Of course, the point is not that th

Of course, the point is not that this dependence on others arose with the age of authenticity. A form of dependence was always there. The socially derived identity was by its very nature dependent on society. But in the earlier age recognition
never arose as a problem. General recognition was built into the socially derived identity by virtue of the very fact that it was based on social categories that everyone took for granted. Yet inwardly derived, personal, original identity doesn’t enjoy this recognition a priori. It has to win it through exchange, and the attempt can fail. What has come about with the modern age is not the need for recognition but the conditions in which the attempt to be recognized can fail. That is why the need is now acknowledged for the first time. In premodern times, people didn’t speak of “identity” and “recognition”—not because people didn’t have (what we call) identities, or because these didn’t depend on recognition, but rather because these were then too unproblematic to be thematized as such.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แน่นอน จุดไม่ได้ว่า นี้พึ่งพาผู้อื่นที่เกิดขึ้นกับอายุของแท้ รูปแบบของการพึ่งพาได้เสมอมี สังคมได้รับข้อมูลประจำตัว โดยธรรมชาติของมันมากขึ้นอยู่กับสังคมได้ แต่ ในการรับรู้อายุก่อนหน้านี้ไม่เกิดเป็นปัญหา การรับรู้ทั่วไปถูกสร้างขึ้นเป็นเอกลักษณ์สืบทอดสังคมอาศัยจริงอย่างที่ว่า มันเป็นไปตามประเภทสังคมที่ทุกคนเอาได้รับ ยัง ได้รับสองอย่างภายใน ส่วนบุคคล ฉบับประจำไม่เพียงรู้นี้เป็น priori ก มีชนะผ่านอัตราแลกเปลี่ยน และความพยายามที่ไม่สามารถ ที่มีมากับยุคใหม่ไม่จำเป็นต้องรู้แต่เงื่อนไขที่ไม่พยายามรับรู้สามารถ นั่นคือเหตุผลที่ต้องเป็นตอนนี้ยอมรับว่า เป็นครั้งแรก ใน premodern คนไม่ได้พูด "ตัวตน" และ "การรู้" — ไม่ได้ เพราะคนไม่มี (ที่เราเรียก) รหัสประจำตัว หรือเนื่อง จากเหล่านี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับการรับรู้ แต่ค่อนข้างเนื่อง จากมีแล้ว unproblematic เกินไป thematized เช่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แน่นอนว่าจุดที่ไม่ได้เป็นที่พึ่งพาอาศัยกันกับคนอื่น ๆ นี้เกิดขึ้นกับอายุของแท้ รูปแบบของการพึ่งพาอาศัยกันได้เสมอ ตัวตนที่ได้มาจากสังคมโดยธรรมชาติของมันขึ้นอยู่กับสังคม
แต่ในการรับรู้อายุก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้นเป็นปัญหา ได้รับการยอมรับทั่วไปได้รับการสร้างขึ้นในตัวตนที่ได้มาสังคมโดยอาศัยอำนาจตามความเป็นจริงมากว่ามันก็ขึ้นอยู่กับประเภทของสังคมที่ทุกคนเอาให้ได้รับ แต่มาในใจส่วนบุคคลตัวตนเดิมไม่ได้เพลิดเพลินไปกับการรับรู้นี้เบื้องต้น มันมีที่จะชนะมันผ่านการแลกเปลี่ยนและความพยายามสามารถล้มเหลว สิ่งที่ได้มาเกี่ยวกับยุคใหม่ไม่ได้เป็นความจำเป็นสำหรับการรับรู้ แต่เงื่อนไขในการที่พยายามที่จะได้รับการยอมรับสามารถล้มเหลว นั่นคือเหตุผลที่จำเป็นต้องเป็นที่ยอมรับในขณะนี้เป็นครั้งแรก ในช่วงเวลา premodern คนไม่ได้พูดถึง "ตัวตน" และ "การรับรู้" -not เพราะคนไม่ได้มี (สิ่งที่เราเรียก) อัตลักษณ์หรือเพราะเหล่านี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับการรับรู้ แต่เพราะเหล่านี้แล้ว unproblematic เกินไป ที่จะเป็นเช่น thematized

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แน่นอน ไม่ใช่ประเด็นว่าพึ่งพาผู้อื่นเกิดขึ้นกับอายุจริง รูปแบบของการพึ่งพาอยู่เสมอมี บทบาทและตัวตนโดยมากธรรมชาติขึ้นอยู่กับสังคม แต่ในยุคก่อนหน้านี้ยอมรับ
ไม่เคยลุกขึ้นเป็นปัญหาการรับรู้ทั่วไปถูกสร้างขึ้นในสังคมและตัวตนโดยอาศัยความจริงที่ว่ามันขึ้นอยู่กับประเภทของสังคมที่ทุกคนได้เห็น แต่ภายในใจได้ ส่วนตัวเดิมเป็นเอกลักษณ์ไม่เพลิดเพลินยอมรับ priori . มันต้องชนะผ่านตราและความพยายามก็ล้มเหลวสิ่งที่ได้มากับยุคใหม่ ไม่ต้องรับรู้ แต่เงื่อนไขที่พยายามที่จะได้รับการยอมรับสามารถล้มเหลว ทำไมต้องเป็นที่ยอมรับว่า เป็นครั้งแรก ใน premodern ครั้ง คนไม่พูดของ " ตัวตน " และ " ยอมรับ " ไม่ได้ เพราะคนไม่มี ( เราเรียก ) อัตลักษณ์ หรือเพราะมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับการรับรู้แต่เพราะเหล่านี้ก็จะ thematized unproblematic เกินไปเช่น