“One… two… three…” The meat jelly b

“One… two… three…” The meat jelly began to count, starting with the violet-robed man and the proceeding onto the Second and Third Brothers. When its eyes fell upon the Fourth Brother, it suddenly stared in shock. “One… two?” It flapped its wings as it reached the yellow-robed man. Suddenly, an angry, humiliated expression appeared on its face. It spun and glared at Meng Hao. “Liar!!”

Meng Hao gaped at the meat jelly.

“Look!” roared the meat jelly furiously. “One, two, three, one, two!! You’ve brought me two bullies, and I asked for three! I wanted three bullies!!” It clearly believed itself to have been swindled.

Meng Hao stared with wide eyes. Suddenly, everything became clear. This damned meat jelly really could only count the numbers one, two and three?

Without hesitation, Meng Hao quickly swept up the yellow-robed man as well as the Fourth Brother. Instantly, they disappeared.

“That was just a little mistake,” said Meng Hao quickly. “Why don’t you count again?”

The meat jelly carefully began to count again. “One, two, three… Haha! There are three! Three bullies. Excellent, excellent.” Excited once again, it beat its wings and flew around in a few more circles. Suddenly, a glow like lightning shot out from it toward Meng Hao.

Meng Hao didn’t evade. The lightning glow slammed into him, melding with his Spiritual Sense.

“This is my will of lightning,” said the meat jelly, which had already landed on the shoulder of the violet-robed man. “You can use it to change forms one time. Make sure to bring back some more bullies!” It looked at the violet-robed man with a friendly expression. “Hey. Hello. My name is Ultimate Vexation. What’s your name?”

The large, violet-robed man stared in shock. Not waiting for him to reply, Meng Hao quickly left the blood-colored mask. He could only imagine what would happen after the man responded. A sea of suffering awaited him….

Back in the Immortal’s Cave, Meng Hao sat there, a thoughtful expression on his face.

“The meat jelly can only count from one to three…. Very useful.” After a moment, he looked over at the old painter, who sat there with a dull expression on his face.

“Senior,” he said softly, “what village are you from? I can take you back home.”

The man looked scared. He hesitated for a moment, then said in a trembling voice, “But… my painting isn’t finished yet. Do you mind if I paint you?” His eyes shined with anticipation.

Meng Hao was shocked for a moment. Then his eyes narrowed, and he looked closely at the old man. No matter which way he looked at him, the man seemed mortal. After a while, Meng Hao nodded. “Thank you so much, sir,” he said, continuing to sit there on the crystal throne.

The old man took a deep breath, and then lifted the paintbrush, hand trembling. Looking at Meng Hao, he began to paint.

Time passed slowly. It took about four hours, during which time Meng Hao waited patiently. The man painted earnestly, and Meng Hao sat without moving.

After a while, the old man put down his paintbrush. He eyed the painting in front of him, and a satisfied expression filled his eyes. He looked up at Meng Hao and smiled.

“Finished,” he said. “Why don’t you take a look? Does it look like you?” His face was filled with anticipation.

Meng Hao smiled. He stood up and walked over to stand next to the old man. What he saw on the canvas was a young man sitting upright in a chair, surrounded by mountains. You couldn’t say that the painting wasn’t good, but there was something about it that just didn’t seem right. It only bore a thirty percent resemblance to Meng Hao.

“Very good,” said Meng Hao, smiling and nodding his head. “What are these two marks here?” He lifted his hand to point at the painting, where two long, thick marks could be seen. Meng Hao wasn’t sure what they meant.

“What’s above all of us?” asked the old man, smiling.

Meng Hao looked at him in surprise. Then, he smiled. “The sky,” he said quietly.

“Think about it for a moment,” said the old man, gazing at Meng Hao. His smile seems to contain some sort of hidden meaning. He looked completely different than he had just moments ago. Meng Hao thought for a moment, and then looked up. His eyes glittered as his vision passed through the Immortal’s Cave to look up at the sky outside.

After some time passed, Meng Hao lowered his head. The instant he did, his pupils constricted. The old man… was nowhere to be seen!

An archaic voiced suddenly filled the Immortal’s Cave, causing Meng Hao’s body to quiver. His Spiritual Sense suddenly scattered. “Because of the ten thousand year old will of the World Tree, my residual self is here today. It is fate that I came here today to paint for you. I have sealed the true form of the Resurrection Lily, refined its nature talent and fused it with your spirit. While it is sealed, it cannot harm you. Furthermore, you will be able to draw upon the Resurrection Lily’s nature talent of plants and vegetation. When enough time passes, you can cast away my residu

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" หนึ่ง . . สอง . . สาม . . . . . . . " เนื้อวุ้นเริ่มนับเริ่มจากม่วง robed มนุษย์และต่อไปยังพี่น้อง สอง และ สาม เมื่อดวงตาของมันลดลงเมื่อพี่ชายสี่ มันก็เริ่มตกใจ " หนึ่ง . . สอง . . . ? " มันแบบปีกของมันถึงผู้ชาย robed สีเหลือง ทันใดนั้น มีโกรธ อับอาย การแสดงออกที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของ มันปั่นและถลึงตาใส่ เมิ่งฮ่าว " โกหก ! ! "เมิ่งเฮ่า gaped ในเนื้อวุ้น" นี่ ! ! ! " คำราม เนื้อเยลลี่มาก " หนึ่ง สอง สาม หนึ่ง สอง ! ! เอาฉันสองอันธพาล และฉันขอสาม ฉันต้องการสามอันธพาล ! " มันชัดเจนว่าตัวเองถูกหลอกแล้วเมิ่งเฮ่าจ้องด้วยสายตาที่กว้าง ทันใดนั้น ทุกอย่างก็ชัดเจน เนื้อนี้ ไอ้เยลลี่จริงๆได้แต่นับเลข หนึ่ง สอง และสามโดยไม่รีรอ เมิ่งฮ่าวอย่างรวดเร็วกวาดขึ้นผู้ชาย robed สีเหลืองเช่นเดียวกับพี่ชาย 4 ทันที มันก็หายไป" มันก็แค่ความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆ กล่าวว่า เมิ่งฮ่าวอย่างรวดเร็ว " ทำไมคุณไม่นับอีกครั้ง "เนื้อ เจลลี่ค่อยๆเริ่มนับอีกครั้ง " หนึ่ง สอง สาม . . . . . . . ฮ่า ฮ่า มี 3 สามอันธพาล เยี่ยม เยี่ยม ตื่นเต้น " อีกครั้ง มันตีของมันและบินรอบในอีกไม่กี่วงกลม อยู่ๆก็มีแสงเหมือนสายฟ้าที่ยิงออกมาจากมันต่อเมิ่งเฮ่าเมิ่งเฮ่าไม่ได้หลบเลี่ยง สายฟ้าเรืองแสงกระแทกใส่เขา ประกาศ กับความรู้สึก จิตวิญญาณของเขา" เรื่องนี้ผมจะผ่า " กล่าวว่าเนื้อวุ้นที่ได้ลงบนไหล่ของผู้ชายสีม่วง robed . " คุณสามารถใช้มันเพื่อเปลี่ยนรูปแบบหนึ่งครั้ง ให้แน่ใจว่าเอามาแกล้งอีกคืน " มันดูม่วง robed ชายด้วยสีหน้าที่เป็นมิตร " เฮ้ สวัสดี ชื่อของฉันคือสุดยอดความหงุดหงิด เธอชื่ออะไร ? "ขนาดใหญ่ , ม่วง robed ผู้ชายจ้องช็อก ไม่รอให้เขาตอบ เมิ่งฮ่าวอย่างรวดเร็วทิ้งหน้ากากสีเลือด เขาจะสามารถจินตนาการสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากเขาตอบ ทะเลแห่งทุกข์ที่รอคอยเขา . . . . . . .กลับไปในถ้ำของอมตะ เมิ่งฮ่าวนั่งนิ่ง สีหน้าครุ่นคิด บนใบหน้าของเขา" เนื้อวุ้นได้แต่นับหนึ่งถึงสาม . . . . . . . มีประโยชน์มาก . " หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็มองมาที่จิตรกรเก่า ใครนั่งด้วยสีหน้าหมองบนหน้าของเขา" อาวุโส " เขาพูดเบาๆ " หมู่บ้านอะไรจากคุณ ? ผมจะพาคุณกลับบ้าน "คนมองกลัว เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยเสียงอันสั่นเทา แต่ . . . . . . . ยังวาดไม่เสร็จ คุณใจถ้าฉันวาดเธอ " ตาของเขาส่องประกายด้วยความคาดหวังเมิ่งเฮ่าตกใจไปชั่วขณะ แล้วสายตาของเขาลดลงและเขาดูอย่างใกล้ชิดที่ชายชรา ไม่ว่าวิธีที่เขามองดูเขา เขาดูเหมือนมนุษย์ หลังจากนั้น เมิ่งฮ่าวพยักหน้า " ขอบคุณมากครับ " เขากล่าวว่า ยังคงนั่งอยู่บนบัลลังก์คริสตัล .ชายชราสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วยกพู่กัน มือสั่น ดูเมิงเฮา เขาเริ่มวาดภาพเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ มันใช้เวลาประมาณสี่ชั่วโมง ซึ่งในระหว่างนั้น เมิ่งฮ่าวรอคอยอย่างอดทน คนวาดเป็นเรื่องเป็นราว และเมิ่งฮ่าวนั่งอยู่โดยไม่ต้องย้ายหลังจากนั้น ชายชราวางพู่กันของเขา เขาจ้องมองภาพตรงหน้าเขา และพอใจ สีหน้าเต็มไปด้วยแววตาของเขา เขาเงยหน้าขึ้นมอง เมิ่งฮ่าวและยิ้ม" เสร็จแล้ว " เขากล่าว " ทำไมไม่ไปดูหน่อยล่ะ ? มันเหมือนคุณ " ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเมิ่งเฮ่ายิ้ม เขายืนขึ้นและเดินไปยืนข้างๆชายชรา สิ่งที่เขาเห็นบนผ้าใบที่ชายหนุ่มนั่งตัวตรงบนเก้าอี้ ล้อมรอบด้วยภูเขา คุณไม่สามารถพูดได้ว่าภาพไม่ค่อยดี แต่มันมีอะไรบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง มันถือ 30% เหมือนเมิ่งเฮ่า" ดีมาก " กล่าวว่า เมิ่งฮ่าว ยิ้ม และหัวของเขาพยักหน้า . " สิ่งที่ทั้งสองคะแนนที่นี่ " เขายกพระหัตถ์ชี้ภาพที่ยาว 2 , เครื่องหมายหนาไม่สามารถมองเห็นได้ เมิ่งเฮ่าไม่แน่ใจว่าสิ่งที่พวกเขาหมายถึง" มีอะไรเหนือเราทุกคน " ถามตาแก่ยิ้มเมิ่งฮ่าวมองเขาด้วยความประหลาดใจ แล้วเขาก็ยิ้ม " ท้องฟ้า " เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ" คิดสักครู่ " ชายชราว่า จ้องมอง เมิ่งฮ่าว รอยยิ้มของเขาดูจะมีบางจัดเรียงของความหมายที่ซ่อนอยู่ เขาดูแตกต่างกับเขาเมื่อสักครู่นี้ เมิ่งฮ่าวคิดครู่หนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของเขาแวววาวเป็นวิสัยทัศน์ ผ่านถ้ำของอมตะเพื่อมองท้องฟ้าข้างนอกหลังจากเวลาผ่านไป เมิ่งฮ่าวลดลงหัวของเขา ทันทีที่เขาทำ รูม่านตาตีบ . ชายแก่ . . . คือไม่มีที่ไหนเลยที่จะเห็นเป็นโบราณเปล่งออกมาก็เต็มถ้ำของอมตะ ทำให้ร่างของเมิ่งฮ่าวต้องแล่ง จิตสัมผัสก็กระจัดกระจายไป " เพราะปีหมื่นเก่าของต้นไม้โลก ตนเองที่เหลือของฉันที่นี่ในวันนี้ มันเป็นโชคชะตาที่ฉันมาวันนี้เพื่อช่วยคุณ ผมมีผนึกร่างที่แท้จริงของเปราะหอม ถึงความสามารถของธรรมชาติและผสมกับจิตวิญญาณของคุณ ในขณะที่มันถูกผนึกไว้ มันไม่สามารถทำร้ายคุณ นอกจากนี้ คุณ