Second, we faced the argument that

Second, we faced the argument that “more technology is invariably better,” a corruption of the notion of progress. In fact, only a small minority of technologies end up sticking; most fail because of some flaw identified over time.

Third, we were told that had ideas such as ours prevailed in the past, they would have hindered risk-taking. Yet, the first rule of risk-taking is to not cross the street blindfolded.

Fourth, toxic financial exposures were deemed to be “safe,” according to primitive risk models. But Fannie Mae went bust exactly because of overconfidence in its bad models (and, incidentally, after its bailout, appears to use the same risk models).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ที่สอง เราพบอาร์กิวเมนต์ว่า "เทคโนโลยีเพิ่มเติมดีกว่าคงเส้นคงวา ความเสียหายของของระหว่างการ ในความเป็นจริง เพียงน้อยเทคโนโลยีท้ายติด ส่วนใหญ่ล้มเหลวเนื่องจากข้อบกพร่องบางอย่างที่ระบุเวลาที่สาม เราได้บอกว่า ความคิดเช่นเรามีชัยในอดีต พวกเขาจะได้ขัดขวางเสี่ยง ยัง กฎแรกของเสี่ยงจะไม่ข้ามถนนตีแสงเงินสี่ พิษถูกถือว่าเป็น "ที่ปลอดภัย ตามรูปแบบดั้งเดิมความเสี่ยง แต่การจำนองไปหน้าอกอย่างแน่นอนเนื่องจากเหลิงในรุ่นที่ไม่ถูกต้อง (และ บังเอิญ หลังจากการกู้ ปรากฏการ ใช้แบบจำลองความเสี่ยงเดียวกัน)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประการที่สองเราต้องเผชิญกับข้อโต้แย้งว่า "เทคโนโลยีมากขึ้นอย่างสม่ำเสมอดีกว่า" ซึ่งเป็นความเสียหายของความเชื่อในเรื่องของความคืบหน้า ในความเป็นจริงมีเพียงส่วนน้อยที่มีขนาดเล็กของเทคโนโลยีที่จบลงด้วยการติด; ส่วนใหญ่ล้มเหลวเพราะข้อบกพร่องบางส่วนระบุว่าเมื่อเวลาผ่านไป. ประการที่สามเราได้บอกว่ามีความคิดเช่นเราตระหนักในอดีตที่ผ่านมาพวกเขาจะได้ขัดขวางความเสี่ยง แต่กฎข้อแรกของความเสี่ยงคือการไม่ปิดตาข้ามถนน. ประการที่สี่ความเสี่ยงทางการเงินที่เป็นพิษจะถือว่าเป็นการ "ปลอดภัย" ตามรูปแบบความเสี่ยงดั้งเดิม แต่ Fannie Mae ไปดื่มเหล้าว่าเพราะความเชื่อมั่นในรูปแบบที่ไม่ดี (และบังเอิญหลังจาก bailout มันดูเหมือนจะใช้แบบจำลองความเสี่ยงเดียวกัน)