที่เขาต้องการคืออาหาร ราเม็งเป็นความจำเป็น ไม่ใช่แขนแข็งแรงที่เปลือยหน้าอก หรือผู้ที่มีขาหรือที่ซุกซนยิ้มเยาะหรือผู้ smouldering ตาหรือที่ใหญ่ และหนัก –" ไร่ ~ " เขาแทบจะได้ยินยูนะเรียกเขาว่า " ของคุณราเม็งหนาว”อายของเขาขาดการเอาใจ ไร่ให้ไออึดอัดและเริ่มกินมันได้รับการสัปดาห์ ( ยี่สิบสองวัน แน่นอน ) หลังจากเหตุการณ์นั้น . . . . . . . และยังรู้สึกเหมือนเดือน เป็นอมตะ เช่น ตัวเอง เวลาไม่เคยผ่านไปอย่างช้าๆ เขายังจำความรู้สึกของคนๆนั้น ร่างกายของเขายังคงจำได้ แม้ในขณะที่เขาผ่อนคลายตัวเองในเวลากลางคืนและความอัปยศอดสู ! –ไร่พบตัวเองศิลปะภาพช่วงบ่ายกับเย็นของผนังกระเบื้องห้องน้ำ เมื่อเขาทำสิ่งที่มันไม่เป็นลักษณะพิเศษของเค้า มันรู้สึกเหมือนเขาต้องการคนๆนั้นตลอดไป และเขาก็ไม่ได้รู้ว่ามัน" m-21 . . . . . . . " เงียบ ชื่อแอบออกมาแทบข้างบนกระซิบสำหรับแลกเวลาวันนั้น เขาถอนหายใจ สูญเสียตัวเองในความคิดที่น่ารังเกียจ ( แต่ดังนั้นพึงปรารถนามาก ) . . . . ." เชียงราย " ชินวูเป็นเสียงเรียก" เที่ยงแล้ว ไร่ " ikhan กล่าวว่า " คุณแทบจะไม่ได้กินอะไรเลย "" นี่ไม่ใช่ครั้งแรกเหมือนกัน . . . . . . . " suyi เพิ่ม" คุณโอเค ? ยูนะถาม มองเขาด้วยความห่วงใยตัวแข็ง เขาพยักหน้าและลุกขึ้นเพื่อจะออกไปกับส่วนที่เหลือของกลุ่ม อย่างเงียบ ๆและก็บะหมี่เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ต้องทำเกี่ยวกับเรื่องนี้ . . . แรงขัน ( แต่ไม่ทั้งหมด ) สถานที่ทางกายภาพ เขาให้ m-21 เป็นรุนแรงเกินไปครับ ครับ และ ต้อง มี โซลูชั่นเขาจะไปถาม Frankenstein ในตอนนี้ บางทีหนึ่งของ potions ของเขาหลายคนจะรักษาอาการป่วยชั่วคราวนี้ . . . . . . ." ฉันต้องไปห้องครูใหญ่ " เขากล่าวน้อมก่อนที่จะจากกันกับเด็ก" ผมหวังว่าเขาจะไม่หลงทาง อย่างที่เขาเป็น ทุกวันนี้ . . . . . " ikhan ถอนใจ" คุณคิดว่าเขากำลังมีความรัก ?" ชินวู ! นั่นเป็นเรื่องไร้สาระ ! " suyi ประท้วง ในขณะที่ยูนะก็หัวเราะดี naturedly .ในความร้อนคือระยะที่ถูกต้องมากขึ้น , ไร่คิดอย่างบิดเบี้ยว ตามที่เขาได้ยินการสนทนาของพวกเขาล่องลอยต่อไปที่ห้องโถง" นายท่า " Frankenstein ทักทายเขาด้วยรอยยิ้มปกติ " มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ย ?" แฟรงเกนสไตน์ " ." ครับ " ?" ข้าไม่รู้ "มีการรบกวนทันทีในของคนรับใช้ เห่เรือ ." มีอะไรเหรอครับ ? สิ่งที่ชื่นชอบของคุณ ? "คำถามที่ต้องเจอกับความเงียบ ความรู้สึกสงสัยแซงหน้าไร่ ทันทีที่เขาเปิดปากของเขา รู้สึกว่าเขาไม่ค่อยรู้สึก–แม้ว่าหนึ่งที่กลายเป็นที่คุ้นเคยมากขึ้นกว่า 22 วันที่ผ่านมา ความขวยเขิน เขาคงอาย" ไม่เป็นไร " เขาหันกลับไป อายเขินอายของเขา" เจ้านาย " Frankenstein หยุดเขาด้วยสวนสนุกลึกลับในเสียงของเขา " ฉันมาข้ามพูดน่าสนใจผมอ่านวันอื่น ๆ . "ไร่รอที่จะได้ยินมัน ทั้งๆที่ตัวเอง" " วิธีเดียวที่จะกำจัดสิ่งยั่วยวน คือต้องเอาชนะมัน ( 1 ) " ที่น่าสนใจ คุณไม่คิดว่า ? ผู้รับใช้ หัวเราะ ." แฟรงเกนสไตน์ " ." ครับ อาจารย์ " ?" ผมจะกลับบ้าน "" ครับ อาจารย์ " ที่ทราบว่า ยิ้มได้อีกครั้ง " ผมจะบอกเด็กว่าไม่ต้องเป็นกังวลm-21 คราง . เพื่อกู้คืนจากอาการบาดเจ็บที่เขาได้รับไม่กี่วันก่อน เขาถูกหลักถูกวางไว้ภายใต้การจับกุมบ้านในระหว่างวัน แฟรงเก้นสไตน์ของนิรมลบ้านว่างเปล่า ไม่มีคนคุย หรือทะเลาะกันด้วย แผลน่ากลัวของเขากลับลดลงคือการประสานกับผม